OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 40

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “..คอยดู..เดี๋ยวกูจะลากผู้คุมมาลากคอมึงไปเอง..ถือว่าตัวเองได้อภิสิทธิ์พิเศษเลยคิดจะทำอะไรก็ทำเหรอว่ะ ! ที่ไอ้ปากดีอย่างมึงต้องมาอยู่ในคุกนี่มันก็เพราะทำชาวบ้านเขาตายไม่ใช่รึไง ไอ้ ....อุ๊ก...”
   มือหนาคว้าหมับตะปบลงบนริมฝีปาก ทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือกหันขวับมามองหน้าผู้ชายที่ปิดปากเขาไว้ จะถลึงตาใส่
แต่เมื่อสบกับแววตาแข็งกร้าว..และปลายมีดที่จ่อบนลำคอ..ก็ทำให้ตัวเย็นวาบ...
   “...ไม่ต้องมองหาหรอก ไม่มีใครอยู่แถวนี้...แน่นอน...”น้ำเสียงเย็นเยียบกระซิบแผ่วเบา..ทำเอาคนฟังขนลุกยะเยือก แววตาหวาดหวั่นมองปลายมีดที่ยังอยู่ที่เดิมสลับกันมองแววตาของชายตรงหน้าอย่างร้อนรน..
...แต่ที่น่าโมโหตัวเองที่สุด...คือตอนนี้แทนที่จะโกรธแทบตาย แต่เสียงในอกนี่กลับเต้นแรง...แรงซะจนก้องอยู่ในหู..
...ก้องจนใบหน้ายิ้มแย้มนั้นมีสีหน้าล้อเลียน..มือที่ปิดปากเขาไว้ เลื่อนลงมาทาบบนแผ่นอก.. แม้อีกข้างจะยังจ่อมีดไว้ตรงที่เดิมก็ตาม..
   “..อะ...มึง..”
    “..เสียงหัวใจเต้นแรงดีน่ะครับ...เต้นแรงมาก...” ใบหน้ายิ้มแย้มนั่นหันมาสบตา มือหนายังทาบอยู่ที่เดิมสัมผัสแผ่นอกและการเต้นของหัวใจอย่างใคร่รู้..
    “...ที่เป็นแบบนี้..มันเพราะ..กลัว...” ริมฝีปากหนาเอ่ย..ก่อนจะบิดขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน..
“..หรือว่า..เพราะ..เป็นผม..ที่อยู่ตรงนี้...”
    “..หะ...หา...พูดอะไรของแก..อึ๊....” วิทย์อ้าปากโวยวาย ใบหน้าเริ่มขึ้นสี แต่ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรมากกว่านั้น มีดปลายแหมที่จ่อบนลำคอก็กดเข้าไปจนเลือดซึม..ทำเอาตัวเย็นวาบ..
     “..รู้ไหม..ว่านี่น่ะ..มันเป็นมีดผ่าตัดน่ะ..คม...จนตัดหลอดลมให้ขาดได้แค่ครั้งเดียว..” เสียงกระซิบริมใบหูแผ่วเบาชวนให้เลือดในกายเย็นเฉียบ..วิทย์ยืนนิ่ง..ตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าพูดอะไรออกไป มีเพียงดวงตาที่กรอกไปมา..
     “...ผมว่าคุณอยากจะดู”ศพ” ของเพื่อนคนนั้นสิน่ะ..งั้นเราเข้าไปข้างในดีไหม?..”
     “..หะ...หา...ไม่หรอก ไม่เอา กูไม่ชอบเลือด มันตายแล้วก็ช่างมัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ให้ผู้คุมเอาศพจะ..ดะ....” ชายหนุ่มรีบปฎิเสธทันควันด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยจบประโยคดี ดวงตาก็ต้องเบิกค้าง...
...เพราะริมฝีปากของตนเองถูกทาบปิด..และกดทับโดยริมฝีปากของนักโทษหนุ่มหน้าเป็นที่.....ที่เขาชอบ.....แต่...
    “..อะ...โอ้ย..” วิทย์ร้องอู้ หลังจากริมฝีปากหนาผละจาก ใบหน้าของเขาแดงก่ำและหัวใจก็คงเต้นแรงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด แน่นอนว่ามันปนกับความตื่นเต้นปนหวั่นกลัว..และตอนนี้ อาจจะเพื่อมาอีกหนึ่งความรู้สึกคืออาการเคืองโกรธ เพราะริมฝีปากของเขาถูกคนตรงหน้า ขบกัดอย่างรุนแรงไร้ความปราณี ชนิดที่ว่าเลือดไหลซิบและเขาต้องร้องโอดโอย...
    “..หึ...หวานดีน่ะครับ...” คำพูดนั้นทำให้คนฟังหน้าแดงแป๊ดยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นซีดสนิทเมื่อเห็นคนตรงหน้าแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองที่มีเลือดของเขาเปรอะอยู่..
    “..เลือดของคุณเนี่ย..มันน่ากินดีจริงๆน่ะ...”
    “...อะ...แก..แก....” วิทย์อ้าปากค้าง แทบพูดไม่ออกเมื่อได้รู้ว่าไอ้คนที่เขาเผลอไปชอบน่ะมันมีรสนิยมแบบไหน...
    “..หึ...อย่างงั้นเรา...ไปดูศพ เพื่อยืนยันความจริงกันดีมั้ย?...”น้ำเสียงเอ่ยถามแสนสุภาพ แต่ผู้ฟังไม่อาจปฎิเสธได้เลย  และทันทีที่เอ่ยก็ถูกลากไปทันใด
      ภาพที่คนเห็นภายนอกอาจจะเป็นผู้ชายสองคนที่จูงมือกันเข้าไปในห้องพยาบาลอย่างสนิทสนม..แต่ความจริงก็คือ ปลายมีดที่จ่อเข้ากับแขนซ้ายของวิทย์ทันทีที่เจ้าตัวจะผลุนผลันหรือหนีไปไหน..
      ดวงตาสีเข้มกรอกไปมาอย่างอับจนหนทางยามถูกอัญเชิญตัวเข้าไปในห้องพยาบาล วิทย์พยายามมองหายามหรือใครก็ได้ที่จะอยู่แถวนี้ แต่ก็เสียเปล่าเพราะไม่มีวี่แววใดๆของสิ่งมีชีวิต ในใจนึกก่นด่าเจ้าเพื่อนงี่เง่าที่หายไปไหนไม่รู้
ปล่อยให้เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่เสี่ยงอันตราย ต่อทั้งหัวใจและชีวิตแบบนี้..
    ใบหน้าขาวส่ายลอกแล่กได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ก่อนจะถูกดันเข้าไปในห้องพยาบาลพร้อมกับชายในชุดกาวน์
เปื้อนหยดเลือดที่ปิดประตูลงทันควัน......และนั่นก็เหมือนจะปิดทางรอดของเฮียวิทย์แห่งแดนสิบสองไปด้วย..
     เสียงหอบเบาๆดังขึ้นภายใต้ความเงียบและแสงของดวงจันทร์ที่สาดส่อง ภายใต้แสงมืดสลัวและเงาดำของเหล่าอาคารที่ปลุกขึ้นอย่างเป็นระเบียบ  ร่างสูงใหญ่ยืนตัวงอ หอบแฮ่กอยู่หลังอาคารพยาบาลหลังจากวิ่งผ่านอาคารและห้องขังมาอย่างรวดเร็วแบบไม่คิดชีวิต
    สายตาปราดมองทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากก็หอบเบาๆ ส่งสายตาสองส่องหาเพื่อนสนิท เจ้าตัวร้ายที่น่าจะอยู่
แถวนี้ หรือบริเวณนี้...
   โตขมวดคิ้ว กวาดสายตาหาอย่างรีบร้อน หลังจากรู้ว่ามันมารออยู่เขาจะไม่มาก็ได้ หากไอ้ทินจะไม่บอกว่า มันรอเขาอยู่ตรงไหน
“ห้องพยาบาล” คือคำตอบสุดท้ายของสถานที่ซึ่งควรพบกันเพื่อพูดคุยธุระในตอนนี้
  เพราะแถวนี้น่ะมีตัวอันตรายที่เขากับมันก็ยังโค่นไม่ลง แต่แล้วไง ไอ้วิทย์กลับมารออยู่ตรงนี้ซะได้..
โตพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ถ้าเจอตัวจะขอกระทืบมันซักที โทษฐานโง่ไม่มีหัวคิด
     ชายหนุ่มสอดสายตาหาอย่างร้อนรน หลังอาคารพยาบาลที่เป็นแปลงผักและบ่อน้ำที่ควรจะมีร่างของเพื่อนสนิทโผล่มาจากที่ไหนซักแห่งกลับไม่มีแม้แต่เงา ทำให้เขาเริ่มคิดมากหลังจากวันนี้เจอแต่”เรื่อง”เยอะแยะนับไม่ถ้วนแล้ว..
    เท้าก้าวเลียบอาคารก่ออิฐถือปูนสภาพกลางเก่ากลางใหม่อย่างว้าวุ่นไม่น้อย เมื่อหลังห้องพยาบาลไม่เจอ บางทีอาจจะอยู่หน้าห้อง เพราะเมื่อตอนมาเขาก็รีบร้อนเกินกว่าจะถามรายละเอียดว่าอยู่ตรงไหน บางทีมันอาจจะยืนรอที่หน้าห้องพยาบาลก็เป็นได้ เพราะได้ข่าวว่าเด็กมันเป็นไส้ติ่ง..
   รีบก้าวไปตามใจคิด และทันทีที่เลี้ยวออกไปเจอแสงสลัวจากหลอดไฟที่เปิดไว้ ก็พบกับร่างของเพื่อนสนิทที่ยืนคุยกับตัวอันตราย ในชุดเสื้อตัวยาวสีขาว
   โตขมวดคิ้ว รีบก้าวไปหาอย่างเร่งร้อนเมื่อเห็นว่าท่าทางของเจ้าคนที่รออยู่เริ่มแย่ ทั้งที่สั่งไว้แล้วเชียวว่าห้ามยุ่ง ทั้งที่บอกไว้แล้วว่าคนที่อ่อนไหวเรื่องความรักแบบมัน ไม่ควรจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับศัตรูที่เขาต้องกำจัดคนนี้...
แล้วนี่มันฟังกันซะที่ไหน?...
ฉึบ....
   ร่างที่ก้าวเดินถูกแกรั้งด้วยฝ่ามือที่ทาบลงบนไหล่..และไม่ได้มีเพียงนั้น...ยังมีมีดปลายแหลมขนาดเล็กที่เขาพอจะดูออกว่ามันคมแค่ไหน จ่ออยู่ตรงลำคอ..พร้อมๆกับเสียงเอ่ยแผ่วเบา..ที่ทำให้เขาต้องแสยะยิ้มเยาะหยันตนเอง..
   “..อยู่นิ่งๆจะดีกว่าน่ะ...”
  น้ำเสียงคุ้นหู เรียกเสียงหึในลำคอแผ่วเบา...พร้อมกับเสียงสบถในลำคอ...
   “...งูเห่า...”
Imprison 34: พลั้ง
ฉิบหาย...
  ไม่มีคำไหนที่วิทย์จะบอกตัวเองได้ดีเท่าคำนี้อีกแล้ว เพราะทันทีที่เขาถูกลากตัวมายังห้องพยาบาล สถานที่ที่ควรปลอดภัยหากคนเฝ้าอยู่จะไม่ใช่ไอ้คนตรงหน้า ซึ่งก็คือกันย์ที่ยิ้มหน้าเป็นอยู่ตลอดเวลา..มันยิ้ม..ยิ้มขณะที่เอามีดมาจี้หลังชาวบ้าน..ยิ้ม..แม้จะกำลังมัดแขนเขาไว้กับเตียง..
   ใช่...มัดกับเตียง..
   กับหัวเตียงที่เป็นโครงเหล็ก บนเตียงสีขาวว่างเปล่าในห้องพยาบาล  ประตูถูกล็อกไว้แน่นหนาและเขาก็ถูกมันถีบโครมให้หน้าคว่ำลงกับเตียง คิดแล้วยังเจ็บดั้งไม่หาย
    แต่ยังไม่ทันโวยเลย มันก็คว้าแขนหมับแล้วเอาผ้าก๊อซสีเนื้อทั้งมัดทั้งพันจนเขาดิ้นไม่หลุด..ด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย..
    วิทย์พยายามขยับตัวด้วยสีหน้าเจื่อนขึ้นเรื่อยๆ ในสองก็นึกถึงฉากฆาตกรรมสยองขวัญที่เหยื่อโดนควักตับควักไตต่างๆนาๆ ทั้งเรื่อง saw ที่เขาชอบนักหนาหรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ซึ่งตัวฆาตกรมันมักจะเป็นคนที่เราคาดไม่ถึง หรือดูเป็นคนดีๆ ทั้งที่ความจริงมันเป็นโรคจิต......ซึ่งทุกอย่างที่ว่ามา มันตรงกับไอ้กันย์ คนตรงหน้าชัดๆ !
    ชายหนุ่มรู้สึกลำคอแห้งผาก เหงื่อเริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ...จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่คนอ่อนแอที่ป้องกันตัวเองไม่ได้ เขาเข้มแข็งและมีลูกน้องในสังกัดตั้งเยอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเก่งกล้าสามารถสู้กับมีดผ่าตัดอันเล็กๆแต่คมฉิบหายอันนี้ ยิ่งเห็นรอยเลือดบนปลายมีดนั่นก็ยิ่งขนลุก แค่นึกว่ามันจะจิ้มพรวดเข้ามาตรงลำคอจนเลือดพุ่งกระฉูด...แค่นั้น ก็แทบไม่มีแรงต่อกรแล้ว..
    เสียงครูดเบาๆ ดังขึ้นเมื่อกันย์ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงผู้ป่วย ซึ่งมี”ผู้ป่วยจำเป็นโดนมัดอยู่ ข้างหลังคือเตียงพยาบาลอีกเตียงที่ถูกม่านสีขาวรูดปิดไว้ เลยไม่สามารถรู้ได้ว่ามีอะไรอยู่....แต่ถ้าดูจากรูปการแล้ว..ตรงนั้น..มันคงไม่พ้นเจ้าลูกน้องดวงซวยของเขาแน่..    คนเป็นลูกพี่ได้แต่ขอโทษขอโพยในสมองเงียบๆ..แต่สายตาก็สบประมานกับดวงตาแข็งกร้าวนั้น..มองแล้วก็ได้แต่นึกก่นด่าตัวเองที่ประมาทจนได้เรื่อง ทั้งการมาอยู่ที่นี่คนเดียวมืดๆค่ำๆ ทั้งการเรียกคนอื่นมาคุยด้วย..พูดถึงคนอื่นก็คิดไปถึงไอ้โต ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้มันอยู่ไหน..
  “..เหม่ออะไรล่ะครับ..หรืออยากเจอหน้าลูกน้อง..จะให้เจอก็ได้น่ะ...” ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินไปเปิดม่านสีขาวนั้น
วิทย์เหลือบไปเห็นแค่กลุ่มผมสีดำๆก็ขนลุกพรึ่บ ร้องห้ามทันควัน..
    “..ไม่เอา...ไม่เอาว้อย ไม่อยากดู ! ” ไม่อยากเห็นสภาพร่างหรือสภาพศพของลูกน้องเขาตอนนี้ มันทั้งน่าเศร้าและน่าอนาถพอกัน.. สายตาตวัดมองไอ้เจ้าหมอเถื่อนที่เดินกลับมาที่เดิม..แล้วเท้าแขนบนหัวเตียงด้วยท่าทียิ้มแย้มปนสงสัย..ดูตอแหลจนน่าถีบซักที..
   “ หึ..ก็ไหนตอนแรกอย่าเจอนัก...”รอยยิ้มมุมปากน่าสงสัย วาดขึ้นทันควันเมื่อเจ้าตัวถอดเสื้อกาวน์สีขาวออก ใบหน้ายิ้มระรื่นเช่นเคยเดินวนไปรอบเตียง มองเหยื่อของตนด้วยแววตาขบขัน..
    “..มองห่าอะไรว่ะ...” ปากสวยๆนั่นพ่นคำพูดแสนจะไม่เข้ากับตัวเข้าให้ แต่กันย์ไม่สนใจ นั่งลงขอบเตียง แล้วขณะที่มืออีกข้างก็ถือมีดผ่าตัดอันเล็กไว้..
    “..มอง...คนที่หลงรักผมอยู่ไง..” ริมฝีปากคลี่ยิ้มระเรื่อย แต่ใบหน้าคนฟังแดงจัด..ปนกันทั้งอายทั้งโมโห..
    “...พะ...พ่อมึงสิว่ะ ! เอาเรื่องนี้มากจากไหน ใครหลงรักห่าอะไร ไม่มีว้อย หน้าไหนจะมาหลงรักคนอย่างมึง...สาด หลงตัวเองฉิบ ไปกกอยู่กับไอ้เมฆคนเดียวเหอะ...” ว๊ากใส่ไอ้คนตรงหน้าไปทันที แม้จะรู้ว่าตัวเองหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง แถมยังมาใจเต้นอีก..แต่ยังไง เขาก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะไอ้คนตรงหน้า ที่มันยังยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับเอ่ยคำพูดเชือดเฉือน..
   “..เหรอ...” กันย์รับคำเบาๆอย่างไม่สนใจ มือหน้าคว้าหมับตรงปลายคางของคนตรงหนี้ เค้นเสียงเรียบๆ
“ ทำเหมือนไม่มีใครรู้ใครเห็น..รี่มาหาผมแทบทุกวันแบบนั้น..แถมยังมาลามปามกับเมฆ..จะให้คิดยังไง..”
     “..แล้วที่ทำไปวันนี้น่ะ..ผมปลื้มมากเลยน่ะ..วิทย์..”กันย์วางมีดลงกับพื้นเตียง เมื่อเห็นว่าถือมันไปก็ไร้ประโยชน์
“ กล้ามาก...ที่มาแล่นชนกับผมตรงๆแบบนั้น...ทั้งที่ผมคิดว่าคุณน่าจะฉลาด..และรู้จักคิดมากกว่านี้แท้ๆ..”
     “..ก็เหมาะสมดีกับคนแบบพวกมึงนี่...ไงล่ะ..คงอายหน้าม้านจนแทบไปไหนไม่ได้..ไม่มีปัญญาหาเองเลยไปเอาของเหลือเดนคนอื่นมะ....อึก...” น้ำเสียงเย้ยหยันและใบหน้าหยิ่งยโสนั้นคงทำให้คนมองไม่อาจรับไหว มือหนากดแนบลำคอ มองสีหน้าบิดเบี้ยว..และท่าทีทรมารอย่างใจเย็น..
...วิทย์อ้าปากพะงาบ...รู้สึกทรมารจนไม่มีเรี่ยวแรง ปวดคอ หูอื้อไปหมด ได้ยินแต่เสียงวิ้งๆอยู่ในหู สายตาพร่ามัวมองเห็นใบหน้าที่ยังคงยิ้มระเรื่อย..วูบหนึ่งรู้สึกเจ็บจี๊ด...เมื่อเผลอนึกถึงเรื่องเก่าๆ..ทั้งคนที่รักกับเพื่อนสนิทหักหลัง..
ทั้งเรื่องโง่ๆของเขายามเมื่ออยู่ที่นี่...โง่ ที่ไปรักไอ้คนแบบนี้..
   ...คนที่ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตาและรังแต่จะหาผลประโยชน์..เห็นความรู้สึกของเขาเป็นของเล่น และหาผลประโยชน์จากมันอย่างไม่แยแส..
    ..โดยไม่ได้รู้เลย ว่าการกระทำร้ายๆของเขา..ที่เกิดขึ้น ทั้งในวันนี้ หรือวันอื่น..แทบทุกเวลาเมื่อเห็นคนๆนนี้อยู่กับคนอื่น..หรือ..อยู่กับไอ้คนสำคัญนักหนาของมัน...ทำไปแล้วเขาก็มานั่งทุกข์..นั่งเจ็บ..ไปด้วยไม่แพ้กัน..
    น้ำตารินไหลลงบนหางตา...ไม่รู้เพราะความเจ็บ..เจ็บที่ตัว..และสำนึกที่บอกว่าเขากำลังจะตาย หรือความเจ็บ..
ความสมเพชตัวเองที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจ..เหตุผลไหนกันแน่..ที่ทำให้เขาต้องน้ำตาไหล..
  ปลายนิ้วจิกลงบนผิวเนื้อ กดแน่นด้วยความทรมาร ร่างกายบิดเร่า ดิ้นพล่านด้วยสัญชาติญาณเอาตัวรอดมัจจุราชที่อยู่บนร่างยังคงไม่ปราณีและนานเข้าแรงกดก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ..ทำให้ทำนบน้ำตายิ่งทะลัก..ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทีละน้อย..
...ร่างกายกระตุกด้วยลมหายใจกระชั้น..แววตามองคนตรงหน้าไม่ได้ฉายแววเคียดแค้นหรือเคืองโกรธ..ตรงข้ามมันกลับดูเศร้าสร้อยและเจ็บปวด...และบางที...นั่นอาจจะเป็นฟางเส้นสุดท้าย..
    “..ฮะ...คะ..แค่ก...อึก.....” ไม่ว่าคนทำจะเกิดใจอ่อนในวินาทีสุดท้าย หรือเพราะอะไรกันแน่..ในวินาทีที่เขาคิดว่าจะ
ไม่รอด มือที่กดทับหลอดลมมาตลอดกลับผละจาก..วิทย์สำลักทันที ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดอย่างตะกรุมตะกราม ทว่ายังไม่ทันจะหายใจคล่อง อากาศที่ควรได้รับกลับถูกช่วงชิงไปอีกครา..
...เสียงครางท้อวงดังในลำคอยามถูกริมฝีปากหนาประกบแน่น..ดวงตาสีเข้มเบิกกว้างอย่างตกตะลึงไม่น้อยมือเรียวกระตุกถี่เขาคงจะรีบผลักไอ้หมอบ้านี่ออกไปแล้ว ถ้าหากไม่ถูกมันแน่นแบบนี้ยิ่งร่างใหญ่โตกว่าคร่อมทับทั้งตัว..
ยิ่งชวนหายใจไม่ออกเข้าไปใหญ่..
   ความคิดยังปะติดปะต่อไม่ทันอาจเพราะสมองขาดออกซิเจนหรือเขาที่มึนงงเกินไป ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่จริงหรือฝันแต่ยิ่งริมฝีปากหนากดทับมากเท่าไหร่ก็เหมือนจะทำให้สติที่ไม่ค่อยสมบูรณ์หลุดหายไปเรื่อยๆ..
  “..อึ๊..... ” แรงขบกัดตรงริมฝีปากที่เดิมที่ยังสดใหม่ทำเอาเจ็บจนแทบน้ำตาร่วง เผลอร้องครางออกมาด้วยความเจ็บ..
และคนด้านบนก็ใช้โอกาสนี้สอดลิ้นเข้าไป..และนั่น..ยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกเข้าไปใหญ่..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

asd

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคูุณมากคับ

xiah01

แต้งกิ๊วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

สนุกครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ร้ายกาจมากนะ ไอ้กันย์

thine

ขอบคุณมากครับ

freezz

กัน แม่งเลว