OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 70

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ถ้าออกไป...พี่กันย์ก็ต้องใช้โอกาสนี้ไปบอกพวกผู้คุมแน่..แต่ถ้าไม่ไป..พี่วิทย์ล่ะพวกพี่ทิน..พี่คนอื่นๆที่กำลังโดนรุมอยู่ตอนนี้ล่ะ !
   “...เร็วๆสิ...มึงจะรอให้เพื่อนมึงตายรึไง! ”เมฆตะโกนลั่นอย่างรีบร้อนนัยน์ตาแดงจัดด้วยความร้อนรนเป็นห่วงนั้นจ้องใส่พี่โตอย่างไม่ยอมแพ้ขณะที่ผมนิ่งอึ้ง..สมองกำลังครุ่นคิดอย่างเร่งด่วน..  พี่โตหันขวับมามองหน้าผมทันควัน..
   “..มึง...”
“..พี่โต...ไปเลย ผมจะไปบอกผู้คุมเอง..ไปพาพี่วิทย์กับทุกคนออกมา ! ” ผมตะโกนบอกทันควัน
“..เรื่องพี่กันย์ ผมจะขวางเอง ถ้าผมไปบอกผู้คุมไม่ได้ เขาก็ไปบอกไม่ได้เหมือนกัน ! ”
     ผมพูดพลางรุนหลังพี่โตให้วิ่งออกไป พี่โตหันมาจ้องหน้าผมก่อนจะพยักหน้ารับ มือหนายกขึ้นลูบหัวผมเบาๆแล้วออกแรงวิ่ง ขณะที่ผมก็หันขวับไปอีกทาง วิ่งออกไปแจ้งผู้คุมที่ตึกอำนวยการใหญ่..
   แต่สาวเท้าไปตามเส้นทางนั้นไม่นานนัก กำลังผ่านห้องเก็บอุปกรณ์ ผมก็เจอร่างของตัวอุปสรรค์ใหญ่ขวางอยู่..
พี่กันย์...
    ผมนิ่งเงียบ จ้องหน้าชายที่เคยช่วยเหลือตัวเองและหลอกใช้ผมไปในตัวด้วยแววตาระแวดระวัง..เขายืนอยู่ตรงนั้นแสยะยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`มๆออกมาทันที..
   มีดปลายแหลมในมือนั้นทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ..เมื่อเขาชูขึ้นช้าๆและเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบ
  “..ถ้าหันหลังกลับไปดีๆ..แล้วพี่จะช่วยทำเป็นไม่เห็นซะนะ...”
   ผมนิ่ง จ้องหน้าเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปยังเบื้องหลัง..ที่ๆมีไม้กวาดทางมะพร้าวแขวนเรียงรายไว้..
   “..โทษที...ถ้าผมไม่ได้แจ้งผู้คุม..พี่ก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน..”
ให้มันรู้ไปสิ..ว่าระหว่างมีดผ่าตัด กับไม้กวาดทางมะพร้าว อันไหนจะชนะ !
Imprison 56: ลวงตา
   ระหว่างไม้กวาดทางมะพร้าว..กับมีด..คิดไปได้ ว่าอันไหนมันจะชนะ..
..เฮ้อ... ถึงไม่ต้องถามก็รู้ดีล่ะ ว่ายังไงมีดมันก็เหนือกว่า ถึงมีดในมือพี่กันย์จะเป็นมีดเล็กๆ แต่ดูจากลักษณะท่าทางของคนถือแล้ว...มันบ่งบอกความมั่นใจและชำนิชำนาญจนผมแอบกลืนน้ำลายเอื้อกส่วนไม้กวาดทางมะพร้าวในมือผม..ถึงมันจะได้เปรียบเรื่องระยะและความยาว แต่.....แต่ยังไงมันก็สู้มีดไม่ได้เว้ย !
..เอ่อ..แต่ถึงเป็นแบบนั้นก็เถอะ ยังไงก็ต้องสู้ให้ได้ เพราะถ้าปล่อยให้พี่กันย์ไปบอกผู้คุมตอนนี้ ตอนที่พวกพี่โตอาจจะตะลุมบอนกันอยู่และหาทางช่วยพรรคพวกออกมาไม่ได้ ถ้าต้องมาเจอคดีกันอีก..รับรองว่าเกิดเรื่องใหญ่แน่..
  “..ผมไม่เข้าใจเลย..พี่ทำแบบนี้ไปทำไม?..” ออกปากถามพี่กันย์อย่างหงุดหงิด กับเรื่องวุ่นวายที่ก่อขึ้น เป็นไปได้ก็อยากถ่วงเวลาไว้ก่อน แล้วรอให้ใครสักคนมาบอกว่าเรื่องมันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พี่กันย์ยังไม่มีท่าทีว่าจะรุกเข้ามาประชิด เพราะงั้นการชวนคุยถ่วงเวลาไปเรื่อยๆอาจจะดีกว่า..
   “..ไม่รู้เรื่อง? ” พี่กันย์เลิกคิ้ว ถามผมด้วยท่าทีหน่ายๆ
“ ขนาดไม่รู้เรื่องแล้วยังมาทุ่มช่วยเขาจนสุดตัวนี่..จะว่ายังไงดีล่ะ..”
  แววตาที่มองมาเหมือนประณามว่าผมโง่ซะเต็มประดา ทำให้ชักจะหงุดหงิด มันก็จริงที่ผมไม่รู้เรื่องอะไร ถึงตลอดช่วงระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ พี่โตกับพี่วิทย์มักจะออกไปปรึกษาหารืออะไรกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอยู่บ่อยๆ..แต่ผมก็ไม่รู้..และไม่ได้ออกปากถามไปด้วยซ้ำ
  “..ก็ช่วยไม่ได้..เพราะยังไงนี่ก็เป็นที่ของผม พี่จะเข้ามาก่อกวนหรือทำลายมัน ผมก็ต้องช่วยสิ..ถึงจะไม่รู้อะไรก็เถอะ..” ผมบอกออกไปทันควัน..ก็ถ้าสิ่งที่พี่กันย์ทำคือการเข้ามาก่อกวนและปั่นป่วนกลุ่มของพี่โต ทำให้เกิดเรื่องเดือดร้อน มันก็เหมือนเข้ามารังควานผมด้วย แล้วเรื่องอะไรเราจะปล่อยให้เขาทำไปตามใจชอบล่ะ..
  เพราะที่นั่น ก็เป็นที่อยู่ของผมเหมือนกัน ถึงจะไม่รู้เรื่องอะไร แต่ตอนนี้ที่ต้องทำก็คือช่วยกัน ไม่ใช่มาขัดแข้งขัดขากันเอง....ส่วนเรื่องทั้งหมดน่ะ ถึงจะไม่พอใจที่ไม่รู้เรื่อง แต่จบเรื่องแล้วค่อยถามก็ได้(ว่ะ)
  “..แล้วถ้าจะบอกว่า..เรื่องนี้มันไม่ใช่การก่อกวน หรือ ทำลาย แบบที่เนมคิด..มันเป็นแค่การแย่งอำนาจกันในแกงค์..
ยังอยากจะยุ่งอยู่อีกเหรอ?..” ผมฟังแล้วเลิกคิ้ว มองหน้าพี่กันย์ที่ลดท่าทีจะต่อสู้ลงไปมาก แต่กระนั้นก็ยังคงถือมีดไว้อยู่ เขามองมาที่ผมด้วยสายตาครุ่นคิด..ไม่ได้มุ่งร้าย หรือเลือดเย็นแบบที่เห็นก่อนหน้า
..แต่คำพูดที่ว่านั่น...การแย่งอำนาจกันในแกงค์..หมายความว่ายังไง?..พี่โตกับพี่กันย์อยู่คนล่ะแกงค์กันไม่ใช่เหรอ?..
  “....พวกป๋าสั่งมาเหรอ?..” ผมถามไปถึงคนที่คาดว่าจะเป็นตัวการใหญ่..เพราะจู่ๆการที่คนๆหนึ่งจะมาอาจหาญทำเรื่องแบบนี้คนเดียวโดยมีแรงผลักดันแค่อยากจะแย่งอำนาจอะไรกัน..มันก็ดูจะไร้เหตุผล ไร้แรงจูงใจไปหน่อย ถึงผมจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเรื่องราวทั้งหมด..แต่..ก็คิดว่าคนทางนั้นน่าจะมีเอี่ยวด้วยไม่น้อย
   “..จะว่าอย่างนั้นก็ได้..” คราวนี้พี่กันย์รับคำ ทำให้คิ้วของผมยิ่งขมวดมากขึ้น
   “ ทั้งที่อยู่คนละแกงค์เนี่ยน่ะ?..จะเชื่อฟังมากไปรึเปล่า?...” ผมออกปากถามอย่างข้องใจ อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้ ก็พวก
พี่โตน่ะ ถึงจะเป็นลูกน้องแต่ก็ดูออกเลยว่าระวังระแวงพวกป๋ายิ่งกว่าแกงค์อื่นซะอีก..พูดง่ายๆว่าพร้อมจะหักหลังกันอยู่ตลอดเวลาเลยก็ยังได้..
  “..นี่ไม่รู้กระทั่ง...เฮ้อ...จะให้มาทำคนที่ไม่รู้เรื่องด้วยนี่แย่เลยน่ะ..เพราะยังไงก็ไม่อยากให้คนนอกมาเกี่ยวด้วยอยู่ดี..”
พี่กันย์บ่นพึมพำด้วยสีหน้าลำบากใจ.. แต่ไอ้ที่ว่าผมคนนอกน่ะ..มันยังไงว่ะครับ..นี่ไอ้เนมยังเข้ามาพัวพันกับพวกพี่ไม่พออีกเหรอ!?
   “..ผมไม่ใช่คนนอก..” ผมหรี่ตาลง แล้วจ้องมองพี่กันย์ด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
   “..แค่เป็นเมียหัวหน้า ไม่ได้หมายความว่าจะรู้ทุกอย่างสิน่ะ..ถ้าเขาไม่พอใจจะเล่าอะไรให้ฟังซะขนาดนั้น..ไม่เรียกว่าคนนอกแล้วจะเป็นอะไร..” พี่กันย์ตอกกลับ ทำเอาผมสะอึกอึ๊ก..
“..ช่างเถอะ ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่พี่จะไปยุ่งเกี่ยวด้วย..แต่ลองถามตัวเองดูแล้วกัน ว่าอยู่ใกล้ไอ้โตขนาดนั้น แล้วมันยังไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟัง..ทั้งที่เป็นเรื่องใหญ่..เกี่ยวข้องกับลูกน้องและความเป็นไปของแกงค์แท้ๆ..แบบนี้จะให้เรียกว่าอะไร..”
  “............” ผมเงียบ แต่สายตายังจดจ้องมองพี่กันย์ไม่ห่าง..ยอมรับว่าคำถามนั้นแทงใจไม่น้อยเพราระแน่นอนว่าผมตะขิดตะขวงใจมากอยู่ที่ไม่รู้เรื่องอะไร..แต่เพราะช่วงอาทิตย์นี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย อารมณ์พี่โตมักจะขึ้นๆลงๆไม่เป็นปกติ ผมเลยไม่อยากจะไปซักไซ้ถามอะไรอีก..เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าพี่โตจะรู้ถึงความคิดของผม หรือนึกสนใจผมบ้างรึเปล่า..
  “..แกงค์ของเนมกับแกงค์ของพี่จะรวมกัน..และนี่คือการหาหัวหน้าแกงค์...ถ้าเข้าใจแล้วก็ถอยไปซะ..นี่เป็นการตัดสินระหว่างพี่กับไอ้โต..” คำพูดนั้นทำให้ผมหันมาจ้องหน้าพี่กันย์เขม็ง.. ซึมซับสิ่งที่ได้ยินดข้าไปช้าๆ..รวมแกงค์..? มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรหรอกกับชีวิตนักโทษที่ลุ่มๆดอนๆอยู่ตลอดเวลาแบบนี้..แต่...ทำไมผมไม่รู้ ทำไมพี่ๆทกคน
ไม่รู้..คนที่รู้ มีแต่พี่กันย์กับพี่โตแค่นั้นเหรอ?..ทำไมคนพวกนี้ถึงทำเหมือนคนในแกงค์ไม่มีความสำคัญ..ไม่เคยบอกเรื่องราวอะไรให้รู้เลยล่ะ..
...และที่น่าอดสูที่สุด..กระทั่งผม..ที่อยู่ข้างๆ..พี่โตก็ยังไม่ได้บอกอะไร..กลัวทำให้ผมไม่สบายใจหรือแค่ไม่อยากเปลืองน้ำลายบอกกันแน่..
  ผมสูดหายใจลึก เก็บเอาความไม่พอใจไว้ข้างในอย่างเร่งด้วน ถึงตอนนี้จะเคืองแค่ไหนสิ่งที่ต้องทำก็คือต้องช่วยพี่ๆ
ทุกคนไม่ให้ลำบาก..ต่อให้จะมีเรื่องค้างคาใจจนอยากจะเข้าไปหาเรื่องกับตัวการซะเดี๋ยวนี้..ก็ต้องรอ..รอให้ทุกอย่าง
มันคลี่คลายลงก่อน..ต้องทำให้เรื่องวุ่นวายนี่จบลงโดยดีซะก่อน..
  “..ไม่ได้หรอก...” ผมพูดช้าๆ สบตากับพี่กันย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“..ผมให้พี่ไปบอกผู้คุมไม่ได้ จนกว่าพี่ๆทุกคนจะปลอดภัย..”
   “..มันน่าจะเป็นเรื่องที่เราตกลงกันได้ไม่ใช่เหรอ?.” พี่กันย์เอียงคอน้อยๆสีหน้าครุ่นคิด แต่มือที่ถือมีดเริ่มตั้งการ์ดพร้อมโจมตีอีกครั้ง
“ นึกว่าจะคุยกันรู้เรื่องซะอีก..พี่ไม่ยังอยากทำร้ายคนที่ไม่เกี่ยวข้องนะ..”
   “..สายไปแล้วล่ะครับ..” ผมได้แต่แสยะยิ้ม เหลือบมองข้างหลังที่มีแค่ไม้กวาดทางมะพร้าวและไม้กวาดดอกหญ้าแขวนไว้ ไร้อุปกรณ์มีคมหรือมีพร้าใดๆปรากฏ
“..ตั้งแต่พี่บอกเรื่องทั้งหมดกับผม..มันก็เกี่ยวกับผมเต็มๆแล้วล่ะ..”
   “.........”
   “..แล้วอีกอย่าง..พี่ก็อยากเอาผมมาเกี่ยวตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง?..พี่ไม่ได้แค่อยากจะเป็นหัวหน้าแกงค์..แต่อยากเอาใครบางคนกลับมาด้วยต่างหาก..ก็แค่ใช้เรื่องนี้เป็นบันใดแค่นั้นเอง..กระทั่งที่เล่าให้ผมฟังก็ตั้งใจจะใช้ผมด้วย..ไม่งั้นจะให้
ไอ้นี่กับผมทำไม?..” ผมเอื้อมมือไปในกระเป๋ากางเกง หยิบเอารูปถ่ายในกระเป่าออกมาชูข้างหน้า.. ทำให้พี่กันย์ชะงักไปเล็กน้อย..ไม่ผิดแน่..ถ้าการได้เป็นหัวหน้าแกงค์ ล้มพี่โตกับพี่วิทย์ได้หรือไม่ก็ทำให้สองคนนั้นถูกย้ายไปแดนอื่นได้แล้วล่ะก็..พี่กันย์จะเอาเมฆกลับมาอยู่กับตัวเองอย่างนั้นสิน่ะ
   “..ก็ว่าแล้ว..ว่าคนที่มาอยู่ในนี้ ไม่นานก็เปลี่ยนไปทุกคน..” พี่กันย์เอ่ยช้าๆ..แล้วหรี่ตาลง
“..จากเดิมที่เคยซื่อๆ..ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วสิน่ะ..ก็อุตส่าห์ใจดีด้วยไม่อยากให้ลำบากแท้ๆเชียว..”
  “..ไม่ทันแล้วล่ะครับ..” ผมยิ้มให้อีกฝ่าย หยิบไม้กวาดมาถือไว้ในมือให้มั่น กวาดตาหาองศาหลบและฟาดกลับอย่างระแวดระวัง
   “..อืม..” พี่กันย์ยิ้ม..แต่ดวงตาวาววับ..เริ่มขยับตัวและง้างมือขึ้น..
   “...ผมเปลี่ยนไปแล้ว...”
  เราทั้งสองคนยิ้มให้กันอีกครั้ง ก่อนที่พี่กันย์จะพุ่งพรวดเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว มือข้างที่ถือมีดนั้นพุ่งเข้ามาหา..เร็วจนขยับตัวหนีเกือบไม่ทัน..
     ผมรู้สึกว่าหัวใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อเห็นชัดๆว่ามีดที่พุ่งเข้ามาเฉียดพุงตัวเองไปแค่นิดเดียวจนนึกเสียวไส้  ผมรีบขยับตัวหนี มือก็ง้างไม้กวาดทางมะพร้าวในมือตวัดใส่ท้ายทอยพี่กันย์..เสียแต่เขาก็หลบทันและกระโดดห่างออกไปอีก นั่นล่ะ..ถึงเป็นโอกาสของผม ให้เปลี่ยนความหงุดหงุดจากเรื่องที่รู้เอามาเป็นพลังงานเรื่องนี้ แค่มองหน้าพี่กันย์แล้วเหมือนมีลิ้งค์ไปถึงหน้าของอีกคน..ไอ้พี่โตที่ป่านนี้คงไปซัดกับพวกนั้นนัวเนียหลายตุบแล้วแน่ๆ..แต่มาปิดเรื่องนี้ไม่ให้ผมรู้นี่..มันน่านัก..
     ผมง้างไม้กวาดในมือสุดแรงและ...ออกแรงทั้งฟาดทั้งตีแบบไม่ลืมหูลืมตา ทำเอาพี่กันย์หน้าเสีย เพราะมีดของเขา
จะจัดการคนได้ก็ต่อเมื่ออยู่ใกล้แต่เล่นโดนไม้กวาดทางมะพร้าวไล่ฟาดอยู่ทุกครั้งที่ขยับตัวจนไปไหนไม่ได้อย่างนี้ จะเข้ามาหาผมได้ยังไง..
   “..เฮ้ย...ใจเย็นสิ..” พี่กันย์ร้องบอกผมที่ยืนถือไม้กวาดฟาดงวงฟาดงาใส่เขาฝ่ายเดียวอย่างหวั่นๆ..เพราะตอนนี้ที่ผมถือคือส่วนด้ามไม้กวาด ไอ้ส่วนปลายที่เป็นทางมะพร้าวแหลมๆยาวๆน่ะหันไปทางอีกฝ่าย ไม่อยากจะคิดเหมือนกันว่า
ถ้าหลบไม่ทัน แล้วมันไปถูกใส่หน้าหรือทิ่มตา..จะเกิดอะไรขึ้น..
   “...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้พี่ไป !” ผมตะโกนใส่อย่างดุเดือด หมุนตัวประจัญหน้าพี่กันย์ที่พยายามเดินเข้าหาทางด้านหลังที่เป็นจุดอ่อนอยู่ตอนนี้ ผมเริ่มถอยหลังไปยังด้านหน้าที่ไม่มีหลังคากันฝน ทำเอาน้ำฝนเริ่มสาดใส่หน้า
  “..แล้วจะให้พวกนั้นซัดกันจนตายรึไง?”..พี่กันย์ยังตะโกนใส่ ท่าทางจะไม่พยายามเข้ามาประชิดตัวผมแล้ว ถามยังต้องคอยหลบไม้กวาดที่จะฟาดใส่ทุกๆสามวิอีก
   “..ก็ให้พี่ไปบอก มันก็ตายเหมือนกันนั่นล่ะ..” ร้องตอบไปทันควัน ทำมาบอกว่าไม่กลัวพวกนั้นตายรึไง..ให้พี่กันย์
ไปบอกผู้คุมเรื่องก็คงจบไม่ต่างกัน รอให้พี่โตไปเคลียร์ให้ได้ซะยังจะดีกว่า..
    พี่กันย์ยืนละล้าละหลัง เมื่อเห็นว่าเข้าใกล้ผมไม่ได้ ก่อนจะกัดฟันกรอด หันหลังวิ่งไปทางประตูใหญ่ที่เป็นที่ประชุมของผู้คุม เฮ้ย !..
   “...พี่กันย์...หยู๊ด...” ผมร้องลั่น วิ่งพรวดไปกั้นสุดชีวิต ไม่อยากคิดว่าถ้าผู้คุมรู้เรื่อง แล้วออกมาจัดการ พวกพี่โตจะโดนหนักแค่ไหน ยังไงก็ไม่ได้..ยังไงก็ให้ไปไม่ได้ว้อย..
    ผมถลันเข้าไปกั้นจนทัน แต่ยังไม่ได้จะดีใจมือหนากลับคว้าแขนผมไว้หมับ..ใบหน้าที่เปียกด้วยหยาดฝนจ้องมองตรงมาด้วยรอยยิ้ม..แสยะ..
  “..ยังไงก็อ่อนไปอยู่ดี..” พี่กันย์ยิ้ม ก่อนจะเอามืออีกข้างง้างขึ้น เผยให้เห็นคมมีดที่วาววับในมือ..
     ผมเบิกตากว้าง พยายามสลัดแขนให้หลุดแต่ยังไงก็ทำไม่ได้ มองเห็นฝ่ามือที่เข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ เป้าหมายคงอยู่
ที่ลำคอไม่ก็ใบหน้า..
  ผั่วะ !
   “โอ๊ย! ” ผมร้องลั่นเมื่อปลายมีดเฉียดเข้าตรงลำคอจนเป็นทางยาว แต่การที่เอามือ ข้างที่ว่างของตัวเองไปคว้าไม้กวาดจากมือข้างที่ถูกยึดไว้ แล้วพยายามลอบเอามาไว้ข้างหลังโดยไม่ให้พี่กันย์สังเกตเห็นนี่ไม่ใช่ง่ายๆเลย ดีที่เขาจับจ้องอยู่กับลำคอและมืออีกข้างของผม เลยสามารถทำได้ เพราะอย่างนั้น ไอ้เนมเลยเขวี้ยงปลายไม้กวาดใส่หน้าผากพี่กันย์สุดแรง. พร้อมกับออกแรงยันให้ห่างตัว.. จนตอนนี้พี่กันย์นอนหงายเอามือกุมหน้าตัวเองไว้..อูย..เจ็บมั้ยอ่ะ..จะทิ่มเข้าตารึเปล่าก็ไม่รู้..
  “..โทษน่ะพี่..” ไอ้เนมบอกก่อนจะดึงมีดออกมาจากมือพี่กันย์แล้วพาดไม้กวาดใส่ตัวพี่เขาสุดแรง..ยอมรับว่าไม่อยากทำเลย...แต่จะทำไงได้..ถ้าผมไม่ทำ..เขาก็ต้องทำผม
  “.......”แต่ยังไงผมก็ใจอ่อนเกินไปอยู่ดีเพราะฟาดไปแค่สามสี่ที เห็นพี่เขากุมหน้าดิ้นกระแด่วไปไม่กี่ครั้งก็ใจอ่อน..ผมไม่อยากทำ..และสงสารคนที่โดนทำเลยลดมือลงเขวี้ยงไม้กวาดไปอีกทางอย่างยอมละมือ..

kikkapkao

ขอบคุนคราฟ

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

เนมจะได้ออกจากคุกมั้ยคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร๊าบบบ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

Bigdor7

เยี่ยมยอดไปเลย

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ดีมากสองสาว

pt200

ขอบคุณครับ

Aapp

ขอบคุณคับ

takeshi

ขอบคุณมากมาย

freezz

เนม เก่งมาก