Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 26

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “อ๋อ” เจ้านพรัตน์ร้องออกมาและพูดตอบ
“พี่เขาเป็นห่วงจริงๆ แหละครับ ผมยอมรับตอนนี้มรดกส่วนของผมเลยต้องให้เขาดูแลไปก่อน เพราะเขากลัวผมไปโดนผู้ใหญ่หลอก”
   “เออ นั่นแหละ เปลี่ยนๆ ตัวเองบ้าง อย่าทำให้พี่ชายเป็นห่วงมากนัก”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่มาพบคุณแล้วนี่ผมว่าพอเขาเห็นคุณ เขาคงเบาใจไปเยอะเลยล่ะ”
   “....................”
“คุณไพฑูรย์....”
   ผมล่ะลุ้นว่าเมื่อไหร่ไฟตรงแยกจะกลายเป็นสีเขียวสักที ไอ้ป้ายนับถอยหลังจะติดไปให้เปลืองงบประมาณทำไมกันถ้าไม่ใช้
   “รับฝากผมหน่อยนะ”
   “อือ....” ไฟรีบๆ เขียวหน่อยสิ จะติดไปถึงไหนกันนะ
   “ผมฝากยาวเลยนะ ไม่ไปไหนแล้ว”
   โอ๊ย จะแดงอะไรนานๆ รถก็ไม่เยอะสักหน่อย ไฟเสียล่ะมั้งนี่
   “ตกลงรับฝากผมนะครับ”
   ผมว่าผมควรจะโทรศัพท์ไปร้องเรียนว่าไฟแดงที่แยกนี้เสียแล้วล่ะ แต่ก่อนที่ผมจะทันกดโทรศัพท์ ไฟก็เปลี่ยนเป็น
สีเขียวเสียก่อน เออดี พนักงานคอลเซ็นเตอร์จะได้ไม่ต้องปวดหัวกับผม
   ไฟน่ะเขียวแล้วล่ะ แต่หน้าเจ้านพรัตน์ตอนนี้น่ะแดงแจ๋เลย
   ผมควรจะไปแจ้งซ่อมที่ไหนดี ยังมีที่ไหนรับซ่อมรึเปล่านะ....
   ผมกลับถึงบ้านตามเวลาเดิมถึงแม้ไฟแดงที่แยกจะเสีย นพรัตน์เดินมาส่งผมถึงประตูบ้านตามเคย ทำหน้าที่ดีเกินเหตุจนน่าประทับใจเสียไม่มี
   เขาเป็นเด็กดี ทำตัวน่ารัก รู้จักเคารพผู้ใหญ่ ที่ทำให้ผมทั้งหมดก็เพราะความซื่อล้วนๆเขาสมควรได้รับอะไรตอบแทนบ้าง แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะให้อะไรดี   คนอย่างผมไม่ถนัดกับเรื่องพวกนี้เสียด้วยสิ
   ผมมันอายุสี่สิบกว่าเข้าไปแล้ว ข้าวของเงินทองผมให้ได้ แต่อย่างอื่น ผมไม่รู้ว่าควรจะให้อย่างไร ให้ดีไหม
   เจ้านพรัตน์ยังเด็ก เขาเหมือนคนที่เพิ่งเริ่มก้าวเดินในบันไดชีวิต บันไดเขาทั้งกว้าง ทั้งมีสารพัดทางแยก เดินไปต่อให้หลงก็ยังถอยหลังกลับมาได้ แต่ผมเดินขึ้นบันไดมานานแล้ว บันไดของผมทั้งสูงทั้งแคบ ไม่เหลือทางแยก ไม่เหลือทางให้ถอยกลับ   ก้าวพลาดก็มีแต่ร่วงสถานเดียว
   ถึงตอนนี้เขาจะพยายามไต่บันไดทางเดียวกับผม พยายามไล่ตามผม แต่เขายังห่างไกลจากผมอีกหลายขั้น ยังไม่เจอทางแยกทางเลี้ยว
   พอถึงจุดหนึ่ง เขาจะเลิกเดินตามผม หันไปเดินบันไดของตัวเอง   ผมผ่านจุดที่เขาเดินมาแล้ว ทำไมผมจะไม่รู้ แต่เขาคงยังไม่รู้ว่าจุดที่ผมยืนอยู่มันสูงมันแคบขนาดไหน
   ผมกับเขามันคนละขั้น คนละชั้น เขาไม่มีวันตามทันผมหรอก  แต่บางทีผมก็รู้สึกว่า เขาปีนบันไดเร็วเสียเหลือเกิน อย่างกับใช้ทางลัด บางทีก็เหมือนมาโผล่อยู่ด้านหลังผมแล้ว
   แต่ผมยังใจไม่แข็งพอจะให้ใครมายืนเบียดที่ เพราะผมไม่รู้ว่าพอเบียดกันแล้ว ใครจะร่วงลงไปก่อน   แต่ขาผมล้าเต็มทีแล้ว ถ้าร่วงลงไปคราวนี้ ผมคงไต่กลับขึ้นมาไม่ไหว
   ผมเลยวัยที่จะเสี่ยงโชคเสี่ยงดวงไปแล้ว   ผมยืนมองหน้านายนพรัตน์อยู่ตรงหน้าประตูบ้าน เขาเองคงงงเหมือนกันที่วันนี้ทำไมผมถึงไม่รีบเข้าบ้านสักที  เขาอายุยังน้อย อายุแค่นี้ก็พยายามปีนบันไดชันๆ ที่ตัวเองไม่น่าจะปีน บางทีผมก็กลัวเขาจะร่วง บางทีผมก็กลัวเขาจะพลั้ง แต่ผมเอื้อมมือไปฉุดเขาขึ้นมาไม่ได้ เพราะจุดที่ผมยืนอยู่ก็แคบเต็มที
   เขายังผิดได้ พลั้งได้ แต่ผมผิดไม่ได้ พลาดไม่ได้อีกแล้ว
   “คุณไพฑูรย์....”
   นพรัตน์ยังเด็ก แววตาและท่าทางของเขาซื่อจนผมสะท้อนใจ ผมยกมือขึ้นจับหน้าเขา เขาสะดุ้ง ดูจะงงกับท่าทีของผม ผมยิ้ม
   “ผมไม่ชอบคนมีไรหนวด ดีแล้วล่ะที่คุณโกนเกลี้ยงทุกวัน”
   นพรัตน์มองหน้าผมอึ้งๆ แล้วก็ยิ้มออกมา
   ผมไม่รู้ว่าเขาปีนบันไดขึ้นมาทันผมจริงๆ หรือเป็นแค่ภาพหลอนที่มาหลอกล่อผมกันแน่ แต่ถ้าผมเอื้อมมือไปคว้า
ผมคงร่วง
   ผมใจแข็งก็จริง แต่ผมทนเริ่มต้นใหม่ไม่ไหวอีกแล้ว   ผมเลยยืนนิ่งๆ รอดูว่าเขาจะปีนขึ้นมาได้อีกกี่ขั้น จะร่วงลงไปตอนไหน จะมาได้ใกล้เท่าไหร่
   แต่ผมคงยืนนิ่งได้ไม่นาน คนเราอาจจะก้าวเร็วในขั้นแรกๆ และช้าลงในขั้นหลังๆ เพราะมันเริ่มชันและแคบไปทุกที จะช้ายังไง แต่ผมก็ต้องก้าวขึ้นไปเรื่อยๆ ก้าวขึ้นบันไดชีวิตที่มองไม่เห็นว่าขั้นสุดท้ายอยู่ตรงไหน
   เขาเองก็ต้องก้าวต่อ ไม่ว่าเขาจะพลาด จะพลั้ง หรือจะก้าวตามหลังผมมาได้ สุดท้าย เขาจะต้องแยกบันไดกับผม
   เพราะบันไดของเขาก็คือบันไดของเขา บันไดของผมก็คือบันไดของผม  ไม่มีใครเดินบนบันไดชีวิตของคนอื่นได้
   “คุณนพ... ราตรีสวัสดิ์นะ ขับรถกลับดีๆ ล่ะ” ผมพูดออกมา หลังจากที่เห็นว่าฝูงยุงยังคงออกหากินอยู่ ทั้งๆ ที่ออกจะดึกแล้วแท้ๆ นพรัตน์มองหน้าผมงงๆ แล้วก็ยิ้มตอบอีกหน
“ครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
   เราลากันด้วยคำพูดเดิมๆ เวลาเดิมๆ รอยยิ้มเดิมๆ เขาเดินไปที่รถ และขับหายออกไป   ผมรู้ว่าเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ไม่มีใครหยุดเวลาได้ ผมรู้ว่าเขาปีนขึ้นมา ผมรู้ว่าผมต้องเดินต่อไป
   แต่บางที ผมก็อยากหยุดเฉยๆ หยุดเขาไว้ที่รอยยิ้มแบบนี้ เสียงหัวเราะแบบนี้   คงเพราะบันไดที่ผมยืนทั้งสูงทั้งแคบเต็มทีแล้ว
บันไดขั้นที่8
   วันสิ้นปีใกล้มาแล้ว สำหรับผมหมายถึงช่วงวันอันยาวนานเพราะต้องตรวจสอบรายชื่อพนักงานและผลงานที่เสนอเข้ามาเพื่อขอรับโบนัสในช่วงไตรมาสสุดท้ายของปี
   พงษ์โพยมมีนโยบายจ่ายโบนัสพนักงานทุกไตรมาส แต่ไตรมาสสุดท้ายจะจ่ายเยอะเป็นพิเศษ หน้าที่ของผมคือคัดกรองว่าใครเหมาะสมจะได้โบนัสก้อนใหญ่นี้กันคนละเท่าไหร่ ดังนั้นช่วงนี้ของทุกปี ผมถึงต้องนั่งหน้าดำคร่ำเครียดกับกองหนังสือประเมินพฤติกรรม และกองหนังสือร้องเรียน ซึ่งเข้ามาทุกวี่ทุกวันเหมือนจะแข่งกันว่าใครกองใหญ่กว่า
   ปีนี้ดีหน่อยที่มีนพรัตน์เข้ามาช่วย ปีก่อนๆ ผมกับอาจารีย์ทำงานกันจบแทบจะขนหมอนขนที่นอนมาค้างที่บริษัท แต่อย่างว่า บริษัทเปิดมานาน ขยายกิจการตลอดเวลา จำนวนพนักงานก็เพิ่มขึ้นเหมือนเงาตามตัว
   ถึงปีนี้มีคนช่วยเพิ่มมาอีกคน ก็ยังแทบจะต้องหอบผ้าหอบผ่อนมานอนค้างหน้าโต๊ะทำงานอยู่ดี
   “ออกไปพักหน่อยดีไหมครับ?” นพรัตน์ที่เดินถือถ้วยกาแฟเข้ามาให้ผมทักขึ้น ผมนั่งงมอ่านกองหนังสือรายงานพฤติกรรมพวกนี้มาตั้งแต่ช่วงบ่าย อาหารเย็นยังต้องยกมาทานที่โต๊ะ หัวหน้าแผนกบางคนก็เขียนมาแถเสียไม่มี ผมว่าก่อนพิจารณาโบนัสลูกน้อง ผมจะพิจารณาตัดเงินเดือนหัวหน้าแผนกก่อนเลย
   ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ สี่ทุ่มเข้าไปแล้ว ผมให้อาจารีย์กลับไปก่อน เพราะผู้หญิงกลับบ้านดึกๆ มันอันตราย ตอนนี้เลยมีแต่ผมกับเจ้านพรัตน์อยู่โยงเฝ้ากองเอกสารกันสองคน
   “ขอตรวจแผนกนี้ให้เสร็จก่อนแล้วกัน” ผมว่า เขาพยักหน้า และขยับเก้าอี้มาช่วยจัดแยกกองจดหมายพวกนั้นออกเป็นกลุ่มๆ เพื่อให้ผมอ่านง่าย แล้วก็อ่านคัดกรองบางส่วนก่อน เราทำงานกันเงียบๆ ได้ยินแต่เสียงพลิกกระดาษ เสียงแก้วกาแฟกระทบกับจานรอง บางครั้งเงยหน้าขึ้นมาเพราะล้าจากการนั่งอ่านเอกสารติดกันนานๆ ก็เห็นเจ้านพรัตน์กำลังมองผมอยู่ พอเห็นผมเงยหน้า หมอนั่นก็ยิ้มออกมา ผมเลยต้องยิ้มตอบ
   งานน่ะเครียด เอกสารแต่ละหน้าไม่ใช่ว่าอ่านผ่านๆ แล้วเซ็นอนุมัติได้ ผมผจญกับกองเอกสารพวกนี้มาเป็นสิบๆ ปีแล้ว แต่ละปีเครียดพอๆ กัน พนักงานเปลี่ยนหน้าไปแต่พฤติกรรมวนเวียนซ้ำซาก เรียกว่าหน้าเปลี่ยน แต่พฤติกรรมแบบเดิมเป๊ะจริงๆ พงษ์โพยมรู้ดีกว่าใครๆ ว่างานผมโหดแค่ไหน ดังนั้นพอจบช่วงนี้ เขาจะให้ผมลาพักร้อนยาวจนถึงปีใหม่ เรียกว่าให้พักผ่อนกันเต็มที่หลังฝ่าศึกมานับสัปดาห์เลยทีเดียว
   แต่ที่ผมเร่งทำงานไม่ได้หวังจะได้วันหยุด ผมทำเพราะเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ยังไงก็ต้องทำให้เสร็จตามกำหนด
   ทุกปีผมจะหน้านิ่วคิ้วขมวด นั่งอ่านเอกสารเงียบๆ ให้บรรยากาศเหมือนภูเขาไฟใกล้ระเบิด ขนาดอาจารีย์ที่ไม่ต้องมาทนนั่งแยกเอกสารในห้องให้ผม ยังไม่อยากจะแวะเข้ามาเท่าไหร่เลย แต่ปีนี้ดูจะแปลกไปสักหน่อย ผมนั่งเงียบๆ ตรวจเอกสารหน้าดำคร่ำเครียดเหมือนเดิม กระนั้นบรรยากาศกลับไม่ตึงเครียดเท่าไหร่เมื่อเทียบกับปีก่อนๆ
   คงเพราะไอ้พวกของประดับทั้งนำตกเทียมทั้งต้นกระบองเพชรแถมแมวอีกสองคู่ ที่ตั้งอยู่พอให้ผมได้คลายสายตาพวกนี้ล่ะมั้ง แล้วก็....
   “คุณไพฑูรย์ ผ้าเย็นไหมครับ” นพรัตน์เอ่ยถาม ผมพยักหน้า เพราะเริ่มตื้อไปทุกทีๆ กาแฟก็ช่วยอะไรได้ไม่มาก เขาเดินออกไปจากห้อง สักพักก็กลับมาพร้อมผ้าขนหนูห่อน้ำแข็ง จากนั้นก็ค่อยๆ เช็ดต้นคอของผม
   พอมีเขาอยู่ด้วยแล้ว ถึงงานจะเท่าเดิม แต่ผมรู้สึกเครียดน้อยกว่าปีที่ผ่านๆ มาเยอะเลย
   คงเพราะมีเขาอยู่ใกล้ๆ คอยเป็นเพื่อน คอยถามนั่นถามนี่ แล้วก็คอยยิ้มให้กำลังใจผมตลอดเวลา
   เขาเป็นเด็กดีจริงๆ
   สุดท้ายผมก็ไม่ได้ออกไปพัก พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที นาฬิกาก็กลายเป็นเลขศูนย์แล้ว นพรัตน์นั่งอยู่ข้างๆ ผม ตาเริ่มแดงเพราะอยู่ดึกมาหลายวัน ผมเองก็ปวดกระบอกตาเต็มที หลังจากกวาดตามองกองเอกสาร นั่งประเมินเงียบๆ อยู่สักพัก ผมก็ชวนเขากลับ
   นพรัตน์พยายามชวนผมคุยแบบมึนๆ งงๆ ผมก็ตอบเขาไปอย่างงงๆ ง่วงๆ เหมือนกัน ถึงอย่างนั้นเราก็ยังหัวเราะกันออกระหว่างอยู่ในรถ กลับมาถึงบ้านก็เกือบตีหนึ่ง ผมถอดเข็มขัดนิรภัย แล้วหันไปหานพรัตน์
   “คุณนพ ถ้าขับรถกลับไม่ไหวน่ะ คืนนี้นอนที่นี่ก่อนก็ได้นะ”
   เพราะเขาขับรถไปรับไปส่งผมดึกแบบนี้มาได้ครึ่งสัปดาห์แล้ว ผมไม่รู้บ้านเขาอยู่ไกลจากบ้านผมมากรึเปล่า แต่ดึกขนาดนี้แถมหน้าตาก็ดูง่วงจนเห็นได้ชัด ไม่ควรจะปล่อยให้ขับรถกลับคนเดียว นพรัตน์มองหน้าผมงงๆ แต่ก็พยักหน้า ผมเลยให้เขาเอารถเข้ามาจอดในบ้าน อาบน้ำล้างตัว แต่เขาไม่ได้เตรียมชุดนอนมาค้าง ผมเลยต้องหาเสื้อตัวใหญ่แล้วก็กางเกงขาสั้นที่เป็นยางยืดให้เขาใส่ ใส่แล้วเหมือนผู้ใหญ่ใส่เสื้อเด็กไม่มีผิด นี่ขนาดเป็นเสื้อกับกางเกงตัวใหญ่ที่สุดในบ้านที่ผมมีแล้วนะ
   “สงสัยผมต้องเอาเสื้อผ้ามาทิ้งไว้ที่บ้านคุณบ้าง” เขาว่า หลังจากพยายามขยับเสื้อผ้าอย่างเคอะๆ เขินๆ เพราะมันก็ดูตลกจริงๆ ผมพยักหน้า
   “เอามาทิ้งไว้บ้างก็ได้ เผื่อฉุกเฉิน”
   “อือ เผื่อมีใครมาบ้านคุณ จะได้รู้ว่ามีผมอยู่ด้วย”
   ผมเลยดีดมือเขาไปทีหนึ่ง นพรัตน์หัวเราะ จากนั้นก็เดินไปเตรียมที่นอนตรงโซฟา ผมยืนมองเขาเตรียมที่นอนอยู่พักหนึ่ง แล้วก็เอ่ยปากขึ้น
   “คุณนพ คุณไปนอนเตียงข้างบนก็ได้ พรุ่งนี้จะได้ไม่ตื่นสาย”
   ผมรู้ว่าโซฟานอนไม่สบายหรอก ถึงจะเป็นแบบปรับเป็นเตียงได้ก็เถอะ มันก็แคบอยู่ดีสำหรับคนตัวขนาดเขา ปกติที่เขานอนมันเป็นช่วงวันศุกร์เสาร์ แล้วก็ไม่ได้กลับดึกขนาดนี้
   นพรัตน์มองหน้าผม แล้วหน้าแดงขึ้นมา นี่ขนาดง่วงๆ นะนี่
   “นอนเฉยๆ นะคุณนพ ผมไม่ให้ทำอะไรมากกว่านั้น แค่นอนอย่างเดียว” ผมขู่ นพรัตน์รีบพยักหน้า แล้วหอบหมอนเดินตามผมขึ้นชั้นบน
   เจ้านพรัตน์เดินเข้ามาในห้องนอนผมแล้วจู่ๆ ก็ยิ้ม ผมหันไปมองหน้าเขาอย่างงงๆ เขาเลยพูดออกมา
“ตุ๊กตาแมวน่ารักรึเปล่าครับ”
   นั่นแหละผมถึงได้รู้ว่าเขากำลังมองตุ๊กตาเรซิ่นแมวที่ให้ผมไว้เมื่อตอนเข้ามาทำงานแรกๆ ซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียง ผมพยักหน้า
“น่ารักดี แต่ผมยังไม่มีเวลาจัดตู้โชว์ข้างล่างเลย จะได้เอาไปวางอวดคนอื่น”
   “ไม่ต้องหรอก ไว้ตรงนี้แหละครับดีแล้ว ผมอยากให้คุณมองแค่คนเดียว”
   ผมเกิดสำลักน้ำลายขึ้นมากะทันหัน เลยรีบบอกให้เขานอน เพราะดึกมากแล้ว เจ้านพรัตน์เดินอย่างว่าง่ายไปที่อีกฟากหนึ่งของเตียง วางหมอนปุลงไป รู้ด้วยนะว่าควรจะนอนให้ชิดริม จะได้ไม่มาเบียดผม
   “ราตรีสวัสดิ์นะครับ” เขาว่า ขณะล้มตัวลงนอน ผมพยักหน้า ปิดไฟในห้อง แล้วเดินมาที่เตียง นั่งอยู่พักหนึ่ง แล้วถึงได้ล้มตัวลงนอนบ้าง
   “คุณนพ..”
   “ครับ?”
   “ขยับมาอีกก็ได้นะ เดี๋ยวจะตกเตียง”
   เตียงผมจริงๆ จะว่ากว้างก็ไม่กว้างหรอกแต่ก็พอนอนสองคนได้ เจ้านพรัตน์ขยับเข้า ผมเองก็กลัวจะตกเตียง เลยขยับเข้าไปบ้างไหล่ของเรากระทบกันเบาๆ ผมเลยขยับมือออกไปหน่อยหนึ่ง จะได้นอนสบายขึ้นแต่บังเอิญไปแตะกับมือเจ้านพรัตน์พอดี หมอนั่นก็เลยจับมือผมไว้หลวมๆ แหม...ไม่ได้ไปเดินที่ไหนสักหน่อย ไม่ต้องกลัวผมหลงทางกระทั่ง
ในฝันหรอก

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ฮ่าๆ อย่าฝันไปไกล้นักซิเดี๋ยวหลงกัน

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ เริ่มละ{:sm-45:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

ใจอ่อนเรื่อยๆ

imboon

ขอบคุณครับ

tajarak

ขอบคุณครับ

auto101

ขอบคุณครับ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ

logan56789

ขอบคุณครับ

4_NAY

ฝันอะไรดีน่านพจะได้กอดอีก

napapadon1

ขอบคุณมากนะครับ

liteboy

ขอบคุณมากเลย