OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 10

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“..เป็นอะไรไปล่ะ..” ถามผมพลางนั่งลงข้างๆ ในมือมีใบสีขาวๆพร้อมแผ่นรองพี่แกเขียนอะไรยิกๆลงไปในนั่นอย่างเชี่ยวชาญมาดเหมือนหมอสุดๆจนผมงง...เอ..รึพี่เป็นหมอปลอมตัวมาเขียนวิทยานิพนครับ..
     “.................. .” ผมไม่ตอบอะไรนอกจากส่ายหัวช้าๆไม่เป็นไรคร้าบ ไม่เป็นไรเลย..ผมไม่เป็นไรหรอก..เหอะ...
     “..ทำไมไม่ยิ้มเลยล่ะ...เมื่อวานยังสีหน้าดีกว่านี้อีก...”คุณพี่เทพบุตรในชุดคนคุกเอ่ยออกมาพลางทำหน้าสงสัยรัศมีความดีที่เปล่งประกายเจิดจ้านี่ทำเอาผมแสบตา..เฮ้อ..พี่ครับ..ถ้าพี่เป็นคนดีได้แบบนี้ว่างๆก็ไปช่วยผมจากกลุ่มไอ้พวกซาดิสต์นั่นเซ่ ..ไอ้คนที่คอยแต่ทำร้ายร่างกายแล้วทอดทิ้งผมน่ะว้อย ตูอยากเปลี่ยนผัว ! เอ้ย ! เปลี่ยนตัว...
“..หรือว่าเสียดายผม...” คุณพี่กันย์ว่าพลางหัวเราะพรืดเมื่อผมชักสีหน้าเหยเกขึ้นทันควัน นี่ก็คือเรื่องของเรื่องของเรื่องอีกทีนั่นแหละครับ คิดแล้วยัง อะเลิท เฮิร์ต ไม่หาย ..
     ก็ตั้งแต่ที่ผมโดนกลุ่มของพญามารแห่งเดอะคุกทอดทิ้งให้นั่งคาบช้อนเอ๋อๆอยู่บนโต๊ะอาหาร ความวิบัติแอนด์ อะไร
ก็เกิดขึ้น เมื่อกลุ่มบุคคล ที่ไม่ได้มีท่าทางข่มขู่อะไรเล้ยเมื่อผมเดินเข้ามาแต่แรกกลับเริ่มขยับตัวและเริ่มเดินเข้าหาผมด้วยรัศมีแห่งการคุกคามที่เด่นชัดนัก..
     งานเข้าแล้วสิครับ ไอ้เนมที่ไม่รู้ว่าไปขัดแข้งขัดขาใครตอนไหนถึงกับหน้าซีดแล้วซีดอีก ซวยไรของตูฟ่ะเนี่ย ผมเพิ่งเข้าคุกมาวันนี้ก็วันที่สองเอ้ง~~ วันที่สองที่ยังไม่ได้ไปทำอะไรให้ใครเลย อย่ามายำตรีนผมสิคร้าบ...
      ขณะที่ความวิบัติฉิบหายแห่งตนเองกำลังย่างกายเข้าใกล้ ซุปเปอร์เรนเจอร์ผู้พิทักษ์ความดีที่เหลือน้อยบนที่แห่งนี้
ก็ปรากฏกายขึ้นมาทันที.. เรนเจอร์ขาวมาช่วยผมไว้!! เมื่อมีคำสั่งมาจากผู้คุมอีกทีว่าตัวผมต้องไปตัดผมกับคุณพี่กันย์ ที่ยืนส่งออร่าคนดีอยู่เบื้องหลัง ทำไมตรูเจอแต่คนแบบนี้ฟ่ะ ลำบากแล้วไม่ยอมช่วย ขนาดคุณพี่กันย์ ยังเป็นไปกับเขาด้วยเรอะ เห็นความฉิบหายของคนอื่นแล้วรู้สึกดีสิน่ะ...คนพวกนี้
อะไรชิบเป๋ง !
   คิดแล้วยังเคืองๆไม่หาย แต่เพราะได้รับการช่วยเหลือไว้ผมเลยไม่คิดแค้นแกแบบมึนๆ ยอมเดินฝ่าดงตรีนไปตัดผม
เพื่อสวัสดิภาพของชีวิตและร่างกายแต่โดยดี...
    ....แล้วดูตอนนี้สิครับ....ดูสภาพผมตอนนี้สิ....
อ้าก คิดแล้วยากเอาหัวทุบกระจกให้ขาดใจตายจริงๆ ผมอุตส่าห์คิด(ในแง่ดี) ว่าเวลาตัวเองตัดผมแล้วจะแมนขึ้น เข้มขึ้น และจะได้อัพเวล เอ้ย ! อัพเกรดประสบการณ์และความน่าเชื่อถือให้กลายเป็นผู้ทรงอิทธิผล,,เอ๊ย.. ผู้น่านับถือกับน้องๆ(?)ที่เข้าใหม่ซะบ้าง (แฮ่มๆสันดานออกเว้ย )ใครจะคิดล่ะครับว่าพอตัดมาแล้ว....นอกจากมันจะไม่แมนแล้ว...
...มันยัง......ยังกะอีโล้นซ่าเลยเว้ย !...
   คำชมที่ผมไม่เคยนึกต้องการ ดังมาจากปากพี่ช่างตัดผมประจำเรือนจำ ทำให้ผมต้องมานั่งซึมกะทือจะบ้าตายหลังจากถูกลากมาหาหมอ..มาหาหมอนึกว่าสภาพจิตใจตัวเองจะดีขึ้น ไม่เคยรู้เลย ว่ามันจะทำให้ผมเกิดสมองฝ่อขึ้นมาในพริบตา.
   ฉิบหายซิว้อย ทำไมตูต้องมาเจอกะเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย
     “..ฮ่ะๆๆ...อย่าคิดมากน่า เวลาตัดผมใหม่ใครๆก็ต้องไม่มั่นใจเหมือนกันล่ะน่า...” คุณพี่กันย์ว่าพลางลูบไหล่ผมเบาๆ ด้วยสีหน้ารื่นรมย์ไม่ทุกข์ร้อน ผมหันไปมองหนังหัวพี่แกที่เกรียนพอๆกับผมด้วยน้ำตานองหน้า(แหลชัดๆ)...
....แล้วมีใครตัดแล้วโดนทักว่าอิโล้นซ่าอย่างผมมั่ง อยากจะรู้นัก !..
     “..เอาเถอะๆ..นี่..พี่เอานี่มาให้...” เหมือนจะจับสายตาของผมได้ว่าการปลอบประโลมไม่เป็นผล..ถูกครับ..ผมคงจะเฮิร์ตกับทรงผมนำสมัยของตัวเองอีกพักใหญ่กว่าจะชินและทำใจได้ เฮ้อ..เครียด...
        ผมหันมามองกระดาษในมือที่คุณพี่กันย์ยื่นให้แล้วขมวดคิ้วจางๆ...เมื่ออ่านแล้วจับใจความได้คร่าวๆว่า..เรียนทางไกล...?....เรียนเรอะ..?.....
    “..ทางเรือนจำของเรา...จัดระบบการศึกษาให้กับนักโทษ..คนที่ไม่จบมอสามมอหกก็เรียนต่อให้จบ..ใครอยากเรียน
ป.ตรี ก็ยังได้เลย..สนใจไหม?..” พี่กันย์ว่า พลางยื่นเอกสารบอกรายละเอียดคณะสาขาวิชาต่างๆมาให้ผมที่นิ่งอึ้ง...
    “...ได้ข่าวว่าเราเพิ่งจบมอหกมาหมาดๆ..ความรู้คงดีกว่าพวกคนแก่หัวทึบๆอย่างพี่เยอะ..” พี่กันย์ว่า ก่อนจะเอียงคอมองผมด้วยรอยยิ้ม...
   “..เนม...สอบติดที่ศิลปากร. .เลือกเรียนดนตรีสากลใช่มั้ย..”
  “.......................” ข้อความนั้นทำให้ความขื่นข่มแล่นจุกอก..ผมพยักหน้าช้าๆ..
   “...อยากเรียนอะไรเหรอ?..”
   “...ไว..ไวโอลิน...ครับ....” ผมตอบช้าๆสายตาหรุบต่ำมองกระดาษในมือ..ความเจ็บปวดในหัวอกยิ่งทบทวี..เมื่อคิดถึงความฝัน...ความต้องการของตัวเองที่พังทลายลงเพียงชั่ววูบเดียว...
   “..อืม...ก็เหมาะดีน่ะ...เนมดูเป็นคนอ่อนโยน..” พี่กันย์ว่าพลางก้มมองฝ่ามือของผมแล้วลองจับดูเบาๆ..ทอดถอนใจด้วยแววตาครุ่นคิด.
“...ไม่น่ามาอยู่ที่นี่เลย...”
ผมพยักหน้ารับคำพูดนั้นช้าๆ...
...แม้จะเสียใจหรือเสียดาย..ก็ไร้ประโยชน์ที่จะมาพูดถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้ว...
..มันเป็นการกระทำของผม..ผมก็ต้องยอมรับมัน...
        “...ถึงจะเสียโอกาส ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางเลือกอื่นนี่...” คุณพี่กันย์คืนกลับมาสู่อารมณ์เดิมอีกครั้งพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
      “..คงจะเรียนดนตรีอย่างที่ชอบไม่ได้เพราะมันมีภาคปฏิบัติด้วย..แต่ก็เลือกเรียนอย่างอื่นที่ตัวเองชอบได้น่ะ...
ลองเลือกดู..พี่ขอตัวออกไปเอาของก่อน...”
    ว่าแล้วคุณพี่เขาก็ขยี้หัวผมด้วยความเอ็นดูอีกครั้งหนึ่งพลางยิ้มโชว์เขี้ยวให้ผมอย่างอารมณ์ดี
   “...ถึงจะเสียโอกาสไปครั้งหนึ่ง..ก็ใช่ว่าชีวิตจะจบสิ้นนี่..โอกาสครั้งที่สองก็มาแล้ว..คว้าไว้ให้ได้สิ...”
....โอกาส...
   ผมมองแผ่นเอกสารและโบชัวร์แนะนำคณะต่างๆในมือ ก้อนจะเงยหน้าขึ้นมองห้องพยาบาลโดยรอบ.....ถึงจะโดนกักขังร่างกาย แต่ยังไงผมก็มีโอกาสเลือกสิน่ะ...
       ผมก้มไปเลือกดูเอกสารในมืออย่างตั้งใจมากขึ้น แต่ในหัวก็ยังไพล่คิดถึงรอยยิ้มของผู้ชายที่เพิ่งออกไปเมื่อกี้...
...เขาบอกว่าคนอย่างผมไม่ควรมาอยู่ในคุก..
...เขาก็เป็นอีกหนึ่งคน..ที่ผมไม่คิดว่าจะได้เจอในสถานที่แบบนี้เช่นกัน..
...ตกลงพี่เป็นหมอปลอมตัวมาเขียนวิทยานิพนธ์สิน่ะ...
             ร่างสูงเดินออกมาจากบานประตูไม้พลางปิดลงเบาๆเพื่อให้คนข้างในได้มีสมาธิ  สายตากวาดมองภายนอกที่มีเจ้าหน้าที่ยืนประจำอยู่ กันย์ยิ้มน้อยๆให้ชายคนนั้น ขณะที่ผู้คุมมองก่อนจะกวักมือไปหา..
    “..นี่....อัยการเขาสั่งฟ้องอีกเรื่องแล้วน่ะ..” ผู้คุมบอกพลางมองหน้าของชายหนุ่ม หลายปีแล้วที่กันย์เข้ามาในนี้ แม้ตอนแรกๆ จะโดนแกล้ง จะโดนทำร้ายนับไม่ถ้วน แต่ด้วยความที่เนื้อแท้เป็นคนดี ชายหนุ่มจึงสามารถก้าวผ่านทุกอย่างมาได้ เหมือนดั่งอัญมณีที่ผ่านการเจียระไน..มันส่องแสงงดงามกว่าเดิมยามมาปะปนกับกรวดทรายเช่นนี้..
   “..งั้นเหรอครับ...” สีหน้าชายหนุ่มไหววูบ มือเอื้อมรับเอกสารที่ถูกส่งให้ ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรฉายแววหนุกอกหนักใจไม่น้อย..
   “..เวรกรรมของมึงจริงๆ...ไอ้กันย์เอ๊ย..” ผู้คุมบ่นพลางเดินไปนั่งโต๊ะเดิม กันย์มองตามก้มมองเอกสารส่งฟ้องทั้งสำนวนและรูปคดีที่ทนายส่งมา ถอนหายใจ..อดเอามือบีบขมับตัวเองเบาๆไม่ได้
    “..ทำไมต้องจองเวรกันขนาดนี้น่ะ...” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบา ก่อนจะสะดุดกับสียงร้องเอะอะของกลุ่มคนสี่ห้าคนที่พาใครสักคนมาห้องพยาบาล สัญชาติญาณบอกว่ามีเรื่องเขาจึงรีบถลันไปหา
    “..ใครเป็นอะไรไป?...” เขาออกปากถามพลางมองไปยังคนเจ็บ พบกับใบหน้าซนๆของคนที่เขารู้จักดี..วิทย์หนุ่มนักเลงที่มักถูกลงโทษข้อหาวิวาทให้เขาไปตามเช็คชื่อเสมอนั่นเอง..
     “..หลีกหน่อยๆ...ไปโดนอะไรมา..”กันย์ออกปากถาม มือหนาคว้าท่อนขายาวของคนตรงหน้าที่มีรอยบาดแผลฉีก
เป็นทางยาวจากเข่าซ้ายลงมาจนถึงปลีน่อง เรียกเลือดสีเข้มไหลเปื้อนท่อนขา แม้จะไม่ใช่แผลลึกจนน่าหวาดเสียวแต่ก็เป็นแผลใหญ่เอาการ..
     “..โอ๊ย!..ไอ้เวร บีบเบาๆสิมึง!..” วิทย์ออกปากบ่นพลางเอื้อมมือที่เคยจับขาตัวเองมาฟาดหัวคนช่วยเต็มแรงอย่างไม่ซึ้งถึงความช่วยเหลือซักนิด..
      “...อย่าทุบหัวสิ...เจ็บน่ะ..” บ่นพลางถอนใจเฮือก รับกับเสียงเฮของพวกลูกน้องที่ยังขบขันได้แม้จะเห็นว่าลูกพี่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกช่วยเหลือ
     “..บีบขากูหาพ่อมึงสิ ไอ้หมอเก๊ !!จะทำไรก็ทำดิว่ะ !..” เมฆว่าพลางซัดแขนใส่หลังกันย์ผลั่วๆ เอาแบบที่เขาเจ็บแค่ไหนอีกคนก็เจ็บเท่านั้น..
    “..อยู่นิ่งๆก่อนสิครับ..คุณคนไข้...” บ่นใส่พลางออกแรงฉุดร่างเพรียวมาไว้ในอ้อมแขน กันย์วิ่งพรวดเข้าไปเปิดประตูห้องพยาบาลทันที โดยไม่สนใจเสียงร้องทักท้วงของคนที่โดนเขาอุ้มหรือลูกน้องที่วิ่งตามไปด่าไปเป็นพรวน..
ปัง !
    “..มีอ่ะ.....” เสียงของผมเพิ่งโผล่พ้นลำคอแค่ไม่กี่คำก็ต้องชะงักกึกกับภาพเบื้องหน้า ภาพคุณพี่กันย์วิ่งอุ้มเมีย เอ๊ย ! อุ้มคุณพี่วิทย์คนเมื่อวาน ผ่านสายตาอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงโหวกเหวกกับกลุ่มคนที่เข้ามารุมล้อมเตียงพยาบาลในห้อง..
     แต่ภาพทั้งหมดก็เบลอและพร่าเลือนไปอย่างรวดเร็ว เมื่อผมเห็นบางสิ่งบางอย่างชัดเจนในแววตา..เลือด...มันคือเลือด..เลือดสีแดงสดที่ชโลมขาคุณพี่วิทย์เหมือนน้ำแดงราดน้ำแข็งไส (เปรียบเทียบซะน่าแดรกเชียว) เลือดที่หลั่งลงมาเปื้อน
พื้นเป็นดวงๆ..เลือด...เ...ลื...อ.....ด.........และแล้วภาพทั้งหมดก็วูบดับลงไปในพริบตา...
Imprison 10: ความคิด..
ผลั่ว !
   เสียงวัตถุแข็งๆกระแทกหนังศรีษะอันอ่อนนุ่มของผมดังผลั่วใหญ่ ทำให้ไอ้เนมลืมตาพรึ่บ พบกับสายตาชองนช.นักโทษชายนับสิบคนที่ยืนมองผมอยู่ ผมลุกขึ้นมาแบบเบลอๆขณะคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นในสมองอันกระจิ๊ดชองตัวเอง ภาพสุดท้ายที่เห็นคือคุณพี่กันย์อุ้มเจ้าสาว เอ๊ย ! อุ้มคุณพี่วิทย์ที่เลือดอาบขาพลั่กๆเข้ามาโดยไว ก่อนที่สติจะดับวูบลง...
    ผมขยับบิดตัวเบาๆแล้วก็ต้องครางซี้ดเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบตรงท้ายทอย..ซวยชิบจริงๆ..
     “..เฮ้ย..`คุณ`ใหม่ มึงเป็นไงบ้าง กุเผลอถีบหัวมึง โทษทีว่ะ..” ใครสักคนในกลุ่มนั้นบอกผมพลางยื่นมือมาฉุดผมที่นั่งมึนบนพื้นให้ลุกขึ้น ไอ้เนมพยักหน้ารับเบลอๆ..แล้วรับเอากระดาษเอกสารที่ตกกระจายเรี่ยราดพื้นมาเก็บรวบรวมไว้
บางอันก็มีรอยฝ่าตรีนประทับชวนอดสูดีไปอีกแบบ..
     “..เจ็บมากมั้ยล่ะ...” เสียงคุณพี่กันย์ที่ยืนอยู่บนเตียงคนป่วยทักขึ้น พลางหัวเราะเบาๆ
     “..เอ่อ..ไม่เป็นไรมากครับ..” ผมรับ พลางส่งยิ้มใสๆไม่เอาความให้กับคุณพี่ที่ถีบกระหม่อมอันสวยงามของผมเมื่อกี้ ทั้งที่ความจริงอยากบอกว่า เจ็บฉิบหายเลยว้อย.. คิดพลางเอื้อมมือลูบหัวตัวเอง..อ่า..กุนิซวยชิบ..
     “..นึกว่าเป็นอะไรมากซะอีก เห็นโดนถีบแล้วล้มตึงไปเลย..” พี่กันย์ว่า ขณะที่มือก็พันผ้าก๊อซที่ขาของคุณพี่วิทย์ที่มีเลือดแดงๆติดอยู่เล็กน้อย..อ่า..ดูแล้วอยากกินลาบน้ำตกซกเล็กจิ๊บเป๋ง ที่ผมมองเลือดนั่นไม่ใช่เพราะอะไรหรอก..แค่ติดนิสัยเดิม ชอบแดรกของสีแดง..แค่นั้น..
แล้วก็เกิดเคราะห์หามยามซวย ไอ้พรรคพวกคุณพี่วิทย์ที่ตามมาจะประทุษร้ายคุณพี่กันย์ ที่พาลูกพี่ตัวเองมาโดยไม่บอกกล่าว กะจะยำตีนคุณพี่กันย์ ผมดันซวยโดนก่อน เลยน๊อกรอบ สลบเหมือดซะงั้น....ประทานโทษ..คิดว่าผมเป็นอะไรไปครับ..
ผมขอบอกทุกคนไว้ ณ ที่นี้เลย ว่ากรุณาอย่าไปเชื้อคำพูดเจ้ไรท์เตอร์ไม่เต็มบาทนี่ หล่อนว่าผมกลัวเลือด ..จะบ้าเรอะ เลือดน่ะสิจะกลัวผม เพราะไอ้เนมชอบแดรกครับ เผอิญเป็นญาติกับเอ็ดเวิร์ด คึ คึ (//แฟนๆ แวมไพร์ทไวไลท์ซัดกระหม่อมซ้ำแผลเดิมอีกป้าบโทษฐานล่วงเกิน)
    “..โว้ย..ไอ้ห่านี่ มึงจะพันขากูให้เลือดทะลักอีกรอบใช่มั้ย ! ” ผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงของคุณพี่วิทย์ที่ร้องโวยลั่นห้อง พลางส่งฝ่าเท้าอันงดงาม(ข้างที่ไม่เจ็บ)ของตัวเองไปให้คุณพี่กันย์ที่พันขาให้ โดยที่คุณพี่เทวดาของผมพลิ้วตัวหลบไปอย่างรวดเร็วพลางใช้มือข้างที่กำลังพันแผลให้พี่วิทย์กระชากขาคนเจ็บให้หลุดพรืดซะงั้น อ้าวๆ นี่เขาเรียกรังแกคนไข้รึเปล่าเนี่ย..แต่พี่กันย์นี่แกแอบร้ายแฮะ..
   “...ไอ้`สวย` มึง ” คุณพี่วิทย์ว้ากลั่นท่าทางโกรธจัดจนหูเหอหน้าแดงก่ำไปหมดสะบัดปลายเท้าข้างที่ถูกแกล้งปัดๆ ทำท่าจะถีบคุณพี่กันย์ซะให้ได้แบบทุลักทุเล โดยที่มีผมและลูกน้องยืนมองอย่างขบขัน..
   “..พอได้แล้ว..อย่าดิ้นสิครับเดี๋ยวแผลฉีกอีก คราวนี้ต้องได้เย็บล่ะน่ะ.”พี่กันย์ว่าพลางบีบผ้าพันแผลในมือเบาๆ ทว่าส่งสายตาเอ็นดู(?)ปนเอ็นสะท้านไปให้พี่วิทย์แกนิ่งไป
   “..แล้วหมอเค้าไม่อยู่ตอนบ่าย..ท่าจะต้องเย็บเอง..บางที..ผมอาจจะถนัดหั่น..เหมือนหมอบางคนก็ได้..” ชะอุ้ย !  ผมแอบสะดุ้งกับคำเปรยของพี่แก ที่พอพุดเสร็จก็เดินเอาของไปเก็บในกระเป๋าพยาบาลขณะที่ผมเริ่มคิด รึพี่จะติดคุกฐานฆ่าหั่นศพเมียเหมือนหมอบางคนที่เจอข้อหาอยู่น่ะ (แค่กๆ // ไรท์เตอร์ไออีกรอบ เนม ทำไมแกชอบลากชั้นไปแค้มป์ปิ้งเป็นเพื่อนนัก )
“..นั่งพักในนี้ก่อนแล้วกันน่ะครับ..”พี่กันย์ว่าด้วยรอยยิ้มอบอุ่น(ที่ผมมองแล้วขนลุกพรึ่บพิกล)ก่อนจะหันมาทางผมที่แอบสะดุ้งเล็กๆไม่ได้ฉีกรอยยิ้มเทพบุตรแต่ว่า..ทำไมผมเริ่มคิดว่าพี่แกอาจจะไม่ธรรมดาหว่า..
    “..เนม..เลือกได้รึยัง..ว่าจะเรียนคณะไหน?..”
    “..อะ...ครับ...ผมจะเรียน..” ผมรับคำพี่กันย์พลางคิดไปถึงตอนที่กำลังเลือกเรียนอยู่นั่น..
กริ๊ก..

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

manowbom

ชอบมากคราฟฟฟฟฟ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆสนุกดี ขอบคุณที่เอามาแชร์นะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากๆครับ

birthday

ขอบคุณมากคับ

H2Oz

ขอบคุณจ้า