OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 45

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “...ใช่ว่าผมจะเป็นคนดี..ขนาดไม่เคยทรยศใครหรอกน่ะ...”
...ไม่ว่าใคร..ก็สามารถทำทุกอย่าง เพื่อตัวเองได้ทั้งนั้น....กระทั่งทรยศหรือหักหลังคนที่รักและไว้ใจที่สุดก็เถอะ..
...แล้วนับประสาอะไร...กับ..
    ผมเหลือบมองแผ่นหลังของชาย ที่อยู่ตรงหน้าเขาใจร้ายและทำร้ายผมมามากมาย มาก..พอที่จะให้ผมเกลียดชังแล้ว..ถ้าหาก...ผม....จะหักหลัง เขา..จะทำร้ายเขาตอบเเทนเหมือนที่เขาทำกับผมบ้าง..จะเป็นยังไง...
    พี่โตไม่พูดอะไรเหมือนกับเห็นมันเป็นเรื่องธรรมดาจนจนชาชินนัยน์ตาสีเข้มหันมามอง..ก่อนจะหันกลับโดยไม่พูดอะไร..
Imprison 37: หลงกล/ผิดพลาด/คาดไม่ถึง
      นี่มันอะไรกัน..?...
     ผมตัวเย็นวาบ ความกล้าที่เคยมาเหมือนจะลดฮวบฮาบทันทีที่ได้เข้ามาในที่แห่งนี้ เรือนจำพิเศษของนักโทษที่มีอิทธิพลตัวเป้งในคุก บรรยากาศไม่หมือนที่ไหนที่ผมได้สัมผัสไม่มีเสียงหัวเราะหรือตะโกนโหวกเหวกใส่กัน มีเพียงเสียงพึมพำพูดคุยกันดังออกมาเบาๆ แต่ไม่รู้...ว่าคนพูดคือใคร บรรยากาศในห้องขัง ทันทีที่ผมก้าวเข้ามา สิ่งที่สัมผัสได้คือความเย็นยะเยือก ทั้งที่ห้องขังดูสะอาดน่าอยู่ แต่ความเย็นจากสายตาที่จ้องมองมาของผู้คนโดยรอบนั้นเหมือนจะกลบความน่าอยู่ของสถานที่ได้เสียสนิท
    ภาพของเรือนที่พักหรูหรา มีห้องออกกำลังกายในร่มและโรงอาหารสะอาดสะอ้านดูดีห้องพักขนาดกลางที่มีเตียงและห้องน้ำในตัว บางห้องมีคนนั่งทำอะไรอยู่เงียบๆคนเดียวด้วยท่าทีเคร่งขรึม..บางห้องก็ว่างเปล่ามีเพียงเครื่องตกแต่งที่ดูดีเกินกว่าจะเป็นระดับเดียวกันกับเหล่านักโทษทั่วไปไม่ได้ทำให้มันน่าอยู่ หรือน่ามองขึ้นเลย..
   ผมเดินตามหลังพี่โตมาเงียบๆไม่มีปากเสียง สายตาไม่กล้าแม้แต่จะหลุกหลิก ได้แต่ก้มต่ำลงมองพื้นคอนกรีตอยู่แบบนั้น..
   เสียงลากโซ่ตรวนดังขึ้นมาเบาๆผสานกับเสียงพูดคุยหึ่งๆเหมือนผึ้งยามที่ก้าวเข้าไปในห้องพักทำให้ผมตัวแข็งทื่อ ความกลัวเล่นงานประสาทสัมผัสจนหนาวสันหลังเยือก...ผมรู้สึกว่าตัวสั่น..ทั้งๆที่ไม่มีใครพูดหรือทำอะไรผมสักนิด..
   แต่ผิวเนื้ออุ่นจัดที่บีบกุมฝ่ามืออันเย็นเฉียบของผม ทำให้ผมเงยหน้าไปมองแผ่นหลังกว้าง หัวใจที่สั่นไหวด้วยความกลัวพลันชะงักด้วยความประหลาดใจ ขณะที่ก้มมองฝ่าหนาที่เลื่อนจากจับแขน..มาจับมือที่เย็นเฉียบของผมไว้...ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...  ...แต่ที่น่าแปลกใจกว่า..คือหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความกลัวกลับสงบลงอย่างประหลาด..
   มองฝ่ามือที่กุมมือผมไว้มั่น..ความรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจก็โผล่มาจากไหนไม่รู้...แต่ที่แน่ๆ ทำให้ผมกลับมามีกำลังใจฮึกเฮิมอีกครั้ง..
   แม้ว่าที่นี่จะน่ากลัว..เสียงพูดคุยพึมพำกันจะน่าขนลุก..สายโซ่ตรวนที่โผล่ออกมาจากท่อนขาของทุกคนที่ผมเหลือบไปเห็นจะน่ากลัวจนแทบไม่กล้าขยับ..ทั้งบรรยากาศมืดทะมึนที่ไม่น่าอยู่สักนิด.....แต่ถ้าอยากจะตัดสินอนาคตตัวเอง...ด้วยตัวเองแล้ว...ก็มีแต่จะต้องสู้ล้าฝ่าฝันเรื่องพวกนี้ไปให้ได้..
  แกร๊ง...
    เสียงเอี้ยดอ้าดของประตูห้องขังที่เปิดอ้าออกทำให้ผมชะงัก  ละสายตาจากมือของตัวเองที่ถูกพี่โตจับไว้ ขึ้นมาเงยหน้า มองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมกับพี่โตแทน..
   “...มาแล้วเหรอ?..” น้ำเสียงเรียบๆ นั่นดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับสายตาสอดส่องของผู้ชายคนนั้น ทำให้พี่โตปล่อยมือซึ่งกุมมือผมไว้แน่นทันที ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นเชิงล้อเลียน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร..
..และนั่นทำให้ความเย็นวาบของสายตาที่มองมาของผู้คนโดยรอบทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจอีกครั้ง..จนผมอดใจสั่นไม่ได้..
  แค่กุมมือไว้ กับถูกปล่อยมือ..มันต่างกันได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย..?..
  “..แล้วนี่ใครกัน..” คำถามอีกหนึ่งคำถามถูกส่งมา ทำให้ผมชะงัก ตัวแข็งทื่อ.. มองแผ่นหลังกว้างของพี่โตที่บังผมไว้อย่างหวั่นๆ..
   “..เด็กมันอยากเจอน่ะ..ป๋า..” คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก เงยหน้าขึ้นไปสบมองแววตาของผู้ชายที่พี่โตเรียกว่า”ป๋า” อย่างลืมตัว..
   ผู้ชายคนนั้นชะงัก กับสายตาที่พุ่งไปมองของผม แต่เขาก็ยังยิ้มระเรื่อท่าทีไม่ทุกข์ร้อน แม้ว่าการจ้องของผมมันจะเสียมารยาทเอามากๆก็ตามที..
   รอยยิ้มของเขายังกว้างและน่ามองอย่างสม่ำเสมอ แม้ว่าจะเจอกับสายตาเสียมารยาทของผมเข้าไปเต็มเปา ใบหน้าของผู้ชายที่ดูท่าจะอายุประมาณสี่สิบต้นๆนั้นก็ยังระรื่นผ่องใส แววตาที่เหมือนจะเอ็นดูมองมาที่ผมฉายแววเฉลียวฉลาด
และรู้ทัน ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ผมน้อยๆ..ยามที่เอื้อมมือมาลูบผมบนหัวผมเบาๆ....นั่นทำให้ผมกล้าพอจะขยับตัวออกมาจากหลังพี่โต แม้จะรู้สึกถึงอาการกระวนกระวายของคนข้างหลัง..แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร..
   “..เด็กคนนี้เหรอ?..ท่าทางออกจะว่าง่าย...” รอยยิ้มบางๆที่ส่งมาให้ ทำให้ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบไป แม้สำนึกจะเตือนว่าชายคนนี้คือคนที่สั่งการให้ผมไปทำเรื่องบ้าๆที่ผมต้องทุกข์ใจอยู่ทุกวันนี้ แต่เพราะท่าทางแบบนั้น มันเลยทำให้ผม..รู้สึกว่าคนๆนี้เป็นคนที่น่าคบหา..อย่างน้อยก็เพราะรอยยิ้มของเขา....นั่นเป็นสาเหตุหนึ่งที่ใครๆก็ว่าผม”อ่อน”เกินไป..
เชื่อคนเพราะรอยยิ้ม ไว้ใจเพราะท่าทีเป็นมิตร..โดยไม่สามารถมองให้ถึงตัวตนที่แท้จริงของคนๆนั้นได้เลย..
   แปล๊บ  !
“..แต่ทำไมถึงดื้อด้านแบบนี้ก็ไม่รู้ ! ”
  “อึก.....”ผมสะดุ้งเฮือก เม้มปากแน่น เมื่อน้ำเสียงเข้มๆเค้นออกมาพร้อมกับอาการเจ็บแปลบที่บริเวณโคนผมซึ่งเมื่อครู่ยังถูกลูบเบาๆอย่างอาดูรเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก แต่ตอนนี้มันกลับถูกกระชาก กำแน่นราวกับคนทำเกลียดผมนักหนา..
   “..เอ่อ...ป๋า.....” พี่โตชะงัก สีหน้าเลิ่กลั่นเมื่อมองเห็นฝ่ามือที่กำกระชากเส้นผมของผม แม้ว่าผมจะเป็นนักโทษ ที่มีผม
“เกรียน”อยู่ตลอดเวลา แต่ไอ้การตัดผมสามเดือนครั้งน่ะ มันก็ทำให้ผมยาวขึ้นมามากพอที่จะโดนจิกโดนทึ้งได้เหมือนกัน
  สีหน้าพี่โตดูจะลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด คงเพราะไม่รู้จะเข้าข้างใคร จะช่วยหรือสนับสนุนฝ่ายไหน..ไม่สิ ไอ้การสนับสนุนฝ่ายไหนน่ะ ก็รู้กันแน่ๆอยู่แล้ว กับลูกน้องดีเด่นแบบนั้น จะมาสงสารหรือคิดจะช่วยผมได้ยังไง
    “..หือ?..ทำอะไรกันเหรอ?...” เสียงเย็นๆของใครสักคนข้างหลังผมดังขึ้นมาพร้อมกับมือที่วางลงบนไหล่ผมทำให้ตัวเย็นวาบ ฝ่ามือที่กำเส้นผมแน่นผละออกมา พร้อมกับใบหน้ายิ้มระเรื่อยนั้นจ้องมอง..คนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังผม?..
   “...มาพอดีเลย...” ป๋า บอกด้วยรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่นึกดีใจเอาเสียเลย เพราะเขาส่งยิ้มนั้นไปให้คนข้างหลังผม ซึ่งอาจจะบอกได้โดยนัยว่าเป็นฝ่ายดียวกัน....ซึ่ง...อาจจะมีความโหดแบบเดียวกัน..
   “...เอ่อ..ผะ..... ” เสียงเรียกเบาๆจากพี่โตพร้อมกับสีหน้าเหยซีดปนลำบากใจเล็กๆนั่น ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่าคนข้างหลังจะเป็นใคร แต่ไม่ทันทำอะไร มือหนาของชายข้างหลังก็วางบนไหล่ผมเบาๆ..
   “..หนุ่มน้อยคนนี้มาทำอะไรตรงนี้ล่ะ..” ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ พร้อมกับใบหน้าที่ชะโงกมาใกล้..ใกล้จนผมผงะออกมาแทบไม่ทัน ในเมื่อมันแทบจะชนจมูกผมอยู่แล้ว... !
  “..เหวอ..” ผมอุทานออกมาเบาๆ ผงะออกจนขาพันกันแทบตั้งหลักไม่ทัน ถ้า..ไม่มีมือของผู้ชายคนนั้นมาจับเอาไว้..
  “..ระวังหน่อยสิ..” น้ำเสียงนุ่มๆเอ่ยเตือนเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่เผยโฉมให้ผมเห็นชัดถนัดตา....ซึ่งมันทำให้ผมเงียบไปพักหนึ่งอย่างคนจนด้วยคำพูด..
    ใบหน้าของชายคนนั้นก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร  เป็นหน้าตาของชายวัยใกล้เคียงกับป๋า ที่ยืนข้างๆ แต่อะไรบางอย่างบนใบหน้าเขาทำให้ผมรู้สึกทะแม่งๆแปลกๆ ทั้งรอยยิ้มกว้าง ท่าที”ไนซ์” เสียเต็มประดาและ..ดวงตาสีน้ำตาลที่กระตือรือล้นและแฝงแววระยับ..ซึ่ง..ผมสามารถบอกได้ภายในสามวิที่เห็นว่า มันเป็นดวงตาของตาลุงแก่หื่นกามชัดๆ !
..อย่าคิดว่าผมชอบตั้งอคติหรือมองคนในแง่ร้าย ผมคิดว่าที่ผ่านมา ตัวเองออกจะมองโลกในแง่ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ แต่เคยไหม ที่บางครั้ง เราเจอหน้าใครบางคน ทั้งที่พบเจอเป็นครั้งแรก แต่กลับรู้สึกไม่ชอบมาพากล รู้สึกถึงอันตรายและความไม่มั่นคงของชีวิตทันทีที่คิดจะไปเกี่ยวข้องหรืออยู่ใกล้คนๆนั้น..
...ซึ่งตอนนี้ ผมกำลังรู้สึกแบบนั้น..กับ..ผู้ชายคนนี้..และมันรุนแรงเสียจนต้องแอบหลบเข้าไปในหลืบหลังพี่โตอีกครั้ง พร้อมกับกำเสื้อสีกากีแน่นอย่างหาที่พึ่ง.....แม้ผมจะรู้อยู่แก่ใจก็เถอะ ว่าตอนนี้ ไม่สามารถพึ่งพาใครได้..
   “..อ้าว.ทำไมทำท่าแบบนั้นซะล่ะ...ดูเหมือนเด็กน้อยหลบหลังพี่ชายเลยน้า ~ ” ผู้ชายคนนั้นพูดยิ้มๆ ก่อนดวงตาพราวระยับจะหรี่ลง
“..หรือหลบหลัง”คนรัก” กันล่ะ.. ”
   “..อ่ะ...” ผมละมืออกจากเสื้อสีกากีผละออกจากหลังพี่โตพร้อมกับส่ายหัววืด  ขยับห่างจากร่างสูงใหญ่ของคนข้างกายทันทีเมื่อได้ยินข้อกล่าวหาที่อาจทำให้คนข้างๆนึกเคืองโกรธขึ้นมา..
   “..........” แต่พี่โตกลับมองมาที่ผมเงียบๆ..โดยไม่มีคำพูดใด..
   “...อ้าว?...ไม่ใช่เหรอ..” ผู้ชายคนนั้นยิ้มบางๆพลางยักไหล่
“..นึกว่าที่ใจอ่อนจัดการอะไรไม่ได้อยู่ทุกวันนี้ จะเป็นเพราะ..เด็กคนนี้ซะอีก..”
   “.............” ผมมองหน้าพี่โตที่นิ่งเงียบ เม้มปากแน่น..กับคำพูดเสียดสีนั้น..มองไปที่ผู้ชายแปลกหน้าสองคน ที่คนหนึ่ง
มีชื่อเรียกว่า”ป๋า” ส่วนอีกคน..ผมไม่รู้จัก....นี่เป็นครั้งแรก..ที่ผมเห็นพี่โตโดนคนอื่นด่า..และเป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน..ที่คนข้างกายผม..ไม่..แม้แต่จะเถียงกลับหรือส่งสายตาจ้องเขม็งกลับคืน....ทำได้แค่นิ่งเงียบ..ราวกับคนไม่ได้ยิน..และนั่น..ทำให้ผมรับรู้ถึงความหนักอึ้งของคำว่า”เจ้านาย”กับลูกน้อง อย่างชัดเจน..
   “..แต่ที่บอกให้มาหา..มีแต่แกไม่ใช่เหรอ..โต.. ” ผู้ชายที่ใครก็เรียกว่าป๋า พูดออกมาเบาๆ พลางจ้องผมเงียบๆ
“..พาเด็กคนนี้มาด้วยทำไม?..”
   “..เด็กมันอยากเจอน่ะครับ..เลยพามา..” พี่โตเปิดปากพูดเรียบๆ..
   “..แค่นั้น..?..ตอนนี้ฉันกลายเป็นพวก”สัตว์” ในกรงไปซะแล้วเหรอ..ที่ใครอยากดูก็ร้องขอมาดูง่ายๆน่ะ...?” ผู้ชายอีกคนเอ่ยปากพูด พลางใช้สายตาจ้องเขม็งไปทางพี่โตที่มองกลับด้วยแววตาเรียบสงบ..คล้ายจะไม่โกรธ..คล้ายจะไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดนั้น.....แต่จะเป็นไปได้เหรอ..เมื่อผม..ที่แค่ยืนเงียบๆ..ฟัง..ก็ยังรู้สึกร้อนรนและเจ็บแสบ..
    “...ขอโทษครับ...แต่...”
    “..พอ...มีอะไรไปคุยกันที่อื่น..” “ป๋า” ตัดบทเรียบๆ ไม่สนใจคำขอโทษขอโพยของพี่โต...ทั้งที่ผมยืนฟังแล้วยังอึ้งกับคำของโทษที่แทบไม่เคยได้ยินจากปาก แต่คนๆนี้กลับปัดทิ้งไปง่ายเหมือนมันไร้ค่าซะเต็มประดา..
    “.......” พี่โตพยักหน้ารับ ทำท่าเหมือนจะเดินตามหลังป๋าไป..แต่คนที่เดินนำชะงัก..หันมามองหน้าผม..
    “..ให้เด็กนี่ไปกับผู้พันแล้วกัน..”
    “.............” ผมชะงัก..ดวงตาเบิกขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดนั้น หันไปสบตาพี่โตที่มองหน้ากลับ..แล้วก็ทำได้แค่ถอนใจแล้วพยักหน้ารับ.....อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง...?..   แล้วผมที่ทำได้แค่เดินตามมา..จะทำอะไรได้..
   “..ไปกันๆ... ” ผู้ชายที่ผมรู้แล้วว่ามีชื่อประหลาดๆว่าผู้พันเอามือมาโอบไหล่ผมไว้ด้วยรอยยิ้ม..แต่ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแลดูสยองพองขนยังไงชอบกล.. เขาพาผมเดินห่างออกจากพี่โตและผู้พันที่เดินไปอีกทางหนึ่ง..โดยที่คนตัวโตนั่นไม่มีแม้กระทั่งสายตามองกลับมาสักนิด....จนชักจะหงุดหงิดทะแม่งๆ..
    แต่ก่อนอื่น...
  ผมก้าวเท้าตาม”ผู้พัน” ที่โอบไหล่ผมไปพลางยิ้มร่าไปพลาง พาให้เดินลึกเข้าไปในห้องขังที่แบ่งได้สัดส่วน เดินไปเรื่อยๆยังสุดทางเดิน และเดินเข้าไปในห้องขังสะอาดสะอ้านเต็มไปด้วยข้าวของอำนวยความสะดวก มีผู้คุมยืนประจำอยู่..แต่เขาก็มองหน้าผมแค่แว๊บเดียวแล้วเมินไปไม่สนใจ..เหมือนกับว่าผมไม่ใช่คนนอก(หรืออย่างน้อยก็นักโทษคนละแดน)ที่ไม่สามารถย่างเท้าเข้าไปนั่งนอนเดินยืนหรือทำกิจกรรมอะไรก็ตามในห้องขังของนักโทษรายอื่นได้ทั้งนั้น..
   ผมกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง..เมื่อมองเห็นท่าทีเริงร่าเกินพิกัดของ”ผู้พัน” คนนั้น...แต่ก็ได้แต่สูดหายใจลึก..เดินเข้าไปเงียบๆ..เพราะสำหรับผม..ก็ไม่ได้มีทางเลือกอะไรให้ตั้งแต่แรกแล้ว.....ที่ทำได้ ก็แค่เผชิญกับมันตรงๆ..
   “..อะไรกันนักกันหนาน่ะ..ช่วงนี้...” เสียบ่นพึมพำลอยๆเหมือนรำคาญนั่นทำให้โตหันไปมองสบตาชายผู้ได้ชื่อว่าเป็น
“นาย” ป๋าของเขานั่งเอนๆอยู่ในห้องขัง..ที่เปิดประตูอ้าไว้..แต่เขาไม่คิดจะเปิดเข้าไป..หรือไปนั่งอยู่ในนั้น..
   “.ขอโทษครับ..” โตก้มหัวขอโทษอีกรอบ ได้ยินเพียงเสียงบ่นครางงึมงำตามมาเหมือนรำคาญของ”ป๋า”ชายวัยกลางคนหันมามองสบตาเขา..แล้วถอนใจพรู..
    “..รู้มั้ยช่วงนี้กูอับอายฉิบหาย..”
   “............”
   “..เด็กคนเดียวก็จัดการไม่ได้..แล้วลูกน้องยังจะมาก่อเรื่องซ้อนๆสองสามเรื่องติดกันอีก..แล้วนี่มึงยังพาไอ้เด็กนั่นมาด้วย..คิดอะไรกัน..แบบนี้จะไม่ให้กูหงุดหงิดได้ไง..” เสียงบ่นด่าหงุดหงิดของ”ป๋า” ทำให่ชายหนุ่มทำได้เพียงนิ่งเงียบฟัง..ก็พอรู้อยู่หรอกว่ามันน่าหงุดหงิดแค่ไหน ในเมื่อคนรับหน้าทุกอย่างแบบเขา รู้เรื่องทุกอย่างและอยู่ในเหตุการณ์แทบทุกเหตุการณ์ยังรู้สึกว่ามันน่าปวดหัวและควบคุมไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนเป็นเจ้านายแบบนี้..
   “...ขอโทษครับ..แล้วผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย..” โตบอกเรียบๆ..นึกโมโหตัวเองที่ไม่รู้เมาหรือบ้าไปกินอะไรเข้า ถึงได้ทำให้เขาใจอ่อน พาไอ้ตัวปัญหามาที่นี่..แล้วนี่ถ้ามันเพิ่มเรื่องปวดหัวให้อีกล่ะก็...
   “...เรื่องไอ้วิทย์... “ ชายวัยกลางคนถามออกมาเบาๆ..สายตาจับจ้องไปยังลูกน้องที่นั่งขัดสมาธิอยู่นอกขอบประตูห้องขัง
   “...มันสั่งจัดการไอ้นพแล้วครับ..” โตตอบเบาๆ..ตอบ..ในเรื่องที่เขาพอจะตอบให้ได้..
   “..แล้วเกิดอะไรขึ้นกับมัน?..” แต่เหมือนผู้เป็นเจ้านายจะไม่ได้อยากรู้แค่นั้น..
   “...มัน...มีเรื่องกับไอ้กันย์ครับ..” โตพยายามเลือกบอกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย “ ..แล้วไอ้นพมันทำท่าเหมือนจะแปรพักต์..ก็เลย...”
    “...หือ?..แบบนั้นเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..พร้อมกับเอนตัวพิงผนังห้องของป๋า..ดูเหมือนจะไม่เชื่ออย่างที่ฟัง..นัยน์ตาวาววับฉลาดทันคนคู่นั้นจ้องมองสบมาตรงๆ..บ่งชัดว่าไม่เชื่อ..

asd

ขอบคุณครับ

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เนมจะโดนไอ้ผู้พันไหมนะ

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

สงสารโตกับเนมจัง

Ohmkungz123

ข่อมคับ