Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 35

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   นพรัตน์ขบริมฝีปากก้มลงกระซิบข้างหูผม
“ครับ โรงพยาบาล แต่ผมไม่สนหรอก”
   เขาก้มลงอีกครั้ง ขย้ำริมฝีปากลงบนต้นคอผมอีกรอบก่อนจะขบติ่งหูของผมเบาๆ โอ๊ย แอร์นะเปิดอยู่หรอก แต่ผมร้อนวูบไปทั้งตัวเลย
   “คุณนพ ทำที่นี่ไม่ได้!”
นพรัตน์เงยหน้าขึ้นมามองผมอีกรอบ จากนั้นก็ยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยว หน้าแดงอย่างกับมะเขือเทศ แต่ผมว่าผมควรอายมากกว่าเขาอีก
   “งั้น กลับบ้านกันนะครับ”
   ผมนอนอึ้ง... เอ่อ...ที่ผมพูดออกไปน่ะเขาเข้าใจว่าไงน่ะ....
   “งั้น... ผมทำต่อนะ” เขาว่า คราวนี้กดมือผมติดเบาะเตียงแน่นเลย โอ๊ย อย่าเอาเปรียบกันได้มั้ยเล่า ผมรุ่นนี้แล้ว จะสู้แรงเขาไหวได้ยังไง
   “เอาล่ะ กลับบ้านก็กลับ” ผมรีบตกลง เพราะขืนมัวแต่อิดออดจะไม่รอดไปถึงพรุ่งนี้ ถึงบ้านค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้เอาตัวรอดจากสถานการณ์เฉพาะหน้าก่อน
   นพรัตน์ยิ้มแก้มปริเช่นเคย
“งั้นผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะ” เขาว่าและปลดกระดุมเสื้อผมออก ผมเลยดึงเสื้อกลับ แล้วขยับหนีไปอีกทาง
   “ไม่ต้อง ผมเปลี่ยนเอง”
   “คุณไพฑูรย์”
   เรียกไปผมก็ไม่ใจอ่อนกับเรื่องแบบนี้หรอกนะ
“คุณอยากถอด ก็ถอดของตัวเองสิ” ผมว่า แล้วหันหน้ามาถลึงตาใส่เขาเพื่อให้รู้ว่าผมไม่พอใจ แต่ผมคิดผิดขนาดหนัก เพราะพอหันไป เขาก็ยิ้มอย่างเขินสุดๆ
   “อือ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วผมจะถอด”
   ผมรีบจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไปทันทีราวกับคนปวดท้องหนัก
   สุดท้ายผมก็กลับมากับนายนพรัตน์ พร้อมด้วยหลานของเขาที่ชื่อว่าเจสซิก้า ผมไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้ว เพราะน้าหลานคู่นี้พอยิ้มหน้าราวกับถอดมาจากพิมพ์เดียวกัน จะต่างก็แต่เจสซิก้าหน้าติดฝรั่ง แต่วิธียิ้มน่ะเหมือนกันเด๊ะเลย เจ้านพรัตน์
ให้ผมมานั่งข้างหน้า เพราะกลัวผมถูกหลานตัวเองขืนใจ ยัยหนูเจสซิก้าเห็นผมแล้วต้องพุ่งเข้าใส่ ไม่รู้เป็นอะไร อายุก็
ไม่น้อยแล้วแท้ๆ เห็นเจ้านพรัตน์บอกว่าจะสิบแปดแล้ว น้าหลานอายุห่างกันแค่นี้ ผมชักสงสัยว่าพี่สาวของเจ้านพรัตน์
คนนี้อายุเท่าไหร่กันแน่
   “เขาเป็นพี่คุณหลายปีเลยล่ะ” นพรัตน์ตอบผม ผมทำหน้าเหวอ เออ ผมเดาไม่ผิด พี่สาวกับพี่ชายเหมือนพ่อกับแม่เขาจริงๆ ดีแล้วที่คนนี้เป็นพี่สาวคนโต ถ้ายังมีแก่กว่านี้ผมไม่อยากนึกว่าเขาเกิดตอนแม่อายุเท่าไหร่ ไม่ปัญญาอ่อนก็นับว่าบุญ เอาเถอะ นอกจากเขาไม่เฉียดเข้าใกล้คำว่าปัญญาอ่อนแล้ว ยังเกิดมาหน้าตาหล่อเหลา แถมฉลาดเสียไม่มี คงเป็นบุญของคนเป็นพ่อเป็นแม่ แต่คงเป็นเวรกรรมของผม ที่ตกหลุมพรางเขาเข้าเต็มเปา
   นพรัตน์เล่าระหว่างขับรถว่าพี่สาวของเขาคนนี้ดีทุกอย่าง เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงเลี้ยงดูพี่น้องที่เหลืออีกสามคนตั้งแต่ยังสาวๆ พอเขาได้สองขวบก็ย้ายไปอยู่แคนนาดา แต่ก็ยังส่งขนมส่งเสื้อผ้า ของใช้ ของเล่นมาให้ตลอด เรียกว่าตัวไม่อยู่แต่ใจนึกถึงน้องเสมอ แต่สองอย่างที่เธอไม่ชอบเอามากๆ คือเรื่องที่เขาเป็นเกย์ กับเรื่องที่ชอบคนอายุเยอะกว่ามากๆ
   ผมนึกเห็นด้วย ถ้าผมเป็นพี่เขา ผมคงไม่ปลื้มเหมือนกันแหละ อย่างน้อยก็ไอ้เรื่องชอบคนอายุเยอะกว่าเนี่ย
   “พี่ชายผมต้องกลับมาทำงานด้วยแหละ ผมเลยต้องอยู่เฝ้าพี่สาว ผมอยากโทรหาคุณนะ แต่ก็ห่วงว่าพี่จะกังวล กลัวเขา
จะเอาไปคิดว่าผมคบคนแก่กว่าหรือเป็นผู้ชายอีกรึเปล่า”
   “ดีแล้วล่ะที่คุณไม่โทร” ผมว่า เพราะเรื่องที่พี่สาวไม่ชอบเขาทำครบสูตรเลย นพรัตน์ยิ้มแห้งๆ
   “ผมก็กลัวคุณทิ้งผมเหมือนกันนะ คุณยิ่งไม่ค่อยเชื่อใจผมอยู่ เห็นว่าผมเป็นเด็กอยู่เรื่อย”
   “ก็คุณยังเด็กจริงๆ นี่” ผมว่า เขาทำหน้ามุ่ย ได้ยินเสียงเจสซิก้าโวยวายว่าคุยอะไรแปลให้ฟังบ้ง เจ้านพรัตน์เลยหันไปดุ แหม... ตัวแค่นี้จะไปดุใครเขาได้ หลานเขาเลยทำหน้ามุ่ยบ้าง แล้วหันมาอ้อนผมแทน   เออ พอกันเลย น้าหลานคู่นี้
  ผมรู้สึกเหมือนถูกแมวสองตัวรุม ดีว่าแมวอีกตัวขับรถอยู่ เลยอาละวาดได้ไม่มาก ปล่อยแมวสาวผมสีน้ำตาลเอาคางเกยเบาะนั่งแล้วถามนั่นถามนี่ให้ผมตอบจนหูอื้อไปหมด กว่ารถจะหยุด ผมก็ตาลายเต็มทน
   แต่พอเงยมองออกไปนอกกระจกก็เพิ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่บ้านผม บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก เก่าแต่ดูดี พอรู้ว่ามีคนทำความสะอาดอยู่เรื่อยๆ ผมหันกลับมามองนพรัตน์ เขาเลยยิ้ม แล้วตอบคำถามทางสายตาของผม
   “บ้านผมเอง นานแล้วล่ะ ตั้งแต่สมัยพ่อแม่ยังอยู่” ผมมองตัวบ้าน และพยักหน้า เก่าแล้วจริงๆ บ้านที่เคยอยู่กันหลายคน พอมาเหลือยู่คนเดียว มันก็เหงาอยู่เหมือนกันนะ สักพักผมก็ได้ยินเขาพูดอีก
   “Hey, Jessy go home.”
   ผมหันมามองเขาทันที ขณะที่เจสซิก้าโวยวาย
   “No, I want to go with you too.”
   “I don’t want you go with us, understand?”
   ผมเพิ่งรู้ว่านายนพรัตน์ก็โหดกลับหลานเหมือนกัน แต่จะปล่อยให้เด็กผู้หญิงแถมเพิ่งมาจากต่างประเทศอยู่บ้านคนเดียวได้ไง
   “คุณนพ คุณจะทิ้งเธออยู่บ้านคนเดียวเหรอ?”
   “เดี๋ยวค่ำๆ พี่ชายผมก็แวะมาดูน่ะ”
   ผมมองหน้าเขา
“ปล่อยเอาไว้คนเดียวจะดีเหรอ ผมว่าให้ไปด้วยกันก็ได้”
   “แล้วผมล่ะ” นพรัตน์ทำหน้าน่าสงสาร
“ก็ไปด้วยกันน่ะสิ” ผมตอบ เขาทำหน้ายู่ สักพักก็พยักหน้า
“ก็ได้ครับ แต่ห้ามเอาเจสมาอ้างนะครับ”
   “เออ” ผมตอบไปงั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเอาเธอไปอ้างเรื่องอะไร
   ท้ายที่สุด บ้านผมก็มีลูกแมวตัวใหญ่เพิ่มมาอีกสองตัว ตัวหนึ่งซนจริงๆ มาถึงก็ชี้ต้นมะม่วง ชี้ถุงที่ห่ออยู่ ถามนั่นถามนี่เสียงแจ้วๆ ไปหมด อีกตัวก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง แต่ชอบเข้ามากระแซะผมอยู่เรื่อย ไปร้องเมี้ยวๆ ไกลๆ เลยไป ไม่ต้องมาทำเป็นคลอ
   เย็นนั้นผมที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก็ต้องมาทำอาหารให้ลูกแมวสองตัวนี้ทาน เอาล่ะ อย่าให้ใครรู้ว่าผมเข้าโรงพยาบาลน่ะดีแล้ว เพราะเกิดถูกถามว่าเข้าเพราะโรคอะไร ผมคงต้องเอาหน้ามุดดินแทนที่จะตอบ
   ใครมันจะไปบอกว่าช็อกเพราะเห็นเจ้านพรัตน์ควงหลานมาอวดกันล่ะ คนอื่นรู้เข้ามีหวังหัวเราะฟันร่วง แล้วผมคงต้องลาไปผูกคอกับยอดหญ้าตาย   อะไรมันจะขายหน้ากว่านี้อีกไหม
   แมวสองตัวปากดีพอกัน ทานไปชมไป สงสัยกลัวถูกจ่ายค่ากับข้าว แหม ผมใจป้ำอยู่แล้ว เลี้ยงลูกแมวแค่นี้ไม่คิดค่าอาหารหรอก ขออย่างเดียว อย่ามาคลอผมบ่อยๆ ก็พอ โดยเฉพาะไอ้แมวตัวน้า กลับมาแล้ว ทำผมช็อคเรียบร้อยแล้ว
ยังพัฒนาทักษะการคลอเคลีย เล่นเอาผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ   ไม่กลัวผมเป็นโรคหัวใจบ้างหรือไงนะ
   แมวสองตัวทานข้าวเสร็จก็ไปช่วยกันล้างจาน ดีมากทั้งน้าทั้งหลาน เพราะถ้ายังให้ผมล้างอีก ผมจะถีบส่งออกนอกบ้านทั้งคู่ จากนั้นเราก็ออกไปเดินย่อยอาหารกันในหมู่บ้าน ผมกับนพรัตน์ต้องช่วยกันตอบคำถามของเจสซิก้ากันจนเหนื่อย เห็นนกก็ถาม เห็นกระรอกก็ถาม ที่แคนนาดาไม่มีให้ดูหรือไงนะ
   พอหนึ่งทุ่มเราก็กลับเข้าบ้าน อาบน้ำอาบท่าเปิดโทรทัศน์ดูตามปกติ คราวนี้ปัญหามาอยู่ที่โซฟา ตอนแรกนายนพรัตน์นั่งกลาง เบียดผมให้ไปนั่งริม แล้วให้เจสซิก้านั่งอีกฝั่ง แต่ยัยหนูเจสซิก้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ร่ำๆ จะมานั่งข้างผมให้จงได้ นายนพรัตน์ก็ไม่รู้จะหวงอะไรหลานตัวเอง ไม่ยอมให้นั่ง สุดท้ายแม่หนูเลยมานั่งทับตักผมเสียเลย ตัวก็ไม่ใช่เบาๆ
เล่นเอาผมหน้านิ่ว นพรัตน์เลยรีบดึงตัวหลานออก แล้วรวบตัวผมไปกอด
   เอาล่ะ รู้ว่าเป็นห่วงผม... แต่กอดไปไม่ช่วยให้ผมหายเจ็บ แล้วก็ช่วยหัดอายหลานหน่อยสิพ่อคุณ เด็กมันนั่งตาดำๆ
อยู่เนี่ย
   ท่าทางน้าหลานคู่นี้เห็นผมเป็นเชือกชักเย่อ พอน้ากอด หลานเอามั่ง แต่คนละฝั่งกันนะ ผมทนไม่ไหวเลยตะเพิดทั้งคู่ แล้วไปลากเก้าอี้ทานข้าวมานั่งแทน อยากจะกัดกันก็กัดกันไปให้พอเลย
   นายนพรัตน์นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่บนโซฟา ขณะที่เจสซิก้าดูมีความสุขเป็นพิเศษ อ้าปากถามนั่นถามนี่ผม ราวกับอยากแย่งความเอ็นดูแข่งกับน้าชาย ผมก็เอ็นดูเด็ก หลานเขาน่ารัก ตาแป๋วเป็นแมว เสียงแจ้วๆ ฟังแล้วก็เพลินหูดี ผมเลยตอบจนเมื่อย พอสี่ทุ่มนายนพรัตน์ก็เป็นมนุษย์อนามัย ชวนผมเข้านอนทันที
   “นอนได้แล้วครับ สี่ทุ่มแล้ว”
   อืม... ก่อนเขาไปแคนนาดาจำได้ว่าห้าทุ่มบางทียังนั่งขำเกมโชว์กันอยู่เลย กลับมาแล้วทำมาอนามัย เจ้าหนูเจสซิก้าเห็นกัดกันแง่งๆ กับน้าชายมาทั้งวัน พอเขาบอกให้ไปนอน ก็ว่าง่าย อ้าปากขอหมอนขอผ้าห่มเรียบร้อย ผมมองๆ ว่าโซฟาตัวเดียวจะนอนพอสองคนได้ยังไง เจ้านพรัตน์เลยช่วยแก้ปัญหาให้
   “เดี๋ยวผมขึ้นไปนอนกับคุณไง”
   เอาล่ะ หมดปัญหาเรื่องโซฟาแคบ แต่ผมสิ ท่าจะมีปัญหาแทน
   นายนพรัตน์เป็นธุระเดินไปเอาหมอนเอาผ้าห่มมาบริการให้หลานตัวเองเรียบร้อยโดยไม่ต้องรอให้ผมขยับตัว แน่นอน เพราะผมขยับตัวไม่ออกอยู่นานแล้ว ก่อนหน้านี้ผมเคยให้เขานอนด้วยก็จริง แต่ตอนนั้นผมรู้ว่าเขาจะไม่ทำอะไร
แต่ตอนนี้...   ผมก็รู้อีกนั่นแหละว่าเขาจะทำอะไร....   เพราะผมรู้ ผมเลยยืนตัวแข็งอยู่นี่ไงล่ะ
   “คุณไพฑูรย์ครับ ไปนอนเถอะครับ” นพรัตน์พูด หลังกล่าวราตรีสวัสดิ์กับหลานสาวและปิดไฟแล้ว พอผมยังยืนนิ่ง
ก็ทำเนียนมาโอบเอว แค่นี้ผมไม่เคลิ้มหรอกนะ ผมยังคงยืนดื้อแพ่งอยู่หน้าบันไดเหมือนเดิม
   “คุณไพฑูรย์ อย่าดื้อนะครับ ไม่งั้นผมอุ้มขึ้นไปนะ”
   ผมแค่นเสียง แต่ยังไม่ทันพูดสักคำว่าจะขึ้นหรือไม่ขึ้น เขาก็ยกตัวผมจนลอย ผมไม่ตกใจก็บ้าแล้ว คว้าไหล่เขาได้ก็กอดแน่น ใจเต้นแรงจนน่ากลัว   ผมกลัวตกลงไปน่ะ กลัวเขาทำร่วง
   แต่นายนพรัตน์ก็แรงดี จำได้เหมือนกันว่าตอนเข้ามาทำงานใหม่ๆ เขาเคยอุ้มผมจากชั้นสองขึ้นมาที่ห้องทำงานหนหนึ่งแล้ว และเหมือนกับว่าเคยอุ้มผมจากชั้นล่างขึ้นไปนอนที่เตียงชั้นบนด้วย แต่ตอนนั้นกับตอนนี้มัน....
   “คุณนพ ปล่อยผมได้แล้ว ผมเดินเองได้” ผมว่า ตอนที่ถึงหน้าประตูห้องแล้ว เจ้านพรัตน์เลยยอมปล่อยผม ผมขยับตัวปรับความดันอยู่พักหนึ่งก็เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู กะว่าเดี๋ยวเปิดปุ๊บ จะรีบปิดปั้บ รับรองเขาตามเข้ามาไม่ทันแน่
บ้านผมบ้านเดี่ยว ปิดประตูดังไม่มีใครโวยวายหรอก แต่เหมือนเขารู้ทัน พอผมจับลูกบิดปั้บเขาก็จับมือผมอีกที อย่างกับว่ากลัวผมจะบิดลูกบิดไม่ออก   ยังมีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม
   ผมยืนนิ่ง แข่งวัดแรงมือกับเขา เรายืนกำลูกบิดกันอยู่พักหนึ่ง สงสัยเขาจะเริ่มเมื่อย เลยเอามืออีกข้างมาพักแถวเอวผม แต่มือที่จับลูกบิดนะมือขวานะ มันเกี่ยวอะไรกับมือซ้ายของเขาไม่ทราบ!?
   “คุณไพฑูรย์ ไม่เปิดประตูสักทีล่ะครับ” เขากระซิบข้างหูผม ฝันไปเถอะ แค่กระซิบกับหายใจเป่าหูเป็นคนโบราณ
ผมไม่หลงกลง่ายๆ หรอก ผมยืนนิ่งไม่มีถอย เขาเลยดูจะเมื่อยมือซ้ายหนักขึ้น เริ่มลูบหน้าท้องผม ลูบๆ ไปก็ต่ำลงเรื่อยๆ ผมสะดุ้ง
“เฮ้ย!”
   “ไม่เข้าผมทำตรงนี้เลยก็ได้นะ” เขาว่าแล้วจูบต้นคอผม จากนั้นก็เริ่มเลียเป็นแมว ผมขนลุกเกรียว เสียหน้าก็ยอมล่ะ
ขอเอาตัวรอดจากสถานการณ์เฉพาะหน้าไปก่อนแล้วกัน
   ผมยอมบิดลูกบิด ก่อนที่เขาจะล้วงเข้าไปในกางเกงนอนผม โอ๊ย มีมือก็หัดให้มันอยู่นิ่งๆ บ้างซี่
   นพรัตน์ปิดประตูเสียงดังกริ๊ก ล็อกซะด้วย ผมมองเตียง มองห้องน้ำ มองหน้าต่าง และรู้สึกว่าตัวเองเหลือทางหนีน้อยเต็มที จะเข้าไปแอบในห้องน้ำก็น่าเกลียด จะกระโดดหน้าต่างเกิดพลาดแข้งขาหักมันจะลำบากร่างกายเอา จะยอมเขาดีๆ มันก็.........
   “คุณไพฑูรย์” นพรัตน์กระซิบเรียกชื่อข้างหู จากนั้นก็เริ่มลูบไล้ร่างกายผม ผมน่ะยังนึกถึงเตียงนะ แต่หมอนี่ไม่นึกเลยหรือไง
   “คุณนพ!” ผมพยายามจะดึงมือเขาออก แล้วก็ต้องสะดุ้งวาบ เมื่ออะไรแข็งๆ ชนเข้ากับหลัง ผมละแทบหัวใจหยุดเต้น
   ได้ยินเสียงนายนพรัตน์หอบหายใจหนักๆ อยู่ด้านหลัง เออ ผมรู้ เขาทนมาได้ขนาดนี้ถือว่าเหนือคนทั่วไปแล้ว เขาเพิ่งอายุยี่สิบสาม มีน้ำอดน้ำทนกับผมมาได้ตั้งหลายเดือน แต่... แค่เตียงน่ะ แค่เตียง ไปที่เตียงไม่ได้หรือไงเล่า
   เขาลูบผมจนร้อนไปทั้งตัว จูบต้นคอของผม จากนั้นก็เลียหูผมอย่างกับว่ามันอร่อยนักหนา ผมน่ะอยากจะบอกเขาอยู่หรอกว่าให้ใจเย็นๆ เตียงก็มี อยู่ใกล้ๆ นี่เอง แต่พออ้าปากไปก็ไม่ได้พูด มัวแต่สูดหายใจเฮือกๆ เพราะถูกเขาจับถูกเขาจูบนั่นแหละ
   ลูบๆ ไปสักพักกระดุมเสื้อผมชักจะหลุดไปทีละเม็ดสองเม็ด ขยับออกจากประตูได้ไม่ถึงเมตร เขาก็ดึงเสื้อนอนผมไปกองไว้ที่แขน ขยำหน้าอกแบนๆ ของผม นึกว่าผมเป็นผู้หญิงหรือไง ไม่มีเต้าเต่งตึงดึ๋งดั๋งให้ขยุ้มเล่นหรอกนะ แต่ถ้า
ยอดอกน่ะ ผมรู้สึกอยู่เหมือนกัน

   นายนพรัตน์เริ่มลูบผมหนักมือขึ้นกัดคอผมเบาๆ แล้วดึงกางเกงนอนของผมออก จากนั้นก็รั้งเอวผมเข้าไปอีกคราวนี้หลังผมเลยชนกับตรงนั้นของเขาเต็มๆ    ทั้นร้อนทั้งใหญ่ ผมจะตายมั้ยเนี่ย?!
   ผมยังตกใจกับไอ้แข็งๆ ข้างหลังไม่หายมือของเขาก็ดันเลื่อนมาจับไอ้ของที่อยู่ตรงหว่างขาของผมไว้อีก ผมก็สะดุ้งน่ะสิตรงนั้นของใครใครก็หวง จู่ๆ คนอื่นมาจับ จะไม่ตกใจได้ไงไม่งั้นจะเรียกว่ากล่องดวงใจทำไมล่ะ จากนั้นเขาก็เริ่มรูดมันขึ้นลงแล้วดันตัวผมให้หันหน้าไป จากนั้นก็บดริมฝีปากลงมา

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

ว๊าวๆ  CUT CUT  ฮ่าๆๆ

kiwwy

{:sm-45:}ขอบคุณขร๊า อิอิ

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราห

wi2

ขอบคุณครับ{:6_165:}{:6_171:}

minone

ขอบคุนคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

redboy

เริ่มบทรักแล้ว

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

ว้าว พีไพจะเสียเอกราชแล้ว

tazman

หูยยยน

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

สำเร็จแล่ว เหลือขั้นตอนสุดท้าย

KPG

เริ่มเข้าด้ายเข้าเข็มแล้ว

tong111222

ขอบคุนครับ