OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 24

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “..มันไม่เหมือนตอนแรก..”
   “..`ตัวเงินตัวทอง`นี่เจ้าคิดเจ้าแค้นโว้ย..กูบอกแล้วไงว่ายอมๆไปซะมึงก็เหมือนกัน ไหนบอกว่ารู้แล้วๆ..แล้วนี่มันอะไร..เชี้ยเอ้ยไม่เห็นว่าจะฉลาดกว่าเดิมตรงไหน..”
    “..ก็รู้ไง..” ผมหันไปมองหน้าบอกเรียบๆ “..ผมก็เชื่อฟังอยู่นี่ไง ให้ทำอะไรก็ทำจูงซ้ายก็ไปซ้าย ลากขวาก็ไปขวา
มีอะไรไม่พอใจอีก..แล้วไอ้ที่ว่าผมกวนตีนๆ..ใครมาหาเรื่องมาแขวะผมก่อน..ผมเคยไปหาเรื่องใครก่อนรึไง..ก็มายุ่งวุ่นวายกับผมก่อนทั้งนั้น..”
“...โว้ย ~~~~ ไม่เข้าใจรึไงว่ะ ! ” ไอ้พี่ทินว่าแล้วเขย่าคอเสื้อผมแรงๆ \
“..ไม่ได้หมายความแค่ทำแบบนั้น มึงเคยอยู่เงียบๆดีๆเชื่อฟังพวกกูทุกอย่างแบบแต่ก่อนไม่ใช่รึไง มึงก็ทำแบบนั้นไปสิ..ไม่ใช่...โว้ย !...ปวดกบาลกับมึงซะจริง แล้วมีเรื่องกันทีไรก็ให้กูมาเรียกทุกที....กูปวดกบาล...”
    “...ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว “
    “...`ตัวเงินตัวทอง`พี่โต ฝากกูมาบอกว่า...”ว่าแล้วก็มองคนที่ทำหน้าไม่สนใจนั่นแล้วนึกโมโหตงิดๆ
   “..............”   
   “..ถ้ามึงยังกวนตีน ก่อเรื่องอีก..ของสำคัญของมึง...จะหายไป...”
   “..มีอะไรที่สำคัญกับผม..ในนี้ด้วย?...” ผมหัวเราะหึ หันไปมองหน้าคนพูด..ขณะที่สายตาของพี่ทินมองหน้าผม
แล้วมองต่ำลงไปช้าๆ...จนไปหยุดที่ส่วนหนึ่งของร่างกายผม..ไอ้เนมมองตาม..ตัวชาวาบ..
   “..นิ้วมือสุดที่รักของมึง...ถ้าไม่อยากมีมันแล้ว..`ตัวเงินตัวทอง`พี่โต..จะเป็นคนช่วยหักให้มันพิการๆไปซะ...”ไอ้พี่ทินว่าพลางมองหน้าผมเงียบๆ..
    “..มึงกำลังคิดจะทำอะไร อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้..อยากจะดัดหลังพวกกู...แบบมึง...มันยังอ่อนไปหลายขุม..อย่าคิดทำแบบนี้อีก..`ตัวเงินตัวทอง`พี่โต...รู้ทุกอย่างที่มึงคิด ทั้งของที่มึงรัก สิ่งที่มึงเกลียด..ถ้ามันอ่อน..มันไม่แน่จริงก็ไม่มีวันกลายเป็นขาใหญ่แบบทุกวันนี้ได้หรอก...”
   “..อยู่เงียบๆ อย่างคนที่เชื่อฟังซะ..เชื่อกู..”
      ผมนิ่งเงียบมองคนพูดที่เดินจากไปแล้ว..ความรู้สึกชาวาบในหัวใจมันยังไม่หาย ผมก้มมองฝ่ามือของตัวเองที่กำแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ค่อยๆคลายมือออกพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่พราวไปหมด..และฝ่ามือที่สั่นระริก..
กลัว...ผมรู้จักความรู้สึกนี้ดี กลัวจะมือสั่นระริก เมื่อได้ฟังประโยคนั้น กลัว..ว่าสิ่งสำคัญสิ่งสุดท้ายในชีวิตของผม..
จะหายไปจริงๆ...
  เสียงบรรเลงดนตรีจากเครื่องสายสุดที่รักของผมยังดังก้องอยู่ในห้องที่ห่างไปเพียงผนังบล็อกกั้น ผมแนบหูลงไป
บนผนังปูน..มือค่อยๆวางแล้วกดลงบนพื้นปูนเป็นจังหวะ..เสียงที..ฟา...เร..โน๊ตตัวต่างๆที่บรรเลงคลอออกมา..พร้อมๆกับน้ำตาที่คลอเบ้า..แล้วไหลอาบแก้มในที่สุด..
...เกลียด....ผมเกลียดคนๆนี้เป็นบ้า..
...เกลียด..ที่จะทำลายสิ่งที่ผมรักนักหนาครั้งแล้วครั้งเล่า..
..เกลียดที่เขารู้จักผมดี...ดีจนเกินไป...เกลียดตัวเองที่ดูออกง่าย..ง่ายจนกลายเป็นจุดอ่อน..
ใช่...ที่ผมได้ฟังมา..ได้ยินมา...มันจริง..จริงทั้งนั้น...
ผมที่โง่..วางแผนจะป่วน..ผมที่งี่เง่า คิดจะเอาไม้ซีกงัดไม้ซุง..
โง่เป็นบ้า..
   ผมก้มมองนิ้วมือของตัวเอง มองนิ้วโป้งที่ยังไม่หายดี ความรู้สึกขัดๆฝึดๆทุกครั้งที่ขยับมือ แค่นั้นก็ทำให้ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่มองมัน..นี่แค่นิ้วเดียว..แล้วถ้าทุกนิ้วของผม..ต้องเป็นแบบเดียวกันนี้..หรือมากกว่า....ผมจะทำยังไง..
แค่แผลที่นิ้วโป้งยังทำผมแทบบ้า แล้วถ้าเกิดขึ้นกับนิ้วทุกนิ้วของผม..ผมไม่บ้าตายเหรอ...
...ถ้าสิ่งสุดท้ายที่ผมรัก ยังรักษามันไว้ไม่ได้ ชีวิตจะมีความหมายอะไรอีก..
หากนิ้วของผมต้องหักลงไปจริงๆ..แค่คิด...ผมก็ตัวเย็นวาบ..ชาวูบไปทั้งกาย..
   น้ำตาของผมไหลซึมบนผนังซีเมนต์จนเกิดรอย..คนโง่แบบผม คนโง่ที่ไร้กำลัง ไร้พวกพ้อง..สุดท้ายแล้ว..ก็ต้องยอมรับชีวิตแบบนี้ แล้วทนอยู่จนแห้งตายกันไปข้างใช่ไหม?..
โง่เหลือเกิน..คนโง่ที่ทำผิดซ้ำซากๆ..ไม่น่าให้อภัยเลยจริงๆ
..แต่คนโง่คนนี้...จะดัดหลังคนฉลาด ทั้งหลาย ให้กระอักเลือดตายกันไปข้าง คอยดูสิ...
  ถ้าเลือกจะใช้วิธีนี้ขู่ผม..ทำให้ผมหมดสิ้นหนทางและชีวิตมีแต่ความกลัว ถ้าจะทำแบบนั้นล่ะก็..ผมก็จะทำทุกวิถีทาง โดยไม่สน..ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..
...ไม่ว่าวิธีไหนที่จะทำให้คนพวกนี้รู้สำนึก และรู้ว่าอย่ามาทำร้ายผมแล้วล่ะก็..ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ใช้วิธีใด ผมก็จะทำ..
...พลาดไปแล้วล่ะ..พลาดไปแล้วจริงๆ..ที่จะใช้วิธีนี้มาข่มขู่ผม..
ผมกลัวน่ะใช่ ผมหวั่นผวาน่ะมันจริง..
ทว่า..ผมไม่เคยบอก..ว่าจะยอมแพ้
..รู้ไหม...ว่าเวลาคนเราจะปกป้องของสำคัญอะไรสักอย่างน่ะ..
บางคน..ก็ไม่เลือกวิธี..เพื่อให้มันอยู่กับเราตลอดไปหรอก..แล้วผม..ก็เป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน..
Imprison 22: อย่าคิดถึงแต่ใจเรา นึกถึงใจเขาเสียบ้าง
     ผมเดินเข้าไปในห้องขังอย่างเบื่อๆ หลังจากกินข้าวอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว..ไม่ได้สนใจจะไปดูหนังดูข่าวอะไรกับชาวบ้านเขา เข้าไปนั่งทอดหุ่ยเงียบๆคนเดียวในห้องขังที่ไม่มีใคร..ห้องอื่นๆก็มีคนประปรายคนสองคน หลายคนหันมามองผม แต่ผมไม่สนใจ..ผมทรุดตัวลงนั่งบนพื้นคว้าเอาผ้าห่มเน่าของตัวเองมากอดแน่น..ด้วยอารมณ์เบื่อเซ็งอย่างมากมาย..
     จะว่าไปแล้ว ชีวิตหลังจากโดนกระทืบของผมก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะโดนชกโดนต่อยบ่อยขึ้นด้วยความวอนตีนของตัวเอง แต่ก็ใช่จะมีอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้โดนเรียกไปส่งของส่งยาแบบคนอื่น..คงดูท่า รอผมปรับสภาพจิตตัวเองก่อนมั้ง คงรอให้ผมเชื่องกว่านี้อีกสักนิด แล้วค่อยใช้งาน ส่วนสภาพตอนหลับนอน...ผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร ถึงจะเหม็นกลิ่นฉี่กลิ่นส้วม ยุงจะบินว่อนจะแทบหามจนผมต้องนอนเกาทุกคืน หรือเสียงกรนสนั่นข้างๆหู...ก็ยังดีกว่าจะมานอนเกร็งอยู่กับคนที่ผมเห็นหน้าแล้วอยากจะอ้วก อยู่ใกล้แล้วขนลุก..มันเป็นแบบนั้นแหละครับ..อย่าหาว่าผมกระแดะ..
    ผมจับปลายชอล์คสีขาวที่แอบจิ๊กมาจากห้องเรียนเขียนลงบนผนังห้องช้าๆ..ในซอกหลืบเล็กๆ..นับวันเวลาแล้วเหนื่อยใจ..สี่อาทิตย์...สี่อาทิตย์เองที่ผมมาอยู่ที่นี่...รู้สึกเหมือนอยู่มาซักสิบปี..
    ถอนใจแล้วเก็บชอล์คเข้าไปในหมอนต่อ..สี่อาทิตย์เท่ากับเดือนหนึ่ง..ต้องรออีกสองเดือนกว่าแม่จะมาเยี่ยมได้..เฮ้อ...แล้วตอนนี้แม่จะทำอะไรอยู่ น้องจะทำอะไรอยู่ เพื่อนๆจะทำอะไรกันอยู่น่ะ
..คิดแล้วอดสมเพชตัวเองไม่ได้..บางที...ผมก็แอบคิด..ว่าถ้าย้อนเวลากลับไป..แล้วผมไม่ทำแบบนั้น..ตอนนี้ผมจะเป็นยังไงน่ะ...
   ผมอาจจะใส่ชุดนักศึกษาสีขาวตัวใหม่ นั่งโอดโอยในวันรับน้อง แล้วบ่นรุ่นพี่ลับหลังกับเพื่อนๆ เข้าคลาสเรียนกับอาจารย์เก่งๆ..จับไวโอลินมาเล่นแล้วก็ขัดเช้าขัดเย็น แล้วช่วยแม่ขายของไปตามเรื่อง อาจจะเป็นเพื่อนกับเด็กศิลปกรรมแนวๆสักคนแบบที่ผมฝัน..อยากมีเพื่อนแบบโน้นแบบนี้ ไปเที่ยวไปทำกิจกรรมกัน..ไปหม้อสาว แล้วหาแฟนซักคน... นี่ก็ความฝันสวยๆของผม..กับช่วงเวลาที่เขาว่า “สนุกที่สุดแล้ว”ในชีวิต
...แต่ตอนนี้....
   ภาพลูกกรงสี่เหลี่ยมและพื้นซีเมนต์เย็นจัด ทางเดินมีแสงสว่างสลัวๆเปิดไว้ และลูกกรงหลายๆชั้นที่ซ้อนกันเป็นประตูปิดเปิดเวลาเข้า – ออก ภาพที่เห็น..ภาพความจริงในชีวิตที่แสนจะโหดร้าย..ทำเอาผมร่ำๆอยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้.
   สถานที่แห่งนี้..มันไม่เหมาะกับผมเลยซักนิด..
      โดนกักขัง โดนทำร้าย ..แต่...มันก็เพราะผลกรรมของผมทั้งนั้น...แม้มันจะไม่เหมาะกับผม หรือมันจะทำลายชีวิตและทำร้ายผมยังไง..แต่..มันก็เป็นผลตอบแทนสิ่งที่ผมทำลงไป..ไม่มีสิทธิ์โอดครวญอะไรทั้งนั้น
...ทว่าบางที...มันก็เหนื่อยจนอยากหนีความจริง..จนแอบคิดไม่ได้...ถ้า...ถ้ามันไม่เป็นแบบนี้..ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่...ถ้า...
    ผมถอนใจเฮือกแล้วสะบัดหัวตัวเองแรงๆ เอามือลูบหน้าขึ้นลง..พร่ำเพ้อพาสิ่งที่เป็นจริงไม่ได้มันก็เท่านั้น..สู้ทำใจให้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ดีกว่า...
แอ๊ด....เสียงลูกกรงประตูเปิดออกทำให้ผมขมวดคิ้ว หันขวับไปมองคนที่เดินเข้ามา..
    “..เป็นยังไงบ้าง...” คำถามจากคนตรงหน้าทำเอาผมชะงัก..มองหน้าพี่กันย์แล้วแอบสงสัย กับประเด็นที่ค้างคาในหัวนิดหน่อย..คนๆนี้จะนึกเสียใจมั้ยน่ะ..เคยคิดบ้างมั้ย..ว่าถ้าเขาไม่อยู่ตรงนี้..ถ้าเขาไม่ทำความผิดลงไป..ชีวิตของเขา จะเป็นยังไง จะรุ่งเรืองหรือสวยสดงดงามแค่ไหน..คิดบ้างรึเปล่า..
   “..ผมไม่เป็นไร..” ส่ายหัวตอบ พี่กันย์ถอนใจแล้วทรุดตัวลงขัดสมาธิตรงหน้าผม คว้ามือขวามามอง..
   “..หมายถึงที่นิ้ว..ถ้าเป็นเรื่องที่หน้า หรือตัว ก็ไม่อยากถามคนชอบหาเรื่องหรอก..” ว่าพลางก้มมองนิ้วหัวแม่โป้งขวาของผม..ไอ้เนมหน้าบึ้งเมื่อโดนตำหนิ..กลายเป็นพวกเดียวกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ..
   “..ไม่ได้หาเรื่อง..แต่มีคนมาหาเรื่องก่อน “ ตอบกลับเสียงแข็ง ครับๆขาๆชักจะไม่เหลือ แต่ไอ้คำหลังน่ะ ไม่มีแต่แรกแล้วน่ะ
    “..ก็เป็นซะอย่างนี้..ทำไม่ไม่หัดยอมคนเสียบ้าง แรกๆก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ เริ่มกลายเป็นคนก้าวร้าวไปตั้งแต่เมื่อไหร่...?..ไม่เข้าใจเลยจริงๆ..ว่าทำไมต้องทำตัวแบบนี้...”
    “...งั้นเหรอครับ?..” ถามกลับ..มองหน้าคนที่พูดออกมา..หึ..น่าขำ...
    “..จะบอกว่า...คนอย่างพี่...ก็เห็นแก่ตัว ขี้ขลาด..และก็ขี้แพ้..ไม่ต่างกับคนอื่นเลยสิน่ะ..” คนตรงหน้าพูดขึ้นราวกับจะเดาใจผมได้..ซึ่งมันก็ใช่..ผมมองหน้าคนพูด ยิ้มหยัน
   “..แล้วเนมคิดว่า..ตัวเอง..จะกล้ายืนหยัดต่อสู้..แบบ..โง่ๆ...อย่างนี้..ไปอีกนานแค่ไหน..”
   “..............”
     ...ยืนหยัดต่อสู้...แบบโง่ๆ....ด้วยวิธีการของคนโง่?....
   คำพูดนี้..ออกมาจากปาก ของคนตรงหน้านี้แน่หรือ?.
รอยยิ้มของคนตรงหน้ายังเหมือนเดิม..ดูจริงใจ..และเอื้ออารี..แต่นาทีนี้..ผมกลับรู้สึกหนาวยะเยือก..เมื่อสบมองมัน...
   “..คนที่ไม่ทำ..ไม่พูด..ไม่แสดงออก...ไม่ได้หมายความว่าไม่คิดหรอกน่ะ..”
   “..หัดทำตัวเป็นผู้ใหญ่ซะบ้าง ความคิดแค้นไม่จริงจัง กับการกระทำเหมือนเด็กๆ..มันใช้ไม่ได้ในนี้หรอก..”
   “..พูดเหมือนพี่มีวิธีที่ดีกว่านั้น..” ผมทำเสียงขึ้นจมูก..มองหน้าคนพูด “..แล้วความคิดเด็กๆ..อะไรกัน..คิดว่าผมโง่นักรึไง?..”
   “..งั้นเหรอ?...” พี่กันย์ยิ้มในหน้า ใบหน้ายิ้มแย้มค่อยก้มมองนิ้วโป้งของผมอีกครา
   “..แต่เชื่อมั้ยล่ะ..อีกไม่เกินสามวัน..ไอ้ความเกลียดนักหนาที่พร่ำเพ้อคร่ำเคร่งบ้าบออยู่ตอนนี้..ก็จะหายไปแล้ว..”
    “.............” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..มองหน้าคนพูด...ในสายตาของพี่กันย์..ผมมันเด็ก..ขนาดนั้นเลยเหรอ?..ผมมันโง่..ลืมง่าย..และทนทานต่อความเจ็บปวด ขนาดนั้นเชียว..
   “...แล้ว...คนฉลาด...คิดว่าผมควรจะทำตัวยังไงล่ะ..” ผมกระแทกเสียงใส่..สายตาวาววับ
   “..นั่นสิน่ะ...”
   รอยยิ้มเรื่อยๆนั้นยังประทับบนริมฝีปากไม่คลาย ดวงตาหันมาสบมองตา..เลิกคิ้วน้อยๆ..
   “..มันก็ขึ้นอยู่กับว่า..จะเกลียดจนอยากฆ่าให้ตาย...เหมือน....” ว่าพลางบุ้ยปากไปทางซ้ายของห้องขัง..ผมมองตาม..แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก...กับสายตาดุดันที่จ้องมองมา..ผู้ชายคนหนึ่ง..จ้องมองมาที่ผมกับพี่กันย์..ดวงตาดุดัน น่าเกรงขาม สายตาเข้ม..ใบหน้า`ตัวเงินตัวทอง`มโหด..และ..สายตาของผู้ชายหลายคนรอบห้องขังที่จ้องมองมาตรงๆ..ด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความปรารถนาร้าย
   “..หรือว่าแค่อยาก ..แก้เผ็ด...อยากทำให้เขาเห็นว่าตัวเองมีความสามารถ มีความสำคัญ....อยู่บ้าง.....ก็....” เอ่ยแล้วพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกพรืด.. ไม่ต้องบุ้ยใบ้มาให้ใคร..ผมก็พอรู้..ว่าคำนั้นมันเหมือนด่าตัวผม..เยาะเย้ยความงี่เง่า...ไม่ได้เรื่องราว กับหัวคิดไร้สาระของตัวผมเอง..
   “..แต่มาถึงขั้นนี้..จะถอยหนีก็ยากแล้วล่ะ...” พูดออกมาเรียบๆ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความปวดแปลบตรงปลายนิ้ว..รีบก้มมองนิ้วโป้งตัวเองทันควัน แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะความเจ็บปวดแล่นวายจนผมร้องจ๊าก..
  โอ๊ย !
   “..คิดว่าคงจะดีขึ้นแล้วล่ะ...”
    “..ที่สำคัญ..นักดนตรี..ต้องมีความอ่อนโยนน่ะ..รู้มั้ย?..”

หึ..ทำมาเป็นเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย..นี่ตลอดมาผมโดนหมาป่าห่มหนังแกะหลอกมาตลอดใช่มั้ยเนี่ย..
..แต่ไอ้เนมก็ตัดสินใจเขวี้ยงความเคืองใจนี้ทิ้งไป... อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ทำร้ายอะไรผม..ในเมื่อตัวเองไม่ได้เดือดร้อนแถมยังได้รับผลประโยชน์..จะสนใจมันทำไมนัก..
...หืม...ก็แค่เรื่องง่ายๆ..จะเคยโกรธแค้นหรือถูกหลอกแค่ไหน..คนเราก็สามารถจับมือกันได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อผลประโยชน์ไม่ใช่เหรอ?..
แล้วนับประสาอะไร...กับคนที่คอยดูแลผมมาตลอด ทำดีกับผมมาตลอดกัน..
...อีกอย่าง..ถ้าเนียนได้แบบนี้..ก็ไม่เลวนักหรอก..

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

imanaji

ขอบคุณครับ

xiah01

แก๊งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

อ่านต่อนะคร๊าบบ สนุกดี ดิบๆเถื่อนๆ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ

Sylvester

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ