Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

เพลงยาวแค่สี่นาทีกว่าๆ แต่ผมรู้สึกเหมือนนานเป็นชั่วโมงๆเสียงเจ้านพรัตน์ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่ ถึงจะออกแนววัยรุ่นแต่
ก็ไม่ขัดกับทำนองเพลง เพื่อนๆ นั่งฟังกันเงียบกริบผมก็พลอยเงียบไปด้วย ไม่ใช่อึ้งกับพลังเสียงของเขานะแต่แบบ...ปกติคนร้องคาราโอเกะเขาต้องมองจอดูเนื้อเพลงไม่ใช่เหรอแต่เจ้านพรัตน์ดันหันมามองหน้าผมอย่างกับมีเนื้อเพลง
อยู่บนหน้างั้นแหละ เจอแบบนี้ผมไม่นั่งเงียบก็ไม่รู้จะทำไงแล้วล่ะร้องจบนายพัชระก็เดินเข้ามากอดเหมือนได้เจอนักร้องตัวจริงเจ้านพรัตน์เขินจนหน้าแดง แอบหันมามองผมด้วยแนะ คงหวังให้ผมหน้าแดงเป็นเพื่อนล่ะสิฝันไปเถอะ ผมไม่ไม่ใช่วัยรุ่นแล้ว เรื่องเขินเรื่องอายมันพ้นวัยมานานแล้ว
พวกนั้นร้องเพลงกันจนสามทุ่ม ถึงได้เลิกขากลับผมก็กลับมาพร้อมกับนายนพรัตน์อีกเช่นเคย เขามาส่งผมที่บ้านเข้ามาดื่มน้ำดื่มท่า แล้วก็ขอตัวกลับเหมือนทุกวัน แต่ไม่รู้ทำไม คืนนั้นผมนอนไม่ค่อยหลับอีกแล้ว
บันไดขั้นที่7
   หลังจากไปเล่นบาสฯและร้องคาราโอเกะกันวันนั้น ผมถึงเพิ่งรู้ว่าเจ้านพรัตน์คบเพื่อนแก่เกินวัยจริงๆ แถมดูแต่ละคนจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี เหมือนเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ผมจึงถือโอกาสถามเขาในเช้าวันหนึ่ง
   “คุณนพ ที่ไปเล่นบาสฯกันวันนั้นน่ะ เพื่อนคุณทั้งหมดเลยเหรอ?”
   นพรัตน์ที่กำลังจัดเอกสารอยู่ที่โต๊ะหันมามองผมอย่างงงๆ และพยักหน้า
“ครับ ทำไมหรือ?”
   “ผมว่าดูไงก็ไม่น่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน เป็นเพื่อนที่ทำงาน?”
   “อ๋อเปล่า” เขาว่า และยิ้ม
“เป็นเพื่อนของพี่ชายด้วยน่ะครับ”
   “อ้อ..” ถึงคราวผมทำหน้างงบ้าง เขาเลยอธิบายต่อ
“คือผมเป็นลูกคนสุดท้องน่ะ หลงมาด้วยมั้ง อายุเลยห่างจากพี่ๆ หลายปีอยู่ พอจำความ เริ่มเดินเริ่มจะเล่นได้ ก็เล่นกับพวกเพื่อนๆ ของพี่ชายพี่สาวแล้วล่ะครับ ไปๆ มาๆ ก็เลยเป็นเพื่อนสนิทกันไปเลย”
   มิน่า ตัวโตขนาดนี้ เพื่อนยังเรียกว่าเจ้าเปี๊ยก
   ผมพยักหน้า และถามต่อ
“แล้วเพื่อนวัยเดียวกันล่ะ ไม่มีเลยหรือ?”
   “มีครับ แต่ไม่ค่อยสนิท เหมือนผมเข้ากับคนอายุเยอะได้ดีกว่าน่ะ”
   “อ้อ...” ผมนึกเห็นด้วย จะเข้ากับเพื่อนวัยเดียวกันได้ดีรึเปล่าไม่รู้หรอกนะ แต่คนแก่กว่าหมอนี่เข้าถึงได้ดีจริงๆ ผับผ่าสิ
   “วันหลังถ้าเพื่อนโทรมาชวนไปเที่ยว ชวนไปเล่นกีฬาก็ไปเถอะ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอก” ผมว่า นพรัตน์ทำหน้างงอีก ก่อนจะยิ้มออกมา
“ผมเปล่าเกรงใจนะครับ แต่ผมอยากอยู่กับคุณมากกว่า”
   ผมกะพริบตาปริบๆ ขี้เกียจมองหน้าเขาแล้ว เลยหันหน้าไปทางอื่น
“หัดคบเพื่อนคบฝูงเสียบ้าง เดี๋ยวเพื่อนเลิกคบแล้วจะเสียใจทีหลังนะ”
   “ไม่หรอกครับ เขารู้ว่าช่วงนี้ผมต้องใช้เวลา”
   “อ้อ...” ผมลากเสียงยาว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำเสียงแบบนี้ทำไม คงเป็นความเคยชินล่ะมั้ง นพรัตน์มีสีหน้ากระมิดกระเมี้ยนขึ้นมาอีก ผมล่ะคันหน้ายิบๆ เวลาเขาทำท่าแบบนี้ทุกที
   “ผมน่ะ ชอบแต่คนอายุเยอะกว่ามาตลอดเลยนะ แต่จีบไม่เคยติดสักที”
   ผมอดปากไม่ได้ต้องสวนไป
“ถ้าติดสิผมว่าแปลก”
   “ทำไมล่ะครับ?”
   ผมได้ทีตั้งตาลปัตรเตรียมเทศนาสั่งสอนเขาให้รู้จักคิดเสียบ้าง
“คุณลองนึกดูนะ ตอนนี้คุณอายุยี่สิบสาม แล้วมีเด็กอายุสิบห้ามาจีบคุณ คุณจะรู้สึกยังไง”
   “ผมก็ไม่เอาสิครับ ผมไม่ชอบเด็กนี่”
   “ก็เหมือนกันนั่นแหละ เด็กกว่ามากๆ ไม่มีผู้ใหญ่ที่ไหนเขาชอบหรอก”
   “จริงเหรอ?”
   “อืม...”
   “เพราะอะไรล่ะ?”
   ผมตอบเขาอย่างรำคาญๆ
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ชอบเด็กอายุสิบห้าล่ะ”
   “ก็ยังเด็กนี่ น่ารำคาญจะตาย”
   “ก็เหมือนกันนั่นแหละ”
   “แต่ผมอายุยี่สิบสามแล้วนะครับ”
   “.............”
   “ผมน่ารำคาญเหรอ?”
   ผมรู้สึกว่ากาแฟในแก้วมันขมกว่าทุกวัน เลยยกแก้วขึ้นมา
“คุณนพ ไปชงกาแฟใหม่ให้ผมหน่อย ผมว่ามันขมไป”
   นพรัตน์ไม่เถียงอะไรเช่นเคย เดินมารับแก้วกาแฟในมือผม พร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว
   ผมอยากไล่ให้เขาไปล้างหม้อกาแฟด้วยเลยจริงๆ
   ตอนบ่ายมีเพื่อนรุ่นน้องสมัยเรียนคนหนึ่งเอาบัตรชมการแสดงหุ่นละครเล็กมาให้ผม เขาทำงานเป็นผู้จัดการอยู่แผนกการตลาดของบริษัทที่เป็นนายหน้าขายบัตรชมการแสดง
   “เห็นพี่เคยบ่นว่าอยากดู เรื่องที่เขาจะเล่นรอบนี้ผมว่าเยี่ยมเลยล่ะ พอเห็นว่าจะจัดหน้าพี่ก็ลอยมาเลย ผมเลยแวะเอามาฝากสองใบ เผื่อชวนใครไปดูด้วย”
   ผมมัวแต่ดีใจที่ยังมีคนนึกถึงเลยลืมเสียสนิทว่าของแบบนี้คงชวนใครไปดูเป็นเพื่อนได้ยาก จนเขากลับแล้วนั่นแหละถึงมานั่งปวดหัวกับบัตรสองใบในมือ จะทิ้งก็เสียดาย แต่นึกไม่ออกว่าใครอยากจะไปดูกับผมบ้าง
   ขณะที่กำลังนึกรายชื่อเพื่อนที่น่าจะชอบดู นพรัตน์ที่ถูกผมส่งออกไปตามงานก็กลับเข้ามาในห้องพอดี
   ผมสองจิตสองใจว่าจะชวนดีไหม เพราะถ้าออกปากชวนตรงๆ หมอนี่ไปแน่ ไม่ว่าจะอยากดูหรือไม่อยากดูก็ตาม แต่ผมไม่อยากให้เขาต้องทนแบบนั้น ผมนั่งคิดไปคิดมาจนเขาเอางานมาส่งแล้วกลับไปนั่งโต๊ะนั่นแหละ ถึงพอจะนึกคำพูดออกมาได้
   “คุณนพ คุณเคยดูหุ่นละครเล็กรึเปล่า?”
   นพรัตน์หันมามองผม ก่อนจะพยักหน้า
“สมัยก่อนพี่สาวพาไปดูบ่อยๆ ครับ ทำไมเหรอ?”
   “ชอบรึเปล่า?”
   “ชอบสิครับ คนกับหุ่นทำท่าเหมือนกัน ขยับเหมือนกัน ผมประทับใจมากเลยนะ แต่พอโตชวนใครก็ไม่มีใครไปดู
บางทีก็ต้องไปดูคนเดียว”
   คำตอบทำให้ผมรู้สึกผิดคาด ชักนึกสงสัยว่าเจ้านพรัตน์อายุเท่าไหร่กันแน่
   “ไปดูบ่อยรึ?”
   “ก็เกือบทุกรอบที่มีเรื่องใหม่นะครับ แต่ว่าเขาย้ายจากสวนลุมฯไปพัทยาแล้ว จะขับรถไปก็ขี้เกียจ แถมไปคนเดียว ไม่รู้จะไปทำไม”
   ไม่รู้งานนี้เข้าทางใครกันแน่ ผมมองดูบัตรในมือ และเงยหน้ามองนพรัตน์ เอาล่ะ ไหนๆ ก็ไม่เป็นการบังคับขืนใจ
แถมถ้าไปกับเขาผมก็ได้คนขับรถที่เชื่อใจได้ รอบที่เล่นก็เป็นรอบค่ำ เพราะฉะนั้นลืมเรื่องไปเช้าเย็นกลับได้เลย เพราะคงต้องค้าง หมอนี่มาค้างบ้านผมสุดสัปดาห์เป็นประจำอยู่แล้ว ถ้าชวนไปค้างนอกสถานที่ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ดีกว่าต้องนั่งนึกรายชื่อคนอื่นที่ไม่รู้จะตรงตามเงื่อนไขที่ผมตั้งไว้รึเปล่า
   “คุณนพ ผมได้บัตรดูหุ่นละครเล็กมาสองใบ..”
   “ครับ?”
   “จะไปดูมั้ย...”
   “ไปสิครับ” เขาพูด และยิ้มแก้มแทบปริเช่นเคย นี่ถ้าเจ้านพรัตน์รู้จักกับรุ่นน้องผมคนนั้นนะ ผมคงเชื่อว่าสองคนนี่เตี้ยมกันแล้วล่ะ พอได้ยินว่าเริ่มตอนทุ่มหนึ่ง เจ้าหมอนี่ก็รีบกุลีกุจอจะติดต่อหาโรงแรมพักทันที ผมเลยต้องรีบเบรกเขาก่อน
จะได้ทันกดโทรศัพท์
   “ไม่ต้อง เดี๋ยวผมจองเอง”
   “เอ๋? ไม่เป็นไรหรอกครับคุณไพฑูรย์ โรงแรมที่ผมจะจองไม่ใช่โรงแรมกระจอกนะครับ เป็นญาติห่างๆ ผมด้วย รับรองปลอดภัย”
   ผมหรี่ตามองเขา ก่อนจะพูดเรียบๆ
“ผมกลัวคุณโทรไปจองแล้วมาบอกผมว่าไม่มีเตียงเดี่ยว มีแต่เตียงคู่ ผมขี้เกียจนอนเบียดกับคุณ”
   เจ้านพรัตน์มองผมอึ้งๆ แล้วหน้าแดงขึ้นมา นั่นไงล่ะ อย่าคิดนะว่าผมรู้ไม่ทัน ผมอยู่มาปูนนี้แล้ว อุบายตื้นๆ อย่าหวังมาใช้กับผมเลย
   ท้ายที่สุดผมเลยโทรจองโรงแรมเอง แล้วหันมาบอกเขายิ้มๆ
“เตียงแยกนะ เจ้าของเขาเป็นรุ่นน้องผม รับรองเชื่อถือได้”
   นานๆ ผมจะเห็นเจ้านพรัตน์ทำหน้ามุ่ย หันไปก้มหน้าก้มตาจัดการเอกสารต่อ ผมนึกกระหยิ่มใจ เด็กก็เด็กนั่นแหละ
คิดจะนอนเตียงเดียวกับผม ยังเร็วไปอีกร้อยปี
   คราวก่อนนะเผลอ แต่คราวนี้ไม่มีเสียหรอก
   ผมไม่ได้ไปดูหุ่นละครเล็กนานแล้ว พอทำงานก็ไม่ค่อยมีเวลา แถมเล่นค่ำ เลิกก็ดึกพอสมควร เรียกแท็กซี่กลับมาบางทีก็กลัวไม่ปลอดภัย คราวนี้พอมีโอกาสได้ไปดูเลยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เจ้านพรัตน์เสนอแผนเพิ่มเติมว่าไหนๆ ก็ออกไปถึงพัทยา น่าจะแวะเที่ยวข้างทางด้วยเสียเลย ผมก็ลงชื่อเห็นด้วยในทันที
   ดังนั้นวันเสาร์เราจึงออกจากบ้านแต่เช้า ประเดิมเที่ยวตลาดนัดคลองสวนเป็นที่แรก ไปเดินแล้วรู้สึกเหมือนกลับไปช่วงวัยรุ่นไม่มีผิด ที่สำคัญ มันไม่ใช่ตลาดที่อนุรักษ์ความเก่าเอาไว้เพื่อให้คนมาเที่ยวเฉยๆ มันเป็นตลาดที่ยังมีคนในชุมชนละแวกนั้นใช้บริการอยู่จริงๆ เลยยิ่งได้บรรยากาศเข้าไปใหญ่
   เจ้านพรัตน์ทำตัวเป็นนักท่องเที่ยวเต็มที่ สะพายกล้องเก็บภาพผมเดินดูนั่นดูนี่ไปตลอดทาง สงสัยจะเห็นว่าผมดูเข้ากับบรรยากาศล่ะมั้ง ไม่แก่บ้างให้มันรู้ไป สุดท้ายผมทนไม่ไหวเลยเรียกหมอนั่นเข้ามาแล้วให้คนแถวนั้นถ่ายรูปให้ เอาไว้เป็นที่ระลึกสักใบว่าเจ้านี่เคยพาคนแก่มาเที่ยวตลาดเก่า
   ดูเจ้านพรัตน์จะติดใจอยากได้รูปคู่อีก พยายามคะยั้นคะยอจะให้ผมยืนเอาหน้าแนบใกล้ๆ แล้วยกกล้องถ่ายเองแบบที่วัยรุ่นทั่วไปทำกัน แต่ผมไม่เอาด้วยหรอก น่าเกลียดจะตายชัก หน้าหายบ้างหัวแหว่งบ้าง เอารูปดีๆ ไปสักรูปก็พอ
   เราแวะทานก๋วยเตี๋ยวในตลาด แล้วก็เดินดูของกันไปเรื่อยๆ ผมนึกสนุกซื้อลูกข่างสีฟ้าให้เจ้านพรัตน์ลูกหนึ่ง แล้วตีหน้าขรึมพูดว่า
“เอาไว้เล่นเวลาผมไม่อยู่แล้วกัน แก้เหงา แต่ผมไม่สอนวิธีเล่นให้คุณหรอกนะ ไปหัดเอาเอง”
   เจ้านพรัตน์รับไปแล้วตอบผมยิ้มๆ
“ผมเล่นเก่งนะ ไม่เชื่อคุณซื้ออีกลูกแล้วไปเล่นกับผมตรงลานดินด้านหน้าสิ”
   ผมถลึงตามองเขา โม้ไม่โม้ไม่รู้ แต่ให้คนอายุปูนนี้ไปเล่นลูกข่างหน้าตลาดผมไม่เอาด้วยหรอก ถ้าย้อนเวลากลับไปอีกสักสามสิบปี แล้วผมจะตกลงเล่นกับเขา ดูซิว่าใครมันขี้โม้กว่ากัน
   ผมแวะซื้อแม่เหล็กติดตู้เย็นฝากอาจารีย์ แล้วซื้อขนมที่เคยนึกอยากทานแต่หาทานในเมืองไม่ได้ สุดท้ายก็กลายเป็นทัวร์บริโภค เดินไปทานไปตลอดทาง กว่าจะออกมาจากตลาดก็เกือบเที่ยง อิ่มขนมจนเลิกมองหาข้าวเที่ยงไปเลย
   จากนั้นเราก็ตีรถยาวไปพัทยา มีแวะซื้อของทานเล่นเพิ่มเติมข้างทางบ้างถ้าน่าสนใจ เจ้านพรัตน์ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ขับรถไปฮัมเพลงไป ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาร้องเพลงอะไร เพราะไม่ค่อยได้ฟังเพลงวัยรุ่นสมัยนี้ด้วย ขับไปเรื่อยๆ ถึงจะอิ่มขนม แต่เรายังไม่ได้ทานข้าวเที่ยง ของกินก็เต็มรถ ผมเลยใจบุญ คอยป้อนขนมเจ้านพรัตน์ที่ขับรถอยู่ หกบ้างเลอะบ้างว่ากันไป
   เพราะทัวร์บริโภคกันมาตลอดทาง กว่าจะถึงพัทยาก็เกือบหกโมงเข้าไปแล้ว ผมเลยตัดสินใจเปลี่ยนแผน เพราะยังไงโรงแรมจองห้องไว้แล้ว ห้องไม่หนีไปไหนแน่นอน แต่ถ้าไปไม่ทันรอบการแสดงสิจะมีปัญหา เรามาถึงโรงละครตอนเกือบทุ่ม เรียกได้ว่าฉิวเฉียดเส้นยาแดงผ่าแปดไปหน่อยเดียว
   ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าเขาพัฒนาไปขนาดนี้ โรงละครใหม่ที่ย้ายมาพัทยาเป็นอาคารสูงสามชั้น ตกแต่งเสียวิจิตอลังการราวกับหลุดเข้าไปในป่าหิมพานต์ก็ไม่ปาน    ผมยืนอึ้งอยู่กับรูปปั้นกินรีตัวสวยที่ขยับได้ ก่อนจะถูกนพรัตน์ลากมือเข้าไปด้านใน
   ตั๋วรอบนี้เป็นรอบดินเนอร์ คือจะมีอาหารบริการระหว่างชมการแสดงไปด้วย ผมกับเจ้านพรัตน์ที่ทานแต่ขนมกันมาทั้งวัน เริ่มจะท้องกิ่วกันแล้ว เรียกว่าถึงมาได้เฉียดฉิวแต่ก็ยังไม่ต้องทนหิวไส้กิ่วดูการแสดงล่ะ
   การแสดงก็พัฒนาไปมาก จากแต่เดิมมีแค่การแสดงหุ่น พอย้ายมาที่นี่มีแสงสีเสียง มีชุดการแสดงที่เป็นคนแสดงประกอบ เรียกว่าอลังการสุดๆ ผมดูแล้วขนลุกซู่ ต้องสะกิดให้เจ้านพรัตน์ถ่ายรูปเก็บไว้ สวยๆ ทั้งนั้น นึกแล้วต้องขอบคุณรุ่นน้องคนนั้น รู้ใจจริงๆ
   กว่าการแสดงจะจบ ก็กินเวลาค่อนข้างดึกพอสมควร ผมทั้งอิ่มใจอิ่มท้อง เดินออกมาแล้วยังออกปากชมกับเจ้านพรัตน์ไม่ขาดปาก เจ้านพรัตน์ก็เออออต่อยอด คุยกันยาวไปจนถึงรถ จนถึงโรงแรม
   โรงแรมที่ผมจองไว้เป็นโรงแรมเล็ก เล็กแต่ขนาด การบริการนั้นติดระดับห้าดาว ทั้งห้องพัก ห้องน้ำ ผมเคยถูกรุ่นน้องที่เป็นเจ้าของเชิญให้มาพักหนหนึ่งแล้วติดใจ จึงแนะนำให้คนอื่นมาใช้บริการต่อ
   เช็กอินเสร็จ ผมก็กะว่าจะอาบน้ำล้างตัว แล้วนอนหลับให้สบายใจเสียที หลังจากตะลอนนั่งรถจนเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว แต่พอเปิดประตูเท่านั้นแหละ หน้าผมก็แข็งเหมือนถูกหล่อด้วยปูนปลาสเตอร์ เจ้านพรัตน์ที่เดินตามหลังมาพร้อมกับพนักงานขนกระเป๋าเอ่ยถามอย่างสงสัย ท่าทางจะคิดว่าผมเจอศพอยู่ในห้องล่ะมั้ง
   “มีอะไรหรือครับ?” เขาเอ่ยถาม ผมหันกลับมาทำตาเขียวใส่พนักงานขนกระเป๋าที่เดินตามมา
“ผมจะกลับลงไปชั้นล่าง”
   น่าสงสารเด็กยกกระเป๋าอยู่หรอกที่เจอผมทำตาแบบนั้นใส่ แต่ผมทนไม่ไหวจริงๆ ผมจองห้องเตียงแยกนะไม่ใช่เตียงคู่ ไหงมันกลายเป็นห้องเตียงคู่ได้ล่ะ ผมลงมาโวยวายถึงล็อบบีด้านล่าง โดยมีเจ้านพรัตน์เดินตามมาติดๆ นี่ถ้าไม่คิดว่าจองโรงแรมเอง ผมต้องแว๊ดเขาไปด้วยแล้วแน่ๆ
   สุดท้ายรุ่นน้องของผมก็ต้องลงมารับหน้าด้วยตนเองถามไปถามมา สรุปได้ว่าเกิดความเข้าใจผิดตอนระบุห้อง ผมงี้แทบลมจับจะหาห้องมาเปลี่ยน ห้องก็เต็มหมดแล้ว นึกแค้นใจหรอกนะ แต่ไม่รู้จะแค้นใครโทษฟ้าโทษดินก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ผมเลยเดินหน้าตึงกลับขึ้นมาบนห้องโดยมีรุ่นน้องคนนั้นเดินตามมาขอโทษขอโพยติดๆ
   ผมสงสารเขา เพราะจะความผิดเขาก็ไม่ใช่ อีกอย่างเขาก็เฉ่งพนักงานที่จัดห้องแทนผมไปเรียบร้อยแล้ว ท้ายที่สุดผมเลยต้องปั้นหน้าอโหสิบอกเขาไปว่าไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ยังฉุนอยู่

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ฮ่าๆ เขาเรียกว่าพรหมลิขิต ไหมเนี่ย

joojubjub

ขอบคุนมากๆคร้าบ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่ารักง่ะ อยาก... (ได้บ้าง{:sm-52:})

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

locky2one

ขอบคุณมากคับ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

โดนกอดแน่ๆ

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

ได้ทีเจ้านพ

tazman

สนุกคับ

auto101

ขอบคุณครับ

tan2

ได้อ่านตอนนี้เป็นตอนแรก ก็พูดได้เลยว่าติดใจ
ติดใจในการเล่าเรื่อง มีเสน่ห์ มีอารมย์ขัน น่ารักดีครับ

freezz

เจ้านพ ยิ้มแก้มแตกแน่ๆ