OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 54

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “...ฮ่ะๆ..มึงนี่มัน... ”วินาทีที่จะกดฝ่ามือไปเต็มแรง...เพราะอะไรไม่รู้..ถึงๆได้ผละมืออก...ไม่..ทำแบบนั้นไม่ฆ่ามันให้ตาย..
เพราะอะไรไม่รู้...ไม่แน่ใจ...ไม่เข้าใจ..
   “..ทำไมไม่ฆ่าให้ตาย..ขี้ขลาดเอ๊ย ! ” มันยังหัวเราะ..หัวเราะปนกระอักกระไอออกมาเบาๆ..แววตาที่มองมายังไม่แสดงความหวาดกลัวหรือโกรธแค้น..มีแค่แววตาสมเพช..สมเพชคนอย่างผม..
“...จะฆ่าให้ตายทำไม..” วินาทีนั้น รู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวที่ปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว..ผมเอือมมือไปหาคนตรงหน้า..
เอื้อมมือไปลูบแก้มขาวเบาๆ...จนแววตาของคนๆนั้นเริ่มเปลี่ยนไป..
ผมยิ้ม...ไม่ว่ายังไง..นี่คือคำตอบที่ชัดเจนอยู่แล้ว..ว่าคำพูดเหล่านั้นมันจริง..หรือโกหก
  “...ทรมาร..จนอยู่ไม่ได้...มันน่าสนใจกว่าเยอะ ! ” ผมออกแรงบีบแน่นขึ้น จนวิทย์ทำสีหน้าเหย..นั่นทำให้ผมพอใจ..
และละมือออกมา..
..มือขาวของคนตรงหน้าเอื้อมแตะรอยบีบที่ขึ้นเป็นสีสด..ใบหน้าแฝงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด..
  ..แต่วินาทีที่เขาหันไปมองประตู...ดวงตาคู่นั้นกลับเบิกกว้างขึ้น..
พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก..แปลกตา
  “..คิดงั้นเหรอ?..กูว่ามันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก...”
รอยยิ้มมุมปาก..ไม่น่าไว้ใจ..ปรากฏขึ้นมาชวนให้หงุดหงิด..
แต่ก่อนอื่น..ผมหันไปมองที่ประตู..
พลันรอยยิ้ม..ก็ค้างอยู่บนริมฝีปาก..
สบมองดวงตาของคนๆนั้น..ที่...แทบไม่มีเงาของผมอยู่ในแววตา..
ดวงตาคู่นั้น...จ้องมองไปที่...คนบางคน..บนเตียง..
แววตาที่ผมไม่ได้มองมานานนัก...ทอดมองไปยัง..คนๆนั้น..
...พร้อมกับแก้มขาว..ที่เริ่มขึ้นสีจัดขึ้น..
ผมหันไปมองหน้ามัน..คนที่น่าเกลียด..น่าชังที่สุด..
มันยิ้ม..ยิ้มแล้วหันมามองหน้าผม..
ริมฝีปากปรากฏถ้อยคำที่น่าชัง..
มันพูดออกมาโดยไร้เสียงว่า..
..กู..ชนะ...
Imprison 44: ไม่รู้
   ผมนั่งเงียบ มองเหล่าพี่ๆทั้งหลายที่กำลังทำกิจกรรมออกกำลังกายยามว่างกันอยู่ แฮ่ม..ไม่ใช่หรอกครับ ความจริงมันคือการทำงานประจำวันกันนั่นล่ะ บ้างก็กวาดพื้น บ้างก็ตักน้ำรดแปลงผักกันบ้างสถานที่ปฎิบัติงานก็ที่เดิมนั่นแหละครับ..หลังห้องพยาบาล...กับบ่อน้ำข้างหลังที่กลายเป็นที่ฝัง.ร่าง..ของใครบางคน..
  พูดถึงเรื่องนี้แล้วผมแอบหน้าเสีย ไม่รู้ว่าความจะแตกหรือมีคนพบศพเมื่อไหร่ ธรรมชาติของคนเราเมื่อตายน่ะครับ
ตายลอยน้ำแบบนี้ก็คงมีขึ้นอืดลอยออกมาให้เห็นสักวัน ความก็คงแตกเมื่อนั้นล่ะครับ ทั้งที่เรือนจำมีระบบขานชื่อทุกคืนแต่พี่ๆเขาบอกกันว่ากลบเรื่องนี้ไว้แล้ว ให้คนขานแทนแถมยังใช้ความสนิทสนมกับผู้คุมปิดเรื่อง ให้เงียบฉี่...กระทั่งนักโทษด้วยกัน ยังรู้แค่ว่านพคนนั้นนอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาล..
...นั่นทำให้ผมรู้ซึ้งอีกครั้งว่าอิทธิพลในคุกนี่มันไม่น้อยกว่าข้างนอกจริงๆ..
แต่ที่ผมกังขาใจ..มากกว่าเรื่อง”ศพ”คือคนที่ออกคำสั่งนั้นมากกว่า..
..พี่ๆที่ทำอาจจะรู้ว่าคนสั่งคือพี่โต..
แต่...ผมรู้ว่าคนที่ขอให้ทำจริงๆ..มันไม่ใช่คนนั้น..
   ผมหันไปมองคนๆนั้นด้วยแววตากังวลปนหวาดหวั่นใจรอยยิ้มกวนๆของเขายังคงมีเหมือนเดิม..หรืออาจจะมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ยามที่ออกมาจากห้องพยาบาล..แม้ใบหน้าจะมีรอยฟกช้ำ..มีบาดแผล..ทั้งถูกลงโทษเพิ่ม..ทว่า..รอยยิ้มของพี่วิทย์กลับเพิ่มขึ้นอย่างน่าประหลาด..
ประหลาดจนผมยังแอบขนหัวลุกเลยล่ะ..
  และเหมือนว่ากระทั่งพี่โตก็ยังรับรู้ได้ถึงความหลอน..เอ่อ..หมายถึงความเปลี่ยนไปของพี่วิทย์ เพราะงั้นตาคู่นั้นเลยชอบแอบจ้อง..นั่งจ้อง..เพ่ง..และจ้องพี่วิทย์ตอนเผลอบ่อยๆ..บ่อยจนเกินไปแล้วมั้งลุง..
   “..มองไร..”ออกปากถามขึ้นมา พลางใช้ตาคู่นั้นที่เคยใช้จ้องชาวบ้านมามองผมจนต้องสะดุ้ง ทำไมล่ะ ตาลุงนี่ ทีคนอื่นล่ะจ้องเอาจ้องเอา..ทีตัวเองล่ะจ้องไม่ได้เลยใช้ไหม?
   “...เปล่า..” ผมปฏิเสธพลางหันไปที่อื่นแทน ไม่ยอมสบตาคนตัวโตที่เพิ่งมาเจอกันจังๆ..ก็ครั้งนี้..พลันรู้สึกถึงแรงกระแทกแรงๆตรงสะโพก ทำเอาเกือบหน้าจ้ำดินหากตั้งตัวไม่ทัน ผมหันขวับไปมองเจ้าของฝ่าเท้าประหาร ที่ยืนทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ระรื่นอยู่..
   “..ไปช่วยพวกมันทำงาน ถืออภิสิทธิ์ไรมานั่งจ้อง ไปๆ..” ว่าพลางยกฝ่าเท้าถีบใส่พลางขับไล่กันหน้าตาเฉย โหย ไอ้คนที่มันเคยกอดจูบลูบคลำกันเมื่อสองสามวันก่อนมันใครว่ะ ใครว่ะหา? เอาไอ้พี่โตคนเดิมมาเซ่..
  ผมหน้าบูด สะบัดหน้าพรืดใส่ไอ้พี่โตบ้าอย่างไม่ยอมลอดราวาศอก มือข้างหนึ่งลูบก้น อีกข้างก็ออกปากพูดเรื่องตำแหน่งใหม่ของผมปาวๆท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่แซวชวนปวดกบาล..
    “..ผมไม่ต้องทำก็ได้ อาจารย์ธีระบอกไว้แล้วนี่..ชิ...” รู้กันมั้ยครับว่าคนที่เล่นดนตรีอย่างพวกเครื่องสายแบบไวโอลินนี่ เขาห้ามใช้งานมือหนัก เพราะหากมือด้านประสาทสัมผัสส่วนปลายนิ้วแข็งกระด้างไม่ทำงานไปล่ะก็ จะทำให้เล่นดนตรีไม่ได้เท่าที่ควร เพราะอย่างนั้น ผมเลยได้ความคุ้มครองพิเศษจากท่านอาจารย์ธีระ(ที่ผมจะเริ่มรัก)ทำให้ไม่ต้องทำงานกรรมกรแบกหาม คึคึคึ..
   “...ธีระ...” ไอ้คุณพี่โตกอดอกแล้วหรี่สายตาลงเล็กน้อยด้วยมาดผู้นำที่เหนือกว่าจนน่าหมั่นไส้ แต่ที่ทำให้ผมผิดสังเกตคือนัยน์ตาคู่นั้นมากกว่า..มันคุกรุ่นแฝงด้วยเลศนัยแปลกๆ..พลันก็พราวระยับไปด้วยแววหัวเราะ..
“..หึ...แล้วมึงจะรู้ ว่าความบังเอิญที่ซ้อนทับความบังเอิญมันเรียกว่าอะไร...”
...วาจาเหมือนจะสื่ออะไรแปลกๆทำให้ผมขมวดคิ้ววุ่น..นึกฝันถึงคำที่พี่ท่านต้องการสื่อถึงด้วยความไม่มั่นใจยิ่ง..ว่าคนอย่างพี่โตคนนั้นพูดจาแบบนี้ก็เป็นด้วย..
เคยได้ยินไหมครับ..ที่ว่า..ความบังเอิญซ้อนทับกับความบังเอิญ...มันคือ
  “..พรหมลิขิต...” ผมออกปากพูดไป...ทำให้คนตัวโตที่ขยับลุกไปทำอย่างอื่นไม่ได้สนใจจะไล่ผมไปทำงานอีกหันมามอง..มุมปากบิดยิ้มแสยะ..แน่ล่ะว่าผมแจ้งใจในทันใดว่ามันไม่เกี่ยวกับประโยคหวานเน่าใดๆทั้งสิ้นในสามโลกสักนิด...
   “..มัวแต่คิดอะไรหวานแหวว..กูจะบอกให้น่ะ ว่าความบังเอิญ...” พี่โตแสยะยิ้มนิดแล้วหันมามอง ทำให้ใบหน้า...เอ่อ..หล่อๆนั้นดูดีขึ้นมานิดนึงแบบว่าหัวใจกระตุกไปซักเฮือก ก่อนคนตัวโตจะกระตุกยิ้มออกมา..  
“ที่ซ้อนทับกับความบังเอิญ....มันเรียกว่าความตั้งใจต่างหาก..”
  ตั้งใจ...?
ตั้งใจอะไร..ใครตั้งใจ..ไม่เห็นเกี่ยว..
   ผมหน้านิ่วมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างไม่ค่อยพอใจ ไม่ต้องเดาก็รู้ได้แล้ว ว่าคงจะไปทำอะไรหรือตกลงแผนการบางอย่างโดยที่ผมไม่รู้แน่ๆ..
...แต่..ไม่ว่าจะความบังเอิญหรือความตั้งใจ ..มันก็ไม่เกี่ยวกับไวโอลินที่รักของผมอยู่แล้ว
   ผมถอนใจพรืด หันหลังมาตั้งใจว่าจะไปขลุกอยู่กับเจ้ากล่องไม้สุดที่รักของผมต่อ ดีกว่าจะมาคิดอะไรงี่เง่าให้เสียอารมณ์..แต่พอหันหลังกลับไปก็สะดุ้ง กับแววตาของเหล่าพ่อ แม่ พี่น้อง..เอ่อ..ไม่ใช่งงแต่เป็นพี่ๆที่มองหน้าผม..
พร้อมกับพี่ทินหน้าเดิมที่เข้ามาตบบ่าเบาๆ...ด้วยใบหน้าเห็นใจ...
   “...อย่าคิดมากเลยว่ะไอ้เนม...พวกกูเข้าใจ..” พร้อมกับเหล่าคนเบื้องหลังทั้งหลายพยักหน้าหงึก..
   “.................” เอ่อ...อะไรเหรอครับ...
    “...คือมึงต้องรู้..ว่าถึงจะชอบหรือจะ..เอ่อ..รัก...แต่มันก็เป็นไปได้แค่ในคุกนี่ ข้างนอกน่ะ ..มันต้องผู้ชายกับผู้หญิง..
ถึงจะรักกันยังไงก็ช่าง...” วาจาเห็นใจแต่คำพูดออกแนวโหดร้ายนั่นทำให้หัวอกคนเป็นเคะ..เอ๊ย!หัวอกคนฟังชะงักขึ้นมานิดนึง....ผมกระพริบตาช้าๆ...หันไปมองสบตาไอ้คุณพี่ทินที่ยังคงแฝงความสงสารอย่างหนัก...
  “.................”
  “...เวลาที่ตัวจริงเขามาหาก็ต้องทำใจปล่อยๆไป..อย่างน้อยน่ะ...ในคุกนี่ มึงก็เป็นคนเดียวของเฮีย`ตัวเงินตัวทอง`ๆของพวกกูล่ะ
น่ะ...”
  “.................” ผมยังคงเงียบ...แต่กระพริบตาถี่ขึ้น...มองสบตาพี่ๆที่หันไปปัดกวาดอะไรต่อหลังจากพูดและพยักหน้ากันเสร็จ..ผมใช้เวลาคิดทบทวนแค่เสี้ยวมิลลิเส็ก...ก็...รู้แล้วว่าพวกพีท่านหมายความว่ายังไง...
....ผมมองไปที่อาคารหลังใหม่ที่โดดเด่นอยู่เบื้องหน้าเรือนจำจนมองเห็นตัวอาคารเหลือบกันอยู่..มองหลังคามุงกระเบื้องสีสด...และ...มองพระอาทิตย์บนหัวโดยไม่ได้ตั้งใจ...
ยังจำกันได้ไหม...
วันอาทิตย์...ตอนบ่าย...เขาจะทำอะไรกัน...
  ผมไม่สน...ไม่เห็นสน หรืออย่างน้อยก็บอกตัวเองว่าจะไม่สนใจเรื่องพรรคนี้ แฟนใครมาเยี่ยมที่รักใครมาหาก็เรื่องของเขาไป ตราบใดที่แม่ของผมจะไม่โผล่หน้ามาหากันในวันที่ครบสามเดือนแรกของการอยู่ที่นี่...
...อ่า...จะว่าไป...มันก็...เกือบ...ใกล้จะสามเดือนแล้วสิน่ะ..เวลาที่แม่จะมาเยี่ยมผม...วันเวลาที่รอคอยว่าจะได้เห็นหน้าแม่ ในที่สุดก็จะมาถึงในไม่ช้า...
  เพราะอย่างนั้นผมถึงไม่เข้าใจ...ว่าตัวเองจะ....เงียบไปทำไม..
...ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงหงุดหงิด..และ...อารมณ์เสียกับเรื่องที่ใครเขาว่ามัน”เป็นไปไม่ได้..
จะสนทำไมในเมื่อผมไม่ใช่เกย์..ไม่ใช่พวกรักร่วมเพศ..ไม่...ได้เป็นแบบนั้นเสียหน่อย..
ไม่ได้มีอะไร...กับ....
    พลันลมหายใจหยุดชะงักเมื่อผมคิดถึงคำๆนี้ภาพความทรงจำกับเรื่องราวที่อธิบายไม่ได้และไม่พบคำตอบนั่นยังวาบเข้ามาในสมอง.....ทั้งจูบ..และ..กอดนั่น..มัน...คืออะไรกัน..
แค่เผลอตัว...เผลอใจ...บรรยากาศมันพาไป...แค่นั้น..ใช่ไหม?..
    ผมยังไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจเสียด้วยซ้ำ..ว่า...ที่ทำไป ทั้งตัวผมและ...พี่โตคนนั้น ตอนที่ทำ...ต่างคนต่างคิดอะไรอยู่..
เพราะอย่างนั้น..นั่นมันก็...คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญเผลอไผล..ที่ไม่มีผู้ชายที่ไหนเก็บมาคิดมากให้วุ่นวาย....
ใช่ไหม?...
จริงใช่ไหม...ที่เป็นแบบนั้น...
ทั้งที่คิดแบบนั้น...แล้วแท้ๆ...
   ผมสูดหายใจลึก..รู้สึกถึงลมหายใจที่ขาดห้วงของตัวเองซึ่งมาพร้อมกับความเจ็บแปลบตรงช่องอก...บ้าเอ๊ย..สงสัยผมจะเพี้ยนจนป่วยแน่ๆ...
แต่แปลกน่ะ..ที่ป่วยแล้ว...มันเจ็บหัวใจ..และเศร้า..เหลือเกิน..
ผมนั่งมองผืนผ้าสีขาวที่ปลิวสะบัดไหว..ท่ามกลางสายลมที่พัดมาอย่างต่อเนื่องจนมันปลิวตามแรง..รวมทั้งชิ้นส่วนเล็กๆ...เศษผ้ากองไม่ใหญ่ที่ผมนั่งมองอยู่ตรงนี้..
  ...มันคงเป็นภาพแปลกประหลาดและชวนอดสูไม่น้อย..กับ....ลานซีเมนต์กว้าง..แดดร้อนในตอนบ่ายๆ..สายลมปลิวจนมันไหวสะบัดไปตามลม..มีร่างของชายคนหนึ่งนั่งพิงอยู่ในซอกหนึ่งของมุมตึก...มอง...สายเชือกไนล่อนที่ร้อยของสำคัญ ของผู้ชายทุกคนซึ่งกำลังปลิวไปตามแรงลมอีกหนึ่งชนิด..
     ของสำคัญที่ชื่อว่ากางเกงใน ที่ผม..ไอ้เนมคนนี้กำลังนั่งเฝ้าอยู่ ดูมันจะผกผันกับความคิดซึมเซาของผมอย่างมาก เพราะโดนเหล่าพี่ๆทั้งหลายไล่ให้มาเฝ้า กกน.หลังจากนั่งทำหน้าหมาหงอยใส่จนคนมองรำคาญตา ถามว่าทำไมต้องมียามเฝ้ากางเกงใน..ก็ขอถามกลับว่านักโทษทุกคนมีโอกาสออกไปซื้อใช้เองไหม..คำตอบคือไม่ เพราะงั้นการที่มีคนล่ะตัวสองตัวแถมของแบบนี้มันเก่าได้ย้วยได้..การขโมย กกน.จึงเกิดขึ้น..
..และเกิดคนเฝ้า กกน.มาพร้อมๆกัน..
    แต่อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย..พระเอกที่ไหนเขามานั่งแช่อยู่ในอากาศร้อนตับแล่บเพื่อเฝ้ากกน กันบ้าง..ผมว่าตัวผมนี่ล่ะ..เป็นพระเอกที่ซวยโคตรๆที่สุดของเรื่อง..
    พระเอกที่...กำลังคิดมาก...กับ...เรื่องน่ารำคาญอะไรซักเรื่อง..
ต้องถูกไล่มาเฝ้า กกน.เนี่ยน่ะ...แม่_งงเอ๊ย...

pkclub2146

ขอบคุณครับ

asd

ขอบคุณครับผมม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

sparkmankung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

Bigdor7

5555เฝ้า กกน

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

55 เฝ้าเกงใน

Ohmkungz123

ข่อมคับ