OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 50

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    “ ..ลากยาวเลยว่ะเหมือนแล่ปลาเลยนะมึง..ฝีมือใครว่ะ?..” คนป่วยก่อนที่พอเห็นมีคนป่วยเป็นเพื่อนก็เริ่มยิ้มร่าดี๊ดาจนผมเริ่มปวดกบาลแทน..แต่ขณะที่กำลังคิดอะไรอยู่นั้น กล่องพยาบาลก็วางลงบนเตียงข้างๆตัวผม..
   “..แผลไม่ลึกมาก คงไม่ได้เย็บอะไร เพราะอย่างนั้นแค่แอลกอล์ฮอล์ น้ำยาล้างแผล..ผ้าก๊อซ ลำสี ก็พอแล้วล่ะครับ..”
พี่กันย์อธิบายเสร็จแล้วเดินลิ่วออกไปดังนั้นบรรยากาศเกร็งๆจึงหายไปโดยอัตโนมัติ..
   “..ตกลงใครทำ.. ” คราวนี้พี่วิทย์ถามเสียงแครียดเพราะเรื่องแผลนี่จึงทำให้ใครต่อใครลืมไอ้ภาพชวนกระอักกระอ่วนใจที่เห็นไปได้มากโข..
“........” พี่โตเงียบไปนิดหนึ่ง..นั่นทำให้ผมคิดได้ว่าคำถามที่ว่านั่นหมายถึงอะไร ผมหันไปมองหน้าพี่วิทย์ที่กำลังเครียดขึง..บ่งบอกว่ากำลังคิดจะเล่นงานมือมีดนี่...นั่นก็คือผมเอง...
   “...เอ่อ.... ”
   “..ไอ้เนม...” ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่พี่โตชิงบอกก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ..และนั่นทำให้พี่วิทย์ชะงัก..หันมามองหน้าผม..และ..กวาดมองไปทั่วตัว..
   “..............” ความเงียบจึงเกิดขึ้นครู่หนึ่ง โดยที่พี่โตกำลังทำความสะอาดแผลตัวเองเงียบๆด้วยแอลกอล์ฮอล์อยู่ใกล้ๆ
ใจเด็ดจนผมมองแล้วชักเสียวไส้ชะงัด ถามเลือดก็ยังไหลออกมาจากแผลเรื่อยๆ..อูย...สยอง...
   “...เหรอ....” สุดท้ายพี่วิทย์ก็รับคำเบาๆ..และกระโดดไปนั่งเตียงตัวเอง มองผมที่กำลังช่วยพับเสื้อให้พ้นจากรัศมีปฎิบัติการณ์ของพี่โต และกำลังช่วยเอาสำลีชุบน้ำมาทำแผลให้อยู่เงียบๆ..
   “..เจ็บมั้ย?..” จู่ๆ..พี่แกก็ถามออกมาเบาๆ..
   “...เออสิ... ” พี่โตรับคำ หน้านิ่ว
“ มาลองดูบ้างมั้ยล่ะ ของมึงแต่แผลเท่านั้นยังเจ็บแทบตาย ลองเจอแบบกูสักรอบไหมเล่า..?”
   “..ไม่เอา..กูไม่มีคนพยาบาล.. ” พี่วิทย์ยักไหล่ มองผมกับพี่โตสลับกันด้วยรอยยิ้มแปลกๆจนผมเริ่มขนลุก..
   “..หึ...” พี่โตแสยะยิ้ม ก่อนจะหน้านิ่ว เมื่อสำลีกดผ่านบาดแผลที่ยังเปิดอยู่ มือหนาคู่นั้นคว้าแขนผมข้างที่วางอยู่บนเตียงหมับแล้วบีบแน่น..
   “..คร้าบๆ..เจ็บก็บอกสิ.. ” ผมพอจะรู้จึงละมืออกจากส่วนนั้น มองแผลยาวที่กรีดไปจนถึงข้างเอวด้วยความสยองเล็กน้อย เพราะพอทำความสะอาดแล้วจ้องมันดูชัดๆ..ก็สยองใช่น้อยอยู่..
   “...จะทำไรก็ทำน่ะ..กูหลับ..” พี่วิทย์ว่าพลางกระโดดขึ้นบนเตียงตัวเองแล้วหลับตาพริ้ม..หันหลังให้ผมกับพี่โตประมาณว่า
“อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่กวนแล้ว” นั่นทำให้พี่โตหน้านิ่ว ส่วนผมก็ส่ายหัวอย่างนึกขัน..
   “..เบาหน่อย.. ” เสียงเข้มๆบอกผมเมื่อผมกำลังเอายาใส่แผลชุบสำลีและปะลงบนบาดแผลของคนตัวสูง..ผมเงยหน้าไปมองพี่โตที่หน้านิ่ว..ก่อนจะพยักหน้ารับ..
   “..ขอโทษครับ.. ”ผมออกปากงึมงำด้วยความรู้สึกผิด..แต่..ถ้าถามว่าย้อนเวลาไปได้ผมจะทำมั้ย คำตอบก็ยังคงเป็น ทำอยู่ดีนั่นล่ะ..
   “..หุบปากแล้วทำไปให้เสร็จๆ..” ว่าพลางบีบแขนผมแน่น ถ้ามืออีกข้างจะไม่ได้แตะอยู่แถวๆหน้าท้องละก็ เชื่อได้เลยว่าคงปลิวผ่านกบาลผมให้เจ็บแสบเล่นๆไปแล้ว ว่าแต่ทำไมพี่แกถึงได้ล่ำบึ้กปานนี้น่ะ หน้าท้องผมทำไมไม่มีซิกแพ็คเป็นลอนใหญ่ๆน่าลูบแบบนี้บ้าง..อ้าก.....แต่ไม่ได้หมายความว่าผมมองหน้าท้องพี่โตแล้วอยากจะลูบน่ะเว้ย..
   “...ไอ้โต..แล้วพวกป๋าว่าไงมั่งว่ะ...เอ้อ..ลืมไป..นี่กูละเมอน่ะ..” จู่ๆพี่วิทย์ก็ออกปากถามขึ้นมา ทำให้ผมที่กำลังอยู่ในภวังค์(อิจฉา)ชะงักหลุดขำ ก่อนแกจะออกปากว่าละเมอซะงั้น..แถมยังทำเอฟเฟกต์เสียงกรนใส่เพิ่มเติมซะด้วย..
   “..สาด..ไม่ต้องมาละเมอแล้ว.. ” พี่โตบ่นใส่คนที่ทำซาวด์แทร็คกวนประสาทไปอีกรอบ ส่วนพี่วิทย์ก็ส่งเสียงหัวราะ
ใต้ผ้าห่มออกมาเบาๆ..
   “..ไม่ว่าไง..จัดการเรียบร้อยแล้ว..ส่วนมึง... ” พี่โตบอกเรียบๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะจากในผ้าห่มจะเงียบไป
“..ป๋าแกบอกว่า..ห้ามพลาดอีก..ส่วน....เรื่องนี้ จะจัดการยังไงก็ตามใจ..”
  “..แล้วที่กูบอก...” พี่วิทย์เงยหน้าออกมาจากโปงผ้าห่ม สภาพหัวยุ่งเล็กน้อยดูไม่แปลกตาเท่าใบหน้าเครียดขึ้ง พี่โตกันไปมองตา ขณะที่ผมค่อยเริ่มพันผ้าก๊อซรอบเอวพี่แกช้าๆ..
   ก๊อกๆ..
เสียงเคาะเบาๆ ที่หน้าต่างทำให้ต่างคนก็ชะงัก พี่วิทย์หันไปเปิดหน้าต่างห้องพยาบาลที่อยู่ฝั่งสวนผักด้านหลังให้เปิด
อ้าออก พบว่าคนที่ว่าเคาะ คือพี่ทินนั่นเอง..
   ใบหน้าของคนเรียกดูเครียดแปลกตา ดวงตาคู่นั้นมองพี่วิทย์ พี่โต และผมสลับกันไปมาช้าๆก่อนจะพยักหน้าพลาง
เบี่ยงตัวออกจากหน้าต่าง...
..ใบหน้าพี่วิทย์ฉายแววเคร่งเครียดขึ้นทันควัน สายตาจับจ้องไปยังเหตุการณ์ด้านนอกผ่านบานหน้าต่างอย่างเคร่งเครียด ผมชะงักพอดีกับที่ลุกขึ้นจะเอื้อมพันผ้าพันแผลบริเวณด้านหลังของพี่โต แขนหน้าล็อคเอวผมไว้ ให้ค้างอยู่ในท่ากึ่งนั่ง
กึ่งยืนในอ้อมแขนพี่โต..พร้อมๆกับสายตาของทุกคนที่มองไปยังเบื้องนอก..
...ซึ่งมีร่างของเหล่าบรรดาพี่ๆในกลุ่มยืนอยู่ประจิบริเวณนั้นเป็นบางจุด สายตาเหลียวซ้ายขวาอย่างบ่งบอกว่ากำลังดูลาดเลาไม่ให้ใครเข้ามายุ่ง และบริเวณแปลงผักหลังห้องพยาบาลนั้น จะมีบ่อน้ำที่ขุดๆไว้สำหรับใช้อยู่ ปกติแล้วจะมีท่อพีวีซีต่อออกจากข้างบ่อน้ำ เพราะใช้ระบบแรงปั้มมอเตอร์แถมแผ่นซีเมนต์กลมขนาดใหญ่ที่ปิดบ่นน้ำนั้นไว้ก็หนักจนยกแทบไม่ขึ้น..
...ทว่าตอนนี้ มันกลับถูกยกออกด้วยแรงของชายร่างใหญ่สองสามคน พร้อมกับร่างของผู้ชายอีกคนทีชื่อนพ ได้ถูกต้อง
ให้เดินเข้ามาหาบ่อน้ำนั้นเรื่อยๆ...
  ผมหันไปมองพี่วิทย์ ที่กำลังจ้องภาพเบื้องหน้านิ่งๆ ใบหน้าเรียบเฉยและริมฝีปากเม้มแน่น..แต่ดวงตาคู่นั้นมันกลับสั่นระริก..  ..คนๆนั่น..กับข่าวลืมเมื่อวาน..และประโยคสุดท้าย ที่พี่วิทย์พูดกับพี่โตก่อนผมจะไปหาป๋า..
..นั่นทำให้สามารถเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย โดยเฉพาะเมื่อพี่วิทย์พยักหน้าช้าๆยามที่ได้สบมองแววตาของพี่ที่ชื่อนพคนนั้น..ผมอ้าปากจะพูด..ทว่ามือหนาของใครสักคนกลับเลื่อนมาปิดตาผมไว้ช้าๆ...
...และเมื่อผมได้แสงสว่างตื่นมาอีกครา ร่างของเขา ก็หายไปจากพื้นที่เคยอยู่ ดิ่งลงไปอยู่ใต้บ่อน้ำนั้นแทน..
“..นั่น...คือโทษของคนที่ทรยศ..”
เสียงกระซิบเบาๆทำให้ผมชะงัก หันขวับไปมองหน้าคนพูด...ผมเหยียดรอยยิ้ม..ถามออกมาช้าๆ..
   “..แล้วผมล่ะ..จะต้องเป็นแบบนั้นรึเปล่า..?..”
Imprison 41: ความสำคัญ
  สิ้นคำถามนั้นก็มีเพียงความเงียบที่เกิดขึ้น...
  พี่วิทย์ที่นั่งมองหน้าต่างนอกห้องพยาบาลหันมามองหน้าผมด้วยแววตาแปลกประหลาด ส่วนมือใหญ่ที่ละจากดวงตาของผมวางบนไหล่ บัดนี้ผละจาก และยังคว้าเสื้อมาใส่พลางเดินดุ่มออกไปข้างนอก..
ผมชะงัก หันไปมองแผ่นหลังของคนตัวโตที่น่าจะอยู่ตอบคำถามเสียก่อน แต่พอหันมากลับสะดุ้งเฮือก กับนัยน์ตากลมๆของพี่วิทย์ที่จ้องเป๋งมาที่ผม...
  “ เอ่อ...” ผมอึกอักกับแววตาที่มองมาไม่น้อย ขณะที่พี่วิทย์ผละออกห่าง พิงตัวไว้บนพนักเตียงอย่างเดิม..
  “..มันเป็นคนเลวนักเหรอ?..” จู่ๆก็ถามออกมาเรียบๆ นั่นทำให้ผมขมวดคิ้ว พลางเสียงย้ำก็ดังขึ้นอีก
“ กูถามว่าในสายตามึง ไอ้โตมันเป็นคนเลวนักรึไง..?..”
   “............” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ก็ไม่รู้สิน่ะ แต่คิดว่าคงไม่ใช่คนดี จะพูดว่าพี่โตเลวซะเต็มประดาก็คงไม่เต็มปาก แต่จะพูดว่าดีนักหนาก็คงเป็นการโกหก..สรุปคือ..พี่โตในสายตาผมก็เป็นคนที่เอียงได้ทั้งดีทั้งเลว จะเป็นแบบไหนมากกว่ากันก็คงนับได้จากพฤติกรรมการทำตัวในแต่ล่ะกรณี ซึ่งบางครั้งดีใจหาย ส่วนบางครั้งก็..ร้ายเชี้ยๆ..
   “..กูว่าไอ้โตมันก็เลวเหมือนกันน่ะ..เหมือนกูเป๊ะ..” พี่วิทย์ว่าพลางชี้เข้าหาตัวเองหน้าตาใสซื่อ..
   “............ ” ผมพยักหน้ารับ แม้จะยังไม่เข้าใจว่าจะมาบอกผมทำเพื่อ..
   “..แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้น..มันก็เป็นเพื่อนที่ดีของกู..และเป็นลูกพี่ที่ดีของลูกน้อง..” พี่วิทย์พูดออกมาเรียบๆ
“ ไม่คิดบ้างเหรอ ว่ากับคนเชี้ยๆอย่างไอ้โตทำไมถึงมีคนติดสอยห้อยตามซะขนาดนั้น..คิดว่าเพราะอิทธิพลหรืออำนาจของมันแค่นั้นรึไง..?.. ”
  “.........”
  “..อิทธิพลกับอำนาจอาจจะทำให้คนยอมติดตาม แต่ถ้าเป็นคนไม่สนใจลูกน้อง ใช้งานพวกมันแบบโหดร้าย ถ้าไม่ใช่ลูกพี่ที่ดี..ก็ไม่มีใครติดตามได้นานหรอก..แล้วกับมึง...มาถามว่าตัวเองจะโดนแบบนั้นบ้างไหม?..กูถึงอยากรู้ ในใจมึงคิดว่าไอ้โตมันเลวมากนักรึยังไง..หรือจะเชื่อใจอะไรมันไม่ได้อีกแล้ว..” พี่วิทย์ว่าพลางจ้องหน้าผมเขม็ง..กอดอก..
   “...ไม่ใช่พวกพี่รึไง..ที่สอนผม..” ว่าอย่าไว้ใจใคร..อย่าเชื่อใจใคร...ไม่ใช่เพราะคนพวกนี้เหรอที่ทำให้ผมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า..แล้วใครจะกล้า..เชื่อใจหรือไว้ใจอีกครั้ง..เพื่อที่จะถูกหักหลัง..อีกครั้ง..และอีกครั้ง..
    ถึงสิ่งที่ผ่านมา อาจจะเป็นหลักประกันให้ผมได้ครึ่งหนึ่งว่าผมจะไม่ถูกปฏิบัติอย่างเดิมอีก แต่กับพี่โต..ใครจะเอาอะไรมาประกันได้ ว่าผมจะไม่โดนแบบเดิม..อีก หรือต้องมีชีวิตแขวนไว้กับความพอใจเป็นครั้งคราวหรืออารมณ์ขึ้นๆลงๆของคนๆหนึ่ง..
   “....เหรอ...” พี่วิทย์ถามออกมาง่ายๆด้วยสายตาไร้แววสำนึกผิดหรืออะไรทั้งนั้น ก่อนจะเหยียดยิ้มเครียด..
   “..รู้ไหมว่าทำไมไอ้นพต้องตาย..”
    “....ไม่...”
     “..แล้วรู้ไหม..ว่าใครเป็นคนสั่งให้ฆ่ามัน..” พี่วิทย์ถามอีก แต่คำถามนี้..ผมคิดว่าตัวผม..ตอบได้...
    “..พี่โต...”
    “..นั่นก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่มึงคิดว่าตัวเองต้องเจอแบบเดียวกับมันรึไง..? ” พี่วิทย์ถอนใจเฮือก มองหน้าผม
“กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้มึงเข้าใจ..พวกกูน่ะ ไม่ได้มีแค่ตัวคนเดียว พวกกูมีลูกน้อง มีนายมีพรรคพวกที่ต้องคุ้มกะลาหัวและใช้งานมัน..การอยู่บนที่สูงน่ะ ปีนขึ้นมามันยังไม่ง่ายเท่าการรักษาตำแหน่งกับฐานะพวกนี้ไว้..กูทำพลาด..กูจบ..ลูกน้องกูจบ..กูรอด ลูกน้องกูก็รอด พวกกูต้องรับผิดชอบชีวิตและทุกๆการกระทำของลูกน้องอย่างพวกมึง คิดว่ามันสบายเหรอ..หรือติดว่าพวกกูอยากทำ อยากจะฆ่าไอ้นพให้ตายไป ทั้งที่มันเป็นลูกน้อง..เคยกินข้าวด้วยกัน เคยหัวเราะ
เคยยิ้มด้วยกันมา มึงคิดว่าคนเป็นๆที่ไหนมันอยากจะทำ..”
  “...แล้วมึงคิดเหรอ..ว่าที่ไอ้โตมันถูกมึงแทง..นั่นจะเป็นแค่การเล่นตลกของไอ้พวก`ตัวเงินตัวทอง`ข้างบนนั่น..”
   “...เป็นเพราะคุมผมไม่ได้รึไง..” ผมถาม สบตาพี่วิทย์นิ่ง
“ ผมรู้ว่าที่พี่พูดเพราะอยากให้ไอ้ลูกน้องหัวเน่าแบบผม เข้าใจซะบ้างว่าการเป็นหัวหน้าหรือลูกพี่มันไม่ได้สบาย ผมก็รู้หรอกว่าที่พี่โตถูกผมแทงเพราะคำสั่งนั่นมันมีผลยังไง..แต่จะให้ผมเชื่อใจ คนที่เคยเอาข้าวคลุกเศษดินมาให้กินด้วยเวลาแค่วันเดียว มันง่ายไปมั้ยกับความไว้ใจของผมที่ถูกทำลายลงไป..ถ้าความรู้สึกของคนมันกู้คืนมาง่ายขนาดนั้น..ก็คงไม่มีคนมาเสียใจทีหลังหรอก..”
  ผมพูดพลางสบตาพี่วิทย์ มองสบแววตาที่วูบไหวเพราะคำพูดของผมแล้วก็ถอนใจเฮือก ใช่ว่าจะไม่รู้กับสิ่งที่หลายคนพยายามยัดเยียด บอกว่าผมไม่ต้องกลัวอะไรแล้วต่อจากนี้..ไม่ต้องกังวลอะไรอีกเพราะพี่โตจะจัดการให้..ผมกลายเป็นหนึ่งในพรรคพวกที่พวกเขาต้องปกป้องแล้ว..แต่แล้วไง ไอ้คำพูดพล่อยๆหรือท่าทีเป็นมิตรนั่น จะยืนยันได้เหรอ ว่านับจากนี้ไปผมจะไม่ถูกปฏิบัติอย่าง หมา  ยามที่ใครเขาไม่พอใจอีก..
   ...ถึงคำถามที่ผมถามออกไปจะทำร้ายจิตใจคนฟัง..แต่กับคนพูดอย่างผม จะมีใครกล้าพอจะยืนยันว่าจะไม่เป็นเหมือนเดิมแล้วบ้าง..?
  ในเมื่อพวกเขาพูดเองว่าอย่าไว้ใจใคร อย่าฝากชีวิตไว้กับใคร จะผิดอะไรถ้าผมถามแบบนั้น.....ถึงมันจะทำร้ายจิตใจใคร ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสน..
     “ยังไงก็เถอะ... “ คำพูดของพี่วิทย์ทำให้ผมผละออกจากภวังค์
“..มึงจะคิดยังไงก็ตามใจ กูพูดอะไรไม่ได้มาก..หรือพูดไปมึงก็คงไม่คิดจะฟัง.. กูไม่อยากให้มึงมองไอ้โตในแง่ร้ายจนเกินไป พวกมึงยังดีที่ผ่านจากไอ้เรื่องราวทุเรศๆของไอ้`ตัวเงินตัวทอง`สองตัวนั่นมาได้..กูคงหวังมากไปที่จะให้มึงกับไอ้โต..
เฮ้อ.....”
   บ่นแล้วก็ถอนใจ คำพูดสุดท้ายนั่นทำให้ผมนิ่วหน้า หวังอะไร?..เขาหวังอะไรกับการที่ผมกับพี่โตไม่ได้โกรธจนฆ่ากันตายหลังจากไปเจอพวกป๋ามา..หวังจะให้รักใคร่ปรองดองแน่นแฟ้น.หรือหวังให้ผมอัพเกรดตัวเองกลายมาเป็นสมุน
มือขวาของพี่โต..?
   “...เอ้อ..แล้วผมต้องไปส่งของเมื่อไหร่?..” ผมถามออกไปเรียบๆ แม้จะเจ็บแปลบยามคิดถึงเรื่องที่ต้องทำ..แต่ว่า..ถ้าไม่ทำมันก็คง...
   “..อีกสองอาทิตย์.. ” พี่วิทย์ตอบพลางหันมามองหน้าผม
“ กูรู้ว่ามึงไม่อยากทำหลังงานนี้ถ้าไม่มีคำสั่งมา..มึง..ก็คงไม่ได้ทำ..อีกแล้ว..มั้ง...”
   “..เลี่ยงได้ด้วยเหรอ?.. ” ผมถามหน้าบูดบึ้งกับคนที่ตอนนี้คงกลายเป็นสมาชิกแกงค์นี้เต็มตัวแล้ว จะเลี่ยงงานแบบนี้ได้ยังไง..
   “..ได้สิ.. ” พี่วิทย์ว่าพลางยักไหล่

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

manza555

อย่าทำอะไรเนมเล้ยย T^T

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

babubabu

ขอบคุณมากๆๆๆครับบบบบ

wi2

ขอบคุณครับ

Bigdor7

สนใจ กันวิทย์เป็นพิเศษครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

kanawon

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้รอดนะเนม

pt200

ขอบคุณครับ