OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 47

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่าคือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
  “..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อในลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อยดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..
“..ไม่อยากทำใช่มั้ยล่ะ..ชั้นรู้น่ะ..เรื่องที่เธอต้องไปฆ่าคน หรือไปส่งของให้พวกเรา..” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พอๆกับมีดคมที่จ่อไล้วนทั่วลำคอ ผมตัวแข็งทื่อเม้มปากแน่นไม่กล้าขยับตัวได้แต่สบตาวาวๆคู่นั้นเขม็ง..ก่อนจะสะดุ้งเฮือก..เมื่อมือหนาคู่นั้นแตะลงบนบั้นเอวและไล้วนช้าๆ..
   “...ชั้นช่วยเธอได้น่ะ...เพราะชั้นชอบเธอมากเลยล่ะ..เด็กน้อยของฉัน..” ปลายมีดแตะลงบนปลายคางและงัดมันขึ้นจนผมต้องเงยหน้าตาม.. ฝ่ามือที่แตะบั้นเอวลูบขึ้นบนเอว...สัมผัสเบาๆแตะไล้วนจนผมขนลุกวาบ
   “...ผม...ไม่....อยาก...” ผมเม้มปากแน่น เค้นสียงออกมาจากลำคอ..
   “..ไม่เป็นไร..เธอไม่ต้องฆ่าคนแล้ว..แค่ทำตามที่ชั้นบอกก็พอ..รู้ไหม..” ปลายมีดละออก ทำให้ผมหายใจพรู แต่มืออีกข้างยังไม่ละจากเอว ผมพยายามเบี่ยงตัวหนี แต่ใบหน้าของคนพูดกลับเกยลงบนลำคอออกแรงกดไม่ให้ผมขยับ..
   “..ไม่ต้องฆ่าใครแล้ว... ชั้นจะช่วยเธอ..”
   “..จะช่วยผมยังไง..” ผมหรี่ตามอง พยายามขยับตัวอย่างอึดอัด...
“ ช่วยปล่อยได้มั้ย ผมหายใจไม่ออก..”
    “..ฮ่ะๆ...ก็ได้..”  ผู้พันยิ้มน้อยๆ และผละจากตัวผมไป ผมรีบขยับตัวออกห่าง แต่มือหนาของอีกฝ่ายรีบดึงแขนไว้แน่น..บีบแรงจนผมหน้านิ่ว..
   “..จะขยับไปไหนไกล..นั่งตรงนี้.. ” เขาบอก จ้องสบตาผมด้วยแววตาข่มขู่..
   “...แล้วถ้าไม่ให้ทำ..ผมต้องทำยังไง.. ” ผมถามออกไป ถ้ามันมีทางที่จะผ่อนปรนในสิ่งที่ได้รับ แม้สักนิด แค่มีหนทางสักเพียงวงเล็กน้อย ผมก็ยินดีที่จะรับมันไว้..
    “...แค่มาหาฉัน..เป็นของฉันก็พอ.. ” คนพูดนั้นทำให้ผมแข็งทื่อ สบมองแววตาที่มองตรงมาแล้วเม้มปากแน่น..
    “...ช่วยอธิบายได้ไหมครับ ว่ามันคืออะไร?..”
    “..หืม..?...ไม่รู้เหรอ..น่าจะเข้าใจนี่ ว่าในนี้น่ะ มันไม่มีผู้หญิง..มีแต่ผู้ชายทั้งนั้น..ไอ้ธรรมชาติของพวกเรามันก็...” คำพูดที่ส่อแววนั้นทำให้ผมรู้ชัดเจนทันที ที่ต้องแลกมันคงไม่พ้นอะไรๆแบบที่คนอื่นต้องทำเพื่อแลกความสุขสบายในคุก..
ผมมองหน้าผู้พันที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา..แน่นอนว่าผมคงไม่ยอมทำลงแน่ถ้าหากไม่มีเรื่องบีบคั้น แลเขาก็คงรู้ เพราะรู้
ถึงได้ทำแบบนี้ จะคอยบีบให้ผมหมดทาง จนต้องทำแบบนี้งั้นสิ..
    “...ถ้างั้นผมยอมไปทำให้มันจบๆไปซะยังจะดีกว่าครับ.. “ ผมบอกกลับห้วนๆ ไม่ได้อยากฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้พอใจ
ที่ตัวเองต้องมาทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกัน และกับคนที่...ทำกับผมแบบนี้...ทำผมรังเกียจตั้งแต่แรกพบ..
   “..จะทำได้เหรอ?.. ” ผู้พันฟังแล้วหัวเราะเบาๆ เหมือนไม่เชื่อว่าผมจะทำได้...
   “..อย่าลืมสิครับ..ว่าผมก็เคยฆ่าคนตายเหมือนกัน..” ผมจ้องหน้าเขาเขม็ง..
     “..ถ้าทำแบบนั้นได้ แล้วจะลำบากใจหรือมาอ้อนวอนพวกฉันให้เหนื่อยทำไม..?..” ผู้พันถาม เลิกคิ้วและยิ้มออกมาอย่างเหนือกว่า..
   “..แค่ทางเลือก.. ”ผมเหยียดยิ้มตอบทันที
“..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะทำร้ายคน..ถ้าเลือกได้ใครอยากจะฆ่าคนที่เราไม่ได้เกลียดแค้นอะไรเขาเลย..ผมแค่ไม่อยากจะฆ่าคน ไม่ได้หมายความว่าจะทำไม่ได้..”
  ความเงียบเกิดขึ้นทันทีที่ผมพูดประโยคนั้นจบ ผู้พันมองหน้าผมที่สบตาตอบอย่างไม่กลัวเกรง แต่แม้ผมจะทำแบบนั้น แววตาของเขากลับฉายแววรู้ทันและมาดร้ายไม่เปลี่ยน ทำราวกับคำพูดของผมมันลอยลมเชื่อไม่ได้เสียจนน่าเบื่อ..
   “..แล้วถ้าฉัน..ให้ทำคนที่เคยทำร้ายเธอล่ะ...” ข้อเสนอแปลกประหลาด มาจากปากของชายตรงหน้า ผู้พันยิ้มน้อยๆ
วางมีดพกขนาดกลางที่เคยให้จิ้มลำคอผมเมื่อครู่ลงบนฝ่ามือของผม..
   “..จะบอกเหรอ..ว่านับจากวันที่เข้ามาในนี้ไม่ได้เคียดแค้นใครเลย ไม่ได้โกรธเคืองใครสักคน..” ผู้พันพูดออกมาช้าๆพลางมองตาผม
“ เอาสิ..ทำให้ฉันเห็น ว่าสามรถทำได้แบบที่เธอพูด..ถ้าหากพูดว่าไม่อยากทำร้ายคนที่ไม่รู้จัก แล้วกับคนที่โกรธแค้นล่ะ..มันจะยากอะไร..”
   “..ลองคิดดูสิ..คนที่คอยทำร้ายเธอ..ตั้งแต่เข้ามาในนี้ คนที่ชักนำให้เธอต้องเจอเรื่องร้ายๆมากมาย..” เสียงกระซิบนั่นดังเบาๆราวกับภูตผีปีศาจ
“..มีไม่ใช่เหรอ..พวกที่คอยหัวเราะเยาะเย้ย..เหยียดหยามตัวเธอยิ่งกว่าสัตว์..ทั้งที่ตัวเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่ทำในสิ่งที่ถูกต้องแท้ๆ..ด่าคนพวกนั้นกลับบอกว่าเธอโง่นักหนา..”
..ฝ่ามือของคนตรงหน้าหยิบยื่นมีดพกมาไว้ในมือ จับปลายนิ้วให้กำรอบมันทีล่ะนิ้วอย่างตั้งใจ ขณะที่ผมนิ่งงัน
สมองคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด.....คนที่ทำร้าย.. คนที่เหยียบหยามกันราวกับไม่ใช่คน..ความทรงจำที่ไม่อยากจำ..เรื่องที่บอกให้ตัวเองลืม..ไม่อยากจองเวร..ไม่อยากเคียดแค้น.....แต่ปฏิเสธไม่ได้..ว่าถ้าหากมีโอกาส...หากสามารถทำได้ล่ะก็..
ผมเม้มปากแน่น..ก้มมองมีดพับปลายแหลม..มองคมมีดในมือ..ครุ่นคิดถึงสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอ..ในตอนที่ผมถูกทำร้าย..ในตอนที่ผมถูกเหยียดหยาม..รสขมปร่าของเลือดที่อวลในปาก..รสชาติเฝื่อนคอของข้าวที่กองอยู่บนพื้นปูนสกปรก..
..คนที่บอกว่าผมผิด..คนที่บอกว่าผมโง่..น้ำเสียงตอกย้ำ..ถ้อยคำสารพัดที่ด่าทอ..
  “..ถ้าทำให้ชั้นเห็น..ก็ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วล่ะ..ไม่ต้องมาอยู่กับชั้นก็ได้..ถ้าอยากอยู่ที่เดิมก็ไม่มีใครว่า ไม่ต้องไปส่งยาไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น.. ” ถ้อยคำกระซิบกระซาบทำให้ผมหันไปมองสบตา..ผู้พันยิ้มน้อยพลางพยักหน้ารับสายตาที่ถามหาความั่นใจของผม..
   “..แต่.... ” ผมยังลังเล..ไม่แน่ใจ..
   “..ทำไมล่ะ...นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเธอน่ะ.. ” ผู้พันยิ้ม..และดึงผมให้ลุกขึ้น..
   “..หรืออยากจะไปฆ่าใครที่ไม่ได้มีความผิดเลย..”
   “....”ผมส่ายหัว..
   “..หรืออยากจะมาอยู่กับฉัน..นั่นก็ไม่ว่าหรอกน่ะ..”
  “.....” ผมยิ่งส่ายหัวแรงๆเข้าไปใหญ่..
   “..เพราะอย่างนั้น..นี่เลยเป็นทางที่ดีที่สุดไง..” ผู้พันบอก ผมหันไปมองหน้าเขา...เม้มปากแน่น..
   “..ผมไม่อยากทำร้ายใคร..”
   “..ในโลกนี้น่ะ..มันไม่มีอะไรที่จะได้ไปซะทุกอย่างหรอกน่ะ.. ”ผู้พันบอกเรียบๆพลางมองหน้าผม
“ นั่นคือทางที่เธอต้องเลือก..ว่าจะทำยังไงต่อไป..ก็มีแค่นี้ ขึ้นอยู่กับว่าจะทำยังไง..”
   “..แล้ว...ใคร..?.. ” ผมถามกลับเรียบๆ ผู้พันหันมามองหน้า หัวเราะรับเบาๆ..
   “..คนๆนั้น..เธอน่าจะรู้จักดีไม่ใช่รึไง..” ผมหันไปมองหน้าคนพูด..ผู้พันยิ้มน้อยๆชี้ออกไปทางหน้าประตูห้องขัง ที่เรากำลังยืนมองมันอยู่
“..คนที่จะมาที่นี่มาหาเธอเป็นคนแรก..นั่นคือคนที่เธอต้องจัดการให้ฉันดู..”
  “.......” ผมชะงัก คนที่จะมาหาผม..มันคงไม่พ้นผู้ชายที่พาผมมา..
“..นั่นหมายถึงพี่โต..”
  “..หรือจะบอกว่านั่นไม่ใช่คนที่เธอเกลียด..”
  “..แต่นั่นเป็นคนของคุณ..”
  “..คนที่ทำพลาด..มันต้องถูกลงโทษ..” ผู้พันกระซิบเบาๆ พลางจับมือผมที่ถือมีดพกนั้นไว้ในมือ
“..และคนที่จะทำ..งานนี้อย่างเหมาะสมที่สุด..ก็คือเธอ..”
  “..มันประจวบเหมาะกันเลยน่ะ..มันเหมาะสมดีแล้วนี่ ชั้นรู้ว่าเธอเกลียด..และแค้นมันแน่ๆ..”..ผู้พันบอกพลางกำมือผม
ที่ถือมีดไว้
“..เคยทำอะไรเธอไว้ล่ะ..ลองคิดดูสิ...”
   ผมก้มหน้านิ่ง..คิดไปถึงเรื่องที่พี่โตเคยทำไว้กับผม..มันร้ายแรง..ใช่..ไม่เคยมีใครทำร้ายผมอย่างนี้ ไม่เคยมีใครทำกับผมอย่างไม่ใช่คนแบบนี้..   ...เขาเคยทำร้ายผม.....เคยทำกับผมเหมือนไม่ใช่คน.....เคยพาผมไปให้คนอื่นข่มขืน..
นั่นมันมากพอที่จะทำให้ผมโกรธ เกลียด..และแค้นเสียจนอยากจะฆ่าให้ตาย....แต่ว่า...แต่...เขาก็เคยช่วยผมไว้..เขาเป็นคนเดียวที่..เป็นที่พึ่งของผม..
   “..นี่...” เสียงกระซิบของผู้พันดังเบาๆ..พลางแตะลงบนบ่าของผม..
   “...จะบอกอะไรให้น่ะ..ว่าที่เขาพาเธอมานี่...ไอ้โตน่ะ..มันพามาให้ฉันหรอก..เพื่อแลกกับทางรอดของมัน..รู้ไว้ซะ..”
..น้ำเสียงนั่นทำให้ผมตัวชาวูบ..ผมหันขวับไปมองคนพูดอย่างไม่เชื่อหู..แต่สายตาจริงจังที่มองมา..ทำให้ผมพูดไม่ออก..
   “..พาผมมา..ให้...” ผมพูดเสียงแผ่ว เม้มปากแน่น..คนที่ผมคิดว่าอยากช่วยหาทางรอด หรือย่างน้อย..ก็อยากให้โอกาสผม......แต่ความจริงแล้ว..ที่พามา..ก็เพราะจะใช้ผม..สังเวย...เพื่อความอยู่รอดของตัวเองงั้นเหรอ..
ผมเม้มปากแน่น ขอบตาผ่าวร้อน..ความผิดหวังเริ่มแล่นมาจุกอก แม้ผมทอยากจะเถียงว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่การที่นำผมมาทิ้งไว้กับผู้ชายคนนี้พร้อมกับเดินหนีไม่หันมามอง..นั่น..มันก็บอกได้มากแล้วไม่ใช่หรือ..
...ผมหัวเราะออกมาเบาๆ...เสียงหัวเราะนั้นพร่าสั่น..และ..สั่นไหวด้วยความปวดร้าวที่เริ่มแพร่กระจาย..
...ความผิดหวังที่ถูกหักหลัง..ไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นความจริง..แต่ก็จริง..และจริงจนไม่อยากจะเชื่อ...
อีกแล้ว..เกิดขึ้นอีกแล้ว...การถูกหักหลัง..ครั้งแล้วครั้งเล่า..จากคนๆนั้น..
   ผมน่าจะฉลาด น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วสิน่ะ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้..เขาก็บอก ก็พูดอยู่เสมอ..ว่าหากจะเสียสละใครสักคน เพื่อคนหมู่มาก..หากจำเป็น.ก็ต้องทำ หากต้องทำ..ก็จะไม่ลังเล....แล้วมันจะแปลกอะไร..ถ้าจะเป็นผม คนที่เป็นต้นตอของปัญหาทุกอย่าง คนที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้นทุกๆอย่าง..
    เสียงเปิดประตูเหล็กดังเบาๆทำให้ผมชะงัก พบว่าผู้พันกำลังเปิดประตูเหล็กออกกว้าง ผมมองภาพเบื้องหน้าที่ผู้คุมไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว มีแต่ห้องขังฝั่งตรงข้ามที่ว่างเปล่า....และหันไปยังทางเดิน ที่มีร่างสูงใหญ่ของคนที่ผมรู้จักดีเดินเข้ามาใกล้ช้าๆ...ผมหลับตาลงช้าๆ..ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตากร้าวแข็ง..ความผิดหวังอัดแน่น..
ความโกรธแค้นปะทุออกมาจนล้นอก..
    ฝ่ามือเย็นเฉียบของคนที่อยู่เบื้องหลังบีบเบาๆ..นั่นเหมือนจะบอกว่าเป็นทางเลือกสุดท้ายที่ผมจะเลือกได้..
...และเป็นทางเลือกที่..สาสม..ที่สุด..ถูกต้อง..ที่สุด..กับทุกฝ่าย
   ผมเม้มปากแน่น..กำมีดพับในมือแน่นจนเกร็งข้อขาวและออกแรงเสือกมันเข้าไปในร่างของชายตรงหน้าสุดแรง...
  ผมสบแววตาเบิกค้างและคาดไม่ถึงที่ตรงมา..ความเจ็บปวดในหัวใจแล่นวาบไปทั้งร่าง..แต่ก็ยังเค้นน้ำเสียงออกมาแผ่วเบา....น้ำเสียงที่ผมรู้สึกว่าพร่าสั่นเหลือเกิน..
“..สาสมแล้วนี่..ที่พี่เคยทำกับผม..”
สาสมแล้ว..สมควรแล้วที่ต้องเจอ..
  “...ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
ประโยคนั้นผมบอกกับทุกคนที่อยู่ในนี้....พี่โต...ผู้พัน..และ..ตัวเองด้วย..
...ผมไม่ได้โง่.......ในที่สุดแล้ว..ก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัว ที่ทำเพื่อตัวเอง..
“..ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ..”
บางที นั่นอาจจะเป็นคำพูดแรก ที่เขาคิดว่ามันพูดถูก...
    จ้องสบแววตากร้าวแข็งที่มองตรงมา และก้มลงมองร่างกายเบื้องล่างของตัวเอง   ..เลือดสีเข้ม...เริ่มซึมชื้นออกมาตามบาดแผล..ปลายมีดพกแหลม..มีรอยเลือดของเขาติดอยู่ประปราย..
  โตมองหน้าเจ้าคนทำ..ความรู้สึกแรกที่รู้..คือความเจ็บ..ทั้งร่างกายและความรู้สึกวูบโหวงราวกับมีมือที่มองไม่เห็นจับอะไรบางอย่างในตัวมากระชาก เขย่าอย่างแรงจนสั่นไหว..
...มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็ก...บีบแรงจนคนโดนจับหน้านิ่ว และแววตาแข็งกร้าวที่มองมาเริ่มอ่อนลงจนเห็นได้ชัด..
   “..ทำอะไรของมึง?..” โตถามออกไปด้วยน้ำเสียงกรรโชก แต่ใบหน้าของเจ้าคนที่เคยกลัวเขาจับใจเมื่อไม่นานมานี้กลับไร้ร่องรอยสำนึกผิดหรือตกใจ แววตาที่มองมานิ่งๆเรียบๆ...เหมือนกับสิ่งที่ตัวเองทำ..มันปกติ..และ...ไม่มีอะไรผิดแผกไปทั้งนั้น....อาจจะเป็นครั้งแรก...ที่โตนึกได้..ว่าคนตรงหน้า มันเคยฆ่า ใครสักคนมาก่อนจริงๆ
แววตาไร้ความสำนึกผิด..ท่าทางที่ไร้ความหวั่นกลัว....การกระทำ ที่มีเพียงความเกลียดชังเป็นแรงผลักดัน..
  “..ก็บอกแล้วไง..ว่ามันสมควรแล้ว..” เจ้าตัวสะบัดมือเขาออก..และหันไปโยนมีดในมือให้คนที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังด้วยสีหน้าคาดไม่ถึง..ผู้พันไม่ได้รับมีดในมือมาด้วยซ้ำได้แต่ปล่อยให้มันตกลงพื้นและจ้องหน้าไอ้คนทำอย่างนิ่งอึ้ง...
  “...ทำไมล่ะครับ..ผมก็ทำตามที่บอกแล้วๆไง..” ไอ้เนมมันบอกอย่างนั้น พร้อมกับหันไปสบตาผู้พัน

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

อย่าทำอะไรเนมเล้ยย

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

4_NAY

เนมเอ้ย   จะรอดไหมนี่

napapadon1

ขอบคุณครับ

napapadon1

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

MissA

ขอบคุณมากคับ