Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 33

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   ถ้าเขาต้องอยู่ดูแลพี่สาวที่โน่นหรือถ้าเขาต้องอยู่ยาวล่ะ?
   “คุณไพฑูรย์คะ?” อาจารีย์ถามเมื่อเห็นผมเงียบไปนานผมเลยสั่นศีรษะ “ยังหรอก เขายังไม่แจ้งผม”
   เธอยิ้มออกมา “อย่าให้คุณนพลาออกเลยค่ะ เขาทำงานดี ช่วยคุณได้ตั้งหลายอย่าง”
   “อืม...” ผมส่งเสียงในลำคออย่างไร้ความหมายก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ถ้าเขาจะลาออก ผมก็ไม่มีสิทธิ์อะไรจะไปห้ามเขาหรอก
   พงษ์โพยมมาหาผมที่ห้องตอนสาย พร้อมกับของฝากจากอเมริกา เป็นเครื่องดื่มไฟเบอร์กึ่งสำเร็จรูป ซื้อมาเพราะเห็นว่าผมชอบดูแลสุขภาพ น่าจะชอบทานอะไรแบบนี้ ผมบอกขอบคุณเขาและขอโทษขอโพยที่ไม่มีอะไรมาฝากเลย เขาก็ไม่ว่าอะไร บอกว่าปีหน้าผมควรไปเที่ยวไหนเสียบ้าง ผมได้แต่หัวเราะ จากนั้นเขาก็กลับห้องทำงาน
   ผมทำงานไปสักพักก็มีโทรศัพท์เข้า พอดูชื่อก็พบว่าเป็นชื่อของพี่ชายนายนพรัตน์เลยกดรับสาย
   “คุณไพฑูรย์ใช่ไหมครับ”
   ถึงจะคล้ายกัน แต่ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่เสียงของนายนพรัตน์ ผมส่งเสียงตอบรับออกไป เขาจงพูดต่อ
   “ผมนพคุณนะครับ ผมโทรมาลางานให้น้องชาย พอดีว่าพี่สาวผมอาการทรุดอีก ต้องรอผ่าตัดช่วงกลางเดือน”
   ผมอึ้งๆ ก่อนจะส่งเสียงตอบกลับไป
“อืม แล้ว..คุณนพรัตน์เป็นไงบ้าง”
   “เขาอยู่เฝ้าพี่สาวมาหลายวันแล้วครับ ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอนเลย”
   ผมพยักหน้า สมกับเป็นเขาแล้วล่ะ เขาเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับคนที่รักมากมายจริงๆ
   “ผมขอโทษด้วยนะครับที่ต้องโทรมาลางานแทนเขา แต่ผมกลัวเขาจะพูดกับคุณไม่รู้เรื่อง สภาพเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ เขายังเด็ก” ผมตอบ รู้สึกตื้อๆ ในคอ
“ยังไงก็ขอให้พี่สาวคุณปลอดภัยนะครับ”
   “ขอบคุณครับ.. เอ่อ... คุณไพฑูรย์ครับ”
   “ครับ?”
   “คือผมไม่อยากให้คุณลำบากใจน่ะครับ เพราะไม่รู้ว่าน้องชายผมจะกลับไปทำงานได้เมื่อไหร่ ถ้าคุณจะรับผู้ช่วยใหม่ก็ตามสบายเลยนะครับ ทางผมไม่ติดใจอะไร”
   “อ้อ..” ผมคราง รู้สึกตีบในลำคอมากไปทุกที
“เรื่องนั้นไว้ค่อยพูดเถอะครับ”
   “ครับ ขอบคุณนะครับ” เขากล่าว และวางสายไป
   ผมวางโทรศัพท์ รู้สึกตื้อๆ ในหัว นพรัตน์ยังเด็ก แต่เด็กขนาดนี้เขาก็ยังรู้จักแยกแยะความรัก เขาไล่ตื้อผมมาหลายเดือน แต่พอพี่สาวป่วย เขาก็รีบไปเฝ้า ไปดูแลไม่ห่าง ทุ่มเทยิ่งกว่าใครๆ เขาเป็นเด็กดี เป็นเด็กดีมากจริงๆ
   ผมรู้ว่าเขาทำถูก เขาทุ่มเทให้เรื่องที่ควรทุ่มเท ไม่มีอะไรที่ผมจะตำหนิเขาได้เลย แต่ทำไมหัวใจของผมถึงเจ็บจี๊ดๆ ขึ้นมาก็ไม่รู้
   ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมีความสุขทุกครั้งที่มองข้าวของที่เขาซื้อมาสุมไว้บนโต๊ะผม มองเลยน้ำตกเทียมกับต้นกระบองเพชรนั้นไปยังเหมือนเห็นเขานั่งจัดเอกสารอยู่ที่โต๊ะ นึกถึงสีหน้าของเขาเวลาทำท่าเขินอาย หรือหันมายิ้มโชว์เขี้ยวให้ผม
   เดือนกว่าแล้วที่ผมกลับมาใช้บริการรถแท็กซี่ และทำงานโดยไม่มีผู้ช่วย หลังจากวันนั้น ทางฝ่ายนพรัตน์ไม่เคยติดต่อผมกลับมาอีก ผมเข้าใจว่าเขาคงยุ่ง บางทีอาจจะกำลังอยู่ในช่วงเวลาโศกเศร้าสุดๆ ผมที่เป็นคนนอกก็ควรจะให้เกียรติพวกเขา ให้เวลาเขาได้พัก ได้ทำใจ
   พงษ์โพยมเริ่มถามผมเรื่องผู้ช่วยคนใหม่ แต่คราวนี้ผมปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ผมจะไม่รับผู้ช่วยอีกแล้วไม่ว่ากรณีใดๆ
ก็ตาม เพราะขี้เกียจปวดหัวมานั่งฝึกใหม่ แถมไม่รู้ว่าจะทำงานได้ดีรึเปล่า ผมเคยทำงานนี้คนเดียวมาก่อนตั้งเป็นสิบปี ต่อไปนี้ก็จะทำคนเดียวต่อไป หวังว่าผมคงได้ปลดเกษียณตามกำหนด ไม่น่าจะถึงขั้นเกษียณก่อนวัยอันควร
   ถึงอย่างนั้น โต๊ะทำงานอีกตัวในห้องผมก็ยังวางอยู่ที่เดิม เช็ดสะอาดทุกวันเหมือนรอให้เจ้าของเดิมกลับมานั่ง ทั้งๆ
ที่แม้แต่ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ กลับมารึเปล่า
   ถึงอย่างนั้นผมก็ยังให้ตั้งเอาไว้ เพราะหวังอยู่ลึกๆ ว่าสักวันเขาจะกลับมา เขาก็แค่ติดธุระเรื่องครอบครัวนานสักหน่อยเท่านั้นเอง
   มะม่วงหน้าบ้านผมเริ่มติดลูกแล้ว ผมลงทุนไปซื้อถุงแบบพิเศษมาห่อ เพื่อให้มันขาวอวบน่าทาน กำลังปีนบันไดห่ออยู่ดีๆ ก็มีคนนั้นคนนี้มาจองไว้เสียแล้ว ไม่ล่ะ ผมมีคนที่อยากจะให้อยู่ ไว้เขาไม่มารับหรือไม่อยากได้ ค่อยแจกให้แล้วกัน
   ผมไม่คิดถึงนายนพรัตน์ทั้งวันทั้งคืนอย่างตอนที่เขาจากไปแรกๆ อีกแล้ว นานๆ ก็มีนึกถึงบ้าง เวลาเห็นเสื้อผ้าเขาในตู้ เห็นตุ๊กตาที่วางอยู่บนหัวเตียง หรือเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์แล้วเห็นแมวพวกนั้น แต่ผมเข้าใจว่าชีวิตคนเรามีความจำเป็นต่างกัน ตอนนี้เขามีความจำเป็นของเขาอยู่ สักวัน หากเขายังนึกถึงผม เขาคงกลับมาเอง
   ผมกลับมาใช้ชีวิตคนเดียวได้พักใหญ่ๆ แล้ว พอมองย้อนกลับไปก็นึกแปลกใจดีเหมือนกัน นพรัตน์เข้ามาในชีวิตผมเหมือนความฝัน จู่ๆ เขาก็มาสมัครงาน แล้วผมก็ให้เขาเข้ามาทำงานในวันรุ่งขึ้น เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผมอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมหัวเราะ ทำให้ผมโมโห ทำให้ชีวิตผมมีสีสัน ทำให้ผมจำไม่ลืมกับรอยยิ้มและท่าทีกระมิดกระเมี้ยนชวนให้อยากยกเท้าถีบของเขา
   เขาน่ารัก เหมือนลูกแมว เข้ามาคลอเคลีย เข้ามาอ้อนผม แล้ววันหนึ่ง เขาก็จากไป   หายไปจากชีวิตผมแบบกะทันหัน พอๆ กับตอนที่เขามา
   บางทีผมก็นึกสงสัยว่า ผมคงฝันดีนานไปหน่อย พอตื่นขึ้นมารู้ว่าต้องไปทำงานเลยงงๆ อยู่บ้าง แต่ผมอยู่ของผมแบบนี้มาสี่สิบสองใกล้ครบสี่สิบสามปีแล้ว แค่เวลาไม่กี่เดือนไม่ทำให้คนอย่างผมสะดุ้งสะเทือนหรอก ผมยังจะต้องอยู่อีกยาว คอยเขย่าขวัญพวกพนักงานในบริษัทให้ขยันทำงานกันขึ้นมาบ้าง
   แต่แล้ววันหนึ่ง ช่วงประมาณเก้าโมงเช้า ตอนที่ผมกำลังนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์ตามปกติ โทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมก้มดูเบอร์ พอเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก กลัวว่าเป็นโทรศัพท์ของพี่จิระภัทร์ เลยไม่กล้าเสี่ยงรับ เลยปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น เพราะโดยส่วนใหญ่ ถ้าเป็นพี่จิระภัทร์ โทรแล้วผมไม่รับสาย เขาจะโทรอีกหน ถ้าไม่รับอีกเขาละหยุดใช้เบอร์นั้นโทร แต่ผมนึกสงสัยว่าเขาจะโทรหาผมทำไมวันนี้ ไม่ใช่วันพิเศษอะไรเสียหน่อย ถ้าเป็นวาเลนไทน์ล่ะว่าไปเรื่องหนึ่ง
   โทรศัพท์ดังขึ้นอีกหน และอีกหน   คราวนี้ผมชักนึกหลัวว่าจะเป็นสายจากลูกค้าหรือใครที่มีธุระสำคัญ พอครั้งที่สามผมเลยรีบกดรับ
   “คุณไพฑูรย์!”
   หัวใจของผมที่คิดว่าแห้งกร้านไปแล้วกลับชุ่มชื่นขึ้นมาราวกับต้นไม้ถูกฝนสาด แค่ได้ยินเสียงของเขาเท่านั้นแหละ
ผมไม่ได้ยินเสียงของเขามาเป็นเดือนๆ แล้ว ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าพอได้ยินอีกที จะเล่นเอาผมพูดไม่ออก คอมันตีบไปหมดเลย
   “คุณไพฑูรย์?” เขาเรียกผมอีกรอบ สงสัยจะคิดว่าโทรผิดหรือโทรไม่ติด ผม....ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ตลอดหลายเดือน
ที่ผ่านมาผมคิดว่าผมชินกับการไม่มีอยู่ของเขาแล้ว แต่พอได้ยินเสียง ผม....
   “คุณนพ” ผมได้ยินเสียงตัวเองเรียกออกไป แล้วทางนั้นก็ตอบกลับมาทันที
“คุณไพฑูรย์”
   เรียกกันไปเรียกกันมามันสนุกตรงไหนนะ แต่ผมจับความดีใจในน้ำเสียงของเขาได้ ผมเองก็ดีใจไม่แพ้เขาหรอก
   ไม่คิดเลยว่าเขายังนึกถึงผมอยู่
   “ผมขอโทษนะที่ไม่ได้โทรหาคุณเลย ผมคิดถึงคุณสุดๆ คุณยังสบายดีใช่ไหมครับ ยังไม่ได้รับผู้ช่วยใหม่ใช่ไหม?”
   ผมอ้าปากค้าง ไม่ได้คุยกับเขามาหลายเดือน พอได้คุย ผมกลับพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
   “คุณไพฑูรย์”
   “พี่สาวคุณเป็นไงบ้างน่ะ” ในที่สุดผมก็พูดออกไปจนได้ เขาตอบผมมารวดเร็วทันใจ
“ดีขึ้นมากแล้วล่ะ เพราะคำอธิฐานของคุณแน่ๆ เลย“
   “อ้อ...ผมยินดีด้วยนะ ผ่าครั้งที่สองสำเร็จได้ด้วยดีสินะ”
   “อื้อ ตอนปีใหม่น่ะเล่นเอาผมใจเสียเลยล่ะ คิดว่าพี่จะตายแล้ว ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับ ผมอยากโทรหาคุณนะ แต่ผมกลัวจะร้องไห้ใส่คุณ ผมเลยให้พี่ชายโทรหาแทน”
   “อ้อ” เด็กหนอเด็ก ผมจะตำหนิเขาตรงไหนได้บ้างล่ะนี่
   “ขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าผมหายไปเลย ผมกลัวคุณจะคิดว่าผมเป็นเหมือนรุ่นน้องคนนั้นของคุณ ผมไม่ลืมคุณนะ ผมจำได้ว่าพูดอะไรไปบ้าง แต่ผมไม่สะดวกจะโทรหาคุณจริงๆ “
   “ไม่เป็นไร ผมรู้ว่าคุณต้องอยู่ดูแลพี่สาว เธอดีขึ้นผมก็ดีใจแล้วล่ะ”
   “คุณไพฑูรย์ โต๊ะผมยังไม่มีใครไปนั่งแทนใช่ไหม?”
   “อืม ยังหรอก”
   “คุณรอผมกลับไปอยู่ใช่ไหม?”
   “...........”
   “คุณไพฑูรย์....”
   “จะกลับมาเมื่อไหร่น่ะ?”
   “อีกสองสัปดาห์ครับ ถ้าไม่รบกวน...ไปรับผมได้มั้ย ผมอยากเจอคุณ เดี๋ยวผมจะโทรหาอีกทีนะ”
   “อืม...” ผมตอบงึมงำในลำคอ
   “คุณไพฑูรย์...” ไปตั้งหลายเดือนแล้วแท้ๆ ยังติดนิสัยชอบเรียกเฉยๆ แบบนี้อยู่อีก มีเรื่องอะไรก็พูดออกมาเลยสิ
ค่าโทรศัพท์ไม่ใช่ถูกๆ นะ
   “ไว้เจอกันนะครับ”
   “อืม...” ผมวางสายโทรศัพท์ เอนตัวลงกับพนักพิงเก้าอี้ มองดูน้ำตกเทียม ผ่านไปถึงโต๊ะทำงานของเขา
   จากนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองยิ้มออกมา
   คราวนี้ผมเปลี่ยนจากมองนาฬิกามามองปฏิทินแทน ตอนจะโทรหาเขาครั้งแรกผมมองแต่นาฬิกา แต่ช่วงนี้ พอรู้ว่าอีกสองสัปดาห์เขาจะกลับ ตาผมก็จ้องอยู่แต่ตัวเลขบนปฏิทิน รอว่าเมื่อไหร่จะถึงกำหนดกลับของเขาเสียที พอใกล้ถึงกำหนด เขาก็โทรมาบอกเที่ยวบินกับผม
   “คุณไพฑูรย์ ผมไปถึงคงห้าทุ่ม เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวผมไปหาคุณที่บ้าน... ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยววันรุ่งขึ้นผมไปรับคุณที่บ้านเหมือนเดิม แล้วไปทำงานด้วยกันเลย คุณจะได้ไม่ต้องนอนดึก”
   เขาพูดเร็วเป็นต่อยหอยด้วยความตื่นเต้น ผมเลยต้องบอกให้เขาใจเย็นๆ
   “คุณไม่ต้องมารับผมตอนเช้าหรอก คุณมาถึงนี่ก็คืนวันศุกร์แล้ว วันเสาร์ผมไม่ทำงานหรอกนะ”
   เขาหัวเราะเขินๆ
“ขอโทษครับ งั้น..เช้าผมไปหาคุณนะ”
   “เดี๋ยวผมไปรับคุณก็ได้”
   “แต่มันดึกนะครับ”
   “ไม่เป็นไรหรอก”
   “คุณไพฑูรย์”
   “หืม?”
   “ขอบคุณนะครับ ผมจะได้กลับไปแล้ว คิดถึงคุณสุดๆ เลย”
   เขาว่าและวางสายไป หลังจากนั้นผมก็แทบนับชั่วโมงรอเขา   ผมนี่ก็เป็นเอามากใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย
   ผมออกจากบ้านตอนสามทุ่ม นึกๆ อยู่ว่าจะใส่เสื้อตัวไหนไปรับเขาดี ก็เห็นเสื้อสีชมพูที่เขาซื้อไว้ให้พอดี เอาล่ะ ไหนๆ เขาเป็นคนซื้อ ไหนๆ มันก็มืดแล้ว คงไม่มีใครสังเกต อีกอย่างสนามบินก็คนเยอะแยะ ไม่มีใครจำผมได้หรอก ผมใส่ไปรับเขาให้ชื่นใจสักหนก็ได้
   สรุปแล้วผมก็ใส่เสื้อตัวนั้นกับกางเกงขายาวสีขาวมาที่สนามบิน พอมาถึงก็ล้วงหาแว่นอย่างไม่กลัวอายคนเพื่อดูว่าเครื่องที่เขานั่งมาจะลงจอดตอนกี่โมง แหม คนเดินออกเยอะแยะ ใครมันคงไม่สังเกตหน้าผมหรอก
   ผมกลัวพลาดไม่ได้เจอหน้าเขาตอนลงจากเครื่อง มากกว่ากลัวคนจะหาว่าแก่เสียอีก
   จากนั้นผมก็เดินไปรอที่หน้าทางออก โอ๊ย ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าตัวเองจะมีวันแบบนี้ ผมกำลังรอเด็กรุ่นลูกให้เดินออกมาอย่างใจจดใจจ่อ อย่าให้ใครรู้เชียวนะว่าผมเป็นเอาหนัก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น เอาหน้าซุกบาดาลท่าทางจะยังไม่หายอาย
   แล้วเจ้านพรัตน์ก็เดินออกมา เขาดูหนากว่าเดิมนิดหน่อย ที่เหลือก็ไม่ต่างอะไรกับตอนไป แถมใส่เสื้อที่ผมซื้อให้มาอีกแนะ ใจตรงกันเสียไม่มี ผมเตรียมสีหน้าไว้หลายแบบ ว่าจะทำหน้าแบบไหนใส่เขา ที่แน่ๆ ผมจะไม่กอดกับเขากลาง
ที่สาธารณะแบบนี้เด็ดขาด เจ้านพรัตน์พอเห็นผมก็ยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวเหมือนเคย น่ารักจริงๆ เลยนะ
   ความจริงผมเตรียมสีหน้าไว้หลายแบบผมมันจอมวางมาด เวลาไหนผมต้องดูดีเสมอ ไม่เว้นตอนที่มารับเด็กรุ่นลูกแบบนี้แต่ผมไม่ได้เตรียมสีหน้าสำหรับสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้มาก่อน
   นพรัตน์เดินมาหาผม ท่าทางดีใจจริงๆแต่ข้างตัวเขามีเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลอีกคน อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเดินเกาะแขนกันมาอย่างกับคู่รัก

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

เอ้าๆ เจ้านพ เล่นพิเรนณ์อะไรเนี่ย หืม

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

wi2

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

ดีใจจังที่เจ้าเปี๊ยกกลับมา

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

นพจะทำให้พี่ไพหัวใจวายหรือไง

napapadon1

ขอบคุณมากนะครับ

tazman

กลับมาแว้ว

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

ตื่นเต้นแทน  คนรักกลับมาแล้ว
แต่ เด็กน้อยลูกพี่สาวแน่ๆ

KPG

อะไรยังไงน๊าาาา

ไมตรี

ขอบคุณครับ

tong111222

ขอบคุนครับ