OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 64

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  “..ไม่เอาอ่ะ..ทำให้เสร็จก่อน..” บอกแล้วก็ทรุดตัวลงช่วยกอบเศษใบไม้นั้นต่อก่อนจะขมวดคิ้วกับมือสองข้างที่ช่วยกันกอบใบไม้แบบ...เอ่อ..ใกล้ชิด..
  กระพริบตาปริบๆพลางหันไปมองหน้าเมฆที่มีพี่วิทย์นั่งยองๆซ้อนอยู่เบื้องหลัง ก้มลงช่วยกันกอบเศษใบไม้..และเหมือนจะลวนลามเมฆไปพลางๆด้วย..
   รายนั้นหน้าแดงไม่ยอมสบตาผมเลยแก้มขาวๆแดงก่ำพร้อมกับก้มหน้างุด..ส่วนพี่วิทย์หันมาจ้องหน้าผมเขม็งทีนึงเป็นเชิงไล่?ก่อนจะขะมักเขม้นกับการลวนลาม..เอ๊ย..ช่วยงานเมฆต่อโดยไม่สนสายตาประชาชี..
แรงกระตุกตรงคอเสื้อทำให้ผมหันไปมอง พี่โตยังยืนบังแดดให้ผมอยู่ที่เดิม(ขอบคุณ) แต่ก็ส่งรอยยิ้มประมาณว่า..
กูชนะมึงแล้ว ลุกมาซะดีๆ..มาให้ด้วย..
   ผมเหล่มองมนุษย์สองคนตรงหน้าที่กำลังทำกิจกรรมธรรมดาด้วยท่าทีแปลกๆก่อนจะตัดสินใจเดินตามพี่โตไปนั่งใต้ต้นไม่ เมื่อพี่วิทย์จ้องเขม็งมาที่ผมพร้อมขยับรอยยิ้มชวนสยองขวัญ..
  “..มาเร็ว..ไอ้เมฆมีคนช่วยแล้วน่า..” พี่โตลากคอผมไปนั่งใต้ต้นไม้  ผมแอบเหล่มองสองคนนั้นอีกรอบ..มองไปมองมาการโกยเศษใบไม้ลงถังขยะ มันดูท่าจะกินเวลายาวนานแน่ๆ..
   “..ทำไมไม่มีใครแซวสองคนนั้นมั่ง..” ผมหน้ามุ่ยไม่พอใจ..การกระทำที่เห็นตรงหน้าน่ะ บ่งชัดว่ามนุษย์เพศผู้สองคนนี้กำลังเกิดปฏิกริยาทางเคมีต่อกัน..แล้วทำไมไม่ออกปากแซวบ้าง..ทีผมล่ะก็..
   “..ไม่รู้..กลัวโดนตีนมั้ง..เอ้าน้ำ...” พี่โตว่าพลางส่งน้ำมาให้ ผมเลิกคิ้วมองหน้าคนพุดก่อนจะรับแก้วในมือพี่แกมากิน ..แล้วทีผมกับพี่..ไม่มีใครกลัวตีนพี่โตมั้งรึไง? หรือเฮียจงใจกันหา?
  “ชาวบ้านเค้าไม่กลัวพี่โตกันงั้นสิ..” ผมว่า ขณะที่ทรุดตัวลงนั่งบนพื้น แต่พี่โตฉุดแขนผมไว้ พร้อมกับบังคับให้นั่งลงบนตัก
   “..ใครว่า...” บอกแล้วเอามือมากอดเอวผมหมับ นี่ร้อนจะตายยังมามีอารมณ์จะกอดจะโอบ..ดูอากาศบ้างเถอะคร๊าบ..
   “..ร้อน.... ” ผมบ่นพลางหน้ามุ่ย แต่พี่โตยักไหล่เชิงไม่สน สายตายังจ้องไปที่พี่วิทย์กับเมฆที่ยังคงทำปฏิกริยาฟิวชั่นอยู่กลางแสงแดด
   “..ไปหาอะไรมาพัดสิ..” ว่าไปอย่างนั้นแต่ก็ยังไม่ละสายตา แต่จ้องมองด้วยแววตาเครียดขึ้งแปลกๆ ทำไมกันน่ะ..? หรือว่านอกจากเมฆกับพี่ทินแล้ว..ยังมีพี่วิทย์เป็นเมียเฮียอีกคน
   “..นี่...นี่....พี่โต...” ผมออกปากเรียก ครั้งแรกยังทำท่าไม่ได้ยิน จนต้องทุบไหล่เบาๆสลับกับเรียกนั้นล่ะถึงจะหันมา
พี่โตมองหน้าผมพร้อมกับเลิกคิ้ว ผมจึงหันหลังไปมองหน้าทันควัน..
   “..พี่วิทย์ชอบเมฆเหรอ?..” ผมออกปากถามไปแบบนั้น..ส่วนคนฟังเลิกคิ้วถอนหายใจเบาๆ
   “..มั้ง...” ดูเหมือนไม่สนใจน่ะ..แต่เมื่อกี้ยังจ้องเขม็งอยู่เลย..
   “..แล้วพี่กันย์ล่ะ..?..”
   “....................” เงียบ..แล้วหันมาจ้องหน้าผมเขม็ง..
    “.....................” ผมก็จ้องตอบ..จะตอบว่าไงล่ะเอ้า..
    “..ทำไม?..ชอบมันเลยกลัวมันเสียใจรึไง?..” ถามก็ถามเฉยๆสิ ทำไมต้องบีบแขนกันด้วยเล่า ผมหน้ามุ่ย ดึงแขนออกจากการเกาะกุม มองหน้าพี่โตที่หน้าบึ้งสนิท
   “..เปล่าซักหน่อย..” คือพี่เขาอาจจะเป็นคนดี..คอยช่วยเหลือผมอยู่..หมายถึงในตอนที่มาแรกๆนะ แต่มาตอนนี้ พูดตามตรงว่าผมไม่กล้าบอกว่าชอบเขาหรอก
   “..แล้วถามทำไม?..มันจะเป็นยังไงก็เรื่องของมันสิ..” พี่โตว่าพลางเอาแขนทั้งสองข้างประสานกันด้านหลังแล้วเอนพิงลำต้นมะม่วง..แถมยังเบือนหน้าไม่สบตาได้แต่จ้องเขม็งไปทางพี่วิทย์กับเมฆราวกับจะรอดูว่าจะมีไฟฟ้าสถิตย์หรือฟ้าจะผ่าลงมาเมื่อไหร่
   “..ก็มันน่าสงสัย..พี่กันย์สนิทกับเมฆ..แล้วกับพี่วิทย์ก็เคย..” ผมพูดไปถึงภาพอันไม่ชวนให้เข้าใจระหว่างสามคนนี้
ผมเคยเห็นเมฆกับพี่กันย์สนิทสนมกัน อยู่ในห้องพยาบาลจู๋จี้กัน และก็ยังเห็นพี่กันย์กับพี่วิทย์ในท่าทางที่ชวนเข้าใจผิดเป็นอย่างมากอีก..
   “..เฮ้อ..ช่างเถอะ..เรื่องของพวกมันน่า จะออกมายังไงก็ช่างมันสิ กับแค่มีอะไรกันครั้งสองครั้งหรืออะไรแบบนั้น ไม่ได้ทำให้รักกันสักหน่อย ได้แล้วเบื่อก็มีเยอะถมเถ....” พี่โตบ่นออกมาราวกับรำคาญ..แต่เนื้อในถ้อยคำนั้นทำให้ผมชะงัก..รู้สึกเหมือนมันวกเข้ามาหาตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
   “....................” ผมเงียบ..จ้องมองใบหน้าของคนพูดที่ยังคงจับจ้องไปที่เมฆกับพี่วิทย์อย่างไม่วางตา และเหมือนเขาจะรู้ว่าถูกมอง..จึงละสายตาออกมาในที่สุด..
   “...อะไร..?..” ถามออกมาแบบนั้นเมื่อมองเห็นแววตาของผม เอื้อมมือจะมาแตะลงบนใบหน้า แต่ผมเบือนหน้าหนี..
   “...............”
   “..อย่าทำแบบนี้..” แววตาที่จ้องมองมาเขม็ง ทำให้ผมยิ่งหน้ามุ่ย แล้วไอ้คำพูดที่สั่งนั่นมันอะไรกัน..อย่ามาทำเหมือนผมเป็นของตัวเองหน่อยเลย..
   “..ทำไม..” ผมถามออกไปห้วนๆ ยังคงผลักมือที่เอื้อมเข้ามาหาตัวอย่างไม่พอใจ..
   “..ไม่ชอบ..มึงเป็นของกู อย่ามาทำไม่สนใจ..กูหวง..” ว่าพลางเอื้อมมือมาดึงแก้มผมแล้วออกแรงบีบไม่เบานัก
“ ถ้ากูจะเอาแค่ครั้งสองครั้งแล้วเลิก จะมาเสียเวลาง้อมึงแทบตายเหรอ หือ?..”
..ปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดนั้นทำให้ผมนึกดีใจขึ้นมา แต่ก็ยังคงแสร้งทำหน้ามุ่ยแบบเดิม
   “..ไม่รู้สิ..บางทีผมอาจจะเหมือนเมียเก่าของพี่ก็ได้..อย่างเมฆแล้วก็พี่ทิน..” พูดมาถึงตรงหน้าผมก็หลุดหัวเราะมองเห็นสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของพี่โตแล้วขำก๊าก..
  “..สัด..ใครเอามาเล่าให้มึงฟังเนี่ย ! ” บ่นไปหน้าแดงไป คงทั้งอายทั้งโกรธ ผมหัวเราะก๊าก ยิ่งมองก็ยิ่งขำ
   “..ไม่นึกน่ะว่าพี่จะชอบแบบกล้าม..โอ๊ย...เจ็บน่ะ... ” ผมอ้าปากจะแซวต่อด้วยอารมณ์ดี แต่พี่โตตบก้นผมเพี๊ยะใหญ่
ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก เกร็งตัวน้ำตาเล็ดขึ้นมาในทันใด..
..ทีตอนปกติล่ะตบหัวตบหลังกัน มาตอนเจ็บตูดทำไมต้องมาตบแต่ก้นด้วยหา..เจ็บน่ะเฟ้ย !
     “...เจ็บเหรอ?..โทษทีๆ...” ไอ้คำพูดเหมือนสำนึกผิดแต่หัวเราะร่วนแล้วหยิกแก้มผมต่อนี่มันอะไร ทำท่าอารมณ์ดีซะน่าหมั่นไส้..
    “..อ้อ..เมื่อกี้เมฆบอกว่าพี่กันย์เรียกให้ไปดูมือล่ะ..” ว่าพลางชูมือข้างที่เจ็บออกมา พี่โตเอื้อมมือมาจับปลายนิ้วของผมแล้วกดคลึงเบาๆพลางขยับมันไปมา
   “..ห้ามไปคนเดียว..ถ้าจะไปก็มาบอก..” ผมพยักหน้ารับ แม้จะไม่อยากไปแล้วก็เถอะ
   “..ไม่ห้ามเหรอ?..” ผมถามกลับ..เพราะพี่โตไม่ชอบพี่กันย์แน่นอน แต่ก็ยังให้ผมไปหาพี่กันย์อีกทั้งที่เมื่อกี้แค่พูดถึงยังโมโหเลย..
   “..ก็เพราะมือนี่ไง..ถ้าไม่หายมึงก็ต้องเสียใจนี่..จะห้ามไปทำไมล่ะ..” คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆ ขณะที่พี่โตเริ่มหาวเหมือนจะง่วง ก็แน่ล่ะสิ ลมเย็นๆแบบนี้ บรรยากาศน่าหลับจะตายไป
  ผมหันไปมองพี่วิทย์กับเมฆที่ตอนนี้ย้ายมานั่งหลบร้อนอยู่ตรงม้าหินอ่อนแล้ว แถมยังมีการป้อนน้ำกันซะด้วย มองเห็นรอยแดงข้ามแก้มของเมฆกับแววตาพราวระยับนั่นแล้วก็ต้องยิ้ม เพราะผมรู้ว่าเขารู้สึกดีแค่ไหน..ถึงจะงงไปบ้างที่จู่ๆคนไม่เคยเข้าใกล้พูดคุยกันมาทำสนิทชิดเชื้อแบบนี้ แต่..ถ้าพวกเขามีความสุข ก็ไม่เป็นไรล่ะมั้ง..
   ส่วนพี่กันย์..
     ผมนึกไปถึงพี่คุณหมอคนนั้น แต่ก็ถอนหายใจพรืด อย่างที่พี่โตว่า มันไม่ใช่เรื่องของผม ไปยุ่งกับเขาก็ไม่ดีแน่ก็คงเคลียร์กันได้..ล่ะมั้ง..
สายลมเย็นๆที่พัดต่อเนื้อทำให้ผมเริ่มง่วง รู้สึกว่าพี่โตจะอารมณืดีขนาดนั่งผิวปากเป็นเพลงเชียว ร่างกายที่อยู่ด้านหลังผมเป็นเหมือนเบาะรองชั้นดี ชวนให้ง่วงงุนและนอนหลับซักงีบ..
   แต่ขณะที่กำลังคิดจะเอนตัวไปนอนนั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นผู้คุมในชุดสีกากีเดินอาดๆแหวกกลุ่มนักโทษเข้ามา เสียงผิวปากของคนด้านหลังผมชะงัก และขยับตัวลุกทำให้ผมต้องลุกตามไปด้วย..
  “นช. ธรณินธร์ ..พัสดีเรียกตัว ! ” น้ำเสียงเข้มๆของผู้คุมที่เดินมาถึงตัวทำให้ผมชะงัก และเสียงหึ่งๆของเหล่านักโทษเงียบไปในทันที พี่โตพยักหน้าและเดินตามผู้คุมไปโดยดีด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงราวกับรู้อยู่แล้ว ขณะที่ผมได้แต่ยืนนิ่ง มองสบแววตาที่มองมาเหมือนจะบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเห็นเพียงแผ่นหลังนั้นหายไปกับผู้คุม..
  ..ขณะที่ผมยืนเคว้ง..มองไปโดยรอบ เหล่านักโทษต่างก็มีสีหน้าวิตกบ้างก็เริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน..โดยที่ผมได้แต่ยืนเงียบด้วยความไม่เข้าใจ..
  ..มันเกิดอะไรขึ้น?..
Imprison 52: ครั้งที่สอง
     เสียงพูดคุยหึ่งๆของเหล่านักโทษที่อยู่บริเวณโดยรอบที่เกิดเหตุไม่ได้ทำให้ผมสนใจไปมากกว่าแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไป ความรู้สึกสงสัยยังคงอยู่ในสมอง เฝ้าครุ่นคิดถึงสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไม..ทำไมพี่โตถึงถูกเรียกตัว..การถูกเรียกตัวไปพบพัสดีหรืออีกนัยหนึ่งก็คือเจ้าหน้าที่ซึ่งใหญ่ที่สุดในเรือนจำแห่งนี้ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้กับนักโทษทุกคน แล้วนี่..มันจะเพราะอะไรกัน?
   “...ไอ้เนม...” เสียงเรียกดังข้างๆทำให้ผมหันไปมอง พบว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆคือพี่วิทย์ที่มาเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้และแน่นอนว่าตอนนี้ข้างๆเขา มีเมฆยืนอยู่..ผมสบมองแววตาของคนทั้งคู่ที่ดูแตกต่างกันไป...หนึ่งคนนั้นดูครุ่นคิดห่วงใย..แต่อีกหนึ่ง..มีแววตาของความสะใจ..สาสมใจ..
  “..ครับพี่...” ผมร้องรับ แต่เม้มปากแน่นและจ้องสบตาเมฆที่ยืนยิ้มบางๆด้วยดวงตาวาววับด้วยความดีใจ..นั่นทำให้ผมอดจะนึกโกรธขึ้นมาไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ ว่าพี่โตก็ใช่คนดีอะไร และก็คงจะทำเรื่องให้ชาวบ้านเขาแค้นไปทั่ว..แต่...ในเมื่อ..ตอนนี้..เราสองคนตัดสินใจอยู่ข้างๆกันแล้ว..มันก็เป็นปกติไม่ใช่เหรอ ที่ผมจะไม่พอใจหากมีใครมาใช้สายตาแบบนั้นกับคนข้างๆเรา
  “..อย่ามาทำหน้าตาแบบนั้นใส่กันน่ะ พวกมึง...” พี่วิทย์ปรามออกมาด้วยเสียงคำรามต่ำๆ ตวัดสายตาเข้มๆใส่ผมและเมฆ ผมจึงถอนใจพรืดและหันหน้าหนีและได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอของเมฆดังขึ้นเบาๆ
   “..แล้ว..นี่มันเกิดอะไรขึ้น..? ” ผมออกปากถาม..แต่พี่วิทย์ชะงัก..และหันมาจ้องหน้าผมเงียบๆ..
   “............”  พร้อมกันนั้น ก็ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปาก..
  “...พี่..... ” ผมขมวดคิ้ว จ้องมองไปยังใบหน้าและดวงตาของพี่วิทย์เขม็ง พร้อมกันนั้นก็พบว่ารอบกายมีร่างของบรรดาพี่ๆในแก็งค์ยืนล้อมรอบพร้อมทั้งมองมาเหมือนจะหาคำตอบ..คำตอบของคำถามที่ทุกคนอยากจะรู้
...เกิดอะไรขึ้นกับพี่โตของทุกคน...ขาใหญ่ของลูกน้อง...
ทำไม..ทำไมถึงโดนพาตัวไป ทำไมถึงหายไปโดยไร้คำตอบ..
..เพราะอะไร?..
  “..........” และนั่นยิ่งทำให้พี่วิทย์หรี่ตาลงด้วยความเคร่งเครียดมากกว่าเดิม...แน่นอนว่าหากพี่โตไม่อยู่..คนที่สั่งการควบคุมแทนก็คือพี่วิทย์ ดังนั้นคำถามของสิ่งที่เกิดขึ้น..พี่วิทย์ก็ควรจะตอบ..
    “....ไม่มีอะไรหรอก...” นั่นเป็นคำโกหกที่แย่ที่สุดเท่าที่คนๆหนึ่งจะคิดได้ ดังนั้นแววตาอันเคลือบแคลงของทุกคนจึงปรากฏขึ้นโดยพร้อมเพรียง..แน่นอน ไม่เว้นแม้แต่ผม..
    “...โกหก..” เสียงนั่นไม่ใช่ผมพูด...แต่เป็นเมฆที่สวนขึ้นมาทันควัน สายตาของเขาจ้องไปที่พี่วิทย์เช่นกัน..แววตาที่ทั้งรอคอยคำตอบ..และ...รู้ดี...
..พี่วิทย์ตวัดสายตาไปมองเมฆพร้อมกับเอื้อมมือผลักไหล่เจ้าตัวออกห่างด้วยสีหน้าหงุดหงิด..
   “...กลับไปที่ห้องขังซะ...เดี๋ยวไอ้โตจะมาบอกเอง...” พูดเรียบๆพลางหันหลังหนี เดินฝ่าทุกคนในกลุ่มไปสีหน้าหงุดหงิดเครียดขึ้งที่ผมมองเห็นเพียงชั่วครู่เหมือนจะเป็นภาพลวงตา หากว่าเมฆจะไม่ได้วิ่งตามไปโดยไวด้วยสีหน้าแตกตื่น..ทิ้งไว้เพียงหน้าตาที่ยังบ่งบอกความสงสัยและเสียงประท้วงในใจของทุกๆคน..
...เรื่องที่เกิดขึ้นนั่น..เราไม่มีสิทธิ์จะรู้หรือไง?
ในห้องขัง...ทั้งที่ผ่านไปสามชั่วโมง..ร่างของพี่โตก็ไม่ปรากฏตัวขึ้น..
   ผมได้แต่นั่งนิ่ง สายตาจับจ้องบนฟูกหนาที่ได้นอนกลิ้งเมื่อคืน อ้อมแขนที่กอดรัดไว้และเรือนร่างแกร่งที่แนบชิด ทุกสิ่งนั้นเหมือนความฝันที่อยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล เมื่อตอนนี้..แม้เวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมง.. ก็ยังไม่มีร่างของคนๆนั้นโผล่ขึ้นมา...
   ผมเสมองไปทางพี่ๆที่อยู่ในห้อง แน่นอนว่าทุกคนมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก..สำหรับผม การขาดพี่โตไป..แม้ไม่อาจจะเทียบได้ว่าเหมือนขาดบางสิ่ง..ทว่า กับพี่ๆในเรือนจำที่มีพี่โตเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันแล้ว..การขาดหัวหน้า ขาดคนที่คอยให้ความมั่นใจ ให้ความปลอดภัย ก็เหมือนจะทำให้ขาดหลักยึด..
  เสียงพูดคุยหึ่งๆของนักโทษหลายรายในห้องขังอื่นๆดังข้ามกันไปมาเพื่อสนทนาเรื่องที่เกิดขึ้น..บางครั้งเป็นแค่การพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารและเหตุการณ์ที่พบเห็น แต่บางคราก็เหมือนคำขู่กรรโชก เยาะเย้ย พวกเราที่หัวหน้าถูกเรียกตัวไป และอาจต้องโทษหนัก..อาจจะถูกขังลืม..วิพากวิจารณ์กันไปสารพัด..
   กระทั่งในตอนที่ผู้คุมจะดับไฟ...ปิดประตูเรือนจำพี่โตก็ยังไม่โผล่มา..
  ผมปูผ้าห่มผืนบางของตัวเองข้างๆฟูกนอนหนาที่วางอยู่ในที่ประจำนักโทษคนอื่นต่างก็เริ่มเอนตัวลงนอนลงบ้างตามสัญญาณบอก มองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ
  “..เนม... ” เสียงทักของคนนอนข้างๆนั่นก็คือพี่ทินทำให้ผมหันไปมอง..คนพูดนอนแผ่ สอดแขนหนุนเป็นหมอนและหลับตาลงทว่าสีหน้ายังไม่เรียบสนิท

patguy

ngihjhmfjnfkpojjdjpkjfjmjkopjktj,rl;jfohkflsr,tptyyujijdfhbgfhghjghfhbgfnimfthjmgfkdsngdhmorjyhlfrmjpj[f'jnf.mjlfjpfnf;ljmf;j'nkhjnphfkhnfg;hmfkjmkh;'ngj,mhfgjmf.hjshmmnbmv,c,./.,mnbvcxdfghjkl;']
poiuytrew

news

ขอบคุณมากครับผม

asd

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะแชร์กันอ่าน

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

nattan010

ขอบคุณมากคร้าบ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

santin

ขอบคุณคับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ