OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 57

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “...แล้วเมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร..?”คำถามนั้นทำให้ผมนิ่วหน้า หันขวับไปสบตาคู่สีดำสนิทนั้นอย่างชาเฉย..
   “..ไม่รู้...”
ไม่รู้ว่าอาจารย์ธีระตั้งใจจะทำอะไร และไม่รู้ว่าจะมายุ่งวุ่นวายกับผมอีกทำไม..
..นับแต่พี่โตพูดว่าไม่รู้ เราก็ไม่ต้องคุยอะไรกันอีกแล้ว..
Imprison 46:  หันหลัง
    ผมเบือนหน้าหนีไม่สบมองแววตาสีดำสนิทที่คุ้นเคยนั้น..ทั้งรู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าเหลือเกินที่ทำตัวแบบนี้ เหมือนกับตัวเองมีความสำคัญนักหนา ประชดประชันกันไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้ เพราะผมกับเขา ต่างคนก็ต่างไม่ใช่คนสำคัญของ..
ในสายตาของอีกฝ่าย..
   เพราะคิดแบบนั้นผมจึงหันหน้าไปหา..ถอนใจยาวๆ พยายามไม่ใช่อารมณ์และความสับสนที่คั่งค้างอยู่ในจิตใจทำให้เรื่องมันแย่ขึ้น ผมมีบทเรียนมากับตัวเองมากพอที่จำรู้ว่าการยั่วโมโหหรือทะอะไรให้พี่โตไม่พอใจ ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำอย่างยิ่ง..
   ผมจึงหันไปสบตาคู่นั้นอีกรอบ..ไม่สนใจแววตาที่ขุ่นมัวคล้ายมีอะไรไม่พึงประสงค์ของอีกฝ่าย เพราะรู้ดีว่าไอ้สิ่งที่เขาไม่พึงประสงค์..ก็คงเป็นผม..
    “..มีอะไรอีกล่ะครับ..หรือจะเอางานอะไรให้ทำอีก.. ” ผมหันไปถามอย่างเฉยชา..สีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจนัยน์ตาที่หรี่ลงเล็กน้อยเหมือนมีอะไรทิ่มตำให้เจ็บปวดของอีกฝ่าย..
  “..หรือถ้าไม่มี..ผมจะได้กลับไปฝึกไวโอลินต่อ...”
   “..เมื่อกี้ไอ้ธีระมันทำอะไร?.. “ ดันถามผมในคำถามเดิมเป๊ะๆ... ทำให้ผมต้องถอนหายใจเฮือกอย่างหงุดหงิด..
   “..ก็บอกว่าไม่รู้ไง ! ” ก็อาจารย์ธีระนั่นมาพูดอะไรที่ผมก็ไม่รู้..จะให้ตอบว่าไงฟ่ะ
   “..ไม่รู้ได้ยังไง?..มึงหูหนวกเรอะ ถึงไม่รู้ว่ามันพูดอะไร? “ ตะคอก มาตะคอกใส่ผมอีก คนมันอารมณ์ไม่ดีน่ะเฟ้ย จะมาตะคอกใส่อีกเพื่ออะไรหา? จะหาเรื่องกันรึไง?..
   “..โว๊ย อย่างี่เง่าได้มั้ย บอกว่าไม่รู้ก็ไม่รู้สิ..อยากรู้ไปถามเองเด๊ ! ”
   “...ไอ้...... ” เหมือนว่าไอ้คุณพี่โตก็โมโหพอกัน กัดฟันกรอดๆใส่จะด่าอะไรก็ไม่ด่า...ผมเลยสะบัดหน้าหนีจ้ำพรวดๆออกมาซะเอง..
หงุดหงิด...หงุดหงิดเป็นบ้า..
  ทำตัวงี่เง่า ทำตัวน่ารำคาญ..
มาเจอกันแล้วทำแบบนี้ ไม่ต้องเจอไม่ต้องคุยกันเลยซะยังจะดีกว่า..
ผมคิดแบบนั้นแล้วก็ได้แต่เม้มปากแน่นจนเจ็บแปลบๆ..ไม่ต้องคุย ไม่ต้องเจอกันแล้วจะได้หมดเรื่องหมดราวกันซะ..
ในเมื่อผมก็ไม่ได้ชอบที่จะได้ยินคำว่าไม่รู้จากเขา พี่โตก็คงไม่ชอบกับคำว่าไม่รู้ของผมเหมือนกัน..
แต่ทั้งที่รู้อย่างนั้น...ทำไม...เราถึงไม่หยุด..
ผมรู้สึกถึงลมหายใจที่สั่นไหวของตัวเอง..จนต้องสูดหายใจลึกระงับอารมณ์พลุ้งพล่าน..ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่ได้เป็นแบบนี้..และ...พี่โตก็ไม่ใช่แบบนี้..ทำไมเราสองคนทำตัวงี่เง่าใส่กัน ทำไมต้องมาคอยคิดเล็กคิดน้อยทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันซักนิด..
และ..เมื่อไหร่ที่ผมทำตัวน่ารำคาญได้ขนาดนี้กัน...
ผมลดฝีเท้าลงและชะงักกึกอยู่กับที่..พยายามที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองที่โกรธง่ายและงี่เง่ากว่าปกติสิบล้านเท่า..แต่..สิ่งที่ตามมา..ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก..
  ผมตัวแข็งทื่อ..เมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนที่กอดรัดร่างของตัวเองอยู่..ไม่ต้องถามเลยว่าเป็นใคร..เพราะแขนแข็งแรงคู่นี้ ผมรู้จักดีเกินกว่าจะคิดว่าเป็นใครอื่น...
กอด...พี่โตกอดผม...
ทำไม...เพราะอะไร?..
  ทั้งหัวใจของผมมันบีบรัดรุนแรงเสียจนเจียนบ้า..รู้สึกถึงความร้อนผ่าวตรงขอบตา..กับ...อ้อมแขนที่แสนคุ้นเคย..
ทำไม? ทำไมต้องกอดผมอีก...
ทำไม...ทั้งที่เรา...
   ผมเม้มปากแน่น แน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขนของคนตัวโตที่กำลังสั่นไหวไม่แพ้กัน ไอ้ความรู้สึกบ้าๆที่เล่นงานหัวใจให้บาดเจ็บแบบนี้..มันคืออะไร มันเพราะอะไรกันแน่..
   แต่ผมก็ไม่กล้าถาม...
ได้แต่นิ่ง ได้แต่หันหลัง...และยืนนิ่งอยู่ตรงนี้..
เพราะกลัว..กลัวเหลือเกินว่าหากออกปากถามไป...คำตอบที่ได้..ก็คงไม่พ้นคำว่า ไม่รู้  
แค่คำๆนั้น..มันก็ทำร้ายจิตใจผมมากเกินพอแล้ว..
   “..ปล่อยสิ....” ผมได้ยินเสียงตัวเองกระซิบออกไปเบาๆ...ด้วยน้ำเสียงสั่นไหว..
    “...ไม่.... ” น้ำเสียงอู้อี้ของอีกฝ่ายดังอยู่ริมหู...สั่นไหวคล้ายไม่แน่ใจ..แต่ยิ่งทำให้ขอบตาผมร้อนผ่าว..จะร้องไห้อยู่รอมร่อ..
   “..นี่....ผม....”..จะร้องไห้อยู่แล้วน่ะ..รู้ไหม..
...ผมเจ็บจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..
ทำไม ทำไมถึงใจร้ายกับผมนัก..
   “...พี่ต้องการอะไรอีกห๊ะ! ” ผมเม้มปากแน่น แหกปากตะโกนออกมาอย่างอดรนทนไม่ไหว สะบัดแขนทั้งคู่ออกแล้วหันไปประจันหน้ากับคนๆนั้นอย่างนึกเดือดดาล
“ งานอะไรผมก็ทำให้แล้ว..ทุกอย่าง..แล้วพี่จะเอาอะไรอีก ต้องการอะไรจากผม จะมารังควาญผมทำไม ! ”
  ผมได้ยินเสียงตัวเองตะโกนออกไปแบบนั้น..ทั้งที่น้ำเสียงสั่นไหวและภาพเบื้องหน้ามันพร่ามัว..ใช่แล้ว..ผมกำลังร้องไห้ ร้องด้วยความอัดอั้นและอึดอัด ไม่พอใจ ไม่เข้าใจ ทั้งสิ่งที่ตัวเองเป็น ทุกอย่างที่ตัวเองคิด รวมถึงการกระทำของไอ้พี่โต
ที่ยิ่งทำให้ผมสับสน...
...อย่าทำให้ผมคิด...คิดว่าตัวเองมีความสำคัญนักได้ไหม?.
ผมทำตามที่บอกเสร็จแล้ว..ก็ปล่อยผมไป ไปไกลๆตา ปล่อยให้ไปไหนก็ได้ ..
อย่าให้ผมอยู่ใกล้พี่...และพี่ก็อย่ายุ่งกับผม..ต่างคนต่างอยู่ไปเสียที...
    “............. ” คนตรงหน้ายังคงเงียบและไม่พูดอะไร ผมเม้มปากแน่น ขบริมฝีปากตัวเองเสียจนเจ็บแปลบใช้ท่อนแขนปาดๆน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างหงุดหงิด..และปากก็ยังพร่ำพูด...พรั่งพรูความอึดอัดและหงุดหงิดออกมา..
    “...ปล่อยผมอยู่คนเดียวได้ไหม?..อย่ามายุ่งกับผมอีก...ผมทำตามที่คุณบอกไปทุกอย่างแล้ว..ปล่อยผมใช้ชีวิตของผมแบบนี้คนเดียวได้ไหม?..อย่ามาทำร้ายผมอีกเลย....”
  ผมสะอื้นจนตัวสั่น..รู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว..ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาตัวเองที่ยังคงไหลไม่หยุดและไม่ได้มองคนตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ...
....ผมกลัว...กลัวว่าต้องทำอะไรแบบนั้นอีก..
กลัว...กลัวว่าจะถูกทำร้าย และเหยียบย่ำความรู้สึกครั้งแล้วครั้งเล่า..
กลัว...ที่จะต้องเข้าใกล้คนๆนี้ ให้เขาใช้ทั้งวาจาและร่างกายทำร้ายผมจนเจ็บช้ำ..
ผมไม่อยากเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้ว...เพราะฉะนั้น....
    “..ไม่ได้... ” น้ำเสียงทื่อแข็งแทรกเข้ามาในความคิดของผมเรียกลมหายใจที่สะดุดกึก.. น้ำเสียงที่พูดยังแข็งกระด้างเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไป..แต่..มืออุ่นๆที่ลูบหัวผม..สัมผัสของมันช่างแผ่วเบา..ทั้งยังสั่นไหว..
  “...ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น..มึงต้องอยู่ที่นี่...ต้องอยู่ตรงนี้...เข้าใจไหม..?... ”
   “...ฮึก.....ทำไม....ทำไมล่ะ....” ผมได้ยินตัวเองถามออกมาด้วยความอัดอั้น..ทั้งกลั้นสะอื้นจนตัวสั่น..เกลียดตัวเองที่ต้องมาร้องไห้เหมือนเด็กๆและอ่อนแอขนาดนี้..ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นสักนิด...
..แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหว...ได้แต่ถามคำๆนั้นอีกครั้ง..
ทำไม?..ทำไมต้องทำแบบนี้..ทำไมไม่ปล่อยผมไป...ทำไมต้องทำร้ายกันอีก...ทำไม...
   “..ไม่รู้...” ผมได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองสะดุดลง...พร้อมกับริมฝีปากที่ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจกลั้น..สมองยังได้ยินคำนั้นก้องสะท้อนอยู่..
ไม่รู้..
ไม่รู้อีกแล้ว...
ไม่รู้...
จะตอบผมแบบนี้อีกนานไหม?..ตอบผมด้วยคำตอบนี้อีกนานไหม?..
   “...ไม่รู้...ไม่รู้ก็ไปตายซะ! ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า ไอ้... ” ผมทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้น งอตัวร้องไห้ไปทั้งด่าออกไปด้วยเหมือนคนสติแตก..รู้สึกถึงหัวใจตัวเองที่ร้าวเหมือนจะสลาย..เพราะคำว่าไม่รู้...ไม่รู้..และไม่รู้...ที่ยังคงดังก้องอยู่อย่างนั้น...
    “...ก็บอกว่าไม่รู้..มึงจะเอายังไงหา ! ” เสียงตะโกนบนหัวดังลั่นจนต้องสะดุ้ง ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าอีกคนด้วยน้ำตา มองใบหน้าที่ทั้งเครียดเขม็งและฉายแววเจ็บปวด..
    “...จะให้กูบอกอะไร..บอกยังไงถึงจะพอใจ?..บอกว่าหวังดีงั้นเหรอ...พูดอย่างกับมึงจะเชื่อ ! มือหนาเขย่าแขนผมแรงๆ..เสียจนหัวสั่นหัวคลอน ใบหน้าของพี่โตบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ทั้งที่เขาเป็นคนทำร้ายผม แต่เหมือนว่าตัวเขา...
จะเจ็บปวดมากกว่า..
     “..แล้วจะให้ผมเชื่อได้รึไง?... ” ผมกัดฟันถามออกไปแบบนั้น..มือกำเสื้อคนตรงหน้าแน่นพร้อมทั้งน้ำตาที่พร่างพรู...
     “...ถ้ามึงไม่เชื่อ มึงต้องการอะไรจากกูล่ะ...อยากได้อะไรจากกูนัก ถึงต้องมาทำเป็นหนีหน้าไม่ยอมพูดจาแบบนั้น.. !” ตะคอกผมพร้อมกับบีบแขนจนแน่น
    “....แล้วถ้าผมทำแบบนั้นจะทำไม?...หนีหน้าก็แปลว่าไม่อยากเจอ ดูไม่ออกเหรอ ! ” ผมร้องบอกออกไปทันควัน
“แล้วพี่จะมาวุ่นวายอะไรกัน จะเดือดร้อนอะไรเหรอถ้าไม่มีผมอยู่ตรงนั้น....ไอ้เนมน่ะ...มันก็แค่ควายโง่ๆตัวนึงที่เอาไว้รองมือรองตีนไม่ใช่รึไง!”
   “..........................”
คนตรงหน้าเหมือนจะผงะไปและนิ่งอึ้งด้วยความตกใจ...ขณะที่ผมจ้องตาพี่โตเขม็ง...
ผมมีความสำคัญกับพี่แค่นั้นอยู่แล้ว..ใช่ไหม?..
   “...ถ้า...ถ้ามันเป็นแบบนั้น..ก็แค่...แค่หาควายตัวใหม่มาจูงจมูกเล่นก็พอไม่ใช่เหรอ..?.. ”ผมยิ้ม..รู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงเป็นที่สุด..ไม่รู้ว่าตัวเองทำสีหน้าแบบไหนออกไป..พี่โตถึงได้ทำหน้าเจ็บปวดซะขนาดนั้น
“ ไม่ต้องเป็นผมก็ได้นี่..ไม่ใช่คนๆนี้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?..ใช่ไหมครับ..ใช่ไหม..?...ใช่....”
  ผมเม้มปากแน่น ไม่อาจจะเปล่งเสียงพูดอะไรออกมาได้อีกแล้ว..รู้สึกถึงกระบอกตาที่ปวดร้าวระบมและปวดหัวหนึบ..ทั้งเจ็บ..เจ็บเสียจนพูดอะไรไม่ออก..
เจ็บที่ความสำคัญของผม..มีแค่นั้น...แค่นั้นจริงๆ...
   “..ไม่ใช่...”ท่ามกลางความขื่นขมและธารน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด เสียงที่ดังออกมาแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบนั้นทำให้ผมะงักกึก...และเงยหน้าไปมองคนพูดอย่างคาดไม่ถึง..
   “..ไม่ใช่...ได้ยินไหม?.. ” ฝ่ามือหนาประคองผิวแก้มที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตาของผมและปาดเช็ดมันเพียงแผ่วเบา.. ใบหน้าคมที่ก้มลงมาหานั้นใกล้เสียจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ..แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องนิ่งงัน คือดวงตาสีดำสนิทคู่นั้น..ดวงตาที่เคยทอดมองมาอย่างชาเฉยและแข็งกระด้าง..ตอนนี้กลับเปลี่ยนไป..อย่างที่ผมไม่เคยได้เห็น..
  นัยน์ตาสีเข้มคู่นั้นทั้งเว้าวอนและเจ็บปวด ทอดมองสบดวงตาของผม และใบหน้าที่แฝงไปด้วยแววแห่งความสับสน..ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง..ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง..
  กระทั่งริมฝีปากหนาประกบเบียดลงเบาๆ..กลืนเสียงสะอื้นของผมไว้ในลำคอ..ปรนเปรอรสชาติหวานๆ ผสมกับความปวดแปลบบนริมฝีปาก..และในหัวอก...
   “..อือ.... ” ผมได้แต่หลับตาลงและเอื้อมมืออันสั่นเทาเกาะเกี่ยวฝ่ามือหนาที่ประคองใบหน้าผมไว้..ร่างกายของผมสั่นระริก..ทั้งความเจ็บปวดและความสุขสมปะปนกันเสียจนแยกไม่ออก...
...รู้แต่ว่ามันเจ็บ...เจ็บ..พอๆกับสุขสันต์..
เจ็บ..พอๆกับความยินดีที่ผุดขึ้นมาในหัวใจ...
ทั้งเสียงกระซิบ...ที่ดังขึ้นแผ่วเบา..ท่ามกลางเสียงหอบหายใจสั่นระริก...
   “...อยู่ตรงนี้ก่อน...อย่าไปไหนน่ะ...” แขนหนาโอบกอดรัดร่างกายของผมไว้แน่น..ให้ใบหน้าของผมซุกลงกับไหล่หนาและได้ยินเสียงกระซิบที่สั่นไหวนั้นชัดเจน..
   “.......ทำไมล่ะ........ ” ผมเม้มปากแน่น...หลับตาลงช้าๆ อย่างสับสนและหวั่นไหว...และ ออกปากถามคำถามที่แสนจะปวดหัวใจอีกครั้ง..
แม้จะรู้..
ว่าคำตอบคงเป็นเหมือนเดิม..
    “..ไม่รู้ !”เสียงกระซิบนั้นดุดันพอๆกับอ้อมแขนที่รัดแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปไหน“ ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ..คิดว่าคนที่...คนที่ไม่ได้..โอ๊ย...หมายถึงคนอย่างกู..คนอย่างกูน่ะ..ไอ้เนม..มึงเข้าใจไหม..เข้าใจไหมว่ากูเป็นคนยังไง...” น้ำเสียงนั้นสั่นไหวราวกับคนไม่แน่ใจในต้อนท้าย..พร้อมกับคลายอ้อมกอดที่รัดตัวผมแน่นให้คลายลง..และประคองใบหน้าให้หันมาสบตา..
   “...กูไม่รู้ว่าคิดยังไงกับมึง..เพราะกูไม่เคยคิดแบบนี้กับคนอื่นมาก่อน..ไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไรสำหรับกูกันแน่..ไม่รู้..ว่ามึง..สำคัญกับกูแค่ไหน..”

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณ.....

asd

่ขอบคุณครับบผม

manza555

สู้ๆ ขอบคุณ๕รับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณครับผมม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

ุสุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ ซึ้งดี

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ยอมเปิดใจกันเถอะ

pt200

ขอบคุณครับ

iamcutez

ขอบคุณครับ

freezz

ว้าว พี่โตยอมเปิดใจแล้ว