OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 61

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “...อ่ะ...พี่....พี่โต...ผม....อ....”ริมฝีปากพึมพำครางออกมาเบาๆท่ามกลางเสียงลมหายใจร้อนแรงนั้นสร้างอารมณ์มากกว่าที่คิดเพราะทันทีที่ผมเรียกชื่อของคนตัวสูงเบาๆพร้อมทั้งใช้ดวงตาที่หรี่ปรือด้วยคลื่นอารมณ์ของตัวเองสบกับแววตาอีกคู่วินาทีนั้นสัมผัสเบื้องล่างก็รุนแรงขึ้นจนหน้าเหย ความรู้สึกปั่นป่วนและซ่านสยิวนั้นรุนแรงกว่าทุกครั้งจนต้องร้องครางออกมาแต่เมื่อริมฝีปากถูกปิดด้วยเรียวลิ้นคู่นั้นแล้วความรู้สึกทั้งหมดก็ทะลักทะลายออกมาจนผมตัวสั่นระริก...
   “...............................”
   “..............................”
คำพูดใดๆที่เราทั้งคู่จะเอ่ยต่อกันนอกจากเสียงลมหายใจหอบถี่และร่างกายที่สั่นสะท้านไปทุกส่วน ท่ามกลางความสุขสมที่สาดซัดเข้ามาหา ริมฝีปากของเราสองคนยังไล่เลาะเล็มกันและกันอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
  จนกระทั่งเสียงเคาะประตูซึ่งดังมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบแน่เริ่มแว่วเข้าหูอีกครา ผมจึงเบี่ยงหน้าออกมาจาก
ริมฝีปากคู่นั้น แต่ไม่วายได้ยินเสียงท้วงเบาๆจากคนตัวสูงที่ใช้ปลายฟันงับริมฝีปากล่างของผมแล้วเอาปลายลิ้นดุดดันหยอกล้อเบาๆ..
  สารภาพว่าผมหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นแววตาชื่นมื่นปนล้อเลียนของพี่โต แขนหนาที่คอยพยุงไม่ให้ผมทรุดตัวลงไปเมื่อครู่ออกแรงกอดรัดผมแน่นขึ้นจนต้องบิดตัวหนีให้ห่างออกจากกัน..
   “..อะไรของมันนัก...” ปะโยคนี้ไม่ได้บ่นใส่ผมแต่เป็นพี่วิทย์ที่ยังตบประตูโครมๆไม่เลิก จนพี่โตต้องขมวดคิ้วร้องจิ๊จ๊ะ ต้องปล่อยให้ผมจัดการตัวเองเช่นที่ตัวเขาทำเหมือนกัน
    “..อาบน้ำในนี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนกินข้าวจะไปหา..” พูดแบบนั้นแล้วยังแอบก้มมากัดลำคอผมเบาๆจนผมรีบผลักให้หันหนี  แว่วเสียงหัวบาๆในคำคอชวนให้อายจนอยากจะสบถด่าใส่ แต่พอผมหันมาอีกรอบ พี่โตก็แง้มประตูเปิดแล้วงับมันลงอย่างวดเร็วเรียบร้อยแล้ว..
   “..มีอะไร?..” น้ำเสียงถามออกจะห้วนกระชากไม่น้อยทำให้วิทย์หน้าบึ้ง เป็นเขาวะมากกว่าไม่ใช่เหรอที่ควจะหงุดหงิด กับการที่ต้องมาตามไอ้เพื่อนคนนี้และยังต้องมานั่งเฝ้าปะตูไม่ให้คนอื่นมาแอบส่องทั้งที่พวกมันคงอยากทำจะตายและมานั่งตบประตูโครมๆแบบเขาเนี่ย..
  ..ไอ้เลิฟซีนของพวกเอ็งยังไม่เผยแพร่ เพราะใคร รู้ตัวมั้ยว่ะ?
    เขม่นมองหน้ามันแต่มันก็คงไม่รู้ แถมตอนออกมามันยังมีรอยแดงๆอยู่บนคออยู่เลย แล้วแบบนี้จะไม่ให้เอาไปลือได้ที่ไหน ไหนบอกว่าไม่สนผู้ชายไงว่ะ
    “...เฮ้ย..บอกมาได้แล้ว ไม่มีไรจะได้กลับไป.. ” โตบ่นใส่เพื่อนที่ยังเงียบแล้วทำตาขุ่นมองมาอยู่อย่างไม่สนใจ
     “..เลิกสนใจเมียน้อยมึงสักพักเหอะ..” วิทย์บ่น แต่หารู้ไม่ว่าคำนั้นทำให้คนได้ฟังหันมามองขวับ
“..กูก็ไม่ได้ว่างขนาดจะมานั่งเฝ้าประตูให้แม่งเอากันทุกวันหรอกว่ะ..”
   “..ยัง...” ออกปากไปแค่นั้น ให้ไอ้วิทย์หันมามองหน้าสักหน่อยแล้วก็แสยะยิ้ม อยากบอกว่ายังไม่ใช่แบบนั้น แต่ก็ช่างเถอะ..ไม่ใช่เรื่องของมันซักหน่อย
   ดังนั้นร่างของพี่โตแห่งแดนสิบสองจึงหันไปยืนประจันหน้าเพื่อนที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วเครียดจนน่าสงสัย..
อย่างประสงค์จะให้ธุระของมันจบซักที..
   “...แล้วตกลงมีอะไร?...”
   “..มึงบอกป๋าว่าจะให้ไอ้เนมมาอยู่กับกู...” วิทย์เลิกคิ้วถาม..สารภาพว่างวยงงไม่น้อยเมื่อได้รู้ข่าว และยิ่งไม่เข้าใจว่า
มันจะทำไปทำไม ในเมื่อจากที่เขาเห็นก็ดู”หวง”กันออกนอกหน้าเสียขนาดนั้น..
  “..กูแค่ลองถามดู..แต่ตอนนี้ไม่แล้ว..” เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากแถมด้วยใบหน้าระรื่นจนวิทย์ถอนใจบ่นผสมด่าใส่อย่างหงุดหงิด
   “..ห่าเอ๊ย...กูล่ะนึกว่า... ”
   “..แล้วมีแค่นั้นรึไง..” โตหันไปถามพลางเลิกคิ้ว..
“ กูก็แค่ลองถามดู ถ้าไปได้..และมันอยากไปกูก็จะให้มันไป แต่ตอนนี้..ไม่แล้ว เพราะกูก็ไม่อยากคอยฟังมึงบ่นเหมือนเรื่องไอ้เมฆอีกหรอก...”
     “...เรื่องไอ้นพ...” วิทย์เปรยออกมาเสียงเครียด...และนั่น ทำให้ตาคมหันไปมองรอบกาย หลังห้องเก็บอุปกรณ์ในยามเย็นที่บัดนี้ไร้ผู้คน แต่ทว่าก็ไว้ใจไม่ได้ว่าจะไม่มีใครรู้..
   “..จะพูดถึงไอ้คนที่มันป่วยอยู่ทำไม..” โตเปรยออกมาเรียบๆ...ตอนนี้ข่าวการลงบ่อ ของไอ้นพยังไม่มีใครรู้ระแคะระคายนอกจากพวกเขา ทั้งผู้คุมตลอดจนนักโทษด้วยกันเองรู้แค่ว่ามันกำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล จึงไม่มีใครเห็นหน้าช่วงนี้..
   หลังจากนั้นก็ใช้อำนาจของคนของป๋า ที่อยู่ข้างนอก จัดการสร้างข่าว และกลบเรื่องที่เกิดขึ้น จะกลายเป็นว่ามันเป็นอัมพาต สมองไม่ทำงานหรืออะไรก็ได้..แค่ทำให้คดีเงียบและไม่มีใครนึกถึงการมีตัวตนของมันอีกก็พอ..
   “...เพราะไอ้คนป่วยมันทำเรื่องให้อีกแล้วน่ะสิ..” วิทย์หัวเราะเย็นๆพลางเอื้อมมือลูบหลังหูอย่างลืมตัว ปลายนิ้วที่แตะลงบนผ้าพันแผลสีขาวที่ยังคงอยู่..ทั้งที่ผ่านมันมานับสามอาทิตย์ แต่เจ้าตัวก็ยังไม่เปิดออก..
  ..รอยยิ้มของชายหนุ่มยิ่งกดหนักขึ้นยามเมื่อรู้สึกถึงการมีอยู่ของรอยแผลนี้ ที่ต่อให้ตายยังไงเขาก็ไม่ยอมถอด ไม่ยอมให้รอยแผลแห่งความอัปยศนี้ปรากฏให้ใครเห็นอีกเป็นอันขาด...
    โตเหลืบมองแววตาของคนตรงหน้าแล้วหรี่ตาลงช้าๆ..มองรอยแผลที่เขาเห็นมันมาจนชินตา แผลที่เรียกเลือดเมื่อสามสี่อาทิตย์ก่อนนั้นบัดนี้แทบหายสนิท..จะเหลือก็แต่...รอยแผลข้างหลังหู..ที่ทำให้เพื่อนของตนมีสีหน้าโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเป็น..
  รอยแผลที่ใช้มีดหมอกรีดทับ ทำรอยลึกซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนมันหลังเลือดออกมาไม่หยุด..
   รอยแผลที่เป็นดังรอยสัก..
   เขาเคยมองเห็นมันอยู่เพียงครั้งเดียวและไม่อยากจะเห็นมันอีก..กับแค่รอยกรีดต่างๆนั่นมันไม่เท่าไหร่ แต่รอยกรีดลึกที่เขียนภาษาอังกฤษคำว่า “GUN” ไว้น่ะสิ..
  ..มันคงเปรียบเหมือนสัญลักษณ์แห่งความอัปยศและพ่ายแพ้..ที่ไม่ต้องการให้ใครได้เห็น..
    “..ทำไม...มันหนีออกจากโรงพยาบาลรึยังไง?..” เอ่ยถามออกมาเรียบๆ พลางเบือนหน้าหนีจากผ้าก๊อซสีขาวที่ปิดตรงหลังหูไว้..
   “..เปล่า...ถ้าแค่นั้นคงจะดี...” วิทยบ์เอ่ยเครียดๆก่อนจะเม้มปากแน่น
“ แต่นี่เสือกมีคนไปลากมันออกจากโรงพยาบาลแล้วมาหาตำรวจน่ะสิ..”
...คำพูดนั้นทำให้โตขมวดคิ้ว..มองหน้าวิทย์อย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยินออกมา..
    “..ศพไอ้นพมันถูกเอาขึ้นมาจากบ่อแล้ว !..ตอนนี้ผู้คุมกำลังสอบสวนอยู่.. ” วิทย์กระซิบเสียงเครียด ใบหน้าไร้รอยยิ้ม..
   “...เป็นไปได้ยังไง?.. ” โตขมวดคิ้ว เค้นเสียงออกจากลำคอ การที่คนเราจะอืดลอยน้ำหลังจากตายมาวันสองวันก็ไม่ใช่เรื่องประหลาดหรอก แต่กับคนที่มีก้อนหินก้อนใหญ่ถ่วงไว้..ศพมันจะหนักขนาดยกก้อนหินขึ้นแล้วลอยขึ้นมาได้เหรอ?..
   “..ใคร...? ” ชายหนุ่มถามเสียงเครียด..ใช่...ใคร..ใครที่เป็นคนคาบข่าวไปบอกผู้คุม ใครที่เอาเรื่องนี้ไปบอก เอาเรื่องนี้ไปแจ้งให้รู้..
   “...มึงก็รู้นี่..ว่าบ่อนั่น...อยู่ที่ไหน..” วิทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย..รอยยิ้มที่เคยมีหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ความโกรธเกรี้ยว..แววตาที่เต็มไปด้วยความเคืองโกรธนั้นไม่ต่างจากแววตาของคนฟัง ที่บัดนี้กัดฟันกรอด..
...ห้องพยาบาล..
ไอ้กันย์...
   “..กู..จะจัดการไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ตัวนั้น...ให้ไปตายพ้นๆจากทางของกูเอง...”  ริมฝีปากของเพื่อนรักพึมพำเสียงแผ่วต่ำ...ทว่าคำที่เอ่ยออกมาไม่ได้ล้อเล่นเลยสักนิด..แววตากร้าวแข็งของวิทย์...ทำให้คนมองชะงัก..มองแววตาที่ไม่เคยเห็นแบะ..ไม่อยากจะเห็นที่ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง..หลังจากที่พบเห็นครั้งสุดท้ายในวันที่เพื่อนรักกำลังฆ่าคนสองคนที่มันรักนักหนาให้ตายตกตามกันไป..
แววตาที่เขาไม่อยากจะเห็นอีก..
ทว่า...โตเม้มปากครุ่นคิด..ยังจำได้ดีถึงคำพูดของป๋า...ที่กล่าวถึงโอกาสของคนตรงหน้า..
  ...ถ้าไอ้วิทย์..ทำพลาดอีก..จะไม่มีคำว่าปราณี..
...ถ้าไอ้วิทย์..ก่อเรื่องอีก..จะต้องโดนลงโทษ..
ด้วยการถูกหยิบยื่นความตายให้..และ..คนที่หยิบยื่นให้มัน..อาจจะต้องเป็นตัวเขาเสียเองด้วยซ้ำ..
เพราะฉะนั้น...เรื่องนี้..
....ให้รู้ไม่ได้..ให้ระแคะระคายไม่ได้ จะให้มันต้องมาถูกสงสัยอีกก็ไม่ควร..เพราะ..โอกาสของมัน จะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สาม..
เพราะอย่างนั้น...คนที่ต้องรับบทถูกสงสัยในครั้งนี้...ต้องเป็น..เขา..
   ถอนหายใจเฮือกใหญ่ยามความเครียดขึ้งเข้าครอบคลุมความคิด.. ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้ารับเบาๆ พร้อมกับเหยียดยิ้มออกมาอย่างชาเฉย..
  “..เอามันให้ตายล่ะ...”
Imprison 50:  ผีผ้าห่ม
    ผมนั่งนิ่งเอนตัวพิงลูกกรงสีสนิมของเรือนจำห้องเดิม ที่นอนที่เดิมที่ตัวเองคุ้นเคย หลังจากได้มาใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ร่วมสามเดือนแล้ว สายตาของผมมองไปยังบรรดาพี่ๆในห้องขังที่นั่งคุยจุ๊กจิ๊กอะไรกับตามมุมนั้นมุมนี้ จะบอกว่าไอ้เนมเป็นที่รังเกียจจนไม่มีใครเข้ามาเรอะ มันก็ไม่ใช่หรอก แต่เป็นเพราะคำสั่งขาดของพี่โต คนนั้นต่างหากล่ะ ที่ทำให้ผมไม่มีใครกล้าเสนอหน้ามาคุยด้วยสักคน
...เอาล่ะ อยากจะให้ย้อนไปเล่าให้ฟังใช่ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น..
   ก็นับจากเดินออกมาจากห้องน้ำน่ะสิ ผมต้องพบกับสายตาสารพัดคู่ที่จ้องมองมาพร้อมกับคำพูดโห่แซวมากมายหลากหลายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินหนี แถมไอ้รอย ที่มีอยู่ทั่วตัว ก็ยังเด่นเสียจนไม่กล้าเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แน่นอนล่ะ ว่านั่นทำให้ทุกคนรู้ว่ายังไงผมก็กลายเป็นเมียพี่โตไปเรียบร้อยแล้ว
อยากตะโกนบอกว่าไม่ใช่เฟ้ย ยังไม่ถึงตรงนั้น ยังไม่ได้ XXXXX อะไรกัน แต่ก็ไม่กล้าพูดเพราะรู้ดี ว่าต่อให้พูด มันก็เท่านั้น.. ..
    สุดท้ายผมเลยได้แต่มานั่งแกร่วรอคุณพี่โตที่หายไปพร้อมกับพี่วิทย์เมื่อตอนเย็น ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วก็ยังไม่กลับมา..ไม่รู้ไปแอบเล่นชู้..เอ๊ย...ไปทำอะไรกันนักหนา..
     แกร๊ง...
  เสียงเปิดประตูเหล็กพร้อมกับเสียงทักทายของพี่ๆทำให้ผมรู้ว่าตาลุงที่ผมเพิ่งแช่งไปเมื่อครู่กลับมาแล้ว ผมเงยหน้าไปมองใบหน้าที่ฉายแววเครียดไม่น้อยที่มองตรงมา คนตัวโตหันไปคุยอะไรกับพวกพี่ทินนิดหน่อยแล้วเดินมาหาผมที่นั่งพิงลูกกรง และมองภาพในมืออยู่เงียบๆ..
   “...รูปใคร?..” ไออุ่นจากคนตัวโตมาพร้อมกับคำถามเบาๆ...ผมเลิกคิ้ว มองหน้าคนพูดที่เริ่มเอามือมาวางแหมะบนเอว แต่สายตาคู่นั้นเขม็งจ้องไปที่รูปถ่ายในมือผม..
   “...รูปกับแม่..กับน้องไง...” ผมบอก...รูปถ่ายได้มาเป็นของที่แม่เอามาให้ผมเมื่อวันเยี่ยม เป็นรูปที่ผมถ่ายครั้งล่าสุดกับครอบครัว..อันประกอบไปด้วย..แม่..กับน้อง..ในชุดนักเรียนมัธยมปลายเสื้อขาวกางเกงดำ ถือใบประกาศนียบัตรและดอกไม้จนเต็มมือในวันจบการศึกษา
   มองแล้วอดจะยิ้มออกมาเศร้าๆไม่ได้..รูปถ่ายที่ตอนนั้นผมยังคงมีอนาคตงดงามสวยหรู..มีมหาลัยที่ตัวเองจะเข้าเรียนต่อ มีเพื่อนๆมีแม่ มีน้อง..มีบ้าน มีครอบครัว... รอยยิ้มของผมในรูปถ่ายใบนี้ เทียบกับรอยยิ้มของผมในตอนนี้แล้ว..มันช่างต่างกันจนน่าใจหาย...
   มือของผมชี้ไปยังใบหน้าของสตรีวัยกลางคนที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับระบายรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า..
   “..นี่แม่ผม...ส่วนนี่..” ผมชี้ไปยังเด็กสาวอีกคนที่ยังอยู่ในชุดมัธยมต้น ใบหน้าน่ารักยิ้มแป้นถักเปียสองข้างและแววตาสุกใสยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ ..น้องสาว..ชื่อน้ำ...
    “..อืม...น่ารักดี...” พูดพร้อมกับเอื้อมมือมากอดเอวผมไว้ แต่พอได้ยินแบบนั้นไอ้เนมหน้ามุ่ย หันไปมองหน้าทันที..
     “..ห้ามจีบน่ะ..” หวงครับ น้องสาวน่ารักขนาดนี้ อย่างพี่น่ะอย่ามายุ่งกับอนาตของชาติเลย..
แต่คนฟังหัวเราะเบาๆใกล้หู ทำเอาผมขนลุกซู่ แต่คำถามที่ได้ยินต่อมาน่ะซี ทำเอาขนลุกจนทำอะไรไม่ถูกเชียว..
     “..หึงรึไง?..ไม่เอาหรอก จีบพี่แล้วมาจีบน้อง รถไฟชนกันตาย..”
แหม..พี่ท่านจะหลงตัวเองเกินไปมั้ยครับ.. ผมหันไปทำเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอใส่ทันที ตวัดสายตาค้อนไปด้วยอย่างหมั่นไส้ แต่แววตาที่เหลือบเห็นเพียงชั่วครู่ทำให้ผมชะงัก..
    “..มีอะไรรึเปล่า?..”
“..หือ..?...” ใบหน้าที่ซุกอยู่ตรงไหล่ของผมหันมามองสบตา..ก่อนที่มือใหญ่จะสัมผัสศรีษะของผมเบาๆ
    “..ไม่มีอะไร...นอนเถอะ...” ว่าแล้วก็เอนตัวนอนลงกับที่นอนทันทีแถมยังคว้าคอผมให้หล่นตุ๊บตามไปด้วยเสียอีก..ทำเอาผมหน้ามุ่ย จะนอนทั้งที่แสงไฟยังแยงตาเนี่ยน่ะ แถมตอนนี้ยังสองทุ่มกว่ามาทำง่วงอะไรนักหนา..
   “..ปล่อยดิ...ปวดคอ... ” ผมบ่นพลางแงะตัวเองออกจากฝ่ามือที่ทั้งลากทั้งเกาะไว้แน่น ไม่อะไรหรอกน่ะครับก็ที่นอนตรงนี้น่ะสิ คือผมน่ะนอนข้างพี่โตก็จริง แต่ไอ้ที่นอนของพี่แกไม่อยากจะบอกน่ะว่ามันต่างกับผมแค่ไหน ไอ้เนมน่ะเป็นนักโทษธรรมดาที่แค่ได้นอนกับผ้าห่มบางๆรองพื้นก็ดีแล้วแต่กับขาใหญ่แบบพี่โตแล้วเนี่ยไอ้เศษผ้าที่ซ้อนทับกับจนหน้าเป็นตั้งแบบที่เขาเรียกว่าคอนโดแบบนี้น่ะลากเอาผมไปนอนแล้วเอาแขนหนีบคอไว้ ไม่จงใจให้ผมปวดคอตายแล้วจะอะไรล่ะครับ..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณมากคร้าบ{:7_271:}

asd

ขอบคุณครัย

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะแชร์กันอ่าน

pratoo

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยครับ

nattan010

ขอบคุณมากคร้าบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Pong-Peng

เยี่ยมไปเลยครับ

wi2

ขอบคุณครับ

Bigdor7

ตับพี่แล้วสินะ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ