OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 49

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“..แล้วทำไมไม่ทำ...” คำถามที่ส่งออกมาคำเดียว..แค่คำพูดประโยคเดียวเท่านั้น..ที่ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง..
..ผมไม่สบตาคู่นั้น..แต่หรุบต่ำ..พร้อมกับรอยยิ้ม..สมเพชเวทนาตัวเอง..
...ไม่รู้สิ...
..ที่ไม่ทำ..เพราะอะไรไม่รู้..ทั้งที่น่าจะทำ..แต่ก็เปล่า..แค่ไม่อยากเพิ่มโทษให้ตัวเอง..ไม่อยากทำร้ายใคร..ไม่อยาก...
...แต่ไม่รู้เหมือนกัน ว่าอะไรกันแน่...ที่เป็นเหตุผลจริงๆ..
หมับ...
ร่างทั้งร่างของผมกระตุกเฮือก..สั่นไหวไปถึงหัวใจเมื่อจู่ๆแขนของพี่โตคว้าตัวผมไปกอดหมับ..หัวใจที่สั่นไหวด้วยความผิดหวังเหมือนจะเต้นแกว่งขึ้นมาอีกครั้ง..แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร.....รู้แต่ตัวผม..ก็สั่น..สั่นพอๆกับอีกคน..
   ผมหลับตาแน่น..เม้มปากหลับตาไม่ยอมมองไม่ยอมลืมตาขึ้นมา..อาจจะเพราะกลัว..กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน...
กลัวว่าอ้อมแขนที่กอดผมอยู่จะไม่ใช่ความจริง กลัวว่าเสียงกระซิบเหล่านี้มันจะเป็นเพียงเรื่องโกหก..
  “..ขอบใจ....”
     น้ำเสียงสั่นไหว..ของคนตรงหน้าเอ่ยแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ.. ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่ไหวสะท้าน และอาการหอบเบาๆ..พร้อมกับคำพูดอีกหนึ่งประโยค..ที่เบาแสนเบาจนแทบไม่ได้ยิน..
  “...ขอโทษ...”
ก่อนที่ร่างของคนตัวโตจะทรุดฮวบ..ทำเอาผมคว้าเอาไว้แทบไม่ทัน..
    ผมลืมตามามองคนที่ทรุดตัวพิงไหล่ผมไว้ เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเมื่อคนที่พิงดูจะหมดสติไปจริงๆ..ผมเอื้อมมือไปกุมแผลที่ท้องของเขาซึ่งเหมือนจะรุนแรงกว่าที่คิด และหยดเลือดที่ไหลซึมออกมาเปรอะเปื้อนมือของผมเต็มไปหมด..
  ...อย่าบอกน่ะ..ว่าผมแทงลึกไปจนเจ็บหนักเข้าจริงๆน่ะ!
Imprison 40: อำพราง
   วูบ..แค่วูบ...เออสิ ก็แค่วูบไปเท่านั้น...
  ผมหน้ามุ่ย แอบเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันค้อนลมค้อนแล้งใส่ไอ้คุณพี่โตที่เดินอยู่ข้างๆ ซึ่งปรกติพี่ท่านคงจะไม่เดินข้างๆผมหรอกถ้าหากว่าจะไม่เกิดอาการ วูบ ไปซะเฉยๆเหมือนเมื่อครู่...
  หลังจากเอ่ยคำสองคำที่ผมไม่เคยได้ยินให้ฟังแล้ว พี่โตก็ทรุดฮวบไปทำเอาผมใจไม่ดีหมด แต่ที่ไหนได้ความจริงแล้วก็แค่วูบไปครู่เดียวเอง พอผมตกใจแล้วเขย่าแขนเรียกซ้ำอย่างคนตกใจและใจเสียสุดๆ คนตัวโตก็สะลึมสะลือลืมตามาในที่สุด และยังวินิจฉัยอาการตัวเองง่ายๆเรียบๆว่าแค่วูบไปก็เท่านั้น..
   ..ดังนั้นก็เลยเป็นเหตุให้เดินช้าลงและยอมมายืนข้างๆผมได้แบบนี้...
ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้คุณพี่โตอย่างครุ่นคิด คำสองคำที่พี่ท่านพูดออกมายังตกตะกอนคั่งค้างในหัวแบบล้างยังไงก็ไม่ออก คำว่าขอบคุณนั่นมันสำหรับเหตุการณ์อะไร..และคำว่าขอโทษ มันสำหรับสิ่งทีเขาทำไว้ตอนไหน..
..หรือจะทั้งหมด..?
  ผมเหลือกตาขึ้นฟ้าอีกรอบ..ก็ไม่ใช่ว่ามันมากหรือน้อยไปหรอก คำขอโทษและขอบใจ ถ้านั่นเป็นคำพูดที่มาจากใจจริงๆ ได้ฟังแค่ครั้งเดียวนั่นก็พอแล้ว และสำหรับคนอย่างพี่โต ผมคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่จะบอกอะไรพล่อยๆออกมาหรอก..
..ถ้านั่นเป็นความจริง..มันก็....ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าของพี่โตอีกครั้ง ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เพราะสายตาคมๆของคนตัวโตก็มองมาที่ผมก่อนแล้วจนผมตกใจ แต่แปลก เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยมองหน้าหรือจ้องตากัน แต่ทำไมครั้งนี้ พอสบตาแล้วแก้มมันถึงร้อนวูบ จนต้องเบือนหน้าหนีได้ละเฮ้ย !
   ผมหันขวับ กลับมาก้มหน้าก้มตาตั้งหลักควบคุมการเต้นของหัวใจและความร้อนที่พวยพุ่งวูบวาบ..อ่า...ให้ตายสิ จะเขินขึ้นมาทำไมกันน่ะ..ยิ่งเหลือบตามอง เห็นหูพี่โตแดงก่ำแล้วมัน..
หือ.?...
  คราวนี้ผมหันกลับไปมองอีกรอบ ไอ้พี่โตยังคงอยู่ในสภาพมือข้างหนึ่งกุมท้อง อีกข้างปล่อยสบายส่วนหน้าก็หันไปอีกทางทำท่าเป็นสนใจผนังฉาบปูนที่มีร่องรอยการขีดเขียนกำแพงเหมือนเด็กมัธยมมากกว่าผม..มันไม่น่าแปลกใจเท่ากับ..เอ่อ...
..เท่ากับใบหูที่ขึ้นสีจัด..ซึ่งผมเป็นผู้ชาย ย่อมรู้อาการของผู้ชายด้วยการดี ซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ บอกได้อย่างเดียวว่ามันคืออาการเขินจนหน้าแดงถึงหู อาการของลูกผู้ชายอกสามศอกที่บ่งชัดว่าสิ่งที่ทำลงไปมันทำให้เกิดอาการเขินอายเกินกำลัง...
...ไอ้คุณพี่โตกำลังเขิน...?
   “...หึ...คึ.คึ..คึ.. ฮ่าๆ....” ผมพยายามมากแล้วน่ะที่จะกลั้นหัวเราะ อุดปากหรือทำอะไรก็แล้วแต่ ที่จะทำให้อาการขบขันนี่หยุดลงแต่มันหยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นพี่โตหันมามอง ใบหน้าที่งวยงงในยามแรงเปลี่ยนเป็นโกระเคืองเสียใจแทบควันออกหู ผมคิดว่าไม่นานก็คงเจอหมักซักสองสามอันประเคนเข้าหา หรือไม่ก็บาทาลูบพักตร์แน่ๆ แต่ทว่าคนโมโหก็ทำได้เพียงฟึดฟัด มองสบดวงตาที่ฉายแววขบขันและเสียงหัวเราะของผม ออกอาการกระฟัดกระฟียดอย่างกับผู้หญิง..แล้วก็หันหน้าหนี..เดินต่อไปก็เท่านั้น..
    ผมอมยิ้ม...มองแล้วรู้สึกอารมณ์ดีอย่างประหลาด กับคนที่ผมมองว่าใจร้ายและมองไม่เห็นหัวใคร..ก็มีมุมมองแบบนี้..มีมุมมองน่ารักๆจนผมนึกไม่ถึงเสียด้วย..
..เอ๋...?..เมื่อกี้ผมบอกว่าไอ้คุณพี่โตน่ารัก....ไม่จริงหรอก ทำลืมๆไปซะน่ะ ห้ามบอกใครด้วย !
  “..ไม่โกรธผมเหรอ?.. ” ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของคนตัวโตอีกครั้ง ออกปากถามอย่างสงสัย ถึงผมจะไม่ได้ทำอะไรที่ร้ายแรงแต่ก็ใช่ว่าการทำร้ายร่างกายขาใหญ่แบบพี่แก เขาจะยอมกันได้ง่ายๆ
   “..เรื่องอะไร..? ” หันมาถามผมเรียบๆ ด้วยสีหน้าราวกับลืมไปแล้ว นั่นทำให้ผมต้องกระพริบตาปริบๆ..
   “..ก็............” ก็เรื่องที่แทงเข้าตรงพุงพี่จนต้องมายืนกุมอยู่เนี่ย !
    “.ช่างมัน...กูลืมไปแล้ว.. ”เอ๋...คำพูดนั้นทำให้ผมนึกแปลกใจขึ้นอีกเท่าตัว แต่สุดท้ายก็พยักหน้าช้าๆแล้วยิ้มรับ..
    “...ขอบคุณครับ.. ” ผมตอบแล้วยิ้มให้ชายตรงหน้า จะว่านี่เป็นครั้งแรกก็ได้ ที่นับจากเข้ามาในเรือนจำแห่งนี้ที่ผมสามารถมอบรอยยิ้มกว้างๆและเต็มใจแบบนี้ให้กับพี่โตที่ผมนึกเกลียดชัง..
  ..และนั่นทำให้คนได้รับชะงัก..ใบหน้าเริ่มอิลักอิเหลื่อจนผมไม่แน่ใจว่าตัวเองทำอะไรผิดรึปล่า แต่พี่โตก็หันหน้าหนีไปซะเฉยๆโดยที่มีมือเปื้อนเลือดยกลูบหัวผมเบาๆ...
   ผมยิ้มค้าง เหลือบตาตัวเองมองฝ่ามือหนาที่ยกมาลูบหัว ทั้งเบามือและเต็มไปด้วยความอบอุ่นซะจนนึกไม่ถึงว่าคนอย่างพี่โตจะทำได้...และผมจะได้รับ
...ผมชะงัก..และยิ้มออกมาน้อยๆ..อย่างคาดไม่ถึง เอื้อมมือแตะลำแขนหนาที่กำลังไล้ฝ่ามือลงตรงศรีษะของตัวเองด้วยรอยยิ้ม..ยิ้มอันแข็งทื่อและชืดชาจนพี่โตนิ่งไป..ก่อนจะดึงมือหนาคู่นั้นให้ไปวางแหมะลงบนแผลตัวเองที่เดิม..พลางตวัดตาค้อนอย่างไม่พอใจ....เพราะผมคงดีใจกว่านี้ ถ้าเลือดมันไม่เปื้อนหัวผมไปด้วยน่ะ !
  ผมเดินข้างๆพี่โตไปจนถึงแดนที่เราทั้งคู่อยู่ พี่โตไม่ตอบอะไรกับคำถามของลูกน้องหรือคนที่พบเห็น ได้แต่เดินลิ่วๆนำผมไปจนถึงห้องขังที่เราสองคนอยู่..
  “..พี่ไม่ไปห้องพยาบาลก่อนเหรอ?..” ผมถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินเข้าไปในห้องขังไม่สนใจบาดแผลสักนิด
  “..เดี๋ยวก็ไป..” คนตัวสูงตอบเรียบๆพลางเอนกายพิงประตูห้อง  ผมหน้ามุ่ยออกปากจะทักท้วงอีกรอบ..
หมับ..
   ใครสักคนคว้าแขนผมให้หันไป พร้อมกับมือที่ตะปบหน้าผากแรงๆทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..พี่แม้กนั่นเองที่ยืนอยู่ข้างหลัง กำลังขมวดคิ้ว มองผมกับพี่โตสลับกันด้วยสีหน้าตื่นเต้น..
   “..โห...ข่าวที่ว่าเฮียกับไอ้เนมไปเจอป๋ามาก็จริงดิ..เจ็บทั้งคู่เลยเว้ย..แต่ดูท่าไอ้เนมจะหนักกว่าแฮะ..” ว่าพลางเอามือมาตะปบหน้าผากผมพร้อมกับตีแรงๆเหมือนกลัวชาวบ้านเขาไม่รู้.. แต่ประทานโทษน่ะครับ นั่นมันความหวังดี
ในความหวังร้ายรึเปล่า เพราะจู่ๆเล่นมาตะปบตีหน้าผากกันแรงๆแบบนี้ ถ้าผมมีแผลที่หน้าผากจริง ป่านนี้ร้องว๊ากเกือบตายไปแล้วไม่รู้ !
   “...เออ จริงว่ะ ..พี่เจอที่ท้องเหรอว่ะ..ส่วนไอ้เนมโดนตีกบาลเหรอมึง เป็นไงไปแหยมกับ...”
..พี่ทินหยุดพูดเมื่อพี่โตยกมือขึ้น ทำนองว่าหุบปากได้แล้ว..
    “..พาไอ้นพไปลงบ่อ.. ”
  ผมไม่เข้าใจว่าประโยคนั้นหมายถึงอะไร ไม่เข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่พอพี่โตเอ่ยประโยคนั้นออกมา ห้องขังที่เคยเต็มไปด้วยเสียงจ๊อกแจ้กจอแจก็เงียบลง พร้อมกับใบหน้าตื่นตะลึงของนักโทษหลายคนมองตรงมายังชายที่ยืนอย่างๆผม..
..ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่โตพูดหมายถึงอะไร ไอ้คำว่า ลงบ่อ  นั่นมันคือหารกระทำแบบไหน แต่ว่า พอทุกสายตามองไปที่พี่โตแบบนั้นแล้ว ขนาดผมที่ยืนอยู่ข้างๆได้สบมองแววตาของทุกคน ก็ยังต้องแปลบใจวูบ....แววตาที่ตื่นตะลึงและฉายแววหวาดกลัวเข้าไว้ด้วยกัน..ผมไม่รู้ว่าพี่โตจะสั่งมันออกมาด้วยความรู้สึกไหนและสบมองทุกสายตาที่จ้องมาด้วยความรู้สึกอย่างไร..แต่เมื่อผมลองจ้องมองเข้าไปในแววตาสีนิลคู่นั้นลึกๆ..กลับพบว่ามันสั่นไหวกว่าที่เคย..
   “..เอาถึงขนาดนั้นเลยเหรอเฮีย..แต่ทำไม่ถูกใจ...” พี่ทินเอ่ยปากออกมาคนแรก..แต่พี่โตส่ายหัวหายใจแรงขึ้นจนพี่ทินจะเอ่ยปากต่อยังต้องเงียบ.....อาจจะคิดว่าพี่โตคงอารมณ์เสีย แต่ทำไม..ผมถึงมองเห็น..ว่ามันแฝงแววปวดร้าว.สั่นไหว..
และนั่นทำให้ผมตระหนักได้เป็นครั้งแรกว่า..บางคนที่เรามองว่าไร้หัวใจ ความจริงแล้ว เขาอาจจะเจ็บปวดกับส่งทีต้อง
ทำลงไปอย่างเงียบๆก็เป็นได้..
  “..ที่ไหน?... ” เสียงถามเรียบๆ ดังขึ้นเบ้องหลังทำอาผมที่กำลังเหม่ออยู่สะดุ้งเฮือก พบว่าพี่กิตยืนอยู่ข้างพี่แม้ก กำลังจ้องหน้าพี่โตและถามออกมาเรียบๆ..
    “..หลังห้องพยาบาล..”
แล้วก็ลากแขนผมออกมาอย่างรวดเร็ว..ผมเหลือบไปมองบรรดาพี่ๆที่อยู่ในห้องขังอีกครั้ง สายตาบางคู่ยังมองตรงมา..ด้วยแววตาที่ผมไม่อาจจะเดาได้..และบางคนก็เริ่มดินออกมาจากห้องขังเงียบๆ..
  ผมหันกลับไปมองพี่โตที่เดินก้าวยาวๆเร็วเสียจนผมต้องวิ่งตาม ถ้าหากใบหน้าคนพูดมันจะไม่แข็งทื่อและน่ากลัวเสีย
จนต้องเงียบกริบ ผมก็ไม่ลังเลใจหรอก ว่าจะออกปากถามถึงความหมายของคำว่า ลงบ่อ ที่ว่า...
   ก๊อกๆ..
ปัง !
   และด้วยสเตปการเคลื่อนที่ระดับเซียนผู้เชี่ยวชาญทุกพื้นที่ ไม่ถึงห้านาทีผมและพี่โตก็มาถึงหน้าห้องพยาบาล สถานที่ซึ่งอาจจะบอกได้ว่าอโคจรไปเสียแล้ว คนลากผมมายกมือเคาะประตุเพื่อมารยาทสองครั้งรัวๆและยกฝ่าเท้าถีบเข้าทันที..
...คืออยากบอกว่าถ้าเคาะแล้วทำแบบนั้น..เปิดออกไปเลยจะง่ายกว่า..แต่ภาพต่อมาที่ผมเห็นกลับทำเอาชะงัก อ้าปากพูดไม่ออกขึ้นมาซะอย่างนั้น
   บนเตียงนอนผู้ป่วยโครงเหล็กเสริมด้วยผ้าปูที่นอนอย่างดี (ที่สุดในเรือนจำนี้) มีร่างของนพที่ผมรู้จักดีทั้งสองคนอยู่ตรงนั้น หนึ่งคือผู้ป่วยที่นอนอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่ตอนเช้า นั่นก็คือพี่วิทย์ และอีกรายก็คือพี่ชายใจดีที่ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าดีจริงมั้ย ตำแหน่งผู้ช่วยผู้คุม และกำลังทำหน้าที่หมอโดยสวมเสื้อกาวน์สีขาวทับกับชุดนักโทษสีกากี..ซึ่งก็คือพี่กันย์
มันคงไม่แปลกอะไรมากนัก..หากว่าคนสองคนที่ผมพูดถึงนั้นจะไม่ได้กำลัง.....มือข้างหนึ่งของพี่กันย์กำแขนพี่วิทย์
ไว้แน่น อีกข้างหนึ่งเลิกเสื้อนักโทษสีหม่นบนตัวของผู้ป่วยออกโดยที่ร่างทั้งร่างกำลังเอนทับตัวพี่วิทย์ซึ่งพิงตัวอยู่บนหัวเตียง....อัปกริยาทั้งหมดมันอาจจะเหมือนกำลังตรวจคนไข้..แต่ภาพที่มาเห็นนี่มัน.....พูดตามตรงว่ามันออกแนวจะปล้ำเค้าชัดๆ !
   “..จะปล่อยไอ้วิทย์ได้รึยัง..หรือจะให้กูเอาเลือดหัวมึงออกก่อน..”พี่โตพูดออกมาห้วนๆ ประหนึ่งไม่สนใจฉากส่อแววอนาจารชวนฟ้าผ่าที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า พี่วิทย์ซะอีกที่หน้าขึ้นสีจัดอย่างรวดเร็ว...เร็วพอๆกับฝ่าตีนที่ง้างถีบกลางลำตัวของพี่กันย์โดยแรง....เอ้อ...จะว่าไปสองคนนี้ก็เหมือนมวยคู่สูสีเลยแฮะ..
  พี่กันย์เซไปชนเข้ากับอีกเตียงหนึ่งที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเริ่มมืดทะมึนขึ้นทันควัน พร้อมกับตวัดสายตาจ้องพี่วิทย์..ซึ่งคนป่วยพอเห็นว่าได้เพื่อนก็ยิ้มแสยะอย่างไม่แยแส..แต่พอเลื่อนสายตามาเจอแผลที่พุงกะทิพี่แกและมองหน้าผมแว้บนึงนั่นล่ะ..ถึงได้ชะงัก สีหน้าเครียดขึ้นมาทันที..
  ผมปาดเอาเลือดตรงหัวตัวเองออก นี่มันเปื้อนเยอะจนใครต่อใครเข่าเห็นแล้วนึกว่าผมเจออะไรกระแทกหัวจริงๆงั้นเหรอ?..คิดแล้วก็หันไปมองหน้าพี่โต กะว่าจะทำตาเขียวใส่ แต่ใบหน้าของคนข้างตัวผมกลับซีดลงเรื่อยๆจนสังเกตได้..
   ผมรีบคว้าแขนพี่โตให้ไปนั่งบนเตียงทันควัน หันไปมองหน้าพี่กันย์ที่เป็นหมอ..ซึ่งเขาก็กำลังมองแผลที่ท้องพี่โตพอดี..
   “..แผลไม่ลึกน่ะครับ..แต่ลากยาวไปหน่อย เลือดเลยเสียเยอะ..” พี่กันย์บอกพลางหันไปค้นของกุกกัก.. ผมเอือมมือถลกเสื้อที่พี่โตใส่ คนตัวโตกำลังพิงพนักเตียง หายใจถี่ขึ้น..
  “...ใช้อะไรบ้าง..บอกมา..กูจะทำเอง..! ”
..หา..?...น้ำเสียงห้วนๆนั่นทำให้ผมชะงัก..เป็นคนป่วยแล้วยังจะเรื่องมากอีก แทนที่จะให้เขารีบทำแผลให้ตั้งแต่แรก
   “...เผื่อแผลมึงลึกน่ะโต.. ” พี่วิทย์พูดพลางเดินมามองแผลที่ท้องพี่โต ก่อนจะเอื้อมมือมาที่หน้าผากผม พอแตะไม่เจอแผลก็ร้องอ้าว..
    “...แล้วนี่มึงไม่มีแผลเหรอว่ะ?.. ” ถามผมพลางทำหน้านิ่ว ผมส่ายหัว ดังนั้นพี่วิทย์จึงก้มมองแผลบนหน้าท้องพี่โตอีกครั้งอย่างสนอกสนใจ..
    “ ..ลากยาวเลยว่ะเหมือนแล่ปลาเลยนะมึง..ฝีมือใครว่ะ?..” คนป่วยก่อนที่พอเห็นมีคนป่วยเป็นเพื่อนก็เริ่มยิ้มร่าดี๊ดาจนผมเริ่มปวดกบาลแทน..แต่ขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้น กล่องพยาบาลก็วางลงบนเตียงข้างๆตัวผม..
   “..แผลไม่ลึกมาก คงไม่ได้เย็บอะไร เพราะอย่างนั้นแค่แอลกอล์ฮอล์ น้ำยาล้างแผล..ผ้าก๊อซ ลำสี ก็พอแล้วล่ะครับ..” พี่กันย์อธิบายเสร็จแล้วเดินลิ่วออกไปดังนั้นบรรยากาศเกร็งๆจึงหายไปโดยอัตโนมัติ..
   “..ตกลงใครทำ.. ” คราวนี้พี่วิทย์ถามเสียงแครียดเพราะเรื่องแผลนี่จึงทำให้ใครต่อใครลืมไอ้ภาพชวนกระอักกระอ่วนใจที่เห็นไปได้มากโข..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

chp_1980

ขอบคุณครับ

manza555

ม่ายยยย อย่าทำไรเนมเลย T^T

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

sutao

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Forgetmenot12

ขออ่านนะคะ

zelo

ติดตามอยู่นะคะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

kanawon

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ