OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 39

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
....แล้วทำไม..?...
“..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...”
น้ำเสียงที่เจ็บปวด..และแววตารวดร้าวที่มองมายังชัดเจน..
..สงสาร..?..
คำถามของเจ้าเด็กที่กำลังร้องไห้ซบอกอยู่ตรงหน้ายังติดหู..
....โตก้มมองร่างที่กอดเขาแล้วร้องไห้ลั่นอีกครั้ง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวก็พลันอ่อนยวบลงอย่างไม่รู้ตัว..
ยิ่งเห็นมันร้องไห้เท่าไหร่ ยิ่งเห็นมันทุกข์ใจแค่ไหน ท่าทีที่แสดงออกมาก็ยิ่งย้ำ..ยิ่งถามให้คิด..
..ไม่คิดจะสงสาร...จริงๆหรือ...
ครั้งนี้เขาถามตัวเองแบบนั้น...
เพราะความสงสารเป็นที่มาของความใจอ่อนและความผิดพลาด..งานแต่ละอย่างที่เขาทำเกี่ยวพันกับชีวิตคน ต้องถือคติ “ถ้าไม่ทำมัน มันก็ทำเรา ถ้าไม่จัดการมัน มันก็จัดการเรา” เพราะฉะนั้น ความใจอ่อนสำหรับเขามันไม่จำเป็น..
แต่พอเห็นร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กอดเขาไว้แน่น และร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด..ด้วยความทุกข์ที่เขาเป็นส่วนหนึ่ง ที่สร้างมันขึ้นมา....มันก็อดจะ..ถามตัวเองไม่ได้......แต่...   โตถอนใจแรงๆ..ด้วยความกลัดกลุ้ม..
ถึงสงสาร ก็ช่วยอะไรไม่ได้..ถึงคิดไป..ก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว..เพราะทางของมันเขาไม่ได้เป็นคนกำหนด และทางของเขาเอง ก็กำหนดไม่ได้..ทุกอย่างมันอยู่ในกำมือของป๋า เพียงคนเดียวเท่านั้น..
   คิดเท่าไหร่ก็ได้แต่สมเพชตัวเอง แถมยังมีแต่ความลังเล สับสน ไม่เข้าใจ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย โตถอนใจฟึดฟัดเขาไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ก้มมองเจ้าคนตรงหน้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ความหงุดหงิดก็ทำให้เขาตัดสินใจจะแงะมันออกซักที
..เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น ก็คงไม่เว้นจะต้องใจอ่อนและต้องถูกตำหนิอีก...
ยกมือขึ้น..ตัดสินใจจะแงะมันออก..แต่กลับง้างค้างไว้อยู่แบบนั้น..สมองสั่งให้ทำ แต่ร่างกายกลับไม่ขยับ..
มันชะงักกับเสียงเล็กๆน่ารำคาญในหัว..
...กระทั่งรู้สึกเย็นวูบตรงช่วงลำตัว..เขาก้มลงไปดู..เห็นเจ้าคนนั้นละมืออกจากเอวเขา..ใบหน้าแดงก่ำเปื้อนน้ำหูน้ำตาค่อยๆเงยขึ้นมา..
..เจ้าตัวชะงักไปกับมือที่กำลังง้างขึ้นของเขา..ชักสีหน้าเหยแล้วเดินกึ่งวิ่งหน้าเบี้ยวออกไป..โตนิ่ง..อ้าปากค้าง..นึกโมโหตัวเองเป็นครั้งแรก ที่ง้างมือไว้แล้วไม่ยอมทำอะไรเลย....ลังเล มันไม่ใช่นิสัยของเขา..และการลังเลแบบนี้..มันทำให้เขาโมโหตัวเองชอบกล....ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้..จะเอมมือไปคว้าไว้ หรือจะผลักไสก็ได้ทั้งนั้น....แต่ไม่ทำ..
    โตถอนใจแรงๆ..ก้มลงหยิบแปรงสีฟันและผ้าเช็ดตัวของไอ้เด็กโง่ที่ทำให้เขาว้าวุ่นหงุดหงิด ป่านนี้มันคงไปนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง..และลืมไปแล้วว่าทิ้งอะไรไว้..โตเดินตามทางที่คาดว่าเจ้าตัวจะไป..ถอนใจให้ใส่ตัวเองเป็นระยะ.....เพราะไม่ยอมเอื้อมมือไป..ต่อให้ใกล้แค่ไหน..ก็ไม่ถึง..
    ผมเดินกึ่งวิ่งมาจากทางเดินแคบๆ โซเซกลับเข้าไปในห้องขัง ที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะไม่มีคนอยู่ ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาตัวเองที่ยังไหลเป็นสาย....สะอื้นออกมาเบาๆอย่างหยุดไม่ได้แล้วผมก็รีบอุดปากไว้..
    หลังจากร้องไห้ซบอกพี่โตจนพอใจ ผมนึกว่าจะโดนดีอีกซักรอบ..แต่ก็เปล่า มีเพียงมือที่ง้างขึ้นและสีหน้าหงุดหงิด แต่แค่นั้นก็เกินพอแล้ว พอที่ผมจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ....ไม่พอใจที่มาร้องไห้แตะต้องตัวเขาอีก..
   ผมเม้มปากแน่น ถลาไปอีกมุมของเรือนจำ ที่ใกล้ๆห้องน้ำ แม้จะเหม็น แต่ก็ไม่สนใจ ผมแหวกข้าวของเครื่องใช้ที่กองๆสุมกันอยู่ แล้วมองไปที่ผนังปูน..มองชอล์คสีขาวที่ขีดบอกวันที่ ..ผมก้มนับช้าๆด้วยนัยน์ตาแดงก่ำเปื้อนน้ำตาและร่างกายที่สั่นระริกไม่หาย....สองเดือน..กับอีกสามวัน......ผมก้มหน้าต่ำ..สะอื้นไห้ออกมาอีกรอบ..เดินโซเซกลับไปที่นอนตัวเอง..ก้มลงคว้าหาผ้าห่มที่แม่เย็บให้ คว้ามากอดแน่น.....อีกสามอาทิตย์..กว่าที่ผมจะพบแม่..แต่ตอนนี้ ผมอยากเจอแม่เหลือเกิน
      อยากจะร้องไห้บนตักไม่ ซบอกเหมือนเด็กๆและให้แม่ลูบหัวช้าๆปลุกปลอบเบาๆ..อยากให้แม่บอกว่าไม่เป็นไร อยากให้แม่บอกว่าเข้มแข็ง..อยากได้ยินเสียง..อยากอยู่ใกล้ๆ  ผมน้ำตาร่วง ยามคิดถึงเวลานั้น..
     กลิ่นหอมสะอาดของผ้าห่มเหมือนกลิ่นของแม่ มันไม่ได้มีกลิ่นสาบอับๆเหมือนผ้าห่มของคนที่นี่..แต่ถึงมี ผมก็ไม่สนใจ..ในเมื่อมันเป็นของแม่ มันก็คือกลิ่นของแม่ และมีแม่..อยู่ข้างกายผมเสมอ....เหมือนมีแม่อยู่ใกล้ๆ..เหมือนมีแม่คอยโอบกอดและให้กำลังใจอยู่ตลอกเวลา..และถ้าแม่อยู่ตรงนี้..บางที แม่อาจจะบอกผมได้..ว่าควรทำยังไง....แม่คงจะบอกได้ ว่าผมต้องเลือกทางไหน และจะบอกให้ผมเลือกทางที่ดีที่สุดเสมอ.....เพราะแม่ คือคนเดียวในโลกนี้..ที่หวังดีกับผม และรักผมมากกว่าตัวเอง....ผมกอดผ้าห่มผืนโตไว้แนบอก..ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น..ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเป็นสาย..
..แต่ตอนนี้ไม่มีแม่...ไม่มีใครอยู่กับผม..ไม่มีใครอยู่ข้างๆผม..ไม่มีใครสามารถช่วยผมได้อีกแล้ว.......ผมจะทำยังไง...?..
Imprison 33: งูเห่า
ซุกหน้าลงกับผ้าห่มผืนเดิม หลับตาแน่น..ไม่อยากจะสนใจอะไร...
  เสียงสะอื้นในลำคอยังกลั้นไม่ไหว ก็ได้แต่ปล่อยมันไป หวังว่าคงจะหายไปเองถ้าหมดแรง..
  ผมนั่งนิ่งๆ อยู่ในมุมหนึ่งของห้องขัง ไม่สนใจจะไปอาบน้ำหรือกินข้าวอย่างคนอื่นเขา..ได้แต่กอดผ้าห่มผืนบางไว้แนบอก.. ในอกมันยังเจ็บปวดรวดร้าว..แต่เสียงร้องในลำคอกลับแผ่วหาย..ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ..
และให้ผ้าห่มของแม่เป็นที่ซับน้ำตา ...
   ตึก!
เสียงอะไรหนักๆกระทบพื้น ทำให้ผมชะงัก..แต่ก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามอง จะเป็นใครหรืออะไรก็ช่าง.. เสียงคล้ายลมหายใจดังแผ่วเบา..แต่เพราะไม่มีใครเลยยิ่งเด่นชัด..ผมขมวดคิ้วน้อยๆ..เมื่อได้ยิน....ได้ยินเสียงลมหายใจ..และรู้สึกเหมือนมีใคร..อยู่ข้างๆ...ในหัวพลันคิดถึงคนๆนั้นทันที..พี่โต..คนที่มอบอกให้ร้องไห้..มอบไหล่ให้พักพิง..
..แต่ภาพใบหน้าเครียดเขม็งของผู้ชายคนนั้นและมือที่ง้างขึ้นก็ทำให้ความคิดนี้ต้องล้มเลิกไป..พร้อมกับความรู้สึกเจ็บเสียดอันไม่มีที่มาเกิดขึ้นอีกครั้ง..ซึ่งผมก็ได้แต่กอดผ้าห่มผืนนี้แน่นขึ้นอีก และซุกหน้าลงไปแน่นขึ้นเรื่อยๆ..
...ซึมซุบเอาความรู้สึกดีๆของแม่..ของบ้าน..มาเยียวยาหัวใจ.....อยากหลับตาลง..แล้วไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบความจริงเสียเลย..
แกร๊ง...
      เสียงพูดคุยและเปิดประตูห้องขังทำให้ผมลืมตาขึ้นมาทันที แต่ก็ยังนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน ฟังเสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะของผู้คนในนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านั้น เจ็บที่ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดหดหู่อยู่คนเดียว..ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุขของผู้คนโดยรอบ.....แต่ทว่า มันกลับดังเพียงไม่นาน..แล้วเงียบ..
..ความประหลาดใจเกิดขึ้นพร้อมกับความหวาดระแวงทันที..จู่ๆทำไมคนพวกนี้ถึงเงียบ..และทำไมถึงเป็นแบบนั้น....
..สังหรณ์ร้ายเกิดขึ้นทันควัน..หรือ..จะมีใครทำอะไรผม..
  กำลังคิดจะขยับตัวและโผล่หน้าขึ้นไป แต่กลับได้ยินเสียงเรียก..
    “.....พี่โต..”..แล้วอะไรสักอย่างข้างกายผมก็ถอนใจแรง..ทำให้หัวใจแปลบวูบ..
คนที่อยู่ข้างๆ...คือ...
   “..อะไร...”  เสียงนั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจ..นี่...เขามานั่งข้างๆผม..งั้นเหรอ?
    “..เมื่อกี้เฮียวิทย์มาหา..บอกว่าจะคุยด้วย..”
    “..มันรออยู่ไหน?”
    “..ห้องพยาบาลว่ะ..”
ห้องพยาบาล...ผมที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาของทั้งสองคนมาตลอดขมวดคิ้ว..เมื่อนึกถึงห้องพยาบาล..
...พี่กันย์..
    “ ดูมันด้วย ห้ามใครมายุ่ง ! ”  เสียงตะโกนลั่นใกล้หู พร้อมกับความอบอุ่นที่ผละหาย ทำให้รู้ว่าคนข้างกายลุกไปแล้ว..
..ความหนาวเหน็บเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับลางสังหรณ์...ร้าย..บางอย่าง..ที่มาพร้อมกับความหนาวเหน็บและโดนเดี๋ยวทันทีที่พี่โตออกไปจากห้องขัง..   ผมหลับตาลงช้าๆ..สะอื้นในลำคอแผ่วเบา.....ทั้งที่น่าจะรังเกียจและผลักไส..แต่ไม่ว่ายังไง..ผมก็เกลียดเขาไม่ได้..แต่ก็ไม่กล้าจะฉุดรั้ง..หรือพักพิงได้เลย.....ความหนาวเหน็บและวูบโหวงในอก เหมือนบางสิ่งขาดหายไป ทำให้ผมรู้ ว่าน้ำหนักการมีตัวตน.. แม้จะเป็นแค่ความคิด ของผู้ชายคนนั้น มันมากแต่ไหน..สำหรับผม....แต่.......ผมคงไม่มีตัวตนในความคิดของเขา..ผมขดตัวแน่นขึ้นอีก ใบหน้าจมลงกับผ้าห่มเท่าที่ทำได้จนแทบหายใจไม่ออก..ในสมองยังหวัง..ว่าจะมีคนมานั่งข้างๆและคอยให้ความอบอุ่นอีกครั้ง..ทั้งที่มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆของตัวเอง..ถึงรู้ว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้..แต่ก็อยากจะลองคิดดู..
    ภายใต้กลุ่มอาคารที่กลายเป็นสีสลัวเลือนรางเพราะแสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าสีดำสนิทที่ดวงดาวเริ่มปรากฏประปรายภาพที่เห็นทำให้ผู้เฝ้ารออดจะอมยิ้มไม่ได้
  วิทย์ยืนนิ่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้อาคารพยาบาล เขากำลังรอเจ้าลูกน้องผู้โชคร้ายที่ใส้ติ่งดันกำเริบซะตอนนี้ มันเลยต้องถูกหามส่งห้องพยาบาลด้วยอาการร้องโอดโอยแทบเป็นแทบตาย..เพราะทางเรือนจำไม่ยอมส่งตัวนักโทษที่เป็นผู้ป่วยตอนกลางคืน..  ก็เลยมีแต่..ไอ้หมอเก๊คนเดียวที่พอช่วยได้..
แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่..เพราะต้องการจะมาจับตาดูพฤติกรรมของหนึ่งในศัตรูของกลุ่ม และ..นัดพบกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง....คนของเจ้าเพื่อนโง่ๆของเขาบอกว่า หายไปกับไอ้เด็กคนนั้น..โดยที่ยังไม่ทานข้าวเย็นด้วยซ้ำ..
    วิทย์ แอบหน้ามุ่ย แล้วถอนใจแรง..มันเคยว่าเขาว่าไม่รู้จักแยกแยะ..งานนี้อยากด่านักว่าใครกันแน่ไม่รู้จักแยกแยะและ..ไม่รู้จักคิด.....เดี๋ยวใกล้ตายหมู่แล้วมึงจะรู้สึก..
แซ่ก...
เสียงย่ำด้านหลังทำให้ชายหนุ่่มชะงัก..หันขวับไปมองทันควัน..
   “ มีอะไร? “ เขาถามเสียงแข็ง เมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือใคร..กันย์หรือเจ้าหมอเก๊ที่เพิ่งโนนนินทาเดินมาใกล้ ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวทับชุดนักโทษสีน้ำตาล..
  ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าใส่เพื่อความสะอาดปลอดภัยหรืออะไรก็ตาม..แต่นักโทษในชุดเสื้อคลุมของหมอ..มันดูขัดกันชอบกล....แต่ก็...ไม่ถึงกับ..น่าเกลียดอะไร..
    คิดแล้วเงยหน้าไปมองเจ้าคนหน้าเป็นที่ยังคงยิ้ม..แม้จะพูดประโยคไหนออกมาก็ตาม..
   “..ใส้ติ่งแตกครับ...ตายแล้ว..”
   “..ห๊ะ...หา!?  “ วิทย์อ้าปากค้าง มองหน้ายิ้มๆนั้นอย่างไม่เชื่อหู..
“..มึงว่าอะไรน่ะ ! ”
    “...ผู้ชายคนนั้น...ใส้ติ่งแตกครับ..รักษาไม่ทัน.เลยตายไปแล้ว...”
   “..อะ....อะ...ไอ้....”..วิทย์อ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเซียว ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู...
   “..จริงๆน่ะครับ..ไม่เชื่อจะดู”ศพ” ของเขาก็ได้.. กำลังจะผ่าออกแต่....”
   “หา ! มึงว่าไงน่ะ ผ่าออก..นี่....นี่มึงผ่าท้องมันแล้ว...แล้วไอ้น้ำเกลือ ยาชายาสลบอะไรพวกนั้นมึงเอามาจากไหน?...”วิทย์ท้วงลั่น มองหน้าไอ้คนตรงหน้าอย่างไม่ยอมเชื่อถือ ถึงจะเป็นหมอ แต่ไอ้เรื่องแบบนี้..ถ้าไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีเครื่องมือ จะผ่าท้องคนหรืออะไรได้ยังไง เขาไม่มีวันเชื่อ..
   “..ก็มันพอจะมีอยู่ในห้องพยาบาลบ้างน่ะครับ..ดูนี่ไง..ยังมีเลือดติดอยู่เลย...” เสียงบอกนั้นทำให้คนฟังชะงัก..เพราะเขามองแต่หน้าของหมอนี่และเพราะความมืด ทำให้เขาไม่เห็น..ไม่เห็นว่าชุดกาวน์สีขาวมีรอบเปื้อนของเลือด..และถุงมือยางพาราเปื้อนสีแดงฉานที่สวมทับมือหนาไว้..และปลายนิ้ว..ที่จับมีดขนาดเล็กปลายแหลม..ซึ่งเปื้อนไปด้วยรอยเลือด
สีสด...
    ปึก !
     แผ่นหลังชนเข้ากับต้นไม้อย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเผลอขยับตัวหนี สายตายังจับจ้องแต่ปลายมีดและใบหน้ายิ้มแย้ม
ไม่เปลี่ยนของคนตรงหน้า...วิทย์หัวใจเต้นแรง...ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้าคือผู้ชายที่เขาชอบ..แต่สัญชาติญาณบางอย่าง
มันกรีดร้องก้องในสมอง.....มันบอกให้เขาหนี...มันบอกว่าการอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มันอันตราย...
แต่...  วิทย์กลืนน้ำลายเอื้อก..ลมหายใจไม่สงบ..เขาเม้มปากแน่น
    “..ยะ...อย่าเอาของแบบนี้มาขู่กูน่ะ..มึงทำอะไรมัน..บอกมาซะดีๆ !
“ เขาร้องลั่น มือคว้าปกเสื้อกาวน์มากำรวบไว้ ส่งสายตาแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้..แม้ในอกจะสั่นระรัวด้วยความหวาดหวั่นอันแปลกประหลาด..
    “..ฮ่ะๆ...พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ..ผมพยายามจะช่วยน่ะ..แต่มันช้าไป.เลยทำได้แค่...” กันย์ยิ้มน้อยๆยังอธิบายอย่างใจเย็น ยกมือขึ้นเสมอหัวเมื่อเห็นท่าทีเอาเรื่องนั้น.....ทว่าแววตาที่จับจ้องคนตรงหน้ากลับเย็นยะเยียบผิดกัน...
    “..อย่ามาตอแหล ! ให้ตายกูก็ไม่เชื่อ..ไอ้หมอเถื่อน ทำแบบนี้ตามใจชอบเหรอ คิดว่ากูโง่นักรึไง ! ” วิทย์เขย่าคอร่าง
ที่สูงกว่าตนแรงๆอย่างไม่พอใจ เขาหันซ้ายหันขวา มองหาผู้คุมหรือไม่ก็เพื่อนสนิทที่น่าจะมาถึงแล้วอย่างหงุดหงิด..
   “..คอยดู..เดี๋ยวกูจะลากผู้คุมมาลากคอมึงไปเอง..ถือว่าตัวเองได้อภิสิทธิ์พิเศษเลยคิดจะทำอะไรก็ทำเหรอว่ะ ! ที่ไอ้ปากดีอย่างมึงต้องมาอยู่ในคุกนี่มันก็เพราะทำชาวบ้านเขาตายไม่ใช่รึไง ไอ้ ....อุ๊ก...”
   มือหนาคว้าหมับตะปบลงบนริมฝีปาก ทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือกหันขวับมามองหน้าผู้ชายที่ปิดปากเขาไว้ จะถลึงตาใส่ แต่เมื่อสบกับแววตาแข็งกร้าว..และปลายมีดที่จ่อบนลำคอ..ก็ทำให้ตัวเย็นวาบ...
   “...ไม่ต้องมองหาหรอก ไม่มีใครอยู่แถวนี้...แน่นอน...”น้ำเสียงเย็นเยียบกระซิบแผ่วเบา..ทำเอาคนฟังขนลุกยะเยือก แววตาหวาดหวั่นมองปลายมีดที่ยังอยู่ที่เดิมสลับกันมองแววตาของชายตรงหน้าอย่างร้อนรน..

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แต้งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

poomza

ขอบคุณมากนะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

นึกว่าแค่แกล้ง เป็นจริงหรือนี่

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

อ่าวแย่แล้ว ตายไปคนนึง