OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  “..กูขอโทษที่ต้องให้มึงมาออกหน้าแทน..ทั้งที่..เราทั้งสองคนไม่มีครั้งที่สองแท้ๆ..”พี่วิทย์ยิ้มออกมาเครียดๆพลางเม้มปากแน่น กู....
   “..ช่างมัน...” น้ำเสียงตัดบทห้วนๆทำให้คำพูดของพี่วิทย์หายไปจากลำคอผมหันไปมองหน้าพี่โตที่ตอนนี้เรียกสนิท มือที่กำแขนผมไว้เพิ่มแรงบีบพร้อมทั้งกระชากตัวผมออกไปอย่างรวดเร็วทำให้ไอ้เนมเบิดตากว้าง..
  “...จะไปไหน!? ” ทั้งผมและพี่วิทย์ตะโกนออกมาพร้อมกัน..ฝ่าผมที่ถูกลากพยายามรั้งตัวเองไว้ ขณะที่พี่วิทย์มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก..
“..ไปทำแผล!!.” พี่โตตะโกนตอบไปเรียบๆ พลางเร่งฝีเท้าเดินออกมา จนผมต้องเร่งเดินตามให้ทัน แต่ก็ต้องชะงัก
เมื่อพี่วิทย์วิ่งพรวดเข้ามาแตะไหล่และถลันเข้ามาเดินขวาง..
   “...อะไรอีก?..” พี่โตถามออกไปห้วนๆอย่างหงุดหงิด.
   “..โทษที...วันนี้กูจะใช้ห้องพยาบาล...” พี่วิทย์พูดออออกมาเรียบๆ พร้อมกับรอยยิ้มแสยะ..ที่ทำเอาผมขนหัวลุก..
ไอ้เนมกระพริบตาปริบๆหวังว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นความฝัน แต่ก็คงยาก เพราะพี่วิทย์เดินอาดๆเข้าไปยังทางเดินสู่ห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว..
Imprison 53: ดัดหลัง
   หากสายตาสามารถฆ่าคนได้...มันก็คงจะตาย...ตายไปแล้วนับแต่วันนั้น และแน่นอนหากว่าสายตาห่วงใย อาทร สามารถทำให้คนฟื้นชีวิต มันก็คงจะฟื้นมานับครั้งไม่ถ้วน คงเพราะมีทั้งคนชัง และรัก เพราะมีทั้งคนอยากฆ่าให้ตายและปกป้องสุดชีวิต..มันจึงยังมีชีวิตรอด..เหมือนกันกับตัวเอง..เหมือนกับตัวเรา..ทั้งสามคน..
   ทะเลาะวิวาทต่อปากต่อคำ จองล้างจองผลาญ ทำไปมันก็เท่านั้น สิ่งที่ได้มีเพียงความสะใจชั่ววูบ..แต่กลับร้าวลึกอย่างรุนแรงในจิตใจ....ทว่าก็ยังจะจ้องล้างผลาญ..ทำร้าย มุ่งเอาชีวิตอยู่อย่างนั้น..ซ้ำไป..ซ้ำมา...วิ่งวนอยู่ในวงกลมแคบๆ ราวกับหนูติดจั่น ทำตรงข้ามกับความรู้สึกและสถานะของตน จนตัวเองก็พลอยนึกว่าตนเป็นเช่นนั้นจริงๆ
  แอ๊ด.....ประตูบานสีทึบตรงหน้าถูกผลักออกช้าๆ นัยน์ตากวาดมองทั่วห้องที่ว่างเปล่า..ไร้ผู้คน..ตึก....ตึก....ตึก..
    ได้ยินเสียงบางอย่างดังอยู่ในสมอง..นั่นคือเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง..ท่ามกลางเสียงหัวเราะอันแปล่งหูที่ออกมาจากปากของตน..
  “..พี่?..” เสียงที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้ต้องขยับยิ้มรับบางๆ...หันไปสบมองแววตาของน้องรักที่สบมองมาหา..
   “...ครับ...” เอ่ยรับพลางเอื้อมมือลูบแก้มขาวช้าๆ สบมองแววตาพราวระยับของเจ้าตัวแล้วก็ต้องอมยิ้ม..
   “...พี่วิทย์จะมาไหม?..” คำถามนั้นทำให้ต้องขมวดคิ้ว ฝ่ามือที่ละออกจากแก้มขาวซึ่งมีรอยขีดแดงๆยังชัดเจนอยู่เผลอกำแน่น...จิกเล็บลงไปจนเจ็บ..แม้ว่ารอยยิ้มจะยังประทับอยู่บนใบหน้าและแววตาอ่อนโยนจะไม่ได้หายไปไหน..
   “...มาสิครับ...มาแน่นอน...” ..มาแน่...เดินเข้ามาในนี้...เดินเข้ามาหาด้วยความโกรธ ไร้สติยั้งคิด และต้องพลั้ง...พลาด เช่นคนโง่เขลาอย่างทุกครั้งที่เป็น....ไม่ว่าจะมาทำไม พยายามไปเพื่ออะไร...ก็เปล่าประโยชน์..
   “..ก็ดี..ผมยังคิดอยู่เลยว่าถ้ารายนั้นรู้เรื่องที่ไอ้ป๋ามันสั่ง...จะเป็นยังไง..” นั่นหมายถึงคำพูดที่ราวกับเอ่ยประหารของคนๆนั้น...ชายหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลแห่งเรือนจำ..และ..รวมไปถึงโลกใต้ดิน วงการมืดข้างนอก นั้นด้วย..
   “..หึ...ไม่เป็นไรหรอกน่า..คนฉลาดน่ะ ต้องรู้จักปรับตัวและระวังตัว..มัวแต่ยึดติดกับเรื่องเดิมๆ ก็มีแต่จะเสียใจ
เปล่าๆ..”..
มันก็ใช่..แต่บางที อาจจะยกเว้นเจ้าพวกนั้น...และเจ้าคนๆนั้น..ที่ยังยึดติดกับบางสิ่งบางอย่างนั้นจนไม่ลืมตามองรอบกาย
  หวังยึดเอาที่พักพิงเดิมที่ตัวเองคิดว่ามันเป็นขุนเขา หากแท้จริงแล้วกำลังจะถูกสายลมพัดพาและกัดกร่อนลงทีล่ะน้อย..
ทีละน้อย..
  “..ไอ้พวกนั้นมันจะยอมเรอะ...ไอ้การจะรวมแกงค์ กันนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆน่ะ..” เมฆบ่นออกมาลอยๆ พลางนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกสีสด และแบะปากออก
“ ถึงจะเป็นคำสั่งของไอ้ป๋า...แต่จะให้ไอ้โตโดนเด้งไปแดนอื่นแล้วให้พี่เป็นหัวหน้าพวกมันแทน...แค่ค้นเรื่องศพของ
ไอ้นพมาน่ะ...พวกมันจะยอมได้เหรอว่ะ?..”
  “..ถ้าไม่ยอม...ก็ไม่ต้องอยู่สิ..” ยักไหล่พลางยิ้มออกมาน้อยๆ สายตาก้มมองกระดาษจดบันทึกบรรดาผู้ใช้บริการห้องพยาบาล แล้วพลิกหน้าต่อมาที่ว่างอยู่ พร้อมกับเอาคลิบสีดำมาหนีบไว้กับพื้นฟิวเจอร์บอร์ดสีน้ำเงินเข้ม นัยน์ตาหรุบต่ำลง..ยามครุ่นคิดถึงเรื่องที่น้องชายคนสำคัญเป็นคนถาม..
..การขุดเรื่องศพ ของไอ้คนทรยศ..ไม่สิ ไอ้คนปากมากที่ตายด้วยฝีมือหัวหน้าแกงค์ของพวกมันขึ้นมาก็เหมือนการหาเรื่องใส่ตัว ไหนจะคำถามถึงเรื่องราวที่ รับรู้ ต้องทำเป็นไม่รู้เรื่อง จัดการทุกอย่างให้ไร้ข้อสงสัย ให้เหมือนกับมันเป็นการบังเอิญค้นพบเรื่องผิดปกติ มากกว่าการสมรู้ร่วมคิดและเอามาเปิดโปงภายหลัง....ตอนที่ไอ้นพมันตาย...เขารู้..รู้ดีเลยทีเดียว....ตอนที่มันต้องลงบ่อ เขาก็เห็น..กระทั่งเรื่องความผิดพลาดของไอ้โต...เขาก็รู้ดี..  คิดแล้วกันย์ก็ยิ้มออกมาน้อยๆอย่างระอาใจ..
  พวกมันที่ซื่อสัตย์กับเจ้านายอย่างป๋า ที่คนในคุกถือว่าเป็นตัวอันตราย ซื่อสัตย์และทำงานให้ ทั้งที่ไอ้ป่าคนนั้น
กลับกลอกและหลอกใช้คนไปทั่ว..
   พวกมันไม่ยอมให้มีข้อเสีย หรือข้อผิดพลาดเกิดขึ้นในงานของตนเป็นอันขาด คนที่ทำพลาด ต้องถูกกำจัด..
  แม้จะแค่ครั้งเดียว ก็ถือว่าใช้งานไม่ได้..
   ดังนั้น เมื่อไอ้โตทำพลาดเรื่องไอ้เด็กเนมนั่น..มันจึงกลายเป็นเหมือนไส้ติ่งที่ต้องถูกตัดออก..และยิ่งลุงชาติ เจ้านาย
ของเขา ตัดสินใจรวมแกงค์เข้ากับพวกไอ้ป๋า..การเลือกหัวหน้าแห่งแดนสิบสองคนใหม่..ในแกงค์ที่แข็งแกร่งกว่าเดิมนั้น..ไม่มีทางเลย ที่จะเป็นไอ้โตคนเดิมที่เคยทำพลาด..ยิ่งเป็นไปไม่ได้กับไอ้วิทย์...ไอ้คนที่มันทำพลาดมาตลอดแบบนั้น..
ดังนั้น...เขาคนนี้ จึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด...ที่จะขึ้นเป็นหัวหน้าและสานต่องานของลุงโชติและไอ้ป๋าให้เรียบร้อย..
..งานแรกคือการกำจัดไอ้โตออกจากแดนสิบสอง...จึงเริ่มขึ้น..
  “..แล้วพี่จะทำยังไงกับพี่วิทย์...” คำถามนั้น..ทำให้กันย์ชะงัก..รอยยิ้มที่ปรากฏค้างอยู่บนใบหน้าค่อยหายไปอย่างช้าๆ..
  “..ถ้ามันยอม...ก็ได้อยู่...ถ้าไม่..ก็ต้องไป...” กันย์เอ่ยช้าๆ พลางมองไปทางประตูห้อง..ถามถึงเวลาจากเมฆเบาๆ..เพราะนี่...มันก็ใกล้เวลาที่พวกเขาจะต้องคุย กันแล้ว..
  “..อา....งั้นเหรอ?..” น้ำเสียงแผ่วเบาแปลกหู...ชวนให้จิตใจสั่นไหว..เมฆหันหน้าไปมองทางอื่น ไม่ยอมสบตาเมื่อแววตาของกันย์มองมายังตนเอง..  ...นั่นทำให้ดวงตาของอดีตนักศึกษาแพทย์หรี่ตาลงช้าๆ อย่างครุ่นคิด...
   “..ทำไมหรอครับ...? สงสารหรือไง...” เอ่ยถามออกไปด้วยรอยยิ้มบางๆ แม้ในใจจะเริ่มคุกรุ่น ได้ยินเสียงกรีดร้องในสมอง..และเสียงคำรามด้วยความไม่พึงใจจากในอกซ้ายของตัวเอง ขณะที่พยายามมองสบแววตาคู่นั้นของเจ้าตัว..
   ...เมฆหรุบตาลงช้าๆ...และหัวเราะออกมาเบาๆ...ฟังดูเจื่อนหู..     ..บอกไปเถอะ...พูดเถอะว่าสงสาร...บอกว่าแค่สงสารก็ได้....เพราะต่อให้เป็นความสงสาร แค่พูดออกมาแบบนั้น จะได้แน่ใจ และมั่นใจบ้าง..ว่าไม่ได้คิดอะไร..
  กันย์พยายามเฝ้าหวังแบบนั้น แต่ทว่าดวงตาที่มองมา มันกลับทำให้หัวใจแปลบวูบ..
     “..ใครจะสงสารมันกัน ไอ้คนแบบนั้น..” น้องชายที่น่ารักของเขาพูดออกมาพลางหัวเราะหึ ด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูก...ถ้อยคำฟังดูเย้ยหยัน ชอบใจ แต่ทว่า...แววตากลับมองหนี ห่างออกไปจากสายตา..ดวงตาคู่นั้นจ้องมองกระจกใสออกไปด้านนอก..ไม่ยอมสบตา......โกหก....นั่นน่ะ...ไม่ใช่ความจริง..
  แม้จะเจ็บปวด แต่เพราะรัก..รักมาก...จึงได้แต่เม้มปาก เบือนหน้าหนี ไม่พยายามสบมองแววตานั้นอีกต่อไป..
..เพราะรัก...จึงไม่ยอมหักใจ..เพราะรัก..ถึงได้ทำทุกอย่าง..
แอ๊ด.....   เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ..ทำลายความเงียบที่อวลอยู่ในบรรยากาศ..ทำให้นัยน์ตาสองคู่หันไปสบ..มองดูเจ้าตัวที่บัดนี้ดวงตาคู่นั้นขุ่นมัว ไม่สบตาใครเสียด้วยซ้ำ..
  “..เรียกมานี่...มีอะไร...” ปกติน้ำเสียงของวิทย์ ถ้าไม่หงุดหงิดอารมณ์เสียก็คงห้วนๆไม่น่าฟัง ทว่าน้ำเสียงเรียบเย็นฟังดูรื่นหูแปลกๆนี้ทำให้คนฟังทั้งสองคนต้องเลิกคิ้วขึ้น...อีกทั้งรอยยิ้มบางๆบนใบหน้านั่นอีกเล่า..มันมีท่าทีเหมือนคนที่ต้องเจอปัญหาที่หนักอกหรืออย่างไร?
   “...อา..ก็เรื่องไอ้นพ...ไม่สิ...หมายถึงศพของเจ้านั่นน่ะ...” กันย์หรี่ตาลงแล้วแสยะยิ้มเยือกเย็นตอบ มองไปยังร่างที่ค่อยๆปิดประตูห้องลงแล้วยืนพิงอยู่ตรงผนังด้วยแววตาครุ่นคิด...ท่าทางแบบนั้นไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก..นั่นแสดงว่าเจ้าตัวคงจะเตรียมตัวมา...ดีพอสมควร..
    “..แล้วไง?..ใครเป็นคนขุดศพมันขึ้นมาก็จัดการอุทิศส่วนกุศลแล้วก็บวชหน้าไฟให้แม่งด้วยสิ..” วิทย์ยกมือมาแคะขี้หูตัวเองอย่างไม่สนใจ..แม้ปากคนจะเราะร้ายเช่นเดิม..แต่อาการใจเย็นแบบนี้ เรียกได้ว่าผิดไปจากที่รอคอยค่อนข้างมาก...
..นั่นจึงทำให้กันย์ยิ้มออกมาอย่างหงุดหงิด..กับท่าทีแบบนั้น..
    “...ยังไม่ได้มั้ง..พอดีว่าคนทำยังถูกสอบสวน..ผู้ต้องสงสัย ทั้งคนที่เคยมีเรื่องด้วยอีก..” กันย์หรี่ตาจ้องสบตาเจ้าตัวที่ยืนนิ่งฟัง..คำพูดนั้นทำให้วิทย์ชะงัก..หน้าตาเริ่มตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย..ก่อนจะค่อยๆยิ้มออกมา
   “...ก็ตามใจสิ..จะสืบอะไรก็สืบไป..ก็ให้ผู้คุมมาถามพ่อคนรู้ดีแบบมึงก็แล้วกัน..ใช่ไหม?..” จ้องมองสบแววตาคู่นั้นพลางยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่นั่งเงียบอยู่บนเก้าอี้พลาสติก
  “..เมฆ..มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไม่ไปกินข้าวรึไง?..” คำถามนุ่มหูนั่นไม่ใช่สิ่งแปลกปลอมสำหรับเมฆอีกต่อไป ตรงกันข้าม รอยยิ้มที่ถูกส่งมาให้ทำให้หนุ่มน้อยเริ่มมีท่าทีอึกอัก...ไม่แน่ใจ..
   “..เมฆกินมาแล้วน่ะครับ..ไม่ต้องห่วง..ผมดูแลเขาอย่างดี..” กันย์สวนขึ้นมาทันควันอย่างไม่ยอมให้คนตรงหน้าทำให้คนของเขาไขว้เขว วิทย์เพียงแค่เลิกคิ้ว.. ความหงุดหงิดโมโหในใจที่พยายามข่มลงอย่างยากเย็นก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในห้องนี้เริ่มจางลงไป..ไม่ใช่เพราะหายโกรธแต่เป็นเพราะท่าทีของคนในห้องนี้ มันชวนขันเสียจนเขาเริ่มสาแก่ใจต่างหาก..
  นัยน์ตาสีเข้มจ้องมองไปยังใบหน้าที่เริ่มฉายแววขัดเคือง รวมทั้งแววตาลั่นเลิ๊กที่มองมายังตัวเขา..ชายหนุ่มก็แสยะยิ้มออกมานิดๆ..
   “..งั้นเหรอ..น่าเสียดายแฮะ ว่าจะชวนไปกินข้าวด้วยกันซักหน่อย ไอ้โตกับไอ้เนมเพิ่งจะไปกินกันเมื่อกี้นี้เอง..”  วิทย์ยิ้มออกมา พร้อมกับแสร้งถอนใจเบาๆ..
   “..อ้อ....กลับมาแล้วเหรอ?..” กันย์สวนขึ้นด้วยแววตาวาววับ..
“แล้วไม่พามาหาหมอเหรอครับ..เห็นว่าแผลเยอะเอาการ..”
  “..กูว่าไม่จำเป็นว่ะ...อีกอย่าง มาหาหมอแถวนี้ก็เท่านั้น...เพราะมันมัวแต่เอาเวลารักษาคนอื่นมานั่งคุ้ยศพแดกเองซะนานแล้ว..”
  “..นั่นมันเป็นคำพูดของคนที่โดนศพนั่น...เห็น...อะไรที่...”
  “นั่นสิน่ะ..มันเป็นเรื่องของ”เราสองคน”แท้ๆเนอะ..กันย์...” วิทย์สวนขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ใบหน้ารื่นเริงนั้นถูกฉาบทับด้วยแววตาเขินอายมีเลศนัย...จนทำให้เมฆเบิกตากว้าง หันขวับไปมองหน้ากันย์ทันควัน..
   “..อ่ะ..โทษที...ลืมไปว่า...” วิทย์แสร้งกัดปากตัวเองเบาๆไม่ให้พูดออกไป พร้อมกับหรุบตาต่ำ ทว่าแววตาวาววับมองเห็นท่าทีเลิ่นลั่กของกันย์ที่หันไปหาเมฆ..นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ้มแสยะ นึกสะใจที่อุตส่าห์ทำตัวเหมือนนางร้ายในละครทีวีไปแล้วไม่เสียเปล่า..
     “...เอ้อ...เมฆ...วันนี้มีเวรไปซักผ้าไม่ใช่รึไง..รีบไปก่อนจะโดนด่าสิ...” วิทย์ยิ้มพลางบ่นออกมาลอยๆ ท่าทีคล้ายจะอุบเรื่องที่ต้องการจะคุยกันต่อไว้แค่สองคน ยิ่งทำให้เมฆนึกสงสัย จนเจ้าตัวยิ้มเครียด
    “..ไม่เป็นไรครับพี่เมฆ...ผมไม่เป็นไร...คุยกันต่อสิ...” เอ่ยพลางจ้องหน้าสองคนเขม็งราวกับจับผิด วิทย์เลิกคิ้วแล้วยิ้มรับ..มองหน้ากันย์ที่เริ่มฉายแววหงุดหงิดแล้วอมยิ้มหวานส่งให้....อย่างจงใจเย้ยเยาะ..
    “...แล้วจะคุยอะไรอีกล่ะ..หือ?..” รอยยิ้มแสยะถูกส่งไปยังกันย์ที่นิ่งไป...ก่อนที่ชายหนุ่มจะถอนใจช้าๆ
   “..งั้นก็ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลาแล้ว..” กันย์บอกเสียงเรียบ นึกเคืองโกรธคนตรงหน้าในใจ..ทั้งที่ทุกครั้ง..ทุกครั้งที่ผ่านมา คนที่ชนะ คนที่ได้นำในเกมส์พวกนี้ก็คือเขา แต่นี่...มันกลับมาทำท่ากวนน้ำให้ขุ่น ทำให้เขาต้องนึกไขว้เขวไปได้
...ยิ่งมันกล่าพูดเรื่องนี้ ต่อหน้า...
   มองไปทางเมฆที่บัดนี้จ้องตนเขม็งด้วยแววตาขวางๆแล้วก็นึกเคืองโกรธ...ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่จำเป็นจะต้องาอ้อมโลกเพื่อกดดันหลอกล่อเจ้านี่อีกต่อไปแล้ว!
  “...แกงค์ของมึงและของกูจะรวมกัน...และคนที่จะเป็นหัวหน้า..ก็คือกู...”
   “................”
ความเงียบคือคำตอบของทุกสิ่ง..ขณะที่กันย์ยิ้มออกมาอย่างหมายมาด..
  “ฮ่าๆๆ..” เสียงหัวเราะลั่นของวิทย์ทำให้ชายหนุ่มที่เหลืออีกสองคนถึงแก่สะดุ้ง มองไปยังวิทย์ที่ยืนหัวเราะลั่นด้วยท่าทีราวกับขบขันนักหนา แววตาที่มองมาฉายแววเย้ยเยาะเสียจนน่าโมโห..ยิ่งกับท่าทีที่แสดงออกแล้ว..มันยิ่งทำให้กันย์นึกเคืองโกรธ
  “..โธ่เอ๊ย..กูนึกว่าอะไร..เห็นท่าทางแบบนี้นึกว่าฉลาด สุดท้ายมึงก็แค่ไอ้โง่ที่โดนหลอกอยู่ดี..” วิทย์หัวเราะลั่นพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีกลั้วหัวเราะขบขัน แต่ทว่าแววตาที่มองออกมทาก็ฉายแววหมิ่นแคลนอย่างเห็นได้ชัด
“ จะเป็นหัวหน้าแกงค์หัวหน้าพวกกู..แน่จริงก็ข้ามศพกูกับไอ้โตไปให้ได้สิ ! ” วิทย์เอ่ยกร้าวพลางจ้องหน้ากันย์เขม็ง“ ไอ้แผนโง่ๆที่มึงกับไอ้`ตัวเงินตัวทอง`ชาติมันคิดขึ้นมา อย่านึกว่ากูไม่รู้น่ะคิดจะล้มพวกกูงั้นเหรอ?..มึงนึกว่าทำได้ง่ายๆรึไง?..”
   “...กับไอ้คนที่มีมือมีตีนแต่เหมือนไม่มีทำอะไรไม่ได้ซักอย่างแบบมึงน่ะ..ยังมีหน้าจะมาท้าอีกเหรอ?..” กันย์ตอกกลับทันทีด้วยความเคืองโกรธไม่ได้สนใจเมฆที่ยืนมองหน้าเขาอย่างตกใจเลยแม้แต่น้อย
   “ถุย ! ..ทำมาเป็นพูด ไอ้หมาลอบกัดอย่างมึงก็ไม่ได้ดีกว่ากูนักหรอก! ” วิทย์สวนกลับทันทีพลางเดินย่ำสามขุมเข้าไปหาร่างที่ยืนอยู่บนโต๊ะ
   หมับ!

asd

ขอบคุณครับผมม

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าบ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สามผัวเมีย จะลงเอยยังไง

freezz

ถ้าจะแย่ลั

Ohmkungz123

ข่อทคับ