OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 58

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    “..ไม่รู้ !”เสียงกระซิบนั้นดุดันพอๆกับอ้อมแขนที่รัดแน่นขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะหายไปไหน
“ ก็บอกว่าไม่รู้ไงล่ะ..คิดว่าคนที่...คนที่ไม่ได้..โอ๊ย...หมายถึงคนอย่างกู..คนอย่างกูน่ะ..ไอ้เนม..มึงเข้าใจไหม..เข้าใจไหมว่ากูเป็นคนยังไง...” น้ำเสียงนั้นสั่นไหวราวกับคนไม่แน่ใจในต้อนท้าย..พร้อมกับคลายอ้อมกอดที่รัดตัวผมแน่นให้คลายลง..และประคองใบหน้าให้หันมาสบตา..
   “...กูไม่รู้ว่าคิดยังไงกับมึง..เพราะกูไม่เคยคิดแบบนี้กับคนอื่นมาก่อน..ไม่รู้ว่ามึงเป็นอะไรสำหรับกูกันแน่..ไม่รู้..ว่ามึง..สำคัญกับกูแค่ไหน..”
“................” ผมเม้มปากแน่น จ้องหน้าคนพูดด้วยใบหน้าเคืองโกรธ..กับคำตอบ..ที่ไม่ได้ทำให้อะไรในสมองผมชัดเจนขึ้นมาสักนิด..
    “...แต่อย่าเพิ่งโกรธกูได้ไหม?..อย่าไปไหนไกลๆกู..ต้องอยู่ข้างๆกูแบบนี้ เข้าใจไหม? เข้าใจไหม?..
“ น้ำเสียงถามคาดคั้นและดวงตาที่สั่นไหว..แต่นั้นทำให้ผมเบ้หน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดกว่าเดิม..
   “....คิดว่าผมเป็นอะไร..?...ถึงต้องให้ผมทำแบบนั้น..พี่เห็นแก่ตัวเกินไปแล้วรู้ไหม?..ไม่สนเลยว่าใครจะเจ็บจะรู้สึกยังไง..ใครมันจะมาบ้ารอ..รอให้พี่คิดออก...” ผมกัดฟันพูดออกไปอย่างเจ็บปวด..ทั้งหงุดหงิดไม่เข้าใจและเจ็บปวดเสียจนต้องร้องไห้ออกมา...กับคำพูด...ที่แสนจะเห็นแก่ตัวแบบนั้น..
   “....แต่...”
    “..ผมเป็นคน..รู้ไหม...ผมเป็นคนๆหนึ่ง.. ” ผมกำมือหนามาแตะลงบนอกของตัวเองด้วยสีหน้าเจ็บปวด
“ ผมเป็นคนที่มีความคิด..ความรู้สึก..เจ็บได้เหมือนพี่..สันสนได้เหมือนพี่..พี่บอกให้ผมอยู่ข้างๆ...โดยที่ไม่บอกว่าผมคืออะไร..บอกว่าตัวเองไม่รู้..บอกว่าสับสน...บอกว่าไม่รู้..ไม่รู้อะไรทั้งนั้น..แล้วผมล่ะ...ไอ้เนมคนนี้ล่ะ...”
   “..............” ผมปล่อยแขนตัวเองลงจากมือหนา พร้อมกับหันหลังให้คนตัวโตและใบหน้าที่นิ่งค้างไว้แค่นั้น
    “...พี่เอาแต่มองว่าตัวเองสับสน..ไม่รู้อะไรทั้งนั้น..แล้วทำไมไม่คิดบ้างว่าผมก็สันสน..แล้วก็เจ็บ...ไม่ต่างกัน..”
ผมเงยหน้าขึ้น..พยายามกลั้นน้ำตาที่ไหลออกมา ขณะที่ปลายเท้าข้างหนึ่งเริ่มยกก้าวออกห่าง..จากคนๆนั้น..
    “...ถ้าเป็นแบบนี้...ผมว่า..ไม่ต้องอยู่ใกล้กันซะยังจะดีกว่า..”
    “..เพราะผมก็ไม่ใช่เทวดา..ไม่ใช่คน..ที่จะทนรอให้พี่มารู้..สึก....อะไรด้วย..ชั่วชีวิต..”
   “...แล้วถ้ากูบอกว่าชอบ..มึงจะอยู่ได้ไหมล่ะ?..”
  จู่ๆ...คำถามนั้นก็ดังขึ้นมา..ทำให้ผมชะงัก...นิ่งเงียบไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย..
รู้สึกถึงลมหายใจตัวเองที่ชะงัก..และขาดห้วง..
ชอบ...
ชอบผม..?
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า รัก...
หรือแม้มันจะหมายความว่ารัก..
จากเรื่องราวที่ผ่านมา...
   “...ไม่...”
ผมก็ไม่เชื่ออยู่ดี...
   “หึ...”
  ผมได้ยินเสียงเบาๆ..ดังมาจากข้างหลัง..ก่อนที่ตัวเองจะก้าวเดินออกมา..
ไม่รู้ว่าคนพูดจะรู้สึกยังไง..ดีใจ...เสียใจ..หรือสมเพช...
แต่ที่ผมรู้..คือ..ถึงเขาจะบอกออกมาว่ารัก...รักผมมากแค่ไหน...ผมก็ไม่เชื่อ..
    ผมหลับตาลงและก้าวเดินออกมาจากคนๆนั้น..หลับหูหลับตากึ่งเดินกึ่งวิ่งสะเปะสะปะออกมาอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง..ดวงตาที่พร่ามัวมองเห็นซอกตึกเล็กๆ..อยู่ไกลๆ..นั่นทำให้ผมตัดสินใจก้าวเดินเข้าไปซุกตัวและนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น..
  เอื้อมมือมากุมหัวตัวเองไว้อย่างสับสนไร้ทางออก..ดวงตาที่ยังมีน้ำตาไหลพรากจ้องมองไปยังกำแพงปูนด้วยความสันสน..
ถ้าพี่โตบอกว่ารัก...บอกว่าต้องการ..ผมก็ยังไม่เชื่อ..
แล้วผมต้องการจะได้คำตอบอะไรจากเขากัน...
Imprison 47:  พบกันอีกครั้ง
“..ไอ้เนม...เอ็งทำอะไรเฮีย..”
“..ไอ้เนม..มึงมะไรกับเฮียป่าวว่ะ..”
“..ไอ้เนม..เฮียแกเป็นอะไร..”
   “..ไอ้เนม...”
    “..ไม่รู้เว้ย ! ” ผมหันไปตะคอกใส่คนถามอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียกับไอ้พวกพี่ๆที่วนเวียนเข้ามาถามเป็นรอบที่ร้อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่โต..
  ผมจะรู้ไหม?..แล้วทำไมต้องมาถามผมด้วยล่ะ !
ผมถอนใจเฮือก สบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเหล่มองพี่โตที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องขัง ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยเป็นปกติ...ปกติจนแทบไม่มีคนสังเกตเห็น..
ทว่า...ในสายตาของคนเคยคุ้น ความเป็นปกติของพี่โตกลับบอกอะไรบางอย่างที่น่ากลัวเสียจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้..
  มองแล้วผมก็ได้แต่เม้มปากแน่น..ไม่อาจมองเป็นอย่างอื่นได้ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็คงเพราะเมื่อวาน..เมื่อวาน.ที่ผมเดินหนีออกมาอย่างนั้น..
แล้วไง?..ผมอดคิดอย่างพาลๆไม่ได้ ก็ผมไม่ยอม ไม่ตกลง จะทำไม?..
  แลกกับการให้ไอ้พี่โตทำหน้าตาเริงรื่นมีความสุขอย่างเดิม..แทนที่กับการที่ผมจะไปนั่งเป็นตุ๊กตาเสียบกบาลอยู่ข้างๆ..นั่งอยู่ใกล้ๆ..ถูกกอดถูกหอมไปตามเรื่อง..จะดีกว่างั้นเหรอ?
  ไม่ดีกว่าแน่นอน..แต่...ทำไมเสี้ยวหนึ่งในความคิดของผม..ถึงอยากให้มันเป็นแบบนั้นล่ะ..?
    ผมเบือนหน้าหนีภาพที่พี่โตถลึงตาใส่พี่ทินที่ไปเก้อติดอยู่ใกล้ๆ อย่างไม่สนใจแต่พลันก็รู้สึกถึงแรงแตะตรงปลายเท้าแรงๆ..
  ป๊าบ !
   “โอ๊ย ! ”
   “..เดี๋ยวนี้กล้าตวาดใส่กุเหรอมึง? คนเขาอุตส่าห์มาเรียก ไม่สำนึกบุญคุณเลยไอ้ห่า..” ไอ้คุณพี่แม้กพูดพลางซักผลั่วเข้ากลางกระหม่อมของผมแรงๆ จนไอ้เนมต้องครางอูย..ก็ใครจะรู้ล่ะฟ่ะก็มีแต่คนมาถามเรื่องพี่โต ไอ้เราก็นึกว่าใช่เลยเผลอว่าไปแบบนั้น..
  “...แล้ว...มีอะไรล่ะครับ...” ผมออกปากถามไป.ขณะที่พี่แม้กก็หรี่ตามอง
   “..วันนี้วันอาทิตย์ไง..” ครับ?..ผมทำหน้างงใส่คนพูด วันอาทิตย์แล้วไง?..
   “..วันนี้วันอาทิตย์ วันเยี่ยมญาติ ! มึงอยู่ในนี้ครบสามเดือนแล้วเลยมีคนมาเยี่ยม เข้าใจรึยัง ! ” รายนี้ท่าจะหงุดหงิดเลยตะคอกใส่ผมดังลั่น
“ เป็นอะไรว่ะ ตะกี้ไปบอกเฮียว่าแฟนมาเยี่ยมก็อีหรอบเดียวกัน ปกติพวกเอ็งต้องดีใจกันไม่ใช่เหรอห๊ะ?”
  ผมลุกพรวดออกจากเรือนจำอย่างรวดเร็วไม่สนใจคำกล่าวของพี่แม้กอีก มองเห็นผู้คุมยืนอยู่และพยักเพยิดเชิงให้เดินตามมาด้วย จึงได้แต่เดินตามด้วยอาการดีอกดีใจจนออกนอกหน้า..ก็ถ้าคุณมาอยู่ในที่แบบนี้และกำลังเจอปัญหาแบบผม..จะดีใจมั้ยเล่า?..
   “..ไอ้โตล่ะ.. ” คำถามของผู้คุมที่เผื่อแผ่ไปยังคนในห้องขังทำให้ผมชะงัก
“ เมียมันมาเยี่ยมนี่..นั่งอยู่ตรงนั้นทำไม?..เดี๋ยวก็*ตกรถหรอกมึง..”
    “...แปปนึงคร้าบ ~~ “ พี่ทินร้องบอกพลางออกแรงฉุดกระชากลากถูให้พี่โตลุกขึ้น..ขณะที่ผมมองตาม แต่เมื่อคนตัวโตเดินมาทางปากประตูทางออก..ผมกลับหลบตาวูบ แสร้งมองไปทางอื่น..
    ผมสูดหายใจลึกพลางจ้องมองกำแพงสีหม่นอย่างเหม่อลอย พยายามบอกตัวเองให้คิดถึงแม่...ผู้กำเนิดที่มาเยี่ยมในวันนี้ วันที่ผมเฝ้ารอคอยว่าจะได้พบ..วันที่ผมวาดหวังไว้ตลอดมา
...แต่ทำไม...ทั้งที่เป็นแบบนั้น ผม...ทำไมถึงกล้าจะลืมมันไปได้..
    “...รอตรงนี้..” ผู้คุมบอกเสียงเข้ม นั่นทำให้ผมสะดุ้งและละออกจากภวังค์ พบว่าตัวเองกำลังยืนนิ่งอยู่ตรงประตูเหล็ก..ประตูที่ผมจำได้ดีพอควร ด้านในนั้นเป็นโต๊ะเก้าอี้ ที่จัดไว้อย่างมีระเบียบห้าหกแถวมีโทรศัพท์สาธารณะอยู่สี่ตู้ และผู้คุมที่ยืนประจำโดยรอบ....ขอบตาของผมร้อนผ่าว..ใช่..ตรงนี้คือที่เยี่ยม..สำหรับญาตินักโทษที่จะมาเยี่ยมเยียน สถานที่ซึ่งผมอยากมาเหลือเกิน.....และเป็น...ที่ๆคนสำคัญของพี่โตจะมาเจอกันด้วยใช่ไหม?..
  ความคิดนี้แว้บผ่านมาในสมองแค่เพียงชั่วแล่น..แต่กลับตกค้างอยู่ในความนึกคิด ผมยังจำได้ว่า..เคยมาที่นี่..เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นและเคยมองเห็นใบหน้าที่เปี่ยมรอยยิ้มแสนสุขของ..พี่โต..
      ผมยืนนิ่ง ไม่อยากจะหันหลังไปมองหน้าคนที่ยืนต่อแถวด้านหลัง..ผมรู้ดีว่าตัวเองนั้นไม่มีสิทธิจะมาต่อว่าอะไรพี่โต..ที่...ยังมีใครอีกคนอยู่ในใจ..
...แม้ผมจะเจ็บปวดที่ได้รู้...แต่ในเมื่อคำว่าชอบของเขา..ไม่ได้ทำให้ผมเชื่อมั่น และไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกถึงสิ่งนั้นจริงๆแล้วล่ะก็..การที่เขาจะมีคนที่รักมากนักหนาคนนั้นอยู่..ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร..
..เพราะความรักของพี่โต...ไม่ควรมีเผื่อแผ่มายังผมอยู่แล้ว..
    แอ๊ด.....
   เสียงเปิดประตูเหล็กทำให้ผมชะงัก..เงยหน้ามามองภาพเบื้องหน้า กวาดสายตาไปทั่ว...ก่อนจะสะดุดกับร่างเงาหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงนั้น..
...ขอบตาผ่าวร้อน...นิ้วมือสั่นระริกและหัวใจล้นปรี่ด้วยความรักและคิดถึงจนทนไม่ไหว..
ผมถลาไปหาผู้หญิงคนนั้นทันที ทิ้งความสับสนและเจ็บปวดกับเรื่องราวทั้งหลายไว้เบื้องหลัง โผเข้ากอดผู้หญิงที่ตัวเองรักกว่าใคร..คนที่ผมมั่นใจว่าเธอเองก็รักผมมากที่สุดเหมือนกัน !..
    “..แม่......” ลำคอแห้งผาก...ริมฝีปากสั่นระริกไหว..ทันทีที่ผมโผเข้ากอดซุกไซ้ร่างอุ่นๆของแม่น้ำตาแห่งความคิดถึงและตื้นตันก็พลันจะไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่..
    “...เนม...ลูก.... ” ผมได้ยินเสียงเรียกออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นไหวของแม่..ผมจึงกอดร่างของแม่แน่นขึ้น..ซบใบหน้าลงกับหัวไหล่และอกอุ่นที่ผมคุ้นเคย..อ้าแขนกอดแม่ให้แน่น...แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้..
    “...แม่..แม่ครับ...ผม.... ” ผมพูดเสียงสั่นด้วยความดีใจ น้ำตาไหลพรากลงข้างแก้มด้วยความดีใจจนพูดไม่ออก
แต่กระนั้นก็ยังพยายามเค้นเสียงออกมาเบาๆ
“...ผมคิดถึงแม่...คิดถึงน้อง.....”
....ผมคิดถึงบ้าน...บ้านหลังน้อยที่ผมอยู่มานับสิบกว่าปี..
...ผมคิดถึงพ่อ...พ่อที่แม้จะจากไปแต่ก็ยังอยู่ในใจผมเสมอ...
....คิดถึงแม่....แม่ที่แสนใจดีและคอยดูแล..
...คิดถึงน้องสาวคนสำคัญ..คิดถึงเพื่อนๆ..คิดถึงสังคมภายนอก...คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างข้างนอกนั่น...
     “...แม่ก็เหมือนกัน.. ” แม่กระซิบบอกกับผมเบาๆ พลางเอื้อมมือมาประคองใบหน้าผมให้สบกับแววตาคู่ที่แสนเคยคุ้นซึ่งชุ่มไปด้วยหยดน้ำตา มือนุ่มๆสีขาวนวลเอื้อมปากน้ำตาบนใบหน้าผมเบาๆและยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส  
“...แม่คิดถึงลูก...คิดถึงมาก..”
    “...ผม....”..วินาทีนั่นผมอยากบอกแม่ว่าอยากลับบ้านเหลือเกิน..อยากให้ทุกอย่างที่เคยผ่านมาเป็นแค่ความฝัน..ฝันร้ายๆที่เราเพิ่งจะลืมตาตื่น..ฝัน...ที่ไม่ใช่ความจริง..หรืออย่างน้อยก็ขอเป็นแค่ค่ายหักแรมหรืออะไรก็ได้..ทว่า...ผมก็รู้..รู้ดีเชียวว่าจะไม่สามารถทำอย่างที่อยากทำได้..ดังนั้น การบอกว่าตัวเองมีความทุกข์..ไม่มีความสุขและอยากออกไป..มันก็คล้ายการทำร้ายแม่ดีๆนี่เอง..
    ผมผละออกจากอ้อมแขนของแม่ แต่ก็ยังงอแงไม่เปลี่ยนด้วยการเอนตัวไปนอนบนตักนุ่มๆของแม่หน้าตาเฉย...
ผมนอนกอดเอวแม่ไว้แน่น..พลางอมยิ้มและหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นของผู้ให้กำเนิด..
    มือนุ่มๆของแม่ลูบเส้นผมบนศีรษะของผมที่สั้นกุด..แต่ขณะที่ผมหลับตากลับรู้สึกถึงปลายนิ้วที่สั่นระริก..
    “..เนม...ลำบากไหมลูก...” แม่ถามออกมาเสียงสั่น มือคู่นั้นค่อยๆลูบแก้มผมเบาๆอย่างทะนุถนอม..
“ ผอมไปตั้งเยอะเลย..กินข้าวน้อยไปรึเปล่า..แถมยังมอมยังกะแมวคราว..ที่ไหล่ก็มีรอยชำอะไรไม่รู้...ไม่...”..
   “.....ไม่เป็นไรครับแม่..ไม่เป็นไร.. ” ผมลุกจากตักนุ่ม โผกอดแม่แน่น..รู้สึกถึงอาการสั่นระริกของคนในอ้อมแขน..
ผมรู้ดีว่าสภาพของตัวเองไม่ดีเท่าไหร่..หากเทียบกับลูกรักที่แม่ดูแลประคบประหงมมาสิบกว่าปี..เด็กหนุ่มที่เคยดูดี..
ผิวขาว แก้มนุ่มๆและแววตารื่นเริงเปลี่ยนไปแล้ว..ผมรู้ดี..ตัวผมตอนนี้เป็นเพียงนักโทษตัวคล้ำ..ใบหน้ากระดำกระด่าง ซูบผอมและมีแผลทั่วตัว...
    “..อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ..ผมกำลังโตขึ้นต่างหาก..ผมเป็นหนุ่มแล้วน่ะแม่ดูสิ กล้ามโตขึ้นเยอะ เห็นไหม?..เห็นไหมๆ..” ผมถลกแขนเสื้อเบ่งกล้ามให้แม่ดูอย่างหวังให้คนมองนึกขำ..แม่มองผมแล้วยิ้มออกมาบางๆ..พลางเอื้อมมือลูกแขนผมเบาๆ..
  “..ผอมขนาดนี้ยังจะมาโชว์กล้ามอีก..วันนี้แม่ทำกับข้าวมาด้วยน่ะ...”..แม่ว่าพลางเอื้อมมือหยิบปิ่นโตสีเหลืองเถาใหญ่
มาให้ดู...ผมกอดเอวแม่แน่นพลางเอาหน้าซุกไหล่และชะโงกมองอาหารในปิ่นโตด้วยความตื่นเต้น..
เพราะอาหารของแม่..อร่อยที่สุดในโลก..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณมากคร้าบ{:7_223:}

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณครับผมม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Pong-Peng

สุดยอดเลยวะ.....  

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

น้ำตาไหลเลยล่ะ

veezhu

เรื่องนี่สุดยอดมากเลย

616161

ขอบคุณมากคับ