Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 19

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ถ้าผมโง่ขนาดเชื่อคำพูดเขาผมคงไม่รอดมาได้จนถึงทุกวันนี้หรอก ผมตั้งสติ นึกถึงคำพระ ยุบหนอพองหนอหายใจเข้าออก เย็นไว้ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งไปด่ามัน เราเป็นคนดีมีมารยาทอยู่สูงกว่ามันตั้งเยอะตั้งแยะ นึกเข้าว่าจะทำยังไงต่อไปดี
   ระหว่างที่ผมกำลังตั้งตบะเต็มที่ไอ้พี่ภัทร์ก็ยื่นมือมาจับหน้าผม
   ไอ้เ-ยเอ๊ย เผลอไม่ได้เลยนะ-ง
ผมโมโหแทบหน้ามืด แต่ยังไม่ทันอ้าปากด่าออกไป มือใครคนหนึ่งก็ยื่นมาปัดมือของไอ้พี่ภัทร์ออกได้ทันก่อนผมจะตวาดแว๊ด นายนพรัตน์ที่ปกติทำตัวอย่างกับเด็กสิบขวบ ชอบอายม้วนไปม้วนมาต่อหน้าผมจนอยากจะยกเท้าถีบ ตอนนี้แทบจะยืนชนผม นี่ผมกำลังถูกเจ้าหมอนี่ช่วยไว้หรือเปล่านะ? ได้ยินเสียงเขาพูดออกมา
   “ผมถือนะครับ เกรงใจผมหน่อย”
   ช่วยไม่ช่วยไม่รู้ แต่ผมโคตรสะใจ คนวัยเดียวกันโดนเด็กรุ่นลูกด่า เออ โดนเด็กอายุคราวลูกด่าซะบ้าง เผื่อมันจะทะลุเข้าไปในหนังหน้าหนาๆ นั่นได้
   นพรัตน์กับจิรภัทร์ตัวพอๆ กัน แต่ผมเชื่อถือในพลังคนหนุ่ม ใช่ว่าผมมั่นอกมั่นใจอะไรกับเจ้านพรัตน์หรอกนะ แต่ให้เลือกระหว่างถูกเด็กรุ่นลูกพาออกไป กับต้องอยู่ในห้องสองต่อสองกับไอ้หมีควายนี่ ผมเลือกข้อแรกแบบไม่ต้องคิด
   ถึงผมจะรักษามาดยิ่งชีพ เวลาไหนต้องดูดีไม่มีพร่อง แต่เวลาแบบนี้ ผมขอรักษาอธิปไตยสี่สิบกว่าปีของตัวเองเอาไว้ก่อน
   ส่วนเรื่องมาด... รอดไปได้ยังมีอีกหลายวิธีพอจะกู้กลับมาได้อยู่
   จิระภันทร์ทำหน้าอึ้งๆ นานๆ ทีผมจะได้เห็นเขาทำหน้าอึ้งขนาดนี้ คงคิดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะโดนเด็กรุ่นลูกตอกหน้า
   “พี่ภัทร์ ผมสายแล้วนะ” ผมได้ทีขย้ำต่อ ถึงจะโดนหาว่ารุม แต่สถานการณ์นี้ผมไม่มีทางเลือก ใครมันจะร้องหาความยุติธรรมเอาไว้ตอนหลังแล้วกัน ไอ้พี่ภัทร์มองผม แล้วหันไปมองนพรัตน์ มองกลับไปกลับมาอย่างกับเกมจับผิดภาพเหมือน แต่ผมกับนายนพรัตน์ไม่เหมือนกันเลยสักที่ ท้ายที่สุดเขาก็พูดออกมา
   “เอาเถอะ วันนี้พี่ไปก็ได้ แต่น้องไพอย่าลืมนะ ชอบเด็กน่ะไม่ดีหรอก ดูอย่างพรายสิ เคยดูดำดูดีน้องบ้างมั้ย”
   “ผมบอกพี่ปากจะฉีกแล้ว ผมยอมเป็นโสดจนวันตาย ดีกว่าให้พี่มาคอยดูดำดูดี” ผมว่า เขาทำตาแดงๆ อย่างกับจะร้องไห้ เหอะ มามุขนี้ผมก็ไม่ใจอ่อนหรอก
   “น้องไพ พี่รู้ใจคนเราเปลี่ยนกันได้ สักวันน้องไพจะต้องเห็นความดีของพี่ พี่ไม่หนีน้องไพไปไหนหรอก นึกถึงพี่เมื่อไหร่ พี่ยินดีต้อนรับเสมอ”
   “คุณไพฑูรย์ครับ สายแล้วครับ” เจ้านพพูดแทรกขึ้นมา ผมพยักหน้า พลางมองนาฬิกา
   “พี่ภัทร์ ผมต้องไปแล้ว” ผมว่า และเดินแอบหลังนายนพรัตน์ เบียดหมอนั่นออกไป
   จะว่าไปพี่จิระภัทร์ก็น่าสงสารหรอก ถึงตอนนี้พี่แกจะรูปร่างร่วงโรยไปตามวัย แต่ตอนหนุ่มๆ ก็ป๊อปใช่ย่อย ไม่รู้
เวรกรรมอะไร ถึงได้ตามจีบผมไม่เลิกไม่รา ถูกด่าถูกว่าก็ยังหน้าด้านหน้าทนมาจนจะยี่สิบปีแล้ว ผมก็เคยนึกสงสาร
เขานะ แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะเขาไม่ใช่สเป๊กผม สะกดจิตให้ตายผมก็ชอบเขาไม่ลง
   หัวใจคนเรามันไม่เป็นไปตามหลักเหตุผลหรอก จะชอบใครรักใคร บางทียังหาเหตุผลไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
   เหตุผลมันมักจะตามมา หลังจากที่ชอบไปแล้วนั่นแหละ
   สุดท้ายผมก็เดินมาที่แผนกไอที พร้อมกับนายนพรัตน์ มาเขย่าขวัญพนักงานในแผนกนั้นเล่นอย่างไม่มีสาเหตุ ผมรู้เ
หรอกว่านายนพรัตน์ปั้นเรื่องมาช่วยผมไว้ หัวดีแบบนี้คิดไม่ผิดที่รับมาเป็นผู้ช่วย ผมยืนมองๆ ทำท่าเหมือนตรวจงานอยู่ เผื่อไอ้พี่ภัทร์ดอดตามมาดู จะได้ไม่สงสัยอะไร ขณะที่ยืนนึกๆ ว่าจะทำอะไรต่อไปดี นายพัชระก็โผล่หน้าเข้ามา
   “โห...ลุง ลมอะไรพัดมาเนี่ย ผมว่าแผนกผมไม่ได้ทำกลิ่นอะไรไปเข้าจมูกลุงนะ”
   คนหนึ่งเรียกน้องไพ อีกคนเรียกลุง ที่ผมยังยืนนิ่งๆ อยู่ได้โดยไม่ตวาดออกไปนี่ถือว่าสวรรค์โปรดนายพัชระแล้วล่ะ
   “ผมแวะมาเยี่ยม ไม่ได้หรือไง?” ผมตอบ นายนพรัตน์คงไม่ได้นัดแนะเอาไว้ล่วงหน้าเพราะเป็นเรื่องกะทันหัน เพราะฉะนั้น กว่านายพัชระจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร ผมว่านายนพรัตน์คงขยิบตาจนเมื่อย
   พอเริ่มรู้เรื่อง นายพัชระเลยปฏิบัติหน้าที่อย่างที่เพื่อนและลูกน้องที่ดีควรจะทำ
   “ตามมาๆ “ เขากระซิบ ผมเลยเดินวางมาด ก้าวฉับๆ ตามไปกับนายนพรัตน์ ทั้งๆ ที่ยังนึกสงสัยว่าหมอนี่จะพาผมไปไหน แล้วเข้าใจเรื่องว่าอย่างไรกันแน่ ผมว่าสองคนนี่คงไม่ได้เรียนรหัสมอสกันมาเพื่อขยิบตาส่งภาษากันหรอก
   “ผมเพิ่งจัดมุมใหม่ เอาใจพนักงานสาวๆ โดยเฉพาะ” เจ้าพัชระตอบอย่างภาคภูมิใจพร้อมกับผายมือไปยังมุมกาแฟเล็กๆ ที่มีโต๊ะเก้าอี้คู่รูปร่างทันสมัยตั้งเอาไว้ข้างๆ พอเห็นผมหรี่ตามอง เจ้าตัวเลยรีบพูดต่อ
“พนักงานหนุ่มๆ ในแผนกผมหุ้นกันนะลุง ไม่อุ๊บอิ๊บงบหลวงหรอก ลุงไม่เชื่อไปสืบได้เลย แล้วก็ไม่ได้รบกวนพื้นที่ทำงานด้วย ผมแค่อยากเอาใจพนักงานสาวๆ เผื่อจะมีสวยๆ หลงมาบ้าง”
   เออ เชื่อเขาเลย ผมมอง แล้วนึกปลงตกกับเจ้าเด็กพวกนี้จริงๆ
   “คุณควรสนใจศักยภาพการทำงานมากกว่าหน้าตานะ”
   “โห ลุงพูดได้ดิ ก็ลุงไม่มองสาวๆ นี่ ลุงไม่รู้หรอก เวลามีพนักงานสวยๆ มาทำงาน พวกผมก็กระปรี้กระเปร่า
พลอยจิตใจคึกคัก อยากทำงานหนักตามไปด้วย”
   ผมมองเขาด้วยสายตาที่บอกชัดว่าไม่เชื่อถือสุดๆ เจ้าพัชระทำหน้าเซ็ง แล้วถึงได้เข้าเรื่อง
“ลุงกับเจ้านพหลบที่นี่ก่อนแล้วกัน ผมไม่รู้หรอกว่าคนอย่างลุงต้องหลบใครกับเขาด้วย แต่ถ้าจะหลบ มุมนี้แหละ ลับตาสุด มิดชิดสุด รับรองมองจากนอกแผนกไม่เห็นแน่”
   “คุณจัดให้พวกผู้หญิงนั่งมุมลับๆ แบบนี้ได้ไง” ผมถามทันที พัชระทำหน้าเหมือนโลกจะแตก
“เอาน่า ไว้วันหลังผมจัดใหม่ ลุงกับเจ้านพนั่งไปก่อนแล้วกัน อยากไปเมื่อไหร่ค่อยเดินออก ผมไปทำงานต่อล่ะ เดี๋ยวโดนตัดโบนัสอีก”
   เขาพูดเร็วปรื๋อ และรีบเดินออกไปอย่างกับกลัวจะถูกตัดเงินเดือนจริงๆ เลยเหลือแต่ผมกับเจ้านพรัตน์สองคน ผมไม่รู้จะยืนให้เมื่อยทำไมทั้งๆ ที่มีเก้าอี้ตั้งอยู่ เลยนั่งลง ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
   “เดี๋ยวสักสิบห้านาทีค่อยออกไปก็ได้ครับ” เจ้านพรัตน์พยายามพูดปลอบ ผมพยักหน้า และพูดขึ้นบ้าง
“คุณจิระภัทร์ต้องเข้าบริษัทก่อนเที่ยง เดี๋ยวก็คงไปเองนั่นแหละ”
   “เอ่อ... เขาคือ...”
   “รุ่นพี่ผม เจ้าของบริษัท P พันธมิตรของเรานั่นแหละ ผมไม่อยากมีเรื่องกับเขา วันหลังคุณก็ระวังๆ ไว้หน่อยนะ”
   “อ้อครับ...” นพรัตน์ส่งเสียงตอบรับ ผมมองเขาพักหนึ่ง เขายังเด็ก แต่เอาเข้าจริงก็พอพึ่งได้หลายเรื่องอยู่เหมือนกัน
   “คุณนพ... ขอบใจนะ”
   นพรัตน์พยักหน้า และยิ้มบางๆ เขายิ้มได้หลายแบบ แต่ก็แค่ยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร   ก็แค่ยิ้มเท่านั้นแหละ
   ผมนั่ง เขายืน ยืนแล้วยิ้มเฉยๆ แล้วก็ไม่ได้ทำอะไรอีก ผมก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่านั่งเฉยๆ   แต่ทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงอีกแล้วก็ไม่รู้สิ
บันไดขั้นที่6
   สุดท้ายผมก็ได้ออกมาจับคู่ให้แมวเซรามิกในวันเสาร์จนได้ เจ้านพรัตน์เคยชวนผมไม่สำเร็จสักครั้งไหม ไม่สิ ผมเคยปฏิเสธหมอนี่ได้สักครั้งรึเปล่าเนี่ย
   เอาเถอะ ก็มันว่างๆ ไม่มีอะไรทำนี่นา
   ผมเคยเป็นหนึ่งในทีมงานผู้เชี่ยวชาญตลาดจตุจักร สมัยก่อนตอนเด็กๆ เหมือนจะอยู่แถวสนามหลวง พอผมขึ้นม.1 ก็ย้ายมาเปิดที่จตุจักรนี่แหละ สมัยนั้นที่เที่ยวไม่ค่อยมาก หลังเลิกเรียนบางทีก็นั่งรถมาเดินเล่นกับพวกเพื่อนๆ ยิ่งตอนเข้าเรียนสายอาชีพ ตลาดมันอยู่ไม่ห่างจากวิทยาลัยเท่าไหร่ ตามเพื่อนมาดูมันหลีสาวแทบทุกอาทิตย์ ดูไปดูมา ผมเลยเดินเที่ยวตลาดแทน ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับสมัยนี้น่ะนะ....
   ผมยืนมึนอยู่หน้าประตูทางเข้าตลาด มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ ก็เหมือนเคยนั่งรถผ่านอยู่หรอก แต่ไม่ได้มาเดินเองนานแล้ว ทางเข้าไหนเป็นทางเข้าไหนแทบจะดูไม่ออก แถมคนก็แน่น ทั้งคนไทย ทั้งฝรั่ง ทั้งญี่ปุ่น มาให้มั่วกันไปหมด ร้อนก็ร้อน
   ทั้งอาการร้อน คนเยอะ เสียงดัง เป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ติดแต่ดันไปตกปากรับคำกับเจ้านพรัตน์ไว้แล้วว่าจะมาเป็นเพื่อน ก็เลยต้องทนๆ ไป วันนี้นพรัตน์แต่งตัวแปลกหูแปลกตาไปพอสมควร ใส่กางเกงขาสั้น รองเท้าผ้าใบ เสื้อยืนแขนสั้น แถมหมวกอีกใบ คงเตรียมลุยตลาดเต็มที่ เออ... แต่งแบบนี้ก็ดูไม่เลวนักหรอกสำหรับคนวัยนี้ แถมหุ่นก็ดี หน้าตาก็ใช่จะด้อยกว่าชาวบ้าน ผมชักนึกว่าถ้ามีแมวมองมาทาบทาม ผมจะผันตัวเองไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวเจ้านพรัตน์เสียเลย แต่คงไม่ได้หรอก เจ้าหมอนี่ต้องช่วยผมทำงานที่บริษัท
   เป็นโชคดีของคนหนุ่ม อากาศร้อนๆ คนแน่นๆ แบบนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นได้โดยไม่โดนคำครหา แต่คนรุ่นผม ใส่ขาสามส่วนมีหวังได้กลายเป็นอาแปะ ใส่เสื้อยืดก็เกินวัยแล้ว อีกอย่าง ผ้าเสื้อยืดสมัยนี้ก็ร้อน แล้วผมก็ไม่ชอบใส่กางเกงขาสั้นมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นผมเลยใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสแลกสีออกครีมๆ ที่ผ้าบางหน่อย พอมาเดินคู่กับเจ้านพรัตน์ มองผ่านๆ ก็คงเหมือนพ่อลูกล่ะมั้ง นพรัตน์สวมหมวก แล้วถือร่มให้ผมที่แต่งตัวแบบนี้ เข้าคู่กันเสียไม่มี
   อย่างกับพ่อลูกกันจริงๆ แน่ะ...
   ถึงปกติผมจะเกลียดการถูกเปรียบเทียบกับคนรุ่นหนุ่มกว่า แต่ในเมื่อตกปากรับคำไปแล้ว และผมก็แต่งตัวเหมาะสมกับวัยที่สุดแล้ว ถ้าจะผิด ก็ผิดที่เจ้านพรัตน์เด็กเกินไปก็แล้วกัน
   พอเดินเข้าไปในตลาด ร่มก็หมดความหมาย เพราะมีหลังคากางตลอด แต่อากาศก็ร้อนอยู่ดี นพรัตน์ขยับตัวเข้ามาใกล้ผมที่ทำหน้าเป็นรูปทองเหลืองเพราะอากาศร้อนจนยิ้มไม่ออก ก่อนจะกระซิบ
   “คนเยอะนะครับ จับมือผมไว้แล้วกัน จะได้ไม่เดินหลง”
   ผมว่าคำพูดนี้ดูจะผิดฐานะไปหน่อย มันต้องเป็นผมสิที่ต้องจูงมือเขา เขาจะได้ไม่เดินหลงไปไหน...
   เอาเถอะ สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปแล้ว ถึงผมอยากทำตัวเป็นผู้ใหญ่ดูแลเด็กยังไง ตลาดที่คนแน่นๆ แล้วไม่รู้ทางแบบนี้ ผมหลงแบบไม่ต้องเดาแน่นอน ดังนั้น ผมจึงจับมือเขาแน่น เพราะไม่อยากถูกประกาศชื่อออกลำโพงว่าเป็นคนแก่หลง
   เวลาผ่านไป เรื่องราวบางอย่างก็กลับหน้าหันหลังไปหมดแล้ว
   แต่ปรากฏว่าถึงจับมือกันก็หลงอยู่ดี เจ้านพรัตน์เดินวนไปเวียนมาก็ยังไม่มีแนวโน้มว่าจะหาร้านที่ขายตุ๊กตาประดับกระถางพวกนั้นเจอ นพรัตน์ผิวขาว พอเจออากาศร้อนมากๆ หน้าเลยแดงจัด เลือดสูบฉีดดีก็ดีอยู่หรอก แต่อย่าร้อนจนเป็นลมเป็นแล้งไปก่อนผมก็แล้วกัน เพราะผมคงแบกเขาไม่ไหว
   “คุณไพฑูรย์ ผมขอโทษนะ พอดีไม่ค่อยได้มาบ่อยๆ ก็เลยจำทางไม่ค่อยได้ เราไปหาอะไรเย็นๆ ทานกันก่อนดีมั้ยครับ”
   ผมพยักหน้าเห็นด้วยทันที แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อเขาล้วงผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ อืม... ก็รู้อยู่หรอกว่าผมแก่กว่าเขาเยอะ รุ่นอารุ่นพ่อเข้าไปแล้ว แต่ไม่ต้องดูแลผมเหมือนคนแก่ขนาดนี้ก็ได้
   แต่ตาซื่อๆ ของเขาที่มองมาด้วยทำเอาผมเอ็ดไม่ลง เอาเถอะ เขาก็แค่มีน้ำใจกับคนอายุเยอะกว่าเท่านั้นแหละ
   เราสองคนเดินมานั่งในร้านซึ่งเปิดเป็นเพิง เพราะผมบ่นว่าร้านที่มีแต่ร่มมันก็ร้อนอยู่ดี ผมว่าคนหนุ่มอย่างเขาต้องสั่งน้ำอัดลมมาดื่มแก้ร้อน เลยเตรียมจะสั่งให้พร้อมน้ำฝรั่งของผมเลย ที่ไหนได้ เขาดันสั่งน้ำที่ผมคาดไม่ถึง
   “น้ำฝรั่งแก้วหนึ่ง กับน้ำมะตูมแก้วหนึ่งครับ” สุดท้ายเขาก็เป็นคนสั่ง ผมทำตาโตด้วยความอึ้ง
   “คุณนพ คุณไม่ดื่มน้ำอัดลมหรือไง?”
   เขาหันมามองผม แล้วสั่นศีรษะ
“ผมเคยดื่มแล้วปวดท้อง เลยไม่ดื่มอีกเลยน่ะ”
   อ๋อ ที่แท้เป็นพวกกระเพาะไม่ทนกรด แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดี
“แล้วนึกไงสั่งน้ำมะตูม”
   นพรัตน์ทำหน้าแปลก
“ก็สมัยก่อนแม่ผมชอบต้มให้ดื่ม พี่สาวมายังต้มทิ้งเอาไว้ให้เลย บ้านผมชอบกินมะตูมนะ มีแบบแห้งเก็บเอาไว้เป็นกิโล”
   ผมได้รับความรู้ใหม่ บ้านนายนพรัตน์ชอบดื่มน้ำมะตูม เออ แปลกดี คิดว่าเด็กรุ่นนี้จะต้องกินแต่น้ำอัดลมเสียอีก วันหลังถ้าผมไปดูงานที่ไหนถ้าเจอคงต้องซื้อกลับมาฝาก
   “เดินต่อไหวรึเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามหลังจากดื่มน้ำกันไปได้คนละครึ่งแก้ว ผมพยักหน้า แต่ก็พูดเสริม
“แต่ขอนั่งพักให้หายร้อนสักพักแล้วกัน”
   นพรัตน์พยักหน้าหงึกหงัก ผมกลัวเขาจะล้วงเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้ผมอีก เลยชิงเอาของตัวมาจัดการตัวเองก่อน หมอนั่นดื่มน้ำมะตูมไป จ้องหน้าผมไป ไม่รู้จ้องหารอยตีนกาหรือร่องแก้ม แต่ขอบอกไว้ก่อน ผมยังไม่มีทั้งสองอย่างนั่นแหละ อย่ามาเสียเวลาจ้องหาให้เมื่อยเลย
   พอหารอยตีนกาบนหน้าผมไม่พบ หมอนั่นก็ลุกขึ้น แล้วบอกให้ผมนั่งรออยู่ก่อน จากนั้นก็เดินออกไปอีกทาง สักพักก็กลับมาพร้อมกับบางสิ่งบางอย่าง
   โอ้โห...ไอติมกะทิไม่ได้ทานมาเป็นสิบปี ก็พวกที่ขายๆ อยู่ใส่นมทั้งนั้น ใครมันจะไปทานลง
   ตอนแรกผมไม่อยากทานนักหรอกบ่นกระปอดกระแปดว่าใส่นมบ้างล่ะ ดูไม่น่าอร่อยบ้างล่ะนายนพรัตน์ก็คะยั้นคะยอจะให้ทานให้ได้ บอกว่าเดี๋ยวจะป้อนให้ อืม..ถึงผมจะอายุมากผ่านอะไรมาเยอะ แต่หนังหน้ายังไม่หนาพอให้เด็กมาป้อนไอติมให้หรอกนะผมเลยคว้าจากมือเขา แล้วตักเข้าปากให้รู้แล้วรู้เรื่อง
   เออ... แต่มันเป็นไอติมกะทิจริงๆ นั่นแหละ

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

  ไปจตุจักรกันหรอ ไม่ได้ไปมานานมากเหมือนกัน

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้างบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ{:sm-36:}

grantnun

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

phattdell

ขอบคุณมากๆ ครับ อิ่มเอม มีความสุข

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

น่ารักน่าหยิกดีครับ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณครับ

tazman

กะหนุงกะหนิง

auto101

ขอบคุณครับ