Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 42

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   พงษ์โพยมรับความดีความชอบไปเต็มๆในเรื่องนี้ไปเต็มๆ แบบไม่มีใครคัดค้าน เขาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักในการทำทีมมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่งแล้วประสบผลสำเร็จดีเสียด้วย เพราะทีมพัฒนาขึ้น จนเราอยากจะเล่นต่อกันอีกสักปีเผื่อจะได้ถ้วยแชมป์มาครอง แต่กิจกรรมก็กิจกรรม ปริญญาก็ปริญญาครับอยากกันขนาดไหนก็ต้องสละที่ให้เด็กรุ่นใหม่มาสืบสานงานกันต่อ เรามองๆ แล้วพวกปีสองที่จะขึ้นปีสามปีหน้าก็ไม่ใช่ย่อยๆคงจะสานต่อการพัฒนาและเจตนารมณ์ของกัปตันพงษ์โพยมต่อไปได้
วันสุดท้ายของการซ้อม ไพฑูรย์ทำเซอร์ไพรส์ผม ด้วยการท้าชนผมตัวต่อตัว ตอนเข้าทีมใหม่ๆ ผมเล่นจับคู่กับเขาก็จริงนะ แต่ยังไม่เคยดวลกันตัวต่อตัวเลย พงษ์โพยมเปรยว่าเป็นการท้าชนระหว่างอนาคตปีกฝีมือดี กับอดีตสุดยอดการ์ดตัวเก่ง แต่เพื่อนคนอื่นแซวว่าสงสัยน้องไพอยากจะซัดลูกใส่หน้าผมมานานแล้ว ก่อนจะจากกันเลยขอสักที ส่วนผมนะ ผมว่าน้องไพคงซาบซึ้งกับการต้องจากผมในสนามบาสฯบ้างล่ะน่า เล่นกันมาขนาดนี้แล้ว เลยอยากจะทำอะไรคู่กับผมอีกครั้งเป็นการทิ้งท้าย
   เอาล่ะ ใครพูดอะไรไม่รู้ แต่พงษ์โพยมเปรยไว้ไม่ผิด ผมพอจะทระนงตัวได้ว่าเป็นสุดยอดการ์ดของทีม ถึงจะแพ้อีกคณะในรอบสุดท้ายก็เถอะ แล้วฝีมือน้องไพก็ไม่ธรรมดา เล่นเดี่ยวแบบนี้เห็นกันชัดสุดๆ เทคนิคลูกไม้แพรวพราวสมกับที่ฉายเดี่ยวมาเกือบตลอดจนมาเจอผมจริงๆ แต่ผมเล่นคู่กับเขามาเป็นเดือน รู้กันแทบหมดแล้วล่ะว่ามุขไหนเป็นยังไง ไม่ได้กินผมง่ายๆ หรอก
   เพื่อนที่นั่งดูกันอยู่ส่งเสียงแซวผมบ้างอะไรบ้างตามประสา ผมกับไพฑูรย์ยืนประจันหน้ากัน ดูซิว่าใครจะวอกแวกก่อน น้องไพก็มาหน้านิ่งเหมือนเดิมครับ ผมเองมียิ้มบ้าง พูดจากวนประสาทบ้าง แต่เรายังจ้องตากันเขม็ง แหม...เล่นกันมาสองเทอม เราถึงขั้นมองตารู้ใจแล้วล่ะ ผมรู้ว่าเขาจะยังไม่บุกทางนี้ เขาเองก็รู้ว่าผมยังไม่เปิดช่องให้เขาบุกเหมือนกัน
   เสียงเคาะลูกบาสฯสลับกับเสียงรองเท้าเสียดสีกับพื้นโรงยิมดังให้ได้ยิน เราผลัดกันรุกผลัดกันรับจนเหงื่อเริ่มออก ไพฑูรย์โยกไปซ้ายทีขวาที เขาไวจริงๆ แต่ผมเดาสายตาเขาได้ จะไปทางไหนผมก็ดักได้หมด เพื่อนๆ เริ่มเงียบ เพราะมัวแต่อึ้งกับการเล่นเอาจริงเอาจังของพวกเราสองคน
   น้องไพแหย่จะเข้ามาเล่นใต้แป้นอยู่หลายรอบ ก็ยังบุกเข้ามาไม่ได้ ผมเองก็ยังแย่งลูกมาจากเขาไม่ได้เหมือนกัน เราก็ยังยังจดๆ จ้องๆ กันอยู่ สีหน้าเขานิ่งเหมือนเดิม เหงื่อเริ่มออก แก้มเริ่มแดงอีกแล้ว เสียงเคาะลูกบาสฯยังดังเป็นจังหวะ เท้าของเขาก็ยังขยับอย่างต่อเนื่อง คล่องจริงๆ ให้ตายสิ ถึงผมจะหลงเขาหัวปักหัวปำ แต่เล่นวัดฝีมือกันแบบนี้ ผมไม่อ่อนให้หรอกนะ เขาก็คงไม่หวังให้ผมอ่อนให้เหมือนกัน เพราะผมรู้ว่าเขานิสัยแบบนี้แหละ ผมเลยเลิกชอบเขาไม่ได้เสียที
   เสียงเคาะลูกบาสฯยังคงดังอยู่ ไพฑูรย์ขยับตัวโยกซ้ายโยกขวา ประจันหน้ากับผม จังหวะเดิมลีลาเดิม เสียงเคาะลูกบาสฯดังตึ๊บๆ พ่วงด้วยเสียงรองเท้าเสียดกับพื้นโรงยิม วินาทีนั้น ไพฑูรย์ก็หันหลังให้ผม ผมมองไม่เห็นตาเขาแล้ว..
   เสียงเคาะลูกบาสฯดังให้ได้ยินอีกครั้ง หลังจากนั้น....
   ผมเห็นไพฑูรย์กระโดด กระโดดโดยที่ยังหันหลังให้ผมอยู่ เขากระโดดสูงไม่ใช่เล่น ถึงอย่างนั้นระยะเท่านี้ผมไม่พลาดให้เขาแน่นอน แต่เขาหันหลังให้ผม...
   ผมเดาไม่ออกว่าเขาจะชู้ตลูกทางไหน
   จากนั้นผมก็เห็นเขาเอี้ยวตัวกลับมาด้านหลัง ผิวของเขาขาวอย่างกับขนปีกหงส์ คอก็ยาวเรียวได้รูป แล้วผมก็เห็นลูกบาสฯสีส้มหลุดจากมือเขา มือขาวๆ เรียวๆ ที่ไม่เคยเห็นซ้นเลยสักครั้ง
   สวบ!
   เสียงลูกบาสหล่นห่วงลอดตาข่ายก่อนจะตกลงสู่พื้นดังขึ้นด้านหลังผมที่ยืนอึ้ง เท้าของไพฑูรย์แตะพื้นนานแล้ว ผมเห็นเขากำลังยิ้ม...
   ผมตามจีบไพฑูรย์มาจะครบหนึ่งปีการศึกษา เห็นเขาทำหน้าหลายอย่าง แต่ไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย นี่คงเป็นการยิ้มครั้งแรก ที่สำคัญ เขาไม่ได้ยิ้มเยาะผม เป็นรอยยิ้มซื่อๆ ใสเหมือนแก้ว
   ขอบคุณ...
   ผมเหมือนได้ยินเขาพูดคำนี้ออกมาเลยล่ะ แค่มองตาเขานะ ทั้งโรงยิมเงียบกริบ ก่อนที่ใครจะได้พูดอะไรผมก็คว้าตัวไพฑูรย์มากอดหมับ คงเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมได้กอดเขาล่ะมั้ง แถมจะกอดทั้งที แทนที่ผมจะกอดด้วยอารมณ์เปลี่ยว ผมดันกอดเขาด้วยอารมณ์ซาบซึ้งและปลาบปลื้มในฐานะของรุ่นพี่เต็มๆ
   “นายนี่มันยอดจริงๆ “ ผมว่าและตบหลังเขาอย่างแรง ได้ยินเสียงไพฑูรย์หัวเราะแหะๆ จากนั้นเพื่อนๆ ก็ทยอยเข้ามา ตบไหล่ผมดังปึ๊ก แล้วแซวผม
“เฮ้ย ภัทร์ แพ้แล้วฉวยโอกาสลวนลามน้องหรือไง”
   ผมเถียงขาดใจ
“ไม่ได้ลวนลามโว้ย ฉันซาบซึ้ง ซาบซึ้งน่ะ พวกนายเข้าใจไหม ดูสิ ไอ้เด็กนี่มันล้ำหน้าพวกเราแท้ๆ อนาคตทีมเราต้องไปได้สวยแน่“
   “เออ งั้นนายปล่อยน้องเขาก่อน เดี๋ยวเขาสำลักเต่านายตาย” ไอ้เพื่อนอีกคนว่า ผมเลยยอมปล่อยไพฑูรย์ เขาเงยขึ้นมา หน้าแดงหน่อยๆ แล้วโค้งให้พวกผม
“ขอบคุณพี่ๆ มากนะครับ”
   หลังจากนั้นทุกคนเลยไปรุมตบหลังตบไหล่ไพฑูรย์แทน
   วันนั้นหยุดหลีน้องไพแบบหน้าด้านหน้าทนอย่างที่เคยทำแบบปกติไปหนึ่งวัน เราไปกินเลี้ยงส่งท้ายกันที่ร้านหมูกระทะร้านเดิม จากนั้นก็ทยอยกันกลับบ้านกลับหอ ผมเดินอ้อยอิ่งทั้งๆ ที่เลยรถตัวเองไปแล้ว เพราะรอจะเจอกับน้องไพอีกสักรอบ น้องไพเดินคุยมากับพงษ์โพยมเช่นเคย พอเห็นผมเดินทอดหุ่ยอยู่ พงษ์โพยมก็รู้ใจ ปลีกตัวออกไปอย่างเงียบๆ เหลือผมกับน้องไพสองคนเดินกันริมถนน
   “น้อง..อืม..ไพฑูรย์ ไหนๆ วันนี้ก็เปิดเทอมวันสุดท้ายแล้ว ปีหน้าพี่คงไม่ได้มาเล่นบาสฯด้วยแล้ว เวลาว่างก็คงไม่ค่อยมีมาตามกวน เพราะต้องไปทำทีสิท”
   “อืม...”
   “พี่รู้ว่าปีที่ผ่านมาน้องรำคาญพี่ แต่พี่อยากจะบอกน้องว่า ยังไงพี่ก็ชอบน้องเหมือนเดิม ไม่เสียใจเลยที่ตามจีบน้อง
รักน้องมาจนถึงตอนนี้ แล้วพี่ก็จะรักต่อไป”
   “อือ”
   “ไพ.....”
   “ผมจะกลับหอล่ะ พี่กลับไปที่รถเถอะ”
   ผมรู้ครับ ผมไล่จีบมาขนาดนี้ แต่ไม่เคยไปละลาบละล้วงชีวิตส่วนตัวของน้องไพถึงหอเลย แม้ผมจะอยากจับเขากดอยู่บ่อยครั้ง แต่ผมมียางอายพอครับ แค่นี้ผมว่าเขาไม่ด่าผมฉอดๆ มันก็ดีแล้ว ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังเดินคู่กับเขามาเรื่อยๆ
   “พี่ภัทร์...” ไพฑูรย์พูดขึ้นต่อจากนั้น
“ผมชอบพี่ไม่ได้หรอก ผมชอบพี่แบบนั้นไม่ได้ พี่ไม่ใช่สเป็กผม”
   ผมอึ้งไปพักหนึ่ง รู้แล้วล่ะว่าเขาต้องตอบแบบนี้ ถึงเขาไม่พูด ผมก็รู้อยู่แล้วว่าเขาคิดแบบนี้ แต่....
   “ไม่เป็นไร พี่ชอบน้องไพ น้องไพไม่ชอบพี่ไม่สน พี่จะชอบ พี่อยากชอบ ให้พี่ชอบต่อไปเถอะนะ”
   “..............”
   “พี่รักน้องนะ”
   “ผมกลับหอนะพี่...”
   “.............”
   “โชคดีนะ” เขาพูด แล้วหันมาโบกมือให้ผม จากนั้นผมก็เห็นเขายิ้มหน่อยๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไป
   ผมเป็นคนเพิ่งถูกสลัดรัก เอาจริงๆ คือถูกเขาสลัดรักมานานแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงยิ่งรู้สึกว่าเขาน่ารัก อยากจะรักต่อ รักไปเรื่อยๆ เขาไม่รักผมก็ไม่เป็นไร ขอให้ผมได้รักเขาก็พอแล้ว
   สงสัยผมจะแอบโรคจิตแน่ๆ
   ถึงจะขึ้นปีสี่ ไม่ได้เล่นบาสฯด้วยกันแล้ว แต่พอมีเวลาผมจะแวะไปดูน้องไพซ้อมเป็นประจำ เรียกว่าเป็นแฟนใกล้ชิดติดขอบสนาม น้องไพมีคู่หูใหม่แล้ว เป็นปีกเหมือนกัน อยู่ปีสอง แต่หล่อน้อยกว่าผมเยอะเลย ผมเลยไม่หึงเท่าไหร่ เพราะรู้ว่าน้องไพใจแข็งอยู่แล้ว แค่เล่นบาสฯด้วยกันไม่ทำให้น้องไพตกหลุมรักง่ายๆ หรอก ดูอย่างผมสิ พยายามมาตั้งหนึ่งปี ได้แค่ยิ้มกลับมาเท่านั้นเอง แต่แค่นั้นก็ถือว่าผมประสบความสำเร็จแล้วล่ะ
   น้องไพสวยไปทุกกระเบียดนิ้วจริงๆ คนอื่นอาจจะมองว่าหล่อ แต่ผมจะมองว่าสวยของผม ใครจะทำไม ไพฑูรย์เป็นคนบุคลิกดีมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว แต่งตัวเนี๊ยบกริ๊บ กางนักศึกษาก็รีดจนเป็นจีบ เสื้อซักจนขาวจั๊วะ ใส่ชุดพอดีตัว เดินหลังตรงเด๊ะ อกผายไหล่ผึ่ง ขนาดเวลาซ้อมบาสแค่เดินลงสนามในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาๆ ก็ดูอย่างกับนายแบบ เรียกว่าดูดีไปทุกจุดจริงๆ
   ขึ้นปีสองแล้วน้องไพดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ไม่มีเขินหน้าแดงทำตาค้อนๆ แบบปีหนึ่งแล้วล่ะ แต่ยิ้มมากขึ้น พูดกับคนอื่นมากขึ้น มนุษย์สัมพันธ์ดีขึ้น แต่ก็ยังเว้นระยะห่างกับคนอื่นเหมือนเดิม แหม...นี่แหละเสน่ห์ของน้องไพ ใครจะเข้าถึงได้ง่ายๆ ที่ไหน ขนาดหน้าด้านๆ อย่างผมยังทำอะไรเกราะน้ำแข็งของเขาไม่ได้เลย เพราะแบบนี้แหละผมถึงรักถึงหลงนัก
   คนสวยใจแข็งนี่เร้าอารมณ์นักล่ะ
   ปีสี่ ทีสิทโหด อาจารย์ที่ตรวจก็โหด นักศึกษาเตรียมจบอย่างพวกผมพากันฝ่อไปหมด ไม่มีอารมณ์จะไปอะไรกับใคร
ที่ไหน อยากนอนลูกเดียว ขนาดผมที่คึกคักแข็งแรงมาตลอดยังพลอยฝ่อๆ แต่วันไหนได้ไปดูน้องไพซ้อมนะ ผมกลับมาคึกทุกที แหม... ไม่อยากบอกเลยว่า ช่วงนั้นผมใช้น้องไพเป็นเป้าเกือบตลอดเลยล่ะ คนอะไร สวยเป็นบ้า ดูมาสองปีแล้วยิ่งสวยขึ้นทุกวัน ผิวขาวเกรียมแดดลงหน่อยก็ไม่เป็นไร ยิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ปากยังแดงเหมือนเดิม หน้าสวยคอเรียว ผมตัดสั้นก็ดูทะมัดทะแมงดี แขนเรียวขาเรียว นิ้วงี้สวยสุดๆ เอวสอบ ก้นแน่นขนาดใส่กางเกงบาสฯหลวมๆ นะ ผมยังจ้องจนเห็นเชฟสวยๆ เห็นแล้วน้ำลายจะหกจริงๆ อยากจับฟัดตรงนั้นเลยล่ะ
   แต่ผมยังมีจิตสำนึกอยู่ครับ ในเมื่อน้องไพไม่ยอม ผมก็ไม่อยากขืนใจ ได้แต่หาโอกาสแต๊ะอั๋งไปตามเรื่อง แล้วเอาไปใช้ประกอบการเสริมสร้างจินตนาการเวลาอย่างนั้น แหม..มาย้อนคิดแล้วก็เขินเหมือนกันนะเนี่ย แต่ทำไงได้ ก็น้องไพน่ารักน่าหลงจริงๆ นี่นา
   วันรับปริญญาผม น้องไพมาถ่ายรูปด้วยตามประสารุ่นน้องที่ดี แน่นอนว่าเขาไม่ค่อยมาถ่ายรูปกับผมหรอก เกาะแจอยู่กับพี่รหัสอย่างพงษ์โพยมนั่นแหละ ก็สองคนนี่สนิทกันจะตาย ถ้าผมไม่รู้จักพงษ์โพยมดีนะ ผมคงหึงใส่ไปแล้วล่ะ
แต่หมอนี่ชายแท้ แมนทั้งแท่ง แถมผมก็เกรงใจเขาสุดๆ เพราะฉะนั้น ยอมให้พงษ์โพยมสักคนแล้วกัน
   ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มีโอกาสผมก็จะดึงน้องไพมาถ่ายรูป น้องไพก็มาครับ ทำหน้าตายๆ ถ่ายรูปกับผม อ่ะ ไม่เป็นไร ไม่ทำหน้ารังเกียจก็พอ ผมรู้ ถ้าน้องไพไม่อยากมาถ่ายจริงผมลากยังไงก็ไม่มาหรอก นี่แหละความน่ารักของน้องไพ แหม... ถ้าทำได้อยากจะหอมแก้มสักฟอดจริงๆ นะ
   วันนั้นพงษ์โพยมพาน้องชายมาด้วย เห็นว่าจะเอ็นทรานส์เข้ามหาวิทยาลัยปีหน้านี่แหละ น้องเขาชื่อพรายโพยม
ชื่อแปลกดีแท้ๆ เรียกแค่ชื่อหน้ายังหลอนๆ
   พรายโพยมตัวใหญ่เหมือนพี่ ขนาดเพิ่งอายุสิบเจ็ดสิบแปดนะ หน้าตาหล่อเหล่าใช้ได้เลย นิสัยห้าวๆ คุยสนุกดี ผมเห็นก็นึกถูกชะตาอยู่ ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหมอนี่ดูจะระริกระรี้กับ’พี่ไพฑูรย์’ จนออกนอกหน้า น้องไพก็ใจดีกับเด็กเหลือเกิน ถามอะไรก็ตอบ จะไปไหนก็พาไป ผมล่ะอดอิจฉาขึ้นมาไม่ได้ นี่ถ้าผมเป็นเด็กปีหนึ่ง น้องไพจะใจดีกับผมแบบนี้ไหมนะ แต่เอาล่ะ ผมเป็นรุ่นพี่ แก่กว่าตั้งหลายปี ผมจะไปอิจฉาเด็กทำไม เด็กก็เด็กนั่นแหละ น้องไพใจแข็งอยู่แล้ว ยังไงๆ ก็ไม่อ่อนตามง่ายๆ หรอก
   หลังจากเรียนจบ ผมเริ่มกลับมาทำธุรกิจต่อที่บ้าน และเริ่มขยายกิจการของตัวเองด้วย ช่วงแรกๆ วุ่นวายน่าดู เลยขาดการติดต่อกับน้องไพไปพักหนึ่ง แต่พอปลีกตัว หาเวลาได้ ผมก็รีบแว้บไปหาน้องไพที่มหาวิทยาลัยทันที
   ชะช้า... ผมไม่อยู่ไม่กี่เดือน เจ้าพรายโพยมแอบดอดเข้าหาน้องไพซะแล้ว ได้ยินว่าเป็นหลานรหัสน้องไพซะด้วย แต่ผมเห็นน้องไพท่าทางมีความสุขดี ก็เลยขี้เกียจไปยุ่ง สำหรับผมความสุขของน้องไพสำคัญที่สุดอยู่แล้ว ถึงอย่างนั้นผมก็อดไม่ได้ต้องเตือน
   “น้องไพ คบเด็กไม่ดีหรอกนะ ระวังจะเจ็บอกเอา”
   ผมถือโอกาสที่เจ้าพรายโพยมไปเรียนแวะไปหาน้องไพที่ห้องเรียน น้องไพทำหน้างงๆ แบบโคตรน่ารัก ก่อนจะตอบผม
“อือ”
   ผมไม่รู้ว่า’อือ’หมายความว่าอะไรกันแน่ แต่เอาเถอะ น้องไพเสียอย่าง แค่เด็กคงไม่ถึงกับทำให้กระทบกระเทือน
   ปีนั้นน้องไพพาทีมบาสฯคณะไปจนถึงศึกรอบตัดสิน แล้วชนะเสียด้วย ความจริงแล้วเพื่อนเขาอีกคนหนึ่งทำหน้าที่กัปตันนะ ส่วนน้องไพทำหน้าที่คล้ายๆ เลขาฯ คอยบริหารเวลาซ้อมของลูกทีม ผมว่าน้องไพเริ่มฝึกการบริหารจัดการคนจากชมรมบาสฯนี่แหละ แล้วหลังจากนั้นก็ได้เป็นตัวแทนมหาวิทยาลัยไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัยด้วย ตอนแข่งน่ะ ถ้าสนามใกล้ แล้วผมว่างนะ ผมจะตามไปดูไม่มีพลาด
   น้องไพสวยเนี๊ยบเหมือนเคยผมว่านะ ต้องมีคนอยากจีบเยอะแน่ๆ แต่มีเจ้าพรายโพยมคอยกันท่าอยู่เลยไม่มีใครกล้าแหยมเข้ามามาก ผมไม่รู้สองคนนี่ไปถึงไหนกันแล้วแต่สมัยนั้นคนเป็นเกย์ไม่กล้าเปิดเผยตัวกันนักหรอก จะมีก็คงผมนี่แหละผมเลยพอจะเบาใจว่าคงยังไม่ถึงขั้นมีอะไรกัน ก็น้องไพใจแข็งแถมไว้ตัวขนาดนั้นคงไม่ยอมใครง่ายๆ หรอก
   แหม.. ถึงจะจีบไม่ติด แต่ผมก็หึงของผมเหมือนกันนะ

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

คุณจิระนะ ตัวพ่อเลยเนี่ย

tae_kub

ขอบคุนมากมายคราบ

kiwwy

ขอบคุณขรี อิอิ {:sm-07:}

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

wi2

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_176:}

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

ไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี

ShangHai

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

4_NAY

อ่านละสงสารเลย

auto101

ขอบคุณครับ

freezz

น่ารักดีนะคับ พี่ภัทร

KPG

พรายมีอะไรดีน๊าาาาา

tong111222

ขอบคุนครับ