OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 63

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   “..ฮื้อ.... ” แต่ขยับไปได้สักพัก ความเจ็บปวดก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ดีขึ้นผมรู้สึกว่าตัวเองร้องครางน่าอายออกไปมากพอดู กว่าริมฝีปากของพี่โตจะเข้ามาปิดไว้ถึงรู้ว่าไม่ควรให้ใครได้ยินก็ยากจะคุมสติได้อยู่เพราะตอนนี้ความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นทำให้ผมมีความสุขเสียจนคิดอะไรไม่ออกได้แต่กอดพี่โตแน่น พร้อมกันแลกจูบกับริมฝีปากคู่นั้นอย่างคุ้นชิน..
“...อือ... “ เสียงครางในลำคอของพี่โตที่ผมได้ยินนั้นสั่นพร่าแปลกหูไม่ต่างกับเสียงของตัวเองเลย ขณะที่เบื้องล่างยังคงถูกสอดใส่เข้ามาไม่หยุด มีแต่จะแรงขึ้นเรื่อยๆ สร้างความรู้สึกให้มากขึ้นความร้อนจากลมหายใจที่พร่างพรูมาปะทะกันยิ่งทำให้สติเลือนราง ที่รู้สึก ที่สัมผัสได้มีเพียงความสุขสมที่เกิดขึ้นเท่านั้น..
   “..พี่...โต....“” ผมร้องออกมาอย่างเว้าวอนเมื่อริมฝีปากคู่นั้นผละจาก มองเห็นรอยยิ้มล้อเลียนชัดเจนจนน่าโมโห อยากจะเอื้อมมือไปทุบซักทีสองทีแต่มือทั้งสองข้างก็ทำได้เพียงเกาะเกี่ยว กอดรัดคนตรงหน้าไว้เพียงเท่านั้น..
    เบื้องล่างเริ่มปั่นป่วนรุนแรงขึ้นทุกที แรงสอดใส่ที่มากขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจแผ่วเบาทำให้ผมรู้สึกดีจนอยากจะปลดปล่อย ริมฝีปากหนาขบกัดซอกคอแรงๆจนผมหน้านิ่ว แต่นั่นก็ยิ่งทำให้อารมณ์เพิ่มสูงขึ้นจนแทบทนไม่ไหว ผมซบหน้าลงกับไหล่หนา หอบสั่นระริก เอนตัวรับแรงกระแทกสอดใส่ที่ทวีความรุนแรงขึ้นพร้อมกันนั้นก็ใช้ปลายฟันขบกัดไหล่หนาที่สั่นระริกแน่น...ได้ยินเสียงครางแผ่วเบาในลำคอของพี่โตและเสียงร้องของตัวเองที่พร่าสั้น..พร้อมกันนั้นก็ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาในที่สุด..
     ผมหรี่ตามองภาพเบื้องหน้าที่ยังคงอยู่ในความมืดสลัว เสียงหอบหายใจของผมและพี่โตยังคงสอดประสานกันแผ่วเบาราวกับเสียงดนตรีที่บรรเลงร่วมกัน..ร่างกายที่ทาบทับตัวผมทั้งหนักและอุ่นจนร้อน ขณะที่ความเหนื่อยอ่อนเข้ามาเล่นงานจนต้องหลับตาลง ริมฝีปากของใครบางคนก็แตะลงบนหน้าผากผมเบาๆทำให้อดจะยิ้มออกมาไม่ได้..
Imprison 51:  What the ?
อับอาย..น่าอายเป็นที่สุด..อายจนไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน อายจนคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
   ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ในโรงอาหาร สายตาจ้องมอง *“แกงปาระเบิด” ที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าแดงจัด ใบหน้าได้แต่ก้มงุดไม่กล้าหันไปสบตาชาวบ้านชาวช่องที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะซึ่งยังคงหัวเราะคักพูดถึง “หนัง Rate R-18+”ที่ได้รับชมและรับฟัง..แม้จะเป็นแค่..เอ่อ..เสียงกับภาพ..ที่เห็นแค่นอกโปงผ้าห่มก็ตามแต่ว่ามันก็ยัง..
   “..ซี๊ด..เฮีย คืนนี้สุดยอดเลยว่ะ เห็นอยู่มานานไม่จัดการอะไร ที่แท้ก็**มีตัวนี่หว่า..” น้ำเสียงซี้ดซ้าดบาดหูของพี่แม้กทำให้ผมเบิกตากว้าง ไม่กล้าจะหันไปมองสบตาเหล่าคนที่นั่งหัวเราะด้วยซ้ำ..ถึงผมจะยากลุกขึ้นมาเถียงแค่ไหน..แต่ก็..
   “ ใช่...นี่แค่ได้ยินน่ะพี่ แค่ได้ยินยัง***ปี๊ดป๊าดขนาดนี้..ถ้าเห็นด้วยนี่คง...โอ๊ย..! ” คนพูดคือพี่เบิร์ดที่ถูกเพ่นกบาลไปแล้วโทษฐานพูดจาติดเรทเกิน ชิ สมน้ำหน้า..
   “..โถ่..ทำหวงเว้ยสาดขอให้มึง****เหยียบเปลือกกล้วยเข้าสักวัน..” แช่งชักหักกระดูกแล้วเดินจากไปเมื่อเห็นว่าผู้คุมเริ่มหันมามองเนื่องจากมีการจับกลุ่มเกินเหตุ
   “..อย่างเฮียแกไม่พลาดง่ายๆหร๊อก..” พี่ทินบ่นลอยตามหลัง แต่คำพูดนั้นทำให้ผมชะงัก..เม้มปากพลางหรี่ตามองข้าวเช้าของตัวเองเหมือนอยากจะวิเคราะห์ว่าข้าวแดงและแกงตรงหน้ามันมีส่วนผสมอะไรบ้าง..
  ปึก!
  “นี่..นั่งมองอะไรนักหนา กินเข้าไปได้แล้ว ” น้ำเสียงที่ไม่หยาบกระด้างเท่าไหร่นักแต่แสนคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับไหล่ของผมที่มีวัตถุหนักๆอันชื่อว่าแขนพาดอยู่ ผมหันไปมองสบตาพี่โตแล้วหน้ามุ่ยทันควัน
   “..อะไร?..ไม่พอใจ..?” ชะ คำพูดคำจายังหาเรื่องเหมือนเก่า ถึงน้ำเสียงมันจะไม่แข็งทื่อเหมือนเดิมและหน้าตาของคนพูดออกแนวล้อๆขำๆก็เถอะ...แต่..ในอารมณ์ของผมตอนนี้ ต่อให้มาอ้อนจ๊ะจ๋า ผมก็จะหงุดหงิดใส่อยู่ดี..
   “.............” เลยเงียบใส่ซะ ก่อนจะหันไปหยิบช้อนตักข้าวเช้าที่ผมเริ่มทำใจได้ว่ามันคืออาหารมาใส่ปาก
   “..แหนะ..ทำเงียบ..ก็ไม่มีใครเห็นไม่ใช่รึไง? ” รายนี้ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไม่พอใจเรื่องอะไร เลยเปรยแบบนั้นขึ้น ต้องรู้สึกเพราะผมโวยเรื่องนี้มาตั้งแต่ตื่นขึ้นและ..รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว ว่าไอ้การคลุมโปงของผมเนี่ยมันกลายเป็นที่จดจำแค่ไหน แต่พี่โตก็ยังมายักไหล่ช้าๆเป็นเชิงข้าแน่..ไม่สน เออ หน้าหนาได้โล่สิน่ะ ดูแล้วหงุดหงิดชะมัด ”..อ้อ..งั้นคราวหลังผมคงต้องบอกว่า
“ไม่มีใครรู้ ใครเห็นได้ยิน หรืออะไรทั้งนั้น ใช่ไหม?..” ผมเถียงต่ออย่างไม่พอใจ หันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้พี่โตที่นั่งกินข้าวหน้าตาเฉยอยู่ข้างตัว
   “..สัด..งั้นจะไปที่ไหนล่ะว่ะ ข้างป่าช้ารึไง..” เขาหมายถึงด้านหลังของเรือนจำที่เป็นที่ฝังเถ้ากระดูกของนักโทษหลายรายที่ไม่มีญาติมารับศพ..ป่าช้าที่ว่าผีเฮี้ยนสุดๆจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
    “..ไม่ทำดีกว่ามั้ย ” ผมบ่นงึมพลางถลึงตาใส่ไอ้คุณพี่โต นี่มันเรื่องอะไรเนี่ยถึงต้องมาทะเลาะเรื่องแบบนี้..ในที่นี่..มันยังมีเรื่องให้เขานินทาน้อยไปใช่ไหม?!
   “...หึ หึ... ” หัวเราะแค่นั้นแล้วหันไปกินข้าวต่อแบบไม่อยากสาวความให้ยาวยืดแต่ไอ้หึสองหึนั่นมันอะไร? เป็นเสียงของมนุษย์โรคจิตที่กำลังคิดแผนชั่วชัดๆ
   “..ฝันไปเถอะ..”
..อ้าก..ไอ้พี่โตหื่น!
   เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วสิน่ะ ลมเย็นๆถึงได้เริ่มโชยชายเข้ามาและทำให้บรรยากาศร้อนๆชุ่มฉ่ำขึ้นมากกว่าเคยแม้ผมจะเชื่อมาตลอดว่าเมืองไทยมีสามฤดู นั่นคือ ร้อน ร้อนมาก กับร้อนมากที่สุด แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มเชื่อหนังสือที่บอกไว้ว่ามีฤดูหนาวกับเค้าแล้วเหมือนกัน
   ผมลืมตาขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่ายที่สดใสไร้เมฆหมอก หลับตาลงรับลมเย็นๆที่ชายโชย หูแว่วเสียงแซ่กๆของไม้กวาดที่กวาดพื้นพยายามจินตนาการอย่างสุดความสามารถว่าเสียงนี้คือเสียงกวาดพื้นของพระสงฆ์ในวัดที่มักจะเงียบ สงบและลมเย็นอยู่เสมอ..
  ดีกว่าต้องลืมตามาพบว่าตัวเองอยู่ในคุก ..
ป๊าบ!
  “ โอ๊ย ! .ผมร้องลั่น  เอามือกุมก้นแล้วเด้งตัวพรวดขึ้นมาจากพื้น น้ำตาแทบจะไหล บรรยากาศรื่นเริงบันเทิงใจในจินตนาการหายวับไปทันทีที่สบตาของพี่ทินที่ยืนมองอยู่ด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับไม้กวาดในมือ
   “..ตีผมทำไมอ่ะ..” ไอ้เนมออกปากถามมือคลำก้นตัวเองไว้ด้วยสีหน้าราวกับจะร้องไห้ มันเจ็บ เจ็บกว่าทุกทีทำไมต้องมาซ้ำเติมกันเนี่ย ก็รู้ๆอยู่ว่าผมไปทำอะไรมา..อ้าก เจ็บ..
   “..อย่ามาทำอ้อน ช่วยกันทำงานเข้าสิว่ะ นึกว่าเป็นเมียพี่โตแล้วจะได้อู้เรอะ..” วาจาแสนจะขัดหูทำให้ผมหน้าบูด ขอร้องเฮอะ ผมไม่คิดเลยว่าการได้เป็นเมียพี่โตจะมีอะไรดีขึ้นมา นอกจากจะเจ็บตูด..ชิ คิดแล้วยังอารมณ์เสีย
  “..ผมไม่ได้อยู่แผนกกวาดพื้นซักหน่อย..” ไอ้เนมเถียง
“ ผมเล่นดนตรี ไม่ต้องทำงาน ”
  “..ทำเป็นยืดเชียวน่ะมึง..แล้วไม่คิดจะช่วยคนอื่นเขาบ้างรึไง ไปๆ ไปช่วยไอ้เมฆเก็บใบไม้โน่น
“ พี่ทินใช้แล้วทำท่าจะเอาไม้มาสะกิดตูดผมอีกรอบ ทำเอาไอ้เนมร้องว้าก รีบวิ่งไปช่วยการช่วยงานชาวบ้านเขาทันที
..เป็นเมียพี่โตแล้วไง ไม่เห็นได้อะไรหรอกเหอะ แถมยังโดนล้อด้วย.. คิดไปก็หงุดหงิดอารมณ์เสียไป ตูดก็เจ็บ ร้อนก็ร้อน ไอ้บรรยากาศเย็นๆเมื่อกี้มันหายไปไหน?
..อ้อ อีกอย่าง ผมไม่ใช่เมียพี่โตเว้ย ไม่ต้องมาเรียก เขามีฟงมีแฟนอยู่เป็นตัวเป็นตน ผมมันไม่ใช่เมีย เหอะ
   “..เป็นไง..” น้ำเสียงทักเรียบๆ ของคนที่ถือถังขยะโกยใบไม้ด้วยมือเปล่าลงถังทำให้ผมเงยหน้ามามอง..หน้าเมฆที่เคยมีแผลเป็นรอยช้ำพอสมควรเมื่อสองสามอาทิตย์ที่แล้วเริ่มทุเลาลง จะมีก็แต่รอยกรีดตรงข้างแก้มที่ยังชัดเจนอยู่.. แววตาที่เขามองมาที่ผมไม่ได้แข็งชืดเย็นชาเหมือนเดิม แต่ผมกลับเห็นมันเป็นประกาย..เหมือนมีความสุข?
   “..ก็...” ผมอึกอัก ไม่รู้จะคุยอะไรดีกับคนที่ตัวเองเคยทะเลาะและไม่ชอบหน้า เมฆหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาบางๆ อ้าก น่ารัก !
  “..ถามว่าเป็นไง..เจ็บมั้ยล่ะ ได้ข่าวว่าคืนแรกก็เอากันซะลั่นเลยนี่..” บ้าเอ๊ย..นี่ผมดังไปถึงไหนแล้วเนี่ย ตอนเช้ามาก็มีแต่คนพูดเรื่องนี้ นี่ยังโดนล้อไม่จบไม่สิ้นอีกเหรอว่ะ
   “..เจ็บดิ ไม่ต้องถามมากเลย..” ผมบ่นอุบอิบ ขณะที่เมฆฟังแล้วหัวเราะหึหึในลำคอ ก่อนจะหันมาสบตาผม
   “..แค่นี้เอง นานๆก็ชิน..” เอ่ยวาจาสั่งสอนราวกับรุ่นพี่ผู้มากประสบการณ์ขณะที่ผมชะงัก จำได้รางๆว่าตอนแรกๆมีคนบอกว่าเมฆเป็นเมียเก่าของพี่โต..นี่แสดงว่า..
   “..กับพี่โตน่ะเหรอ?..” ผมออกปากถามไปอย่างนั้น แปลกใจนิดหน่อยที่น้ำสียงตัวเองออกแนวห้วนสั้น แต่ก็เอาเถอะ ผมที่หงุดหงิดจากการต้องมาทำงานๆงกๆทั้งที่เจ็บไปทั้งตัวและ..เอ่อ..ก้น ก็แค่นั้นแหละมั้ง..
  “..หึ...ไปเอามาจากไหน ไอ้พี่โตเกลียดกูจะตาย..” เมฆพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างไม่พอใจ ขณะที่ผมชะงัก ขมวดคิ้วมุ่น..
   “..อ้าว..ก็ไหน...” คนอื่นเขาเรียกว่าเป็นเมียพี่โตล่ะ ผมเถียงต่อในใจ เหลือบมองเมฆที่ยักไหล่ช้าๆแล้วเริ่มลากถังขยะไปตามเก็บที่อื่นต่อ..
   “..แต่พวกนั้นพูดกันไปเอง เห็นใครตัวติดกันก็เหมาเป็นผัวเป็นเมียกันหมดนั่นล่ะ ..ไม่รู้รึไง ตอนกูเข้ามาแรกๆ ไอ้ทินยังเป็นเมียไอ้พี่โตด้วยซ้ำ...” หา? คำตอบทำเอาผมเบิกตากว้าง เหลือบมองพี่ทินที่กวาดพื้นไปบ่นไปคุยไป มองนับแต่หัวจรดเท้าของพี่แกแล้วนึกเทียบกับพี่โตดู..และเอ่อ...แค่นึกภาพของสองคนนี้คร่อมกัน
..บรึ่ย...ขนลุกว่ะ..
หรือบางทีพี่โตอาจจะชอบแบบ..หนุ่มแน่น..ตัวใหญ่ล่ำ..เสียงดัง..เอ่อ พอเหอะคิดแล้วสยอง
  “..คิดอะไรของมึงว่ะ..ทำหน้าแปลกๆ ” เมฆทักผมพลางส่ายหัว ผมรีบก้มลงไปช่วยเขาเก็บใบไม้สะบัดหัวเอาความคิดกับทฤษฎีดันกล้ามให้ไปห่างๆสมอง..
   “..เปล่า..” ผมปฏิเสธแล้วส่ายหัวแรงๆ เมฆก็ไม่ได้สืบสาวเอาอะไรอีก รายนั้นลงมือเก็บเศษใบไม้เงียบๆด้วยใบหน้าที่
ชุ่มชื่นจนผิดปกติ..
   “..จริงสิ..” เมฆที่เงียบไปหันมามองหน้าผมเหมือนนึกอะไรได้
“..ไอ้พี่กันย์บอกให้มึงลองไปดูแผลที่นิ้วหน่อยน่ะ มันบอกว่าอยากดูว่าหายจริงรึยัง..”
  “..อ๋อ...งั้นเหรอ...” ผมยิ้มเหย พยักหน้ารับ ทั้งที่ความจริงไม่มีความคิดที่จะไปหาพี่กันย์เรื่องนิ้วหรืออยากไปหาคนๆนั้นคนเดียวเลยสักนิด บอกตามตรงว่าผมกลัวเขาจนไม่กล้าไปเจอกับพี่เขาตามลำพังอีก..
   “..ไม่ต้องไปก็ได้..เดี๋ยวไอ้พี่โตงับหัวเอา กูก็แค่มาบอก..” พูดแบบนั้นแล้วยักไหล่ ผมเลิกคิ้ว อ้าปากจะพูด แต่รู้สึกถึงเงาคนที่มายืนค้ำหัวจึงหันไปมอง
ตุ๊บ..
ว่ะ...โยนเสื้อมาใส่หน้ากับทำไมเนี่ย เหม็น..
  ผมหน้ามุ่ยกับเสื้อตัวใหญ่ที่แปะลงตรงหัว ถึงมันจะกันแดดได้ แต้ทั้งเปียกทั้งมีกลิ่นเหงื่อแบบนี้มันไม่น่าเอามาบังซักนิด ยกเว้นถ้าอยากเมากลิ่นเต่าตายล่ะก็..
  “..เหม็นอ่ะ..” ผมบ่นพลางเอาเสื้ออกจากหัวสบตาพี่โตที่ยืนอวดกล้ามท้าแสงอาทิตย์อย่างหมั่นไส้เล็กๆ ทำไมผมไม่มีกล้ามใหญ่ๆแบบนี้บ้างน่ะ เห็นแล้วอิจฉาวุ้ย..
  “..ฮิ้ว.. สุดยอดเลยเฮีย...” เสียงพี่แทนตะโกนดังลั่นทำให้ผมกระพริบตาปริบๆ หันไปมองรอบกายที่บัดนี้เหล่านักโทษจ้องมองแผ่นหลังของพี่โตตาไม่กระพริบ พร้อมกับอมยิ้มส่งเสียงแซวมาเป็นระยะอย่างรื่นเริง..แถมแววตาที่ส่งมาวิบวับนั้นยังมองเลยมาที่ผมด้วย
  “..แม่งฟันคมดีนี่หว่า..” เสียงหัวเราะของพี่วิทย์ทำให้ผมชะงัก..หันไปมองด้านหลังที่ตอนนี้เขากำลังช่วยเมฆโกยเศษใบไม้ลงถังขยะอยู่..ดูเป็นภาพแปลกตาที่ผมไม่เคยเห็น..จะว่าไปแล้วไม่เคยเห็นสองคนนี้อยู่ใกล้กันมากกว่า..
  “หึ..นิดหน่อย..” เสียงที่แสดงความภาคภูมิใจเล็กๆของพี่โตทำให้ผมขมวดคิ้ว หันไปมองตาแต่ก็ต้องหลบวูบ..กับแววตาพราวระยับที่จ้องมองมาอย่างล้อเลียนในที..
   “..อะไรเนี่ย..” ผมบ่น สายตาเหลือบเลยไปทางมือที่ถือเสื้อพาดไหล่อยู่..จนพบกับรอยเขี้ยวเล็กๆ..ที่อยู่บนไหล่พี่โต..
...ผม...หน้าแดงขึ้นมาทันควัน..
  สมองไม่คิดทำงานผิดพลาดแน่ๆ เพราะผมจำได้ดีว่าเมื่อคืนนี้ ใครฝากรอยนี้เอาไว้..
หมับ...
มือหนากุมศรีษะผมไว้แล้วขยี้เบาๆราวกับหมั่นเขี้ยว ปลายคางสากอยู่บริเวณดวงตาบดบังสายตาผมออกจากทัศนียภาพโดยรอบ ผมรู้สึกถึงปลายจมูกที่ซุกอยู่บนเส้นผมที่ไม่ได้ยาวอะไรของผม ก้มลงสูดจมูกฟุดฟิดแล้วหน้ามุ่ย..
   “..ไปนั่งใต้ต้นไม้โน่นไป..ตากแดดแล้วหัวเหม็นเชียว..” ว่าพลางผลักหัวผมออกเบาๆ แหม..ทำมาเป็นพูด แล้วทีเมื่อคืนใครว่ะกอดเอาหอมเอาอยู่นั้น...ชิ
  “..ไม่เอาอ่ะ..ทำให้เสร็จก่อน..” บอกแล้วก็ทรุดตัวลงช่วยกอบเศษใบไม้นั้นต่อก่อนจะขมวดคิ้วกับมือสองข้างที่ช่วยกันกอบใบไม้แบบ...เอ่อ..ใกล้ชิด..
  กระพริบตาปริบๆพลางหันไปมองหน้าเมฆที่มีพี่วิทย์นั่งยองๆซ้อนอยู่เบื้องหลัง ก้มลงช่วยกันกอบเศษใบไม้..และเหมือนจะลวนลามเมฆไปพลางๆด้วย..
   รายนั้นหน้าแดงไม่ยอมสบตาผมเลยแก้มขาวๆแดงก่ำพร้อมกับก้มหน้างุด..ส่วนพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทีนึงเป็นเชิงไล่?ก่อนจะขะมักเขม้นกับการลวนลาม..เอ๊ย..ช่วยงานเมฆต่อโดยไม่สนสายตาประชาชี..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

jibona

ขอบคุณมากคร้าบ{:sm-52:}

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะแชร์กันอ่าน

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากเลยครับ

nattan010

ขอบคุณมากคร้าบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

จะเชื่อวิทย์ไหมนา

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

ชอบจัง ^^