OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 9

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          “............” ผมเลยได้แต่หันไปทำหน้ามึน (ไม่ใช่โง่..ไม่ใช่แอ๊บแบ้วน่ะเฟร๊ย )ใส่คนน่ารักตัวเล็กข้างๆกายพยายามทำท่าทีใสซื่อบริสุทธิ์หัวใจที่สุดเท่าที่จะทำได้..แต่ดูท่าคนมองเค้าจะไม่ขำ..
     “..เห้นี่ท้ากูเรอะมึง..อยากเจอตีนมั้ย??..” ภาพพจน์คนตัวเล็กๆน่ารักๆในใจผมเริ่มจะภิณฑ์พังจากการถูกกัดกร่อนมากขึ้นทุกที..นี่มันอะไรกันว่ะครับ....มองหน้าก็ไม่ได้ทำท่าจริงใจก็ไม่ดี..ไอ้ผมก็ใช่จะดีอะไรนักหนา เดี๋ยวปั๊ดวางมวยกันตรงนี้เลยซะนี่
“..หงุดหงิดอะไรของมึงไอ้เมฆ..แค่เห็นเมียน้อยพี่โตเอง ~~ มันต้องสามัคคีกันสิว่ะถึงจะถูก “ ไอ้คุณพี่น้อตว่าขึ้น อะไรน่ะ ให้เมียน้อยกะเมียหลวงสามัคคีกันเรอะ ฝันไปเหอะ ผัวข้าใครอย่าแตะเว้ย..เอ๊ะ...ไม่ใช่ๆ..ไอ้คุณพี่น้อตจะบ้ารึงาย ใครเป็นเมียหลวง ใครเป็นเมียน้อยไอ้คุณพี่โตมิทราบ...
  ..จะให้ไอ้เนมมาเป็นเมียน้อยไอ้คุณพี่โตเรอะ ฝันไปเถอะ อย่างตูต้องเป็นเมียหลวง เอ้ย ต้องเป็นเมียคนเดียว เอ้ย ! ไม่ใช่เมียใครทั้งนั้น ไอ้เนมแมนของแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์น่ะเฟ้ย !
     “..ปากมาก..ไอ้น้อต...” ไอ้คุณพี่โตที่นั่งโซ้ยกับข้าวเงียบๆบ่นใส่ไอ้คุณพี่น้อต นับเป็นครั้งแรกจริงๆที่พี่แกพูดได้ถูกใจผมจิ๊บเป๋ง...
     “..แหมๆพี่..ไม่จริงรึไง..สเน่ห์แรงน่ะเว้ย !’ ” ไอ้คุณพี่ทินว่าพลางบีบแขนล่ำชองคุณพี่โตเอาใจเจ้าตัวเค้าซักหน่อย
แต่ถูกสลัดออก พร้อมๆกับตาจ้องมองมาที่คนน่ารักตัวเล็กที่ผมรู้ว่าชื่อ เมฆ เมื่อกี้..
     “..มึงมีอะไร...” ถามเรียบๆพลางมองหน้าเมฆที่เริ่มจะหน้าแดง เฮ้ย !
     “.......” ไม่ตอบแต่สายตามองมาที่ผม..รึเค้าจะตกลงกันเรื่องตำแหน่งเมียหลวงเมียน้อยจริงๆ..เจร้ย!! ไม่เอาด้วยเฟ้ย..
ไอ้เนมไม่ขอรับตำแหน่งใดๆทั้งสิ้น ผมไม่ใช่ตัวจริง ไอ้เนมเป็นแค่นอมินีจริงๆคร้าบ..(วอนคุกอีกแล้วมึง)
     “..มีอะไรก็พูดมา ไม่มีก็รีบไป เดี๋ยวผู้คุมรู้ว่ามึงแอบบิดแดน..จะซวยกัน...” ไอ้คุณพี่โตว่าอย่างไรเยื่อใย ไม่สนใจสายตาเว้าวอนขอความเป็นธรรมและความเห็นใจจากเมียหลวงสักนิด..เฮ้ย..จะบ้า..ไม่มีว้อย..
      “..หึ...พอได้เลี้ยงน้องนี่..ไม่เห็นหัวกันเลยน่ะ..” เมฆบ่น (ผมยังไม่กล้าเรียกว่าพี่ เพราะหน้าตาและขนาดตัวนี่ขัดแย้งกันจริงๆ) ปรายสายตาเย็นๆมาทางผมอีกรอบ..น่ากลัวจนผมยังขนลุก..สายตาแบบไหนที่ใช้มองผมเหรอครับ..ก็ไอ้สายตาของพวกฆาตกรโรคจิตที่ให้มองเหยื่อไงล่ะ..ไม่เคยเจอกับตัวเอง..พอมาเห็นตอนนี้..เลยซาบซึ้งยิ่งนัก....
      “..หยุดเห่าแล้วว่ามา !...” คราวนี้ไอ้คุณพี่โตกระชากเสียงเหมือนโมโห พร้อมกับลุกพรวดมานั่งข้างๆผม มือหนาคว้าไหล่ไอ้เนมเป็นที่มั่นอย่างรวดเร็ว..ครับ..เร็ว..แรง และเจ็บฉิบหาย
      ไอ้เนมหน้าเหย..หันไปมองหน้าไอ้คุณพี่โตอย่างฉับไว..จะด่าไม่เท่าไหร่ จะจับไม่ว่า..แต่ทำไมต้องมาทำร้ายร่างกายตูล่ะเว้ยเห้ย
   ทำร้ายร่างกายเมียน้อยมันมีที่ไหนว่ะครับ !
ชะอุ้ย...
    ไม่ใช่แล้ว
      ตูไม่ใช่เมียน้อยมาน อย่าพูดให้เคลิ้มได้ม้าย ยังป้าไรท์เตอร์.. (หุบปาก อย่าแหยมน่ะอิเนม ช้านไม่ใช่ป้าแก รร:นังปุ้ย )
   “........ ” เมฆมีสีหน้าอึ้ง..ก่อนจะหรุบตาลงแล้วเงยหน้าขึ้น ถลึงตาใส่ผมพรืดทำตาวาวๆใส่อย่างชวนขนลุกยิ่งนัก..
    ห้วย...ห้วยๆ...ห้วยหนองคลองบึง อย่ามาจูออนใส่ผมเด้....ไอ้เนมไม่เกี่ยว บอกแล้วว่าผมเป็นนอมินี ! อยากเจอต้นตอไปหาคุณ(เซนเซอร์)โน่น...(คุก คุก คุก : เสียงไรท์เตอร์ไอ)
    “...หึ...เอาจริงสิน่ะ...หน้าโง่ๆแบบนี้ เอาหวานล่อรึไงพี่..” เมฆว่า..แต่คะแนนบอกเพราะหน้าตาน่ารักๆเริ่มเข้าขั้นติดลบ ลบๆ ขึ้นทุกที โดยเฉพาะไอ้ประโยคนั้น..หน้าโง่...มันหมายความว่าเยี่ยงราย?
    “...ไม่ใช่เรื่องของมึง....” พูดเสียงเรียบ ก็ไม่แปลกหรอกครับแต่..แต่ไอ้มือนั่นมันอะไร..จะมาจับเอวผมไม่พอ ยังจะยกตัวผมมานั่งตักยังกะเบานักหนา ทำเอาไอ้เนมตัวแข็งทื่อ...
   “..นั่งนิ่งๆ..” เสียงกระซิบชวนสยองขวัญยิ่งนักยังดังก้อง ข้อความชวนผมอยากมุดหน้าลงไปทิ่มดินซะให้รู้แล้วรู้รอด ไอ้การตกลงเป็นนอมินีของพี่แก ไม่เห็นบอกเลยว่าต้องทำแบบนี้ด้วย อ้าก...
    “...รีบๆพูดมาก่อนพี่โตจะขึ้น อย่ามาทำเบิร์ด เบิร์ดแถวนี้ไอ้เมฆ...” ไอ้คุณพี่กิตว่าพลางทำสีหน้าโรคจิตใส่อย่างไม่แพ้กัน..เหอะๆ รู้สึกเค้าจะเชี่ยวชาญกันมากน่ะนี่...ต่างกับผม ที่ทำเป็นแต่หน้าซื่อๆใสๆ แอ๊บแบ้วครับ แอ๊บแบ้ว...ไม่ ใช่ โง่
   “..งวดนี้พวกไอ้เจียงมันขี่สิงห์เข้ามา..” เมฆถอนใจเฮือกอย่างไม่อยากยอมรับ แต่พอเห็นสีหน้าไอ้พี่โต (ที่ยังรัดผมไว้เหมือนอนาคอนด้าเกาะต้นไม้)เริ่มทะมึนขึ้นก็ยอมออกปากบอกแต่โดยดี ซึ่งคำที่พูดออกมาก็มีแต่ไอ้เรื่องที่ผมไม่ทราบด้วยเลย
   “..มึงไปเอามาจากไหน ช่วงนี้ทะเลมีคลื่น ขนาดจะเซฟเซียร์ยังไม่มีใครกล้าเลย กับไอ้แก่ใส่โรเล็กซ์อย่างนั้น ใครจะมาเชื่อมันว่ะ...” ไอ้คุณพี่น้อตว่า..อ่า...ตั้งแต่ได้เจอ เพิ่งได้ยินเค้าพูดจามีสาระก็วันนี้ล่ะ..ว่าแต่ว่า..สาระมันคืออะไรว่ะครับ..
    “...มันใช้ใครไปเดินหัว...” ไอ้คุณพี่โตถาม..ครับ..ถาม..แล้วมือนั่นจะรัดผมให้ไส้ปลิ้นออกมารึไง
    “....ไอ้เป้พี่..มันจะเอาของตอนรอรถ แล้วจะบิดแดนให้ส่งง่ายขึ้น..” เมฆว่า หลังจากนั้นกลุ่มบุคคลกลุ่มนี้ก็พูดคุยในเรื่องที่ผมไม่เข้าใจกันต่อไป วิเคราะห์เจาะลึกกันยิ่งกว่า คุยกันยามเช้า คุยคุ้ยข่าว หรือข่าวเด็ดๆอะไรซะอีก ไปๆมาๆ เสียงผู้ชายที่คุยกันจุ๊กจิ๊กมากๆเข้า ก็ชักคลับคล้ายคลับคลาเสียงนินทาของป้าๆข้างบ้านซะเหลือเกิน..
      ไอ้เนมเลยหันเหความสนใจไปมองอาหารเช้าของตัวเอง กระเพาะที่ยังคงสื่อเสียงโหยหวนเป็นการช่วยยืนยันถึงความจริงตรงหน้า อ่า..แม้ว่ามันจะเป็นซุปกิมจิ(ยังอุตส่าห์หลอกตัวเอง) หรือไก่ย่างโสมเกาหลี (?)ก็คงต้องกินกันล่ะครับ
เพื่อชีวิต
     ผมกำลังพยายามยกช้อนมาตักข้าวแดงในถาดเพื่อลองลิ้มชิมรสอย่างทุลักทุเลอยู่ดีๆ ก้นตัวเองก็กระแทกม้านั่ง
ผลั่วใหญ่ พร้อมกับตีนที่ถีบตูดผมให้ไสออกนอกวงโดยไว...
    ข้าวเหนียวเผละในช้อนเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนเรื่องที่เกิดดี...ถีบออกมาไม่ว่า แต่ข้าวผมล่ะ...ข้าวโผม..
       “...เอ่อ....คือ....” ไอ้เนมพยายามจะสะกิดยิกๆอย่างสุภาพกับบุคคลในชุดเครื่องแบบสีกากีสุดเท่ห์ตรงหน้า อ้าว รึใครจะเถียง นี่ก็คนในเครื่องแบบอีกประเภทนึงเหมือนกันนั่นล่ะ
     “..พี่ครับ...คือว่า.... “ สังเกตกันมั้ยว่าผมได้พูดน้อยเหลือเกิน ชีวิตที่ผ่านมาทำได้แค่คิด ได้แค่เคือง ได้แค่บ่นอยู่ในใจ เพราะงั้นเมื่อผมสะกิดยิกๆพร้อมออกปากขึ้นมา ทั้งวงเลยเงียบโดยฉับพลัน..
   “.....” เอ่อ...แค่อยากได้ข้าวถาดนั้นมาแดรกแค่นั้นเอง...อย่าเงียบกันปานนี้สิ ผมล่ะชักใจเสีย..
   “...จะเอาอะไร...” โว้ว....ไอ้คุณพี่โตมาแปลกเหลือคณา นอกจากจะไม่ตบ(หัว) ไม่ด่า (พ่_อ) ใครแล้วยังหันมาถามด้วยท่าทีเหมือนพี่ชายคนนึงเลยทีเดียว รึเค้าผีเข้า??
    “..ผม...ขอถาดข้าวได้มั้ย..ยังไม่ได้กิน...” ผมบอกออกไปเบาๆ
    เพล้ง !
     “..เอาไป....”  ว่าพลางส่งมาให้ แล้วส่งดีๆกันไม่เป็นรึไง  ทำไมจะต้องโยนมาด้วยเนี่ย ได้ยินเสียงกันใช่มั้ย ไอ้เสียงดังตะกี้คือเสียงของวัตถุที่มีชื่อว่าจานหลุมตกกระทบกับพื้นโต๊ะในแนวราบ ด้วยแรงโยน ความเร็ว 122/10 km/s ในฐานะเด็กที่เพิ่งสอบ แกะแพะเสร็จใหม่ๆไอ้เนมเลยมาท่องสูตรฟิสิกมอสี่มาเสริมสร้างความเสื่อมให้กำลังใจกันแบบขำๆ..
     เรื่องของเรื่องคือ..หลังจากที่ผมแปลกใจปนดีใจไปวูบเดียว...วูบเดียวจริงๆ ไอ้คุณพี่โตก็กระทำการให้ผมได้เสื่อมศรัทธาอีกรอบด้วยการโยนจานข้าวของผมมาตรงหน้าซะเปรี้ยงใหญ่ จนน้ำเอยข้าวเอยหกกระเซ็นตามตัวผมไปหมด ไม่คว่ำใส่หัวซะล่ะพี่ ทำตัวเหมือนไอ้กูจุนพโยซะได้ ผมจะได้กลายเป็นคิมจันดีเวอร์ชั่นไทยไงคร้าบ Boys over lower เวอร์ชั่นในคุก !
      ได้แต่คาบช้อนเงิน(สแตนเลส)ในปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ นี่งั้นเรอะชะตากรรมของคิมจันดีผู้ถูก F4 กลั่นแกล้งตลอดเวลา เจ็บใจจริงว้อย แต่ทำไรไม่ได้ ชะตากรรมเมียน้อยช่างน่าเศร้านัก แค่กๆ..
   ทำไมผมชอบคิดอะไรวนเวียนกับเรื่องนี้นักเนี่ย ผมไม่ใช่เมียน้อย เป็นนอมินี นอมินีที่ตะกี้ถูกรัดซะจนไส้แทบปลิ้น
ถูกจิกไหล่ซะจนเนื้อแขนแทบหลุด และถูกด่าบุพการีมาไม่ต่ำกว่าสามครั้งในวันเดียวโดยผู้ชายคนเดียว คุณสมบัติน่าเอาเป็นผู้ชายในดวงใจจริงๆ ให้ตายเถอะ !
      อ่า...หลังจากลิ้มรสข้าวแดงที่แทบกินไม่ได้ ฟันจะหักเพราะกรวดหินที่ปนมาให้ในข้าว ฟันงี้บิ่น ข้าวเหนียวไม่รู้ว่าเม็ดไหนเป็นเม็ดไหนเพราะมันร่วนติดกันหมด กินแล้วคิดถึงกับข้าวฝีมือแม่แทบขาดใจ ถึงข้าวแดงที่ว่าจะมีสารอาหารมากแค่ไหน แต่คนครัวไม่จำเป็นต้องใจดีมากขนาดจะเสริมสร้างแคลเซียมให้ผมก็ได้ครับ แค่นี้ผมมีมากพอแล้ว..
      คิดพลางน้ำตาซึม นึกถึงหน้าป้าคนตักแกด่าผมไม่พอยังมาทำร้ายฟันผมด้วย มิน่าดูฟันนักโทษแต่ล่ะคนถึงได้บิ่นซะไม่เหลือดีแบบนี้ ที่แท้ฝีมือคนทำกับข้าวหรอกเรอะ ! โหดร้าย...
      เสียงโต๊ะเคลื่อนและคนลุกจากไปทำให้ผมที่นั่งจมน้ำตา(?) อยู่กับอาหารเช้าชะงัก พอหันไปรอบข้างก็เห็นเพียงสายลมและความว่างเปล่าเงียบเหงาวังเวงของบรรยากาศโดยรอบ ที่ไม่เหลือใครเลยสักคน....
..นี่แม่งทิ้งกันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ !
    ....ผมวางช้อนเงินลงบนจานหลุมที่เหลือข้าวผสมแคลเซียมและซุปกิมจิบวกโครงไก่ตุ๋นโสมในปริมาณมากพอดู
ภาพความทรงจำที่แผ่นหลังของผู้ชายหลายคนเดินจากไปทิ้งให้ผมนั่งโดดเดี่ยวเดียวดายวิเวกโหวงเหวงเพียงลำพัง แถมยังมีสายตาเย็นยะเยือกของเมียหลวง เอ๊ย !.. เมฆมองมาที่ผมอย่างโสนาน่าอีก ทำให้นัยน์ตาที่เคยสงบนิ่งเริ่มวาววับขึ้นอย่างมาดร้าย จะด่าจะเห็นเป็นกระสอบทรายจะทำอะไรไม่ว่า แต่อย่ามาทิ้งตูให้เผชิญเสือสิงห์กระทิงแรดคนเดียวว้อย..
    ผมเม้มปากแน่น สีหน้าไม่สบอารมณ์ เคืองว้อย เคือง เดี๋ยวปั๊ดตามไปตบอิเมียหลวงถึงที่เลยนี่  ! หยุดๆหยุดเดี๋ยวนี้
บอกแล้วไงว่าตูไม่ได้เป็น   เมียน้อย...
ผมเป็นตัวหลอกน่ะ แค่นอมินี เชอะ !
Imprison 9: โอกาส..
     เซ็ง..เซ็งเป็ด เซ็งเห็ด เซ็งหอย...
น่าเบื่อที่สุดในโลกหล้าเลยคร้าบ...
    ขณะนี้..เวลาสิบนาฬิกา นช.กันตธร สุดหล่อ กำลังนั่งกินลมชมวิวมองทิวทัศน์ของห้องพญาบาลด้วยอารมณ์สุนทรีย์ยิ่ง..โอ๊ะ..นั่นขวดน้ำเกลือนี่นา..โห..นั่นมันเข็มฉีดยาอันบักเอ้ง..หืม..นี่มันรถเข็นเหล็กขึ้นสนิม..หลอดไฟเล็กๆแตกหนึ่งดวง..พื้นห้องที่เป็นกระเบื้องเริ่มหลุดร่อน..ปากกาที่เหน็บบนเสื้อกาวน์ของคุณหมอเป็นของยี่ห้อปากเก้อร์(จงใจเขียนผิด)
สุดหรู..
   “..แล้วคุณคิดว่า ระหว่างแมวที่กำลังตกต้นไม้ กับหมาขี้เรื้อนขาหักกำลังจะข้ามสะพานข้ามคลองที่มีเพียงไม้เล็กๆ
พาดอยู่..จะช่วยเหลือใครก่อนดี??...” คำถามล่าสุดที่ทำผมหลุดจากวังวนของการหลอกตัวเองถึงความสุนทรีย์ยิ่งในห้องพยาบาลได้สติ และกลับมาพบกับโลกแห่งความจริงที่แสนเจ็บปวดอีกครั้ง.
คือตอนที่แล้วเนี่ย..ผมบอกไปใช่ไหม บอกว่าตัวเองต้องไปพบจิตแพทย์เพื่อสอบประวิติ บันทึก ข้อมูล สอบถามตัวองว่ากูโรคจิตมั้ยอย่างนั้นอย่างนี้ คือตอนแรกๆมันก็สนุกอยู่หรอก  แต่ผมเริ่มสนุกไม่ไหวเมื่อเจอคำถามพิสูจน์ความดีงาม
ของจิตใจ ระหว่างแมวตกต้นไม้กับหมาขี้เรื้อนข้ามสะพานงั้นเรอะ ตูไม่เลือกช่วยใครทั้งนั้นว้อย ไม่มีปัญญารักษาชีวิตตัวเองก็ตายห่าไปซะ  แง่...
     อย่าหาว่าผมขี้หงุดหงิด (ซึ่งก็จริง) อย่าหาว่าผมปากหมา(ซึ่งก็จริง) อย่าหาว่าผมใจร้าย(จริงอีกเช่นกัน)ไอ้ตัวผมในตอนนี้อารมณ์เสียเกินจะกล่าว เพราะถูกทำร้ายจิตใจ กลายเป็นทาสอารมณ์(?) ถูกกลั่นแกล้งจากนังเมียหลวงและผัวนอมินี อุ๊บส์!ไม่มีไรหรอกครับ ทุกคนแค่ฟังผิด ผมไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับบุคคลซึ่งรวมหัวกันกลั่นแกล้งผมแม้แต่น้อย เขาจะสวีตกัน จะรักกัน จะงุ้งงิ้งกุ้งกิ้งไรกันสองคนก็ช่างหัวแมวสิ เชอะ !
   “..กันตรธร...กันตธร..คุณกันตธร จะตอบข้อไหนครับ? ” คุณหมอจิตวิทยาหน้าตาแบบที่เห็นแล้วชวนง่วงทักขึ้นมา
ทำเอาผมงงไปวูบ..นี่เขาต้องการคำตอบจริงๆเหรอ?..
    “...เอ่อ..ข้อ....หนึ่ง....แล้วกันครับ..” ผมตอบไปแบบงงๆคำถามและตัวเลือกมีว่ายังไงก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
อดคิดไม่ได้ว่าทำไมคำถามมันงี่เง่าจังฟ่ะ นี่มันนักโทษน่ะว้อย ไม่ใช่เด็กอนุบาลหัดเดินจะได้ตอบแบบนี้..
   "..คิดอยู่ล่ะสิ..ว่าคำถามมันไร้สาระ...” คุณหมอขยับแว่น(แต่ไม่ได้ทำให้หน้าตาชวนง่วงหายไป)อย่างทรงภูมิพลางกระแอมเบาๆ ผมอยากจะตอบจริงๆ..ว่าโคตรจะใช่เลยคร้าบ...
    “..นี่เป็นคำถามเชิงจิตวิทยาชั้นสูง..ที่จะนำมาแปรเป็นความต้องการและจิตสำนึกเบื้องลึกของมนุษย์..ในสมอง
ของคนเรามีส่วนที่เรียกว่า @#$#%EYTEYU&&%$#...”
ก๊อกๆ...
“..ขอโทษน่ะคร้าบ..อาจารย์ ขอตัวนักโทษหน่อยครับ..” เสียงของคุณพี่กันย์ในชุดนักโทษสีเดิมๆแต่ดูดีขึ้นนับสิบของสิบของสิบเท่าเมื่ออยู่บนร่างของพี่เขา ดังขึ้นขัดจังหวะผมที่กำลังคิดว่าจะขอสมุดปากกามาจดดีมั้ย
     “...หมดเวลาแล้วเหรอ..อืม...งั้นผมขอตัว...ผลทดสอบรออีกอาทิตย์นึงแล้วกัน..” คุณหมอง่วง(ผมตั้งชื่อให้แล้ว)
ว่าพลางขยับตัวออกจากโต๊ะ แกตบไหล่ผมเบาๆแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไปในมาดอาจารย์หมอเต็มสตรีม..
     คุณพี่กันย์มองตามแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วหันกลับมามองหน้าผมที่นั่งบนโต๊ะ เลิกคิ้วด้วยสีหน้าแปลกใจ
“..เป็นอะไรไปล่ะ..” ถามผมพลางนั่งลงข้างๆ ในมือมีใบสีขาวๆพร้อมแผ่นรองพี่แกเขียนอะไรยิกๆลงไปในนั่นอย่างเชี่ยวชาญมาดเหมือนหมอสุดๆจนผมงง...เอ..รึพี่เป็นหมอปลอมตัวมาเขียนวิทยานิพนครับ..
     “.................. .” ผมไม่ตอบอะไรนอกจากส่ายหัวช้าๆไม่เป็นไรคร้าบ ไม่เป็นไรเลย..ผมไม่เป็นไรหรอก..เหอะ...
     “..ทำไมไม่ยิ้มเลยล่ะ...เมื่อวานยังสีหน้าดีกว่านี้อีก...”คุณพี่เทพบุตรในชุดคนคุกเอ่ยออกมาพลางทำหน้าสงสัยรัศมีความดีที่เปล่งประกายเจิดจ้านี่ทำเอาผมแสบตา..เฮ้อ..พี่ครับ..ถ้าพี่เป็นคนดีได้แบบนี้ว่างๆก็ไปช่วยผมจากกลุ่มไอ้พวกซาดิสต์นั่นเซ่ ..ไอ้คนที่คอยแต่ทำร้ายร่างกายแล้วทอดทิ้งผมน่ะว้อย ตูอยากเปลี่ยนผัว ! เอ้ย ! เปลี่ยนตัว...

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

manowbom

ชอบมากคราฟฟฟฟ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

ขอบคุนมั๊กๆคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านหน่อยนะสนุกดี ลุ้นๆ ขอบคุณคร๊าฟฟ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ