OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 13

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แสงของดวงอาทิตย์พาดผ่านร่างของผมและเขา..แต่ไม่มีใครขยับไปไหน..ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปช้าๆ
...ไร้คำพูดปลอบใจ..ไร้ซึ่งถ้อยคำอ่อนหวาน...หรืออ้อมกอดอบอุ่น...แต่แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ..ขอแค่ผมไม่ได้อยู่คนเดียว...
Imprison 12: ความจริง
   “.เฮ้ย...พี่ ไปไหนมาว่ะ...” เสียงคุณพี่ทิน ขี้ปลาทองติดตูดไอ้คุณพี่โตดังขึ้นเมื่อผมลากสังขารตัวเองมายังโรงอาหารเพื่อกินข้าวกลางวันได้ในที่สุด โดยมีใครสักคนทำหน้ามุ่ยเดินนำผมอย่างอารมณ์บ่จอย..ซึ่งขอย้ำ..ว่ามันไม่ใช่ความผิดของผม
ซักนิด...
...ผมผิดตรงไหนอ่ะ..ที่ไปยืนร้องไห้แถวนั้นแล้วเผลอเหยียบแปลงผักเข้า......ผมผิดตรงไหน ที่เผอิญตัวเองเขียนเอกสารไม่เสร็จ เลยต้องให้คุณพี่โตมานั่งปลูกผักคนเดียว......ก็ผมไม่ได้ตั้งใจนี่นา...อย่าบ่นกันดิ..
   “..เตะหมา...” ชะอุ้ย...พูดจาแบบนั้นแล้วกระแทกตัวนั่งบนโต๊ะโครม ขณะที่ผมเดินตามแล้วทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม..เดินไปนั่งอีกฝั่งซะไกลลิบ เพื่อป้องกันตัวเองจากวิถีกระสุน..แหะๆ...
     “..มึงไปนั่งทำไมตรงนั้น..ทำเรื่องแล้วหลบเหรอว่ะ..” เสียงนั่นทักผมที่กำลังเนียนๆนั่งอยู่..แหม..ทีแบบนี้ล่ะตาไวจังน่ะ..
     “...ไอ้เนม..มึงไปก่อเรื่องไรไว้ว่ะ..” ไอ้คุณพี่ทินถาม..แต่แค่ถาม..จำเป็นมั้ยว่าต้องตบหัวกบาลผมไปด้วย ยิ่งตอนนี้มัน`ตัวเงินตัวทอง`นไปแล้ว ยิ่งเจ็บกว่าเดิม ชิ
    “..ผม..ไม่ได้ตั้งใจ..” ผมงึมงำตอบ..ก็ใครจะรู้ล่ะฟ่ะ ไอ้เราก็นั่งขี้มูกโป่งเพลินๆใครจะคิดว่าแค่ขยับนิดเดียว ขาจะลงไปปักใส่ขี้เลนบวกกับต้นผักกาดเข้าให้..
    “..ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ..” อ้าก ด่าแล้วก็ตบหัวผมอีกแล้ว ไอ้คุณพี่ทินโว้ย ได้ทำอะไรให้ครับ มาตบหัวผมทำไม
ถ้าหัวล้านไปน่ะ..ฮึ่ม...
     “..พอแล้ว...” โอ้..มีคนมาช่วยชีวิตผมล่ะ ซาบซึ้งจริงๆน่ะ...แต่พอหันไป...เอิ่ม........ไม่รู้ว่าจะขอบคุณ..หรือว่าด่าดีฟร่ะ
       คนที่บอกประโยค..พอแล้ว...ก็คือคุณพี่กิต..ซึ่งถ้าบอกดีๆก็คงดีอ่ะน่ะ..แต่คุณพี่ดัน..บอกแล้วกำแขนไอ้คุณพี่ทินแน่น..ไม่พอๆ..แถมยังออกแรงบีบซะจนผม.......ผมยังขนลุก..
     “...เฮ้ย ! ไอ้กิต อะไรของมึง..” ไอ้คุณพี่ทินโวยพลางสะบัดมือออก ขนาดพี่แกไม่ได้ขาวน่ะ ยังเห็นเป็นรอยมือชัดเจนเลย ไอ้คุณพี่ทินทำหน้าโมโหใส่พลางตั้งท่าจะเอาเรื่อง..เออ..เป็นผมๆก็ทำ..
      โครม !
    “..เลิกกัดกันได้แล้ว...” เสียงโต๊ะคว่ำดังลั่นสนั่นโรงอาหาร ทำเอาเสียงจ๊อกแจ้กเงียบกริบและผู้กระทำก็ยืนมองสีหน้า`ตัวเงินตัวทอง`มๆ ส่งไปยังมนุษย์สองคนที่ยังออกอาการ กัด กันไม่เลิกรา..
    “..ไอ้กิต..มึงทำอะไร...” ไอ้คุณพี่โตถาม..สายตาโหดๆมองไปยังพี่กิตจอมซาดิสต์..หมอนั่นมองหน้าผม..สลับกับมองหน้าพี่โตจบท้ายด้วยการมองหน้าไอ้คุณพี่ทิน..แล้วถอนใจเฮือก..
    “...โทษที...”
   “..มึงอย่าเอานิสัยเก่าตัวเองมาใช้..” พี่โตเอ่ยเสียงเรียบๆก่อนจะมองมาทางผม
“..แล้วมึง..อย่ามายุ่งกับของๆกู..”
    ..คำพูดนั่นทำเอาผมชะงัก..ตัวชาวาบ..
  “..ไอ้เนม...มึงมานี่...”
       ว่าพลางก็ลากถูผมที่กำลังนั่งเอ๋อๆไปอย่างรวดเร็ว..อะไรกันเนี่ย..มันเป็นความผิดผมรึไงที่มีผู้ชายมาแย่ง..เอ้ย...ที่พี่ๆ
เขาทะเลาะกันอ่ะ..
    “..ไปทำเสน่ห์อะไรพวกมันว่ะ..ถึงได้มีแต่คนหลง..” นั่นสาบานซิว่าปาก...คือผมไม่ได้ต้องการจะให้ใครมาหลงแต่อย่างใดน่ะ..แล้วไอ้ที่มีผู้ชายมาปลื้มนี่..น่าดีใจงั้นสิ..?
    “..จะไปรู้เหรอ..” ผมสวนกลับด้วยอารมณ์บ่จอยนัก..แล้วนี่อะไรเนี่ย..ลากผมมาที่ไหนอีกน่ะ..มีแต่เสื้อผ้าถูกซักแขวนเรียงรายไปหมด..ดูยังกะม่านรูด..ชะอุ้ย..ไม่ใช่ๆ..
    “..ถุย...เห็นว่าโดนโอ๋เข้าหน่อยล่ะทำเก่งเชียวมึง..” ว่าพลางเอนหลังพิงผนังตึก หัวเราะหึหึ ทำท่าเหมือนถูกใจอะไรนักหนากัน ไม่ได้ถูกตามใจจนเหลิงครับ..แต่คุณกูทนไม่ได้แล้วต่างหากว้อย..ที่จะมาถูกด่าถูกท่ารุนแบบเนี๊ยะ...
   “..มึงโดนคดีอะไรน่ะ?..” จู่ๆก็หันมาถาม..บรรยากาศดีงั้นเหรอ..ถึงได้...
   “..ฆ่าคนตาย...” ผมตอบเรียบๆ..เบือนหน้าหนี..
   “..เหอะ...” มีอะไรน่าหัวเราะ..
    “..มึงดูอะไรโน่น..” ว่าไม่พอยังลากคอผมอีก..แค่กๆ..เสื้อรัดคอซะแทบขาดอากาศหายใจ..แต่ภาพที่ผมเห็นนั่นทำเอาอึ้ง..จนลืมเรื่องอากาศหายใจไปเลย.....นั่นมัน...
    “...ทำไม...?....” ผมถามออกมาอย่างยากลำบาก..ลำคอแห้งผาก..ตาเบิกกว้าง...
    “..ถามทำไม..ไม่เคยเห็นเหรอ..” คนพูดหันมามองหน้าผมที่กำลังอึ้ง..สายตายังเบิกกว้างมองไปยังอีกมุมของเสาอาคารที่มีผ้าสีขาวบังไว้นิดหน่อย แต่ก็ยังชัดพอที่ใครก็ตามจะมองเห็นอยู่ดี..
    “..ก็...พี่เขา....”
    “.ทำไม..” ไอ้คนพาผมมาดูถามด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก..
    “..เมื่อเช้าเขายัง..ยังมาที่นี่..อยู่..เลย....” ผมถามออกไปตะกุกตะกัก..ไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นเลยซักนิด...
    “..ไหนบอกว่าเป็นพวกเดียวกัน..แล้วนั่นมันอะไร..ทำไมพี่ไม่ช่วยเขาล่ะ...” ผมถามออกไป ชี้ไปยังภาพที่คนตรงหน้าให้มองอย่างทนไม่ไหว ..ไม่เข้าใจ..ก็ไหนว่าเป็นพวกเดียวกัน..แล้ว..แล้วทำไม..
    “..หึ..” คนตรงหน้าหัวเราะขบขัน..เหมือนคำถามของผมเป็นเรื่องตลกนักหนา..ก่อนจะหันมามองหน้า..
    “..นี่มึงฆ่าคนตายจริงๆเหรอ?...ปัญญาอ่อนขนาดนี้..”
    “..แล้วทำไม..มันเป็นเรื่องที่น่าปลื้มรึไง...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่ถามล่ะ....” ผมร้องถามไปอย่างไม่พอใจไม่สนจะครับหรือสุภาพอะไรทั้งนั้น ความสงสัยหงุดหงิดปนคับข้องใจยังอึกอักอยู่ในหัวอก..กับภาพที่ผมเห็นและกับท่าทีของคนตรงหน้า..มันอะไรกัน...
    “..คิดว่าที่นี่เป็นสวนสนุกรึไงว่ะ...”
    “......................” ไม่น่าเชื่อว่าคำตอบนั่นทำให้ผมสะอึก..พูดไม่ออก
    “..คิดว่าตัวเองมีคนคุ้มกะลาหัวแล้วจะสบายเรอะ...” พี่โตว่าพลางมองหน้าผมที่อึ้งจัด “..กูจะบอกให้เอาบุญน่ะไอ้เด็กใหม่...ไม่มีใคร..ช่วยคนโดยไม่ได้ประโยชน์หรอก....”
    “...อายุขนาดมึงเห็นโลกมาแค่ไหน?..คิดว่านี่กำลังเล่นขายของกันเหรอว่ะ...ในนี้มันก็เหมือนโลกจำลองของข้างนอกโน่น..คิดว่าโลกนี้มันจะสดใสสวยงามเหมือนกับที่ไอ้ปัญญาอ่อนแต่งเพลงลวงโลกมาให้มึงเล่นเรอะ..
“ คนตรงหน้าว่า พลางก้มลงเก็บก้อนหินขนาดเขื่องมาไว้ในกำมือ..
   “..ไอ้เมฆมันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน..ไม่ใช่เรื่องที่กุจะยุ่ง..มันจะให้ใครเอาตูดก็ช่าง..ตราบใดที่มันทำงานให้กุเสร็จ..”
เขาว่าพลางโยนก้อนหินนั่นขึ้นลงแบบไม่สูงนัก ก่อนจะเสยะยิ้ม..มองหน้าผม......ด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจที่สุดในโลก...
    “..ดูมันไว้เป็นตัวอย่าง..เดี๋ยวไม่นาน..มึงก็ต้องเจอแบบเดียวกัน...”
         ว่าแล้วก็เขวี้ยงก้อนหินนั่นไปยังมุมเสาที่มีร่างของผู้ชายสองคนกำลังคลอเคลียกันอยู่ แรงเหวี่ยงนั่นส่งให้ก้อนหินไปกระทบศีรษะชายอีกคนที่ผมไม่รู้จักจนเลือดอาบ..
     เขาล้มลงช้าๆ ในมือยังถือซองสีขาวๆแปลกตาไว้ ขณะที่เมฆมีสีหน้าชาเฉย เอามือเปื้อนเลือดของตัวเองเช็ดที่เสื้อ
ของชายคนนั้น ในมืออีกข้างมีมีดสั้นๆที่สะท้อนแสงแดดให้เห็นไกลลิบกับซองสีขาวในมืออีกสองซอง..
   เมฆหันมามองทางผม..รอยยิ้มของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึก เขายิ้มให้พวกเราบางๆขณะที่ดึงมีดออกจากสีข้างของผู้ชายที่ล้มพับลง..แล้วเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ...   พร้อมๆกับผู้ชายข้างกายที่หันมาแสยะยิ้มให้ผมอย่างไร้ความปราณี
อึดอัด...ปวดหัว...หายใจไม่ออก...
    มือสั่นระริกของผมกำก้านช้อนในมือไว้แน่น ขณะที่ก้มลงตักอาหารตรงหน้าเข้าปากอย่างเงียบเชียบ เสียงหัวเราะที่ดังมาเป็นระยะของผู้คนรอบโต๊ะยังสวนกันไปในอากาศ แต่ก่อนผมคิดว่ามันไม่ได้แปลกแตกต่างอะไร แต่มาวันนี้..กลับเป็นวันที่ผมรู้สึกว่า..เสียงหัวเราะพวกนี้..มันน่าขยะแขยงที่สุดในโลก...
    สายตาเยาะหยัน รู้ทัน ของผู้ชายคนนั้นยังเหลือบมองมาเป็นระยะ ทำหน้าตารื่นเริงรู้สึกดีจนคนเห็นอย่างผมยังอยากจะอ้วกออกมาแทน อาการรื่นเริงไม่หยี่ระ ยิ่งมองเห็นเท่าไหร่..ยิ่งน่าขยะแขยง..ยิ่งน่ารังเกียจ...อยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆ...วิ่งไปให้ไกล....ถ้าหาก...
   มือหนาคว้าแขนหมับ..ขณะที่สายตาของผมยังจับจ้องไปยังภาพเบื้องหน้าอย่างไม่อาจละสายตา..เสียงกระซิบนุ่มๆ..
แต่ราวกับเสียงของภูตผีปีศาจ..
  “ อย่าคิด..จะไปบอกให้ใครรู้..ถ้าข่าวรั่ว..กูเอามึงแน่...”
   “..พวก...พี่..มัน....” ผมกัดฟันกรอด ร่างทั้งร่างสั่นระริก..มองหน้าเขาอย่างผิดหวังระคนไม่พอใจ..
  “..หึ..จะอะไรก็ช่าง..แต่มึง..ถ้าคิดจะปูดบอกใคร..หรือแม้แต่ออกจากกลุ่มล่ะก็..” นัยน์ตาสีเข้มนั้นหันมามองหน้าผม
เย็นยะเยียบจนไม่อาจมองถึงก้นบึ้ง..น่ากลัว..แทบไม่กล้าขยับ..
   “..มึงจะได้รู้..คำว่าตายทั้งเป็น..มันเป็นยังไง...”
      คำพูดนั้นยังดังก้องอยู่ในสมอง ผมก้มมองเมนูอาหารในจานหลุมของตัวเอง..สีแดงของมัน..เหมือนกับสีเลือด...
เลือดที่ผมเคยสัมผัสเพียงครั้งเดียว..แต่ก็จำไปจนตาย...
    ....ภาพร่างของผู้ชายคนนั้นนอนแน่นิ่งยังติดตามาจนถึงตอนนี้ ร่างของเขามีเลือดสีแดงเข้มอาบไปทั่ว..มันเจิ่งนองเหมือนน้ำ..ไหลรินออกมาราวกับไม่สิ้นสุด..เศษซากไม้มะฮอกกานีของไวโอลินที่ผมรักยังกลาดเกลื่อน..บางอันยังอยู่บนร่างของเขา..ปัก..ทิ่มแทงลงบนร่างกายของผู้ชายคนนั้น..สายตาของผมพร่ามัวมองเครื่องดนตรีที่ตัวเองรัก...ซึ่งตอนนี้มันผุพังลง..กลายเป็นเศษซาก..กลายเป็นของที่ใช้ทำลายชีวิตคนๆหนึ่ง...
   ร่างสั่นเทาของน้องสาวที่ผมกอดไว้ยังร่ำไห้ไม่หยุด..ขณะที่ผมพยายามรวบรวมเศษซากของไวโอลินที่แตกกระจาย..
โดยที่มือของตัวเอง..ยังเปื้อนเลือดสีแดงฉาน......เปื้อนจนไม่มีวันล้างออก..อึก..!
  อาการคลื่นเหียนตีเข้ามาอย่างกะทันหัน เพียงแค่คิดถึงมือที่เปื้อนเลือดของตัวเอง ผมแทบจะยั้งมันไม่อยู่..แต่ก็พยายามอดทน..มือของผมกำช้อนแน่นจนแทบจะหัก ฝ่ามือมีเหงื่อซึม..ทั้งสั่นระริก...
     ครืด...
  “...ไอ้เมฆ..มาแล้วเหรอ...เป็นไงมึง...” เสียงทักนั่นทำให้ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองหน้าของคนที่มาใหม่ เมฆยักไหล่อย่างสบายๆ สีหน้าปกติ..ปกติ..จนคนมองอย่างผมแทบบ้า..
     จากใบหน้าสวยๆที่ผมหลงใหลได้ปลื้ม..ตอนนี้..มันช่างให้ความรู้สึกแตกต่างกับตอนเช้าลิบลับ..แค่ผมเห็นหน้าเขา
ภาพเมื่อเช้าก็เหมือนจะวกกลับมาอีกครั้ง..ภาพของเขาที่กำลังคลอเคลียกับผู้ชายอีกคน..กอด..จูบ..และมีอะไรกัน..ก่อนจะจบลงกับการทำร้าย..รึอาจจะลามไปถึง ฆ่า..ด้วยซ้ำ...
    ....แค่ผมมองแล้วยังอยากจะอาเจียน อยากรู้เหลือเกินว่าเขาทนมาได้ยังไง.. ...เขาทนกับชีวิตที่ต้องเอาตัวเข้าแลก..แล้วเอาชีวิตคนอื่นเพื่อใครคนนั้นได้ยังไง...
       ผมมองหน้าคนๆนั้นที่หันไปคุยกับเมฆอย่างเคร่งขรึม..แต่สายตาของทั้งสองคนนั้นวาววับ..มุมปากประดับรอยยิ้มยินดี..ที่น่าสะอิดสะเอียนที่สุด...     ...ดูมันไว้เป็นตัวอย่าง...อีกไม่นาน..มึงก็จะเจอแบบเดียวกัน...
    ทันทีที่สบสายตาเข้มๆคู่นั้น..สายตาเย้ยเยาะนั่นก็เหมือนจะบอกย้ำผมกับประโยคที่ตัวผมเองจำได้ขึ้นใจ...
...อีกไม่นาน...ผมก็จะกลายเป็นเครื่องมือของคนพวกนี้....   ผมเงยหน้ามองผู้คนรอบกายที่ยังคุยกันเฮฮา...สายตาที่เคยนับถือ ชื่นชม เปลี่ยนไปแล้ว......และจะเปลี่ยนไปตลอดกาล...
“..เฮอะ..ทำอะไรมันว่ะ..” เมฆร้องขบขันในลำคอ มองไปยังร่างของเจ้าเด็กใหม่ที่นั่งนิ่ง ใบหน้าที่เคยร่าเริงสดใสจนน่าอิจฉาเมื่อเช้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด..ถึงจะไม่ได้ใส่ใจอะไร..แต่ก็อดอยากรู้ได้อยู่ดี..
“..โชว์ของมึงเมื่อกี้ไง...” บอกพลางหันไปมองหน้าเจ้าคนที่ถูกพุดถึง แม้จะนิ่ง..จะเงียบ ไม่มีท่าทีอะไรเหมือนทุกที..แต่เขา
ก็สังเกตเห็นประกายตาที่เปลี่ยนไป จากที่เคยมีชีวิตชีวา มองหน้าหัวเราะเฮฮากับพวกลูกน้องของเขาอย่างร่าเริง เจ้าเด็กคนนั้นกลับนิ่ง มือกำช้อนแน่นในมือ..มือที่เขาเห็น..ว่ามันสั่นระริก..
   “..โถ..จะรับน้องทั้งที..เล่นซะไก่ตื่นเลยว่ะ..แล้วจะใช้งานมันได้เรอะ..” เมฆว่าพลางมองเด็กหนุ่มต่อยิ่งเมื่อเห็นใบหน้า
ซีดเผือกเขาก็ยิ่งนึกขบขันปนสมเพช
   “..ไม่ได้ก็ต้องได้สิว่ะ...” โตเอ่ย พลางยักไหล่ช้าๆ “..แล้วกุจะให้มันเดินของเร็วกว่าเดิม..ไอ้กิตสันดานเดิมมันออกอีกแล้ว..”
“..อ้อ..เพราะอย่างนั่นล่ะสิ..” เมฆพยักหน้าหงึกๆ
“..ไอ้สันดานนี่...”
เจ้าตัวบ่นงึมงัม..
   “..เออ..แล้วเรื่องที่ให้มึงไปจัดการ..เอาให้เรียบร้อยแล้วกัน..”โตไม่พูดอะไรต่อนอกจากสั่งเรียบๆทำให้เมฆตวัดสายตาค้อนเล็กๆใส่..ออกปากบ่น...
    “..จะไม่ให้พักกันเลยรึไงว่ะ..” เขาว่างึมงำ
“..ก็รู้อยู่ว่างานนี้ไม่ง่าย..จัดการไอ้วิทย์ให้ก่อน..แล้วไอ้กันย์..มึงก็รู้ว่ามันเคี้ยวยาก..”

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผมม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆสนุกดี ขอบคุณที่เอามาแชร์นะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

birthday

ขอบคุณมากคับ

H2Oz

ขอบคุณจ้า

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ