OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 11

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    “..นั่งพักในนี้ก่อนแล้วกันน่ะครับ..”พี่กันย์ว่าด้วยรอยยิ้มอบอุ่น(ที่ผมมองแล้วขนลุกพรึ่บพิกล)ก่อนจะหันมาทางผมที่แอบสะดุ้งเล็กๆไม่ได้ฉีกรอยยิ้มเทพบุตรแต่ว่า..ทำไมผมเริ่มคิดว่าพี่แกอาจจะไม่ธรรมดาหว่า..
    “..เนม..เลือกได้รึยัง..ว่าจะเรียนคณะไหน?..”
    “..อะ...ครับ...ผมจะเรียน..” ผมรับคำพี่กันย์พลางคิดไปถึงตอนที่กำลังเลือกเรียนอยู่นั่น..
กริ๊ก..
เสียงปิดประตูเบาๆ จากภายนอกทำให้ผมกลับมาอยู่ในวังวนของตัวเองอีกครั้ง ไอ้เนมเริ่มทำการพิจารณาแผ่นโบชัวร์และเอกสารข้อมูลต่างๆที่ได้รับมา.. ในโพลบอกว่า..นักโทษในคุกเลือกเรียน นิติศาสตร์มากที่สุด..
กรมราชทัณฑ์ได้ทำการสำรวจพบว่า
*...มีผู้ต้องขังที่ใช้เวลาในเรือนจำศึกษาต่อในระดับปริญญาตรี ซึ่งเป็นโครงการร่วมระหว่างมหาวิทยาลัย XXXX
และกรมราชทัณฑ์ จำนวน 7,495 คน สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีแล้วจำนวน 1,188 คน โดยสาขาวิชาที่เลือกเรียนมากที่สุด คือ นิติศาสตร์ ซึ่งเรียนจบแล้ว 425 คน รองลงมาเป็นสาขาบริหารการจัดการ 207 คน สาขาส่งเสริมการเกษตร 186 คน นอกจากนั้น เป็นผู้ต้องขังที่เรียนจบนิเทศศาสตร์ รัฐศาสตร์ ศิลปศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และคหกรรม ..
     ผมอ่านจบแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ อีกครั้ง ไอ้ความคิดที่ว่าอยากเรียนดนตรีต่อนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ก็อย่างที่พี่กันย์บอก มันเป็นการเรียนที่ต้องมีภาคปฏิบัติ ต้องมีผู้สอนและทดลองโดยตรง ..ไม่ใช่วิชาที่จะนำมาสอน ‘ คนคุก ” อย่างผม..
   ไอ้เนมเลยต้องพยายามเฟ้นหาคณะที่คิดว่าตัวเองทำได้ดีที่สุด แต่จะบอกอะไรให้น่ะครับ ผมไม่เคยคิดจะเรียนอะไรเลยนอกจากดนตรี ไม่เคยสนใจจะมีอาชีพอื่นใดนอกจากนักไวโอลิน ที่เป็นความฝันของผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไร การเรียนในห้องเรียนก็สักๆแต่เรียนและสอบเพื่อให้ได้คะแนนดีๆในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ตนต้องการ แต่ผมก็ไม่ได้คิดเผื่อทางเลือกอื่นไว้ให้ตัวเองเดินเลย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้ความฝันจะเป็นนักไวโอลิน เป็นนักดนตรีไส้แห้งนี่..มันใช่จะประสบความสำเร็จง่ายๆ....เฮ้อ..จะว่าผมมุ่งมั่น รึ หัวแข็งดีล่ะ..
    ผมพลิกกระดาษหน้าแรก ดูคระที่จ่าบนหัวกระดาษ..สาขานิติศาสตร์..   ..ผมพลิกผ่านไปทันที ถึงจะมีคนเรียนมาก แต่ผมก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ หัวสมองผมมันไม่ค่อยไปกับไอ้ของแบบนี้หรอกครับ แล้วอีกอย่าง ได้ข่าวว่าคนแถวๆนี้เค้าเรียนแล้วจะบ้าตายกัน ผมไม่เอาหรอกครับ หึหึ(กรุณาอย่ากระทบค่ะ-=-//ไรท์เตอร์)
   สาขาบริหารการจัดการ..  เป็นอีกอันที่ผมพลิกผ่านไปทันที กับแค่ชีวิตตัวเองยังจัดการไม่ได้ แล้วยังคิดจะมาบริหารจัดการคนอื่นอีกเรอะ..ขอผ่านครับ..
สาขาส่งเสริมการเกษตร สาขานิเทศศาสตร์ ศิลปศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ และคหกรรม ^^$TU*&*())”..ผมอ่านไปพลิกไปเรื่อยๆ จนไปสะดุดกับสาขาหนึ่ง..
**            ระดับปริญญาตรี หลักสูตรเศรษฐศาสตรบัณฑิต แขนงวิชาเศรษฐศาสตร์   วิชาเอกเศรษฐศาสตร์
            (Bachelor of Economics Program)  อักษรย่อ ศ.บ. (เศรษฐศาสตร์ธุรกิจ )  ชื่อเต็มภาษาอังกฤษ Bachelor of Economics (Business Economics) อักษรย่อภาษาอังกฤษ B.Econ. (Business Economics)
               คุณสมบัติของผู้สมัคร
             1.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3) หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรองและประกอบอาชีพมาแล้วไม่น้อยกว่า 5 ปี หลังสำเร็จการศึกษา นับถึงวันเปิดภาคการศึกษา หรือ
             2.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3) หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรอง โดยมีอายุไม่ต่ำกว่า 25  ปีบริบูรณ์ นับถึงวันเปิดภาคการศึกษา หรือ
             3.สำเร็จการศึกษาประโยคมัธยมศึกษาตอนต้น (ม.3) หรือเทียบเท่าตามที่กระทรวงศึกษาธิการรับรอง และผ่านการอบรมหลักสูตรระดับประกาศนียบัตรที่สภามหาวิทยาลัยรับรอง หรือ ##%ER&^*(J-&&%%^*()....  ...ผมขมวดคิ้วจางๆ.เศรษฐศาสตร์เหรอ?..ผมขยับเปิดดูรายละเอียดอีกหน้าอย่างเริ่มสนใจ..
            คำอธิบายชุดวิชา
      สาขาวิชาเศรษฐสาสตร์
                    ให้การศึกษาทางด้านทฤษฎี หลักการและเทคนิค  การวิเคราะห์เชิงเศรษฐศาสตร์ทั้งระดับจุลภาคและมหภาค เพื่อให้สามารถนำไปประยุกต์ใช้กับปัญหาในภาคเศรษฐกิจต่าง ๆ เช่น อุตสาหกรรม เกษตรกรรม การค้าการเงินระหว่างประเทศ ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ทรัพยากรมนุษย์ การพัฒนาเศรษฐกิจ  เป็นต้น
         ผู้ที่จะศึกษาในสาขาวิชาเศรษฐศาสตร์  ควรเป็นผู้ที่มีความสนใจและต้องการเรียนรู้ความเป็นไปทางเศรษฐกิจ  นโยบายทางเศรษฐกิจในสาขาต่าง ๆ ทั้งในระดับประเทศและระหว่างประเทศ อนึ่ง ผู้มีความสามารถพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ และสถิติ  จะเป็นประโยชน์ต่อการเรียนในสาขาวิชานี้ ไอ้เนมอ่านแล้วขมวดคิ้วยุ่งกว่าเดิมพลางคิดถึงตัวเอง..สนใจทางเศรษฐกิจ....ถ้าหมายถึงค่าเงินดอลที่จะเอาแลกไปต่างประเทศได้ ผมว่าตัวเองก็สนอยู่น่ะ..
นโยบายทางต่างประเทศ..
  ถ้ามันหมายถึงเรื่องนักเรียนทุนของมหาลัยโน้นมหาลัยนี้ในต่างประเทศ..  ความรู้พื้นฐานทางคณิตศาสตร์ และสถิติ..
..อืม..ถ้าการได้เกรดสองครึ่งมาสามเทอมจะรอดล่ะก็...
     หลังจากตัวเองคิดสะระตะทบทวนไปมาประมาณสามสิบรอบ ผมก็ตัดสินใจ..จะเข้าเรียนสาขานี้ครับ..ถึงจะไม่สามารถเอาวุฒิการศึกษานี้ไปสมัครกระทรวงทบวงกรมไหนได้ แต่อย่างน้อยๆขอแค่เอาไปสมัครเป็นพนักงานเซเว่นหน้าปากซอยแล้วไม่โดนเขาตะเพิดออกมาก็พอ..
“..ผมอยากลงเรียนเศรษฐศาสตร์ครับ...”
พี่กันย์ฟังผมพูดแล้วพยักหน้ารับเบาๆด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปหยิบเอกสารหลายๆอย่างให้ผม..
“..เอาไปนั่งกรอกสิ..”
    ผมรับคำ พลางเดินออกมาจากห้องพยาบาล ว่าจะไปหาที่ดีๆนั่งเขียนซักหน่อย ลำพังโต๊ะในนั้นก็มีอยู่หรอก แต่ถ้าคิดว่าจะปอยู่ท่ามกลางสมรภูมิอิรัก ที่มีทั้งอาวุธชีว(ชวน)จิต(ตก)(ส่งผลต่อประสาทโดยตรง คึคึ) และอาวุธหนัก ประเภทฝ่าตรีน และกำปั้น อยู่นานๆไปอาจเจอเขวี้ยงรองเท้าใส่แบบอดีตผู้นำบางประเทศได้ (แค่กๆ//มึงอย่าหาคุกให้กู ) ผมเลย
ดอลลี่จากมาด้วยความรวดเร็ว...
     ผมเลยเดินออกมาจากห้องพยาบาลที่แสนจะอึกทึกเฮฮา ปล่อยให้พวกพี่ๆคุณๆทั้งหลายเขาเก็บศพ เอ๊ย ! พูดคุยกันต่อไป  พลางส่งสายตาหาที่ว่างๆมานั่งเขียนเอกสารขอเรียนต่อของตัวเอง..
     แต่หลายคนคงอยากจะรู้สิน่ะ ว่าสถานที่อยู่อาศัยชั่วคราวแต่กินระยะเวลานอนพอดูของผมเป็นยังไง จะบอกให้ก็ได้ครับ ว่า ใน คุก น่ะมันเป็นอย่างไร
    ที่นี่คือสถานที่ที่มีรั้วหรือกำแพงไม่น้อยกว่า 7 ชั้น เป็นพื้นที่ซึ่งล้อมรอบด้วยกำแพงคอนกรีตเสริมเหล็กสูงไม่น้อยกว่า   6-7 เมตร และยังมีลวดหนามหนาแน่นอีกชั้นหนึ่ง ข้างในยังมีการแบ่งเป็นแดนต่างๆ และในแดนนั้น ๆ   ก็ยังมีโรงเรือนที่มีมุ้งสายบัว (กรงเหล็ก) ที่แข็งแกร่งอีกชั้นหนึ่ง
   ในฐานะที่มาใหม่ๆ ผมเลยลองสะแหลนนับแก้ว่างหลังจากเดินผ่านมาอย่างโชกชุ่มด้วยน้ำและรอยตีน(คงจำตอนแรกๆกันได้น่ะครับ)ลองนับชั้นประตูจากประตูนอกมาจนถึงประตูสุดท้ายของแดน  2 อันเป็นแดนคุมขังผู้ต้องขังระดับลหุโทษ และเป็นผู้ประพฤติตนดีแล้ว (จริงๆน่ะ) นับได้ไม่น้อยกว่า 7 ชั้น แต่ละจุดก็จะมีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา 24 ชั่วโมง เมื่อเข้าไปถึงในแดนคุมขัง ก็ยังมีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าดูอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน  มีการเปลี่ยนเวรยามกัน 24 ชั่วโมง
   หลายคนคงคิดว่าแค่นั้นน่าจะพอแล้ว แต่..ที่ผมบอกมานั่นคือนักโทษขั้น ลหุโทษครับ สำหรับไอ้พวกคดีหนักๆอย่างผมนี่หนักกว่าอีก ไอ้คุณพี่โวยเคยเล่าว่านักโทษบางคนที่ต้องโทษนานๆอาจจะถูกล่ามโซ่ด้วยซ้ำ ขนาดแค่เดิทเท้าเปล่าๆได้ผมยังทรมารขนาดนี้..ถ้าโดนล่ามโซ่ด้วย งานนี้คงบ้ากันไปข้างนึงเลยล่ะ..   
   ส่วนที่หลับนอน  ของผมนั้นมีอยู่ 2 หลังๆ ละ 2 ชั้น (โชคดีครับ ที่ผมอยู่ชั้นสอง ไม่ได้เจอกลิ่นรึเจอน้ำซึมน่าสยองขวัญให้ใจฝ่อไปมากกว่านี้) แถมยังมีผู้คุมๆประตูล่ะคนสองคน นี่ขนาดมีคนคุมประตูใหญ่น่ะ ไอ้ผมยังถูกเลื้อยเลยว้อยยยยย เคือง เคืองจริงๆ แง่ง...
    และขณะนี้ มัคคุเทศก์น้อยก็กำลังเดินผ่านศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนของกรมศึกษานอกโรงเรียน ครับผม เหอะๆ อยากเปลี่ยนอาชีพจังแฮะ เพราะอย่างน้อยเป็นมัคคุเทศก์นำเที่ยวคุก คงดีกว่าเป็นนักโทษซะเอง..
    ผมมองเห็นม้าหินอ่อนที่ว่างอยู่ใต้ร่มไม้ก็เลยตัดสินใจลงไปนั่ง หลังจากกินลมชมวิวมาพอสมควรแล้วเลยตัดสินใจนั่งเขียนซักที เพราะลุงผู้คุมแกจ้องหน้าผมเขม็ง ประมาณว่า เมิงจะลีลาทำเพื่อ?
   แต่ขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงไปนั้น เสียงเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งที่แสนคุ้นหูก็ดังแว่ว...หัวใจผมกระตุกวูบ ฟังเสียงสายเอ็นเสียดสีกันเป็นท่วงทำนองไพเราะ ทั้งสี่สายส่งเสียงออกมาพร้อมกับการโยงโบว์ที่เริ่มเร็วขึ้นเป็นเพลงๆหนึ่งที่ผมชอบ Itsumo nando demo...
  ราวกับต้องอยู่ในภวังค์ ขาของผมพาตัวเองมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ บานประตูของโรงฝึกอาชีพเก่าๆ มีเครื่องสายวง
ออเคสตร้าวงเล็กสภาพกลางเก่ากลางใหม่พิงอยู่โดยรอบ นักโทษบางคนนั่งขัดเครื่องดนตรีอยู่ บ้างก็นั่งมองโน้ตในมือ แต่นั่นมันไม่ได้ทำให้ผมสนใจเท่ากับเครื่องดนตรีที่มีลักษณะเหมือนกล่องไม้สีมะฮอกกานี..มีสายเอ็นสีขาวสี่สายและ
คันชักโค้งงอน..เจ้าเครื่องดนตรีที่ผมหลงรัก..ไวโอลิน....
   ผมจ้องมองชายคนหนึ่งที่กำลังเล่นเพลงที่คุ้นหูด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง..อยากจะโผเข้าไปสัมผัสเจ้ากล่องไม้สีสวยแทบขาดใจ..ผมนึกว่าพอเข้ามาในนี้แล้วจะไม่ได้จับต้องมันอีก..แต่สิ่งนี้..ตรงหน้านี้... แสดงว่าผมยังสามารถแตะต้องมันได้ใช่ไหม?...   ..ผมจะเล่นมันได้..จับต้องมันได้อีกครั้งใช่ไหม?..
   เมื่อโน้ตซอสูงตัวสุดท้ายบรรยายจบลง และผู้ชายคนนั้นพักไวโอลินลงบนแขน เสียงปรบมือก็ดังขึ้นทำให้ผมชะงัก ผู้ชายตัวสูง คิ้วเข้มหนา ผิวขาวจัดหน้าตาจัดว่าดีคนหนึ่งก็เดินออกมา เขายิ้มพรายน้อยๆพลางพยักหน้ารับ..
  “..ฝึกมาปีกว่าเล่นเพลงนี้คล่อง ก็ถือว่าก้าวหน้ามากแล้วล่ะ..ดีมากครับ..”  ว่าพลางรับไวโอลินมาจากนักโทษคนนั้น
เขาหันมาทำท่าจะเก็บ ทำให้ผมเดินพรวดเข้าไปด้วยอารามตกใจ..
    “..เอ่อ....คือ....”
     “..หือ?..สวัสดีครับ...มีธุระอะไรเหรอ?..” ชายคนนั้นหันมายิ้มพลางเลิกคิ้วให้ผม มือดึงปกเสื้อเชิ๊ตสีเหลืองของตัวเองให้เข้าที่..
     “...” ผมอึกๆอักๆ มองท่าทีค่อนข้างไว้ตัวของเขาแล้วไม่รู้จะพูดยังไง..
    “....ผมเป็นครูสอนไวโอลิน ชื่อ ธีระครับ...” ผู้ชายคนนั้นแนะนำตัวพลางยิ้มน้อยๆ..
    “..เอ่อ..ครับ..คือ..ไวโอลิน...ผม...ผม...” ผมกุกกัน เม้มปากเครียดๆ ไม่ค่อยกล้าออกปากเพราะผมซึ้งกับน้ำใจของคนในคุกมากพอดู..
     “..เป็นนักโทษชั้นไหนครับ..ถ้าไม่ใช่นักโทษชั้นดี..ก็ให้เข้าร่วมไม่ได้..แล้วอีกอย่าง.... “ อาจารย์ธีระว่าพลางก้มมองมือของผมที่ถือกระดาษไว้..สายตาจับจ้องนิ้วชี้ข้างขวาของผม..ทำเอาผมใจหายวูบ..
   “..นิ้วแบบนั้น..คงเล่นไวโอลินอีกไม่ได้แล้วครับ..”
    ...คำพูดนั้นทำเอาผมแปลบใจวูบ รีบชักเท้าออกมาจากห้องฝึกซ้อมนั้นทันควัน เผลอเอามือกำบาดแผลที่ปลายนิ้วตัวเองแบบคนละเมอ แผลที่ยาวจากข้อนิ้วแรกมาจรดปลายเล็บมือ..แผลที่ทำให้การขยับนิ้วติดขัดและเส้นเอ็นที่ตึงแน่น..
   ..ผมก็รู้ตัวเองดี..ว่าความฝันไม่อาจสานต่อ....ผมก็รู้ตัวดี...ว่ามันเป็นผลกรรม..จากการกระทำของตัวเอง..
...นิ้วมือของผม ไม่อาจจะแล่นบนสายเอ็นได้อีกแล้ว..
      น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้ม หยดลงบนนิ้วมือที่สั่นระริกของผมจนรู้สึกถึงความร้อนผะผ่าว.. ถูกด่าว่า ถูกทำร้าย ถูกย่ำยีศักดิ์ศรี ยังไม่เจ็บปวดเท่ากับถูกตอกย้ำ..ในเรื่องที่ผมรู้ดี.. ถูกกีดกันในเรื่องที่ผมไม่มีคุณสมบัติ..ทั้งๆที่มันก็ถูกต้องแล้ว แต่ก็ยังทำใจไม่ได้.....เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมรักเหลือเกิน..
    ฝ่ามืออุ่นของใครบางคนวางลงบนกระหม่อมของผม และกึ่งลูบกึ่งขยี้ไม่เบานัก ทว่าหัวใจผมกลับสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนวูบหนึ่ง..วูบเดียวที่ผมต้องทะลักน้ำตามาอีกรอบ..ไม่ใช่ด้วยความเสียใจ..แต่ด้วยความยินดี.....ที่อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียว..
“..เป็นอะไรไป ?..”
Imprison 11: หึงโหด !
       ...ไม่เคยมีสิ่งใด จะได้มาโดยง่าย...ไม่เคยมีอะไรที่ได้มาเปล่าๆโดยไม่เสียอะไรเลย......ได้มาสิ่งหนึ่ง อีกสิ่งก็ต้องเสียไปเสมอ..นี่คือสิ่งที่ผมเรียนรู้มาตลอดชีวิต..   แต่มาตอนนี้ ผมอยากถามตัวเอง..ว่าผม ได้อะไร?...
ผมได้อะไรจากสิ่งที่ผมทำลงไปบ้าง...ผมเคยได้รับสิ่งดีๆจากสิ่งที่ทุ่มเทไปบ้างไหม?.......ผมได้อะไร..จากความฝันที่ผมเฝ้าทุ่มเทมาตลอดชีวิต...
      น้ำตาร้อนๆไหลอาบแก้มผมเป็นทางยาว และผมก็ปล่อยให้มันไหลไปอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมปาดเช็ด ไม่ยอมสนใจได้แต่ปล่อยให้มันไหลลงไป...โดยไร้เสียงสะอึกสะอื้น..
   ...ในอกตอนนี้มันปวดปลาบ หัวสมองว่างเปล่า..วินาทีที่ความเสียใจมันรุมเร้า หัวสมองผมมึนตื้อคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รู้ ไม่จดจำเรื่องที่ตัวเองทำไว้ ไม่คิดถึงเหตุผล ..ผมได้แต่ร้อนรุ่มในอก โกรธ...เกลียดใครก็ตามที่ยัดเยียดชีวิต และโชคชะตาแบบนี้มาให้ผม...   ....เพราะอะไร?....ทำไม?......ทำไมผมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้...

ตอนนี้ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบเส้นผมของผมเงียบๆได้ละไปแล้ว..เจ้าของความอบอุ่นนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมคิด..พี่กันย์นั่นเอง..เขาหันมายิ้มอ่อนๆ..แล้วพาผมมาใต้ร่มไม้ที่มีม้านั่งหินอ่อนอยู่พี่แกฉุดผมนั่ง..แต่ผมขืนตัวไว้ เดินไปริมโคนต้นไม้ที่ให้ร่มเงาแก่ที่นั่งยืนนิ่ง...พยายามสงบสติอารมณ์...พยายามบอกตัวเองให้ควบคุมสติ...
   แต่สมองก็ยังเฝ้าถามเฝ้าย้ำ..เฝ้าคิด...มันเพราะอะไรกัน !?ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้..มันเพราะอะไร..

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

loessakkk

ขอบคุนครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆสนุกดี ขอบคุณที่เอามาแชร์นะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

birthday

ขอบคุณมากคับ

H2Oz

ขอบคุณจ้า

nattan010

ขอบคุณครับ