OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 30

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “..ไม่เป็นไรหรอกน่าพ่อหนุ่ม..ฉันรู้หรอกว่าเขาห้ามไม่ให้พวกมันสูบ ฉันไม่ให้มันหรอกน่า..” ว่าพลางดีดขี้บุหรี่ไปตรงหน้าลูกชายที่กอดอกหน้าบึ้งใส่..
   “..ถึงไม่ให้ก็ไม่ได้ครับ เพราะจะเป็นการรบกวนผู้อื่น..”ผู้คุมเอ่ยค้าน ให้คนฟังถอนหายใจเฮือกรับแล้วเอานิ้วเคาะปลายบุหรี่ให้เศษของมันตกลงเบาๆ..บนมือของลูกชายตัวเอง..
“..ว๊ะ !.ไอ้ป๋าบ้านี่ มาที่นี่จะหาเรื่องกันใช่มั้ยเนี่ย..”
      “..หึ....” เสียงร้องในลำคอแผ่วเบา กอดอกพิงผนังซีเมนต์ สายตามองไปยังลานกว้างที่บัดนี้แน่นขนัดไปด้วยผู้คนหลายหลาก สีหน้ามีความสุขของเหล่านักโทษ บรรยากาศของการพบกันอีกครั้งช่างน่ามองนัก..
    ทว่าอีกมุมหนึ่งของความปลื้มปิติยินดี และเสียงหัวเราะแห่งความสุขสม กลับมีนักโทษไม่น้อยที่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่เบื้องหลัง บ้างก็นั่งคุยกัน บ้างก็กอดอกมองภาพแห่งความยินดีนั้น..ราวกับจะตอกย้ำตัวเอง..ว่า..เป็นผู้ที่ “ถูกลืม” ถูกลืมเลือนและทอดทิ้งจากครอบครัว ตลอดจนญาติพี่น้อง หรือกระทั่งคนรัก...
    มุมหนึ่งของความสุขก็ยังคงปะปนด้วยความเศร้าสร้อยระคนเหว่ว้า การถูกลืมเลือนสำหรับพวกเขาเป็นเรื่องปกติ ทว่ามันก็น่าอิจฉาและแสลงใจไม่น้อย..ที่ได้เห็นรอยยิ้มของคนอื่นๆที่ไม่ถูกทอดทิ้ง..ได้มองเห็นภาพของผู้ที่ยังมีคนรออยู่เบื้องหลัง หาใช่ถูกตัดหางปล่อยวัดทิ้งไว้เดียวดายเช่นตน..
    กึก..!
    ฝีเท้าเดินมาหยุดลงเบื้องหน้า ทำให้เงยหน้าไปมอง..สบตาสีนิลที่คุ้นเคย ความอบอุ่นอาทรในแววตานั้นมองตรงมายัง
ที่ตรงนี้ พร้อมกับคำถามแผ่วเบา..
   “..มาเยี่ยมได้ไหม?..”
          ฮ้า.... ช่างมีความสุขเหลือหลาย..
    ผมนอนตีพุงสบายใจเฉิบบนตักแม่ตัวเองอย่างไม่รู้จักอายแล้วในตอนนี้ หลังจากกินอาหารฝีมือแม่ที่แสนอร่อยจนพุงกาง แล้วนอนหนุนตักแม่พลางฟังแม่เล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นข้างนอกไปพลาง ลูบหัวผมไปพลาง..
   “..แล้วน้อง..” ผมออกปากถามแม่เรื่องน้องสาวที่ผมไม่เห็นแม่แต่เงา..
   “..น้ำไปเรียนพิเศษจ๊ะ..” แม่ตอบกลับมาแบบนั้น ทำให้ผมพยักหน้าหงึก แล้วหันไปกอดเอวแม่ เอาหน้าซุกพุงซะเลย..
   “..อ้อนแม่ใหญ่เชียว..อายคุณอาเขามั่งสิ..” แม่ว่าพลางพยักเพยิดไปทางคุณอาที่ว่า คุณอาสินธรที่อยู่ข้างบ้านที่รักผมเหมือนลูก เป็นคนจัดการดูแลอะไรหลายๆอย่างให้กับผมจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี..
   “..ไม่เป็นไร ๆ..รู้น่ะว่าคงเหงา..” คุณอาว่าพลางหัวเราะเบาๆ สายตากวาดมองไปโดยรอบด้วยแววตาใคร่รู้ปนยินดี..
   “..ว่าแต่ไม่ค่อยเห็นสาวๆมาเยี่ยมเลยน้า ส่วนมากเป็นพ่อแม่สิเนี่ย “
   “..อาจะหลีสาวเหรอ??..” ผมถามตาโต ทำเอาคนฟังยกมือเขกหัวผมเบาๆ..
   “..เจ้าคนนี้นี่..เดี๋ยวไม่ยกนิ่มให้น่ะ..” ว่าพลางหัวเราะเบาๆอย่างเหนือกว่า..
   “..โห..ลูกอามาจีบผมเองน่ะ..แล้วนี่ไปไหนล่ะ ตะกี้ยังอยู่นี่อยู่เลย..” ผมหันซ้ายหันขวามองหา”นิ่ม” เด็กสาวข้างบ้านที่มาพร้อมกับลุงสินธรผู้เป็นพ่อ..
     “..อืม..เห็นบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำนี่...” รายนี้ไม่ห่วงลูกตัวเองเท่าไหร่ ชะเง้อคอมองไปมองมาอย่างอยากรู้อยากเห็นสุดๆ..
    “..เนม! ” เสียงร้องดังลั่นชนิดที่ว่าแหวกรู้หูทำให้ผมสะดุ้ง ลุกพรวดมาจากตักแม่ทั้งที่ออกจะนุ่มสบาย ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างหล่นตุ๊บลงมาบนตัว พร้อมๆกับกลิ่นหอมจางๆ..
   “..นิ่ม !..” ผมร้องเมื่อเห็นคนที่ยืนแป้นแร้นอยู่เบื้องหน้า นิ่มลูกสาวคุณอาสินธร เด็กสาวข้างบ้านที่ตามจีบผม ตอนนี้เอ่อ..เธอเดินแกมวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับเรียกชื่อผมดังลั่น และหอบกุหลาบแดงช่อเบ้อเริ่มมาโยนให้ผม..
...คือความจริงแล้วเขาคงไม่อยากโยน แต่เผอิญหกล้มหลุดมือมากกว่า..
   “..สุขสันต์วันวาเลนไทน์จ้า..” เจ้าตัวยิ้มร่า มองหน้าผมตาหวานทำเอาผมได้แต่เกาหัวแกรกหัวเราะฝืดๆ.. แว่วเสียงหัวเราะกับเป่าปากรอบๆกายแล้วยิ่งกระดากใจเข้าไปใหญ่..
   “..อ้อ...ขอบใจๆ..” ผมรับงึมงำ ก้มมองดอกกุหลาบสีแดงช่อโต..ก่อนจะยื่นให้เธอกลับ..
   “ เอ๋...?  ”
   “..ความจริงไม่ต้องซื้อมาซะมากขนาดนี้ก็ได้ ยังไงเราก็เอาเข้าไปไม่ได้อยู่ดี สู้เอาของกินมาดีกว่า.. ”ผมว่าพลางยิ้มบางๆให้
“..ถึงจะเป็นของนิ่ม แต่ถ้าเอาให้เราก็แสดงว่าเป็นของเรา..งั้นก็ขอให้กลับแล้วกัน..แฮปปี้วาเลนไทน์.. ”
    “แหม..เนมล่ะก้อ ~~” ยัยนี่อายม้วน ทำเอาผมหัวเราะขำ..
     “..อะแฮ่มๆ...ไม่เอาให้พ่อสิน่ะ..” รายนี้ก็งอนลูกซะหน้าตาเฉย..
      “..พ่อไม่น่ารักเหมือนเนมนี่..เนม..เค้าซื้อช็อคโกแลตมาให้ตัวด้วยล่ะ..” ว่าพลางยื่นกล่องสีชมพูหวานมาให้ผม
ผมพยักหน้ารับขอบคุณ มันคงเป็นการให้ที่สวยงามอยู่หรอก ถ้าไม่ได้มาส่งให้กันในคุกนี้น่ะ..
     “..หนุ่มๆสาวๆนี่ดีจังน้า..” อาสินธรว่าแล้วหัวเราะเบาๆ..
“ ถึงจะเป็นที่นี่ก็เถอะ ยังไงวันแห่งความรัก ก็เป็นวันแห่งความรักอยู่ดี..โอ้..คู่หนุ่มสาวนั่นสมกันดีนี่...”
    อาสินทรว่า ทำให้ผมมองตาม ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ที่แท้ก็จอมมารคนเดิมในมาดไม่เหมือนเดิม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่สวีตกับแฟนจนผมแอบเอียน เหอะ..
    “..เนมๆ...แล้วเราจะมาเยี่ยมเนมอีกได้ไหม?..” นิ่มหันมาถามผม..
    “..ได้สิ..แต่ต้องมากับพ่อ ไม่งั้นก็มากับน้าแก้วน่ะ..ห้ามคนเดียว ไม่ดี..”
     “..อื้ม..งั้นเราไปน่ะ..เราต้องไปเรียนพิเศษต่อแล้ว..” นิ่มว่าพลางลุกขึ้น พลางสาวเท้าเดินจากไผพร้อมอาสินธร..
     “..แปลกจังน่ะครับ..” ผมมองตามร่างของสองคนนั้น..พูดออกมาเบาๆ..
     “..อะไรล่ะหือ?..”
     “.ผมนึกว่า..อาสินธรจะรังเกียจ ..แล้วนิ่มก็จะกลัวผม..แต่พวกเขากลับยังเหมือนเดิม..แปลกจัง..” ผมหัวเราะๆเบา..แต่ก็อดปวดแปลบในใจไม่ได้..
     “..แม่ก็ไม่รู้..แต่แม่ดีใจที่พวกเขายังเหมือนเดิมกับเรา..” แม่ว่าพลางลูบไหล่ผมเบาๆ..
     “..ผมอยากให้คนอื่นเหมือนเดิม อยากให้พวกเขามองผมเหมือนเดิม เป็นคนเดิม..” ผมกระซิบแผ่วเบา รู้สึกเจ็บแสบตรงลำคอ..
     “..ทุกคนจะ...เป็น..เหมือนเดิม..ถ้าลูกกลับไป..น่ะ...” แม่บอก..แต่น้ำเสียงสั่นไหว กับดวงตาที่หวาดหวั่นนั้นทำให้ผมอดปวดใจไม่ได้..
    “..แม่...ผม..จะเป็นคนดีน่ะครับ..จะทำให้ได้ ถึงแม้จะอยู่ในที่แบบนี้ก็ตาม..”  ผมกระซิบ..กอดเอวแม่ไว้แน่น..
   “..แม่รู้..ว่าหนูทำได้..” แม่ยิ้มให้ผมพลางหยิบช๊อคโกแลตของนิ่มในกร่องที่ผมแกะออกมาหย่อนลงปากผมที่อ้ารับ..
     “..เนม..แม่จะมาเยี่ยมหนูได้อีกเมื่อไหร่?..” แม่ถามผมเบาๆ..พลางลูบหัวช้าๆ..
   “..ต้องครบสามเดือนก่อนครับ..” ผมบอกพลางกลืนช๊อคโกแล๊ตของนิ่มลงคอ..แล้วลุกขึ้นมองหน้าแม่ตัวเอง..
   “..คิดถึงแม่จัง..” ผมกอดเอวผู้หญิงที่รักที่สุดในชีวิตไว้ ซบหน้าลงกับไหล่ผอมๆของแม่..
   “..อืม..แม่รู้...”
    “..แม่ต้องดูแลตัวเองดีๆน่ะ...”
   “..จ๊ะ..แม่รู้...”
   “...แม่....ผมรักแม่น่ะครับ...”
   “..แม่รู้..ลูก..”
        ผมยิ้มน้อยๆ..ขณะที่ทอดกายลงกับตักของผู้เป็นมารดาอีกครั้ง พร้อมรอยยิ้ม พยายามซึมซับเอาความรักและความอบอุ่นให้มากที่สุด เพื่อเป็นกำลังใจในวันต่อไป..
   “ป๋า ! ถ้าจะมาชวนทะเลาะน่ะ กลับบ้านไปเลยไป..” เสียงตะโกนแสนคุ้นหู ทำให้ผมหันไปมอง ก่อนจะหลุดหัวเราะพรืดแบบหยุดไม่อยู่เมื่อเห็นภาพตรงหน้า..
   ก็พี่วิทย์ขี้โวยคนเดิมที่ตอนนี้ทำหน้าแบบไม่รู้ว่าจะอึ้งหรือจะอายหรือควรโมโหดี เพราะในมือของผู้ชายวันกลางคน
ที่หน้าตามีแววคล้ายกันพอควรมีดอกกุหลาบดอกหนึ่งในมือ..
   “..ชวนทะเลาะอาราย..อาวิทย์..ป๋างานยุ่งอุตส่าห์มาเยี่ยมทั้งที จะพูดดีๆกับพ่อไม่ได้ใช่มั้ย?..” คำพูดของคนเป็นพ่อทำเอาคนฟังชะงัก แต่พอมองเห็นดอกกุหลาบเจ้าปัญหาในมือบิดาเท่านั้นแหละ วิทย์ก็ร้องว้ากต่อ..
    “..แล้วพ่อบ้านไหนมันเอาดอกกุหลาบมาให้ลูกมั่งว่ะ !ไปไกลๆเลยน่ะ ..”
    “..ทำไม?..ก็เขาบอกว่าเอามาให้คนที่รักนี่..เอ็งไม่รักป๋ารึไง?..” คำถามนั่นทำเอาคนฟังชะงัก แก้มขึ้นสีหน่อยๆ มองพ่อตนเองที่ยังถือดอกกุหลาบไว้ในมือแล้วนึกอยากโบกตาแก่ไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่ซักโป๊ก แต่ก็จนใจเพราะทำไม่ลง เขาเลยเอื้อมมือควักกระเป๋ากางเกง..ยืนดอกกุหลาบพลาสติกสีแดงที่เยินๆไปไม่น้อยมาตรงหน้าผู้เป็นบิดา..
   “..ใครว่าไม่รักล่ะว่ะ..แต่แก่ๆอย่างป๋าน่ะ เอาดอกเยินๆนี่ไปเลย..เอาตีนทำมากับมือ..”
      โต๊ะม้าหินอ่อนสีขาวใต้ต้นมะม่วงที่ผลิใบเป็นร่มเงามีร่างของสองหนุ่มนั่งนิ่ง ทั้งสองคนในชุดนักโทษสีกากีมองหน้ากันไปมาท่ามกลางความอึกทึกครึกโครมของบรรยากาศโดยรอบ แต่โต๊ะนี้กลับเงียบกริบ..
    “..ไม่มีใครมาเยี่ยมรึไง?..” ออกปากถามพลางเท้าคางมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย..
    “..จะมีใครมาล่ะ..” ว่าพลางหันไปมองโต๊ะที่อยู่ห่างไปไม่ไกลนักเมื่อได้ยินเสียงโหวกเหวกคุ้นหู..กันย์ยิ้มน้อยๆ
เมื่อเหลือบเห็นท่าทีขัดเขินปนโมโหของคนไข้รายประจำ ก่อนจะหันมาหาอีกรายที่นั่งเท้าคางไปทางอื่นไม่มองมาสักนิด.
    “..แต่ไม่เห็นจำเป็นเลยนี่..” เอ่ยพลางสะกิดให้คนเหม่อหันมามองหน้า
“..ถึงจะโดนตราหน้าว่าโดนทิ้ง ก็ไม่เห็นจะน่าสน..ในเมื่อเมฆยังมีพี่อยู่ทั้งคน “
    “..แต่ยังไงก็อยากให้มีคนมาเยี่ยมอยู่ดีใช่มั้ยล่ะ?..” ฟังแล้วก็ว่าไปอีกเรื่อง..
    “..ก็ใช่..”รับคำพลางมองไปยังบรรยากาศโดยรอบ..
“..แต่ถึงไม่มีใครมา มันก็ไม่น่าเศร้าเท่าไหร่หรอก..”
    “..หึ....”คนฟังโคลงหัวแล้วหันมามองหน้าคนพูดเงียบๆ..
    “..บอกแล้วไง..ว่าแค่นี้ก็พอแล้ว...”
       กล่องของขวัญสีหวานถูกแกะออก พร้อมๆกับช๊อคโกแล๊ตสีหวานข้างในทำให้คนได้รับยิ้มออกมา มือเอื้อมหยิบมันเข้าปากพลางมองหน้าคนตรงหน้า...
   “..ทำเองเหรอ?..”
   “.แน่สิ..ทำเองอยู่แล้ว..” หญิงสาวยิ้มภูมิใจ..
   “..อืม..ก็ว่า..รสชาติเหมาะกับที่กิ้งทำจริงๆ..” คนได้ฟังคำตอบกวนออกไปทันที ส่วนคนฟังก็ตีหน้าบูด ทำท่าจะดึงเอาของในกล่องนั้นกลับ..
   “ว่าอย่างนี้ไม่ต้องกินน่ะ.. ”
    “..แนะ..อย่างอนสิ..พูดเล่น..” ว่าแล้วหยิบมาวางเหมือนเดิม พลางกุมมือเล็กนุ่ม ไว้ด้วยสองมือ..พร้อมๆกับสบตาคู่หวานด้วยรอยยิ้ม..
    “..เพราะกิ้งทำ..ก็เลยอร่อยไปทุกอย่างเลยไง..” เอ่ยด้วยรอยยิ้ม ขณะที่คนฟังชะงัก แก้มขึ้นเป็นสีจัด..ยิ่งเมื่อมือหนาไล้แก้มขาวเบาๆก็ยิ่งขึ้นสี..
    “..แฮปปี้วาเลนไทน์..”
    “..อืม..แฮปปี้วาเลนไทน์...” กิ้งก้มหน้าหลบสายตาคมคู่นั้น..ขณะที่คนมองก็อมยิ้ม พลางหยิบขนมในกล่องมากินอีกครั้ง..
   “.หวานแปลกกว่าทุกที..ใส่อะไรไปข้างในเหรอ?..” ออกปากถาม  กิ้งชะงัก หันมามองหน้าพลางยิ้มหวาน..
   “..มันเป็นกล้วยราดช๊อคน่ะ..”
แกร๊ง.......
“......HaPpY VaLaNtinE Day’s”...
   “..วันนี้อารมณ์ดีสุดๆเลยน้า ~~..”
  “..แน่สิว่ะ ได้เจอครอบครัวทั้งที..”
  “..ว่าแต่แม่มึงให้อะไรมาว่ะ?..”
   “..ผ้าขนหนูเว้ย กับสบู่ใหม่ตั้งเยอะ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กูฝากไว้ที่กองพัสดุ ไม่มีทางที่มึงจะจิ๊กไปได้หรอกไอ้สัด..”
   เสียงพูดคุยล้งเล้งของบรรดาพี่ๆทั้งหลายดังขึ้นในห้องขังหลังจากเสร็จสิ้นการเยี่ยมเยือนของครอบครัวในวันพิเศษ
แห่งนี้ บรรยากาศแห่งความสุขความยินดีเหมือนจะยังตกค้างอยู่ไม่น้อย ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนยังไม่จางหาย เสียงพูดคุยหยอกล้อกันด้วยความยินดียังดังแซงแซ่..
   “..มึงได้อะไรมาว่ะไอ้เนม..แหม..ตัวเท่าเมี่ยง มีสาวหอบกุหลาบมาให้ช่อเบ้อเริ่ม..ดูแล้วอิจฉาโว้ย !..” พี่ทินเดินมาหาผมพลางออกปากทัก
“..หึ ถึงผมตัวเล็กก็หล่อน่ะพี่..หล่อเกาหลีอ่ะไม่รู้จักรึไง..” ผมว่าพลางหัวเราะหึหึ
   “..เหอะ..หลงตัวเอง..ยืดเลยน่ะมึง..” ว่าพลางยกมือเฉดกุหลาบผมเบาๆแบบว่าพอรู้สึก..
   “..สู้พี่ตะ.....” น้ำเสียงเย้ยเยาะที่จะเอาผมไปเปรียบเทียบกับไอ้คุณพี่โตหยุดลงแค่นั้นพร้อมกับความเงียบยาวเหยียด และสายตางวยงงที่ตามมา..

pkclub2146

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

imseng

ขอบคุณนะคับ

asd

ขอบคุณครับผม

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แต้งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุณคร๊าฟฟ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคับ

nattan010

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Benz_omo

ขอบคุณนะคับ

wi2

ขอบคุณครับ