Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 66

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
30 มีนาคม 255x
   ยัยเจสตัวแสบ บอกผมว่า ขอเดินควงแขนหน่อยสิมีน้าเท่ๆ แบบนี้อยากอวด ผมก็ขี้เกียจรำคาญเลยให้ควงพอคุณไพฑูรย์เห็นก็มองตาค้างเลย ผมนึกแล้วว่าซวยแน่ๆ แล้วคุณไพฑูรย์ก็เป็นลมไปเลยผมไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี นี่คุณไพฑูรย์เป็นลมเพราะเห็นผมควงหลานมา? เขาหึงผมจนเป็นลม ผมจะดีใจดีมั้ยเนี่ย
   สุดท้ายผมเลยต้องหามคุณไพฑูรย์ขึ้นรถแท็กซี่พาไปส่งโรงพยาบาล อยากจะโมโหหลานตัวเองจริงๆ นะเนี่ย
31 มีนาคม 255x
   คุณไพฑูรย์ตื่นแล้วงอนผมจริงๆ ด้วย กว่าจะง้อให้กลับจากโรงพยาบาลมาด้วยกันได้ เล่นเอาผมเหนื่อย แต่ก็ดีใจนะ เพราะคุณไพฑูรย์ชอบผมจริงๆ ถึงเขาไม่พูด ผมก็รู้แน่แก่ใจแล้วล่ะ ยัยเจสขอตามมาด้วย ผมรู้แล้วทำไมเธอถึงอยากเจอคุณไพฑูรย์นัก อยากแกล้งผมนี่เอง ดูสิ ผมว่าผมเป็นน้าใจดีแล้วนะ ยังอยากจะแกล้งผมอีก สรุปว่าเราสองน้าหลานก็ค้างกันที่บ้านคุณไพฑูรย์นั่นแหละ
ผมกลับมาเขียนบันทึกย้อนหลังน่ะ เพราะเมื่อคืน...เอ่อ... ไม่เขียนลงไปดีกว่า เขิน เผื่อใครมาแอบอ่าน ไม่อยากบรรยายอะไรของคุณไพฑูรย์ให้ใครรู้ ให้ผมรู้ของผมคนเดียวพอ ผมจะเขียนแค่ว่าคุณไพฑูรย์น่ารักสุดๆ ตอนกอด ตอนเรียก
ชื่อผม น่ารักจนผมอยากกินลงไปเลย ผมเขียนแค่นี้แหละ เพราะผมไม่ลืมแน่นอน คุณไพฑูรย์ดูไร้เดียงสาเวลาแบบนั้นสุดๆ เลย ผมว่าครั้งแรกนะ.. ผมได้ครั้งแรกของคุณไพฑูรย์ด้วยล่ะ ดีใจจนไม่รู้จะเขียนอะไรเลย
   ผมรักคุณไพฑูรย์ รักคุณไพฑูรย์ที่สุดเลย แต่ไม่บอกเขาก็คงรู้ ไม่บอกดีกว่า เพราะท่าทางเขาจะไม่อยากให้บอกเท่าไหร่ เขาเองก็คงไม่อยากบอกผมเหมือนกัน แต่ผมรู้นะว่าเขาก็รักผม รักผมมากๆ เลยด้วย ผมมีความสุขที่สุดเลย
สุดปลายบันไดรัก
   ลูกมะม่วงบนต้นมะม่วงหน้าบ้านผมสุกแล้วล่ะ สีเหลืองทองสวยน่ากินเหมือนมะม่วงส่งออก สมราคาคุยเจ้าของถุง
ห่อจริงๆ ปีนี้ผมไม่ต้องสอยเอง มีคนมาสอยให้แล้ว ผมมีหน้าที่ปอกอย่างเดียว
   “คุณไพฑูรย์ ผมว่าพันธุ์ฟ้าลั่นนะ” นพรัตน์ว่า ปากยังเคี้ยวมะม่วงตุ้ยๆ ผมเลยเอ็ดว่าให้เขากลืนลงไปก่อน เดี๋ยวสำลัก เขาก็เคี้ยวๆ กลืนแล้วพูดต่อ
“แต่อาจจะผสมกับแรดก็ได้”
   ผมชักสงสัยว่าเขามีความรู้ด้านมะม่วงหรือเดามั่วกันแน่ เลยถามออกไป
“คุณรู้ได้ไงน่ะ?”
   “เดาเอาครับ” เขาตอบและยิ้มหน้าบ้าน เออ กล้าคิดกล้าทำจริงๆ เด็กคนนี้
   “แต่อร่อยนะครับ ผมยังไม่เคยกินมะม่วงที่ไหนอร่อยขนาดนี้”
   แน่ะ กินฟรีแล้วต้องปากหวาน ตามสูตรจริงๆ ผมเลยแขวะเขาไป
“ไม่ต้องทำหวานเลี่ยนใส่ผมหรอก เปรี้ยวก็บอกมา ผมลองชิมแล้ว เปรี้ยวอยู่นะ”
   “ผมชอบเปรี้ยวๆ หวานๆ แบบนี้แหละ ทานของหวานมากๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” เจ้านพรัตน์เถียงผม พลางทำหน้าเป็นห่วง ผมมองหน้าเขาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นเขาก็ยิ้ม ยิ้มกระมิดกระเมี้ยนแบบคิดอะไรอยู่ในใจอีกแล้ว เจ้าเด็กคนนี้นี่..
ถึงขั้นนี้แล้วยังจะยิ้มแบบนี้อยู่ได้
เรานั่งทานมะม่วงเป็นผลไม้หลังอาหารเช้ากันที่โต๊ะทานข้าว พักนี้เจ้านพรัตน์ย้ายมาอยู่กับผมแทบจะเรียกได้ว่าถาวรแล้ว เรียกว่าหอบเสื้อหอบผ้ามากินนอนแทบจะจันทร์ถึงเสาร์ มีกลับบ้านบ้างช่วงวันอาทิตย์ ผมก็ไปกับเขานะ ไปช่วยเขาทำความสะอาดด้วย ก็เขามาช่วยทำความสะอาดบ้านผมทุกวันนี่นา
“คุณนพ จะกลับบ้านกี่โมงน่ะ” ผมถามหลังจากปอกมะม่วงให้เขาทานไปได้สามลูกแล้ว เจ้าเด็กนี่กินจุจริงๆ นะ วันก่อนผมไปบ้านเขา เห็นอัลบั้มรูปเก่าๆ ไม่บอกไม่รู้ว่าตอนเด็กๆ เขาตัวนิดเดียวเอง เขาบอกผมว่าแต่ก่อนพี่ๆ เพื่อนๆ เรียกเขาว่าเจ้าเปี๊ยกล่ะ เออ ผมเห็นรูปเขาตอนเด็กก็นึกเห็นด้วยหรอก แต่ถ้าให้เรียกตอนนี้ สงสัยจะเรียกไม่ลง ตัวเขาใหญ่อย่างกับอะไรดี คนเรานี่มันก็มีพัฒนาการไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรือนี่
“เดี๋ยวสักพักก็ได้ครับ คุณอย่าไปรื้อของที่บ้านผมเล่นอีกนะ” เขาว่า ผมนึกฉุน ผมแค่เดินดูนั่นดูนี่ดันมาพูดเหมือนผมเป็นเด็กไปได้
“คุณนพ ผมแก่ขนาดเป็นพ่อคุณได้แล้วนะ คุณไม่ต้องมาทำเหมือนผมเป็นเด็กๆ หรอก” ผมเอ็ด เจ้านพรัตน์มองผมแล้วทำหน้าหงอๆ แต่ผมว่าเขาไม่กลัวผมอย่างที่ทำหรอก นึกแล้วอยากง้างเท้าถีบจริงๆ ให้ตายสิ
   สักสิบโมงผมก็มานั่งอยู่บนโซฟาหุ้มหนังตัวเก่าที่บ้านเขา บ้านเขากับบ้านผมอยู่ห่างกันไม่มาก ห้านาทีก็ถึงแล้ว มาถึงเขาก็บอกให้ผมนั่งรอ แล้วก็ไปหยิบไม้กวาดมากวาดบ้าน ผมนั่งอยู่สักพักก็ลุกเดิน ใครมันจะไปนั่งเฉยๆ ล่ะ
   บ้านเดิมนพรัตน์เป็นบ้านสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องเดียวโล่งๆ มีกำแพงกั้นครัวอย่างเดียว ที่เหลือก็เอาโต๊ะบ้าง ตู้โชว์บ้างกั้นเอา ด้านบนมีสามห้อง ห้องใหญ่เคยเป็นของพ่อแม่เขาน่ะ พอพ่อแม่เสีย พี่สาวคนโตเลยใช้อยู่พักหนึ่ง แต่ไม่นานก็ไปต่างประเทศ เลยกลายเป็นมรดกเขาแทน เพราะอีกสองห้องที่เหลือ พี่สาวกับพี่ชายอีกคนจับจองไปแล้ว
   “คุณไพฑูรย์จะไปไหนครับ” นพรัตน์ถามทั้งๆ ที่ยังถือไม้กวาดอยู่ พอเห็นผมลุกขึ้นเดิน ผมเลยหันไปตอบเขา
“ผมว่าจะขึ้นไปช่วยจัดด้านบนหน่อย”
   “ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งเฉยๆ ดีกว่า เดี๋ยวผมเอารูปเก่าๆ มาให้ดูแก้ว่าง” เจ้านพรัตน์ว่า นั่นแน่ะ จะหลอกล่อผมด้วยรูปสมัยเด็กๆ อีกแล้ว ผมไม่หลงกลหรอก ผมมาบ้านเขา เพราะอยากรู้จักเขาให้มากขึ้น รูปน่ะผมดูไปเยอะแล้ว ขอดูห้องเขาบ้างดีกว่า ทีบ้านผมเขายังเข้าออกทุกห้องเป็นว่าเล่นเลยนี่นา
   “ผมอยากไปดูห้องคุณน่ะ” ผมตอบ แล้วเดินขึ้นบันไดไปเลย เจ้านพรัตน์รีบวิ่งตามมา พอเห็นเขาทำท่าจะอ้าปากพูด
ผมเลยรีบดักทางไว้ก่อน
   “มีอะไรไม่อยากให้ผมรู้หรือไง?”
   เขาทำหน้าอึ้งๆ แล้วสั่นศีรษะ ผมเลยพูดต่อ “งั้นกวาดบ้านไปเถอะ ผมแค่อยากขึ้นไปดูเฉยๆ เท่านั้นแหละ”
   เขายืนอยู่พักแล้วก็พยักหน้า แต่ไม่วายห้ามผมอีกแน่ะ
“ห้ามรื้ออะไรออกมานะครับ”
   “อืม” ผมส่งเสียงในคอไปงั้นๆ เอาเถอะ ถ้าไม่มีอะไรน่าหยิบขึ้นมาดู ผมไม่หยิบหรอก ผมไม่ค่อยชอบหยิบของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่แล้ว
   แต่พอผมเปิดประตูเข้าไปนะ โห.. ผมไม่อยากรื้อ แต่ก็ยืนเฉยๆ ไม่ไหวหรอก รกอย่างกับอะไรดี โต๊ะน่ะมีที่ว่างอยู่นะ แต่หนังสือที่วางซ้อนอยู่นี่สิ ไม่เป็นระเบียบเอาเสียเลย เล็กๆ ใหญ่ๆ ทำไมไม่รู้จักจัดให้เล่มเท่ากันอยู่ด้วยกันนะ
แบ่งหมวดเอาแล้วค่อยเรียงก็ได้ ยังมีสารพัดแฟ้มที่เสียบๆ กันอยู่ในกล่องอีก จัดให้มันเท่ากันไม่ได้หรือไง
   ผมมองอยู่พัก ทนไม่ไหวเลยต้องหยิบออกมาจัด นพรัตน์อ่านหนังสือหลายแบบนะ มีทั้งหนังสือวิชาการ หนังสือ
อ่านเล่น ส่วนใหญ่เป็นนิยายฝรั่ง ไม่ใช่นิยายรักด้วยนะ เป็นนิยายเชิงวิทยาศาสตร์ ดีนะที่ไม่มีนิยายเกย์ ไม่งั้นผมคงต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ แต่มาถึงขั้นนี้แล้วผมระวังยังไงก็คงไม่รอดอยู่ดี
   จัดหนังสือให้เขาเสร็จ ผมก็รื้อแฟ้มออกมาจัดให้เขาต่อ แต่พอดึงออกมาผมอึ้งไปนิดๆ เลยล่ะ แฟ้มส่วนใหญ่ใส่รูปวาดน่ะ เป็นรูปเหมือนเขาด้วยมั้ง วาดสวยดี ไม่ยักรู้ว่าเจ้านพรัตน์ชอบวาดรูป แต่คนอะไรมันจะวาดรูปตัวเองเยอะขนาดนี้ ผมเลยหยิบขึ้นมาดูใบหนึ่ง เห็นมีลายเซนอยู่ใต้รูป อืม ลายเซนคุ้นๆ นะ เหมือนผมเคยเห็น แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน จริงๆ ผมก็ชอบไปดูงานศิลปะเหมือนกันนะ เส้นสายแบบนี้ก็คุ้นๆ นี่เจ้านพรัตน์เคยมีเพื่อนเป็นจิตกรหรือไง
   ปรากฏว่าแฟ้มที่ใส่รูปเขามีหลายแฟ้มเลยนะ ผมชักสงสัยแล้วว่าจะไม่ใช่แค่เพื่อนซะแล้วสิ แต่เส้นที่วาดสวยคม แล้วก็พลิ้วดีจริงๆ ทำเอาเจ้านพรัตน์ดูดีเกินเหตุนะเนี่ย ผมเลยเปิดดูเสียเพลิน มารู้ตัวอีกทีตอนเจ้านพรัตน์เดินมาแล้วทัก
   “คุณไพฑูรย์ ทำอะไรน่ะครับ?”
   ผมเงยหน้ามองเขา ทำหน้านิ่งๆ แล้วตอบไปเสียงเรียบ
“ผมเห็นมันรกเลยช่วยจัด”
   เขาพยักหน้า แต่ยังจ้องหน้าผมตาไม่กะพริบ ก็เห็นว่ารูปมันสวย ก็เลยเปิดดู ผิดมากหรือไงนะ ผมเลยจ้องหน้าเขากลับ สักพักเขาก็ยิ้มออกมา น่ะ ยิ้มแล้วหน้าแดงอีกแล้ว หยุดยิ้มแบบนี้สักทีได้มั้ยเนี่ย
   “สวยใช่ไหมล่ะครับ อาจารย์ผมวาดให้น่ะ”
   “อ้อ” ผมร้องออกมา แล้วหันไปมองหน้าเขา เขาเดินมาใกล้เกินไปแล้วนะ ผมว่า หน้าผมกับหน้าเขาแทบจะชนกันอยู่แล้ว
   เขาหันมามองผม แล้ว.....แล้วก็จูบผม
   เฮ้ย นี่มันผิดสถานการณ์ไปหน่อยแล้วมั้ง เอ่อ.... ผมกับเขาน่ะมากันถึงขั้นนี้แล้วก็จริง แต่นี่เรามาช่วยกันทำความสะอาดบ้านนะ แล้วผมก็แค่เปิดดูรูปวาดเขาเท่านั้นเอง
   เจ้านพรัตน์แรงเยอะเป็นปกติ จูบผมได้สักพักก็ทำท่าจะกดผมลงบนโต๊ะ ผมเลยต้องโวยวาย ก่อนที่ตัวเองจะตกที่นั่งลำบาก
“คุณนพ จะทำอะไรน่ะ?!”
   นพรัตน์มองหน้าผม กัดปาก หน้าแดงนิดๆ
“ชอบรูปผมไหมครับ?”
   ตอบไม่ตรงคำถามสักนิด ให้ตายสิ
   “อืม สวยดี อาจารย์ที่วาดให้คุณชื่ออะไรน่ะ?”
   “พิสุทธิ์ คุณรู้จักหรือครับ?”
   เขาถาม สงสัยจะเห็นผมเลิกคิ้วล่ะมั้ง พิสุทธิ์ อ้อ.. คุณน้อย เออ ผมรู้จักนะ เป็นจิตกรนี่เอง ผมยาวๆ ตัวซีดๆ หน่อย
เคยเจอเขาหนหนึ่งนานแล้ว ตอนไปดูนิทรรศการเขานั่นแหละ
ผมเลยพยักหน้า คราวนี้เขาเบิ่งตาบ้าง
“คุณรู้จักหรือครับ เป็นเพื่อนกันหรือเปล่า?”
   “เปล่า” ผมสั่นศีรษะ แล้วหันไปมองหน้าเขา
“ไม่ใช่ว่าอาจารย์ที่คุณเคยจีบเป็นเขาหรอกนะ”
   เจ้านพรัตน์ไม่ตอบ แต่ยิ้มเขินๆ อีกแล้ว เจ้าเด็กแก่แดดนี่ น่าถีบจริงๆ เลย
   แต่ผมไม่อยากยกเท้าถีบเด็กรุ่นลูก เลยเก็บรูปใส่แฟ้มเหมือนเดิม แล้วจัดระเบียบให้ดี ไม่วายบอกเขาเพิ่ม
“เก็บให้มันดีหน่อยสิ เขาอุตส่าห์วาดให้คุณนะ”
   “ผมว่าผมเก็บดีแล้วนะ” เจ้านพรัตน์เถียง ผมเลยชี้ให้เขาดูกองที่เหลือว่าเรียงเล็กบ้างใหญ่บ้างแบบนี้มันดีตรงไหน เขาก็แก้ตัวเสียงอ่อนๆ
“แต่มันก็วางชิดกันนะครับ”
   “เหอะ” ผมแค่นเสียง ขี้เกียจเถียงกับเขาต่อเลยจัดแฟ้มพวกนั้นให้เข้าที่ สักพักเขาก็กอดเอวผมไว้
   “พื้นด้านล่างกวาดเสร็จแล้วหรือไง” ผมถาม พอเห็นเขาเอาหน้าเกยไหล่ แล้วเริ่มจูบแก้มผม
   “อืม”
   “ถูแล้ว?”
   “ครับ”
   “.................................”
   “คุณไพฑูรย์….”
   ผมรีบปัดมือเขาออก พรุ่งนี้วันจันทร์ ผมจะไม่ยอมให้เขาทำอะไรวันนี้เด็ดขาด ไม่อยากเดินขาถ่างไปทำงานน่ะ ใครบ้ามันจะชินกัน ผมไม่ชินแน่ๆ ชาตินี้ทั้งชาติผมไม่มีทางชินกับเรื่องแบบนี้เด็ดขาด แค่เมื่อคืนก็...
   “คุณนพ ผมว่าคุณจัดห้องบ้างดีกว่านะ” ผมว่า และเดินหนีเขาออกมา เห็นลังวางอยู่เลยเปิดออกดู
   “คุณไพฑูรย์!” เจ้านพรัตน์ร้องเสียงตกใจน่าดู รีบวิ่งมาหาผมอีก
“อย่ารื้อของในห้องผมเล่นสิครับ”
   ผมเงยหน้ามองเขา แล้วถาม
“ลังใส่อะไรของคุณน่ะ ไม่กลัวปลวกจะขึ้นหรือไง วางซ้อนกันไว้แบบนี้”
   เขากัดปากนิดๆ แล้วตอบผม
“สมุดบันทึกผมนะ ผมเก็บใส่ลังไว้ ห้ามแอบเปิดอ่านนะครับ”
   ผมเชิดหน้านิดๆ แล้วปิดลัง ผมไม่มีรสนิยมอ่านบันทึกคนอื่นหรอกนะ รู้แล้วล่ะว่าเจ้านพรัตน์เขียนบันทึก เพราะหลังๆ นี่ก็เขาไปเขียนที่บ้านผม ถ้าผมอยากอ่าน ผมอ่านไปนานแล้วล่ะ ผมเงยหน้ามองเขาอีกพัก แล้วพูดเรียบๆ
   “ห้ามเขียนอะไรบ้าๆ ถึงผมนะ ถ้าผมรู้ล่ะก็.....”
   “ไม่เขียนหรอกครับ คุณสบายใจได้” เจ้านพรัตน์รีบตอบ แล้วกอดผมอีก
   “คุณไพฑูรย์...”
   “หืม?”
   “อยากนอนเตียงผมมั้ย?”
   ผมเหลือบตามองเตียงเขาที่มีผ้าคลุมอยู่ซึ่งวางอยู่ไม่ไกล ก่อนจะตอบเสียงเรียบ “ไม่”
   “คุณไพฑูรย์....”
   “พรุ่งนี้วันจันทร์นะ”

ืnneess

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom

  กลับมาเป็นปัจจุบัน ก็คงใกล้สรุปเรื่องแล้วซิ

แหมเสียดายจัง

kiwwy

ขอบคุณขร๊า อิอิ  {:sm-17:}

hunwei

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

adkwrm

ขอบคุณครับ

birthday

ขอบคุณครับ

grantnun

ขอบคุณมากคับ

wi2

ขอบคุณครับ{:6_192:}

tisgo

ขอบคุณครับผ๊ม

ummaxx

ขอบคุณครับ ^

minone

ขอบคุนนะคับ

redboy

น่ารักสุดๆ

ShangHai

ขอบคุณครับ

imboon

ขอบคุณครับ

Ootou

ขอบคุณครับ

4_NAY

ถ้าฟิชเชอริ่งที่นี่อีกก็จบแบบสมบูรณ์แบบ