OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 74

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
    หรุบตามองพื้นซีเมนต์เปื้อนฝุ่นผงและรอยฝ่าเท้า..ก่อนจะมองไปที่ชายอีกคน..ซึ่งกำลังจ้องมองเมฆตาไม่กระพริบ..
   ดวงตาคู่นั้นก็ยังไม่มองมาที่เขาเหมือนเดิม..มันจับจ้องไปยังดวงตาของคนที่ข้างกายเขาเมฆก็กำลังจ้องภาพนั้น สลับกับใบหน้าของเจ้าตัวไปมา..  วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเพลียๆ...ไม่มีใครมองมาที่ตัวเขา... ไม่มีใครเห็นแววตาของเขา..
     ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้น...ยามที่เขาเจ็บปวดหัวใจแทบสลายเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกับหญิงสาวที่ตนรักกำลังโอบกอดแสดงความรักกันอยู่..เขาจำได้ว่าตัวเองมองทั้งคู่อยู่ตรงนั้น..ทั้งคู่ที่ยังคงสบตากันและกันอยู่แม้จะเป็นห้วงสุดท้ายของชีวิต.....จะว่าไปแล้ว..มันอาจจะเป็นเวรกรรม
กรรมที่ไปทำร้ายคนอื่น..พรากชีวิตผู้อื่น...กรรมที่ไปทำคนที่กำลังรัก..อาจจะส่งผลให้เขา...ตัวเขาที่สุดท้าย..ก็คว้าสิ่งที่เรียกว่าความรักมาครอบครองไม่ได้เสียที...
   หรือบางที...คนที่ต้องตัด...ก็คงเป็นตัวเขาเอง..
     วิทย์ผุดลุกขึ้นยืน มองข้างหนึ่งปัดกางเกงตนเองช้าๆ ไม่ได้สนใจว่าฝุ่นผงมันจะไปปัดถูกกบาลใครบ้างเพราะมันไม่ได้สลักสำคัญอะไร..เขาทำท่าจะเดินออกไป..แต่มือก็ถูกคว้าไว้..
...ด้วยฝ่ามือสองข้าง..
     วิทย์เลิกคิ้ว..จ้องมองฝ่ามือที่ฉุดแขนตัวเองไว้อย่างไม่เข้าใจ..มือซ้ายที่ถูกจับไว้ด้วยมือของเมฆ..ไม่ได้ทำให้เขาประหลาดใจเท่ามือขวา..ที่ไอ้กันย์กำลังใช้มือเปื้อนเลือดของตัวมันเองจับมือของเขาไว้..
...ผ่านวินาทีแห่งความสงสัยและดีใจเพียงชั่ววูบ..ความหงุดหงิดก็เข้ามาแทนที่..กับน้องชายสุดที่รักนี่ไม่ยอมให้เปื้อนอะไร แต่กับตัวเขานี่ต่อให้เลือดหรืออะไรก็ไม่สนใจซินะ..
  สลัดมือมันทิ้งบอกตัวเองว่าน่าจะรู้ดี...เพราะแต่ไหนแต่ไร คนที่ถูกทะนุถนอมรักใคร่ ก็ไม่ใช่ตัวเขาอยู่แล้ว..
     “ ทำไมชอบเดินหนีไปก่อนอยู่เรื่อย..” เมฆเป็นฝ่ายถาม..แต่วิทย์ก็เหลือกตาขึ้น เป็นใครก็เถอะ เห็นท่าทีรักใคร่ กันจะเป็นจะตายแบบนั้น ไม่เดินออกมาก็หน้าด้านเต็มทน..
   “..ยังจะถาม..” วิทย์ตอบงึมงำในลำคอ พลางถอนหายใจเฮือก
“ ไม่ไหวน่ะเมฆ..มึงจะอยู่กับกูทั้งที่ทำตาหวานใส่พี่ชายสุดที่รักของตัวเองแบบนี้เนี่ย..ขอเหอะ..”
    “..ก็มัน...”
    “..ถ้ามึงบอกว่าชิน กูนี่ล่ะจะเอามะเหงกประเคนใส่หัวมึง..” วิทย์สวนขึ้นมาพลางถอนหายใจเฮือกแล้วจ้องหน้าเจ้าตัวตรงๆ
   “..พูดตามตรงน่ะ...เมฆ...ถ้า..มึงยังตัดสินใจอะไรไม่ได้อยู่แบบนี้..กูก็ไม่อยากจะอะไรกับมึงมากแล้วน่ะ..” วิทย์บอกออกมา เขาถอนใจเฮือกๆราวกับได้ระบายอะไรซักอย่างออกไปให้พ้นๆสมอง
“ ส่วนมึง..ไอ้กันย์...ขอเหอะว่ะ..จะทำอะไรก็ไว้หน้ากันบ้าง..ไม่ใช่อยากจะก่อเรื่องก็ทำ อยากจะแย่งแม่งก็แย่ง..เคยเห็นหัวหรือสนใจใครนอกจาก..เอ้อ..ไม่สิ...ไม่ต้องถามก็รู้ มึงก็เห็นได้แค่หัวเดียว..”
  ว่าแล้วก็อดจะแสยะยิ้มออกมาไม่ได้..ยิ้มสมเพชตัวเองที่จนถึงตอนนี้..ถึงจะเริ่ม..คิด...เริ่มจะจดจำได้ถึงความรู้สึกรัก
ไอ้เมฆที่มากขึ้นเรื่อยๆ..แต่ไอ้ความฝังใจ..ที่ตัวเขามีต่อไอ้กันย์ก็ใช่จะหายไปไหน..
...ใช่ว่าจะมีแค่ไอ้เมฆที่หลายใจ..เขาก็หลายใจพอกัน..
  เพราะงั้นต่อให้เมฆหรือไอ้กันย์ออกไป..ผลมันก็เหมือนเดิม สู้เขาออกไปจากตรงนี้เสียเองยังจะดีกว่า..เพราะถึงจะหลายใจรักใคร..ก็คงไม่ได้ทำให้คนอื่นต้องมาเจ็บไปมากกว่านี้อีกแล้ว..
   “ เพราะงั้นเลยจะเสียสละ..งั้นสิ..” วิทย์ฟังคำพูดของเมฆและขมวดคิ้ว ..เสียสละเรอะ..ไม่ใช่ว่ะ..กูกำลังจัดการกับชีวิตตัวเองต่างหาก
    “..แน่ใจงั้นเหรอ?..” คราวนี้เป็นคำถามของไอ้กันย์..วิทย์กำลังจะอ้าปากตอบ แต่ก็ต้องหุบปากลงเพราะสายตาคู่นั้นกำลังจ้องคำตอบจากเมฆ ไม่ใช่เขา..
     “..ผมยังยืนยันเหมือนเดิม..เหมือนที่เคยเป็นนั่นแหละ..ต่อให้พี่วิทย์จะไม่รักผมแล้ว..มันก็ยังเหมือนเดิม..” คำตอบ
ของเมฆทำให้เขาขมวดคิ้ว..ไม่ต่างกันไอ้กันย์ แต่มันทำสีหน้าเจ็บปวดเสริมเข้าด้วย..
    “..ทั้งที่...”
    “ ผมรู้..” เมฆตอบ หยุดคำพูดของกันย์ไว้แค่นั้น
“ ผม..ยังรักพี่..รักพี่ที่เป็นพี่ชายของผม คนที่ผมรัก รักมากๆ.. และผมก็ยังรักพี่วิทย์..รักอย่างที่ผมเป็นมาตลอด..”
    “..ตอนนี้ขึ้นอยู่กับพี่แล้วล่ะ..พี่วิทย์..ว่าจะเลือกใคร ระหว่างผมกับพี่กันย์..”
    “ หา?..” ถ้ากินอะไรอยู่ สารภาพว่าวิทย์ต้องขย้อนมันออกมาแน่นอน ชายหนุ่มจ้องหน้าเมฆสลับกับกันย์อย่างตกตะลึง หัวใจเต้นแรงเหงื่อซึมชื้นขึ้นเรื่อยๆ..ก็..คำถามที่ส่งตรงถึงตัวเขานั่นมันอะไร เขาจ้องมองหน้าเมฆด้วยอารมณ์ตื่นๆปนตกตะลึงไม่น้อย..หรือ...หรือว่าเมฆจะรู้แล้วว่าเขากับไอ้กันย์เคย..หรือว่าไอ้กันย์จะเป็นคนบอก..แต่จะเป็นไปได้เหรอในเมื่ออีกฝ่ายน่ะเกลียดเขาขนาดนั้นและ..ถ้าบอกไปเมฆมันจะไม่โกรธหรือไง?..
   “..ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกน่า...แค่บอกว่าจะเลือกผม..หรือจะกลัวพี่กันย์มายุ่ง จนเลือกจะหนีออกไปอย่างที่พี่ทำเมื่อกี้น่ะ..”เมฆบอกด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ..แต่คนฟังอย่างวิทย์นึกโล่งอก..นึกว่าจะรู้เรื่องที่เขากับไอ้กันย์มัน...เฮ้อ....
    “..ไม่ต้องมาแอบกัดกูเลยน่ะ..” วิทย์จ้องหน้าคนถามแล้วเอื้อมมือไปคว้าเจ้าตัวเข้าใกล้
“ เสียใจด้วยว่ะ..กูพอใจจะกดขี่ขมเหงมึงแบบนี้ต่อไปล่ะ..คราวนี้ถ้าอยากร้องของความช่วยเหลือ ก็เชิญพี่ชายที่รัก”ของมึงได้เลย..”
   “..ปากเสียว่ะ..” เมฆบ่น แต่ก็ยอมให้เขาเล่นหัวโดยดี วิทย์หันไปมองหน้ากันย์..เจ้าคนถูกมองมีสีหน้าเจ็บปวด อย่างที่เขาก็รู้ว่ามันต้องเป็น..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองเขาเพียงชั่วครู่..ก่อนจะเดินไปหาเมฆ แล้วกอดเจ้าตัวไว้แน่น..
   “..ยังไงถ้าเปลี่ยนใจ..ก็มา...”
   “...อืม...ผมรู้...” เมฆรับคำเบาๆ..พลางกอดตอบเจ้าตัวแน่นขึ้น วิทย์เกาหัวแกรก อ้าปากจะท้วง แต่ก็สะดุ้งกับมือ
ของกันย์ที่ตะปบเข้าที่คอ แล้วใช้ความสามารถตามวิชาชีพที่มันเคยเรียนมากระชากผ้าพันแผลเขาออกแล้วกดปลายนิ้ว
ลงไปบนแผลนั้นโดยแรง..
   เสียงดังเพี๊ยะ.. ดังขึ้นขณะที่เมฆกำลังกอดพี่ชายต่างสายเลือดไว้แน่นทำให้คนฟังขมวดคิ้ว..กอด..ที่เขาทำด้วยความรู้สึกเต็มร้อยเป็นครั้งแรกยังทิ้งรอยอุ่น ขณะที่เขาเงยหน้ามาจากอกของพี่ชาย..มองไปที่วิทย์...ซึ่งกำลังยืนหน้าบิดเบี้ยวมือข้างหนึ่งกุมแผลบนคอไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธเคือง..
   เมฆหันมามองหน้ากันย์..พี่ชายของเขายังคงยิ้มให้ แม้มืออีกข้างที่กำลังสะบัดอยู่หลังกางเกงนั้นจะกระตุกยิก..
เมฆแสยะยิ้ม..ออกปากถาม
   “..มีอะไรที่ผมไม่รู้รึเปล่า..”
    “..ไม่...! ” ตอบพร้อมเพรียงกันทั้งสองคนพร้อมกับวิทย์ที่คว้าแขนเขาไว้ นัยน์ตาคู่นั้นหรุบตามองรูปในมือเขาเพียง
ชั่ววูบ..ก่อนจะถามออกมาเบาๆ..
   “..แน่ใจเหรอ?..”
   “..อืม..” เขารับคำเบาๆ พลางหันไปยิ้มให้พี่ชาย..นัยน์ตาคู่นั้นยังฉายแววเศร้า...แต่อย่างน้อยรอยยิ้มนั้นก็ไม่ได้โกหก..
   วิทย์ยิ้มออกมาบางๆ..ไม่อาจจะบอกได้ว่าความรู้สึกเป็นอย่างไร..มันไม่ได้โล่งสบายไร้ความกดดันอะไรแบบที่เคยคิด แต่ก็ไม่ได้หนักหนา จนหายใจไม่ออกเหมือนที่ผ่านมา..
..ถ้าเชือกที่ถือไว้..มันกำลังตึงจนจะขาด..หากตัดไม่ได้ ..ที่ทำได้ก็คงเป็นเดินถอยหลังกลับมามองไปยังปมของเชือกนั้น.. แล้วค่อยๆเดินไปจากตรงนั้นอีกครั้ง..
    ชายหนุ่มอ้อมมือคลำรอยแผลที่ถูกเล็บจิกเสียจนเจ็บแปลบและเป็นรอยแดงแล้วถอนหายใจแผ่วเบา..
  มันยังไม่จบ..ต่อให้ถอยออกมาคนละก้าว..ความรู้สึกก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี..เหลือบมองศรีษะของคนที่อยู่ข้างกาย พร้อมกับหรุบตาลงช้าๆ..คราวนี้...ไอ้กันย์มันยอม..ยอมเพราะอย่างน้อย ตนก็ยังเป็นที่รักเช่นเดิม ถือว่าไม่ได้แพ้ไปเสียจน
หมดรูป เพราะยังคงสำคัญ..สำคัญแม้จะคนละความหมาย.....แต่เขาก็รู้ดี..ว่ามันจะไม่หยุด...เส้นเชือกที่ตึงแน่นมันคลายลงก็จริง... แต่ปมที่กองอยู่ตรงนั้นมันขมวดเข้าหากันเรียบร้อยแล้ว..    พร้อมกับปลายเชือกที่มัดลำคอของพวกเขาแน่น...เหมือนเดิม..
ตอนนี้ฝนกำลังตก..    แม้จะตกไม่หนักมาก..แต่ก็ถือว่าลงเม็ดอย่างสม่ำเสมอ..พอจะให้รู้สึกเจ็บ..และจะเจ็บมากๆ...ถึงมากที่สุด สำหรับคนมีแผลอย่างเขา!
    เจ็บครับ..ตอนนี้ไอ้เนมกำลังพยายามนอนให้นิ่งคล้ายศพ เผื่อว่าไอ้คนหื่นที่กำลังทำการลอกคราบผมอยู่มันจะคิดไปว่าผมเป็นศพ..แน่นอนว่าดีกว่าการต้องนอนเป็นคนมีชีวิต ซึ่งกำลังโดนไอ้พี่โตหื่นมันจับปล้ำกลางสายฝน!
   เวรเอ๊ย...ตอนนี้ผมแทบจะยิ้มไม่ออก นัยน์ตาที่เปิดออกมาก็ต้องเจอกับสายฝนที่เทใส่อย่างต่อเนื่องจะว่าหนาวก็หนาวแต่ก็พอจะร้อนได้อยู่...เพราะ...เอ่อ...ก็เพราะ...เพราะไอ้พี่โตมันกำลังทำแบบนั้นกับตัวผมอยู่น่ะซิ จับลอกคราบอย่างเดียวไม่พอน่ะ ยังแถมพ่วงด้วยกัด..แถมยังจูบจนผมได้แต่ร้องอู้อี้ในลำคอเท่านั้น..
   แต่ปัญหาใหญ่มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นครับ คือตอนนี้น่ะ แผลที่เลือดกำลังไหลซึมตรงต้นคอของผมกำลังถูกน้ำฝนซึ่งตอนนี้ประสิทธิภาพในการกัดกร่อนไม่ต่างจากน้ำกรดเล่นงานอยู่..มันเจ็บน่ะเฟ้ย จะทำตรงนี้ไม่ว่าแต่ขอไปปิดแผลก่อนได้มั้ยวะ.อุ๊บส์...ถือซะว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน
   “..ฮื้อ...พี่โต...ปล่อย..ก่อน..ผมเจ็บน่ะ..” ผมทำตัวนิ่งต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องขยับตัวและส่งเสียท้วงออกมาเพราะทั้งน้ำฝนที่หล่นใส่ประกอบกับความรู้สึกเจ็บปนเสียววูบจากรอยกัดนั่นทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ..
   “...แผลไม่เห็นลึกเลย อย่ามาสำออยน่า..” แง่ง..ไอ้พี่โตบ้าเอ๊ย อยากเอาตรงไหนก็เอางั้นใช่ม๊ะ หัดเข้าใจสภาพจิตใจและร่างกายของชาวบ้านเขาบ้างเซ่...ไอ้งี่เง่า..
   “..ปล่อยนะ ! ..จะสำออยก็ช่างผมเหอะ แต่ไม่เอาตรงนี้เว้ย..” ผมตะคอกใส่พี่โตด้วยเสียงแหบแห้ง หงุดหงิดและ
ไม่พอใจอย่างยิ่ง.. พยายามดิ้นหนีรัศมีหื่นจากพี่โตสุดความสามารถ...
ตุ๊บ...
   “...นิ่งๆ.....” จู่ๆสายฝนที่สาดกระหน่ำก็ขาดหายไป เพราะคนตัวโตบังผมไว้หมดแล้ว ใบหน้าที่กำลังแสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่ากำลังเกิดความต้องการจ้องมองมาที่ผม ก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งแตะบนรอยแผลบนลำคอ กดเบาๆจนผมสะดุ้งเฮือก..
   “..อะ...อ๊ะ....” ผมร้องออกมาเบาๆขนลุกวาบไปทั่วกาย เมื่อพี่โตกำลังใช้ปลายลิ้นของตัวเองไล้ทำความสะอาดรอยแผลของผมเบาๆ..มันเจ็บแปลบ..แต่ก็รู้สึกซ่านสยิวจนต้องร้องออกมา..
   “...เดี๋ยวก็หายแล้ว..เขาว่าน้ำลายน่ะมีฤทธิ์ทำให้แผลประสานตัวเร็วนะ..” บอกแล้วก็ยิ้มออกมา เสียแต่ผมยิ้มไม่ออก
ใครเขาเอาเรื่องแบบนี้ไปกรอกหูพี่แกเนี่ย อยากทำจนไม่อยากย้ายที่ก็บอกมาเถอะ.
   “..แล้วอีกอย่าง...มึงยังไม่อยากให้กูข่มขืนใช่มั้ย?..”..นี่มากกว่ามั้ง..ที่อยากบอกผมน่ะ..ผมมองหน้าพี่โตที่กำลังแสยะยิ้มคุ้นตา พร้อมกับก้มลงมาหาริมฝีปากของผมอีกครั้ง.ก่อนจะร้องครางออกมาเบาๆ..อย่างสิ้นหวังในการหลบหนี..
   ท่ามกลางสายฝนที่ลงเม็ดอย่างต่อเนื่องจนท้องฟ้าอยู่ในสีขมุกขมัว หลังอาคารเก็บอุปกรณ์ในเรือนจำแห่งหนึ่ง..ยังมีเรือนเพาะชำหลังไม่น้อยตั้งอยู่ สีเขียวของชะแลงกันฝนที่พันโดยรอบนั้นโดดเด่นพอสมควรในยามนี้ ภายในเรือนเพาะชำที่เม็ดฝนไซส์ไม่ใหญ่นักร่วงพรูลงมากจากหลังคาอย่างไม่หยุดนั้น ยังมีร่างของนักโทษชายสองคน..ที่กำลังพัวพันกันอย่างเร่าร้อน..
   พื้นนั้นเป็นพื้นสีดำด้วยเถ้าแกลบผสมดิน ในยามที่ฝนตกก็มีสภาพเปียกแฉะและติดผิวเนื้อได้ง่าย ดังนั้นเสื้อที่ทำด้วย
ผ้าเนื้อหยาบสีกากีจึงถูกกระชากออกมาจากร่างแล้วปูรองร่างที่อยู่ข้างใต้  พืชที่ถูกเพาะปลูกไว้และต้นไม้ประดับ
ขนาดกลางนั้นบดบังสภาพเปล่าเปลือยของคนทั้งคู่ได้อย่างดี แลเห็นเพียงภาพเรือนลางของร่างที่กำลังไหวพะเยิบพะยาบราวกับใบไม้ต้องลม..
   “..อะ...” เสียงครางเบาๆดังมาจากลำคอที่เปียกชื้น นัยน์ตาปิดลงตามธรรมชาติและหลีกหนีความแสบเล็กๆเมื่อยามน้ำฝนหยุดลงบนดวงตา ขณะที่ใบหน้าแหงนเงยขึ้น..ริมฝีปากบางร้องครางออกมาแผ่วเบาเมื่ออารมณ์ปรารถนาถูกชักนำไปไกลหว่าจะครองสติไหว..
   “..ปากนี่น่ะ...” เสียงของโตดังขึ้นเบาๆพร้อมกับปลายนิ้วที่แตะลงบนริมฝีปากของเจ้าตัวยุ่งใต้ร่างของตนอย่างเย้าหยอก “..ไม่ปราศัยต่อแล้วหรือไง เมื่อกี้เห็นพูดได้พูดดี..” ว่าแล้วก็ส่งมันเข้าไปในโพรงปากที่ร้อนจัดเมื่อเทียบกับเรือนร่างที่เย็นเชียบของเจ้าตัวตอนนี้..
   “..อื้อ....” ปลายนิ้วที่เข้ามานั้นเย้าแหย่ปลายลิ้นและโพรงปากจนต้องครางอู้และยอมไล้เลียมันอย่างที่คิดว่าควรทำ ขณะที่ความร้อนในตัวยิ่งพุ่งสูงขึ้น..เพราะมือหนาที่กอบกุมส่วนกลางลำตัวไว้..
   “..อ๊ะ...” สะบัดแผ่นหลังหยัดโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อปลายนิ้วเปียกชื้นที่ผละออกไปนั้นแทรกเข้าไปในเรือนกายส่วนล่าง นัยน์ตาที่เปิดขึ้นอย่างลืมตัวแลสบนัยน์ตาวาววับเป็นประกายล้อเลียนของคนที่อยู่ใต้ร่างแล้วนึกโมโห จึงส่งกำปั้นทุบไหล่หนาแรงๆอย่างหงุดหงิด..
   “..นิสัยไม่ดีน่ะมึง..”โตบ่น แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้หงุดหงิดอะไรตรงกันข้ามยังฉายแววสุขสันต์เสียด้วยซ้ำเขาจับเอามือข้างที่ทุบไหล่ตัวเองมาโอบรอบลำคอไว้ ขณะที่นิ้วมือของตนก็ยังคงกดลึกหมุนคว้างในร่างกายของคนตรงหน้าราวกับจะกลั่นแกล้ง..
  “..พี่โต...อะ...” หลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงท้วงคนตัวโตกว่าเนมครางอู้เมื่อโตไล้ปลายลิ้นลงบนรอยแผลบนลำคอ..สัมผัสมันชวนสั่นสะท้านด้วยความวูบไหวเพราะมันทั้งเจ็บแสบ..และเสียวซ่านไปด้วยในตัว..

asd

ขอบคุณครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณมากครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คู่นึงตัดสินใจ อีกคู่ร่วมใจ

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

หนุกหนาน ^^

persephone

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ