OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 59

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ยอมรับว่าผมใจหายวาบ..หลังจากกลับมาจากการเยี่ยมญาติด้วยอารมณ์ชื่นมื่นแล้วพบว่าพี่โตถูกป๋าเรียกตัวไปหาอีกครั้ง..
แค่นึกถึงชื่อของสองคนนั้นผมก็อดจะระแวงไม่ได้..ผู้ชายสองคนที่ไม่รู้จะมีแผนอะไรมาเล่นกับตัวหมากในมืออีก..
    “...ไอ้เนม...เฮ้ย ! ” สะดุ้งกับเสียงเรียกของพี่ทินผมหันไปมองหน้าคนพูดที่พยักเพยิดไปทางพี่โตที่ปรากฏตัวมายืนขวางลำตรงหน้าประตูทางออกห้องขัง..ที่กำลังจะตรงไปห้องอาบน้ำ..
   “..........” ผมมองหน้าเขาอย่างไม่มีคำพูดใดๆหลุดมาจากปาก..คำพูดของแม่เวียนวนเข้ามาในสมอง..ให้โอกาส..ให้อภัย
...แต่...พี่โตที่อยู่กับแฟนอย่างมีความสุขขนาดนั้นต้องการอะไรจากผมอีกงั้นเหรอ?
ให้โอกาส..?..เขาจะต้องการอีกไหม?..แล้วจะให้ไปเพื่ออะไร..อดจะคิดไม่ได้ว่า บางครั้ง ผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ได้มองว่าผมเป็นสิ่งมีชีวิตที่..เขาต้องมารอคอย..คำว่าโอกาสจากผม..
...บางทีอาจจะเป็นผมที่บ้า..คิดไปเอง..
   มือหนาแตะลงบนท่อนแขนของผมและออกแรงบีบเบาๆ..ทำให้ผมหลุดจากภวังค์ สบมองดวงตาคู่คมที่มองตรงมาอย่างกังขามือผมเอื้อมไปยันตัวเขาไว้...ไม่ให้เงาร่างใหญ่เอนมาหาเสียจนไม่มีทางออก...
   “...มะ...มีอะไร?..” ผมออกปากถามตะกุกตะกัก..พยายามหลีกหนีใบหน้าที่เริ่มประชิด..ยังเห็นนักโทษหลายคนเดินมาและมองผ่านเราสองคนไปราวกับธาตุอากาศ แต่เชื่อเถอะ..ว่าในใจพวกเขาต้องคิดถึงข่าว สารพัดที่จะออกมา..
   “...ป๋า...” น้ำเสียงแผ่วระโหยที่ไม่ได้ยินบ่อยนักยามนี้เรียกชื่อที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด..ทำให้ผมชะงักด้วยความหวาดหวั่น..
“..ขอมึง...ไปอยู่กับไอ้วิทย์..”
   “..หา!? ” ผมอุทานออกมางงๆ...พร้อมกับจ้องหน้าพี่โตเขม็ง..
    “..ป๋าบอกให้มึงไป..อยู่กับพวกไอ้วิทย์..”
    “..ทำไมล่ะ?..ก็ผมทำงานอะไรเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ?..ไหนว่าจะไม่ยุ่งกับผมอีกไง..ทำไม?.. ” ผมครางออกมางงๆ..พร้อมกับบีบแขนหนาแน่นขึ้น นัยน์ตาจ้องเขม็งไปยังแววตาคู่นั้น..ที่ตอบกลับมามีเพียงน้ำเสียงเรียบเรื่อย และแววตาชาเฉย..
    “..เพราะมึงอยู่กับกูไม่ได้..”
    “.....................” ผมเบิกตากว้าง...หัวใจเต้นกระหน่ำแรงขึ้นด้วยความหวาดหวั่นที่แผ่ปกคลุมจิตใจ..ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าหากไม่ได้อยู่กับคนๆนี้..ไปอยู่กับคนอื่น..ที่อื่น หรือใครก็ได้..เพียงแค่ไม่ได้อยู่กับพี่โต ผมก็คงไม่ลำบากและ..วุ่นวายใจ แต่พอเอาเข้าจริงๆ..มันกลับไม่ใช่แบบนั้น..ผมกลัว...กลัวการจากที่แห่งนี้ไปมากกว่าที่คิดเสียอีก..
   “..ไปอยู่กับไอ้วิทย์...” แรงบีบที่แขนแน่นขึ้น..แต่ทำให้ผมตัวแข็งทื่อ..คำพูดที่ออกมาไม่ใช่คำพูดแต่เป็น..คำสั่ง.ให้ผมต้องทำตาม..
   “....แต่......”
   “..ไปซะ...จะได้ไม่ลำบากใจ..”
เอ๋..?
  ผมกระพริบตาปริบๆ..อ้าปากจะถามเมื่อได้ยินคำตอบที่แปลกประหลาด..แต่..คนตัวสูงกลับเดินดุ่มๆห่างออกไปแล้ว..ทิ้งให้ผมยืนเคว้ง..อย่างมึนงงอยู่ตามบำพัง..
...ไปซะ..จะได้ไม่ลำบากใจ....
ทำไม?..ทำไมถึงต้องลำบากใจ..?
ทำไม..ถึงพูดแบบนั้น...
   ฝีเท้าเร็วกว่าความคิด..ผมถลาวิ่งตามพี่โตไปอย่างรวดเร็ว..มองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาเดินปะปนกับฝูงชนเข้าไปในห้องอาบน้ำ..ปกติผมมักจะเข้าไปอาบในห้องน้ำ..แต่..วันนี้ผมตัดสินใจจะเดินเข้าไปหา..ในสภาพทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือแค่ผ้าขนหนูคาดเอวด้วยความกังวลจนคิดอะไรไม่ออก..
   เสียงน้ำกระทบพื้นซีเมนต์ดังซ่าๆไม่ขาดสาย..ขณะที่ผมขยับตัวเดินแทรกเหล่านักโทษไปยืนข้างคนตัวโตที่กำลังหลับหูหลับตาสระผมอยู่..
   ผมตักน้ำเย็นๆมาล้างหน้า..เหลือบมองคนตัวโตที่ชะงักเล็กน้อย..เมื่อล้างแชมพูออกจากตาแล้วพบว่าคนข้างกายของเขาเป็นใคร..
   “...ทำไมผมต้องไป..” ผมถามออกมาไม่เบานัก..แต่ท่ามกลางเสียงน้ำและเสียงคนพูดคุยกันหลากหลายกลับไม่มีใครได้ยินมันนอกจากเราสองคน..
   “...คำสั่ง..” น้ำเสียงออกห้วนนั้นทำให้ผมขมวดคิ้ว..รู้สึกถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ผิดปกติ..และ..ความรู้สึกหนักอึ้งเข้ามาแทนที่..
   “...คำสั่งบ้าอะไร..ไร้สาระ..?..ทำไมผมต้องไป..ทั้ง...ทั้งที่ผมอยู่ในห้องขังเดียวกับพี่..กับ ทุกๆคนแล้วทำไมเป็นผมที่ต้อง...”
   “..หุบปาก ! ” เสียงตวาดหนักๆทำให้ผมสะดุ้ง..มองพี่โตที่อยู่ข้างๆ..แต่ทำตัวเหมือนห่างกันเรื่อยๆอย่างงวยงง..
..แต่จะว่าไปแล้ว..นั่น..มันก็อาจจะมาจาก..ความต้องการของผมด้วยส่วนหนึ่ง..
ผมบอกให้เราห่างกัน..
เราสองคน..ที่ไม่ควรจะมีอะไรต่อกันไปมากกว่าลูกพี่กับลูกน้อง..
แค่นั้น..ที่ผมคิดว่าน่าจะเพียงพอแล้ว ที่จะจบความรู้สึก ความสับสน แต่กลับกลายเป็นว่ามันอาจจะทำให้ทรมารกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้..
  หมับ...
      มือหนาคว้าแขนผมและลากเข้าห้องน้ำ ผมหันไปมองสบตาคู่นั้นอย่างไม่เข้าใจ..แต่แววตาเฉยชาที่มองมาไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับผม..เราสองคนเดินไปท่ามกลางเสียงหัวเราะปนโห่ฮาที่ผมคุ้นชิน..แต่แรงบีบที่มือมีมากขึ้นจนผมต้องหน้านิ่ว..
   ปัง !
   ประตูห้องน้ำปิดลง..พร้อมกับร่างของฝ่ายสองคนที่เบียดตัวเข้ามาในห้องน้ำขนาดคับแคบ..มือหนากดแขนของผมทั้งสองข้างแนบกับผนัง..พร้อมกับใบหน้าที่เข้าประชิด..และแววตาที่ฉายแววโกรธเคือง..ตัดพ้อ..สั่นไหว  
“...จะเอายังไงกันแน่ !” ผมเห็นเขากัดฟันกรอด นัยน์ตาคู่นั้นแทบจะระเบิดออกมาด้วยความขัดข้องใจจ้องมองผมเขม็ง.. ผมขมวดคิ้วกับคำถามนั้น..และรู้สึกเจ็บ..กับแรงบีบที่มากขึ้นทุกที..
   “....อะไร..?..”..ผมถามออกไปอย่างงวยงง..แว่วเสียงกัดฟันกรอดและเสียงหายใจหนักๆของคนตรงหน้า..แววตาที่จ้องมองมายิ่งลุกโชนด้วยความเคืองโกรธ..
   “...กูปวดหัวกับมึงแล้วน่ะ ! ” น้ำเสียงกระชากทำให้ผมสะดุ้งเฮือก
“..ทำเป็นไม่รู้..หรือไม่รู้จริงๆกันแน่..มึงบอกเองบอกเองไม่ใช่หรือไงว่าต้องการอะไรน่ะ  หา?..”
...เอ๋....
เรื่องนั้น..มัน..
    “...กูบอกว่า..ชอบ..มึงก็ไม่เชื่อ..ขอให้อยู่ข้างๆก็ไม่เอา..กูก็ทำตามที่มึงต้องการแล้วไง..อยู่ห่างๆกัน..ใช่ไหม?..แล้วจะมาไม่พอใจอะไรอีก?..” คำถามนั้นทั้งตัดพ้อต่อว่าและขัดข้องใจเป็นล้นพ้น..ทำให้ผมชะงัก..เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง..
   “...ผม..... ” ผมเม้มปากแน่น..พูดไม่ออก..ใช่..มันความผิดของผมนี่..ความคิดของผม..ทุกอย่าง...ทุกๆอย่างที่พี่โตบอกออกมา...
   ...ที่ไปหาป๋า..เพราะเรื่องนี้งั้นเหรอ?..
...เพราะเป็นผม..ที่...บอกว่าควรอยู่ห่างๆกัน..
...ก็เลยทำแบบนี้...
ผมควรจะดีใจใช่ไหม..ผมควรจะหัวเราะแล้วบอกว่าดีแล้วใช่รึเปล่า..
..แต่ทำไม..ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นทุกที..
   “..ทำไม?... ” ผมเม้มปากแน่น..ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ..ดวงตาพร่ามัวจ้องมองคนตัวโตตรงหน้า..
“ ทำไมทำแบบนี้..จะมาทำดี..มาตามใจ..มาสนใจที่ผมพูดอะไรตอนนี้..ทั้งๆที่....ทั้งที่แต่ก่อนน่ะ..ไม่ว่าผมบอกอะไรก็ไม่ฟังแท้ๆ...”
   ...ใช่..ทำไม..ถึงมาทำตามที่ผมพูด..
..ทำเป็นสนใจ..เข้าอกเข้าใจ..ทำตามที่ผมบอก..เพื่ออะไร..?..เพราะอะไร..?..
..ทั้งที่เมื่อก่อน ผมอยากให้เขาฟังแทบตาย..กลับไม่ได้รับความสนใจเสียด้วยซ้ำ..
แล้วมาตอนนี้...แค่ผมพูดแค่นี้ เขาก็ทำไปแล้วงั้นเหรอ?
   “...ตอนนี้..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน...” คำตอบที่ไม่ได้ทำให้อะไรชัดแจ้งขึ้นมาเลย ดังขึ้นจากริมฝีปากที่ใกล้กับใบหูผมเสียจนแนบชิด..ผมเงยหน้าไปสบมองดวงตาและใบหน้าที่อยู่ห่างเพียงแค่คืบอย่างไม่เข้าใจ..ส่ายหัวเร็วๆกับแผ่นอกหนา..
    “..ทำแบบนี้ทำไม.?..พี่น่ะ...ไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?..เรื่องอะไรถึงมายอมผม..ทำตามที่ผมบอกขนาดนี้...เอาแต่ใจตัวเอง..ไม่นึกถึงคนอื่น..แบบเมื่อก่อน..ทำแบบเมื่อก่อน..ก็ได้..ไม่ใช่รึไง..?...” ผมถามออกไปอย่างอัดอั้น..รู้สึกถึงลมหายใจของตัวเองที่สั่นไหวจนเจ็บปวดในอก..
...ทำไม..ต้องทำแบบนี้..
ที่ผมพูดไว้น่ะ..บอกไว้แบบนั้น..ไม่เห็นต้องฟังเลย คนอย่างพี่ที่ไม่เคยฟังใคร..ทำไมต้องมาฟังคำพูดผม..ในเรื่องที่ผม..ไม่ได้ต้องการมันจริงๆด้วย..
   “..บังคับผมสิ...รั้งผมไว้..ทำยังไงก็ได้..ให้ผมต้องอยู่กับพี่แบบนี้..ต่อให้ผมไม่เต็มใจก็เถอะ...”
...ผม..ก็ยังอยากอยู่ข้างๆ..
ไม่ว่าจะเจ็บปวด..หรือต้องร้องไห้..ต้องคิดมาก..ต้องเสียใจ..
แต่ผมไม่เคยคิด..อยากจะจากไป..อยากไปไหนไกลๆ..ไม่เคยคิดแบบนั้น จริงจังเลยสักครั้ง..
...เข้าใจไหม..ว่าบางครั้ง..คำพูดที่ผมบอกออกไป..ผม..ก็ไม่ได้ต้องการมันจริงๆ..
     “...กูไม่อยากทำแบบนั้น... ” ดวงตาคู่นั้นยังคงจ้องมองผมอย่างไม่เข้าใจเช่นเดิม..ดวงตาที่สับสนด้วยความขัดข้องใจเหมือนที่ผมแสดงออกต่อเขา..
“..เข้าใจไหม?..มันไม่เหมือนเมื่อก่อน..”
...ไม่ใช่...อีกต่อไปแล้ว..
มองเห็นใบหน้าของเจ้าตัวอยู่ใกล้เพียงลมหายใจคั้น..
...มองเห็นแววตาสั้นไหว..ไม่เข้าใจ..
ไม่อยากให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้..แต่ก็สับสน..ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรเช่นเดียวกัน..
...มันอาจจะไม่ใช่รัก..
สักวันก็คงต้องผ่านพ้นไป..
...แต่...
     “...แล้วทำไม..?..ไม่ทำอย่างที่พี่ต้องการ..ทำแบบนั้นก็ได้ไม่ใช่เหรอ..? ” ผมมองหน้าพี่โต ยิ้มออกมาอย่างฝืดฝื่น
“..ผม...ไม่เข้าใจหรอกน่ะ..ว่าตัวเองต้องการอะไร..ไม่เข้าใจว่าต้องทำอะไร..ไม่รู้...ซักอย่าง..”
...ไม่รู้ว่ารัก...หรือแค่สับสน..หวั่นไหวชั่วครั้งชั่วคราว..
ไม่รู้อะไรเลย...
  ผมมองหน้าพี่โต..ปล่อยให้ความเงียบไหลเวียนผ่านเราสองคนไปเรื่อยๆ..มองเห็นใบหน้าที่ไม่เข้าใจของผมในแววตาของเขา..ผมยอมรับว่าตัวเองงี่เง่า พูดออกมาแล้ว..แล้วพอเขาทำตามที่บอก กลับมาทำเป็นไม่พอใจซะอย่างนั้น..
ผมก้มหน้าลง..ไม่สบตาคู่นั้นเหมือนเดิม..รู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าว..
...ทำไม...ทำไมมันยากเย็นขนาดนี้น่ะ..การจะเข้าใจใครสักคนนี้..มันลำบากขนาดนี้เลยเหรอ?
    “..ถ้าอย่างนั้น...อยู่ข้างๆกันก่อน..ได้ไหม?...” น้ำเสียงที่ถามออกมาแผ่วเบาราวกับกระซิบ..คำพูดนั้นทำให้ผมเบิกตากว้าง..มองหน้าคนพูดอย่างตกใจไม่น้อย..ผมรู้ว่าพี่โตคงกลัวคำปฏิเสธเพราะเขาเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาผมเสียอย่างนั้น
...ขณะที่ผมหลับตาลงช้าๆ..ครุ่นคิด..ถึงคำพูดของแม่..ความรู้สึกของตัวเอง..และ...ใครอีกคนของพี่โต..
   ผมเม้มปากแน่น..รู้สึกถึงความไม่พอใจของตัวเอง..รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็ก..เด็กเล็กๆที่ต้องการความรักความสนใจทั้งหมดให้ตกอยู่กับตัวเองคนเดียว..และหวง...หวงของๆตัวเอง แม้จะไม่ได้รักใคร่มันอย่างแท้จริง..
...และหวง..กระทั่งสิ่งนั้นไม่ใช่ของตัวเอง..ด้วยซ้ำ..
...ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง..สบมองแววตาที่จ้องมองมาอย่างรอคอยคำตอบ..
ทั้งที่รู้..ว่าอะไรๆที่มันค้างคา..ยังไงก็จะรบกวนจิตใจและทำให้เป็นทุกข์..
แต่บางครั้ง..ขอแค่เอื้อมมือคว้าความสุขที่อยู่ตรงหน้า..แล้ว..ค่อยรอคอยจะเผชิญกับความทุกข์ที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า..
   “...แต่ห้ามยกผมให้คนอื่นอีกน่ะ..”
และผมก็อยากรู้...ว่าที่ว่าง..ที่อยู่ข้างๆนั้น...จะเป็นเช่นไร...
    “............” ดวงตาของพี่โตเกลื่อนไปด้วยความงวยงง..คาดว่าคงงงกับผม..ที่เคยปฏิเสธคำถามนี้อย่างเอาเป็นเอาตาย..ทำไมจู่ๆถึงยอมรับ..ถึงตอบตกลง..
..ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน..

view99

โห อะไรคับ รักมากหึงมากนะคับนี่

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณมากคร้าบ{:7_272:}

asd

ขอบคุณครับผมม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะแชร์กันอ่าน

GunGuy

ขอบคุณครับผมม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

http://www.dek-d.com/admission/calculator/

nattan010

ขอบคุณมากคร้าบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Pong-Peng

หึ หึ   เสียใจละสิ  ผมเห็นเค้ามีคนอื่น

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ให้เวลาทำใจ