OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 34

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “..นี่....” คนเป็นหมอหรือเคยเป็นหมอท้วงขึ้นมาเบาๆ..
   “..อะไร ! ” รับเสียงห้วนแล้วถลึงตาใส่อีกรอบ
   “..หึงก็บอกมาสิ..”
   “ ไม่ใช่เรื่องนั้นซะหน่อย ! ” แว้ดขึ้นมาแม้ใบหน้าจะแดงก่ำแล้วละล่ำละลักว่าต่อไปทันควัน
“ ไอ้คนทำน่ะไม่คิด แต่คนคิดน่ะก็รู้อยู่ซักวันเหอะจะเจอดี   ”
   “ ไม่เห็นจะต้องสน..” กันย์ตอบเรียบๆแล้วพูดต่อทันทีเมื่อคนตรงหน้าทำท่าจะเถียง
“ คิดแล้วยังไง ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย..ดีเสียอีกที่จะไม่กล้าทำอะไรพี่..เพราะชอบ...”
   “..เห็นแก่ตัว..”
   “..พี่ไม่สนหรอกน่ะ ว่าจะต้องทำอะไรให้ใครเจ็บ..แค่คนที่รักไม่เป็นไร..ก็พอแล้ว..” มือหนาวางแปะลงบนกระหม่อมแล้วขยี้เบาๆ..
“..ใครที่ทำให้เมฆของพี่เจ็บ..พี่ไม่ปล่อยไว้แน่..”
   “..ผมไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้นหรอกน่ะ.. ” เม้มปากแน่นแล้วสะบัดหัวออกจากสัมผัสนั้น
   “..ไม่สำคัญกับคนอื่น แต่สำคัญกับพี่ พี่ไม่ยอมให้เมฆต้องเจออะไรร้ายๆอีกแล้ว..เวลามีอะไรก็ต้องบอกพี่ เข้าใจ
ไหม ? ”
    “..กระทั่งเรื่อง`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตน่ะเหรอ?..”
   “..ทุกเรื่อง..” กันย์พยักหน้า ไม่หวาดหวั่นกับสายตาที่มองมาอย่างไม่แน่ใจของเจ้าตัว
   “..บ้าเอ้ย..พี่ไม่ได้มีคนคุ้มหัวอย่างพวกมันน่ะ เดี๋ยวก็ลำบากซะเปล่าๆ..” เมฆบ่นเสียงดังแล้วมองหน้าคนพูดตรงๆ
“ ทำเป็นเก่งไปเหอะ เดี๋ยวได้เจอพวกมันเล่นเอา..”
   “..ก็ไม่ได้จะยอมแต่แรกอยู่แล้วนี่.. ” กันย์ยิ้มแล้วหัวเราะขึ้นมาลอยๆ
“ ยังไงตัวช่วยสำคัญรายนึง..ก็ไม่กล้าทำอะไรพี่..ส่วนตัวถ่วงอีกราย ก็มองว่าพี่...เป็นเทวดาสำหรับเขาไปแล้ว..”
   “ ที่สำคัญ เหมือนว่าจะคุมไม่อยู่ซะด้วยสิ.. ” หมายถึงใครคงไม่ต้องบอก..
   “..โง่อย่างนั้นก็สมควร ..” เมฆแบะปากไม่พอใจก่อนจะนึกอะไรได้แล้วหันไปมองหน้าคนพูดทันที..
“ ทำไมต้องอะไรกับไอ้เนมนัก ไม่เห็นเข้าใจ..มันมีอะไรกัน???”
   “..เรื่องนั้น....” คนถูกถามชะงักเล็กน้อยแล้วหรี่ตาลงอย่างใคร่ครวญ..
“..เคยได้ยินไหม...เรื่อง”การพนัน”กันระหว่างพวกนักโทษใหญ่ๆในคุก..”
    “..พนัน...” เมฆขมวดคิ้ว อย่างไม่เข้าใจ..
    “..เอาง่ายๆ..ก็...อย่างเช่น นักโทษติดคุกคดีร้ายแรงที่ต้องอยู่ในนี้สามสี่สิบปี สร้างอิทธิพล สร้างดินแดนของตัวเองมาแล้ว..หรือนักโทษบางรายที่ติดคุกแต่ชื่อ ส่วนตัวก็ไม่ได้อยู่ในนี้ด้วยซ้ำ พวกนี้น่ะชอบพนันกันด้วยเรื่องแบบนี้..”
     “...............”
    “ ตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในเรือนจำ..หรือตั้งแต่ถูกพิพากษาจำคุก ชื่อของเราแต่ละคนน่ะ ผ่านการรับรู้จากเจ้าพ่อทั้งหลายมาแล้ว..ทีนี้ลองคิดเล่นๆสิว่า เจ้าพ่อที่มีเงินล้นมือ มีอิทธิพลมากมาย นึกอย่างเล่นอะไรสนุกๆดู อย่างการเดิมพันอะไรเล็กๆน้อยๆกับเด็กใหม่ที่เข้ามา มันจะเป็นยังไง?..” กันย์ขมวดคิ้วน้อยๆก่อนจะเอ่ยออกมาอีก
    “..เมฆคิดว่าตัวเองโชคร้าย ที่ต้องมาเจอเรื่องรับน้องตอนเข้ามาใหม่ๆ...แต่ถ้าเทียบกับบางคน ที่เหมือนตัวหมากในอุ้งมือ ที่ปล่อยให้คนโน้นคนนี้โยกเล่นตามใจชอบ แล้วเราก็วิ่งไปวิ่งมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามันวนอยู่ในฝ่ามือของใครบางคนที่กำลังสนุกกับการดิ้นรนของเราอยู่..”
   “..มิน่า...” เมฆนิ่งไปพัก ก่อนจะนึกถึงประโยคที่ไอ้พี่โตบอกเขาไว้ เมื่อเขาบอกว่าไอ้เด็กใหม่นั่นดูจะโชคดี เสียเหลือเกิน
“ กูว่ามันดี..ที่มาถูกเวลา..แต่โชคร้ายน่ะ..มากกว่ามึงแน่ๆ..”
ก็คงจะจริงอย่างที่พี่โตมันว่า...
    “..ชีวิตแบบนั้น มันน่าสมเพชในสายตาคนมองน่ะ ว่ามั้ย?..” กันย์ถอนใจเบาๆแล้วมองหน้าคนฟัง
“ เอาเถอะ ในเมื่อเล่าให้ฟังแล้ว ก็จะเล่าให้ฟังทั้งหมดแล้วกัน..”
    “..เล่ามาสิ...” ว่าแล้วก็จ้องหน้าคนพูด นึกหงุดหงิดไม่น้อยกับเรื่องที่เขาไม่ได้รู้มาก่อน นึกแล้วอารมณ์เสียไม่น้อย แล้วกับพี่ชายที่ท่าทางเหมือนจะแสนดีตรงหน้า กลับรู้ไปซะทุกเรื่อง...รู้ดี..เสียจนเขาคิดว่ามันจะเกินไปรึเปล่า..
     “..อย่างรายที่เข้ามา...ไม่ใช่รายแรก.ก็แค่หมากอีกตัวที่จะมีคนพยายามลากมันไปให้ถึงอีกฝั่ง อย่างเด็กคนนั้น..ก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก ก็แค่ถูกเลือก ก็เท่านั้น...”
     “..จะบอกว่านั่นเป็นสาเหตุที่มีแต่คนไปตอมไอ้เนมยังกะแมงวันเรอะ..” เมฆพึมพำแล้วยักไหล่
“ ก็แล้วไง..สุดท้ายก็`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตมันได้ไปอยู่ดี..ก็ได้มันไปตั้งแต่ตอนแรก...”
    “..มันไม่ใช่ได้แบบนั้นซะหน่อย ” กันย์หัวเราะเมื่อคนตรงหน้าบ่นงึมงำ..
“..ได้...น่ะหมายถึงเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนให้เข้ามาอยู่กับฝ่ายตัวเองแบบ”ถาวร” ไงล่ะ นั่นถึงจะเรียกว่าได้และชนะไปจริงๆ..”
     “..ไอ้ควายนั่นคงจะคิดออกอยู่หรอก..” คนฟังพาลไปนึกถึงท่าทีของอีกฝ่ายแล้วส่ายหัวออกมาอย่างระอาใจ..
“ มันไม่ใช่คนโง่ แต่ถ้ายังดันทุรังแบบนั้นต่อไป ก็ไม่ต่างอะไรกับควายตัวนึง..นี่ขนาด`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตจัดการไปรอบสองรอบแล้ว ยังเหมือนเดิม..”
     “..อื้ม...” ฟังแล้วรับคำขณะที่คนพูดขมวดคิ้วแล้วหันไปจ้องเขม็ง
     “ อย่าบอกน่ะเว้ย ว่าที่ชอบไปอ่อยแถวนั้นบ่อยๆ แถมทำตัวอย่างกะพ่อพระนั่น...” เมฆชี้หน้าหล่อแล้วแบะปาก แต่คนโดนชี้หน้ากับไม่หยี่ระ พยักหน้าหงึก..ทำเอาคนชี้อ้าปากค้าง..
    “ แต่สุดท้ายก็ไม่สมหวังล่ะว่ะ..” เจ้าตัวบ่นงึมงำ..
   “ อะไรเล่า..เรื่องมันเพิ่งจะเริ่มต่างหาก..ถึงลากมาไม่ได้ แต่ก็ทำให้หมอนั่นโดนเรียกไปหาแล้ว..”นี่ก็ยังไม่ยอมรับ..
ทำให้เมฆเริ่มครุ่นคิด..
   “..แล้ว...`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตจะรู้มั้ย..” เมฆขมวดคิ้ว เอ่ยเครียดๆยามนึกถึง
“ จะรู้มั้ยเรื่องนี้..แล้ว...ถ้ารู้..”
   “..หมอนั่นรู้..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังเกร็งตัวขึ้นฉับพลัน สีหน้าซีดเผือก!..
   “..มะ...ไม่....มัน...ผม......” ริมฝีปากสั่นระริก..รู้สึกหวั่นกลัวขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน ความทรงจำร้ายๆที่พบเจอจากการขัดคำสั่งเริ่มลอยวนเข้ามาในสมอง ทำให้ตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ เมฆสั่นศรีษะช้าๆขบริมฝีปากตัวเองอย่างหวาดหวั่น..
   “..ไม่เป็นไรๆ....” มือหนาลูบศรีษะแล้วดึงมาซบไหล่ยามที่เห็นน้องชายที่รักตัวสั่นระริก..
“ ไม่เป็นไรน่ะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก พี่อยู่ตรงนี้แล้ว พี่จะปกป้องคนสำคัญของพี่..ไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับเมฆอีกแน่ !..”
    “..แต่....ถ้า....พวกมัน..รู้...”เนื้อตัวสั่นระริกน่าสงสารยามที่ถูกโอบกอบทำให้กันย์เม้มปากแน่น...นึกโกรธ..เคืองแค้นเจ้าพวกเดนคนที่ทำให้คนสำคัญของเขากลายเป็นแบบนี้..
    มองเห็นร่างเล็กๆกอดเขาแน่นราวกับลูกแมวน้อย เนื้อตัวสั่นเทาเต็มไปด้วยร่องรอยความทรงจำที่โหดร้าย..และทุกครั้งที่คนตรงหน้าต้องพบเจอ เขาคนนี้..ทั้งที่รัก...แต่มันจะไปถึงช้าก้าวหนึ่งเสมอ..เขาไม่สามารถปกป้องก้อนเมฆที่อ่อนไหวจากสายลมที่โหดร้ายได้เลยสักครั้ง จนกระทั่งมันเปื้อนไปด้วยสีหม่นของความร้าวร้านที่ยากจะลบล้าง..
    “...ไม่เป็นไร...คราวนี้..จะไม่มีอะไรมาขวางพี่ได้อีกแล้ว..” กันย์กดใบหน้าหวานให้ซบกับแผ่นอกของตนด้วยสายตาอ่อนโยนนักยามทอดมองร่างเล็กในอ้อมแข็ง มือหนาลูบเบาๆ..บนเส้นผมนุ่ม
    “..ไม่ว่าจะต้องร้ายกับใคร พี่ก็ไม่สนหรอกน่ะ..เพื่อคนที่พี่รักแล้ว..” สายตาอ่อนโยนสบกับดวงตาที่สั่นไหว เมฆเม้มปากแน่นอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ซบลงตรงอกหนาอีกคราแล้วกอดรัดแน่น..ร้องออกมาอย่างหวาดหวั่น..
    “..อยู่กับผม..น่ะ....อยู่กับผม..”
    “..อืม...พี่จะอยู่กับเมฆ..”
    “..อย่าทิ้งผมไปอีกเลย..อย่าปล่อยผมไว้คนเดียว..ผมไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว..”
    “..ไม่ทิ้งแล้วคนดี...พี่จะอยู่กับเมฆตลอดไป..”ดวงตาอ่อนหวานสบกับตาคู่สีน้ำตาลที่ฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใส กันย์เอื้อมมือเช็ดน้ำใสตรงสองแก้มและเบ้าตาบนใบหน้าสวยช้าๆ..
    ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้าไปใกล้ มองดวงหน้าหวานของเด็กน้อยที่ชัดตรงหน้าด้วยแววตาแสนรัก จนตาคู่นั้นปิดพับลงด้วยความขัดเขิน เขาจึงจูบลงบนเปลือกตาแผ่วเบา..และก้มลงประทับรอยจูบหวานๆแก่เด็กน้อยดั่งคำสัญญา..
   “..อือ...” เสียงครางสั่นๆผะผ่าวริมหูทำให้เขาอดอมยิ้มนึกถึงวันคืนเก่าๆขึ้นมาไม่ได้ ดวงตาพราวยามจ้องมองใบหน้าแดงเรื่องของเด็กหนุ่ม..เขายิ้ม..จับดวงหน้าหวานมาซุกไหล่..
   แล้วแววตาอ่อนโยนก็แปรเป็นแข็งกร้าว ยามมองสบดวงตาอีกคู่ที่ฉายแววตกตะลึงไม่น้อยจากด้านนอก ที่มองผ่านรอยแง้มของประตูห้อง..กันย์เอื้อมมือคว้าม่านสีฟ้าแล้วรูดปิดสีหน้าราวกับจะร้องไห้นั่นให้พ้นจากสายตา..
...ไม่จำเป็นต้องมีใคร..หากมีคนสำคัญของเขาอยู่ข้างๆ..
...ไม่จำเป็น..แม้กระทั่งเจ้าของแววตาดื้อดึงคู่นั้นก็ตาม..
     จมูกหนาซุกลำคอขาวที่ยังหอมหวานแม้จะมีร่องรอยการถูกทำร้ายร่างกาย แต่เขาก็ไม่นึกรังเกียจสักนิด..ตรงกันข้ามมันกลับทำให้เขาอยากปกป้องดูแลคนสำคัญคนนี้ให้มากขึ้น..และจะไม่ยินยอมให้ใครมาทำร้ายอีก.. ลิ้นสากหนาไล้ลำคอขาวแล้วขบมันเบาๆจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก..
    “..อือ...พี่...” เสียงครางสั่นๆดังมาจากเจ้าตัวน้อยทำให้เขาชะงัก..เมฆมีสีหน้าสีเคอะเขินอย่างที่เขาไม่ได้เห็นมานาน
สีหน้าของน้องเมฆ ที่พี่ชายคนนี้คิดถึงนักหนา ทำให้หัวใจพองโตด้วยความตื่นเต้นระคนปิติ..
   “..เอาแต่บอกว่าคนสำคัญ...ไม่เห็นบอกรักผมซักคำ..” น้ำเสียงพ้อของเจ้าตัวช่างน่ารักนัก..เขาควรจะรู้สึกอย่างนั้น
แต่คำพูดนั้นกลับเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาตรงที่ไหนสักแห่งในหัวใจ..ทำให้ลำคอแห้งผากนักยามกล่าวออกมา
   “..ครับ..พี่รักเมฆน่ะคนดี..”
       เจ้าเด็กน้อยของเขาก้มหน้างุด กอดคอแล้วกระซิบคำรักหวานหูเช่นกัน กันย์ยิ้มออกมาช้าๆ..คล้ายกับได้ยินเหมือนเสียงสะอื้นจากภายนอก..หรือส่วนไหนสักแห่ง..ในสมองของเขา..
....เป็นน้ำเสียงที่หดหู่ และลบมันออกไปไม่ได้..พอๆกับแววตาเศร้าๆที่ติดตา..
กันย์หลับตาลงช้าๆ..กอดคนสำคัญ ของเขาไว้ในอ้อมแขน..เมื่อลืมมันไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องลืม..ก็แค่ทำเป็นไม่สนใจมันซะ..เพราะเขามีคนสำคัญ อยู่ตรงนี้แล้ว..
Imprison 29: เสียงโซ่ตรวน
    ภาพของผู้ชายสองคนที่กอดจูบแสดงความรักกันต่อหน้าต่อตา ทำให้คนมองถึงกับนิ่งอึ้งไปด้วยความตกตะลึง..หัวใจของเขาปวดร้าวเมื่อเห็นความรักที่คนสองคนแสดงออกต่อกัน..มองเห็นคนๆนั้น..กอดเจ้าเด็กตัวเล็กนั่นอย่างรักใคร่นักหนา..แล้วส่งสายตาแข็งกร้าวมาให้..ก่อนจะรูดปิดม่านไป...
...ภาพที่เห็นนั่นทำให้เขานิ่งอึ้ง เจ็บจี๊ด...และ.....
     “ แหยะ..แม่ง ทุเรศลูกกะตา..”บ่นแล้วหันกลับมามองพรรคพวกที่อยู่ด้านหลัง วิทย์มองเจ้าคนที่ส่งเสียงกระซิกๆอย่างกับจะตายนั่นอย่างรำคาญตา
    “ ไอ้พงศ์ ร้องกระซิกๆอย่างกับพ่อตาย..อะไรนักหนาว่ะ !? ”หันไปบ่นใส่ลูกน้องร่างยักษ์คนหนึ่งที่ยืนกุมท้องหน้าเหมือนขี้ไม่ออกมาสามวัน แถมยังน้ำตาคลอส่งเสียงกระอืดๆในลำคอเหมือนร้องไห้
   “..พ่อตายไปแล้วเว้ย..แต่มันเจ็บจนเจี้ยวจะขาดอยู่แล้วว ..” ว่าพลางกุมเป้าตัวเองไว้แน่น หน้าเขียวๆสลับเหลืองอย่างน่าทุเรศในสายตาคนมอง วิทย์ส่ายหัวระอาแต่พอหันกลับไปมอง..ประตูห้องที่แง้มอยู่ไม่มาก..ก็ชะงักอีกครั้ง..
   ..ภาพที่เห็น..ก่อนที่ผ้าม่านจะรูดปิด..ทำให้เขาถึงกับนิ่งงันไปด้วยความตกใจ..  แต่ไอ้สายตาที่ไม่เคยเห็นสักครั้ง..จากไอ้คนน่าโมโหนั่น......มันทำให้โคตรเคืองเลยว้อย
..มีสิทธิ์อะไรมาถลึงตาใส่กูว่ะ ไอ้หมอเก๊ ไอ้โรคจิตเอ้ย !.คิดว่ากุอยากดูพวกมึงจ้ำจี้กันนักรึไง..ไอ้สัด !
     ว่าแล้วก็อยากจะเดินไปเตะประตูซักโครมให้พวกมันหงายเงิบกันไปทั้งคู่..แต่คิดไปคิดมา ...ลองอับอายต่อหน้าคนหมู่มากน่าจะดีกว่าน่ะพวกมึง หึหึ..
  ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินดุ่มไปยังผู้คุมที่อยู่หน้าอาคารพยาบาล พลางลากเจ้าลูกน้องที่กุมเป้าจนหน้าเขียวไปด้วยแม้มันจะโอดครวญแค่ไหนก็ตาม..
   “..นาย...เรียกคนมาดูไอ้นี่ให้น่อยสิ.มันปวดท้องมากเลย..” ว่าแล้วก็ลากตัวไอ้พงศ์ที่กุมเป้าหน้าสลับสีอยู่มาโชว์ตัว..
   “..มันเป็นอะไร?..” ผู้คุมมองคนเจ็บด้วยสีหน้าประหลาด
   “...มันปวดท้องน่ะนาย บอกว่าอยากฉี่แทบตาย แต่ฉี่ไม่ออก..”ว่าแล้วก็ตบมือที่กุมหว่างขามันซะผั่วใหญ่ ให้ไอ้พงศ์มันร้องโอ้ก ครางอืดๆจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ..
   “..สงสัยเป็นนิ่วมั้ง..เฮ้ย..แต่มาตายห่าตรงนี้ไม่ได้น่ะมึง ไปให้ไอ้กันย์ดูให้สิ..” ว่าแล้วก็ชี้ไปทางห้องเดิม แต่วิทย์
ก็ถอนใจ สีหน้าลำบากลำบน..
   “..มันทำอะไรอยู่ไม่รู้น่ะนายปิดม่าน เรียกก็ไม่หือไม่อือ...”
   “..เหรอ?..ทำอะไรอยู่ว่ะ กูเพิ่งเห็นมันมาลงชื่อทำงานเมื่อกี้เองนี่..ตามมาเดี๋ยวไปบอกให้มันดูให้..” ว่าแล้วก็เดินนำดุ่มๆ..ส่วนวิทย์ก็ลากเจ้าลูกน้องที่ยังร้องไห้ปนครางอยู่ให้ตามหลังมาและถึงขนาดมันเจ็บปานนั้น...ก็ยังไม่วายถาม..
    “..ไปถามผู้คุมทำไมละพี่..เรียกเอาก็ได้นี่หว่า..”ไม่ต้องถามถึงการเคะประตูด้วยซ้ำเพราะมารยาทน่ะ..มันไม่เคยมีอยู่แล้ว..

imseng

ขอบคุณนะคับ

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

ขอบคุณครับ

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แต้งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

waahk01234

ขอบคุณครับ

poomza

ขอบคุณนะครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

bosskrubza

ขอบคุณครับ

snooperio

ขอบคุณมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Benz_omo

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ