ก็คนมันรักทำไงได้ @@@@@ 36

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ต้องทำงานให้เสร็จ”ผมบอกมันที่ตอนนี้มือไม่อยู่สุขเลยจับโน่นคลำนี่ไปเรื่อย
“เดี๋ยวช่วย”มันพูดเหมือนจะมีน้ำใจแต่ตานี่ระยิบระยับมากบ่งบอกเลยว่าคิดอะไร
“ช่วยตัวเองไปก่อนเถอะ อย่ามาหลอกซะให้ยาก”ผมเขย่งไปกัดปากมันเลยโดนจูบเข้าให้แม่งโคตรสูงเลย เดินคู่กันอย่างกับเสาไฟฟ้ากับหลักกิโลผมก็ไม่ได้เตี้ยนะสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบสามมันนั่นแหละสูงเกินไปร้อยแปดสิบหกได้มั้ง
“ทำเป็นรู้ทัน”มันกระซิบบอก ผมก็ยักคิ้วสลับไปมาใส่ ขนาดรู้ทันกูยังไม่ค่อยจะรอดเลย
“เข้าไปกินข้าวด้วยกัน”ผมชวนมันเข้าบ้านให้ไปกินข้าวด้วย คิดว่ามันคงปฏิเสธแน่มันเข้าบ้านผมไม่ถึงห้าครั้งด้วยมั้ง แต่ห้องมันผมไปเกือบจะร้อย หุหุ
“ชุดนี้เหรอ”มันถามผมว่าจะให้มันเข้าในบ้านชุดนี้เหรอ
“อืม หรือมึงจะแก้ผ้าเดินเข้าไปก็ตามใจ”ผมพยักหน้าพูดยิ้มๆใส่
“แล้วมึงคิดว่ากูจะแก้คนเดียวมั้ย”มันก็พูดยกยิ้มกลับมามั่ง ผมจิกหัวมัน มือก็ฉุดให้เดินตามพร้อมกับหิ้วของมาด้วย เดินไปจนถึงในบ้านก็เจอป้านวลยืนอยู่ มันยกมือไหว้ป้านวล มันมากี่ครั้งก็ไหว้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นลุงชิต พี่น้อย
“คุณไผ่ป้าบอกแล้วไม่ต้องไหว้หรอก ไปคะเข้าบ้านก่อนซื้ออะไรกันมาเยอะคะ”ป้านวลบอกมันก่อนจะถาม มันก็ยิ้มเฉยๆ เพราะมันก็เคยบอกคนในบ้านว่าไม่ต้องเรียกมันคุณหรอก แต่ก็ไม่มีใครฟังยังเรียกเหมือนเดิมเหมือนกับที่มันก็ยังไหว้เหมือนเคย
“ของน้องเองแหละ มีขนมที่ป้านวลชอบด้วยนะ วันนี้มีอะไรกินบ้าง”ผมบอกแกก่อนจะวางกระเป๋าตรงโซฟา จูงมือมันเดินเข้าครัวไปทันที
“ขอบคุณคะ วันนี้มีไข่ยัดไส้ ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ น้ำพริกกะปิผักทอด ตักข้าวเลยมั้ยคะ”ป้านวลขอบคุณผมก่อนบอกรายการอาหาร ผมพยักหน้า
“ของน้องเอาข้าวเยอะๆนะวันนี้หิวมาก พี่ไผ่เอาเยอะมั้ย”ผมบอกป้านวล ก่อนจะหันไปถามมันที่มองหน้าผมที่ยิ้มล้อๆ มันรู้ว่าผมแกล้งเรียกมันไปงั้นแหละเพราะผมเรียกไอ้ทีไรป้านวลบ่นทุกที
“เรียกให้ตลอดนะคะทั้งในบ้านและก็นอกบ้านด้วย คุณน้อง”ป้านวลบอกผมยิ้มๆอย่างรู้ทัน ผมทำหน้ามึนใส่ แกก็ยิ้มก่อนจะให้พี่น้อยตักข้าวให้และก็เดินออกไป ผมลงมือทันที ตักไข่ยัดไส้ให้มันก่อนจะตักน้ำพริกใส่ให้
“เผ็ดมั้ย”ผมถามมัน
“ก็ดี”มันบอกและก็กินต่อ ผมก็ตักให้มันอีกมองมันกินก็เพลินดี“ไม่กินล่ะ หิวไม่ใช่เหรอ”มันถามผมก่อนจะตักให้ผมบ้าง ผมก็รีบกินทันที ผลัดกันตักให้จนอิ่ม ก็เดินไปบนห้องผมลากมันขึ้นมาเองแหละ
“อาบน้ำที่นี่แหละจะได้ไปร้านพี่กี้เลย ไม่เสียเวลาด้วยเสื้อผ้าก็เอามาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”ผมบอกมันที่นั่งตรงโซฟาในห้อง ผมรื้อของออกมาจากถุงเก็บเข้าที่ เหลือไว้แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวสองตัวที่จะเอาลงไปซัก
“มึงใส่ไซส์นี้เหรอ”มันไม่ตอบแต่ถามผมแทน
“เปล่า”ผมส่ายหน้ายิ้มๆ หวังให้มันพูดต่อแต่ร้อยละเก้าสิบอย่าคาดหวังกับมัน ผมเลยเดินเอาไปทาบตัวมัน
“พอดีเลย”ผมพูดลอยๆ มันคว้าเอวผมให้นั่งบนตัก
“ซื้อมาทำไม”มันถามผมหน้าไม่บอกว่าอารมณ์ไหน
“อยากซื้อ ถ้าไม่ชอบเอาไปให้คนอื่นก็ได้”ผมพูดใส่หน้ามันยิ้มๆ เผื่อมันจะหึงมั่ง
“กูจะตามไปเตะไอ้นั่น”มันพูดออกมาอีก
“ลุงชิตเนี่ยะนะ”ผมเลิกคิ้วใส่มัน แต่อดรู้สึกดีกับคำพูดมันไม่ได้ คิดว่ามันคงจะบอกว่าก็เรื่องของมึงอะไรประมาณนี้
“งั้นกูเตะมึงก่อน”มันพูดแล้วบีบจมูกผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“ใจร้ายอ่ะ”ผมบอกมันด้วยเสียงแบบ น่ารักอ่ะ
“แรดจริงๆ”มันก็ว่าผม
“ใช่สิ ใครจะน่ารักเรียบร้อยเหมือนคุณน้องเอมล่ะ”ผมแกล้งทำเสียงน้อยใจใส่มัน แกล้งจริงๆนะไม่ได้รู้สึกอะไรเล๊ย
“แกล้งพูดป่ะเนี่ยะ”มันเลิกคิ้วใส่
“กูพูดเล่นแต่จากใจ”ผมเอาคำพูดมันมาย้อนใส่ ยักคิ้วให้ด้วย
“ไม่เชื่อใจ”มันพูดอีก
“เชื่อสิ ทำไมจะไม่เชื่อ”ผมกอดคอมันยิ้มให้แบบหวานมาก มันมองหน้าผมแบบไม่เชื่อ
“ไม่คุยแล้ว ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวไปสายนะ”ผมตัดบทดีกว่า ดึงให้มันลุกขึ้นแต่ไม่ขยับเลยสักนิด
“กูกลับก่อน”มันพูดก่อนจะลุกหยิบเป้มาสะพาย
“โกรธอะไรอีกล่ะ”ผมดึงมือมันเอาไว้
“เปล่า”มันบอก
“แล้วทำไมไม่อาบ”ผมลอยหน้าถามมัน
“เกรงใจ”มันพูดสั้นๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เพื่อนกูก็มาเปลี่ยนบ่อยไป”ผมก็ย้อนมันอีก
“แล้วกูเพื่อนมึงเหรอ”มันก็เอามั่ง ผมหุบปากไม่ลงเลยเสือกยิ้มซะกว้างกับคำพูดมัน เพราะมันมีความหมายแอบแฝงอยู่ มันคงจะเขินเลยแถพูดต่อ “มึงอย่าถามอีกนะ คนที่บ้านมึงเขาจะมองไม่ดี กูมาหามึงในชุดนี้แล้วกลับลงไปอีกชุดนึง โดยเฉพาะป้านวล ถึงป้าแกจะไม่พูดแต่ไม่ได้หมายความว่าแกไม่รู้เรื่องกูกับมึง เข้าใจมั้ยครับคุณน้อง”มันพูดยาวเหยียดเลยก่อนจะตบท้ายยิ้มๆ อื้อหือ ยิ้มอีกสักดอกถูกใจจริงๆ
“เข้าใจครับคุณพี่”ผมก็ล้อมันกลับเลยโดนเขกหัวเข้าให้ ก่อนจะเดินออกนอกห้อง มันก็รั้งผมเข้าไปกอดและก็จูบผมจนต้องโต้กลับไป ผมเบียดตัวเข้าหามันอย่างคิดถึงมาก แค่ไม่กี่วันที่เราห่างกัน
“น้องคิดถึงพี่ไผ่”ผมบอกอย่างที่ใจสั่งให้พูดไปเลยว่ารู้สึกยังไง ดูมันอึ้งไปหน่อยทำหน้าไม่ถูกเหมือนจะเขินที่ผมอ้อนมัน
“อืม”มันตอบรับในลำคอ ผมกอดมันแน่นเลย ก่อนจะผละออกนิดหน่อย “กูชอบมึงไม่ได้ชอบคนอื่น จำเอาไว้”ถึงไม่ได้เป็นคำบอกว่ารักแต่แค่นี้ผมก็ดีใจที่มันยอมพูดความรู้สึกของมันออกมาบ้าง
“รู้แล้ว จะไม่งี่เง่า”ผมบอกด้วยเสียงกระซิบเบาๆชิดริมฝีปาก จนมันต้องจูบปิดปากอีก
“จะคิดบัญชีทีหลัง ยั่วนัก”มันพูดยิ้มๆ จูบอีกครั้งก่อนจะพากันลงมาข้างล่าง มันลาป้านวลพร้อมกับขอบคุณที่แกจัดขนมใส่กล่องไปให้ ผมเดินไปส่งที่หน้าประตูบ้าน
“พักผ่อนบ้างนะ เหนื่อยก็หยุดมั่ง”ผมบอกมันอย่างเป็นห่วง พักหลังดูมันเหมือนอดหลับอดนอน พี่กี้กับพี่บีมไม่ได้เรื่องมากหรอกแกบอกว่าถ้ามันจะหยุดก็หยุดได้ แต่ด้วยความที่มันเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากก็เลยไม่ค่อยจะหยุดเท่าไร นอกจากจำเป็นจริงๆ
“กลัวไม่มีเงินมาเลี้ยงมึง แดกเก่งช้อปเก่งโคตร”มันพูดกับผมยิ้มๆ
“เออ  กูจะกินน้อยลง  ช้อปน้อยลง  มึงจะได้ไม่เหนื่อยหาเลี้ยงกู”ผมกอดมันที่คร่อมรถอยู่ พูดงอนๆใส่ที่มันหาว่าผมกินเก่ง ช้อปเก่ง กูไม่ได้อยากซื้อแต่อดใจไม่ได้แค่นั้นเองในนั้นก็มีของมึงด้วยแหละถึงจะน้อยกว่า กูก็นับรวมด้วย แต่จะว่าไปก็ความผิดมึงนั่นแหละพักหลังๆไม่ค่อยจะขัดกูเท่าไร แต่ผมไม่พูดหรอกเดี๋ยวมันกวนตีนใส่และจะพาลไม่ซื้อให้ หุหุ
“ไม่ต้องมางอน กูจะเหนื่อยอะไร อาหารตาเยอะแยะ เห็นก็ลืมเหนื่อยแล้ว”มันพูดยิ้มๆใส่ผม
“มึงอยากตายเหรอ”ผมผละออกเปลี่ยนเสียงทันที เอามือบีบคอมันเขย่าไปมาแต่ไม่แรงหรอก กลัวมันเตะเอา
“ไหนบอกเชื่อใจไง”มันย้อนใส่ผม ยักคิ้วให้ด้วย
“พูดเล่นไม่ได้ไง”ผมเลยแถไปตามน้ำ มันผลักหัวผมให้เข้าบ้านไปได้แล้ว ผมหอมแก้มมันอีกที
“ฝันดีแต่อย่าฝันเปียกนะโว้ย ไปล่ะ”มันพูดกวนๆ ก่อนจะขี่ออกไป
“ไอ้บ้า”ผมตะโกนส่งท้ายมัน ก่อนจะเดินยิ้มเข้าบ้าน ไอโฟนผมก็ดังขึ้น
“ครับ พี่พาย”ผมแปลกใจนิดหน่อยที่พี่พายโทรหา
“ไอ้ไผ่อยู่นั่นเปล่า”พี่พายถามผม
“กลับไปแล้วพี่”ผมบอกตามตรง
“แหม ไอ้ห่าไปหาเมียก็ไม่บอกรีบซะจนลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย”พี่พายบ่นมันนิดหน่อย
“มันไม่ได้ซ้อมบาสเหรอพี่”ผมถามอย่างสงสัย
“ซ้อมสิ แต่เกือบจะซ้อมเพื่อนรวมทีมเข้าให้ ไม่รู้มันโมโหอะไร เหวี่ยงลูกยังกับจะฆ่าแป้นบาสจนไอ้หวายต้องบอกให้มันพอก่อน สักพักมันหยิบเป้บอกมีธุระแล้วก็ไปเลย ทะเลาะกันหรือเปล่า”พี่พายเล่าให้ฟังก่อนจะถามผมที่อึ้งไป ถึงว่าแม่งเจอหน้าผมทั้งหน้าทั้งเสียงแข็งเป็นสากกระเบือเลย อย่าบอกนะว่าผมไปสะกิดต่อมโกรธมันเข้า
“เปล่านะ เหมือนมันอารมณ์ไม่ค่อยดีเหมือนกันนั่นแหละตอนแรกน่ะ สักพักก็ดีขึ้นหลังจากกินข้าวไป สงสัยมันโมโหหิวมั้งพี่พาย”ผมบอกแกแบบขำๆ ก่อนจะได้ยินเสียงพี่บลูกับพี่เจย์แย่งอะไรกันไม่รู้ พี่พายหันไปด่าเข้าให้ นึกภาพออกเลยผม
“โมโหหิวหรือโมโหเมียวะ”เสียงพี่หวายแทรกเข้ามาในเครื่อง
“ไอ้หวายเสือกจริงมึงนิ”พี่พายด่าเข้าให้ ผมเลยขำ
“จะโมโหเรื่องไร พี่นั่นแหละไปแกล้งขัดขามันหรือเปล่า”ผมเลยแซวแกกลับ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นพี่หวายแล้วครับ
“ขัดบ้าอะไร มีแต่มันนั่นแหละจะก้านคอสิไม่ว่า สงสัยแม่งจิตหงุดเงี้ยวแน่ๆเลย”พี่หวายว่ามันก่อนจะตบท้ายแบบแซวเล่น
“พี่ไม่ช่วยมันล่ะ”ผมก็บอกแกกลับไป
“โอ้ย แค่นี้มันยังอารมณ์เสียขืนไปจับของมันได้โดนตีนแน่ๆ เห็นมีก็แต่เอ็งล่ะมั้งที่จับได้น่ะ”พี่หวายว่ามันอีกก่อนจะแซวผม
“แสนรู้จริงๆ”ผมว่าแก แต่ถ้าเห็นหน้าผมตอนนี้นะแกต้องล้อแน่ๆ เพราะมันน่าจะแดงแล้วล่ะ
“ไม่ใช่หมีแพนด้าโว้ย”แกก็ตอบกลับ ทำเอาผมหัวเราะ
“มันอารมณ์ดียังวะ”แกถามอีก
“น่าจะดีนะ”ผมก็ซื่อตอบแกไป ได้ยินพวกแกหัวเราะชอบใจ
“ทำอะไรใส่มันล่ะถึงได้อารมณ์ดี อย่าบอกนะว่า งุ๊งิ๊ๆๆกันน่ะ”พี่หวายแซวต่ออีก
“มั่วแล้ว แค่ให้ข้าวมันกินก็อารมณ์ดีแล้ว”ผมพูดใส่แก
“จริงดิ”แกเหมือนไม่เชื่อ ทำเสียงได้แรดมาก
“เอางี้ พี่ไปหามันที่ร้านเลยไป”ผมท้าแก
“พูดเล่นโว้ย เดี๋ยวโทรบอกพี่กี้ก่อนว่ามันลืมของไว้ ที่โทรมาไม่ใช่อะไรหรอกกลัวเมียมันจะหงุดหงิดคิดว่ามันติดกิ๊กอยู่ เพราะโทรเท่าไรก็ไม่มีคนรับสายเลยหวังดี จริงๆนะ แค่นี้จริงๆ ไม่มีอะไรแอบแฝง”พี่หวายพูดแซวเพราะพวกแกรู้ว่าผมต้องโทรหามันว่าไปถึงร้านหรือยังไม่ได้จับผิดแต่เป็นห่วงจริงจริ๊ง ขอบอก
“นั่นไง บอกแล้วว่าพี่แสนรู้จริงๆ”ผมบอกไปอีก แกโวยใส่ก่อนจะกดวาง ทำเอาผมส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินขึ้นห้องอาบน้ำทำรายงานต่อให้เสร็จจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันตามที่มันกระซิบบอก อย่าถามนะครับว่าทำไมคุณอ่านแล้วไม่เห็นหรือได้ยินหรือสงสัยว่าประโยคนี้ซ่อนตรงไหน มันกระซิบครับ ย้ำ มันกระซิบให้ผมได้ยินแค่คนเดียว อิอิ
ตอนที่ 27
“ซี๊ด”
“อืม”
“โอย”
“เฮ้ย มึงจะหยุดซี๊ดได้ยัง จะแซ่บอะไรนักหนา”ผมนั่งมองมันนานแล้ว นั่งกินซูกิชิ แต่อย่างกับนั่งดูหนังเอ็กซ์ ร้องแม่งอยู่ได้
“ทำไม มึงเสียวไงได้ยินเสียงกูเนี่ยะ”ไม่สำนึกยอกย้อน แลบลิ้นมาเลียริมฝีปากอีก
“เออ กูเสียว เสียวจะถีบเข้าให้”ผมว่าก่อนจะยกตีนถีบหน้าแข้งมัน แต่ไม่แรงมากหรอก ไม่งั้นมันต้องง็องแง็งเอาค่าทำขวัญ
“ไอ้เชี้ย กางเกงกูเปรอะหมด ไม่รู้ไปเหยียบขี้มาหรือเปล่า”แทนที่มันก้มไปเช็ด เสือกยกขึ้นมาเช็ดบนเก้าอี้ที่นั่ง ดีนะไม่วางพาดบนโต๊ะ ผมยกยิ้มแถมยักคิ้วให้มันด้วย
“ไม่ใช่กางเกงกู”ผมย้อนมัน ก่อนจะคีบเข้าปาก มันหันมาจะด่าเปลี่ยนเป็นลุกมานั่งข้างผมทันที ฉวยโอกาสจริงๆ ผมนะไม่ใช่มัน ตอนแรกบอกให้นั่งข้างเดียวกัน มันบอกกินไม่ถนัด ผมก็เลยแกล้งมันซะ ไอ้ฝิ่นมันสำอางจะตายหัวจดเท้าต้องเนี้ยบสะอาด ไม่รู้มันชอบทำรถได้ไง เพราะมันต่างกันลิบลับ เวลามันแต่ง ซ่อม มันไม่ห่วงสะอาดเลยชุดช่างมันนะอย่างเน่าแบบอีเดียดมาก มันใช้จนคุ้มทั้งที่มันมีหลายชุดแต่มันบอกให้พังเป็นชุดๆไป
“ของกูนะ ชอบคาบไปแดกเรื่อยเลย”มันว่าผม น่าจะเป็นแมวน้ำนะผมว่า
“มึงอยากช้าเอง และกูเป็นเจ้ามือนะโว้ย”ผมเลิกคิ้วบอกมันที่จริงไอ้เรื่องใครจ่ายไม่ใช่ปัญหาหรอกสำหรับเรา แต่วันก่อนผมแพ้พนันมันเรื่องมวยคือผมชอบดูมวยไงทั้งไทยและเทศ คนละมุมเลยครับกางเกงมวยคนละตัวผมน้ำเงิน มันแดงสรุปผมแพ้ต้องเป็นทาสมัน อย่างแรกเลยที่มันสั่งคือห้ามอึ๊บมันก่อนมันจะได้ใจจิกหัวใช้ผมใหญ่เลยและที่มากินไอ้นี่ก็เพราะมันเห็นโฆษณาเกิดอยากจะแดกขึ้นมา ก็เลยต้องจัดให้ยังไม่หมดตบท้ายด้วยการช้อปอีกมันเมมโมรี่ในหัวไว้หมดแล้วว่าจะซื้ออะไรบ้างเอาไว้ถึงทีกูมั่งจะเอา (คืน)ให้หนำใจเลย เอาวะยังไงก็มีมันคนเดียวให้ตามใจเกิดไม่มีมันจะเหงาใจเหงากายเหงาปากซะเปล่าๆ หึหึ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

peemakung

ขอบคุณครับ

loso

เปล่าๆ หึหึ

tonmai12345

เหมือนเริ่มจะมีมาม่า

bluelove

ขอบคุนมากมาย นะคัฟ

llMAGz

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

1712

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารักอ่า ใจเย็นค่ะพี่ฝิ่น พี่ไผ่เขาไม่ได้เข้าหาเขาซะหน่อย{:4_112:}

dung

ขอบคุณมากๆ ครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Yhoon

4_NAY

หวานอีกละ

OoPoomoO

ขอบคุณครับ

krittamm

ขอบคุณครับ