Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 18

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ผมทนไม่ไหว เลยพูดออกไป

“ผมซื้อมาเผื่อ เผื่อผมไม่อยู่ ไม่ว่างคุณจะได้ไม่ต้องลำบากออกไปหาอะไรทานด้านนอก ก็แค่เผื่อไว้น่ะ แค่เผื่อ”
   นพรัตน์มองหน้าผม จากนั้นก็เม้มปากนิดหนึ่ง แล้วก็ยิ้มออกมา
“ขอบคุณนะครับ คุณห่วงผมด้วย ดีจัง... งั้นผมจะเก็บไว้อย่างดีเอาไว้ทานตอนคุณไม่อยู่ ผมจะได้คิดถึงคุณไปด้วย”
   เออ...คิดได้ เชื่อเขาเลย


ขณะที่ผมขบปาก นึกไม่ออกจะตอกเขาไปว่าอย่างไรดี นพรัตน์ก็พูดขึ้นต่อ
“แต่อย่าเผื่อบ่อยนะครับ ผมไม่อยากให้คุณไปไหนนานๆ ผมคิดถึง”
   ผมอ้าปากพะงาบๆ อยากด่านะ แต่ไม่รู้จะด่าข้อหาอะไร
   นพรัตน์ยิ้มกระมิดกระเมี้ยน อ้อยๆ อิ่งๆ มองผมอยู่อีกพัก จึงค่อยพูดออกมา
   “คุณไพฑูรย์ ผมขอกอดหน่อยได้ไหม กอดเฉยๆ น่ะ กอดเฉยๆ จริงๆ นะ แบบว่าไม่เจอกันตั้งสามวันแน่ะ”
   เหอะ... ไปรับวัฒนธรรมฝรั่งมาหรือไง คนไทยที่ไหนเขากอดกันเล่า
   “นี่...ผมเพิ่งกลับมา ไม่ได้ตัวหอมน่ากอดอะไรขนาดนั้นหรอกนะ” ผมว่า เขามองหน้าผมอึ้งๆ คนมันก็มีกลิ่นมีอะไรเป็นธรรมดานั่นแหละ จะกอดไปทำไมกัน
   “ไม่เป็นไร กอดคุณผมก็ชื่นใจแล้ว”
   “!?”
ผมยังไม่ทันได้อ้าปาก เขาก็โผเข้ามากอดผมแน่น อย่างกับเด็กเล็กๆ  เล่นเอาผมพูดต่อไม่ออก ได้ยินแต่เสียงหัวใจเต้นตึกๆ นพรัตน์กอดผมสักพัก ก็ทำจมูกฟุดฟิดแถวซอกคอ ทำเอาผมดิ้นด้วยความจั๊กจี๋ หมอนี่จะดมพิสูจน์กลิ่นผมหรือไงนะ
   “กลิ่นคุณเหมือนเดิมเป๊ะ ผมดีใจจัง”
   ก็นี่มันกลิ่นตัวผม มันก็ต้องเป็นกลิ่นตัวผมสิ ไอ้หมอนี่คิดจะไปสมัครเป็นสุนัขทหารหรือไง
   “นี่ ปล่อยได้แล้ว ผมจะได้ไปอาบน้ำ” ถึงเขาจะไม่พูดอะไรต่อ แต่ผมกระดากตัวเองเป็นเหมือนกันนะ ผมอาบน้ำตั้งแต่เช้า ออกจากโรงแรมยังเดินหาซื้อของฝาก นั่งเครื่องกลับมาถึงตอนเย็น มันต้องมีกลิ่นตัวอยู่บ้างแหละ แล้วผมก็ไม่ชอบให้ใครมาดมพิสูจน์กลิ่นด้วย
   นพรัตน์ยอมปล่อยผมในที่สุด เขาหน้าแดงก่ำ ขบริมฝีปากพลางก้มมองพื้นงุดๆ เหมือนมองหาเศษสตางค์ เออ ตัวเองเป็นคนขอกอดแท้ๆ ยังจะทำมาอายอีก
   ถ้าไม่ติดว่าผมแก่กว่าเขาตั้งเกือบยี่สิบปี ผมถีบเขาไปแล้วนะเนี่ย
   นพรัตน์ยังคงก้มหน้าหาเศษสตางค์ไปเรื่อยๆ จนผมชักอยากถีบจริงๆ เลยต้องรีบพูดขึ้นก่อน
   “นี่คุณนพ กลับบ้านได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้จะได้ไปทำงานแต่เช้า”
   นั่นแหละ หมอนั่นเลยเงยหน้าขึ้นมา ทั้งหน้าทั้งหูแดงเป็นลูกตำลึงเชียว คนหนุ่มนี่เลือดสูบฉีดดีจริงๆ
   “คุณไพฑูรย์”
   “อะไรอีกล่ะ?”
   “วันหลังไปไหนให้ผมไปด้วยนะ”
   หมอนี่เป็นลูกแหง่หรือไง ผมตอบรำคาญๆ
“ผมบอกแล้วว่าผมจะลองทำเรื่องเสนอคุณพงษ์โพยมดู คุณจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”
   “ไม่ต้องทำเรื่องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมออกทุนเอง ให้ผมไปกับคุณนะ ผมกลัวคุณถูกคนอื่นกอด”
   ผมหันมาจ้องเขาเขม็ง
“นี่ คุณนพ ไม่มีใครเขาอยากกอดผมหรอกนะ”
   นพรัตน์กะพริบตาปริบๆ เหมือนไม่เชื่ออย่างที่สุด เออสิ ผมก็เพิ่งนึกหรอกว่าที่พูดไปก็ไม่น่าเชื่อเหมือนกัน
   อย่างน้อยก็มีหมอนี่คนหนึ่งล่ะ ที่อุตรินึกอยากกอดผม
   นพรัตน์ดูเหมือนจะไหวตัวเร็วใช้ได้ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ เจ้าตัวก็รีบพูดแทรกขึ้น
   “งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ขอบคุณสำหรับของฝาก แล้ว...คราวหน้าอย่าลืมทำเรื่องให้ผมไปด้วยนะ คุณสัญญาแล้วนะ”
   เอาอีกล่ะ ผมไปสัญญาตอนไหนกัน
   ผมขยับปากทำท่าจะพูดอีก แต่ก็ไม่ทันเขาจนได้
   “คุณไพฑูรย์ ผมกลับแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์นะครับ อย่านอนดึกนะ”
   “เออ... ราตรีสวัสดิ์” ให้ตายสิ ผมไม่ได้อยากพูดแค่นี้สักหน่อย
   นพรัตน์ไม่รอให้ผมอ้าปากพูดอะไรเพิ่ม เขาเดินตัวปลิวกลับไปที่รถ ก่อนเข้ารถยังไม่วายหันมายิ้มให้ผมอีกแน่ะ
   ต่อให้ยิ้มเหมือนนางสาวไทยสิบคน ผมก็ไม่หลงกลหรอกนะ รอไว้ถึงคราวผมบ้างเถอะ ผมจะ.....
   แต่เมื่อไหร่จะถึงคราวผมบ้างก็ไม่รู้สิ
   นพรัตน์เป็นคนหัวไว อะไรที่ผมสวดเขาไปในคราวก่อน คราวนี้เขาทำได้ไม่มีพลาด สมราคากับน้ำพริกกุ้งเสียบที่ผมซื้อมาฝากตั้งโหลหนึ่งจริงๆ ผมตรวจงานเสร็จก็อารมณ์ดีพอจะนั่งอยู่กับห้องรอรับเรื่องเฉยๆ แทนที่จะไปเดินสำรวจ
เขย่าขวัญพนักงานคนอื่นเหมือนเช่นทุกวัน อ้อ เมื่อเช้าผมเพิ่งแวะเอาของฝากไปให้พวกเขา เขาคงขวัญผวากันไปพอสมควรแล้วล่ะ
   นพรัตน์เตรียมเอกสารอยู่บนโต๊ะอย่างขมีขมันเช่นเคย ผมเลยกวาดตามองโต๊ะตัวเอง ไม่อยู่สองวัน ไม่นับเสาร์อาทิตย์
ที่เป็นวันหยุด โต๊ะผมดูเหมือนจะมีอะไรเพิ่มขึ้นมานิดหน่อย
   “คุณนพ คุณซื้อมาหรือ?” ผมถาม และพยักเพยิดไปทางกระถางต้นกระบองเพชรเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะ นพรัตน์พยักหน้า
   “ครับ ผมไปเดินเล่นที่จตุจักรฯแล้วเห็นว่าน่ารักดี เลยซื้อมาฝาก”
   ผมกวาดตามองเจ้ากระบองเพชรเล็กๆ ในกระถาง พยายามคิดว่าเจ้านพรัตน์คงไม่ได้ตั้งใจจะเอาผมไปเปรียบเทียบกับเจ้าต้นไม้มีหนามพวกนี้ ก็ผมมันทั้งเย็นชา แล้งน้ำใจ แถมพ่นพิษไปทั่ว ถ้าจะเทียบกับต้นไม้ แม้แต่ผมเองก็ยังลงความเห็นว่าคงไม่พ้นต้นกระบองเพชรนี่แหละ ทนทายาด แถมมีหนามทั้งต้น ใครเลยไม่อยากเข้าใกล้
   ช่างเถอะ ใช่ว่าผมเองอยากจะให้ใครมาเข้าใกล้สักหน่อย
   แต่ต้นกระบองเพชรของเจ้านพรัตน์ไม่ธรรมดา แค่กระบองเพชรต้นเล็กๆ ต้นสองต้น ไม่มีทางให้คนอย่างผมพยักหน้าเห็นด้วยกับคำว่าน่ารักแน่ๆ
   นอกจากต้นกระบองเพชร ดินด้านล่างมีกรวดสีเรียบๆ โรยปิดเอาไว้ มีหินเทียมก้อนเล็กๆ ตั้งอยู่ก้อนหนึ่ง แล้วก็มีแมวเซรามิกตัวเล็กๆ นอนอิงหินกับต้นกระบองเพชรอยู่ตรงนั้น ก็น่ารักดีนั่นแหละ แต่ผมรู้สึกไม่สมจริงเอาเสียเลย
   “คุณนพ เอาแมวมานอนให้ต้นกระบองเพชรทิ่มแบบนี้ ไม่สงสารเหรอ” ผมว่า เขามองผม แล้วยิ้มเขินๆ
“แมวมันอยากถูกหนามทิ่มมั้งครับ”
   “แมวที่ไหนมันอยากจะถูกหนามทิ่ม ย้ายออกมาหน่อยดีกว่า” ผมว่า แล้วเอาปลายปากกาเขี่ยมันออกมาหน่อย นพรัตน์ทำหน้ามุ่ย
   “ผมว่าแบบนั้นก็น่ารักดีอยู่แล้วนะ”
   ผมไม่สนใจคำพูดเขา ตั้งหน้าตั้งตาหาข้อสังเกตต่อ
“ทำไมแมวมันมีตัวเดียวล่ะ?”
   “มันรอคุณหาคู่ให้อยู่มั้งครับ” เขาว่า ผมเหลือบตามองเขา
“ผมไม่มีเวลามาหาคู่ให้แมวในดงกระบองเพชรหรอกนะ”
   “งั้นเสาร์นี้ผมพาไปนะ ไปจตุจักรฯกัน ไปเลือกคู่ให้แมว”
   นั่นไง หมอนี่หาโปรแกรมได้ทุกสัปดาห์จริงๆ ผมยังอารมณ์ดีอยู่เลยพยักหน้า “ตามใจ ออกลูกมาเต็มกระถางผมไม่รู้ด้วยนะ”
   นพรัตน์หัวเราะจนเห็นฟันเขี้ยว
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมช่วยคุณเลี้ยง”
   “เหอะ!” ผมแค่นเสียงขึ้นจมูก แต่ก็อดยิ้มไปด้วยไม่ได้ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรไร้สาระต่อจากนั้น เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงเปิดประตู
   ความอารมณ์ดีของผมหายวับไปเหมือนถูกเช็ด
   “น้องไพ”
   ผมล่ะโคตรเกลียดเวลามีใครเรียกด้วยชื่อหน้าแค่คำเดียวแบบนี้ที่สุดเลย แล้วมีมนุษย์เพียงคนเดียวในโลกเท่านั้นที่กล้าเรียกผมแบบนี้ เรียกมาจะยี่สิบปีแล้วก็ไม่ยอมเปลี่ยน โผล่หน้ามาทีไรก็ทำเอาเส้นเลือดในสมองผมเต้นตุบๆ ทุกที
   ที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้เป็นหนุ่มร่างใหญ่โตอย่างกับหมีในดงพญาไฟ ยิ่งแก่ตัวไปยิ่งคล้ายหมีเข้าไปทุกที ทั้งพุงทั้งหัวเริ่มจะตามแฟชั่นคนรุ่นเดียวกันแล้ว เขาชื่อจิระภัทร์ เป็นรุ่นพี่ผม แล้วก็เป็นผู้บริหารบริษัทซึ่งเป็นพันธมิตรทางธุรกิจกับบริษัทที่ผมทำอยู่
   ปกติพงษ์โพยมที่อยู่รุ่นเดียวกันและเป็นเจ้าของบริษัทจะทำหน้าที่คุยกับเขาในฐานะผู้บริหารใหญ่ แต่วันนั้นพงษ์โพยมไม่อยู่ เขาบอกผมตั้งแต่ก่อนผมไปสัมมนาแล้วว่าวันนี้ต้องไปธุระ ผมเลยต้องกลับตามกำหนด เพื่อมานั่งรักษาการแทนตำแหน่งของเขาด้วย ก็นึกอยู่หรอกว่าไอ้พี่จิระภัทร์น่าจะโผล่หัวมา พงษ์โพยมไม่อยู่กันท่าทีไร ไอ้หมอนี่ต้องเสนอหน้ามาให้ผมความดันขึ้นทุกที
   “มีธุระอะไรหรือครับพี่ภัทร์ พรุ่งนี้พี่พงษ์จะเข้ามาตอนสายๆ พี่กลับไปแล้วค่อยมาใหม่ดีกว่า”
   ผมออกปากไล่อย่างรักษามารยาทสุดๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาคงไม่ได้มาธุระกับพงษ์โพยมหรอก
   “เปล่า พี่มาหาน้องไพ มาดูว่าน้องไพยังสวยเหมือนเดิมรึเปล่า”
   เออ ถ้าผมอยากจะฆ่าใครนะ ไอ้พี่ภัทร์คงอยู่รายชื่อแรกสุด ตัวแรกสุด เอาปูนวงไว้ได้เลย
   “พี่ภัทร์ครับ จะพูดอะไรอายเด็กบ้างเถอะ อายุไม่ใช่น้อยๆ กันแล้ว” ผมว่า เขาทำหน้าเหมือนเพิ่งเห็นว่ามีนพรัตน์นั่งอยู่ แต่ก็เท่านั้นแหละ อายุจะห้าสิบแล้ว หนังหน้าเขายิ่งหนากว่าตอนเกือบยี่สิบปีก่อนอีก
   “ไม่เป็นไรหรอกน้องไพ เด็กสมัยนี้มันไม่ถือแล้วล่ะ”
   โห... คิดเองเออเองได้โคตรหน้าด้านเลย ผมชักฉุนหนัก
   “พี่ภัทร์ พี่กลับไปเถอะ อย่าให้ผมต้องไล่พี่ต่อหน้าเด็กมันเลย”
   “โถ...น้องไพ อย่าใจร้านกับพี่งั้นสิ น้องไพก็รู้ว่าต่อให้ไล่ พี่ก็ไม่ไปหรอก ใจพี่มันปักติดน้องมาแต่ไหนแต่ไร”
   ถ้าผมปาถ้วยกาแฟใส่หน้าคนจะถูกปรับเยอะมั้ย?
   เอาล่ะ ถึงผมอยากจะปา อยากจะถีบ อยากจะกระทืบไอ้พี่ภัทร์ใจจะขาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ผมทำไม่ได้หรอก ไม่ใช่ว่าเกรงใจมันนะครับ ผมกลัวถูกมันจับหักครึ่งต่างหาก เหตุผลเดียวที่ไอ้พี่ภัทร์ยังไม่ถูกผมแจ้งตำรวจมาจับ เพราะหมอนี่ยังไม่เคยลงไม้ลงมือกับผมนี่แหละ แต่ทางที่ดี อย่าได้หาเรื่องใส่ตัวมากกว่านี้จะดีกว่า เห็นหุ่นก็รู้แล้ว ระหว่างผมกับไอ้พี่ภัทร์ ใครจะจอดก่อนกัน
   ขณะที่ผมกำลังเค้นสมองจนเส้นเลือดแทบจะเต้นแอโรบิกได้ เจ้านพรัตน์ก็เคาะแฟ้มเสียงดังโป๊กๆ ทำเอาใครที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรในตอนนั้นต้องรีบหุบปากโดยอัตโนมัติ
   “คุณไพฑูรย์ เรื่องที่แผนกไอที คุณจะลงไปดูเลยรึเปล่าครับ”
   ไม่รู้หรอกว่าเจ้านพรัตน์อยากกอดผมเพราะอะไร แต่ตอนนี้ผมอยากกอดหมอนี่เพราะคำพูดนี้มากเลย ผมพยักหน้าแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด ก่อนจะผุดลุกขึ้น
   “ผมต้องไปทำงานแล้ว พี่อย่ารบกวนเวลาผมดีกว่า”
   จิระภัทร์ทำหน้าอึกอักขึ้นมา มองผมขึ้นๆ ลงๆ แล้วหันไปมองนพรัตน์ซึ่งลุกขึ้นบ้าง
   “เด็กนี่ใครน่ะ”
   “ผู้ช่วยผม” ผมตอบ ไอ้คุณพี่จิระภัทร์กวาดตามองนพรัตน์อีกพักหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
“พี่ว่าเด็กไปนะ น้องไพรับผู้ช่วยทำไมเด็กงี้ล่ะ”
   “เด็กก็ทำงานได้แล้วกัน” ผมตอบ และพูดต่อ
“พี่กลับได้แล้วล่ะ ผมจะได้ไปทำงาน”
   “เดี๋ยวซี่ คุยกันต่อสักแป๊บไม่ได้หรือ พี่ง้อน้องไพมาจะยี่สิบปีแล้วนะ นิดๆ หน่อยๆ น่าจะให้พี่บ้าง”
   ขี้เล็บเดียวผมก็ไม่ให้หมอนี่เด็ดขาด ผมเชิดหน้า ตวัดสายตามองหมอนั่นอย่างเย็นชาที่สุด ก่อนจะแค่นเสียง
“หลีกไป ผมจะไปทำงาน”
   ลูกเล่นนี้อาจจะใช้กับคนธรรมดาที่มีสามัญสำนึกสูงได้ผล แต่กับจิระภัทร์ อย่าว่าแต่ได้ผล แค่เสียงของผมทะลุเข้าไปในโสตประสาทเขาได้นับว่าเป็นบุญ
   ไอ้พี่ภัทร์ยังคงยืนขวางเต็มหน้าประตู ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มหื่นๆ ผมล่ะโคตรเกลียดเลย เด็กหนุ่มๆ มีตั้งเยอะแยะ มาตื้อผมอยู่ได้ตั้งจะยี่สิบปี จะเรียกว่าปักใจ หรือจองเวรดีนะ....
   “น้องไพให้ผู้ช่วยออกไปก่อนสิ แล้วเดี๋ยวพี่จะปล่อยน้องไพออกไป”
   ถ้าผมโง่ขนาดเชื่อคำพูดเขาผมคงไม่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้หรอก ผมตั้งสติ นึกถึงคำพระ ยุบหนอพองหนอหายใจเข้าออก เย็นไว้ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งไปด่ามัน เราเป็นคนดีมีมารยาทอยู่สูงกว่ามันตั้งเยอะตั้งแยะ นึกเข้าว่าจะทำยังไงต่อไปดี
   ระหว่างที่ผมกำลังตั้งตบะเต็มที่ไอ้พี่ภัทร์ก็ยื่นมือมาจับหน้าผม
   ไอ้เ-ยเอ๊ย เผลอไม่ได้เลยนะ-ง

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

  ฮ่าๆๆไม่นึกว่าคุณไพฯ ของเราเสน่ห์แรงจังเลย

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้างบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ อิ่มเอม มีความสุข

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณมากครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

เจอไอ้พวกบ้าเข้าแล้ว

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

tazman

สนุกๆ

auto101

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณฮะ

freezz

555 ตอนนี้ตลก คุณไพ