OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 15

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ความเจ็บแปลบบริเวณเบ้าตาทำให้ผมชะงัก..ความคิดทั้งหมดพลันหยุดลงเมื่อรู้สึกปวดแสบแวดร้อนบริเวณเบ้าตา..มันอาจจะดีกว่าถ้าเป็นน้ำตาเหมือนทุกที...แต่ทว่าตอนนี้ผมกำลังสระผมอยู่ต่างหาก!
   “...อูย.....” ผมร้องออกมาอย่างทนไม่ไหวแสบปวดเบ้าตาจนอยากร้องไห้ มือได้แต่ความสะเปะสะปะเพราะไม่เห็นภาพใดๆ..
“..ไอ้เวรนี่...ขนาดหัวมีผมแต่นั้นยังจะอุตส่าห์เอาแชมพูเข้าตาอีก..ใส่ทำพ่อมึงเยอะแยะอะไรนัก...” เสียงของคนๆเดียวที่อาบน้ำอยู่กับผมดังลั่นข้างๆตัว พร้อมกับความเย็นที่ลามตั้งแต่หัวจรดเท้า..ไอ้พี่บ้านี่มันเทน้ำใส่หัวผมซะเต็มเหนี่ยว..
แต่หัวผมมันเป็นแชมพูอยู่น่ะเฟ้ย..
   “..อุ๊บ...อ่ะ..แค่กๆ....พะ..พี่....แค่กๆ...” ผมสำลักกระอักกระไอจนตัวสั่น หลับตาปี๋ มือพยายามจพหยุดไอ้คนที่เทน้ำใส่หัวผมด้วยความหวังดี(?)แบบไม่ยั้งเอาไว้ แต่ว่ากลับไม่เป็นผล...กระแสน้ำเย็นๆที่รดมาเรื่อยๆทำเอาผมแทบจะขาดอากาศหายใจ แต่ทางรอดสุดท้ายของผมก็เปิดออก เมื่อมือของผมคว้าไปถึงวัตถุอะไรสักอย่างในตัวเขา ผมออกแรงดึงขณะที่เท้าสะเปะสะปะพลิกลับจนต้องเอนหลังกระแทกพื้น..
พรืด...ตุ๊บ....
   ผมหล่นวืดลงบนพื้นทันทีที่เสียงการทรงตัว  มือซ้ายที่ถืออะไรซักอย่างมองเห็นมันกองมาตรงข้อเท้าคนตรงหน้า ขณะที่ผมเบิกตากว้าง มองผ่านท่อนขาที่เต็มไปด้วยขนหน้าแข้ง ขึ้นไปยังขาอ่อนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ..แล้วก็......
พรวด... !
    “..ว้าก.....” ไอ้เนมตาลีตาเหลือกลุกพรวดออกมาจากพื้นที่อันตรายโดยเร็ว..มือข้างนึงก็กุมจมูกตัวเองพลางดิ้นหนีหนอนตัวยักษ์ อ้าก
    ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า คือผู้ชายรูปหล่อ ล่ำ หน้าตาดี มีกล้ามพอประมาณ กำลังยืนอึ้งมองผมอยู่ ในสภาพ...
หนอนชาเขียวห้อยโตงเตงเลยว้อยย...
    แต่นั่นยังไม่เรียกว่าน่าอายที่สุด เพราะสิ่งที่น่าอายที่สุดนี่มันอยู่ที่ผม..ผมที่กำลังกุมจมูกตัวเอง ที่สร้างผลงานกระฉูดออกมาปรี้ด....ทันทีที่เจ้าหนอนยักษ์นั่นออกมาให้ผมเชยชมด้วยซ้ำ.......ผมมองหน้าเขา...ส่วนเขา...ก็มองหน้าผม....
  ผมหน้าแดง...แดงจัด แดงแป๊ด~~~~ ชนิดที่ชาตินี้ไม่เคยหน้าแดงได้ขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ......สาบาน...ว่านับแต่ลืมตาดูโลกมานี่เป็นความอับอายที่สุดในชีวิตของผมแล้ว...
อ้ากไอ้เลือดกำเดาบ้า จะไหลออกมาทำม้าย
    ผมพยายามเช็ดเลือดสีแดงๆที่น่ารังเกียจเป็นที่สุดในตอนนี้ออกจากใบหน้าและขาของผู้ชายตรงหน้า แต่ขาล่ำๆนั่นกลับขยับหนี พร้อมกับที่ผมรู้สึกถึงรังสีดำทะมึนด้วยแรงพิโรธของใครสักคนที่ไม่ต้องเดา เดือดปุดๆบริเวณเหนือศรีษะ
ที่เต็มไปด้วยฟองแชมพูของผม...
   “..ไอ้เนม เหี้_ยเอ้ย ! ”
Imprison14:No way ouT
     ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ เมื่อตาสบตาแล้วไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำ...
     สองร่างที่เผชิญหน้ากันยามไม่มีสองคนที่ชอบทำเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอในสายตาของร่างสูง กันย์วางคลิปบอร์ดที่มีกระดาษแปะทับอยู่ลงช้าๆ สายตาของเขามองมายังร่างเล็กจ้อยของผู้ชายที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหวานฉายแวว
เบื่อหน่าย ดวงตายังคงมีความชิงชังฉายชัด...
    เขาถอนใจช้าๆ ขยับตัวบนโต๊ะ รู้สึกใจหายวาบและกระส่ายกระสับไม่น้อย..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว..ที่เขาไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ด้วยสถานะเช่นเดิม... เสียงครูดของเก้าอี้ดังช้าๆ...พร้อมกับร่างของคนตรงหน้าทรุดตัวลงนั่ง......กอดอก...เหลือบมองหน้าเขา..แล้วเฉย...
   กันย์มองท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่ถอนใจแรงๆอีกรอบ กับคนที่เคยควบคุมทุกอย่างได้..ก็มีแต่คนๆนี้ล่ะมั้ง ที่ยังทำให้เขาเสียความมั่นใจอยู่เสมอ..
   “....เป็นยังไงบ้าง?...” คำถามนั้นเรียกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองแค่แว้บเดียว..แล้วอีกฝ่ายก็หันหนี..
   “...มีอะไรจะถามก็ถามมา..อย่าเรื่องมาก...” เสียงห้วนๆ เอ่ยตอบ..ไม่สนใจคำถามที่แสดงความห่วงใยสักนิด เมฆตวัดสายตาจ้องเอาเรื่องคนตรงหน้า..บุรุษที่แม้ไม่ได้อยู่ในชุดขาว..แต่ตัวตนที่แท้จริงก็ยังฉายชัด..
“..แต่คุยกับพี่..มันยากนักรึไง..”
   ครืด.... ปัง !
   “..หุบปาก...มึงไม่ใช่พี่กู ! ”
            ร่างเล็กๆถลาเข้ามาหาพร้อมกับมือที่กระชากคอเสื้อเขาเต็มแรง กันย์สบตาคู่นั้นอย่างตระหนกเล็กๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็จ้องมองมาอย่างไม่ยอมลดละ..ด้วยแววตาแห่งความไม่พอใจ..เคืองโกรธ..
...ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... ในหัวสมองพลันคิดถึง อดีต ที่ผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่ปี..แต่นานชั่วกัปชั่วกัลป์..สำหรับตัวเขา...
...น้องชายที่แสนดีและน่ารักคนนั้น..คงไม่มีแล้วสิน่ะ...
   เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องเงียบๆ..กันย์ยังคงนิ่ง หลับตาลงไม่ได้มีท่าทีจะโต้ตอบหรือตกใจแต่อย่างใด ขณะที่เมฆเม้มปากแน่นดวงตาวาวๆจ้องสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของคนตรงหน้า..ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่พลุ้งพล่านอยู่ในอก..เริ่มสงบลงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นปิดลง..
...เพียงวูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยสั่นไหวด้วยความร้าวรานใจ..เขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้น..ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เริ่มเสียดแทงเข้ามาในใจ..
...ทำไม..ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
       ขอบตาปวดร้าวระบม..เปลือกตาร้อนผ่าว..
   อยากจะร้องไห้ตะกุยตะกายทำร้ายคนตรงหน้าให้สาสมกับความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งหมดที่มี..แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ดังที่ใจหวัง..
   ...อยากให้คนๆนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา..รู้สึกถึงความโกรธเกลียด เคียดแค้นที่ยังคงอยู่ในอกนี้ ไม่จางหาย..
...อยากให้ต้องพบเจอสิ่งเดียวกับที่เขาเจอ..แล้วจะได้รู้..รู้จักนรกที่เขากำลังเผชิญอยู่ในอก...
.....เปลือกตาบางพลันหรุบต่ำลงช้าๆ มือผละจากคอเสื้อของร่างสูง กลับไปทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ราวกับคนสิ้นแรง......แต่อย่างไรเขาก็ทำไม่ลง...
     กันย์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขยับกาย พร้อมกับแรงกระชากที่ลำคอหายไป ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ..มองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับตาลงราวกับคนสิ้นแรง...
    เขาจะออกปากพูดบางอย่าง..แต่พอดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปรากฏ กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ...
     “...มีอะไรจะถามก็พูดมา..อย่ายืดยื้อน่ารำคาญ..”
     “........” กันย์มองหน้าของคนพูดแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบคลิปบอร์ดที่เป็น งาน ของเขาขึ้นมา...
    “...ทำอะไรลงไป..รู้ตัวบ้างไหม?..” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังดวงตาที่ตวัดมามองสบ..เมฆเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ..สวนขวับ..
    “..เรื่องของกู ! ”
    “..เรื่องของเมฆน่ะใช่..แต่ไปทำร้ายใครแบบนี้มันถูกรึไง ! ” เขาถอนใจพลางถามดังๆ
   “........”
   “..แล้วยังไปทำแบบนั้นอีก...เมฆ..อยู่คนล่ะแดนกันแล้วยังจะยอมเขาแบบนั้น..มันก็สองสามปีมาแล้ว..รู้อยู่หรอกว่าเขาช่วยเรา..แต่ช่วยโดยการลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันดีแล้วรึไง?..”
   “..หุบปาก ! จะช่วยใครมันก็เรื่องของกู..” เมฆขึ้นเสียงแว้ด ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบตาคนตรงหน้า..
   “..ไม่ใช่ผมแล้วอย่ามาพูด..ไม่เคยเจออย่างกูมึงอย่ามาเสือก ! ” เด็กหนุ่มตวาดลั่น ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส
เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น..วันคืนที่มีแต่นรก..วันเวลาที่เขาโดนกดขี่ข่มเหง..
     “..พูดแบบนี้แล้วช่วยอะไรได้เหรอ?..มันช่วยอะไรได้บ้าง..ก่อนที่มึงจะเข้ามา รู้มั้ยว่ากูเจออะไร มึงรู้มั้ยว่ากูเหมือนอยู่ในนรก..ทุกอย่างมันเป็นเพราะใคร เพราะใคร ! ”
     เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับข้อมือที่กระชากเสื้อเขาร่างของคนตรงหน้าแรงๆ เมฆรู้สึกว่าอารมณ์ของเขายิ่งรุนแรงเมื่อสบตาคู่นั้น.งดวงตาที่ยังคงสงบนิ่ง..ความเย็นชา..ที่เขาเกลียดนักหนา..
   “..เข้ามาทำเป็นคนดี..ทำเป็นคนน่าสงสาร..แต่ผมไม่มีวันลืมหรอกว่าพี่ทำอะไรไว้..ทำลายครอบครัวผมไม่พอใช่มั้ย?..ถึงต้องส่งผมไปให้ไอ้เลวนั่น..ถึงต้องพาผมไปอยู่ในนรก..พี่รู้มั้ยว่าชีวิตผมมันบัดซบแค่ไหน..มันเลวร้ายแค่ไหนตั้งแต่มีคนอย่างพี่เข้ามา ! ”
   “..เมฆ !..” กันย์ร้องตะโกนใส่คนที่กำลังพร่ำเพ้อไม่หยุด..มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้น..ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิด..แต่เขาก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
..กระทั่งคำขอโทษ..ยังไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะรู้ว่ามันไม่เพียงพอ..
    “..ต่อให้ทำยังไง..ผมก็ไม่มีวันหวนกลับไป..อย่ามายุ่งกับผมอีก..” ร่างบางเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้อีกคราเอ่ยขึ้นชาๆ รามือจากลำคอของร่างสูง ยืดตัวขึ้นช้าๆ พูดออกมาอย่างไม่แยแสสีหน้าของคนมองสักนิด..
    “..ไม่ว่าไอ้เมฆจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...มีหน้าที่มาสอบสวนก็ทำไป..ยังไง...คนอย่างผมมันก็หนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก..”
   “..อ้อ...แล้วไอ้เด็กใหม่ที่เฝ้าดูแลนั่น...โทษทีน่ะ..ที่มันจะ ไม่รอด..จากงานแบบนี้เหมือนกัน...”
   “...จะให้ทำยังไง..ถึงจะเลิกทำเลวซักที...” กันย์ออกปากถามออกมาอย่างเหลืออด มองไปยังร่างเล็กๆที่เขาคิดเสมอว่าเป็นดั่งน้องชายเป็นครอบครัว คนสุดท้าย ที่เขาเหลืออยู่ แล้วนี่อะไรกัน..
   “..ถ้าโกรธพี่..แค้นพี่...ก็บอกมา..อย่าทำแบบนี้..อย่าทำร้ายตัวเอง..ไม่สงสารตัวเอง..ไม่สงสารพี่ ก็สงสารพ่อแม่บ้าง..
คุณลุงคุณป้าเขาจะคิ....”
   “..พ่อแม่ผมเลิกนับผมเป็นลูกตั้งแต่รู้ว่าผมเข้าคุกแล้ว..หยุดพล่ามซักที ! ”
ร่างเล็กตวัดสายตามาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ..ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้..
   “..ลูกชายของเขา...ไม่ใช่ผม!..”
         หมับ...
อ้อมแขนหนาที่กอดรัดร่างกายของตัวเองไว้เป็นสิ่งที่เมฆคิดไม่ถึง เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนของร่างสูง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ.. ทั้งที่สมองสั่งการให้รีบผลักออกแล้วอ้าปากด่าต่อไป..แต่ใจ..กลับสั่นไหว..
...ความเจ็บปวดอ้างว้างที่ไร้ใครเหลียวแล..เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่น...มันเหมือนจะพลิกฟื้นคืนพลังให้กับหัวใจที่แห้งแล้งของเขา.. ..เมฆ หลับตาลงช้าๆ...ในหัวสมองคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านพ้น..กับคนๆนี้ไม่ใช่เหรอ?..ที่เขา...
ก๊อกๆ..
   “..ไอ้กันย์..มึงสอบเรื่องเสร็จรึยัง..เลยเวลามาแล้ว..จะปิดห้องพยาบาล...”
   เสียงตะโกนของผู้คุมทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก เมฆรีบผละกายออกห่างด้วยดวงหน้าที่แดงจัด ขณะที่กันย์ขยับตัวกระแอมกระไอ..
“..ครับ..อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้วครับ..”
   ผินกายมาหาเด็กน้อยของเขาอีกครา กันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างเล็กๆนั่งหันหลังตัวแข็งทื่อ..ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้..
    มือหนาวางลงตรงพนักพิง อีกข้างวางโอบไหล่บาง ก้มหน้าลงไปหาช้าๆ..
      “..เมฆ....”
      “.........”’
     “...จะต้องให้พี่ทำยังไง..เราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..” เสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงความเจ็บปวดข้างๆหู..ทำให้คนฟังเม้มปาก..ก้มหน้าต่ำลง..
    “....แต่ถึงจะโกรธพี่..จะเกลียดพี่..ก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้..ได้ไหม?..”
    “.........”
      แก้มขาวขึ้นสีเรื่อ..ริมฝีปากแดงเม้มแน่นด้วยความกังวล..หากแต่เมื่อคนที่เรียกแทนตัวเองว่า พี่..โน้มกายเข้ามาใกล้...จะเพราะความเคยชิน..ความอ่อนไหวหรืออะไรเขาก็ไม่รู้..จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ...เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ทาบลงมาแผ่วเบา...
    เมื่อจูบนุ่มๆแต่หอมหวานผละจาก แขนหน้าจึงกอดร่างบางไว้อีกครา คราวนี้เมฆหันไปกอดอีกฝ่ายเต็มตัว..หลับตาพริ้ม...
    กันย์ยิ้มน้อยๆ ยกมือลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆ..อย่างยินดี..
   ...เมฆหลับตาพริ้ม..ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอีกครา..
ทอดมองไปยังแผ่นคลิปบอร์ดที่เขียนว่า..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แล้วยกยิ้มมุมปาก...
....เกมส์นี้..ง่ายกว่าที่คิด...
Imprison 15: ผมขอโทษ...
     “..ไอ้เนม เหี้_ยเอ้ย!”....คุ้นมั้ย?...คุ้นประโยคนี้กันมั้ยครับพ่อแม่พี่น้อง!
คราวนี้ไอ้เนมกลับมารายงานตัวอีกครั้งหลังจากที่..ไปทำเลือดหกใส่เท้าไอ้คุณพี่โต แถมพลาดไปดึงกุงเกงลิงให้หนอนชาเขียวของเฮียเค้าออกมายลโฉม !
   ที่ผมเลือดสาดน่ะมันเพราะอากาศร้อนน่ะครับ..เพราะอากาศร้อนผมเปล่าหื่นน่ะ เปล่า..เปล่า..เปล่า..ก็บอกว่าเปล่าไงเล่า !

pkclub2146

ขอบคุณครับ

airline

ขอบคุงมากนะครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อๆๆสนุกดี

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

H2Oz

ขอบคุณมากจ้า

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะร๊าฟ