OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 73

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“..ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว..จำได้ไหมที่บอกผม..ไอ้ที่บอกว่าขอให้อยู่ข้างๆในความหมายของพี่มันคืออะไร?..”
    “....หือ?...” หน้าตาคนฟังมันคงออกแนว..มึงจะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรตอนนี้..ล่ะมั้ง..
    “..บอกตามตรงน่ะ..จากการกระทำของพี่ที่ผ่านมา..”ผมหรี่ตาลงช้าๆ..อย่างครุ่นคิด..
“ ทำให้ผมคิดว่าไอ้การอยู่ข้างๆ..ที่พี่ทำ..มันก็แค่อยากได้ใครสักคนมานอนกก..ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากกว่านั้น...”
   “..........”
“...แต่ที่ผมต้องการ..ไม่ใช่แบบนี้...ถึงปากพี่จะบอกว่าไม่ใช่ แต่การกระทำมันก็เป็นไปแล้ว..ไม่เห็นจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้...ก็แค่มีสิทธิมาทำอะไรๆกับตัวผม..ตามใจชอบ...มันก็แค่นั้น...”
   “..หมายความว่าจะเลิก...” พี่โตหรี่ตาลงช้าๆ มองหน้าผมด้วยดวงตาที่เข้มขึ้น..
   “...จะเลิกได้ยังไง..” ผมฟังแล้วอยากหัวเราะ แต่ก็ขำไม่ออก
“ ผมกับพี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ..พี่ก็ยังมีแฟนของตัวเอง...” ผมยิ้มออกมาอย่างเยาะหยันตัวเอง
“...และไม่ได้ทำให้ผมรู้สึก ว่าตัวเองสำคัญอะไรกับพี่เลย ........ถึงปากคุณจะบอกว่าผมสำคัญกับคุณ..แม้จะไม่รู้ว่าฐานะไหน แต่การกระทำของคุณน่ะ..ทำให้ผมคิดได้แต่...แค่ว่าผมไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณเลย..”
   “..........” พี่โตนิ่วหน้ากับสรรพนามที่เริ่มห่างเหินซึ่งผมหยิบยกมาใช้..นั่นทำให้ผมยิ้มออกมา..เมื่อรู้สึกว่าทำให้คนฟังได้รู้สึก...อะไรกับสิ่งที่ผมพูดเสียบ้าง..
    “..มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ผมจะหยิบมาเรียกร้องความสนใจหรือเอามาอ้างได้ใช่มั้ยล่ะ...แต่รู้ไหม? ที่คุณทำวันนี้น่ะ..มันทำให้ผมรู้สึกแย่ว่ะ..คนอื่นเขามองเห็นว่าเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย..ไม่รู้หรอกน่ะว่าในคุกที่ผมเพิ่งจะได้เข้ามาเนี่ย..มันมีกฏเกณฑ์หรือข้อห้ามอะไรที่วางไว้ไม้ให้ลูกพี่อย่างคุณ..ทำอะไรกับลูกน้องได้บ้าง..”
  “...แต่ผมแค่อยากจะถามให้คุณได้ลองคิด...ว่าการที่คุณให้คนที่ไม่รู้อิดโหน่อิเหน่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยไปต่อสู้เพื่อคุณ หรือไปทำอะไรตามที่คุณสั่งจนบาดเจ็บ..หรืออาจจะตายเนี่ย..ค่าตอบแทนของพวกเขามีแค่การได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขท่ามกลางการอยู่ใต้เงาของคุณแค่นั้นเหรอ?..ไม่คิดว่าเขาจะอยากรู้หรืออยากมีส่วนร่วมอะไรบ้างรึไง?..ผมที่เพิ่งมาอยู่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะจะพูดอะไรได้มากหรอกน่ะ..แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่คุณปิดไม่ให้เรารู้ แล้วให้เราไปรู้จากคนอื่นน่ะ ไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย มันทำลายความเชื่อใจ..มันเหยียบลงไปบนความไว้ใจที่เรามอบให้..”
   “..มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย....นอกจาก...รู้สึกแย่..และ..ไม่ไว้ใจคุณอีกต่อไป..”
    “..ถ้านั่นเป็นความรู้สึกของเรา ที่มึงว่า..แล้วตัวมึงล่ะ..รู้สึกยังไง...” พี่โตออกปากถามผมหลังจากเงียบไปนาน...ผมหรี่ตาลง..ฟังคำถาม ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
    “..ก็รู้สึกว่าพี่ไม่ให้ความสำคัญกับผม และไม่สนใจจะบอกเล่าอะไรให้ผมเลย เป็นแค่ปลิงที่เกาะอยู่บนตัวควายโดย
ที่ไม่รู้เลยว่าควายตัวนั้นคิดยังไง..และสักวันก็อาจจะถูกสลัดลงไปโดยที่ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกัน..”
    “........... “ ไม่รู้ว่าพี่โตจะเข้าใจไอ้เรื่องที่ผมเปรียบเทียบรึเปล่า แต่รู้แน่ว่าไม่ได้ดีใจที่ถูกเปรียบเทียบว่าตัวเองเป็นควาย..
   “..นั่นทำให้ผมคิด...ว่าผม...ไม่ได้มีความสำคัญอะไร...และไม่ต้องอยู่ข้างๆก็ได้...ไม่ใช่รึไง?..”
   “...นั่นก็จริง...” พี่โตรับคำด้วยรอยยิ้ม.. ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาและกระชากแขนผมให้ถลามาแนบอกตัวเองแรงๆ..
   “..แต่ช่วยไม่ได้...ที่ควายอย่างกูไม่คิดจะสลัดปลิงอย่างมึงไปไหน...”
   “..นี่....ที่ผมพูดมันไม่ได้ซึมเข้าสมองเลยรึไง !” ผมตะโกนกรอกหูพี่โต ดิ้นกระแด่วๆอยู่ในอ้อมแขนที่รัดตัวเองแน่นๆ..
   “..ไม่รู้สิ ..ยอมรับว่ามึงนี่ท่าจะไปฝึกพูดสุนทรพจน์มา..พูดจาสุภาพแต่บาดใจฉิบหาย..” พี่โตหัวเราะ แล้วออกแรงรัดผมแน่นขึ้นอีกจนกระดุกแทบหัก..
“..แต่ว่า..โทษน่ะเว้ย....นักโทษอย่างกูน่ะ ฟังภาษาแบบนั้นแล้วไม่ได้เข้าใจมากขึ้นไปกว่าคำพูดที่มึงบอกกูว่าเป็นปลิงติดอยู่บนตัวควายหรอก..”
    “...นี่....ก็หัดคิดบ้างสิ..ผมไม่พอใจน่ะ ทุกคนก็ด้วย ทำไมทำเหมือนระ.... !” ผมพยายามบิดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง แต่ก็ทำได้แค่พยายามเพราะยังไงมันก็หลุดออกมาไม่ได้ซักนิด..
    “...เหอะ...ก็แค่พูดว่างอนกูที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย แค่นั้นก็จบแล้ว..” พี่โตหัวเราะ แล้วคลายอ้อมแขนที่เขย่าตัวผมไปๆมาๆได้ในที่สุด ก่อนจะผลักผมจนเซถลา
  ตุ๊บ !..
  ผมครางโอดโอย..มือกุมหลังตัวเองที่อาจจะหักได้เพราะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างแรง ดีที่ไม่ใช่พื้นปูนแต่เป็นพื้นดินผสมกับแกลบดำและปูนขาว...มันเลยนุ่มกว่าที่คิด..
   “...หึหึ..ไอ้ดอกเตอร์..นอนอยู่ตรงนั้นแหละ..เดี๋ยวนักโทษอย่างกูจะแถลงทุกความสงสัยของมึงให้กระจ่างเลย..” เอ่อ...ถ้อยคำแบบนั้นมันไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยซักนิด เพราะตอนนี้...ร่างทั้งร่างของไอ้พี่โตก็กระโจนขึ้นมาคร่อม เอาเข่าทั้งสองข้างกักไว้ไม่ให้ผมขยับไปไหน..
    “..เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่...อื้อ...” ผมอ้าปากจะท้วง แต่พี่โตก็เอามือปิดปากผมไว้ และแสยะยิ้มทีทำเอาขนลุกวาบ..
   “..เหอะๆ...ทำกูหงุดหงิดตั้งแต่ไอ้คุณๆผมๆนั่นแล้ว..แสลงหูจริงๆ...”เสียงกระซิบนั้นทำเอาเสียวสันหลังวาบ ผมหันไปมองซ้ายมองขวา พยายามมองหาคนหรืออะไรก็ได้ที่น่าจะอยู่แถวนี้..แต่เปล่าเลย..ไม่มีใครอยู่ซักคนเพราะตอนนี้ฝนตกหนักแบบนี้ จะมีก็แต่ไอ้บ้าเท่านั้นแหละที่จะโผล่ออกมาเดินท่อมๆอยู่...
   “..อ๊าก..อย่าน่ะเว้ย เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าหรอก พี่โต..หยู๊ด..” ผมร้องลั่นเสียงแต่พี่โตไม่ได้สนใจจะฟัง คนตัวโตเอามือปิดปากผมไว้อีกรอบ และเริ่มสาธยายความหงุดหงิดออกมาท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมากระทบใบหน้าผมและร่างกายที่ทาบทับอยู่..
   “..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...
ไอ้เนม...”
  ถ้อยคำที่รู้เอาก็ตอนสายไปแล้วยิ่งชวนให้ผมช็อคมากกว่าเดิม สายตาที่เลือนรางเพราะหยดน้ำฝนที่ตกลงมาใส่หน้ามองเห็นพี่โตยิ้ม...และ...เริ่มปฏิบัติการล่อฟ้าผ่าทั้งกลางวันแสกๆอย่างรวดเร็ว...  อ้าก ผมจะไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว
Imprison 58: สายฝน
    สิ่งที่ถืออยู่ในมือ..มันหนัก...หนักอย่างที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นได้ ราวกับรูปถ่ายเพียงรูปเดียวจะเป็นดั่ง..ก้อนหินก้อนใหญ่ๆสักก้อน..
   ถ้าหากเป็นก้อนหิน..ได้จริงๆก็คงดี เพราะหากเป็นก้อนหิน ก็คงเขวี้ยงมันไปง่ายๆ ทิ้งมันไปเพราะมันไร้ค่า..เพราะมันไม่ใช่ของที่สำคัญ..ของสำคัญที่...
   น้ำใสๆไหลกระทบกับฝ่ามือเย็นชืดและขาวซีดช้าๆ เสียงน้ำกระทบหลังคาดังขึ้นเบาๆ..เป็นจังหวะราวกับบทบรรเลงราวกับท่อวงทำนองดนตรี..ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน..และ...เสียงกลั้นสะอื้นในลำคอของ..คนที่อยู่ข้างกาย...
   น้ำใสๆที่กระทบกับฝ่ามือไม่ได้เย็นจัดเช่นที่เคยสัมผัส ทว่ามันกลับอุ่นร้อน..เพราะมันไม่ใช่น้ำฝน.ไม่ใช่ของแบบนั้น แต่เป็นน้ำตา..ที่ไหลลงมาช้าๆ ตามร่องฝ่ามือที่พยายามจะ..ปิดมันไว้..
  ..เขาหลับตาลงช้าๆเหมือนไม่อยากเห็น ไม่อยากมองอะไร..ไม่อยากได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เสียงหายใจที่ราวกับเป็นคำถาม หรือเสียงน้ำฝนที่ยังคงสาดกระทบหลังคา..ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น...
   รูปใบเล็กๆนี่มันอะไรกัน..? วิทย์ได้แต่แสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน..เยาะเย้ยตัวเองที่ไม่รู้อะไรเอาเสียงเลย..ไม่รู้อะไรบ้างเลย..ไม่รู้..กระทั่งความจริงที่ควรจะรู้มาตั้งแต่ต้น..
...ความรัก...หรือจะเทียบกับความผูกพันและความเชื่อใจ..
ความรักของเขา..ที่เหมือนกับเงาที่สัมผัสไม่ได้ หรือจะสู้กับความผูกพันและความเชื่อใจที่คนสองคนมามาให้กันตลอดเวลา..
   ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของคนสองคนในภาพสีซีดจาง..เวลา...ที่ไม่มีเขา..ไม่มีใคร..นอกจากคนทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าตนเองตอนนี้..
   ยากจะปฏิเสธได้ว่า..คนที่เข้ามาแทรกกลาง..คือเขา...คือตัวเขาคนนี้..
ฝ่ามือที่บีบมือของเขาแน่นขึ้นทำให้เขาได้แต่ยิ้มหยัน..มองไปยังคนที่กุมมือเขาไว้..บีบมือ..ของเขาแน่นขึ้นราวกับจะวอนขอ..ให้อยู่แนบข้าง..ทั้งที่เจ้าตัวยังก้มหน้าร้องไห้ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากฝ่ามือตัวเองหล่นมายังมือของเขา..
..กำลังพยายาม..จะทำอะไร?..จะยื้ออะไร?..จะ...ทำใจ..อยู่งั้นเหรอ?
   รู้สึกว่าลมหายใจยามที่ตัวเขาสูดมันลึก..นั้นช่างสั้นไหว รู้..รู้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ รู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เรื่องที่พูดคุย ตกลงกันมาก่อนหน้านี้มันก็แค่คำเตือน ก็แค่ข้ออ้าง..แค่กล่าวถึงสิทธิ์ที่ตนพึงจะมี..สิทธิในตัวคนๆหนึ่ง..ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสามารถตกลงกันได้ง่ายๆหรอก เพราะหากตกลงกันได้ง่ายๆ...หากจะลืม..หรือตัดใจกันได้ง่ายๆ...ตัวเขา...ก็น่าจะ..ทำ...มันไปได้แล้ว..
   ที่ทำได้ก็แค่พยายามจับเชือกในมือของตนให้แน่น..โดยไม่สนใจว่ากองเชือกที่พันกันยุ่งเหยิงนั้นจะถูกดึงให้ตึงขึ้น..จนใกล้จะขมวดเป็นปม..
   ก็แค่ทำเป็นหลับตาลงข้างหนึ่ง..มองเพียงเส้นเชือกที่ตนเองถือไว้ในมือ ไม่ได้มองกองเชือกที่กำลังขมวดเข้าหากันช้าๆ..กระตุกดึงให้พวกเขา..ทั้งสามคน ที่พยายามจะดึงมันมาหาตนเองต้องถูกดึงกลับ..และแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น จนกว่าจะแก้ปมเชือกที่ขมวดเข้าหากันได้..
  และตอนนี้..ที่ไม่มีทางให้ไปต่อ..เมื่อเส้นเชือกถูกขึงจนตึงร้าว สิ่งที่ทำได้ ก็คือ...ตัด....ทิ้งไปเสียหนึ่งข้าง..
....ถ้าไม่ทำแบบนั้น..ก็ไม่อาจจะไปต่อได้..ถ้าไม่ทำแบบนั้น เส้นเชือกที่ตนถือไว้..ปลายเชือกที่ตวัดเข้าหาตัว..จะพันรัดลำคอตนเองเสียจนขาดใจตาย..
   “...ร้องไห้ทำไม..ร้องไปฝนก็ไม่ได้หยุดตกหรอก..” เขาก็แค่เอ่ยประโยคที่..งี่เง่าที่สุดออกมา วิทย์เงยหน้าขึ้นมาสายฝน ที่ตอนนี้ก็สาดกระหน่ำรุนแรงขึ้นทีละนิด...
    “...ก็ไม่ได้อยากจะให้หยุดซักหน่อย..” เสียงพูดนั้นอู้อี้กับมือของตัวเอง ทำให้คนฟังยิ้มออกมา วิทย์อยากจะเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนิ่มๆของเจ้าตัวเบาๆสักครั้งอย่างที่เคยทำ..แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด..เพราะเขาไม่อยากจะ..กระตุกปมเชือกที่อยู่ในมือตนเองให้รัดแน่นขึ้นอีก..
     “...งั้นก็หยุดร้องซะสิ...” วิทย์ตอบแล้วดึงมือข้างที่ถูกกุมไว้ออกเบาๆ...ได้ยินเสียงเจ้าตัวสะอื้นกระชั้นในลำคอถี่ขึ้นมาแล้วอดสงสารไม่ได้..
“...หยุดร้อง..แล้วมาคุยกัน..นะ..”
   “...ผม....” เมฆพยายามปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง มือข้างหนึ่งก็พยายามจับฝ่ามือที่เคยเกาะกุมไว้..แต่ที่คว้าได้..กลับเป็นฝ่ามือที่กำรูปนั้นไว้แน่นแทน..
   ยอมรับว่าลมหายใจสะดุด..เมฆเบือนหน้าไปมองเจ้าของฝ่ามือที่ยิ้ม..ยิ้มมาให้อย่างเพลียๆ..อาจจะเพราะเหตุที่ร่วมทะเลาะวิวาทด้วยก็ใช่..หรืออาจจะเพราะเรื่องนี้มันช่างหนัก..และเหนื่อยหัวใจเหลือเกิน..
      อยากจะเข้าไปกอดแน่นๆแล้วบอกว่าให้มั่นใจ..มั่นใจในตัวเขาและสิ่งที่เขาจะทำ..แต่ทว่า เมื่อมองไปยังข้างกาย..ใบหน้าที่อาบเลือดและเปื้อนรอยยิ้ม...รอยยิ้มอันหม่นเศร้าก็ทำให้หัวใจกระตุกไหว..
   ก้มมองกระดาษสีซีดในมือของคนที่เขารัก..ยอมรับว่ารูปนั้น...มันสั่นสะเทือนหัวใจตนไม่น้อย..รูปที่ตัวเขายืนเคียงข้างพี่ชายที่เพิ่งจบมัธยมต้น ด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอันไร้เดียงสา..รอยยิ้ม ที่หายไปจากใบหน้าของเขานานแล้ว..
   ภาพที่ทำให้ความรักและความทรงจำในหัวใจถูกกระตุ้นขึ้นมา..ภาพที่ทำให้ตัวเขาต้องร้องไห้...เพราะไม่อาจจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้ไปได้..จะย้อนเวลากลับไปแก้ไข หรือจะกลับไปเปลี่ยนหัวใจตัวเองให้รักและผูกพันกับคนๆเดียว..ต่างก็เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น..
    “พี่ชาย” ของเขา..ทำมันลงไปเพื่อเอาตัวเขากลับไปอยู่ในอ้อมกอด...ผู้ชายที่เขารัก ได้เพียงแต่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนล้า..และหวังว่าทุกสิ่งมันจะจบลงตรงนี้เสียที..เมฆหลับตาลงช้าๆ..น้ำตาที่ถูกเช็ดจนแห้งเหือด ยังไม่วายกลิ้งหล่นออกมาจากหางตาจนได้..  ถามว่ารักใคร..คำตอบของเขายังคงเป็นเช่นเดิม..แต่ถ้าถามว่าใครสำคัญกว่า..เขาไม่อาจจะตอบได้เลย
     “ เช็ดน้ำตาสิ...” พี่ชาย..บอกเขาเบาๆ พลางเอื้อมมือเพื่อจะเช็ดหยดน้ำตาที่เอ่อไหล แต่ก็ชะงัก เพราะนึกได้ว่ามือของตนเองเปื้อนเลือด รังแต่จะทำให้หน้าเขาเปื้อนมากขึ้น..
   “..ขี้แยเอ๊ย..” วิทย์หัวเราะขึ้นเบาๆพลางล้อเลียนเขา แม้เสียงหัวเราะที่ออกมาจะไม่ได้เต็มไปด้วยความสุขเช่นที่ควรเป็นก็ตาม..สายตาของวิทย์มองมาและเฝ้าบอกให้เขาเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆ..
    นั่นอาจจะเป็นความแตกต่างของสองคนนี้ก็ได้..เมฆเอื้อมมือเช็ดน้ำตาตัวเองพลางคิดเงียบๆ..กับพี่ชาย..พี่ชายจะปกป้องและทำทุกอย่างให้กับเขาจนแทบไม่ต้องมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร..แต่กับวิทย์น่ะไม่ใช่..เขาก็ยังคงขี้แกล้ง
ชอบเย้าแหย่และปล่อยให้เขาทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ.. มีเพียงสายตาที่คอยมองมาให้กำลังใจเงียบๆเท่านั้น..
..มันเป็นความแตกต่างของชายสองคนที่เขาต่างก็ขาดไม่ได้ทั้งคู่..
  เสียงขยับตัวและเสื้อผ้าที่เสียดสีข้างตัวดังขึ้นเบาๆในความเงียบ วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ..ขณะที่วางรูปนั้นลงบนมือของเมฆ..มองแววตาและท่าทางของเจ้าตัวขณะที่รับมันมา..แล้วก็ได้แต่ถอนใจ..
...จะทำยังไง...ถึงจะตัดเชือกที่กำลังรัดลำคอของพวกเขาให้ขาดลงได้นะ..

    หรุบตามองพื้นซีเมนต์เปื้อนฝุ่นผงและรอยฝ่าเท้า..ก่อนจะมองไปที่ชายอีกคน..ซึ่งกำลังจ้องมองเมฆตาไม่กระพริบ..
   ดวงตาคู่นั้นก็ยังไม่มองมาที่เขาเหมือนเดิม..มันจับจ้องไปยังดวงตาของคนที่ข้างกายเขาเมฆก็กำลังจ้องภาพนั้น สลับกับใบหน้าของเจ้าตัวไปมา..  วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเพลียๆ...ไม่มีใครมองมาที่ตัวเขา... ไม่มีใครเห็นแววตาของเขา..
     ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้น...ยามที่เขาเจ็บปวดหัวใจแทบสลายเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกับหญิงสาวที่ตนรักกำลังโอบกอดแสดงความรักกันอยู่..เขาจำได้ว่าตัวเองมองทั้งคู่อยู่ตรงนั้น..ทั้งคู่ที่ยังคงสบตากันและกันอยู่แม้จะเป็นห้วงสุดท้ายของชีวิต.....จะว่าไปแล้ว..มันอาจจะเป็นเวรกรรม

asd

ขอบคุณครับผม

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

backsp

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณมากครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ยากจะทำใจนะ เมฆ

pt200

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

ขอบคุณคับ