OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 43

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“พี่โตล่ะ”
  “..ยังไม่มา... ”
   “..เอ๋.... แต่ไหนเมื่อกี้ผู้คุมบอกจะสามทุ่มแล้ว..”ผมท้วงอย่างไม่เข้าใจ ก็ผู้คุมบอกว่าประตูจะปิดสองทุ่มแต่นี่สามทุ่มแล้วยังไม่มา..หรือว่ามีอะไร?...
   “..ก็คิดอยู่นี่ไง..ว่าจะเกิดเรื่อง..” พี่แม้กบอกเบาๆ..พลางขมวดคิ้ว
“..ได้ยินผู้คุมเขาคุยกันเรื่องนักโทษโดนแทงที่ห้องพยาบาล..ฟังแล้วน่าเป็นห่วงว่ะ...”
“..หรือว่า..พะ...พี่โตจะโดน...” ผมร้องอกมาอย่างตกใจไม่น้อย แต่ทุกคนมีสีหน้าเอือมระอา..ส่ายหัววืดแบบพร้อมเพรียง..
   “..รายนั้นน่ะ ต่อให้ควายขวิดก็ไม่ตาย ที่น่าห่วงคือพี่แกจะไปจิ้มพุงใครเขามากกว่าน่ะสิ... ” ฟังลูกน้องเขาว่าเถอะ...
    “ .. มึงไปอยู่ที่เดิมไป..เดี๋ยวเขาจะปิดไฟแล้ว ยังไงก็รอฟังพรุ่งนี้แล้วกัน.. ” พี่ทินแม้กว่าพลางรุนหลังผมให้ไปที่เดิม..ผมเดินเอื่อยๆกลับมา นั่งอยู่ที่เดิม สายตากวาดมองทั่วห้องขังที่ตอนนี้ทุกคนคุยกันจ้อกแจ้กและเหลือบมองพี่ๆกลุ่มเดียวกันที่ยังคงหน้าเครียดไม่หาย..
...ผมถอนใจเฮือก..ตอนนี้ที่พึ่งก็ไม่มีแล้ว..คนที่จะเห็นใจยิ่งมีน้อยกว่าน้อย..ถึงจะร้ายกับผมมากแค่ไหน แต่พี่โตก็คอยดูแลมาตลอด..ถ้าหายไปไหนอีกคน...หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น...ผม...จะทำยังไงดี....
   แอ๊ด...
    หลับตาลงได้แค่แป๊ปเดียว..เสียงเปิดประตูลูกกรงและปิดอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงขยับตัวพรวดพราดของหลายคนทำให้ผมหันขวับ มองเห็นร่างสูงๆเดินดุ่มเข้ามา..พี่โตยกมือห้ามพวกที่จะถาม บอกเสียงเครียด..
    “ กูจะนอน คุยกันพรุ่งนี้... ”
....ว่าแล้วก็ก้าวยาวๆลงมานอนข้างๆผม..หลับตาลงทันที..
   เป็นผมเสียอีกที่นอนไม่หลับ..ได้แต่นอนตาค้างมองคนตรงหน้า...ใบหน้าที่เดินเข้ามา แม้จะไม่มีร่องรอยบาดเจ็บ
หรือไปทำใครเขาบาดเจ็บแต่...มันก็ฉายแววเหน็ดเหนื่อยให้คนมองอย่างผมอดกังวลไม่ได้.......แต่คิดแล้วก็ได้แต่สมเพชตัวเอง..ทั้งที่ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ยังจะไปสนใจคนอื่น...
     ผมถอนใจเฮือกแล้วหันไปเอาหน้าซุกกับหมอนอีกครั้ง ความกังวลหลายๆเรื่องเหมือนจะมาทับถมกันในวันนี้เสียหมด...ทั้งที่เรื่องที่ได้รู้..เรื่องที่ผมจะต้องตัดสินใจ..แต่ยังตัดใจไม่ได้ว่าจะเลือกอะไร...
   ...คิดแล้วบ่นน้ำตาก็พลันจะตื้นขึ้นมาเสียอีกอย่างนั้น ผมรีบซุกหน้าลงกับผ้าห่มดังเดิม เอากลิ่นของแม่มาช่วยซับน้ำตา ไม่อยากร้องไห้ให้คนที่พึ่งมาถึงได้หงุดหงิดจนจะเพ่นกบาลผมอีกรอบ..
  ผมหลับตาแน่น..ถึงจะเครียดแค่ไหน..ความอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยที่เผชิญมาทั้งวันก็ทำให้หลับไปโดยง่าย..
ต่างกับอีกคนที่นอนนิ่ง...แต่ข่มตาหลับไม่ลงซักที...
โตนอนตาค้าง..เอาแขนก่ายหน้าผากอย่างเครียดขึง..ดวงตากลอกมองเพดานปูนไปมาอย่างจนปัญญา..
...เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ...แม้จะยังไม่รู้ว่าอยู่หรือตาย..แต่..ข่าวที่ออกมา..และเรื่องที่เกิดขึ้น...มันทำให้เขาต้องคิด..
  แล้วยังเรื่องไอ้เนม...
นัยน์ตาเหลือบมองเจ้าเด็กน้อยข้างๆ..มันนอนกอดผ้าห่มหลับตานิ่ง..อาจจะหลับ..หรือยังไม่หลับเขาไม่แน่ใจ..มองเห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่หางตาของมัน เขามองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเฮือก..จะว่าไป..ที่ไอ้เนมกำลังจะเจอ..ก็ไม่ต่างกับที่ไอ้เมฆเคยเจอ
เพียงแต่คนทำคราวนั้นเป็นไอ้วิทย์..ไม่ใช่เขา.....แต่ผลลัพท์ของมันล่ะ...จะเหมือนกับที่ไอ้เมฆมันทำ..และเหมือนกับที่ไอ้วิทย์ต้องเจอรึเปล่า...?......โตถอนหายใจเฮือก สมองคิดหาช่องทางอย่างหนักหน่วง..
   เรื่องไอ้วิทย์แทงไอ้นพ..เรื่องมันอาจจะไม่ได้แปลกอะไร..แต่กับเขาและมัน..ที่นายสั่งมาแล้ว..ว่าห้ามเกิดเรื่อง..ห้ามก่อเรื่อง....แล้วนี่....กลับเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก.....ถ้าไอ้นพตาย..ไอ้วิทย์จะต้องโทษหนักกว่าเดิม และอาจจะถูกย้ายไปแดนคุมขังอื่น..ที่ไม่ใช่ที่นี่......แล้วถึงไอ้นพไม่ตาย...หากมันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นล่ะ..จะเกิดอะไรขึ้น..
     โตเม้มปากแน่น เขาคิดว่าตัวเองพอจะดูออก...จากรอยที่คอ..รอยมีดที่หลังหู..และจากริมฝีปากที่ถูกกัดจนบวมช้ำ
และเลือดไหลนั่น...
    ประกอบกับคำพูดของไอ้เมฆ..ถ้าเขาเดาไม่ผิด..ไอ้นพ..น่าจะเห็นบางอย่างที่ไม่ควรเห็น..แล้วถ้าเป็นแบบนั้น..ถ้ามันไปเล่าให้คนอื่นฟัง..สถานะของไอ้วิทย์จะเป็นยังไง...เขาไม่อยากจะคิด......ถ้าเพียงจะช่วยให้มันรอด......ก็มีทางเดียว...
   นัยน์ตาคมเหลือบมองร่างเล็กๆข้างๆ..ตอนนี้เจ้าเด็กน้อยนอนขดตัวหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ..โตเอื้อมมือเช็ดหยดน้ำใสๆที่คลออยู่ตรงหางตาเจ้าตัวเบาๆ..ด้วยมือ..ที่เขารู้สึกว่าสั่นเหลือเกิน..
....เจ้าเด็กน้อยครางอือแล้วขยับตัวหนี..โตชักมือกลับ..หัวใจมันเจ็บลึกๆ..เมื่อคาดคิดไปถึงสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด..
ที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้.......หากเจ้าเด็กน้อยคนนี้...เปลี่ยนไปเพราะความเคืองแค้น..กลายเป็นเหมือนกับไอ้เมฆ...เขาจะทำยังไง..โตเม้มปากแน่น..ถอนหายใจเฮือกใหญ่..ละมือจากใบหน้าขาว..กำมือที่สั่นระริกของตัวเองไว้แน่น..
....ถึงจะไม่อยากทำ...แต่ก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดี..เพื่อความอยู่รอดของเขาและพรรคพวก..ยังไงก็ต้องทำ...
Imprison 36: อยากพบ..?
   ตอนเช้ามาถึงไวกว่าที่คิด..
    ผมนั่งขยี้ตาง่วงๆเมื่อเสียงกริ่งบอกเวลาดังขึ้นพร้อมๆกับร่างของผู้ต้องขังร่วมห้องพากันลุกขึ้นมา เสียงพึมพำที่ดังค่อยๆเริ่มทวีความดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับร่างของนักโทษหลายรายที่ลุกขึ้นมาหาวแล้วเกาหูเกาหัวกันไปตามเรื่อง
  ผมนั่งนิ่ง หลังจากลุกขึ้นมากอดผ้าห่มผืนเดิมอย่างเบลอๆ ปวดขมับตุบๆแถมกระบอกตายังร้อนผ่าวปนเจ็บแสบ ผมลองเอามือคลำดูแล้วพบว่ามันเพิ่มอาการบวมเข้าไปอีกอย่าง ไม่อยากจะคิด ว่าหนังหน้าตัวเองตอนนี้โทรมขนาดไหน..
   เสียงขยับตัวพร้อมกับร่างที่ก้าวพรวดจากข้างกายทำให้ผมมองตาม ร่างของพี่โตเดินดุ่มนำพวกพี่คนอื่นๆออกไป
เห็นท่าทีพี่ทินเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบเสียเมื่อมองเห็นสีหน้าคนที่เดินผ่านไป..
     ผมเดินตามพวกพี่ๆเข้าไปทำกิจกรรมส่วนตัว สายตาสอดส่องมองหาพี่โตที่น่าจะอยู่..ทั้งในห้องน้ำ แถวทางเดิน แต่ก็ไม่เห็น..
     ผมเดินไปหาพี่ทินที่ก้มหน้าล้างหน้าล้างตาอยู่แบบไม่สนชาวโลก ข้างคือพี่กิตที่กำลังใช้ขันน้ำตักน้ำมาล้างแผลที่แขนของตัวเองที่เลือดโชก..สงสัยคืนที่ผ่านมานี่จะละเมออีกแล้วสิน่ะ..
    “..พี่ทิน...” ผมเรียกเบาๆ..ความจริงอยากเรียกดังๆ แต่เพิ่งรู้นี่เองว่าผมเสียงแหบ เสียงคนกำลังล้างหน้าครางในลำคอเบาๆให้ผมรู้ว่าได้ยินแล้ว ผมเลยถามประเด็นต่อไปทันที..
   “..พี่โตล่ะ...ไม่เห็นอยู่แถวนี้เลย..”
   “..ไม่รู้...” คำตอบงึมงำทำให้ผมหน้านิ่ว
“ จะถามทำไม พี่แกก็ไปๆมาๆแบบนี้น่ะ ยิ่งช่วงนี้มีแต่เรื่อง..”
   “....อ่า...แล้วไม่ล้างหน้าเลยเหรอ?..” ผมกำลังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกันว่าจะสนใจอะไรนักกับเรื่องล้างหน้าแปรงฟัน..
    พี่ทินสะบัดหน้ามามองหลังจากล้างหน้าเรียบร้อยแล้ว เพิ่งรู้ว่าพี่แกก็หล่อพอตัวแต่สีหน้านั่นก็ทำซะแปลกๆประหลาดๆจนคนมองอย่างผมยังงง..
   “..พี่โตแกออกไปรอบนึงแล้ว ไม่รู้เหรอ? มึงนอนอืดอยู่ล่ะสิ ถึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..
“ คำพูดนั่นทำให้ผมนิ่ง นี่เกิดอะไรขึ้นตอนผมหลับเป็นตายอยู่ด้วยเหรอ..
    “...แล้ว...”
    “..อย่าเพิ่งคุยตอนนี้ คนเยอะ...” ตัดบทแล้วเดินหนี ทำให้ผมเพิ่งนึกได้ว่าที่นี่ไม่ได้มีแต่พวกตัวเอง..
    “แล้วพี่โตไปไหน...” ผมถามเมื่อเดินตามพี่ทินออกมาจากห้องอาบน้ำ คนฟังส่ายหัวก่อนจะหยุดกึก
   “...จะถามหาทำไม ถ้าจะไปกวนน่ะอย่างเพิ่ง พี่แกอารมณ์ไม่ดีอยู่ เดี๋ยวมึงจะได้โดน..”ว่าพลางเอื้อมมือขยี้หัวผมเบาๆ แล้วหัวเราะก๊าก
“ หรือว่าคิดถึง..เริ่มทำตัวเป็นเมียขึ้นมาแล้วน่ะมึง ..”
   คำพูดนั่นทำเอาผมชะงัก ทำสีหน้าเอือมระอาอย่างไม่ปิดบังใส่ทันที..
  “..ผมเป็นห่วง...แล้วก็...มีเรื่องจะพูดด้วย..”
   “..มีอะไร?.... “ คนฟังชะงัก มองหน้าผมพลางเลิกคิ้ว..
   “...เรื่องสำคัญ..”  ผมตอบพลางถอนหายใจเฮือก
“..เรื่องนี้ไม่ให้เกี่ยวก็ไม่ได้ มันเรื่องของผมนี่...เลยว่าจะถาม...”ผมเงียบไปก่อนจะถอนใจอีกเฮือก...เมื่อนึกถึงเรื่องที่จะพูด...บางที มันอาจจะไม่เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้จริงๆล่ะมั้ง..
   “..ช่างเถอะ... “ผมตอบพลางเดินออกมา ทิ้งให้เหล่าพี่ๆทั้งหลายมองหน้ากันแบบงงๆ
   “..เมื่อคืนผู้คุมลากพี่โตไปถามเรื่องเฮียวิทย์ ตอนนี้อาจจะอยู่ห้องพยาบาล มีอะไรก็ไปแถวนั้นแล้วกัน..”พี่ทินเดินดุ่มมาคว้าคอเสื้อผมตอนเดินไปแล้วบอกเรื่องที่เกิดขึ้นลวกๆ ผมพยักหน้ารับแล้วรีบวิ่งไปยังสถานที่นั้นทันที..
...หลังจากทั้งร้องไห้ทั้งนอนคิดมาทั้งคืน..พอเริ่มหายบ้า..ผมก็พยายามจะหาทางออกที่ดีที่สุดกับตัวเองเท่าที่จะทำได้อยู่
..ถึงเรื่องที่พบเจอมันจะแย่แค่ไหน แต่อย่างน้อย วิธีการของคนฉลาด..ที่เล่นกับชีวิตของคนอื่น ก็ทำให้ผมได้คิด..
......คิดได้ว่าเวลานี้..สิ่งที่ควรทำไม่ใช่การ ร้องไห้คร่ำครวญ..แต่เป็นการยืนหยุด เพื่อลุกขึ้นสู้ต่างหาก..ต้องก้าวไปข้างหน้า ไม่ใช่ถอยหลัง..เพราะถ้าล้มไปแล้ว..จะไม่มีโอกาสลุกขึ้นอีกเลย..
...ขอแค่ความมั่นใจ...... อยากจะถามอะไรบางอย่าง...อีกสักนิด....ถ้าได้คำตอบในเรื่องที่ผมอยากรู้..บางที อาจจะทำให้ผมตัดสินใจทำอะไร..หรือเลือกทางไหนได้ซักที..
    โตเดินเอื่อยๆตามหลังเจ้าคนในชุดเสื้อกาวน์สีขาว มายังห้องพยาบาล สถานที่ซึ่งควรจะเรียกว่าอันตรายที่สุด มากกว่าปลอดภัยไปเสียแล้ว สายตาจับจ้องไปยังร่างของเพื่อนสนิทที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ..
   “...มาแล้วเหรอมึง?.. “ เสียงทักนั่นทำให้เขาพยักหน้ารับ มองเจ้าวิทย์ที่นั่งเอนตัวอยู่บนเตียงพยาบาล กอดอกแน่น ใบหน้าบูดบึ้งมีร่องรอยบวมช้ำ แก้มขวาถูกปะด้วยผ้าพันแผลสีขาวอันโต ยาวไปถึงหลังหู และลำคอที่ถูกปะผ้าพันแผลอันโตไว้..
   “...เออ...มีอะไร.. “ โตรับคำเบาๆพลางหันมามองหน้าหลังจากสำรวจดูบาดแผลรอบกายของเจ้าตัวแล้ว วิทย์ถอนใจเบาๆ..สายตาเหล่มองมุมห้องที่มีคนสองคนยืนอยู่ตรงนั้น คือร่างของกันย์ที่ยืนเปลี่ยนผ้าพันแผลบนหน้าของเมฆที่นั่งเงียบ ใช้สายตามองมาที่เขาทั้งคู่เขม็ง..
   “..มองหาพ่_อมึงเหรอ?..” ส่งเสียงห้วนๆใส่นัยน์ตาโตที่จ้องมองมา  เมฆสะดุ้ง จากนั้นก็หันหน้าหนี..ทำให้คนเอ่ยประโยคนี้อย่างวิทย์ชะงัก..พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น..
   “...อาการไอ้นพเป็นยังไงบ้าง.. “วิทย์ถามเบาๆหัวคิ้วยังไม่คลายลง..
   “..กระเพราะเป็นแผล ไม่เจ็บมากนักหรอกครับ..เพราะจิ้มพลาด.. ”
   “..ใครใช้ให้มึงตอบ...เสือก ! ”วิทย์ตะโกนลั่น ถลึงตาใส่ใบหน้ายิ้มเรื่อยนั้นอย่างหงุดหงิด..
   “...ก็ผมเป็นเจ้าของไข้นี่...ใช่ไหม?.. “ กันย์ยิ้มบางๆตอบ แต่สายตาที่แฝงความหมายบางอย่าง..จ้องสบนัยน์ตาของอีกฝ่าย นั่นทำให้วิทย์ชะงัก..เม้มปากแน่น..
   “....พวกมึงออกไปสิว่ะ...ตาบอดรึไงไม่เห็นว่าคนเขาจะคุยกัน.. “ โตบอกเสียงห้วน นัยน์ตาขวางมองกราดไปยังชายหนุ่มสองคนที่อยู่มุมห้อง..
   “...แค่ทำแผลเท่านั้นล่ะครับ..” กันย์ตอบพลางขยับตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือหนาจับจูงมือเล็กของเมฆให้ลุกตามกันไป..ขณะที่มีสายตาคู่หนึ่งมองตาม..พร้อมกับเจ้าตัวที่เม้มปากแน่น..และสายตาอีกคู่ที่หันกลับมามองเบื้องหลัง..ด้วยดวงตาเหว่ว้าระคนเศร้าสร้อยแปลกตา....เพียงแต่ดวงตาทั้งสองคู่ไม่ได้สบมองกัน...
..ปัง....
   เสียงปิดประตู..ทำให้โตหันกลับมามองร่างของเพื่อนสนิทอีกครั้ง  วิทย์ก้มลงมองผ้าห่มที่คลุมอยู่บนบั้นเอว..เงียบไปสักพัก จึงเงยหน้ามาสบดวงตาที่มองอยู่ก่อนแล้ว..
  “..มีใคร..ถามอะไรรึเปล่า?..” วิทย์ถามเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกอย่างครุ่นคิด..
  “..กูบอกไปแล้ว.. ”โตบอกเรียบๆพร้อมกันนั้นก็สบตาเจ้าตัวที่มีท่าทีตกใจ
“..บอก..ว่าไอ้นพมันทำไม่ถูกใจมึง เลยเจอดี..”
   “..เหรอ?...” วิทย์ชะงัก ผ่อนลมหายใจเบาๆ
    “...แล้วมึงจะเอายังไงต่อ.”..โตถาม พร้อมกันนั้นก็เหลือบมองไปทางหน้าต่างห้องที่เปิดอยู่..เห็นหลังใครสักคนไวๆ..นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเครียด..
    “............”
    “....ไม่ว่ามึงจะเจออะไร..จะบอกกูรึเปล่า..นั่นก็เรื่องของมึง..”โตบอกเรียบๆ พลางนั่นลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงมองหน้าเพื่อนสนิทที่ยังเงียบ สายตามทันมองเหม่อไปอีกทางหนึ่ง..ไม่ยอมสบตา....ขณะที่มือข้างหนึ่งยกขึ้นบริเวณลำคอ..แล้วแตะเบาๆ..

   “..สักวันกูจะบอก.. “ วิทย์พึมพำ..สายตาเลื่อนลอยกลับมาก้มมองผ้าห่มสีน้ำตาลตราของเรือนจำ..
   “..ไม่จำเป็นหรอก..” โตตอบรับเสมองไปรอบๆห้อง..
“..จะยังไง...มันก็เรื่องของมึง....”
วิทย์ฟังแล้วเหยียดยิ้มเครียด..
   “..สมกับเป็นมึงดีนี่..ไอ้แล้งน้ำใจเอ้ย..” เจ้าตัวสบถเบาๆ..แต่ก็ยังขยับยิ้มมุมปาก..ส่วนคนฟังก็เหยียดรอยยิ้มขบขัน..
ขันในความแล้งน้ำใจของตัวเอง..

indy8009

ขอบคุณมากครับผม

asd

ขอลคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

xiah01

แต๊งกิ้วคับผม

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ