OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
...ทำให้ผมเป็นแบบไหน...ผมก็จะทำกับมันแบบเดียวกัน...จะได้รู้กัน..ว่าคนอย่างผม...คนที่ต้องกลายมาเป็นหมาอย่างผม...จะทำยังไง..แล้วผมจะทำให้รู้...ว่าเวลาหมามันแว้งมากัดเจ้าของ..จะเจ็บแสบสักแค่ไหน!...
   “..ไอ้เนม !..เอาถังขยะมานี่ซิ..” เสียงร้องเรียกนั้นทำให้ผมละออกจากภวังค์..รีบก้าวยาวๆไปหาคนที่เรียกพร้อมกับถังขยะในมือ..
“..เมื่อไหร่จะหมดว่ะ..เยอะชิบ..” คนๆนั้นๆบ่น..ผมเหลือบตาไปมองหน้าพี่ทินที่ก้มหน้าก้มตากวาดพื้นพลางบ่นไปอย่างกับคนแก่ ก็ทรุดตัวลงนั่งยองๆมือก็โกยเอาขยะบนพื้นมาใส่ตระกร้าอย่างรวดเร็ว..
   “..กวาดๆไปเดี๋ยวก็หมดล่ะน่า..บ่นไปให้ได้อะไรเล่าพี่..” ผมว่าพลางลุกขึ้นเมื่อกอบเอาเศษใบไม้แห้งลงถังแล้ว พี่ทินมองหน้าผมแล้วทำหน้าไม่พอใจใส่ คงเพราะโดนดักคอ แกเลยเหวี่ยงไม้กวาดมาหา..
ผลั่ว !..
“..อูย......” ผมครางอู้..ไม้กวาดทางมะพร้าวที่ถูกเหวี่ยงมาทั้งอันน่ะรับได้ก็จริง..แต่ไอ้ด้ามจับยาวๆนั้น..ดันไปสะกิดแก้มเข้าให้..จำกันได้มั้ยว่าวันนั้นผมโดนไปกี่หมัด..ผมล่ะไม่อยากจะนับ..แต่สรุปคือแก้มบวมฉึ่งไปทั้งสองแถบตอนนี้มันก็เป็นสีม่วงปนเขียว..บวมฉึ่งซะหน้าขนลุก..
  “..ชิ..อย่าสำออยน่า.. “ ไอ้คนนี้ก็ไม่เคยยอมรับผิดกับใครเขาเลยสิน่ะ..ผมลูบแก้มตัวเองป้อยๆ..แล้วก้มหน้าก้มตากวาดพื้นไปอย่างไร้คำกล่าวอุทธรณ์..
   “..แล้วแขนมึงเป็นอะไร...จ้ำๆ...” ไอ้คุณพี่ทินว่า..พลางเหล่มองแขนผม..ส่วนตัวเองก็ไปนั่งสบายอยู่บนม้านั่งใกล้ๆ..
  “..ยุงกัดน่ะ...” ผมบอก พลางก้มมองดูรอยแดงๆบนแขนตัวเอง..ที่ขึ้นพรืดเหมือนคนเป็นลมพิษ..
   “..อ้อ...แล้ว..จะไม่ย้ายมานอนที่เดิมรึไง..” พี่ทินว่า พลางมองหน้าผม..
   “..ผมอยู่นั่นก็ทำลูกพี่ ของพี่อารมณ์เสียเปล่าๆ..”ผมยักไหล่ไม่สน..คับที่อยู่ได้ คับใจอยู่ยาก..ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ความโกรธความเกลียดที่ผมมีต่อคนๆนั้นมันมากแค่ไหน..รู้แค่ว่าแค่มองหน้า..ยังแทบอยากจะลุกหนีไปที่อื่นซะดื้อๆ..แล้วนับประสาอะไรกับการนอนข้างๆ..นอนที่เดิมของผมแต่แรกยังจะดีกว่า..นอนดมกลิ่นส้วมเหม็นๆ โดนยุงกัดจนตัวลาย ดีกว่าจะไปอยู่ใกล้คนที่อารมณ์เสียหาเรื่องถีบผมได้ทุกเวลา คนที่ผมมองหน้าแล้วอยากจะอ้วก..
   “..เกลียดเฮียแกเหรอว่ะ?..” รายนั้นหันมากระซิบกระซาบ.. “..ก็เข้าใจน่ะเว้ย ว่าหน้ากวนตีนอย่าง`ตัวเงินตัวทอง`พี่โต..แถมนิสัยอย่างนั้น..เป็นใครๆก็เหม็นหน้า..กุก็ยังเคืองๆอยู่นี่..แต่ความจริงแล้ว`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตมันก็ไม่....”
   “..ไม่หรอกพี่..แค่ไม่อยากโดนกระทืบเพิ่ม...อีกอย่าง...เฮีย`ตัวเงินตัวทอง`ๆของพี่..ก็ท่าจะเหม็นหน้าผมจนสุดทนอยู่แล้วนี่..” ผมว่าพลางก้มลงกวาดพื้นต่อ..ยอมรับจากใจจริงเลยว่าโคตรจะเกลียดพี่โต..มันเป็นความเกลียดที่ไม่ใช่ความรู้สึกอยากจะฆ่า หรืออยากจะทำร้ายทุกครั้งที่เจอหน้า..สำหรับผม..ความรู้สึกเกลียดที่มี..มันเป็นความเกลียดที่..ไม่อยากเห็นหน้า..ไม่อยากพูดคุย..ไม่อยากพบเจอ..เห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก..จนต้องเบือนหนีไปไกลๆ..ไม่อยากทำร้ายไปให้เสียมือ..ไม่อยากหายใจร่วมชั้นบรรยากาศเดียวกัน..มากกว่า   จะว่าไป..ความเกลียดของผม..มันอาจจะเข้าขั้นขยะแขยงไปแล้วก็ได้..
      แล้วอีกอย่าง..จะไปอยู่ใกล้คนที่เขาอยากจะกระทืบเราทุกครั้งที่อยู่ใกล้รัศมีตีน ไปเพื่ออะไร?
“..อืม...กูก็ว่างั้น..” ไอ้คุณพี่ทินพยักหน้าหงึกๆ..ผมดูแล้วแอบเอือมจริงๆ...
“..ถ้าผมทำนี่เสร็จแล้ว..ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?..” ผมถาม พลางชะเง้อคอไปยังที่เดิมที่ผมมักจะไป..โรงฝึกงาน..
  “...เดี๋ยววันนี้มีพระเทศน์..” คำตอบนั้นทำเอาผมสลดวูบ..ไม่ได้รังเกียจพระ..แต่แอบเสียดาย..
  “..มึงจะไปฟังไอ้พวกนั้นสีซออีกแล้วเรอะ..”
   “..ไวโอลินสิ...ไวโอลิน...ไม่ใช่ซอ! “ ผมสะดุ้ง รีบแก้ปากไอ้พี่ทินทันที..ว่าไวโอลินเหมือนซอ..เจ็บปวดยิ่งนัก..
    “..ไม่รู้..เสียงมันออดๆแอดๆเหมือนกันนี่หว่า..เอาเป็นว่าวันนี้พระจะมาเทศน์แล้วกัน...กุไปแอบงีบแถวหลังๆดีกว่า...” ประโยคหลังนั่นแอบงึมงัมกับตัวเอง..ผมได้แต่หัวเราะหึ..
   “..ไม่กลัวร้อนเหรอพี่..” ว่าตามหลังแต่ดูท่าจะไม่ได้ยิน..ผมก้มลงกวาดเศษใบไม้ตรงหน้าอีกครั้ง..สายตามองไปยังแผ่นหลังที่เดินผ่านหน้ามาวูบหนึ่ง..จึงเงยหน้าขึ้นช้าๆ..
...ตาสบตาเป็นครั้งแรกหลังจากที่ผมโดนซ้อมจนอ่วม..ผมกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างเผลอตัว..เจ็บจี๊ดกับสายตาที่มองมา..ไม่ได้ฉุนเฉียว โกรธเคืองหรือด่าทอ..แต่แค่มองมาอย่างไร้ความรู้สึก..ก็ทำให้ความรู้สึกของผมปั่นป่วนวุ่นวาย..
   “..หึ...” ส่งเสียงในลำคอแล้วก้าวจากไป...ผมเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่ทันที...น่าโมโห...มันน่าโมโหจริงๆ..ทำเสียงเย้ยๆเยาะๆผมแล้วก็เดินหนีไป...
ทำไปทำไม?..ทำแบบนั้นไปทำไม..ยังเยาะเย้ย ยังเหยียบย่ำผมไม่พอรึไง !..
  ..ผมมองตามแผ่นหลังที่คุ้นชินนั้นไปด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน..ความโกรธเกลียดที่ซุกซ่อนอยู่ในใจวิ่งพล่าน..แต่ทำไมกันน่ะ...ทั้งที่ควรจะโกรธเกลียดอยากทำร้ายเขาแบบที่เขาทำบ้าง..แต่ผมกลับทำไม่ลง..
...ผมโกรธ เกลียด...ก็จริง..แต่ผมกลับไม่เคยคิดจะทำร้ายผู้ชายคนนี้เลย..ไม่เคย..คิดจะทำให้เขาต้องโดนทำร้ายเหมือนอย่างผม..
...ผมก้มมองเศษใบไม้ที่กองอยู่แทบเท้า..ความรู้สึกปั่นป่วนหัวใจยังไม่สงบ..ผมได้แต่คิด..คิดทบทวนอยู่ในสมองตัวเองเงียบๆ..ไตร่ตรองความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเอง....ผมยิ้มน้อยๆ...เมื่อรู้ถึงความต้องการของตัวเองในที่สุด..
...ใช่...ผมโกรธ เกลียด แต่กลับไม่อยากให้เขาต้องมาพบเจอแบบที่ผมเจอ...
....ผมไม่อยากให้เขาถูกรุมกระทืบ..ไม่ได้อยากให้เขาถูกปฏิบัติเหมือนสัตว์..แบบที่ผมเคยเจอ..
....แต่....มันต้องมากกว่านั้น......และต้องเป็นความรู้สึก...ที่แหลกเหลว...ไม่ใช่แค่ร่างกาย..
Imprison 21: สิ่งสำคัญ...
   ผมนั่งเท้าคางมองไวท์บอร์ดสีขาวตรงหน้า ดูปากกาไวท์บอร์ดสีน้ำเงินในมือของอาจารย์หนุ่มนายหนึ่ง กำลังเขียนตัวหนังสือภาษาต่างประเทศยาวเป็นพรืด..พร้อมกับชี้นั่นโยงนี่..อธิบายศัพท์ ไวยากรณ์และวิธีการใช้อย่างคล่องแคล่ว..แต่..คงยากนักที่จะทะลุเข้าถึงก้านสมองของ ลุงๆพวกนี้...
   ยังจำกันได้มั้ยครับถึงเรื่องการศึกษาในเรือนจำ หลังจากที่ผ่านมาสี่อาทิตย์กว่าๆ..และผ่านวันที่ผมโดนยำตีนมาเกือบอาทิตย์แล้ว...ผม..ก็ได้มาเรียนหนังสือหนังหากับเขาบ้างในที่สุด ผมเลือกลงเรียนคณะเศรษฐศาสตร์และวันนี้เป็นวันแรกที่ผมเข้าเรียน ในวิชาภาษาอังกฤษ..วิชาที่ผมบอกตัวเองว่า..โง่..เป็นที่สุด
แต่พอมองไปยังบรรดาลุงๆทั้งหลายแล้วก็รู้เลย..ว่าในห้องนี้..ผมไม่ใช่คนที่โง่ที่สุดแน่..
  การเรียนในนี้ก็ไม่ต่างกับการเรียนข้างนอกหรอกครับ มีไวท์บอร์ดมีปากกาสอนแล้วเราก็จดๆกันไป มีอาจารย์มาสอน ซึ่ง..เป็นผู้ชายแน่ๆครับ..ของตาย..และมีผู้คุมมายืนคุมอยู่หน้าห้องหลังห้อง..ส่วนในห้องน่ะเหรอ ก็เรียนกันไป...
   ผมนั่งเรียนไปหาวไป..เบื่อๆกับการสอน..ไม่ใช่อาจารย์แกสอนไม่รู้เรื่องหรอก..แต่..ผมเรียนไอ้พวกนี้มาแล้ว..เพราะงั้นเลยออกอาการเบื่อหน่ายขึ้นมา แล้วไอ้เนื้อหาวิชาที่อาจารย์มาสอนในระดับมหาวิทยาลัยในคุกนี่...อยากบอกว่ามันง่ายกว่าข้อสอบโอเน็จเอเน็ตแกทแพทบ้าบออะไรพวกนี้เยอะ!..
..คิดแล้วเคือง..ผมอุตส่าห์อ่านหนังสือ ไปติว ไปเรียนพิเศษมากมายแทบเป็นแทบตาย..เพื่อจะได้เข้ามหาวิทยาลัย..แต่..ปรากฏว่าได้เข้าแต่ไม่ได้เรียน ส่วนไอ้ที่ได้เข้าเรียน มันก็ดันง่ายสุดๆแบบนี้..
...จะอุตส่าห์ไปเรียนแทบล้มประดาตายเพื่ออะไร?..
  คิดแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก เบือนหน้าหนีกระดานไปมองหน้ากระดาษว่างเปล่า..ในสมองก็ครุ่นคิดถึงแผนการชั่วที่ตัวเองวางไว้......สู้กับคนๆนั้น..ถ้าสู้ด้วยกำลัง ด้วยคน หรือด้วยอิทธิพล ผมก็ล้วนแต่ต้องแพ้..
..แต่ถ้าด้านความรู้สึกนึกคิด...ผมไม่แน่ใจ..และอยากจะลองเสี่ยง..ถ้าชนะ..ก็ได้บวก..ถ้าแพ้..ก็เท่ากับศูนย์...ผมไม่มีอะไรจะต้องเสีย......อาจจะเป็นการคิดอะไรบ้าบองี่เง่าไปเอง...แต่ผมก็ยังอยากจะเสี่ยง..ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย..
ผมเอาปากกาวาดรูปรอยยิ้มลงบนของปกสมุด..แล้วยิ้มตาม..
...แกล้งทำเป็นเชื่อง..แกล้งทำเป็นจงรักภักดี..แล้วค่อยฝังเขี้ยวลงไปกัดช้าๆ..เอาแค่พอเจ็บ..พอรู้สึก..เอาให้ทรมาร..แต่ไม่ถึงกับขาดใจตาย..\
...ใช่....จะทำทั้งที...ต้องเอาให้เจ็บปางตาย..เอาให้เจ็บปวด...ทรมาร..เหมือนกับที่ผมเจอ..
...เขาแสร้งดีกับผม ให้ผมไว้ใจแล้วหักหลังผมใช่ไหม?..เขาทำแบบไหนกับผม ผมก็จะให้เขาต้องเจอสิ่งเดียวกัน..
“..วันนี้ผมจะลองเอาเทสต์ง่ายๆมาให้ทำกันน่ะครับ..” เสียงของคนสอนดังขึ้นทำให้ผมชะงัก..พร้อมกับชีทข้อสอบที่ส่งมาถึง..ผมกวาดตามองข้อสอบ..อืม..ที่ว่าง่ายๆ..มันก็จริง..
     อาจารย์แกเดินท่อมๆออกจากห้องไปเป็นการเปิดให้เหล่านักเรียนโข่งทั้งหลายได้ทำเทสต์ง่ายๆของอาจารย์แกกัน...
ไอ้เนมก็หาว.แล้วยิ้มกริ่มละครับ ข้อสอบง่ายปานนี้ทำไม่ได้ก็ไปตายซะ..เหอะๆ..
   “..ไอ้เนม..เอากระดาษมึงมาหน่อยดิ๊..” เสียงกระซิบกระซาบข้างตัวทำให้ผมชะงัก กำลังเอาปากกาเกาคางตัวเองแบบเบื่อๆอยู่ พอดีกับเสียงเรียกจากไอ้คุณพี่แม้กที่อยู่ในห้องด้วย ผมหันไปหน้าเหรอหราไม่อยากจะคิดว่าโตเป็นควาย..อุ๊บส์ ..โตขนาดนี้แล้วยังจะมาลอกคำตอบกันแบบเด็กประถม..แต่จะว่าไป มัธยมหรือมหาลัย อันนี้เราก็ยังทำกันอยู่ หึ หึ..
    “..เอาไปทำไมอ่ะ...” รู้ว่าเอาไปทำไมครับ แต่อยากจะแกล้งลองดูซิว่าพี่ท่านจะพูดยังไงกัน ฮ่าๆ..
   “..ไอ้นี่...มึง....เอามาเถอะน่า...” น้ำเสียงร้อนรนนั้นยังดังชวนขำ ยิ่งทำท่าจะไม่บอกผมยิ่งอยากแกล้งเอาสิ..อยากแกล้งผมดีนัก..
  “...เอาไปทำไมเหรอครับ...เดี๋ยวอาจารย์สอนเค้าจะมาตรวจแล้วนา..” ว่าไปนั่นแล้วก็ใส่ไฟมันอีก..ทำเอาคนขอข้อสอบเต้นยิกๆ ..เอาสิครับ..จะพูดไม่พูด..
  “..เอ๊ะ !..เชี้ยนี่..อย่ามาลีลาน่ะมึง..เป็นหมาก็หัดเชื่อฟังมั่งสิว่ะ สัด !
“ คราวนี้ว่าไม่พอกระชากกระดาษข้อสอบออกไปจากมือผมหน้าตาเฉย..ไอ้เนมชะงัก..นิ่งไปกับคำพูดนั้น..เห็นคนพูดลอกยิกๆไม่สนใจคำพูดของตัวเองแล้วรู้สึกมือไม้สั่น อยากจะประเคนลงไปบนหนังหน้าหนาๆของไอ้พี่แม้กจริงๆ..
   “..เชื่อฟัง...หึ....คนเป็นเจ้านาย..ทำไมโง่กว่าหมาไปได้ล่ะ...”ผมเหยียดรอยยิ้มแสยะ..แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้..ส่วนคน
ที่ลอกอยู่เมื่อกี้เขียนเสร็จไปแล้วก็หันมามองหน้าผม..
    “..บังเอิญว่าที่นี่เขาไม่ได้วัดกันที่สมอง..โดยเฉพาะไอ้ความฉลาดเฉพาะบางเรื่องของมึง !..” เอ่ยเสียงห้วนหนักฉายแววเย้ยเยาะอย่างชัดเจน..ผมเม้มปากแน่น..สีหน้าเจ็บแค้น..
   “..ครับ...ผมรู้..ว่าที่นี่....มันใช้แค่กำลังกับสัญชาติญาณ..ของ...สัตว์.....ประเสริฐ..ไม่ได้ใช้สมองของมนุษย์...”
    “..มึงอยากมีเรื่อง ยากโดนตีนอีกรอบใช่มั้ยว่ะ !
“ ไอ้พี่แม้กว่า ทำท่าจะกระโจนมาฟัดผม แต่ผมไม่สนใจมองหน้าที่ทำท่าจะมาหาเรื่องตัวเองด้วยสีหน้าไม่หยี่ระ..ยักไหล่...แล้วพูดประโยคที่ขนาดคนฟังอย่างผมยังคิดว่ามันน่ากระทืบมากที่สุด..
   “..หึ...มีสมองแค่นี้..ก็คิดได้แค่นี้แหละ...”
โครม !...นั่นไง...ว่าแล้วไม่มีผิด...
     แสงแดดอ่อนๆที่สาดส่องมากระทบยอดไม้ในช่วงบ่ายแก่ๆนั้นไม่ได้ร้อนแรงสักเท่าไหร่ ใต้โต๊ะม้าหินอ่อนตัวยาวหลังอาคารฝึกได้รับความร่มรื่นจากไม้ใหญ่ที่ปลูกอยู่ข้างโรงฝึกนั้น ข้างหลังเป็นแปลงผักที่ตอนนี้เริ่มโตขึ้นมามาก
คงเพราะได้รับการดูแลอย่างดีและได้รับ ปุ๋ย ชนิดพิเศษจากเหล่านักโทษทั้งหลาย
    เสียงเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งเริ่มบรรเลงเพลงช้าๆ จากโน้ตตัวแรกมาที่ตัวต่อไป โน้ตซอสูงตัวแรก มา ที่ ฟา..เร...ที...
“..วันๆมึงทำเป็นแต่ยั่วโมโหชาวบ้านให้โดนตีนรึไง ไอ้สัด !..” เสียงทักไร้ซึ่งความกรุณาปราณีที่ดังขึ้นบนหัวทำให้ผมชะงัก..หูที่กำลังนั่งฟังโน้ตต่อไปที่บรรเลงมาได้ยินสรรพเสียงนั้นแล้วก็ได้แต่ยักไหล่..   
   “..มีอะไรอีกล่ะ...” ผมออกปากพูดอย่างเอือมๆ..หันหลังไปมองหน้า`ตัวเงินตัวทอง`ๆ..เอ้ย..`ตัวเงินตัวทอง`มๆของพี่ทิน..รายนี้โดนใช้มาเรียกตัวผมบ่อยจนผมชินไปเสียแล้วกับไอ้ที่ด่าๆออกมานั่น
   “..มึงไปกวนตีนไอ้แม้กมาอีกแล้วน่ะ ไอ้สันขวาน !
“ ตะเบ็งเสียงจนผมต้องยกมือมาอุดหูตัวเองแก้เซ็ง..
   “..แล้วไง..รู้แต่ไม่ได้ไปหาเรื่องใครก่อนแล้วกัน..” ผมสวนกลับเรียบๆอย่างไม่แยแส
“..พี่ก็อย่าโวยให้เสียสุขภาพจิตเลยน่า..เดี๋ยวจะกลับไปให้ตื้บเอง ขอฟังอะไรเพราะให้ชุ่มชื่นหัวใจก่อน แล้วจะกลับ..”
  ป้าบ !
ตบมาเต็มที่จนผมร้องจ้าก อะไรกันว่ะเนี่ย ก็บอกว่าเดี๋ยวไปๆไงล่ะเฟ้ย !..
   “..อะไรอีกล่ะพี่..มาตบหัวกันทำไม บอกว่าเดี๋ยวไง..” ผมหันไปว่าใส่ไอ้พี่ทินอย่างหงุดหงิด มีอะไรนักหนา
   “..ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ทุกข์ร้อน มึงเป็น`ตัวเงินตัวทอง`ไรว่ะ ว่างนักก็กวนตีนชาวบ้าน มึงโดนเขาซ้อมมาจนจะหมดกลุ่มแล้วเนี่ย เป็นไรว่ะ อยากแดกตีน?...”
  “..บอกแล้วไง ว่ามีคนมาหาเรื่องก่อน..” ผมสวนกลับเรียบๆ
  “..ก็เงียบๆปล่อยให้พวกมันพล่ามๆไปเดี๋ยวก็จบ แบบที่มึงเป็นแรกๆนั่นไงว่ะ..” พี่ทินเกาหัวแกรกๆ ทำเป็นหน้ายุ่งด้วยความไม่พึงใจในความโง่ดักดานของผม..
   “..มันไม่เหมือนตอนแรก..”
   “..`ตัวเงินตัวทอง`นี่เจ้าคิดเจ้าแค้นโว้ย..กูบอกแล้วไงว่ายอมๆไปซะมึงก็เหมือนกัน ไหนบอกว่ารู้แล้วๆ..แล้วนี่มันอะไร..เชี้ยเอ้ยไม่เห็นว่าจะฉลาดกว่าเดิมตรงไหน..”
    “..ก็รู้ไง..” ผมหันไปมองหน้าบอกเรียบๆ “..ผมก็เชื่อฟังอยู่นี่ไง ให้ทำอะไรก็ทำจูงซ้ายก็ไปซ้าย ลากขวาก็ไปขวา มีอะไรไม่พอใจอีก..แล้วไอ้ที่ว่าผมกวนตีนๆ..ใครมาหาเรื่องมาแขวะผมก่อน..ผมเคยไปหาเรื่องใครก่อนรึไง..ก็มายุ่งวุ่นวายกับผมก่อนทั้งนั้น..”

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ เศร้าจังเลย

aRmkung

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

imanaji

ขอบคุณครับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อนะคร๊าบบ สนุกดี ดิบๆเถื่อนๆ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ