OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 65

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
   กระทั่งในตอนที่ผู้คุมจะดับไฟ...ปิดประตูเรือนจำพี่โตก็ยังไม่โผล่มา..
  ผมปูผ้าห่มผืนบางของตัวเองข้างๆฟูกนอนหนาที่วางอยู่ในที่ประจำนักโทษคนอื่นต่างก็เริ่มเอนตัวลงนอนลงบ้างตามสัญญาณบอก มองแล้วก็ได้แต่ถอนใจเบาๆ
  “..เนม... ” เสียงทักของคนนอนข้างๆนั่นก็คือพี่ทินทำให้ผมหันไปมอง..คนพูดนอนแผ่ สอดแขนหนุนเป็นหมอนและหลับตาลงทว่าสีหน้ายังไม่เรียบสนิท
“..ครับ...” ผมรับคำเบาๆ หันมาตบหมอนตัวเองบ้าง...
   “..ไปนอนที่เฮียดิ..”
   “หา?...” ผมคิดว่าตัวเองฟังผิด
   “..ก็บอกให้ไปนอนบนนั้น..เดี๋ยวพี่แกกลับมาเห็นเมียตัวเองนอนเจ็บก้นบนพื้นกูได้โดนกระทืบตาย..” สถานการณ์แบบนี้ยังจะมาอารมณ์ขัน ผมทำหน้าเบี้ยวใส่คนพูดแล้วส่ายหัว แม้รู้ว่าคนพูดนั้นหลับตาลงไปแล้ว.
   “..ไม่เอาหรอก เดี๋ยวรายนั้นกลับมา..มาบ่นว่าผมนอนทับที่เค้า..ได้โดนถีบเจ็บกว่าเดิมอีก.” ไอ้ประเด็นเมียพี่โตที่เคยฮอตฮิตเมื่อเช้าตรู่ของวันนี้น่ะ เหมือนจะกลายเป็นเรื่องรองไปแล้ว ผมจึงเอ่ยเถียงกลับไปด้วยความเคยชินแม้จะยังเจ็บก้นไม่หายตามที่พี่ทินบอกก็เถอะ..
   “ โฮ๊ย..หลงขนาดนั้น มีเรอะจะถีบ.. ” พี่ทินบอก ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองหน้า รอยยิ้มบางๆตรงมุมปากของผมเลือนหายไปเมื่อสบแววตาจริงจัง..และคำพูดที่บอกออกมา..
   “..นอนตรงนั้นเถอะ..พวกกูจะได้มั่นใจ..ว่ายังมีใครอยู่...”
ไฟดับลงแล้ว...เหลืออยู่เพียงความมืดสลัว..
  แสงไฟมัวๆจากทางเดินส่องมาให้เห็นเพียงรางๆ..ขณะที่ผมเอนตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่ม..คอนโด ผืนใหญ่ของพี่โตที่เคยพอดีไปสำหรับคนสองคน ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า มันกว้างจนไม่รู้จะนอนยังไง..
   นัยน์ตาของผมมองผนังปูนสีกระดำกระด่าง  พลางถอนหายใจเบาๆ..ท่ากลางความเงียบของห้องขังนี้ทั้งที่ปกติ..จะมีแต่เสียงกรนดังสนั่นแท้ๆ..
     “..นอนตรงนั้นเถอะ..พวกกูจะได้มั่นใจ..ว่ายังมีใครอยู่...”
  คำพูดนั้นของพี่ทิน ทำให้ผมได้รู้ว่าแม้จะแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ยังไงในใจทุกคนก็ยังกังวลเรื่องนี้อยู่..
การที่คนๆนึงถูกพัศดีเรียกตัวไปมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?.. ผมยังนึกสงสัย..ขณะที่คำตอบจากปากของคนฟัง..ก็ดังขึ้นมาทันควัน..
..พัศดีไม่ได้มีเวลาว่างขนาดจะเรียกนักโทษในคุกไปนั่งคุยเล่นฆ่าเวลากันวันละคนสองคน..
....การถูกเรียกตัวไป..มีเพียงสองกรณีคือ เรื่องดี กับ เรื่องไม่ดี
  หากเป็นเรื่องราวดีๆ มีหรือจะไม่ถูกป่าวประกาศ และต่อให้ดีแค่ไหน...การจะเอาตัวนักโทษไปคุยเรื่องดีๆ จนเลยเวลากินข้าว อาบน้ำ หรือแม้กระทั่งนอนน่ะ..มันจะเกิดขึ้นได้เหรอ?
..ในขณะที่..เรื่องไม่ดี นั้น...
...การถูกสอบสวนข้ามวันข้ามคืนถือเป็นเรื่องปกติ..
  สอบสวน...ในสมองของผมมีแต่คำๆนี้..หากพูดถึงสอบสวน ก็คงเป็นเรื่องของความผิด..และความผิดของพี่โต.. ผมก็ต้องของบอกตามตรงว่าเยอะจนไม่อาจจะนับได้..
และถ้าเป็นแบบนั้น...
  ..อาจจะหาย ไปโดยไม่มีใครรู้ข่าว..
..วันพรุ่งนี้อาจจะมีคนใหม่ เดินเข้ามาให้รับน้อง..
และที่นอนตรงนี้...ก็อาจจะต้องเปลี่ยนตำแหน่ง อาจจะหายไป..อาจจะ...
...นั่นคือเหตุผล ที่ทุกคนอยากให้ผมนอนอยู่ตรงนี้ ผมไล้มือลงบนเนื้อผ้าที่ปูนอน มองสีสันที่แทบไม่เห็นว่าอะไรเป็นอะไร ได้กลิ่นเหงื่ออันคุ้นเคยอวลอยู่ในจมูก..
จะแปลกไหมที่ขอบตาผ่าวร้อน และลำคอตีบตันขึ้นมากะทันหัน..
ผมงอตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนบางที่เมื่อคืนที่แล้ว..ยังมีใครอีกคนนอนห่มด้วยกัน..
มือกำหมอนใบใหญ่ที่เคยใช้หนุนนอน..
...หัวใจที่สับสนว้าวุ่นยังคงเต้นกระหน่ำอย่างหาทางออกไม่ได้..
คิดถึง..ยอมรับว่าคิดถึงมาก..
...และเป็นห่วง..เสียจนนอนไม่หลับ..
  การนอนคิดว่าจะเกิดเรื่องร้ายๆ อะไรบ้างกับคนที่เรารู้จัก..ใช้ชีวิตร่วมกัน หรืออาจจะรักนั้น..ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเอาเสียเลย หัวใจที่บีบตัวต่อเนื่องด้วยความหวาดหวั่น จากเรื่องราวที่พบ คำบอกเล่าที่ผ่านหู ท่าทางของคนรู้จัก...ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมกัน มันยิ่งทำให้จินตนาการนั้นเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ..
  ใบหน้าของผมซบลงบนหมอน พยายามข่มตาหลับ..
และในตอนนั้น ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยที่ปลายจมูก..
..กลิ่นของ..พี่โต..
พี่โตที่ตอนนี้..ไม่อยู่...
    การผล็อยหลับลงท่ามกลางความคิดอันหวั่นวิตกของตัวเองไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดี ผมครางออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อรู้สึกถึงการรบกวนข้างๆกาย หงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่ต้องลืมตาตื่น อาการปวดหัวที่เข้าจู่โจมพร้อมกับความมืดสลัวนั้นทำให้เกือบจะด่าออกไป หากไม่ได้เห็นใบหน้าที่เคยคุ้นซึ่งเอนตัวมาแนบชิด..
    นั่นทำให้ความยินดีแล่บวาบขึ้นมาในใจจนต้องโผเข้าหาทันควัน.. รู้สึกถึงอ้อมกอดแน่นๆและเสียงร้องงอแงคล้ายจะสะอื้นของตัวเอง..ที่ปกติคงไม่มีทางร้องออกมาแบบนั้น..
..ยิ้มออกมาเพราะความยินดียังคงผุดขึ้นไม่ยอมหายไปไหน...
กลับมาแล้ว...
   “ ฮื่อ....พี่โต... ” ผมร้องออกไปเบาๆ ขณะที่พี่โตเอนตัวลงมาหา ท่ามกลางสติที่เลือนรางนั้น จำได้ดีว่าผมคิดจะอ้าปากถามหาเหตุผลที่หายไปด้วยความอยากรู้ แต่เพราะง่วงงอแงเกินกว่าจะทำอะไร พอแผ่นอกหนาแนบชิด พร้อมกับแขนที่กอดรัดโอบกอดผมไว้ทั้งตัว แต่ครางฮื้อออกมา ก็ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากคู่นั้นไปเสียแล้ว..
   “...ชู่ว...เงียบๆ...” เสียงกระซิบนั้นดังแผ่วเบา พร้อมกับริมฝีปากหนาบดเบียดเข้ามาหาอีก ผมหลับตาลงขณะที่ลำคอครางออกมาอย่างพึงใจ ยกแขนโอบรอบลำคอใหญ่อย่างถือวิสาสะ..
  “...อือ.... ” ริมฝีปากหนาที่แตะบดเบียดเบาๆ พอให้เคลิบเคลิ้มนั้นรู้สึกถึงคาวเลือดแปลกๆอวลในปากจนสติที่ใกล้จะดับลงอีกรอบตื่นตัวขึ้นมา..ทว่าพอลืมตา อ้าปากจะถามก็ถูกช่วงชิงลมหายใจด้วยริมฝีปากคู่นั้นครั้งแล้วครั้งเล่า..
  “........ ” แม้จะเป็นเวลากลางคืนและแสงมีไม่มากนัก ทั้งสติที่เรือนลางอีกคำรบ แต่ก็ยังมองเห็นรอยช้ำบนไหปลาร้าเด่นชัดจนอยากจะเอื้อมมือไปแตะ ทว่านอกจากเสียงลมหายใจแนบชิด กับริมฝีปากที่ยังคงบดเบียดแช่ไว้ราวกับจะออดอ้อนนั้น เสียงขยับตัวกระซิบกระซาบด้วยความยินดีของผู้คนโดยรอบคือสิ่งที่รับรู้ ก่อนความง่วงงุนจะฉุดให้หนังตาปิดลง โดยที่ริมฝีปากยังคลอเคลียกันไม่ขาด และความสงสัยยังที่ค้างคาในใจ..
...แผลอะไรน่ะ..?
  “...นี่....มันอะไรกันน่ะ..?”ผมเผยอริมฝีปากออก มองภาพที่เห็นเบื้องหน้าพลางเลิกคิ้ว ตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว และไม่ใช่ตอนกลางคืนที่ผมยังงัวเงียไม่เลิก แม้จะยอมรับว่าตื่นขึ้นมามันมีบ้าง แต่ไม่ใช่ออดอ้อนงอแงแบบเมื่อคืนแน่นอน เพราะการตื่นขึ้นมาโดยที่ริมฝีปากยังคงแตะกับปากที่ แตก แห้ง และคาวไปด้วยเลือดของพี่โตนั้น..ไม่ใช่ความน่าอภิรมย์เลยสักนิด..
..แน่นอนว่าคนที่ตื่นขึ้นมาอย่างพี่โตอาจจะนึกอยากแกล้งเขาโดยการขยับมาจุ๊บอีกรอบพร้อมกับรอยยิ้มหื่นๆ..แต่ว่า...ในปัจจุบันที่มองเห็นสภาพชัดเจนแล้ว..ผมไม่แม้แต่จะนึกจะอายพี่โตด้วยซ้ำ
..ไอ้เนมมองสภาพของขาใหญ่แห่งแดนสิบสาองตั้งแต่หัวจรดเท้า..
...ปากแตก..
..คิ้วแตก..
..แก้มมีรอยโดนชก..?
   “..ไม่ทราบว่าไปกัดกันใครมาครับ..? ” ผมถามออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปากเครียดๆ..ขณะที่คนฟังยักไหล่มองหน้าผมแล้วค่อยๆ..เลิกเสื้อขึ้น..
   “.............” ที่เห็นไม่ใช่ภาพอุบาทว์หรืออนาจารใดๆทั้งสิ้น แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องอ้าปากค้าง..คือสภาพภายใต้ร่มผ้า ที่ไม่มีเชื้อรากลากเกลื้อนหรืออะไร แต่กลับมี..
..รอยสีม่วงๆ..เขียวๆ ห้อเลือดและช้ำไปทั่วตัว..
    “..ไอ้ที่เห็นข้างนอกน่ะจิ๊บๆ.. ” ว่าพลางลดเสื้อลงและยกมือแตะมุมปากเบาๆ ท่าทีของคนเจ็บยังชินๆจนน่าโมโห..แต่พอเห็นแผลแล้วก็โมโหไม่ลง..
   “..ใครทำ...? ” ผมอ้าปากถาม..
    “..............” สิ่งที่ได้รับมามีเพียงดวงตาที่หรี่ลงข้างหนึ่งพร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้น..พี่โตไม่ได้ส่งเสียงหึออกมาจากลำคอรึว่าส่งสายตาเชิงมึงโง่ ออกมาเช่นที่เคยทำ มีเพียงแววตาที่ไม่อาจแทนคำพูดได้..หรืออาจจะบอกได้ว่า..แน่ใจน่ะว่าอยากรู้..
   “..ไปทำแผลกัน.. ” ผมทำท่าชักชวน ปัดๆไอ้ความสงสัยเรื่องนั้นทิ้งลงในใจ แม้จะพอนึกคำตอบออกได้บ้างว่า การถูกผู้คุมเรียกตัวไป..คนที่ทำแบบนี้ไปก็คงไม่ใช่ใครอื่น..
   “...จะไม่ถามหน่อยเหรอ?..ว่าเกิดอะไรขึ้น..” พี่โตเลิกคิ้วเหมือนงวยงงนักหนาที่ผมไม่ได้ร้องโวยอยากรู้ทุกเรื่องเหมือนเมื่อก่อน.. ไอ้เนมจึงถอนหายใจเฮือก..
  “..อยากรู้สิ..แต่ถ้าไม่อยากบอก ต่อให้ง้างปากแทบตายพี่ก็คงไม่พูด..จะเซ้าซี้ไปทำไม..” ผมบ่นอย่างปลงๆ เรียกรอยยิ้มมุมปากจากคนฟังพร้อมกับมือที่ขยี้หัวเกรียนๆของผมเบาๆ
   “..เด็กดี...” คำชมนั้นน่าจะดี...แต่ทำไม..ผมถึงไพล่ไปคิดถึงเรื่องอื่นที่เกี่ยวกับคำชมนี้ไปซะได้..
   “..ทำไมหน้าแดง คิดอะไร?..” น้ำเสียงล้อเลียนนั้นทำให้ผมหน้ามุ่ย แต่ก็ฉุดมือพี่โตให้ลุกขึ้นไปโรงพยาบาล ท่ามกลางพี่ๆในห้องขังที่ยืนฟังการพูดคุยของผมกับพี่โตมานานพอควรแล้ว พี่ทินเดินมาประกบคล้ายจะช่วยดูแลอีกคน
ด้วยสายตาสอดส่องราวกับจะหาคนร้ายในหมู่พวกเราเสียอย่างนั้น..
   “...เดี๋ยว...” เสียงคุ้นหูของพี่วิทย์ที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง..พี่โตหันไปสบตาพี่วิทย์ที่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าประตูห้องขัง..คนพี่มองแผลของพี่โตแล้วเปิดตาขึ้นนิดๆ..ก่อนจะหรี่ลงคล้ายไม่พึงใจ..
   “...อะไร?..” พี่โตออกปากถาม พลางเดินเข้าไปหา..
   “..เป็นไงบ้าง..” พี่วิทย์เอ่ยออกมาเบาๆ..
    “..ไม่เป็นไรมาก...ตกลงมีอะไร..” เน้นย้ำ...พลางจ้องหน้าพี่วิทย์ ด้วยสีหน้ารู้ทันว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ..
   “................” พี่วิทย์ถอนใจเบาๆโดยไม่พูดอะไร.. นั่นทำให้พี่โตขมวดคิ้วหงุดหงิด หันมาคว้าแขนผม ทำท่าจะลากออกไปข้างนอก แต่พี่วิทย์ยืนจังก้าขวางลำไว้ก่อน..
   “...จะบอกไม่บอก...” ดูท่าพี่โตจะรำคาญกับท่าทางอมพะนำของพี่วิทย์เต็มที จึงกระชากเสียงใส่สีหน้าเริ่มหงุดหงิดจนเห็นได้ชัด รวมถึงเพิ่มแรงบีบที่มือของผมมากขึ้นด้วย..
   “...เมื่อกี้กูไปหาป๋า...” คำพูดนั้นทำให้ทุกคนชะงัก..รวมทั้งพี่โตที่มีท่าทีนิ่งลงไป..
   “.............”
   “....พอดีถูกเรียกไปถาม..เรื่องนี้...” พี่วิทย์บอกพลางถอนหายใจเบาๆ..
   “...แล้ว...มึงว่ายังไง” พี่โตออกปากถาม..พลางหรี่ตาลงอย่างเคร่งเครียด..
   “..เรื่องนี้...ป๋าบอกว่าจะช่วย..” คำพูดนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาได้ และทุกคนเริ่มมีสีหน้าดีขึ้น แต่พี่วิทย์ยังคงมีท่าทางหนักใจ เพราะแบบนั้น พี่โตถึงได้ยังจ้องเขม็งไม่ห่าง..
    “...ถ้าหาก....”
ถ้าหาก..?
   “..มันเป็นครั้งแรก..”
เอ๋?...
   ผมขมวดคิ้วกับคำพูดนั้น ขณะที่หันไปมองหน้าพี่โต สีหน้าที่เครียดเขม็งขึ้นกระทั่งฝ่ามือที่เย็นชืดลงจนผมรู้สึกได้นั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นสักนิด ทำให้ผมรู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีซักเท่าไหร่...
ทั้งที่พวกป๋าบอกว่าจะช่วย..
...หรือมีอะไรมากกว่านั้น..?
“..กูขอโทษที่ต้องให้มึงมาออกหน้าแทน..ทั้งที่..เราทั้งสองคนไม่มีครั้งที่สองแท้ๆ..”พี่วิทย์ยิ้มออกมาเครียดๆพลางเม้มปากแน่น กู....
   “..ช่างมัน...” น้ำเสียงตัดบทห้วนๆทำให้คำพูดของพี่วิทย์หายไปจากลำคอผมหันไปมองหน้าพี่โตที่ตอนนี้เรียกสนิท มือที่กำแขนผมไว้เพิ่มแรงบีบพร้อมทั้งกระชากตัวผมออกไปอย่างรวดเร็วทำให้ไอ้เนมเบิดตากว้าง..
  “...จะไปไหน!? ” ทั้งผมและพี่วิทย์ตะโกนออกมาพร้อมกัน..ฝ่าผมที่ถูกลากพยายามรั้งตัวเองไว้ ขณะที่พี่วิทย์มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก..

blacki

ขอบคุณคราฟผม

asd

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะแชร์กันอ่าน

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

eakarachc

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไม่อยากให้โตเป็นอะไร

freezz

เกิดอะไรขึ้นสงสารโตกับเนม

Ohmkungz123

ข่อมคับ