OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 14

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“..อ้อ..เพราะอย่างนั่นล่ะสิ..” เมฆพยักหน้าหงึกๆ
“..ไอ้สันดานนี่...” เจ้าตัวบ่นงึมงัม..
   “..เออ..แล้วเรื่องที่ให้มึงไปจัดการ..เอาให้เรียบร้อยแล้วกัน..”โตไม่พูดอะไรต่อนอกจากสั่งเรียบๆทำให้เมฆตวัดสายตาค้อนเล็กๆใส่..ออกปากบ่น...
    “..จะไม่ให้พักกันเลยรึไงว่ะ..” เขาว่างึมงำ
“..ก็รู้อยู่ว่างานนี้ไม่ง่าย..จัดการไอ้วิทย์ให้ก่อน..แล้วไอ้กันย์..มึงก็รู้ว่ามันเคี้ยวยาก..”

“..เออ..กุมีวิธีแล้วกัน...” เอ่ยรับคำ พลางมองไปยังร่างเล็กๆนั่นอีกครั้ง...คราวนี้เขาได้เห็นแววตาประหลาดนั่นอีกครา..ดวงตาที่ไร้ความสดใส มีชีวิตชีวา..ดวงตาที่แห้งผาก..มองมาทางเขาเพียงแว้บเดียว..ก่อนจะเมินไปทางอื่นอย่างไม่อยากพบเห็น..
...ท่าทางนั้นทำให้เขานึกหงุดหงิดใจ..โตขมวดคิ้ว..มองไปยังเจ้าคนที่ยังยั่วโมโหเขาแบบไม่รู้ตัวอย่างไม่คลาดสายตา..ก่อนจะเข่นเขี้ยวไม่พอใจ..
   “...มึงเอามันไปจัดการไอ้กันย์...” โตสั่งเรียบๆ พลางมองหน้าเมฆที่กระพริบตาปริบๆอย่างแปลกใจด้วยความชาเฉย..
Imprison 13: เลือดสาด
    “..เฮ้ย..พี่โต..นายเรียกว่ะ..” เสียงเรียกของคุณพี่โวยดังขึ้น ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าก้มตาถือไม้กวาดทางมะพร้าวกวาดพื้นเงียบๆ  พอได้ยินเสียงนั้นผมชะงักทันที เงยหน้าไปมองไอ้คุณพี่โตที่ยืนถือไม้กวาดเต๊ะท่าอยู่แถวนั้น ผู้ชายคนนั้นชะงักกับคำบอกเล่าที่ได้ยินก่อนจะเขวี้ยงไม้กวาดลงพื้นดังโครม
   “..หมาที่ไหนคาบไปบอกอีกล่ะ..” พูดแล้วหันมาสบตาผมที่ยืนมองอยู่..ทำเอาไอ้เนมสะดุ้งเฮือก..
หึ..คิดว่าคนอย่างผมจะมีปัญญาไปบอกใครรึไง
   “..อะไรล่ะพี่..ออกจะโจ่งแจ้งปานนั้น..ไอ้หมาเฝ้าห้องพยาบาลมันไปเจอ เห็นว่ายังไม่ตายมั้ง..” คนบอกเล่าข่าวสารทำหน้าแสนรู้ใส่จนผมยังนึกระอาแทน ขณะที่ไอ้คุณพี่โตสบถดังๆอย่างอารมณ์เสีย.
   “..ไอ้เวรนี่..เสือกไม่เข้าเรื่อง..”      
   “..จัดการมันซะเลยมั้ยพี่..จะทำอะไรก็ทำไม่ได้ขวางหูขวางตาชิบ..”พี่ทินว่าพลางดึงแขนเสื้อตัวเองขึ้นจนถึงกล้ามล่ำๆดำๆของคุณพี่แก..อืม..สักยันต์หนุมานด้วยนิ..แต่คงเร็วกว่าตำรวจไม่ได้ล่ะสิถึงได้มาแอ้งแม้งอยู่ที่นี่..
    “..ไม่ต้อง..เรื่องจัดการ กุวางคนไว้แล้ว..” ว่าพลางหันมามองผมอีกรอบ..ทำเอาผมหนาวสันหลังยะเยือก....อย่าบอกน่ะ...ว่าเป็นกู..T^T
     “..แล้วเอาไงพี่..นายเรียกแล้วน่ะ ”
     “..เออ...เดี๋ยวกูไป..” ว่าพลางเดินมาทางผม ที่พยายามอย่างยิ่งในการทำตัวล่องหน ไม่เป็นที่เตะตาใครโดยเฉพาะ
ไอ้คนๆนี้..
    หมับ !
   “..มึงไปกับกู..” เสียง`ตัวเงินตัวทอง`มๆกระซิบข้างหู..ทำเอาผมแทบร้องไห้..   
   “..ทำไม..ผมไม่ได้....”
   “..เมื่อกี้มึงอยู่กับกูตอนเชือดไอ้นั่นนี่..หึ..ลองมาเป็นพยานให้กูหน่อยจะเป็นอะไรไป...” เสียงกระซิบนั้นทำให้ผมยิ่งเครียดมากกว่าเดิม ตัวโตๆกึ่งเอนกึ่งพิงกับร่างของผมโดยพาดแขนหนาเอาไว้กับไหล่ของผม ก้มลงกระซิบแผ่วเบาแต่แฝงการข่มขู่เอาไว้อย่างชัดเจน..
    “..พี่...ผม....” ผมเบ้หน้า..รู้สึกเหมือนตัวเองจะร้องไห้.แต่ทำบาปมานอกคุกก็มากพอแล้ว นี่ขนาดมาอยู่ในคุก ยังต้องให้ผมทำเลวซ้ำรอยเดิมอีกรึไง..
   “..มึง...” มือหนาบีบคางผมไว้หนักๆสายตาเย็นยะเยือกไร้ความเห็นใจจ้องสบมองผมอย่างเฉยชา..ทว่ามันกลับแฝงอาการข่มขู่ไว้อย่างชัดเจน “..ถ้าไม่อยากตาย..อย่าพูด...ถ้าไม่อยากติดคุกเพิ่ม..อย่าแส่เรื่องไม่เป็นเรื่อง..ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนไอ้เมฆก็มากับกู..เร็วๆ!...”
     พูดแล้วก็กระชากแขนผมไปอย่างไม่ไยดี ไม่สนสายตางวยงงและเต็มไปด้วยคำถามของคนในแกงค์ของตัวเอง ผมเห็นพี่กิตลุกขึ้นมาเหมือนจะเข้ามาหา แต่โดนพี่ทินพี่แมกและคนอื่นๆดึงตัวเอาไว้อย่างรวดเร็ว.. ส่วนผมก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามแรงลากจูงนั้นไปอย่างไร้ความรู้สึก..  ...กล้าพูดว่าจะไม่ให้ผมเป็นเหมือนเมฆงั้นเหรอ?... ...คำพูดของคนๆนี้..มันไม่น่าเชื่อถืออีกแล้ว...
“..สรุปว่า..ตอนนั้นนี่..อยู่กับ...เขา...สิน่ะครับ...” คำพูดเรียบๆง่ายๆแต่ทำเอาผมหน้าชาดังมาจากปากผู้ช่วยผู้คุมรายเดิม..
พี่กันย์..ที่ตอนนี้กำลังนั่งเขียนอะไรยิกๆอยู่..
  “..เออ...” บอกเปล่าไม่พอ ยังเอามือมาลูบต้นคอผมขึ้นๆลงๆชวนให้ขนลุกพรึ่บอีก..ผมเม้มปากแน่น ไม่หันไปมองเขาซักนิด..ไอ้การแสดงบ้าบอนี่..มันชวนขยะแขยงจริงๆ..
    “..แล้วแถวไหนเหรอครับ..”
    “..พูดเหมือนไม่รู้น่ะ..เวลาจะเอานี่..มันที่ไหนล่ะ..” พูดเรียบๆแต่ชวนขนลุกกว่าเดิมด้วยประโยคนั้น..คำพูดแสนจะน่ารังเกียจยังคงดังออกมาจากปากคนๆนั้นอย่างต่อเนื่อง..ผมหน้าชา..จนไม่รู้จะอายยังไง ขณะที่คนข้างๆยังไม่มีท่าทีกระดากอาย..
ผมเม้มปาก ลอบขยับตัวอย่างนึกแสยงในอก..ผมไม่ได้รังเกียจที่เขาทำท่าทางแบบนี้..แต่ผมรังเกียจการกระทำของเขา...
คิดแล้วอยากจะหัวเราะใส่หน้าตัวเองให้ลั่น.....สวนสนุก...คำพูดของผู้ชายคนนั้นมันทำให้ผมคิดได้ในที่สุด..
ใช่...ที่นี่ไม่ใช่สวนสนุก...นี่เป็นที่ของผู้กระทำผิด..เป็นที่กักขัง...คนที่มีความผิด..คนที่ทำร้าย..ทำลายชีวิตคนอื่นอย่างผม..
แล้วจะหวังอะไรจากที่นี่..จะหวังอะไรจากคนที่พบในสถานที่แห่งนี้......คนดี...ที่คอยช่วยเหลือคนอื่นงั้นเหรอ?
..น่าขำ...ตัวผมที่คิดแบบนั้น...แล้วเป็นยังไง..มาตอนนี้กลับถูกดัดหลัง..หักหลังจากคนที่ตัวเองคิดว่าดีนักหนาซะจุกไปหมด..ไม่พอยังถูกลากไปพัวพันกับเรื่องชั่วๆของคนเลวๆพวกนี้อีก...
   “..งั้นก็แถวใกล้ๆกัน..ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเหรอ?..” ผมชะงักกับคำถามที่ดังขึ้นพลางหันไปมองหน้าคนถามที่ยังทำสีหน้าไร้ความรู้สึก พลางจดอะไรยิกๆต่อไป แต่คนตอบก็หน้าด้านกว่า ยังคงก้มหน้าก้มตาไซ้เหาจากซอกคอผมไม่เลิก สัมผัสวูบๆวาบๆแถวต้นคอ...ชวนขยะแขยงซะจนอยากจะอ้วกออกมาด้วยซ้ำ..
...ผมหลับตาลงช้าๆ..เกลียด....ผมเกลียดคนๆนี้จริงๆ......คนที่ผมเคยไว้ใจ..เคยชื่อถือ..มาตอนนี้กลับทำลายความไว้ใจนั้นซะย่อยยับคามือ....ความรู้สึกของคนที่ตกจากที่สูง...จุกแค่ไหน..เจ็บแค่ไหน...ผมก็เพิ่งจะมารู้ก็วันนี้เอง...
   “..ได้ยิน...” คำตอบนั้นทำเอาทั้งผมทั้งพี่กันย์ชะงัก หันไปมองหน้าคนพูดทั้งคู่ จอมวายร้ายในสายตาผมเอนตัวบนเก้าอี้นุ่มๆ พลางเอามือโอบไหล่ผมไว้ ด้วยสีหน้ากวนๆกึ่งกะลิ้มกะเหลี่ยที่ชวนโมโหสุดๆ...
   “..ได้ยินแต่เสียงครางน่ะ..จะบอกให้ก็ได้น่ะว่าเป็นยัง....”
   “..พี่ !..” ผมหน้าแดงก่ำ เอามืออุดปากไอ้คนตรงหน้าไว้แทบไม่ทัน โกรธจนแทบพูดไม่ออก ปากคอสั่น..ไอ้ปากปีจอ
เอ้ย..
   “..งั้นเหรอครับ..”ส่วนคนจดก็ยังนิ่งได้โล่จนผมอยากร้องไห้ใส่..
   “..ถ้าอย่างนั้น..ก็แสดงว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องสิน่ะครับ..ขอโทษที่รบกวนเวลา..แล้วก็...” พี่กันย์ว่าเมื่อเห็นไอ้เจ้าพี่โตบ้านี่ดึงผมลุกขึ้นจากโต๊ะ เมื่อทราบว่าการสอบสวนจบลง เขาถอนใจ..
   “..ช่วยเรียกคนที่ยืนฟังอยู่หน้าห้อง..ให้เข้ามาด้วยแล้วกัน...”
      ว่าแล้วก็หันไปหยิบกระดาษมาเรียงๆกันสนใจกับงานของตัวเองต่อไป..ผมทอดสายตามองร่างนั้นที่ยังนิ่ง...ความจริงแล้ว..ในที่แห่งนี้..จะมีคนที่ดีกับผมจริงๆซักกี่คนกัน......หรือกระทั่งผู้ชายที่เป็นดั่งเทพบุตรตรงหน้า..เนื้อแท้แล้ว..จะเป็นดั่งพญามาร..
   แกร๊ก....
    “..เรื่องมากจริงๆ...”  เสียงก่นด่าของใครบางคนหน้าประตูทำให้ผมชะงัก ละสายตาจากผู้ชายในห้องพยาบาล..
พอไอ้คุณพี่โตเปิดประตูออกไปผมก็เจอร่างของเมฆยืนทำหน้าเบื่อๆอยู่ตรงนั้น เขาหันมามองหน้าผมที่กำลังถูกลากออกมา กับหน้าของคนลากที่ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน..ดวงตาขุ่นเคืองไม่พอใจ..ก่อนจะบ่นแล้วเดินเข้าไปในห้องที่ผมเพิ่งออกมาเมื่อกี้..
  ..แต่ผมก็ยังทันได้เห็นแววตาร้ายๆของคนสองคนที่สบกันเพียงชั่ววูบ..ทำเอาผมใจหายวาบ..มองตามประตูห้องที่ปิดลงอย่างร้อนรน..ผมนึกถึงใบหน้าและท่าทางของผู้ชายในห้องนั้น...พี่กันย์....ผู้ชายที่คอยดูแลผม.....เขาไปทำอะไรให้ใครเมื่อไหร่...เขาไปทำให้คนๆนี้ขุ่นเคืองตั้งแต่ตอนไหน..
ผมหันไปมองหน้าไอ้คุณพี่โตที่ลากแขนผมออกมาจากห้องอย่างไม่สบายใจ..สายตาของเขาไร้แววอนาธรร้อนใจ..
มุมปากปรากฏรอยยิ้มระรื่น...ทำเอาผมหนาววาบในใจ...    ...จะทำเลวอะไรกันอีก..
    “..หึ...ทำหน้าเหมือนจะตาย...” คนที่ลากผมออกมาบ่นเมื่อเห็นผมทำหน้านิ่วคิ้วขมวด..ผมไม่หันไปมองหน้าคนพูดเสียด้วยซ้ำ..ไม่สนใจแรงบีบแขนที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ..ได้แต่เดินตามเขาไปเงียบๆ...ไม่ถามหรอกว่าไปที่ไหน..ในเมื่อผมมันเป็นแค่หมากตัวนึงในมือ...ก็แค่เด็กโง่ๆที่ถูกหลอกใช้..จะจูงไปซ้ายลากไปขวา รึจะทำอะไรก็ตามใจสิ
    “..ไปอาบน้ำ...” เขาว่าพลางลากแขนผมเข้าไปในห้องขัง เพราะเมื่อเราสองคนออกมาแล้ว บรรยากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ..ท่าทางใกล้จะมืดแล้ว..
     “..แล้วข้าว...” ผมเงยหน้ามามองท้วงงงๆ..นับแต่เข้ามานี่..ผมยังไม่ได้กินข้าวให้อิ่มจริงๆเลยซักมื้อ..
    “..เดี๋ยวค่อยมากิน...” ว่าพลางลากแขนผมไปอีกแล้ว..ผมหน้าบูด..พยายามสะบัดแขนหนีแต่ไม่เป็นผล..เลยได้แต่บ่นลมๆแล้งๆไปตามเรื่อง..ฮึ่ย....ถ้าแขนหลุดมาน่ะ..พ่อจะงับเข้าให้.
           แต่ผมก็ได้แต่ทำหน้าแบบนั้นแล้วเดินตามไปอย่างไรทางเลือก อะไรกันว่ะ(ครับ) ตอนเช้ายังขู่ผมจะเป็นจะตายอยู่เลย แล้วตอนนี้มันอะไร ใจอ่อนเรอะ ถึงได้พาผมลากไปโน่นไปนี่ มาทำดีใส่ หึ...ประทานโทษ สมองคนน่ะครับไม่ใช่ปลาทอง จะได้ความจำสั้นลืมง่ายว่าใครไปทำอะไรไว้ให้น่ะ..
    ผมเดินดุ่มๆไปเอาของใช้ที่จำเป็นในห้องขังของตัวเอง แล้วก็จรลีตามท่าน ที่ยืนทำหน้าอารมณ์เสียไปอย่างไม่พอใจเช่นกัน แล้วพอมาถึงห้องอาบน้ำ ..ก็อย่างว่าล่ะครับ คนอื่นเค้าไปกินข้าวกันหมดแล้ว บรรยากาศเลยวังเวงวิเวกโหวงเหวง..เหลือแค่ผมกับเค้าแค่สองคน..
    ผมเหลือบมองคนข้างๆที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินไปเปิดก๊อก เอาหัวไปรองตรงนั้นแล้วเปิดน้ำใส่หัวตัวเองซะสุดแรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วสะบัดไปมาอย่างแสนเท่ห์.....เออ ยอมรับว่าเท่ห์อยู่หรอก..แต่ถ้านับการกระทำที่ผ่านมาล่ะก็..เฮอะ !...ขอบอกว่าตอนนี้ ต่อให้คนตรงหน้าจะหล่อจะเท่ห์แบบไหน จะเหมือนดาราปานใด ไอ้เนมก็กรี้ดไม่ลง...
...เฮอะ..เกลียดมันว้อย....
    “..ยืนมองทำไมว่ะ..ไหนบอกจะกินข้าว..จะทำไรก็ทำ...” หันมาบ่นใส่ผมซะตาเขียว...เออ..คนเราพูดอะไรแล้วไม่เคยจำเลยน่ะ..ไหนเคยบอกอะไร..บอกว่าห้ามตูถอดไงล่ะ ฮึ..
   ผมยืนกระฟัดกระเฟียดใส่คนพูดอยู่สักพักก็สำเหนียกได้ว่าไร้ประโยชน์ เมื่อคนตรงหน้าถอดเสื้อผ้าตัวเองออกเหลือ
แค่ กกน.กางเกงในตัวเดียวต่อหน้าผม ทำเอาผมหน้าแดงวาบ..หันหลังกลับแทบไม่ทัน..ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็ช่วยหน้าบางซะมั่งเหอะ..มาถอดให้เห็นโต้งๆแบบนี้..หน้าด้านเกินจะทนจริงๆ เหอะ..
    ผมได้แต่บ่นงึมงำในใจเมื่อเห็นหุ่นสุดเท่ห์ที่ยังเห็นแวบๆผ่านหางตา....ตัวสูงๆล่ำพอประมาณ หน้าตาหล่อๆยืนเก๊กปล่อยฟีโรโมนเป็นนายแบบกางเกงใน รอสโซ่..คิดพลางก้มมองหุ่นตัวเอง..ถ้ารายนั้นเป็นนายแบบกางเกงใน ผมก็คงเป็นได้แค่นายแบบผ้าอ้อมเด็ก..
    คิดแล้วมีแต่อารมณ์เสียเลยไม่อยากคิด ผมจึงถอดเสื้อออกแบบเก้ๆกังๆ..ตามด้วยกางเกงสีเดียวกันแบบประดักประเดิด..ก็ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยถอดเสื้อผ้าให้ใครดูนอกจากแม่นี่ครับ..ใครจะไม่อายกันเล่า..
   “..มึงทำอะไรอยู่เนี่ย..จะอาบก็รีบอาบ...เป็นตุ๊ดรึไง ยืนอายอยู่ได้..” บ่น..บ่นเป็นหมีกินผึ้งเชียวเวลาใครทำอะไรไม่ทันใจ ผมแอบเบ้หน้ามองไปทางคนที่กำลังสระผมสบายใจแฮ..อยากจะทักเหลือเกินว่าหนังหัวที่มีผมติดแค่นั้นจะสระหาอะไร..ขี้กลากคงอยากจะขึ้นอยู่หรอก..หึ..(ตกลงเค้าสะอาดรึแกซกมกห๊ะ)
    ผมได้แต่เม้มปากไม่พอใจ..ก่อนจะหันไปจัดการตัวเองบ้าง..รีบๆทำอะไรให้เสร็จๆซะจะได้รีบไป มาอยู่กับคนแบบนี้นานๆพาลจะเกลียดขี้หน้ามากกว่าเดิมไปซะเปล่าๆ...แต่ไอ้เด็กขี้กางอย่างผม..ถึงจะเกลียดเค้าไปอีกคน หมอนี่ก็คงไม่รู้สึกอะไรหรอก...
     ผมก้มตัวสระผมตัวเองเงียบๆ หูก็เงี่ยฟังเสียงน้ำสาดสะบัดจากคนข้างกาย  ชั่วขณะหนึ่งหัวสมองก็คิดไปถึงตอนที่เข้ามาในสถานที่นี้เป็นครั้งแรก..แปลกจังน่ะ...ผมก็คิดแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว..มีเหตุผลอะไรเหรอ?..ที่ทำให้ผู้ชายคนนั้นเข้าหาและรับผมมาอยู่ในกลุ่ม ให้เป็น..เด็ก...ของเขา...
...ทั้งที่เพิ่งเข้ามาแท้ๆ..ผมกลับไม่กลัว...นั่นสิน่ะ..น่าแปลกจริงๆ..ทำไมผมไม่กลัวกันน่ะ...ใครหลายคนก็เคยทักไว้แบบนั้น..ก็คงเพราะผม..ยังเป็น เด็ก อยู่ล่ะมั้ง.....เด็กอย่างผม..เด็กที่ยังไม่รับรู้ถึงสังคมของการแก่งแย่ง เห็นแก่ตัว..ของผู้ใหญ่..
..เด็กน้อยที่ยังไม่รู้ถึงคำว่า ผลประโยชน์ และการ ใช้ประโยชน์จากคนๆหนึ่ง....เด็ก...ที่รู้สึกเหมือนกับการอยู่ในนี้คือสวนสนุก...ทั้งที่ความจริงมันคือนรก....ตื่นเต้นยินดีกับสิ่งแปลกๆใหม่ๆที่เข้ามา..ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มที่คนอื่นหยิบยื่นให้ แท้จริงมันคือความมาดร้ายที่น่ารังเกียจ.....เด็กอย่างผมนี่...มันโตแต่ตัวจริงๆ...
       ความเจ็บแปลบบริเวณเบ้าตาทำให้ผมชะงัก..ความคิดทั้งหมดพลันหยุดลงเมื่อรู้สึกปวดแสบแวดร้อนบริเวณเบ้าตา..มันอาจจะดีกว่าถ้าเป็นน้ำตาเหมือนทุกที...แต่ทว่าตอนนี้ผมกำลังสระผมอยู่ต่างหาก!
   “...อูย.....” ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหวแสบปวดเบ้าตาจนอยากร้องไห้ มือได้แต่ความสะเปะสะปะเพราะไม่เห็นภาพใดๆ..

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

น่ากลัวจังเลยย T^T

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆสนุกดี ขอบคุณที่เอามาแชร์นะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

Zodass

ขอบคุนมากๆคับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

birthday

ขอบคุณมากคับ

H2Oz

ขอบคุณจ้า

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ