Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   สุดท้ายรุ่นน้องของผมก็ต้องลงมารับหน้าด้วยตนเองถามไปถามมา สรุปได้ว่าเกิดความเข้าใจผิดตอนระบุห้อง ผมงี้แทบลมจับจะหาห้องมาเปลี่ยน ห้องก็เต็มหมดแล้ว นึกแค้นใจหรอกนะ แต่ไม่รู้จะแค้นใครโทษฟ้าโทษดินก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ผมเลยเดินหน้าตึงกลับขึ้นมาบนห้องโดยมีรุ่นน้องคนนั้นเดินตามมาขอโทษขอโพยติดๆ
   ผมสงสารเขา เพราะจะความผิดเขาก็ไม่ใช่ อีกอย่างเขาก็เฉ่งพนักงานที่จัดห้องแทนผมไปเรียบร้อยแล้ว ท้ายที่สุดผมเลยต้องปั้นหน้าอโหสิบอกเขาไปว่าไม่เป็นไร ทั้งๆ ที่ยังฉุนอยู่
ผมน่ะโมโหแทบตาย แต่เจ้านพรัตน์ดูจะดีอกดีใจจนออกนอกหน้า เห็นเขาพยายามกลั้นยิ้มแล้วผมล่ะอยากจะถีบออกหน้าต่างไปจริงๆ
   ผมปิดประตูเสียงดังพอสมควรเพราะดึกแล้ว เกรงใจห้องข้างๆ แต่ก็อยากให้เขารู้ตัวว่าผมไม่พอใจ นพรัตน์หันมา พยายามทำหน้าจริงจัง ซึ่งทำยังไงผมก็ยังอยากจะถีบเขาอยู่ดีนั่นแหละ ก่อนจะอ้าปากพูดขึ้น
   “เตียงคู่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ กว้างขนาดนี้ นอนไม่เบียดหรอก”
   “หึ” ผมส่งเสียงขึ้นจมูก แล้วเขม่นมองเขา นพรัตน์มองผมแล้วในที่สุดก็ยิ้มเขินๆ ออกมา
   “ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก อย่ากังวลเลยครับ ถ้าผมอยากทำน่ะ ผมทำตั้งนานแล้ว”
   ผมเห็นดวงตาสีดำเหมือนลูกแมวมองตรงมา แล้วได้ยินเสียงเขาพูดต่อ
“ผมรู้ว่าคุณนอนไม่ล็อกประตูห้อง”
   ผมไม่ล็อกเพราะเผื่อว่าเกิดเหตุอะไร ตำรวจหรือปอเต๊กตึ้งจะได้ไม่ต้องเสียเวลางัดประตูเข้ามาต่างหากเล่า อีกอย่าง ประตูบ้านผมก็ล็อกมิดชิดดี
   ผมขี้เกียจเสียเวลาเถียงกับเขาตอนดึก เลยเดินเข้าห้องน้ำไปทั้งอย่างนั้น แน่นอนว่าผมไม่ลืมล็อกประตูห้องน้ำ ถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงผมต้องระวังตัวเต็มที่แล้วล่ะ
   ฟ้ากลั่นสวรรค์แกล้งขนาดนี้ ผมไม่ระวังตัวก็บ้าแล้ว
   นพรัตน์ยืนถือเสื้อผ้ารออยู่ตอนผมออกมาจากห้องน้ำ ผมนึกกับตัวเองว่า เออดี อาบน้ำนานๆ เลยนะ ผมจะได้ชิงหลับไปก่อน พอเขาปิดประตูห้องน้ำแล้ว ผมก็รีบสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม กะว่ามิดชิดติดขอบเตียง มีอะไรรับรองหนีทันแน่นอน จากนั้นก็บอกตัวเองให้รีบหลับๆ จะได้ไม่คิดอะไรฟุ้งซ่าน แต่หูดันได้ยินเสียงน้ำไหลในห้องอาบน้ำจนทำเอานอนไม่หลับนี่แหละ
   ทำไมไม่เปิดน้ำลงอ่างไปเลยนะ จะได้ไม่ต้องนอนฟังเสียงฝักบัว
   ผมพยายามนึกถึงคำพระ หายใจเข้าหายใจออก ยุบหนอพองหนอ หลับๆ ไปสักทีซี่ ขณะที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียดเพื่อจะพยายามบอกตัวเองให้หลับ เสียงประตูห้องน้ำก็ดังมาให้ได้ยิน
   ผมไม่อยากจะหูดีก็ตอนนี้แหละ
   ผมตอนตัวแข็งทื่อ ตอนที่รู้สึกว่าเตียงยุบลง พยายามบอกว่าเองว่าจงหลับๆ แล้วเจ้านพรัตน์ก็ส่งเสียงขึ้นมาเบาๆ
“เวลานอนอย่าขมวดคิ้วสิครับ คุณไพฑูรย์”
   ผมก็อยากจะลืมตาแล้วพูดออกไปเหมือนกันนะ ว่าอย่ามาเที่ยวจ้องหน้าคนอื่นเวลานอนได้มั้ย แต่เดี๋ยวจะเสียแผน
ผมเลยนอนนิ่งๆ ทำเป็นว่าหลับแล้ว ได้ยินเขาพูดราตรีสวัสดิ์เบาๆ แล้วก็ได้ยินเสียงปิดสวิชต์ไฟหัวเตียง
   คราวนี้ไม่มีเสียงอะไรมากวนใจผมแล้ว เรียกว่าเงียบสนิทเลยจริงๆ
   แต่มันเงียบจนผมดันได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นนี่สิ
   เจ้านพรัตน์สอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม ขยับเข้ามาใกล้ผม โอ๊ย เตียงมีตั้งกว้างจะขยับมาเบียดผมทำไม แต่ในฐานะคนหลับไปแล้ว ผมลุกขึ้นโวยวายไม่ได้ รอเขาเบียดจนผมจะตกเตียงก่อนแล้วกัน ค่อยลุกขึ้นมาโวยวาย
   โชคดีที่เจ้านพรัตน์หยุดขยับเข้ามาเบียดก่อนที่ไหล่จะชนกับผม ผมล่ะแทบจะถอนหายใจออกมา แต่สักพัก มือของเขาก็ค่อยๆ ยื่นเข้ามา
   ไอ้เด็กนี่!
   ผมเตรียมอาละวาดเต็มที่ กะว่าถ้าแหยมเข้ามาเกินเลยอีกนิดเดียว หมอนี่ได้กระเด็นตกเตียงแน่ นพรัตน์ขยับมือเข้ามาเรื่อยๆ จนแตะเข้ามานิ้วก้อยของผม แล้วเขาก็ค่อยๆ กำมันเอาไว้หลวมๆ
   แค่นั้น........
   ผมนอนหูอื้อ เพราะเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ดึกก็ดึกแล้ว ไอ้คนข้างๆ ก็นอนนิ่งๆ จริงๆ จับนิ้วผมไปกำแล้วก็นิ่งไปเลย หลับแล้วแน่ๆ แล้วทำไมถึงมีแต่ผมที่ยังตื่นอยู่อีกล่ะ
   ทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้
   ผมจะเป็นโรคหัวใจรึเปล่านะ.....
   “คุณไพฑูรย์” ผมลืมตาขึ้นมามองคนเรียก และพบว่าหน้าของนายนพรัตน์แทบจะชนกับหน้าผม ผมพยายามขยับหนี แต่เขาก็เอามือมาจับหน้าผมไว้ จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนเห็นเงาไอ้คุณพี่จิระภัทร์ซ้อนทับหน้าเขา
   “ที่ผมบอกไม่อยากจะทำอะไรคุณน่ะ ผมเปลี่ยนใจแล้ว”
   แล้วหลังจากนั้นก็ล้วงมือเข้ามาในอกเสื้อผม ให้ตายเถอะ ไม่ว่าจะเป็นไอ้คุณพี่จิระภัทร์หรือนายนพรัตน์ ทำแบบนี้กับผมรับรองไม่ตายดีแน่ ผมถีบเขาไปเต็มแรง!
   “คุณไพฑูรย์ ทำอะไรน่ะครับ” เจ้านพรัตน์ที่นอนอยู่ข้างๆ สะดุ้งลุกพรวดขึ้นมา ทันทีที่ผ้าห่มปลิวกระเด็นออกไปเพราะแรงถีบ ผมนั่งอึ้ง เอ่อ... ตะกี้ผมฝันหรอกหรือ....
   ผมกะพริบตาปริบๆ ขณะที่นพรัตน์เปิดไฟหัวเตียง
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
   ผมสั่นศีรษะ ไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา
   “ละเมออีกแล้วเหรอ?”
   รู้แล้วยังจะถามอีก แล้วหันลืมๆ เรื่องเก่าๆ ไปบ้างได้มั้ย อย่ามาใช้คำว่า ‘อีกแล้ว’ นะ   ผมเตรียมจะหันไปใช้สายตาดุเขา แต่ยังไม่ทันได้หัน นพรัตน์ก็ดึงตัวผมเข้าไปกอด แน่ะ คิดว่าผมเป็นเด็กๆ หรือไง ฝันร้ายต้องกอดปลอบเนี่ย
   “ไม่เป็นไรแล้วนะครับ ผมอยู่ข้างๆ คุณตลอดนะ ไม่เป็นไรแล้ว”
   โอ๋เสียอย่างกับผมเป็นเด็ก เอาเถอะ เห็นแก่ที่มีเจตนาดี ผมยอมให้กอดอีกครั้งก็ได้ มือของเขาที่ลูบมาด้านหลังก็อุ่นดีหรอก ทำเอานึกถึงคืนวันฝนตกนั่นจนได้ เอาเถอะ เขาก็แค่เจตนาดี เจตนาดีก็ควรจะรับเอาไว้
   เพราะเขาเป็นแบบนี้แหละ ผมเลยไม่ล็อกประตูห้องนอน
ผมตื่นมาอีกทีเพราะความอึดอัด แล้วก็พบว่าเจ้านพรัตน์นอนกอดผมอยู่ มองหน้าเห็นไม่ชัดหรอกนะ เพราะอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกนี่เอง แต่พอเดาได้อยู่หรอกว่าหลับสบายเชียว
   ผมถือคติโบราณ ไม่ปลุกคนหลับเพราะมันบาป เลยทำบุญทำทาน ให้นายนพรัตน์กอดต่อ ถือว่าเด็กมันขาดความอบอุ่น แอร์มันคงเย็นเกินไป เอาน่า กอดเฉยๆ ไม่สึกไม่หรออะไรหรอก
   นอนนิ่งๆ ไปนานๆ มันชักเคลิ้มๆ ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ คราวนี้หลับสนิท อย่าว่าแต่ฝัน โดนกอดอยู่ยังไม่รู้ตัวเลย ตื่นมาอีกทีก็เห็นว่าสว่างจ้าแล้ว แถมใครบางคนนอนยิ้มอยู่ข้างๆ
   มองคนนอนหลับมันสนุกนักหรือไงนะ
   “อรุณสวัสดิ์ครับ” เจ้านพรัตน์พูด เออ ตื่นมาตอนเช้ามีคนพูดอรุณสวัสดิ์ก็ดี ปกติเวลาหมอนี่มาค้างที่บ้าน พอผมลงมาก็พูดอย่างนี้อยู่แล้ว ตอนนี้แค่ย้ายมาพูดข้างๆ มันก็แค่เปลี่ยนสถานที่เท่านั้นล่ะน่า....
   อย่าไปใจเต้นแรงนักสิ....
   ผมขยับตัวลุกขึ้น ถามหาเวลากับเขา เพราะไม่ได้ใส่แว่น เรื่องจะดูนาฬิกาข้อมือลืมไปได้เลย นพรัตน์ตอบทันอกทันใจอีกเช่นเคย
“สิบโมงแล้วครับ”
   ส่ายโด่ง ผมหันไปมองนายนพรัตน์ว่าทำไมไม่ปลุก แต่ก็นึกได้ว่าตัวเองนอนหลับๆ ตื่นๆ แล้วก็เลยมาหลับยาวเอาตอนรุ่งสาง นอนไม่หลับเอง ไม่รู้จะโทษใคร ถึงจะอยากโทษเจ้าเด็กตาใสนี่ก็เถอะ
   ผมเลยลุกขึ้นไปอาบน้ำ เพราะขืนนั่งแช่นานๆ สายตามันพาลจะหันไปเอาโทษนายนพรัตน์ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเสียทุกที พอผมลุก หมอนั่นก็ฉวยมือผมไว้ จะถามอะไรเรียกเอาก็ได้ ผมไม่ได้หูหนวก ไม่ต้องดึงเอาไว้อย่างกับเด็กขอผ้าอ้อมงี้หรอก
   “มีอะไร?” ผมหันกลับมาถาม เขามองหน้าผม อ้ำๆ อึ้งๆ สงสัยเห็นสีหน้าอารมณ์บูดเต็มที่ของผมล่ะมั้ง สักพักเขาก็ยอมปล่อย ผมเลยเดินไปเข้าห้องน้ำ
   พอทำธุระส่วนตัว และอาบน้ำเสร็จ ผมเลยอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยหนึ่ง เดินออกมาเลยยิ้มให้เจ้านพรัตน์เสียหน่อย ค่าที่ตะกี้ตื่นมาทำหน้าบึ้งใส่ เจ้านพรัตน์ยังนั่งอยู่บนเตียง พอเห็นผมยิ้มให้ก็หน้าบาน ยิ้มจนแก้มแทบปริอีกแล้ว
   ยิ้มง่ายยิ้มเก่งจริงๆ เลยนะ เด็กคนนี้
   เขาทำท่าลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรกับผม แต่แล้วก็เปลี่ยนไปเข้าห้องน้ำแทน ผมเลยนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ดูหน้าดูตาตัวเองซิว่าโกนหนวดเกลี้ยงดีหรือยัง ผมชอบหน้าเกลี้ยงๆ ลูบแล้วไม่มีอะไรระคายมือแบบนี้สิดี บ้านผมเลยมีใบมีดโกนสต็อกอยู่เป็นกุลุด กะว่าโกนไปทั้งปีไม่มีขาดตอน สามร้อยหกสิบห้าวันรับรองไม่เคยมีใครได้เห็นไรหนวดของผม
   นอกจากหนวดตัวเองแล้ว ผมยังไม่ชอบเห็นคนอื่นไว้หนวด ผมว่าสกปรก
   แต่เอาล่ะ คนเราไว้หนวดมีเหตุผลต่างกันไป บางคนไว้เพราะความเชื่อ บางคนไว้เพราะแฟชั่น ผมเคารพสิทธิคนอื่นนะ แต่...ถ้าไว้หนวดอย่าได้เอาหน้ายื่นมาใกล้ผมเด็ดขาด ไอ้พี่จิระภัทร์รู้ดีที่สุด มาทีไรหน้าเกลี้ยงกว่าหัวทุกที นายนพรัตน์ท่าจะรู้ดีรองลงมา เห็นโกนซะเกลี้ยงทุกวันเหมือนกัน แต่ผมยังไม่เคยลองจับเลยว่ามีแพลมออกมาบ้างรึเปล่า
   เอาเถอะ มันหน้าคนอื่นนี่ ผมจะไปจับทำไมกัน
   นายนพรัตน์อายุยืนจริงๆ กำลังนึกถึงอยู่ก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาล่ะ ผมหันกลับไปมองด้วยความเคยชิน....
   “คางโดนอะไรน่ะ?”
   “มีดโกนบาดครับ มีปลาสเตอร์มั้ย?”
   โห... อายุตั้งยี่สิบสามแล้วยังทำมีดโกนบาดหน้าอีก เชื่อเลย เด็กสมัยนี่มัวแต่พึ่งเครื่องโกนหนวดไฟฟ้าหรือไงนะ ผมพยักหน้า แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา เห็นเจ้านพรัตน์ทำตาโต นึกไม่ถึงล่ะสิว่าผมจะพกกระทั่งปลาสเตอร์ไว้ในกระเป๋าสตางค์ คนอย่างผมรอบคอบเสมอ
   “อยู่นิ่งๆ เลย” ผมเอ็ดเมื่อเขาทำท่าจะเอาไปติดเอง กระจกก็ไม่มี โกนหนวดยังพลาด จะเอาอะไรกับติดปลาสเตอร์
   “ขอบคุณครับ” เขาพูด หลังจากผมติดปลาสเตอร์ให้เรียบร้อยแล้ว ผมนึกหมั่นเขี้ยวกล้ามหน้าท้องแน่นๆ ของเขา เพราะเจ้าตัวนุ่งแต่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมา เลยยกนิ้วดีดเสียงดังเพี้ยะ เจ้านพรัตน์ทำหน้าตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหัวเราะ
   “ชอบหรือครับ?”
   เออ ยังกล้าพูดแบบนี้นะคนเรา ผมลอยหน้าลอยตาพูดตอบไป
“เปล่า แค่เห็นว่าน่าจะทนมือทนไม้ดี”
   “โห.. ผมไม่ใช่กระสอบทรายนะครับ แต่ถ้าคุณชอบ ผมยอมก็ได้”
   “ผมไม่ใช่คนป่าเถื่อนแบบนั้นหรอกนะ ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยไป” ผมไล่ เจ้าหมอนั่นเลยเดินไปกลับเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา เออ แบบนี้ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อย
   “เดี๋ยวทานข้าวที่โรงแรมก่อนกลับก็ได้ จะได้ไม่ต้องแวะข้างทาง” ผมว่า เพราะตื่นสายโด่ง ถ้าแวะนั่นแวะนี่แบบขามา
มีหวังกลับถึงบ้านไม่ทันไปทำงานพรุ่งนี้แน่
   นพรัตน์พยักหน้า ผมเลยเดินไปเก็บกระเป๋า
“งั้นเดี๋ยวขนกระเป๋าลงไปเลย ทานเสร็จแล้วจะได้ออก”
   “คุณไพฑูรย์..”
   อะไรอีกล่ะ เรียกอีกแล้ว ผมหันหน้ากลับมา แล้วเห็นหมอนี้ทำท่าอ้ำๆ อึ้งๆ หน้าเริ่มแดงขึ้นมาอีก
   ผมเพิ่งเห็นคนที่หน้าแดงไม่เลือกสถานที่และสถานการณ์ก็หมอนี่นี่แหละ
   “ไปเก็บกระเป๋าไป เดี๋ยวก็กลับดึกหรอก” ผมไล่ เมื่อเห็นเขายืนบิดๆ ไม่ยอมพูดอะไรสักที นพรัตน์ยังยืนเก้ๆ กังๆ อยู่อีกพักหนึ่ง ในที่สุดก็เดินเข้ามา จับมือผมไว้ ผมเลยต้องหยุดเก็บกระเป๋า แล้วหันไปมองเขาแทน
   “ผมคิดว่ามีเรื่องจะต้องพูดกับคุณ”
   อ๋อ... ในที่สุดก็ยอมเผยไต๋มาแล้วสินะ ดี ผมจะได้จัดการให้มันเสร็จๆ ผมตั้งท่าเต็มที่ กะว่าเขาพูดเมื่อไหร่จะตอกให้หน้าหงาย นพรัตน์ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ผมคิดว่าอีกเดี๋ยวเขาคงจะม้วน แล้วเขาก็ม้วน ม้วนมือของผมไปจูบดังจุ๊บ
   เขาจูบมือผมนะ แต่กรามผมค้างสนิทเลย
   “ผมว่าผมมีหวังนิดๆ แล้วล่ะ”
   “.....................”
   “เรื่องหาแฟนน่ะ”
เรื่องนี้อีกแล้ว ถ้าแก่กว่าน่ะหยุดหวังไปได้เลยผมเองก็อยากจะพูดออกไปเหมือนทุกทีหรอกนะ แต่กรามมันอ้าไม่ออกเสียดื้อๆสงสัยกลับไปต้องไปหาหมอฟัน ท่าทางเส้นเอ็นจะมีปัญหา
   “ผมจริงจังนะครับ”
   เออ รู้แล้ว จริงจังจริงๆ ถามไม่เลิกไม่ราสักทีแต่เมื่อไหร่กรามผมจะหายค้างนะ จะได้เลิกเถียงหมอนี่ในใจสักที

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

อะ ฮ่า สวรรค์เป็นใจแล้ว

kanwid

ขอบคุนมากครับ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ น่ารัก พรหมลิขิตจิงๆ{:sm-45:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

หลงรักเด็กเข้าแล้ว

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

เริ่มใจอ่อนละนะพี่ไพของน้องนพ

napapadon1

ขอบคุณมากนะครับ

liteboy

ขอบคุณมากเลย

tazman

ขอบคุณคับ

auto101

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณฮะ