OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 56

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“..ใคร?...” ผมถามเสียงเครียดออกจะตกใจไม่น้อยที่บรรดานักโทษที่มีใจรักด้านเสียงเพลงเหมือนผมมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย..ไม่สิ คงบอกว่าโดนเหมือนกันล่ะมั้ง..
    “........... ” พี่เบิร์ดมองหน้าผมแล้วเลิกคิ้ว..
“แน่ใจน่ะว่าอยากรู้..”
     “.......... ” ผมพยักหน้า จะใครผมก็ไม่ตกใจแล้ว..
     “...ไอ้ธีระ..” บอกพร้อมกับลุกขึ้นยืน” ..มันก็แค้รับออกไปข้างนอกล่ะน่ะ ยังไงก็ทำให้ดีล่ะ กูขี้เกียจโดนนายด่าอีก..”
พี่เบิร์ดบอกแบบนั้นแล้วเดินออกไป...ผมนิ่งเงียบมองของห่อเล็กๆในมือด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด..
อาจารย์ธีระ...
..ไม่ได้ผิดหวัง ไม่ได้เสียใจ..แต่แค่...คาดไม่ถึง...
ผมเอนตัวพิงลูกกรงสีเข้ม หางตามองเห็นเงาสีดำวูบวาบไปมาก่อนจะปิดพับลง ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ นับแต่ที่ออกมาจากห้องขังพิเศษนั่น..มาที่ห้องพยาบาล..คำพูดของพี่วิทย์...พี่กันย์ ตลอดจนพี่โต..
...ความบังเอิญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญ..
ไม่ใช่พรหมลิขิต แต่เป็นการจงใจ..
พี่กันย์ไม่ได้ตอบรับคำขอบคุณของผม ยามที่ผมรู้ว่าตัวเองได้รับโอกาส
คำพูดของพี่โตเมื่อเกือบสองเดือนก่อน ตอนที่ผมรู้เป็นครั้งแรก ว่าตัวเองจะเล่นไวโอลินไม่ได้..
และ...เวลาที่เขาเอ่ยถึงความบังเอิญ ขึ้นมา..
   ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ถอนใจพรูด..
นี่วางแผนกันไว้แล้วหรือ...
   ตั้งแต่แรกใช่ไหม..ผมที่ก้าวเข้ามา อยากเล่นไวโอลินเสียใจตัวสั่น คอยเฝ้าของร้องคนนั้นคนนี้ด้วยความปรารถนาเสียจนจะบ้าคลั่ง...
...นับแต่พี่กันย์..ที่เปิดฉากหลอกล่อผมด้วยความต้องการของตัวผมเอง..จนตัวผมเกือบจะโอนเอนไปทางนั้น..
และพี่โต...ที่รู้..และคงจะวางแผนมาตั้งแต่แรก..
รู้ว่าผมอยากเล่น..รู้ว่าผมมีฝีมือพอจะพ้นข้อห้ามที่ไม่อนุญาตให้นักโทษที่ไม่ได้อยู่ชั้นดีเข้าร่วม..
ดังนั้นจึงให้ผมไปพบป๋ากับผู้พัน.. ให้พวกเขาเจอตัวและเริ่มแผนการณ์ของตัวเองใช่ไหม...
และความบังเอิญที่ซ้อนทับกับความบังเอิญนั่น...ก็ส่งผลให้เรื่องเป็นแบบนี้..
เป็นไปตามความตั้งใจของทุกคนจริงๆ..
   ผมมองของในมือ เอามันไปซ่อนไว้โต้หมอนเน่าๆของตัวเอง พร้อมกับเดินออกไปจากห้องขังด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก...ทั้งกึ่งคาดไม่ถึงและเจ็บใจ แต่ทว่า ความพอใจก็แฝงแทรกไว้อยู่ข้างในนั้น..
  พอจะมองออก ว่าทำไม พี่โตถึงได้เป็นหัวหน้าของทุกๆคน...
ผู้ชายคนนั้น ทั้งวางแผนต่างๆและรู้จักใช้คน รวมทั้งสถานการณ์ต่างๆให้เป็นประโยชน์...
...และตอนนี้ก็ยังทำให้ผมที่ปกติคงจะโวยวายเหมือนคนบ้า..นิ่งเงียบไปและเลือกที่จะรักษาไว้ซึ่งผลประโยชน์ของตัวเอง
ไม่สนว่าผมต้องทำตามที่เขาต้องการ หรือเขาทำเพื่อผม ให้ความต้องการของผมลุล่วง..
..รู้แต่ว่า.. ความบังเอิญนั้น..แท้จริงแล้ว คือความตั้งใจทั้งหมดของผู้ชายคนนี้นั่นเอง...
   “...สวัสดีครับ... ” ผมออกปากทักอาจารย์ธีระ.. พลางยกรอยยิ้มขึ้นมาบางๆ ชายคนนั้นยิ้มตอบ..เป็นยิ้ม ที่ผมรู้สึกได้เลยว่าไม่เหมือนเดิม..
   ดวงตาของเราทั้งคู่สบมองกันช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงยิ้มระเรื่อยพอๆกับใบหน้าของผมที่เรียบเฉยไร้วี่แววตื่นตระหนก แม้จะมีของอยู่ในกระเป๋ากางเกงของตัวเองก็ตาม..
    ผมเอื้อมมือไปไล้สายเอ็นสีขาวตรงหน้าเบาๆ พร้อมกับค่อยๆไล่ปรับเสียงไปทีล่ะเส้น ภายนอกเหมือนจะตั้งใจ ทว่า..สายตาของผมสอดส่อง มองไปโดยรอบ..เห็นร่างของลูกศิษย์ของอาจารย์ธีระสามสี่คนกำลังขะมักเขม้นลองเสียงดนตรีบ้าง เช็ดถูเครื่องดนตรีในเมือบ้าง..ประตูหน้ามีผู้คุมยืนอยู่คนหนึ่ง ประจำอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย..ดูคล้ายไม่สนใจและไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในนี้..
   ผมหรุบสายตาลงมองกล่องไม้มะฮอกกานีในมือ...ลองเอามันพาดบ่าและหลับตาลงลองเล่นเพลงช้าๆ...ซึ่งเป็นบทเพลงสั้นๆ ในท่อนเนื้อไวโอลินของเพลง Grommy Sunday เพลงอาถรรพ์ที่ทำให้คนฆ่าตัวตายไปหลายพันคน..
   ท่วงทำนองบาดหูถูกบรรเลงเพียงแค่ไม่กี่ท่อน ผมก็ละมือลงและวางไวโอลินบนตักเช่นเดิม
Grommy Sunday มันทำให้ผมนึกถึงวันอาทิตย์...
..และนึกถึงคำว่า ไม่รู้ ที่ออกมาจากปากคนๆนั้น..
และนึกถึงเรื่องราวทุกอย่างนับแต่ก้าวเท้าเข้ามาในนี้..
   เป็นความจริงว่าเวลาเรามีความสุข ความทุกข์ที่เรานึกถึงจะเป็นเรื่องขี้ปะติ๋ว แต่พอเวลาเรามีทุกข์ จะนึกถึงเรื่องมีความสุขแบบไหน มันก็ลืมไปได้เสียทั้งนั้น..
  ไม่เหมือนเวลาที่เราทุกข์และนึกถึงเรื่องที่เราพบเจอมา ความเคียดแค้นบางอย่างที่ถูกทับถมไว้ แม้จะแค่เล็กน้อยก็จะรวมกันทำให้เรานึกเคืองโกรธ จนเพียงมีแค่เรื่องเล็กๆก็ทำให้เรานึกโมโหจนทำอะไรบ้าๆลงไปได้...
  แต่ในตอนนี้ที่ความรู้สึกของผมมันสับสน กึ่งทุกข์และสุข..ผมกลับนึกถึงเรื่องราวที่พบเจอมาไดด้วยสายตาที่เป็นกลางอย่างไม่น่าเชื่อ...จนสามารถบอกว่าบางสิ่งที่ตัวเองทำมันแสนจะโง่งั่งและน่ารำคาญแค่ไหน..
เป็นเรื่องดีที่ว่าผมเป็นผู้ใหญ่ เติบโตขึ้นพอจะมองโลกนี้ที่โหดร้ายได้อย่างเต็มตา..หรือว่าเพราะสังคมแบบนี้ ทำให้ผมเคยชินกับความโหดร้ายและอยุติธรรมที่ได้รับกันแน่..
   ลองคิดง่ายๆว่าหากผมไม่ได้ก้าวมาอยู่ในเรือนจำแห่งนี้..หากต้องมาทำงานส่งของอย่างตอนนี้..ไม่มีซะล่ะที่ผมจะทำได้คงต้องตัวสั่นนั่งร้องไห้ไม่ก็บ้ากันไปข้าง..
แต่นี่ผมกลับทำและเริ่มทำมันลงไปอย่างชาชิน ด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเสียด้วยซ้ำ...
..จะเรียกว่าผมโตขึ้น..หรือว่าความเลวร้ายมันครอบงำกันแน่...
   “...ชอบเพลงนั้นงั้นเหรอครับ..? ” คำถามที่ออกมาจากปากอาจารย์ธีระทำให้ผมชะงัก..เงยหน้ามามองเขา..ผมส่งยิ้มไปให้รับกับรอยยิ้มที่ส่งมาหา...
   “...ไม่หรอกครับ..ในเมื่อมันเศร้าซะขนาดนั้น...” ผมยิ้มส่งให้เขาตามปกติ.. มองหน้าของผู้ชายตรงหน้า...เขา...ที่ผมคิดว่าอย่างน้อยก็คงเป็นคนดีอยู่บ้าง..
    น่าแปลกที่ตัวเขา..ซึ่งไม่ได้อยู่ในสภาพถูกบีบบังคับ..ไม่ได้ยากไร้หรือลำบากอะไร..เป็นคนธรรมดาที่ออกจะร่ำรวยด้วยซ้ำในสายตาผม..ถึงเลือกที่จะทำแบบนี้...เลือกที่จำทำลายชีวิตและอนาคตของคนหลายๆคนไปเพียงเพื่อความสุขสบายของตนเอง..
     ผมหรุบตาลงมองสายไวโอลินที่เขากำลังปรับให้..ยิ้มออกมาฝืดๆ..เพราะยิ่งคิดหาเหตุผล เหมือนสุดท้ายมันก็วกเข้าหาตัวเอง..
สุดท้าย..เหตุผลของทุกคน ก็เพียงเพื่อตัวเอง..
เพื่อตัวเอง เห็นแก่ตัว ก็เท่านั้น..
    “..อาจารย์มาสอนที่นี่นานแล้วเหรอครับ... ” ผมออกปากถามไปด้วยรอยยิ้มเหมือนเช่นเคย
    “..ครับ...ก็จบดนตรีมาแต่ตกงานน่ะ เลยลองมาทำที่นี่ดู ได้ไม่แพงหรอกครับ แต่ก็พอเลี้ยงตัวได้.. ” เขาพูดออกมาแบบนั้น..หมายความว่าการทำแบบนี้คงช่วยยกฐานะของอาจารย์ได้สิน่ะ..
   “..ผมก็เคยฝันแบบนั้น.. ” ผมบอกออกมาเรียบๆ..มือขวาช่วยเขาถือตัวไวโอลิน..แต่มือซ้ายล้วงเข้าไปที่กระเป๋ากางเกง..หยิบห่อสีดำเล็กๆมาไว้ในมือพร้อมกับกำแน่น..
  “..ผมอยากเรียนดนตรีที่ออสเตรีย อยากไปกรุงเวียนนา ..อยากไปเรียนไวโอลินที่นั่น.. ” ผมยิ้มออกมาขณะพูด รอยยิ้มที่แข็งทื่อและจืดชืดแปลกตา จนผมยังรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขำ..มือที่กำของห่อเล็กๆนั้นค่อนข้างเย็นชืด...และสั่นไหว..
  “..น่าสนใจน่ะครับ..และ...ก็น่าเสียดาย.. .อาจารย์ธีระถอนใจอกมาขณะพูด..ผมไม่รู้ว่าเขาทำไปอย่างจริงใจหรือเสแสร้ง..แต่มันก็ช่างแนบเนียนเสียจนน่าใจหาย..
...หัวใจผมเจ็บปวด เมื่อมองเห็นคนๆหนึ่งที่มีดนตรีเป็นเฉกเช่นเพื่อนคู่กายเหมือนผม ถูกย้อมไปด้วยสีดำของความชั่วร้ายที่เขาเลือกเอง..
   ผมค่อยๆเอามือออกจากกระเป๋ากางเกง..หางตาเหลือมองร่างสูงๆของผู้คุมที่ยามนี่ยืนพิงกรอบประตู สายตาเหม่อมองออกไปด้านนอก..
   ฝ่ามือเย็นชืดและสั่นระริกรีบซุกเข้าไปใต้โต๊ะ..ที่โต๊ะมีที่สำหรับใส่ของ เพราะที่นี่คือห้องเรียน ผมกำมันแน่นและค่อยๆปล่อยลงไปช้าๆ...
  ได้ยินเสียงโน้ตดังบาดหูขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สายตาหวาดหวั่นมองสบตาที่พราวไปด้วยแววหัวเราะของอาจารย์
ธีระ เขาส่งไวโอลินให้ผมด้วยรอยยิ้มระเรื่อย..
   “.เสร็จแล้ว ลองเล่นดูน่ะครับ..” ผมพยักหน้าพร้อมกับลูกพรวดออกมาจากตรงนั้น หางตายังมองเห็นเขาเข้าไปนั่งแทน..และ..คงไม้ต้องบอกว่าทำอะไรต่อ
   ผมเม้มปากแน่น..ไม่มีสมาธิในการเล่นหรืออ่านโน้ตใดๆทั้งนั้น..ผมมองมือตัวเองที่สั่น..และรู้สึกถึงริมฝีปากที่ไหวระริก...
   ในที่สุดจึงขอตัวออกมาเข้าห้องน้ำ..ผมยังมองเห็นดวงตาที่ฉายแววขบขันของอาจารย์ธีระชัดเจน..ชัดเสียจนผมกลัวตัวเอง..
..กลัวว่าสักวัน ผมจะกลายเป็นแบบนั้นขึ้นมา..
    ลมหายใจสั่นไหวระบายพรูออกมาในซอกแคบๆของตึก..ผมกัดปากตัวเองแน่น..ถึงจะบอกว่าตัวเองเริ่มชาชิน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพอทำจริงๆแล้วจะคุมใจไม่ให้หวั่นไหวได้ โดยเฉพาะเมื่อมีคนที่เป็นดั่งอนาคตที่ผมไม่ต้องการอยู่ใกล้ๆ..
   เสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ทำให้ผมชะงัก..มองเห็นร่างคุ้นตาของอาจารย์ธีระยืนมองมา..ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้นมองผมด้วยดวงตาซึ่งพราวไปด้วยแววหัวเราะ..
  “.ไม่เป็นไรมากน่ะ..” คนๆนั้นยังมีกะใจมาถาม พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้..
  “.............” ผมพยักหน้าพาตัวเองออกมาจากซอกเล็กๆนั่น พร้อมกับมือหนาที่พาดลงบนไหล่..ร่างของชายคนนั้นเข้ามาประชิดด้วยรอยยิ้มเช่นเคย..
   “..อย่าคิดอะไรมากเลยน่า แรกๆก็แบบนี้ล่ะ นานไปเดี๋ยวก็ชิน..” เขาเอ่ยเหมือนจะปลอบ แต่เป็นถ้อยคำปลอบโยนที่ผมฟังแล้วรู้สึกแย่ขึ้นทุกที..
   “..ผมไม่ได้ทำอีกแล้วล่ะ.. “ ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง..
   “..เอ๋?..งั้นเหรอ..น่าเสียดายน่ะ..” อาจารย์ธีระบอกพร้อมกับชักแขนออกจากไหล่ของผม เขาหันหลังกลับไปด้วยสีหน้าปกติเช่นเดิม..
   “..ผมไม่เห็นว่าคุณต้องทำแบบนั้นเลย..” ผมขมวดคิ้ว พลางถามออกไป..เขาใช่ว่าจะร้างเลือกแบบผม ไม่ต้องทำก็ยังได้..แต่ทำไมถึง..
   อาจารย์ธีระชะงัก หันมามองหน้าผมพลางส่ายหัว..
  “เหมือนที่เขาบอกมาเลยน่ะ.. ” บอกให้ผมนิ่วหน้าว่าไอ้เขาน่ะมันใคร..
“ ถึงคนบอกจะดูภูมิใจกับเธอนิดๆ แต่ผมไม่ใช่หรอกน่ะ..ทำตัวแบบนี้น่ะ อยู่รอดยาก..”
  “................”
“..แต่ผมจะบอกอะไรให้อย่างน่ะ..” อาจารย์ธีระเอามือบีบไหล่ผมเบาๆ พลางจ้องหน้าผมเขม็ง..
“...มึงไม่ใช่กู..มึงไม่รู้หรอก..”
     ผมหลับตาลงช้าๆ..มองเห็นร่างของอาจารย์ธีระหันหลังกลับไป..มันก็คงใช่..ผมไม่ใช่เขา และเขาก็ไม่ใช่ผม ต่างคนก็ต่างไม่รู้ถึงความรู้สึกนึกคิดตลอดจนปัญหาของกันและกัน จะมาด่าว่าตัดสินแทนกันไม่ได้..
..เรื่องที่ผมคิดว่าผิด..เขา อาจจะตอบว่าถูก
..และเรื่องที่ผมคิดว่าถูกต้อง เขาก็มองว่ามันผิดได้เช่นกัน..
  ผมเลือกที่จะปัดเรื่องนี้ไปให้พ้นสมองและตัดสินใจจะไปเริ่มซ้อมไวโอลินต่อ ในเมื่อผมก็ทำงานนี้เสร็จแล้ว ต่อจากนี้ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น..ผมก็คงไม่ต้องเจอเรื่องให้เครียดอีก..
  แต่ทว่าเงาดำๆด้านหลังทำให้ผมต้องหันขวับ...ไปสบตากับ...บางคนที่ผมไม่ได้คุยกับเขามานานนับสัปดาห์
“.............”
“..............”
   เพราะแบบนั้นเราทั้งสองเลยไม่มีคำพูดใดต่อกัน ผมเพียงแต่มองหน้าเขา และเขาก็มองหน้าผม พี่โตไม่ได้ทำท่าจะมีอะไรมากกว่านั้น ผมเลยตัดสินใจจะเดินออกไป..
...หมับ..

   “...แล้วเมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร..?”คำถามนั้นทำให้ผมนิ่วหน้า หันขวับไปสบตาคู่สีดำสนิทนั้นอย่างชาเฉย..
   “..ไม่รู้...”
ไม่รู้ว่าอาจารย์ธีระตั้งใจจะทำอะไร และไม่รู้ว่าจะมายุ่งวุ่นวายกับผมอีกทำไม..
..นับแต่พี่โตพูดว่าไม่รู้ เราก็ไม่ต้องคุยอะไรกันอีกแล้ว..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณมากคร้าบ{:6_184:}

asd

ขอบคุณครับผมม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณครับผมม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

mammal007

ตามมาอ่านค๊าบ

Pong-Peng

โห     เรื่องจริงป่าวนี่

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เป็นใครก็ผิดหวัง