Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 28

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   โอ้แม่จ้าว บอกผมทีนี่ครัวหรือสนามรบ!
   ผมลมแทบจับ เข่าอ่อนกะทันหันจนต้องเอามือจับกรอบประตูเจ้านพรัตน์ทำอะไรกับบ้านผมเนี่ย ทั้งหม้อ จาน เขียง มีด เศษผัก สารพัดจะเลอะเทอะผมหันกลับมามองเจ้าของเรื่องที่ตอนนี้ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ข้างๆ
   “ไม่มีอะไรเสียจริงๆ นะครับผมกะว่าทานให้เสร็จก่อน แล้วค่อยล้างทีเดียวพร้อมจาน”
ผมหันกลับไปมองครัวอีกรอบ ไอ้ตรงที่เป็นอ่างล้างจานมันยังมีที่ว่างพอจะวางอย่างอื่นลงไปเพิ่มโดยไม่ถล่มลงมาได้อีกหรือ
   “คุณไพฑูรย์ไปนั่งเถอะครับ เดี๋ยวผมจัดการให้” นพรัตน์ว่าและรีบดึงตัวผมกลับเข้าไปในบ้าน สงสัยจะกลัวผมตวาด
แว๊ดออกมา ไม่ก็กลัวผมเส้นเลือดแตกเพราะความตกใจ
   ผมหันมามองเขา ไอ้ตกใจก็ตกใจ อึ้งก็อึ้งอยู่หรอก แต่จะโกรธเลยก็ใช่ที่ เขาอุตส่าห์พยายามทำกับข้าวให้ผมทาน ผมก็รู้อยู่แล้วว่านายนพรัตน์ไม่เอาอ่าวเรื่องนี้ ผมว่าเขาทำอาหารออกมาให้ผมกินได้ก็มหัศจรรย์มากแล้วล่ะ ส่วนเรื่องครัว.....
   เอาน่ะ ค่อยๆ ล้างเดี๋ยวก็สวยสะอาดเหมือนเดิม
   “ไม่เป็นไร ช่วยกันล้างดีกว่า” ผมบอกเขาก่อนเขาจะอุ้มผมมานั่ง นพรัตน์ทำหน้าเกรงอกเกรงใจเช่นเคย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ลำบากคุณเปล่าๆ ”
   “ผมช่วยน่ะถูกแล้ว คุณจะได้ไม่แอบทำลายหลักฐานว่าทำอะไรพังบ้าง”
   นพรัตน์หัวเราะแหะๆ ผมเลยเดินเข้าไปในครัว มองหาไม้กวาดเพื่อจัดการกับพวกเศษผักที่ร่วงอยู่ตามพื้น ขณะที่นพรัตน์ไปหยิบถุงมือยางมาใส่ เตรียมจะล้างใหญ่อ่างล้างจาน
   การลงมือถล่มครัวของนพรัตน์ทำได้ผมมีโอกาสได้ล้างครัวใหม่ หลังจากไม่ได้ล้างใหญ่มานานแล้วเหมือนกัน เราง่วนกันอยู่จนเกือบบ่าย ทุกอย่างถึงกลับมาสะอาดเอี่ยม
   ผมยืนชื่นชมครัวที่เหมือนได้ใหม่อยู่พักหนึ่ง แล้วถึงเดินมาล้างหน้าล้างตา พอหันมาอีกทีก็เห็นเจ้านพรัตน์ยืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่
   “มีอะไรอีกล่ะ?” ผมถาม ระแวงว่าเขาจะยิงคำพูดที่ทำให้ผมอ้าปากไม่ออกอีกรึเปล่า
   “ขอปลาสเตอร์หน่อยได้ไหมครับ?”
   “โดนจานบาดหรือไง”
   “เปล่าครับ โดนมีดบาด”
   “ตอนไหนเนี่ย?”
   “ตอนทำกับข้าวน่ะครับ”
   “แล้วทำไมไม่รีบบอก” ผมล่ะปวดหัวจริงๆ สรุปว่าเขาโดนมีดบาด แล้วทนทำกับข้าวจนเสร็จ จากนั้นช่วยผมล้างนั่นล้างนี่ แล้วเพิ่งมาขอปลาสเตอร์ เชื่อเลยคนเรา ผมเดินเข้าไปหาเขา
   “ไหน ขอผมดูหน่อย”
   นพรัตน์ยื่นมือซ้ายออกมา ผมเห็นเลือดซึมๆ อยู่ที่นิ้วชี้ เลยจับเขาเข้าห้องน้ำ ล้างทั้งแผลล้างทั้งมือ ฟอกสบู่จนสะอาด แล้วเดินไปหยิบกล่องยาที่อยู่ในตู้ใกล้ประตูครัวออกมา
   “เอาล่ะ นั่งๆ เดี๋ยวผมทำแผลให้”
   นพรัตน์นั่งลงตรงเก้าอี้โต๊ะทานข้าว ยื่นมือมาให้ผม โชคดีที่มีดคม แผลเลยเรียบ ผมว่าสักวันสองวันก็น่าจะหาย ไม่ลึกไม่ยาวเท่าไหร่ ผมหยอดยาให้เขาแล้วปิดพลาสเตอร์ จากนั้นก็ตบเบาๆ
“หายซะนะ เพี้ยง”
   นพรัตน์หัวเราะ แหม... ผมรึก็อยากทำตัวเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ว่ามนต์ให้เด็กๆ มันบ้าง ทำมาหัวเราะอีก เห็นเป็นเรื่องตลกไปได้
   “คุณไพฑูรย์..”
   เออ เขาน่ะคนโดนมีดบาด ส่วนผมน่ะคนทำแผล ทำเสร็จแล้วไอ้คนโดนมีดบาดดันยุดมือคนทำแผลเอาไว้ คิดจะให้ผมติดปลาสเตอร์เป็นเพื่อนหรือไง คนอย่างผมไม่ซุ่มซ่ามขนาดทำมีดบาดมือตัวเองหรอกนะ
   “ผมอยากได้โบนัส”
   แน่ะ ทำมาขอโบนัส ทำหน้าอ้อนกว่านี้ก็ไม่ขึ้นให้แล้วล่ะ ผลงานแค่ไหนให้แค่นั้น ตามมาดูแลถึงบ้านก็ไม่ช่วยหรอกนะ
   “ผมทำเรื่องไปแล้ว คุณได้พอสมควรแล้วล่ะ” ผมตอบ เขาสั่นศีรษะ
   “เปล่า ผมไม่ได้หมายถึงโบนัสที่บริษัท ผมหมายถึงโบนัสที่คุณจะให้ผมน่ะ”
   เฮ้ย นี่ผมต้องให้โบนัสเขาด้วยหรือ ผมเป็นเจ้านายเขาจริง แต่ไม่ใช่นายจ้างเขานะ
   “ผมไม่เคยบอกว่าจะให้โบนัสส่วนตัวกับคุณนะ” ผมว่า แต่จริงๆ ผมก็คิดว่าน่าจะให้เขาบ้าง เล็กๆ น้อยๆ กับการที่เขาช่วยเหลือดูแลผมอย่างดีมาหลายเดือน แต่ขอผมหาคำพูดดีๆ ที่มันดูไม่น่าเกลียดให้ได้ก่อน
“คุณไม่ได้พูดหรอก แต่ผมอยากขอ”
   อ่อ... แล้วก็ไม่บอกแต่แรก ปล่อยให้ผมนึกสงสัยอยู่ได้ว่าเคยพูดเอาไว้ตอนไหน
   “จะเอาเท่าไหร่ล่ะ?” ถึงเวลาผมทำตัวเป็นเจ้าสัวใจป้ำ เขาดูแลผมนอกเวลางานมานาน สมควรที่ผมจะเอาเงินส่วนตัวจ่ายเป็นโบนัสให้กับเขา แบบนี้ยุติธรรมดี รับรองไม่มีใครกล้าติผมแน่
   เจ้านพรัตน์ทำท่ากระมิดกระเมี้ยน หน้าแดงขบปากอีกตามเคย แน่ะ อ้าปากขอเองแท้ๆ พอถามว่าจะเอาเท่าไหร่ดันทำมาเหนียม จะขอให้ผมยกทรัพย์สมบัติให้หรือไง เวลาห้าหกเดือนคิดจะมาเป็นทายาทสมบัติผมยังเร็วไป ผมยังไม่พร้อมยกหม้อไหจานชามพวกนี้ให้ใครหรอกนะ เพราะมั่นใจว่าตัวเองน่าจะอยู่อีกนาน
   คนอย่างผมมันอายุยืน ตายยากอยู่แล้ว อย่ามาหวังสมบัติเสียให้ยากเลย
   “ผมไม่เอาเงินหรอกนะ”
   “จะเอาของ?”
   “ไม่เอาเหมือนกัน”
   “แล้วจะเอาอะไร?”
   “คุณ”
   “.........................”
   “ผมอยากใช้เวลาช่วงวันหยุดยาวนี้กับคุณ นะครับ”
   เออ ถ้าพูดต่อช้ากว่านี้อีกสามวินาทีนะ ผมคงได้ยกเท้าถีบยอดอกเขาไปแล้ว ริอาจเล่นของสูง เดี๋ยวก็ได้ถูกถีบกระเด็นออกนอกบ้านหรอก นพรัตน์เงยหน้าขึ้นมองผม ช้อนตาแบบอ้อนเต็มที่ เหอะ นึกว่าจะขออะไรที่ยากกว่านี้เสียอีก ปกติหมอนี่ก็ไปไหนมาไหนกับผมแทบจะตลอดอยู่แล้ว จะขอทำไมกัน
   “อืม” ผมแค่ส่งเสียงงืมงำไปแบบนั้นแหละ แต่นพรัตน์ดันยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว เห็นเขายิ้มแบบนี้ทีไร ผมจะเป็นโรคหัวใจทุกที ว่างๆ คงต้องไปให้หมอตรวจบ้างแล้ว ว่าทำไมมันถึงชอบเต้นแรงนัก
   “ขอบคุณนะครับ” เขาว่า ผมยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไรเขาก็ดึงมือผมเข้าไปจูบดังจุ๊บอีกแล้ว ผมล่ะกลัวตัวเองเป็นโรคหัวใจจริงเชียว
   เด็กสมัยนี้นี่นะ.. ทำอะไรไม่ห่วงใจผู้ใหญ่แบบผมบ้างเลย
   บ่ายนั้นเรานั่งๆ นอนๆ ดูโทรทัศน์อยู่ในบ้านเพราะอากาศร้อน ผมได้วันหยุดหลังพ้นช่วงสัปดาห์วิกฤตยาวจนถึงปีใหม่ เรียกว่าหยุดยาวกันเป็นสัปดาห์ อาจารีย์กับนพรัตน์ที่เป็นลูกน้องผม อดตาหลับขับตานอนมาพอๆ กันก็พลอยได้อานิสงฆ์ไปด้วย เรียกว่าปิดแผนกไปช่วยคราวเลยก็ว่าได้ ผมว่าหยุดยาวขนาดนี้ ถ้าเจ้านพรัตน์คิดจะย้ายมาอยู่กับผม สงสัยคงต้องขนกระเป๋าเดินทางมาล่ะ พอกำลังจะอ้าปากถามก็เหลือบไปเห็นว่าวางอยู่ใกล้ๆ โซฟาพอดี โอ้โห... เรียกว่าวางแผนมานานหรือคาดไว้แล้วกันแน่เนี่ย
   ผมเมื่อยๆ เลยเอนตัวนอน พอดีว่าโซฟามันสั้น จะไล่เจ้านพรัตน์ลงไปนั่งพื้นก็ใช่ที่ ผมเลยจำต้องหนุนตักเขาแทนหมอน แต่แหม แข็งโป๊กอย่างนี้ ผมขอหมอนมาเสริมด้วยดีกว่า
   นพรัตน์ดูดีอกดีใจที่ได้ทำหน้าที่เป็นหมอนให้ผม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แถมเอามือจับปอยผมผมเล่นอีกต่างหาก หัดเคารพผู้ใหญ่บ้างก็ดี ผมเพิ่งย้อมผม ไม่มีหงอกให้หาหรอกนะ
   “คุณนพ ถามจริงๆ เถอะ คบผู้ใหญ่มันสนุกตรงไหน?” ผมถามเขา เมื่อเห็นว่ารายกายโทรทัศน์ดูจะน่าเบื่อเกินไปแล้ว นพรัตน์ก้มลงมองผม ตอบยิ้มๆ
   “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมชอบ”
   “อกหักแล้วก็ยังไม่เข็ดอีกรึ?”
   “เข็ดนะครับ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ผมชอบของผมแบบนี้นี่”
   “แปลกคนจริง”
   เขาไม่ตอบอะไรผม ได้แต่ยิ้ม เราเงียบกันไปสักพัก ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบรีโมทฯมาปิดโทรทัศน์ เพราะเริ่มรำคาญเสียงแล้ว ด้านนอกพอมีลมพัดบ้างหรอก เลยได้ยินเสียงกระดิ่มลมดังกริ๊งๆ ผมไม่ชอบเปิดแอร์ เพราะมันอึดอัด ตอนนี้ข้างโซฟาเลยมีพัดลมทำงานหนักอยู่สองตัว
   “คุณไพฑูรย์ อยู่คนเดียวไม่เหงาหรือครับ?”
   “เหงา แต่ชินแล้ว” ผมว่า มองดูปอยผมสีดำของนพรัตน์ที่ร่วงลงมาปรกหน้า
“ตอนอายุรุ่นๆ คุณผมก็เคยอยากหาคนอยู่ข้างๆ อยากมีคนอยู่ใกล้ๆ แต่พอมาถึงตอนนี้ ผมชินแล้วล่ะ”
   “ไม่กลัวตอนอายุมากๆ ไม่มีคนดูแลหรือครับ” เขาแหย่ ผมสั่นศีรษะ “ไม่กลัวหรอก สถานสงเคราะห์คนชรามีเยอะแยะ เก็บเงินไว้สักก้อน เดี๋ยวก็มีคนคอยดูแลเองแหละ”
   “แบบนั้นผมว่ามันไม่ค่อยจริงใจนะครับ”
   “อือ ผมรู้ แต่ทำไงได้ล่ะ คนเราแก่ตัวไปจะหวังพึ่งใครได้”
   “ไม่อยากมีคนอยู่ข้างๆ ไปจนแก่หรือครับ?”
   ผมหัวเราะหึๆ
“พูดตอนนี้น่ะมันง่ายคุณนพ คนเราแก่ตัวแล้วอะไรๆ มันก็ไม่ดี ไม่ฟิตเหมือนตอนหนุ่มๆ ดูอย่างผมสิ อายุสี่สิบก็สายตายาวแล้ว”
   “อือ”
   “แก่ตัวไปผมก็หงอก หนังก็เหี่ยว ข้อดีด้านร่างกายก็ไม่เหลือ แต่นิสัยเสียเหมือนเดิม ใครมันจะทน ผมรู้ตัวผมนะว่าผมเป็นยังไง ผมไม่หวังใครมาจริงใจด้วยหรอก”
   “แต่ถ้ามีก็ดีไม่ใช่หรือครับ?”
   ผมมองหน้าเขา แล้วยิ้ม
“คุณนพ คุณยังเด็กอยู่เลยนะ เด็กมาก”
   นพรัตน์พยักหน้า
“อือ ผมเด็ก ทำยังไงก็แก่ไม่ทันคุณหรอก”
   ผมหัวเราะออกมา ได้ยินเขาพูดต่อ
“แต่ความจริงใจไม่ได้วัดกันที่อายุหรอกนะครับ”
   ผมยิ้มให้เขา รู้สึกเอ็นดูเขามากจริงๆ ตาของเขาเหมือนแมว ยิ้มของเขาน่ารัก เขาเป็นเด็กดี ถ้าเขาอายุเยอะกว่านี้สักสิบห้าปี หรือผมอายุน้อยกว่านี้สักสิบยี่สิบปี ผมคง....
   แต่ความจริงคือผมอายุสี่สิบสองจะสี่สิบสามแล้ว เขาเพิ่งอายุยี่สิบสาม ผมรู้ว่าเขาจริงใจ ผมรู้ว่าเขาไม่โกหก แต่เขากับผมห่างกันมากเกินไป ผมไม่กล้าหวังอะไรอีกแล้ว
   สี่สิบปีที่ผ่านมา ผมรู้ดีว่าเวลาคือสิ่งที่เปลี่ยนคนได้มากที่สุด   ผมห้ามคนอื่นไม่ให้เปลี่ยนแปลงไม่ได้ แต่ผมห้ามใจตัวเองได้    ถึงอย่างนั้น บางเวลาผมก็ยังรู้สึกหวั่นไหวอยู่ดี
   ในที่สุด ตู้เสื้อผ้าในห้องนอนผมก็มีคนมาช่วยใช้ ผมแบ่งซีกตู้ครึ่งหนึ่งให้นายนพรัตน์แขวนเสื้อ แล้วก็ถือโอกาสจัดเสื้อผ้าของตัวเองไปด้วยเลย จากนั้นถึงได้รู้ว่า สมควรได้เวลาซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้ว ดังนั้นวันนี้ผมจึงชวนนายนพรัตน์ออกไปเดินซื้อเสื้อผ้าตั้งแต่ห้างฯเพิ่งเปิด
   ผมใส่เสื้อมียี่ห้อ ไม่ใช่ว่าติดหรูหรืออะไร แต่เสื้อพวกนี้เนื้อผ้ามันดีกว่า ทนกว่า ซื้อไปครั้งเดียวใช้ได้นานหลายปี
ไม่เปื่อยง่ายขาดง่ายต้องกลับมาซื้อใหม่บ่อยๆ นับเป็นโชคดีที่ที่ห้างฯกำลังจัดลดราคาเสื้อผ้าสำหรับผู้ชายอยู่พอดี ผมกับนพรัตน์เลยเลือกกันสนุกมือ
   “คุณไพฑูรย์ ผมว่าตัวนี้ก็ดีนะครับ” นพรัตน์ชูเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนพาดลายสีขาวเล็กๆ ให้ผมดู ผมทำหน้ายู่
   “คุณนพ คุณเลือกเสื้อให้เหมาะกับคนวัยผมหน่อยสิ แบบนั้นคุณใส่เองเถอะ”
   นพรัตน์หัวเราะชอบใจ
“มันไม่มีไซต์ผมน่ะครับ มีแต่เบอร์ Sสงสัยหุ่นผมมาตรฐานเกินไป ไม่เหลือมาเซลเลย”
   “ตัวคุณใหญ่ไปต่างหาก เขากลัวเปลืองผ้าเลยไม่ทำออกมาขาย” ผมค่อนแคะ ทั้งๆ ที่ก็รู้อยู่หรอกว่าหุ่นเขาน่ะมาตรฐาน แต่ผมสิ ตัวเล็กไปหน่อย เอาน่ะอย่างน้อยก็มีเบอร์ให้ใส่ล่ะ ก็นี่มันเสื้อไซต์ฝรั่งจะเอามาเทียบกับคนเอเชียรุ่นดั้งเดิมแบบผมได้ยังไง

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เอ ชักจะมีหวานๆใส่กันบ้างแล้ว แฮะ

Badboys

ขอบคุณมากครับ

kiwwy

{:sm-16:}ขอบคุณขร๊า อิอิ น่าสงสารครัว

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

เริ่มหวานได้เรื่อยๆแล้ว

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

ก้าวหอีกขั้นละนะนพ

napapadon1

ขอบคุณมากนะครับ

liteboy

ขอบคุณมากเลย

tazman

สนุกคับ

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

ชอบจังเวลาเขินกัน