Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 25

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เรื่องนี้อีกแล้ว ถ้าแก่กว่าน่ะหยุดหวังไปได้เลยผมเองก็อยากจะพูดออกไปเหมือนทุกทีหรอกนะ แต่กรามมันอ้าไม่ออกเสียดื้อๆสงสัยกลับไปต้องไปหาหมอฟัน ท่าทางเส้นเอ็นจะมีปัญหา
   “ผมจริงจังนะครับ”
   เออ รู้แล้ว จริงจังจริงๆ ถามไม่เลิกไม่ราสักทีแต่เมื่อไหร่กรามผมจะหายค้างนะ จะได้เลิกเถียงหมอนี่ในใจสักที
“ผมรู้คุณใจแข็ง ใจแข็งมากด้วย”
   เออ รู้ก็ดีแล้ว รู้แล้วยังจะทำมาถามอีกแน่ะ
   “แต่ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก เพราะคุณใจแข็งนี่แหละ”
   ตรรกะอะไรของหมอนี่นะ ฟังแล้วไม่เห็นจะไปกันได้เลย
   “ผมรู้ว่าคุณเข้าใจผมแน่ แต่คุณไม่รู้ว่าจะตอบผมยังไง ไม่เป็นไร ผมรอได้”
   เหอะ เป็นเด็กเป็นเล็กจะหัดมารู้ความในใจคนอายุรุ่นพ่อแบบผมได้ยังไง เชิญรอไปเถอะ ดูสิจะรอไปได้สักกี่น้ำ
   “แต่ผมขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกัน คุณจะได้ไม่เบี้ยวผม”
   “?”
   ผมคิดว่าเจ้านพรัตน์พอเห็นแล้วว่าผมมีปัญหาอ้าปากไม่ออก ไม่งั้นคงฉะใส่หน้าเขาไปแล้ว ถึงได้ใจบุญจะช่วยง้าง
กรามให้ผม แต่ปกติเขาจะง้างกรามกันมันต้องเอามือกดไม่ใช่หรือไง แต่หมอนี่ดัน...ดันเอาปากกด แถมกรามผมที่ค้างๆ อยู่ก็ดันอ้าออกง่ายๆ อีกต่างหาก
   อืม...พูดให้เข้าใจง่าย เขาจูบผมนั่นแหละ
   ในโลกนี้มีมนุษย์สองคนที่เคยจูบผม
   คนแรกคือพรายโพยม
   คนที่สองคือไอ้เจ้านพรัตน์นี่แหละ กล้าหาญชาญชัยเสียไม่มี ไม่คิดหน้าคิดหลังบ้างเลยหรือไงนะว่าจูบผมแล้วจะเป็นยังไงต่อ
   ผมจะเล่าชะตากรรมคนที่เคยจูบผมให้ฟัง คนแรก... โอ๊ย นายนพรัตน์จูบแรงเกินไปแล้ว
ใครเขาเอาลิ้นล้วงกันลึกขนาดนี้เล่า ผมขอหยุดบรรยายเรื่องในอดีตไว้เพียงเท่านี้ ขอไปจัดการกับเจ้าเด็กเวรนี่ก่อน
   เออ ลืมไปเลยว่าตัวเจ้านพรัตน์แข็งโป๊ก มีแต่กล้ามทั้งนั้น หยิกยังไม่เข้า เอาเล็บจิกจะรู้สึกไหมล่ะ ผมเลยเริ่มทุบ แต่ก็ไม่ได้ผลอีกเหมือนกัน ในเมื่อเขากล้าคุกคามผมด้วยปาก ผมก็จะสู้กับเขาด้วยปากนี่แหละ
   ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ปากต่อปาก เสมอภาคเสียไม่มี ซะที่ไหนเล่า ผมว่านะ ไอ้เจ้านพรัตน์เก่งเรื่องไม่ควรเก่งเกินไปแล้ว แลกลิ้นกันอยู่พักหนึ่ง ผมก็เริ่มหน้ามืด กะจะไม่ให้หายใจหายคอกันเลยหรือไงเนี่ย
ในที่สุดนพรัตน์ยอมถอนจูบออก ก่อนที่ผมจะเข้าใจว่าหมอนี่จงใจจะฆาตกรรมผมโดยจูบให้ขาดอากาศตาย เขาขยับตัวออกมามองผมพักหนึ่ง แล้วดึงผมเข้าไปกอดอีก หายใจรดหูผมแล้วจูบซอกคอเบาๆ ผมที่ยังไม่ทันหอบหายใจเอาอากาศเข้าปอดดีมีอันต้องความดันขึ้นต่อ
   เฮ้ย จะมากไปแล้วนะ ตะกี้จูบปาก แล้วนี่จะ.....
   “คุณไพฑูรย์” เขาชิงพูดขึ้นมาก่อนที่ผมจะอ้าปากด่า ผมเลยให้เขาพูดก่อน เพราะยังต้องการเวลาหอบหายใจอีกสักพัก ก่อนจะหน้ามืดไปจริงๆ เขาขยับตัวออกมา ประจันหน้ากับผมเต็มที่ มองผมด้วยแววตาเหมือนแมวไม่มีผิด
   “ผมมัดจำแล้วนะ ห้ามให้ใครจูบอีกนะครับ นานเท่าไหร่ผมรอได้ แต่ผมไม่ยอมให้คนอื่นเด็ดขาด”
   ผมล่ะอยากจะพูดออกไปจริงๆ ว่าไม่มีใครอยากได้ผมนักหรอก นอกจากคนประหลาดบางคนตรงหน้าผมนี่แหละ นพรัตน์ขบริมฝีปากที่ยังเปียกๆ อยู่ พูดทั้งๆ ที่หน้ายังไม่หายแดงดี
   “ผมจะรอจนกว่าคุณจะพูด คราวนี้ผมจะไม่ยอมถูกหักอกอีกแล้วล่ะ”
   ผมคันปากยิบๆ อยากจะด่าออกไป แต่นึกไม่ออกว่าจะด่าอย่างไร หมอนี่จะรอให้ผมพูดอะไรกัน คิดว่ารอแล้วจะมีหวังหรือไง เชิญรอไปเถอะ
   จะรอได้สักกี่น้ำเชียว
   นพรัตน์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทั้งๆ ที่ผมว่าผมตีหน้าถมึงทึงเต็มที่ ขณะที่ผมกำลังนึกหาถ้อยคำเผ็ดร้อนที่พอจะตอบโต้สิ่งที่เขาเพิ่งทำกับผมได้บ้าง เขาก็ยื่นหน้าเข้ามา แล้วหอมแก้มผมเบาๆ
   “เดี๋ยวผมช่วยยกกระเป๋าลงไปนะครับ”
   ผมยืนอึ้งอยู่เป็นนานสองนาน พอนึกขึ้นได้ก็ยกขาถีบเขาดังพลัก นายนพรัตน์ถอยหลังไปหน่อยหนึ่ง จากนั้นก็หน้าแดงวาบ แล้วหัวเราะออกมา
   ผมล่ะอ่อนอกอ่อนใจกับเขาจริงๆ เชียว
   เรากลับมาถึงบ้านประมาณสี่ทุ่มกว่า เพราะตีรถยาวมาตั้งแต่เที่ยง ไม่ได้แวะข้างทางเหมือนขาไป พอถึงบ้านต่างคนต่างก็หิวแบบไม่ต้องมองตาก็รู้กัน ผมเลยชงข้าวโอ๊ตให้เขากับตัวเองคนละแก้ว เราสองคนนั่งจิบข้าวโอ๊ตกันเงียบๆ มีเสียงรายการโทรทัศน์ยามดึกเป็นแบกกราวด์
   หลังทานข้าวโอ๊ตเสร็จ เขาก็ขอตัวกลับ แน่นอนว่าผมไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสได้หอมแก้มหรือจุ๊บปากอีกหรอก ปล่อยให้รุกเข้ามามากๆ เดี๋ยวผมจะเสียท่าก่อนเวลาอันควร นพรัตน์ก็พอรู้เส้นผมอยู่ พอผมไม่ยอมก็ไม่ยื้อต่อ กลับไปพร้อมกับคำราตรีสวัสดิ์ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะ แก้วเขาน่ะเขาล้างแล้วล่ะ บนโต๊ะเลยมีแค่แก้วผม โทรทัศน์ก็เปิดอยู่เหมือนเดิม
   แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเงียบนักก็ไม่รู้
   เพื่อให้เขารู้ว่าคนอย่างผมไม่มีทางสะดุ้งสะเทือนแค่เพราะถูกจูบหรือถูกหอมแก้ม หรือต้องนอนเตียงเดียวกันในโรงแรมเพราะความผิดพลาดของพนักงาน วันจันทร์ผมเลยนั่งรอท่าให้เขามารับเหมือนเดิม แล้วก็บ่นนั่นบ่นนี่ตลอดทางเหมือนเดิม
   สรุปว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิดเดียว
   ถึงแม้ผมจะคิดว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงหน่อยๆ เวลามองหน้าเขาก็เถอะนะ
   เปิดมาวันจันทร์ผมก็ต้องรับศึกหนัก เมื่อเจอขบวนการปล่อยข่าวในบริษัท กว่าจะจัดการได้ก็วันพุธเข้าไปแล้ว
   พอเข้าวันพฤหัสฯ ผมเลยงดโปรแกรมเดินตรวจ เพราะพนักงานยังไม่หายประสาทเสีย และผมเองก็อยากจะพัก
ไอ้เรื่องปล่อยข่าวทำเอาผมมึนไปหลายตลบ ไม่นึกว่าจะทำกับซับซ้อนขนาดนี้ ถ้ารู้ช้าไปอีกไม่กี่อาทิตย์มีหวังได้เสียหายหนัก
   ผมจิบกาแฟ อ่านหนังสือพิมพ์ แล้วก็มองน้ำตกเทียมที่อยู่ข้างโต๊ะ เพื่อช่วยผ่อนคลายเส้นประสาทที่กระตุกอย่างหนักในสามวันที่ผ่านมา มองเลยไปอีกนิด ก็เห็นนายนพรัตน์ง่วนอยู่กับการแยกหนังสือร้องเรียนที่ผมโยนไปให้ เพราะเห็นแล้วว่างี่เง่าไม่ได้เรื่องทั้งนั้น ให้เขาเอาไปลับฝีมือ เผื่ออนาคตจะได้ส่งไปทำงานเป็นบก.นิตยาสารน้ำเน่ารายสัปดาห์
   ตอนผมกำลังจะสั่งให้เจ้านพรัตน์เอาถ้วยกาแฟไปเก็บ เสียงเคาะประตูเบาๆ ก็ดังขึ้น ตามด้วยชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานอายุราวๆ สักสามสิบปลายๆ ในชุดสูทสากลเรียบร้อยที่เปิดประตูเข้ามา ได้ยินเสียงเจ้านพรัตน์เอ่ยทักไปก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียอีก   
   “พี่นพ?!”
ผมรู้แล้วล่ะว่านพรัตน์มีพี่ชายชื่อนพคุณ ที่สำคัญทำงานแบบเดียวกับที่ผมทำอยู่เสียด้วย แต่เขามาหาผมในเวลางานแบบนี้ทำไมนะ บริษัทเขากับบริษัทผมก็ไม่ได้ทำงานด้านเดียวกัน แถมไม่เคยมีปัญหาเรื่องแย่งตัวพนักงานกันด้วย
   นพคุณยกมือไหว้ทักทายผม เออ ท่าเดินท่าไหว้ก็รู้แล้วว่าเขาเป็นคนเรียบร้อย หน้าตาก็ดูน่าคบหา ของแบบนี้มันเป็นมาทางสายเลือดและการเลี้ยงดูสินะ เขาทักผมแล้วถึงหันไปมองน้องชายที่ทำหน้าตื่นๆ มองแล้วทำหน้านิ่งๆ ไม่พูดอะไร จากนั้นก็หันมามองผม
   ไอ้พี่น้องคู่นี้สื่อสารกันทางโทรจิตหรือไง
   ผมมองหน้านพคุณ หน้าตาอย่างกับพ่อลูกมากกว่าพี่น้อง ได้ยินจากเจ้านพรัตน์แล้วเหมือนกันว่าตัวเขาเป็นลูกคนเล็ก แถมหลงมา เลยอายุห่างจากพี่ๆ มาก แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพี่ชายจะดูมีอายุขนาดนี้ คือนพคุณไม่ได้ดูไม่ดีหรือแก่
หรือหน้าเหี่ยวอะไรหรอกนะ เขาแค่ดูภูมิฐานกว่าอายุจริงหลายเท่าเลย ผมอดรู้สึกนับถือไม่ได้ เพราะท่าทางอย่างนี้นี่เอง เลยทำงานแบบเดียวกับผมได้ ป้อๆ แป้ๆ ไปวันๆ อย่างนายนพรัตน์คนอื่นเขาจะเกรงใจไหมล่ะ
   “เชิญนั่งครับ” ผมบอกเขาเมื่อเห็นเขายังยืนอยู่ นพคุณลากเก้าอี้มา แล้วนั่งลงตรงหน้าผม ก่อนจะยิ้มออกมา ยิ้มนิ่มๆ ดูสุขุมสมกับท่าทางจริงๆ
   “ผมได้ยินชื่อคุณมานานแล้ว เพิ่งมีโอกาสได้เจอตัวจริงก็วันนี้เอง เป็นเกียรติมากครับ คุณไพฑูรย์”
   ผมยิ้ม พลางนึกว่าเขาได้ยินชื่อผมในรูปแบบไหน และจากใครกันแน่
   “ผมชื่อนพคุณ ทำงานอยู่บริษัท M น้องชายผมอาจจะเคยเล่าให้คุณฟังบ้างแล้ว”
   ผมพยักหน้า แต่ขี้เกียจบอกว่าผมถามเอาตอนสมัครงานต่างหาก เขาพูดต่อ
“แต่ผมไม่ได้มาในนามบริษัทหรอกนะครับ ผมมาในนามส่วนตัว เกี่ยวกับเรื่องน้องชายผม”
   เอาล่ะสิ จะมาขอตัวคืนหรือไง ผมยังให้ไม่ได้หรอกนะ เพราะผมเริ่มนิสัยเสีย ขาดผู้ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ
   “น้องชายผมจริงๆ เป็นเด็กดีครับ แต่เขามีนิสัยแปลกๆ อยู่สักหน่อย อาจจะทำตัวรุ่มร่ามกับคุณไปบ้าง”
   เจ้านพรัตน์อ้าปากพะงาบๆ เหมือนจะเถียง แต่เถียงไม่ออก ได้แต่สั่นศีรษะแล้วหันมาทางผม เหมือนจะขอร้องให้ช่วย
   เจอแบบนี้ ผมไม่ช่วยก็ไม่ได้
   “ไม่หรอกครับ เขาไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับผม” ผมตอบ แต่ก็ไม่วายนึกถึงเรื่องที่พัทยาขึ้นมาจนได้ เอาน่า มันก็แค่การกระทำของเด็ก จะเก็บมาคิดทำไม นพคุณยิ้มออกมาอีก แล้วพูดต่อ
   “คุณโอเคกับการทำงานของเขารึเปล่าครับ”
   นี่เขามาตรวจสอบการทำงานของน้องชายหรือไงนะ ผมพยักหน้า และพูดตอบไป
“ก็โอเคดีครับ ถ้าไม่ติดว่าอายุน้อยไปหน่อย”
   นพรัตน์ทำหน้าน่าสงสารเต็มที่ ได้ยินพี่ชายของเขาถามต่อ
“แล้วเป็นอุปสรรค์กับคุณมากรึเปล่าครับ”
   “ก็ไม่เท่าไหร่นะ” ผมตอบ และชักนึกเอะใจว่าเขากำลังถามด้วยจุดประสงค์อะไรกันแน่ นพคุณยิ้มอีก เออ ไอ้พี่น้องคู่นี้มันเหมือนกันตรงยิ้มบ่อยนี่แหละ ชาติที่แล้วไปประกวดนางสาวไทยกันทั้งบ้านเลยหรือไง
   “งั้นผมขอฝากน้องชายเอาไว้ด้วยนะครับ”
   “อืม” ผมส่งเสียงงึมงำตามเรื่อง จะมาฝากมาฝังอะไรตอนนี้ หมอนี่ทำงานกับผมมาจะครึ่งปีแล้ว ไม่ต้องฝากแล้วล่ะ
เขาขยับตัว แล้วหยิบถุงกระดาษขึ้นมาใบหนึ่ง
   “ผมรู้ว่าคุณไม่ค่อยรับของฝาก แต่ช่วยรับนี่ไว้หน่อยเถอะครับ”
   “เงินทองน่ะผมไม่รับหรอกนะ” ผมตอบทันที นพคุณสั่นศีรษะ
“เปิดดูก่อนก็ได้ครับ”
   ผมเลยรับถุงมาดู อยากรู้เหมือนกันว่าพี่ชายนายนพรัตน์จะซื้ออะไรมาฝากผม พอเปิดดูเสร็จ ผมก็เงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นเขายิ้มอีก
   เออ พี่น้องพอกันเลย
   “เปี๊ยกบอกว่าคุณชอบทาน ผมเลยซื้อมาฝาก เป็นของญาติที่รู้จักกันนะครับ ทำสะอาด เชื่อถือได้”
   ผมพยักหน้า แล้วเหลือบไปมองนายนพรัตน์ทีหนึ่ง เขานั่งหน้าเจี๋ยมเจี้ยม เหลือบตามองมาทางผมอย่างของความเห็นใจเต็มที่
   ผมล่ะอยากถอนหายใจออกมาจริงๆ
   “ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณที่ช่วยดูแลน้องชายนะครับ” เขายกมือไหว้ลาผม แล้วเดินกลับออกไปเงียบๆ เหมือนตอนเข้ามา ผมมองเขาปิดประตู มองขนมตะโก้ในถุงตรงหน้า แล้วมองนายนพรัตน์ ซึ่งก็นั่งขบริมฝีปาก หน้าแดงเป็นลูกตำลึงอีกแล้ว
   ทำก็ไม่ได้ทำ ซื้อก็ไม่ได้ซื้อ จะมาหน้าแดงหาพระแสงอะไรนะ
   ผมจะรับฝากเจ้าหมอนี่ไว้สักพักแล้วกัน จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวทำตัวเป็นเด็กสิบขวบต่อหน้าใครต่อใครคนอื่นอีก
   แต่ก็ไม่รู้จะฝากไว้ได้นานเท่าไหร่หรอกนะ ไม่รู้ว่าเขาจะหนีกลับบ้านไปหาพี่ชายก่อนผมจะเลิกรับฝากรึเปล่า....
   “คุณนพ ผมว่าคุณทำตัวแบบนี้พี่ชายเป็นห่วงนะ” ผมพูดกับเขาในตอนนั่งรถกลับบ้าน นพรัตน์หันมามองผมอย่างงงๆ ก่อนจะหันกลับไปมองทางต่อ
   “ผมไม่ได้ทำตัวเสียหายอะไรนี่ครับ แค่ขับรถมาส่งคุณเอง”
   “ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องขับรถ” ผมว่า และรู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมา
“ผมหมายถึง คุณชอบไล่จีบคนอายุเยอะกว่า พี่ชายเขาเลยเป็นห่วง”
   “อ๋อ” เจ้านพรัตน์ร้องออกมาและพูดตอบ “พี่เขาเป็นห่วงจริงๆ แหละครับ ผมยอมรับตอนนี้มรดกส่วนของผมเลยต้องให้เขาดูแลไปก่อน เพราะเขากลัวผมไปโดนผู้ใหญ่หลอก”
   “เออ นั่นแหละ เปลี่ยนๆ ตัวเองบ้าง อย่าทำให้พี่ชายเป็นห่วงมากนัก”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่มาพบคุณแล้วนี่ผมว่าพอเขาเห็นคุณ เขาคงเบาใจไปเยอะเลยล่ะ”
   “....................”

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

  ไอ้เจ้านพ นี่ร้ายมากนัก ต้องตีด้วยรากไม้สักที ฮ่าๆๆ

airline

ไอ้เด็กบ้านี่ไปจนวันตาย

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

miyake

ขอบใจมากครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

เริ่มกลัวจะไม่มีเขาแล้วซิ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

logan56789

ขอบคุณครับ

4_NAY

55555 ไอ้นพให้พี่ชายมาดูตัวว่าที่น้องสะใภ้เหรอ

napapadon1

ขอบคุณมากนะครับ