OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 12

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนนี้ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบเส้นผมของผมเงียบๆได้ละไปแล้ว..เจ้าของความอบอุ่นนั้นเป็นคนเดียวกับที่ผมคิด..พี่กันย์นั่นเอง..เขาหันมายิ้มอ่อนๆ..แล้วพาผมมาใต้ร่มไม้ที่มีม้านั่งหินอ่อนอยู่พี่แกฉุดผมนั่ง..แต่ผมขืนตัวไว้ เดินไปริมโคนต้นไม้ที่ให้ร่มเงาแก่ที่นั่งยืนนิ่ง...พยายามสงบสติอารมณ์...พยายามบอกตัวเองให้ควบคุมสติ...
   แต่สมองก็ยังเฝ้าถามเฝ้าย้ำ..เฝ้าคิด...มันเพราะอะไรกัน !?ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้..มันเพราะอะไร..
มันเป็นความผิดของผมเหรอ ที่ปกป้องน้องสาวของตัวเองจากเจ้าเศษมนุษย์นั่น มันเป็นความผิดของผมใช่ไหม
ที่ทุ่มเทเพื่อดนตรีที่ตัวเองรัก เป็นความผิดของผมงั้นสิ ที่จะโกรธแค้นแทบคลั่งเมื่อพบว่านิ้วของตัวเองไม่อาจจะจับสายเอ็นได้อีกแล้ว...
...ไม่รู้ว่าความอัดอั้นพวกนี้มันมาจากไหน ไม่รู้ว่าความโกรธเคือง น้อยอกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ สมองผมมันเฝ้าคิดซ้ำๆวนเวียนอยู่แต่สิ่งเดิมๆที่ตอกย้ำมาตลอด...
   ผมกำหมัดแน่น..จนกระดาษที่ตัวเองถือยับย่นไปหมด ร้องไห้...แต่ไม่มีการสะอึกสะอื้น..มีเพียงนัยน์ตาแดงก่ำ น้ำตาไหลอาบแก้มกับแววตาเจ็บช้ำที่มองมายังฝ่ามือของตัวเอง..นิ้วชี้ข้างขวาของตัวเอง...
   วูบหนึ่งที่ความโกรธมันพุ่งพรวดจนคลุ้มคลั่ง ผมออกแรงง้างหมัดของตัวเอง อยากจะเหวี่ยงซัดลงไปตรงลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ...มือนี้..นิ้วมือนี้....มีไว้เพื่อสายเอ็นสีขาว..มีไว้เพื่อกล่องไม้สีน้ำตาลเข้มเงาวับ...มีไว้เพื่อดนตรี...เสียงเพลงอันเป็นที่รักของผม...
....ถ้ามีมันแล้วเล่นดนตรีไม่ได้...ถ้ามีมันแล้วเล่นไวโอลินไม่ได้อีก...ก็อย่ามีไว้เลย ! หมับ !
   “...ทำบ้าอะไร ! ” ใครสักคนตะคอกใส่หู เจ้าของน้ำเสียงห้วนกระชากคว้ามือผมไว้พร้อมออกแรงดึงตัวผมให้ห่างจากต้นไม้ต้นนั้น...มือที่กร้านแกร่งจับข้อมือของผมไว้มั่น..พร้อมกับน้ำเสียงตะคอกแฝงความร้อนรน..ไม่ได้ทำให้ความเสียใจลดลง..แต่ทำให้ความพลุ้งพล่านในหัวอก..ลดลงอย่างประหลาด...
    ผมหันไปมองคนที่กระชากตัวผม..และเป็นไปอย่างที่คิด...คนๆนั้น..คือผู้ชายคนเดียวที่มักจะพบเจอ..และช่วยเหลือผมไว้เสมอ..ยามที่ผมร้องไห้...ยามที่ผมเสียใจ..และปวดร้าว...
    การกระทำของเขาไม่ใช่ปลุกปลอบ..หรืออ่อนโยนเหมือนพี่ชายปลอบน้องน้อยเช่นพี่กันย์...แต่ห้วน..สั้น...ทว่าหนักแน่น..มั่นคง..ทำให้สงบลงได้อย่างประหลาด...
       และตอนนี้ก็เหมือนกัน...ยามที่ผู้ชายคนนี้กระชากตัวผมและออกแรงลากปนเหวี่ยงไปนั่งโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิมกับที่พี่กันย์พยายามให้ผมนั่งตัวเมื่อกี๊..จิตใจที่พลุ้งพล่านของผมก็เริ่มสงบ...ความผิดหวังอย่างรุนแรงที่ทำให้ผมแทบคลุ้มคลั่ง..เริ่มจะลดลง.....ผมใช้ดวงตาแดงก่ำของตัวเองมองหน้าเขา..   เขาก็ใช้สายตาโกรธเกรี้ยว...ดุดัน...มองมาที่ผมเช่นกัน..
“..จะทำอะไร !?..” กระซิบถามอย่างโมโหปนร้อนรน เขาบีบแขนผมแน่น..ออกแรงเขย่าเบาๆ..
“...................” ผมได้แต่ส่ายหัวช้าๆ ทั้งที่น้ำตายังไหลพราก...ความเสียใจที่เกิดขึ้น..มันอาจจะงี่เง่าในสายตาใครหลายคน..แต่สำหรับผม..มันมาก..มากเกินกว่าใครจะเข้าใจ..
   “...เป็นอะไรกันแน่...ใครทำอะไรมึง ! ” เขายังถามพลางออกแรงเขย่าแขนผมแรงกว่าเก่า..
     “....................” ผมยังคงส่ายหัวเช่นเดิม..ไม่มีใครทำอะไร..ไม่มีเลย..
   “...ส่ายหัวแล้วร้องไห้ทำไมว่ะ..หยุดซะ ! ”..ว่าพลางเอาชายเสื้อสกปรกๆนั่นมาถูหน้าผมแรงๆ..จนผมอดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้..นี่จะถูให้หน้าผมสะอาดขึ้น รึสกปรกขึ้นกันล่ะ..
   “..เออ..ค่อยยังชั่ว..” พี่โตว่าพลางถอนใจ มองผมที่ทำหน้างงๆใส่ เขาก็ถอนใจแรงอีกรอบ ยกมือขยี้หัวผมแรงๆ
   “..นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา นั่งน้ำตาไหลยังกะผู้หญิงเสียตัว..กูนึกว่าโดนใครเอามาซะอีก...”
  “......” คราวนี้ผมเริ่มขำไม่ออก...สาบานน่ะ..ว่านั่นน่ะ ปาก...
“..มึงเป็นอะไร..ใครทำอะไรมึง...รึว่าไอ้นี่..” ว่าพลางชี้ไปทางพี่กันย์ที่ยืนมองเงียบๆอยู่..ทำให้คนโดนชี้สะดุ้ง..แล้วส่ายหัวช้าๆ..
...จะชี้ใครไม่ดูหนังหน้าตัวเองเลยน่ะ..ถ้าจะเทียบกันน่ะ..คนที่มีแนวโน้มมากกว่า มองยังไงก็พี่ชัดๆ..ผมแอบค้อนใส่
ทั้งหน้าเปื้อนน้ำตา..ขณะที่พี่กันย์นั่งลงช้างๆผม..และพี่โตที่นั่งยองๆมองหน้าผมในระยะเดียวกัน....จะมารุมมองหน้าผมทำไมครับเนี่ย?...
    ผมเริ่มงง..พลางออกแรงเช็ดหน้าตัวเองช้าๆ ความเสียใจแทบบ้าที่คละคลุ้งในหัวอกยังไม่จางหาย..แต่พอมีอย่างอื่นประดังเข้ามา เลยต้องเก็บไว้ชั่วคราว..
    “...มึงทำไรมันใช่มั้ย?..” พี่โตยังคาดคั้นพี่กันย์ด้วยสีหน้าเข้มๆ..แบบไม่ได้ดูตัวเองสักนิด..
   “......” คราวนี้พี่กันย์ไม่ตอบ..มองหน้าผม...แล้วมองไปที่มือขวาของผม...
   “...เจ็บมั้ยครับ?...” ถาม..พลางแงะมือผมที่กำเข้าหากันจนแน่นออก.. ทำให้ผมต้องก้มมองตาม..มองนิ้วมือตัวเอง..
และมองฝ่ามือตัวเองที่มีรอยหยิกจากเล็บที่จิกแน่น..ด้วยสายตาปวดร้าว......เจ็บ...แต่ไม่มากเท่าที่หัวใจ...
    “.....” พี่โตก็มองตาม..มองตามมือผมที่ถูกพี่กันย์คว้าเอาไปทางตัวเองด้วยสายตาเข้มขึ้น แล้วยังตวัดมาทางผมที่นิ่งยอมให้เขาจับโดยดีด้วยสีหน้าหงุดหงิด..
    “...จะ......”
    “....นิ้วชี้...ถ้าฝึกเคลื่อนไหวบ่อยๆ..ก็ยังจะใช้ได้น่ะ...” คำพูดนั้นตัดประโยคคำถามที่คุณพี่โตจะถามได้ชะงัดนัก...
ผมหันขวับไปมองหน้าพี่กันย์อย่างมีความหวัง..
    “....จะ...จริงเหรอครับ....” ผมถาม พลางมองมือหน้าที่จับนิ้วของผมขยับเข้าออกช้าๆพลางนวดไปด้วย
   “..เส้นเอ็นไม้ได้ขาดซักหน่อย..ข้อต่อนิ้วก็ไม่เห็นเป็นไร..แค่เส้นประสาทเล็กๆที่ยึดตรงนี้...” พี่กันย์ว่าพลางชี้ไปบริเวณข้อนิ้วที่เป็นรอยกรีดพลางคลึงช้าๆ
   “...มันไม่สามารถจะงอกขึ้นใหม่ได้ก็จริง..แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไรมาก..ตอนนี้ที่ติดขัด..เพราะบาดแผลยังสดอยู่...ถ้าฝึกต่อเนื่องแบบนี้..” ว่าพลางขยับนิ้วผมขึ้นลงให้ดู
“ สักสองสามเดือน อาจจะเคลื่อนไหวได้คล่องพอ...”
   “..จับพอรึยัง...” จอมเกรียนว่าพลางปัดมือพี่กันย์ออกห่าง..ไม่พอยังเอานิ้วผมมาเช็ดกับเสื้อตัวเองแรงๆ..อย่างไร้เหตุผลจนผมต้องขมวดคิ้ว..ทำไปเพื่อ?
     “...ผมพอจะรู้จัก....นักดนตรีบางคน...” ขณะที่ไอ้คุณพี่โตกำลังขะมักเขม้นกับการตรวจเชื้อโรคบนมือผมและผมกำลังงงอยู่นั้น พี่กันย์ก็เปรยมาเบาๆ...ทำให้ผมหันไปมองหน้าเขาทันที...
    “..พวกเขา...ก็เหมือนเรา...” เขาว่า..พลางเอมมือลูบหัวผม ไอ้คุณพี่โตลุกพรวด ปัดออกทันควันจนผมต้องทำหน้างง
ใส่อีกรอบ..อะไรกันน่ะ...
    “...การจะเป็นนักดนตรีที่ดี..จิตใจต้องละเอียดอ่อน..ต้องอ่อนโยน..และมีอารมณ์ที่ลึกซึ้ง..ละเมียดละไม..” หลังจากโดนปัดมือทิ้ง พี่กันย์เลยหมดความพยายามในการแตะตัวผมอีก ได้แต่ยิ้ม แล้วมองหน้าผมอย่างอาดูร..
   “..การมีจิตใจที่ละเอียดอ่อน..รู้สึกอะไรได้ง่าย..บางครั้ง...มันก็เกิดผลเสียได้..หากเป็นความสุข..ก็ไม่เป็นไร...แต่หากเป็นความทุกข์..เมื่อนั้น..พวกเขาจะมีปัญหา..”
   “ ..เพราะสภาพจิตใจที่ละเอียดอ่อน เปราะบางเกินไป..เมื่อเกิดเรื่องอะไรที่ไปกระทบจิตใจ..ก็มักจะบาดเจ็บได้ง่ายกว่า..โดยเฉพาะ เมื่อเรื่องนั้น..เป็นสิ่งที่สำคัญต่อจิตใจ...”
   “.......” ผมไม่พูดอะไร.นอกจากก้มมองนิ้วมือของตัวเองอีกครั้ง...ความรู้สึกเจ็บปวดยังคงหนักหน่วงในใจ
  “..อย่ากลัวไปเลย...เราไม่ได้จะใกล้บ้าหรอกน่า..” พี่กันย์ว่าพลางยิ้มให้ผมอีกรอบ...
“..ขอบคุณ...ครับ...” ผมเอ่ยปากเบาๆ..ขณะที่ยังมองนิ้วมือตัวเอง..กำมัน..แล้วคลายออกช้าๆ...
     ใครอีกคนที่อยู่ด้วยแต่ไม่ได้พูดจาอะไรกระชากกระดาษออกจากมือผมแล้วเดินจ้ำพรวดๆออกไป ทำเอาผมเหวอทันที..พี่กันย์ก็รุนหลังผมให้ลุกขึ้นพร้อมกับหัวเราะเบาๆ...
   “..โห...งอนเป็นกับเค้าด้วยแฮะ...”
      ผมทำหน้าเบ้ งอน...ผู้ชายตัวควายๆคนนั้นน่ะเรอะ..ท่าทางมันน่ารักซะที่ไหน แต่ผมก็ได้แต่ถอนใจแล้วเดินตามไปทันที...ที่ตามนี่ไม่ได้จะง้อ..แต่พี่แกดันเอาเอกสารขอเรียนต่อของผมไปด้วยน่ะเซ่..
  “...พี่...พี่โตครับ...” ผมรีบวิ่งไปหาเค้าที่เดินจ้ำพรวดๆไม่สนใจใคร ปากก็ร้องเรียกไปด้วย รู้สึกอนาถที่ตัวเองเหมือนนางเอกละครหลังข่าวเข้าไปทุกที..แล้วก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องไปตามง้อ..ไม่สิ..เพราะเอกสารของผมอยู่นั้นต่างหาก..
    “..พี่...พี่คร้าบ...” ผมลากเสียงยาวเฟื้อยพร้อมกับออกแรงเฮือกสุดท้ายวิ่งไปดักหน้า ก่อนที่เค้าจะเดินออกจากบริเวณโรงฝึกไปในที่ๆคนพลุกพล่านให้ผมขายหน้าไปมากกว่านี้.. รายนี้ก็เหมือนกันไม่รู้จะจ้ำอะไรนักหนา ไม่ใช่หนังอินเดียน่ะครับ..ที่จะได้วิ่งง้อกันข้ามเขาสามลูก..อ้อ..ผมไม่ได้มาง้อ..มาเอาเอกสาร..อย่าเข้าใจผิด..
    “..อะไร...” ชะงัก..แล้วกระชากเสียงอย่างไม่สำนึกถึงความผิด..ผมแอบเบ้หน้าเล็กๆกับน้ำเสียงเหมือนควายงอนนั่น..ไม่น่ารักหรอกน่ะ เหอะ..
   “...ขอเอกสารผมด้วยครับ..จะเอาไปเขียนส่ง...” ผมว่าพลางแบมืออกมาข้างหน้า..ทำเอาพี่ท่านทำสีหน้างงวูบ..ก่อนจะยื่นมาให้ผมอย่างไม่พอใจ...บร๊ะเจ้า..จะซึนไปไหน?
   “..ขอบคุณครับ...” ว่าพลางจะเดินหนี...อะไรครับ...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้มาง้อ..แล้วก็ไม่ใช่นางเอก..
   “..เดี๋ยว....” พี่โตคว้าแขนผมหมับ..ออกแรงกระชากลากถูไม่เบานัก ไปยังหลังโรงฝึกที่มีแปลงเกษตรอยู่..เอ่อ...จะพาผมมารดน้ำผักใช่มั้ยครับ..
    “..มึง...ตกลงมึงเป็นอะไรกันแน่..”
    “..............” ผมเงียบ..ไม่อยากพูดถึงความอ่อนแอของตัวเอง..พี่โตชะงัก..สีหน้าโมโห..
   “..ไม่บอกกู..จะบอกแต่ไอ้กันย์ใช่มั้ย มึงน่ะ ! ” กระชากเสียงใส่ผมทันควัน จนผมต้องหน้านิ่ว..หนวกหูว่ะ.(อ้าว..เฮ้ย )
  “...พี่เขาแค่ปลอบใจ..ไม่เกี่ยวอะไรด้วยครับ..” ผมตอบห้วนๆ..ไม่ทราบว่าจะมาซักไซ้ไล่เรียงกันทำไม ผมเป็อะไรกับคุณครับ เมียหลวงเรอะ..อ้อ...ตูเป็นเมียน้อยสิน่ะ......ลืมไปครับ...ผมเป็นแค่นอมินี...
    “...อย่าลืม...ว่ามึงเป็นเด็กกู..อย่าออกนอกหน้าให้มันมากนัก !..” เสียงกระซิบเข้มๆ...ทำให้ผมหน้านิ่วอีกรอบ..
พร้อมกับหันไปสบตาคุณพี่โตที่ทำหน้าโหดใส่ เขามีสายตาวาววับ...
   “..เข้าใจครับ...”
   “..เออดี ! ”
   “...แต่ผมไม่ใช่ขี้ข้า..และก็ไม่ใช่ที่รองมือรองตีน..ช่วยเข้าใจกันด้วยน่ะครับ..”  ผมบอกเรียบๆ..บอกแล้วไง..ว่าผมมันคนแบบไหน...จะทำร้ายร่างกาย จะเห็นผมเป็นอะไรก็ได้..แต่อย่าทิ้งผม..เพราะถ้าทิ้ง..ผมจะหันมากัดทันที...
ไอ้เนมก็สู้คนน่ะโว้ย! (ตะโกนบอกตัวเองในใจอย่างฮึกเหิม)
    “.....” ไอ้คุณพี่โตชะงัก...มองหน้าผมที่ยืนนิ่งก่อนจะร้องหึในลำคอ..
   “..กล้าเล่นกับพวกกูงั้นสิ..มึงน่ะ...อยากลองของเหรอว่ะ...” ถาม พลางบีบคางผมแน่น..ออกแรงจนผมน้ำตาคลอ..
เบ้หน้า...
   “...ไม่ใช่ครับ..แค่ผมไม่ใช่หมา..” ผมบอกพลางสะบัดหน้าตัวเองออกจากมือนั่น..จากที่ตอนแรกเคยดีใจ..ตอนนี้กลายมาเป็นอะไรแล้วก็ไม่รู้...
   “..แต่ถ้าลองหือกับกู..มึงได้ต่ำกว่าหมาแน่ ! ”
    “........” ผมไม่ตอบ..แต่มองหน้าพี่เขา..ไม่ยอมหลบตา..จนอีกฝ่ายถอนใจพรืด..
   “เป็นห่าอะไรของมึง..งอนยังกะผู้หญิง...” เขาบอกทำเอาผมตาโต..นี่ไอ้เนมงอนเรอะ...เปล๊า ใครงอน..ไม่มี๊..อย่ามั่วครับ อย่ามั่ว..
    “..ไม่ได้งอนครับ...” ผมปฏิเสธเรียบๆ ทำหน้าบูด..
    “..หึ...ก็ดี...” คุณพี่โตร้องหึในลำคอ..ก่อนจะมองหน้าผมอีกรอบ..
    “..ครั้งนี้กุจะยกให้..ถือว่ามึงใหม่..ยังไม่รู้อะไร..แต่ถ้ามีอีกรอบ..รับรอง กุจะให้มึงได้เจอนรกในคุก ของจริง...”
     “.............” เป็นอีกครั้งที่ไอ้เนมได้แต่เงียบ..ไอ้ที่ผ่านมานี่..ไม่ใช่นรกมั้ย?..ไม่ลำบากเลยใช่มั้ย?..
    “..มึงบอกกูมาวะดีๆว่าเป็นอะไรไป ไม่งั้นกุจะถีบมึงให้จมน้ำตายห่าในบ่อนี่ให้ดู...”
   “...ไวโอลิน...” ผมอ้าปากบอกในที่สุด กับคนที่อยากรู้เรื่องชาวบ้านจนต้องเอาความปลอดภัยในชีวิตมาอ้าง ผมถอนใจ เตรียมตัวไม่ให้คลุ้มคลั่งถีบคนตรงหน้าให้ตกบ่อ ตัยหองแทนตัวเอง หากเขาหัวเราะเรื่องของผม..
   “...นิ้วของของผม..มันยึด..เล่นไวโอลิน..ไม่ได้...อีกแล้ว...” แต่แค่เอ่ยปากพุด แต่นึกถึงต้นเหตุของน้ำตา..ขอบตาผม
ก็ร้อนผ่าว...น้ำเสียงสั่นไหว...
   “........” อีกฝ่ายไม่พูดอะไร..นอกจากจะยืนมองเงียบๆ..
  “.........” แค่นั้นก็พอแล้ว...ผมไม่พูดอะไรต่อ..ไม่ได้สะอื้นไห้..แต่น้ำตา...มันไหลพรากมาตอนไหนไม่รู้...
   พี่โตเอื้อมมือมาดึงกระดาษเอกสารที่เริ่มยับยู่อีกครั้งมาจากมือผม เขาเอามันมาคลี่ดูผ่านๆ ยืนเงียบๆขณะที่ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ..
แสงของดวงอาทิตย์พาดผ่านร่างของผมและเขา..แต่ไม่มีใครขยับไปไหน..ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปช้าๆ
...ไร้คำพูดปลอบใจ..ไร้ซึ่งถ้อยคำอ่อนหวาน...หรืออ้อมกอดอบอุ่น...แต่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ..ขอแค่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

เศร้าจังเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ

loessakkk

ขอบคุนมากครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆสนุกดี ขอบคุณที่เอามาแชร์นะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณมากครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

birthday

ขอบคุณมากคับ

H2Oz

ขอบคุณจ้า

nattan010

ขอบคุณครับ