OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 79

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  ก็เหมือนกับความรู้สึก
ที่ไม่ว่ามันจะทำร้าย..ร้ายกับกูมากแค่ไหน
ต่อให้รากแก้วมันโดนถอนออกไปรากฝอยในหัวใจมันก็ยังอยู่และพร้อมจะเติบโตขึ้นมาตลอดเวลา..
  กูไม่รู้ว่าเริ่มรู้สึกแบบนี้กับมันตอนไหน...กับไอ้คนหน้าตายที่ทำเป็นแต่ยิ้ม..ถึงกูจะด่ามันก็ยังยิ้มต่อให้กูโกรธมันก็ยังคงยิ้ม..ยิ้ม...แม้จะเอ่ยวาจาเชือดเฉือนมาก็ตาม..
ไม่ใช่ว่ากูไม่รู้ว่ามันพยายามจะทำอะไร  ไม่ใช่ว่ากูไม่เห็น ว่ามันกำลังขุดหลุมลึกและหลอกล่อให้กูตกลงไป แต่กูก็ยังทำเฉย เดินไปตกลงในหลุมนั้นด้วยความเต็มใจ..
  กูยังจำได้ในวันที่มันเข้ามาในแดนสิบสองเป็นครั้งแรก.. ผู้ชายท่าทางสะอาดสะอ้านใจดี มีแต่รอยยิ้มบางๆเหมือนชาตินี้จะโกรธใครไม่เป็น กูจำได้ว่าตัวเองต้องนอนแบ่บให้มันพยาบาลเป็นเดือนเพราะถูก”คนที่รัก”หักลังจนเจ็บหนักปางตาย..
  ตอนที่กูกำลังทำใจกับการที่ใครบางคนจากไป มันก็เริ่มเข้ามา..เข้ามาช้าๆ..ช้าจนกูแทบไม่รู้สึกตัว.....และเมื่อรู้ตัว กูก็หลงรักมันไปแล้ว..กูเลิกรักมัน...ไม่ได้ มันยากพอๆกับการที่กูต้องตัดใจจากเมฆ.. กูเลิกรักเมฆไม่ได้..มันยากพอๆกับที่เมฆตัดใจจากกูไม่ได้..กูเลิกรักคนสองคนนี้ไม่ได้..มันยากเหมือนที่ไม่ว่ายังไงไอ้กันย์ก็รักเมฆและเกลียดกูอยู่ดี..
  กระดาษสีขาวในมือถูกกูบีบจนแน่น...ข้อความหวัดๆที่บอกเวลาหนึ่งทุ่ม..กับสถานที่ที่ทำให้กูกัดฟันกรอด..
   กูอาบน้ำเสร็จแล้ว และสมควรไปทานข้าว..แต่กูไปไม่ได้...กูต้องไปห้องพยาบาล..  กูเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูเงียบๆและนั่งนิ่ง..
ฝ่ามือเย็นๆแตะลงบนแผลหลังใบหูที่ยังคงถูกปิดไว้..มันค่อยแกะออกช้าๆ..และไล้ปลายนิ้วลงบนรอยแผลนั้นช้าๆ
   กูเม้มปากแน่น..รู้สึกว่าลมหายใจตัวเองสั่นไหว..และขาดห้วง..
“..มีอะไร...” กูถามออกไปเบาๆ..ทำให้มันหยุดมือที่กำลังลูบแผลกู และเอาแผ่นแปะปวดสีขาวใหญ่ๆแปะลงไปแทน
  “..เมฆเป็นยังไงบ้าง..? ” กูยิ้มออกมาช้าๆ นึกอยากจะด่า..นึกอยากจะสบถว่าให้สาสมใจ เจอกันเมื่อไหร่มันก็ถามแต่เรื่องแบบนี้..แต่จะทำไงได้...กูจะหวังอะไรจากมันได้..ไม่ได้รัก...ไม่ได้ชอบ แถมยังเกลียด..เกลียดกันเสียขนาดนี้..
  “...สบายดี..และดีมากๆตอนอยู่กับกู..”
   “ก็ดี..ดีแล้วที่เมฆยังสบายดี..” ไอ้กันย์รับคำเบาๆ..และเงียบไป...
       กูกระพริบตาถี่ๆมองหลอดไฟตรงประตูที่ส่องแสงจ้า..ท่ามกลางความเงียบที่แม้แต่เสียงลมหายใจยังดังเกินไป..ไม่มีแม้แต่คำกล่าวใด ไม่มีกระทั้งการขยับตัว..นี่ถ้ามันจะเอามีดมาฆ่ากูตรงนี้ กูก็คงไม่รู้สึกตัว..
  “....เรียกมาทีไรก็ถามแบบนี้...จะมาเสียเวลาทำไม..” กูถามออกไปห้วนๆ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลย
   “แล้วมาทำไม..” คำถามมันเหมือนจะยอกย้อน..แต่ ก็ทำให้ได้คิด
  “..ก็มึงเรียกมา..ยังไงตอนนี้มึงก็เป็นลูกพี่..ไม่ใช่รึไง..” กูตอกกลับเรียบพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้..
   “..ก็ใช่...เพราะอย่างนั้น..ลูกพี่ถึงจะขอสั่ง..” คำพูดนั้นทำให้กูชะงัก หันไปมองหน้ามันหันไปสบตาไอ้กันย์เป็นครั้งแรกของวัน
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ห้ามทำเมฆเสียใจ ห้ามทำเมฆร้องไห้ ไม่ว่าจะเกิดอะไร..มึงต้องปกป้องเมฆ..ด้วยชีวิต...ด้วย
ชีวิต...”
   “..ไม่ต้องบอกกูก็ทำอยู่แล้ว..”
    กูเปิดประตูออกมา แล้วเดินดุ่มเข้าไปในเรือนนอน ไม่ได้ร้องไห้หรือเสียใจแต่ในหัวอกมันตื้อไปหมด..
    “..แล้วถ้ากูตาย....” ถ้ากูตาย...
   กูเม้มปากแน่น..หรุบตาลงมองพื้นกับคำถามที่เผลอพุดออกมา ทั้งที่ได้คำตอบอยู่แล้ว..  ถ้ากูตาย..มึงก็คงไม่เสียใจ..
   “..พี่ไปไหนมาเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..ดังขึ้นทำให้กูชะงัก..เงยหน้าขึ้นมามองตาคนถาม..กูไม่ตอบแต่เดินไปหาแล้วคว้ามันมากอดแน่น..
   “..อะไรเนี่ย..” มันบ่นงึมเหมือนจะเขิน..ทำให้กูหัวเราะแล้วออกแรงกอดไอ้เมฆแน่นกว่าเดิม..
   “คิดถึงมึงอ่ะ..” กูบอกไปตามตรง..ไอ้เมฆเอามือมาทุบแขนกูแรงแก้เขิน แล้วเดินนำเข้าไปในห้องขัง..
   “...อะไรว่ะ..มาถึงก็นอน..” เมฆมันบ่นพลางเอาหมอนมาโยนใส่หัวกู...สนุกจริงนะมึงนี่..
   “..ง่วงแล้วนี่..มาๆนอนเถอะ...” กูว่า พลางดึงแขนมันมานอน  หลับตาลงแม้แสงไฟจะยังเจิดจ้าแสบตา..ถาให้เทียบกันแล้ว เวลาอยู่กับไอ้กันย์ความรู้สึกมันจะกระส่ายกระสับไม่เป็นสุขและไม่กล้ากระทั่งจะหายใจ.. ขณะที่เวลาอยู่กับเมฆ
กูจะสงบกว่ามาก..และสามารถจะกอดมันแน่นๆได้โดยที่ไม่ต้องคิดมากอะไร..
   อาจจะเพราะกูกับมันผ่านช่วงที่ความรู้สึกที่มีต่อกันย่ำแย่ที่สุดมาแล้ว ตอนนี้แทบจะไม่มีเรื่องที่จำต้องมากลัวเกรงหรือว่าประหม่าต่อหน้ากันอีก..  ผ่านความรู้สึกที่เกลียดเหมือนจะฆ่ากันแล้วมาอยู่ข้างๆกันได้แล้ว..
กูลืมตามามองหน้ามันอีกครั้ง สบนัยน์ตาที่เริ่มจะสดใส..แล้วอดจะก้มหน้าลงจูบปากมันเบาๆไม่ได้.. ไอ้เมฆไม่ได้หลบตาเขิน มันหันมามองตากูจ้องตาเขม็ง..
   “..ตอนแรกที่เจอกันพี่ก็ทำตาแบบนี้เหมือนกัน...”
   “งั้นเหรอ?..” กูรับคำเบาๆ..พลางคิดถึงเรื่องราวตอนนั้น..ตอนที่เมฆเข้าในเรือนจำนี้ใหม่ๆพบกูที่ยังจดจ่ออยู่กับความผิดหวังและเคียดแค้น..
    “..แต่ตอนนี้..พี่ดูเหมือนคนอกหักมากกว่าคนโง่อย่างแต่ก่อน..”
     “...กูไม่ได้อกหัก..” กูตอบไอ้เมฆพลางหัวเราะเบาๆ..
เพราะกูไม่ได้ถูกรักมาแต่แรกแล้ว...
    “..ตอนนี้กูรักมึง..” กูมองตามันแล้วเอามือไปลูบผมมันเบาๆพลางหลับตาลง “อันนี้กูพูดจริงและรู้สึกแบบนั้นจริงๆ”
ไม่ได้โกหกครึ่งนึงแบบที่เคยบอก..และเคยเข้าใจ..
Special 2 Im possible: มันเป็นไปไม่ได้หรอก..ไอ้น้อง
   ในเวลาบ่ายสองโมงของวันหนึ่งในสัปดาห์..ผม..กำลังนั่งยองๆอยู่ในซอกแคบๆที่อยู่ระหว่างอาคารในเรือนจำ  นัยน์ตาของผมจ้องมองตาของคนตรงข้ามเขม็ง..ผมสบตาเขา...เขาสบตาผม ขณะที่ความเงียบพัดผ่านเราทั้งคู่เป็นเวลานานพอดู..
   “..มึงแน่ใจนะ..ว่าไม่ได้เมาแดด..”ในที่สุดชายหนุ่มตรงข้ามผมก็ออกถาม นัยน์ตาโตหวานของเขายังฉายแววเหนื่อยระอาอย่างยิ่ง...ผมพยักหน้ารับช้าๆ สีหน้าจริงจังเป็นที่สุด..
   “...กูบอกตามตรงนะ....” เมฆเอามือมาตบไหล่ผมแรงๆสองทีพลางถอนหายใจอย่างนึกระอา..
“มันเป็นไปไม่ได้..”
   “.....” ถ้อยคำที่เหมือนคำประกาษิตนั้นทำให้ผมทำหน้านิ่ว..จ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ..ไม่เข้าใจจริงๆว่าแทนที่จะสนับสนุน ดันมาห้ามสิ่งที่ผมคิดแล้วบอกว่าเป็นไปไม่ได้ซะงั้น..
  “..มึงมองหน้ากูนะ..” เมฆชี้ไปที่ปากตัวเองและเริ่มขยับช้าๆ
“..มึง..ไม่..มี..ปัญ..ญา..ทำ..ได้...หรอก..”
   “..ทำไมล่ะ..ก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนี่..” ผมท้วงหน้าตาบูดบึ้ง
“ อย่ามาพูดแบบนี้หน่อยเลย ยังไงมึงก็เคยคิดจะกดพี่วิทย์เหมือนกันนั่นล่ะ..”
   “..เออ...กูเคยคิด....แต่เลิกคิดแล้ว..”เมฆมันรับคำสีหน้าปกติ พร้อมกับยักไหล่ช้าๆ
“ กับกูน่ะ..กูว่าตัวเองยังพอจะมีหวัง..พี่วิทย์ไม่ได้ตัวโตเหมือนควาย...ยังกะไอ้พี่โตซักหน่อยแล้วดูมึงเถอะ จะเอาอะไรไปสู้ จะเอาแรงที่ไหนไปกดพี่โตมันไม่ทราบ ! ”
   “...ขนาดตัวไม่เห็นเกี่ยวหรอก..” ผมท้วงทักควัน ไอ้ประโยคที่ว่าความสูงไม่มีผลในแนวราบน่ะ เคยได้ยินไหม? ว่าแล้วก็แบะปากใส่เมฆ
“ ป๊อดก็บอกมาเหอะ...”
  “..ป๊อด...เหอะ ถ้าอย่างกูป๊อด มึงก็ไอ้ลูกแหง่อ่ะดิ...คิดน่ะคิดได้ แต่ช่วยเจียมกะลาหัวนิดนึง..เดี๋ยวมันจับได้มาแล้วมึงจะซวย..” ว่าแล้วเมฆก็ขยับตัวมองไปรอบๆซอกตึกที่มีเพียงสองเราและหยากไย่ใยแมงมุมด้วยสีหน้าหวาดผวา..
  “.......” ผมเงียบแล้วมองหน้าเมฆด้วยแววตาเคลือบแคลง ดูท่าพี่โตแกจะไปแสดงอิทธิฤทธิ์อะไรกับมันมาแน่ๆถึงได้กลัวไอ้พี่โตซะจนขึ้นสมองขนาดนี้... ที่ผมเรียกมาก็เพราะอยากจะมาคุยเรื่องแผนลับ..แผนการที่ผมวางไว้และอยากได้ผู้ช่วย..แต่กลับกลายเป็นว่าแทนที่จะช่วย เมฆมันดันบอกผมให้เลิกคิดซะงั้น..ทำไมกัน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ..
   “..ช่างเหอะ..กูไปล่ะ...งานนี้ตัวใครตัวมัน..กูบอกแล้วไม่เชื่อก็ตามใจเดี๋ยวมันจับได้ขึ้นมามึงได้ซึ้งอีกนานแน่..” เมฆว่าพลางลุกขึ้นปัดๆกางเกงตัวเองอย่างรวดเร็ว..
  “..ช่วยกันนิดนึงไม่ได้เหรอ?..” ผมออกปากถามด้วยสีหน้าอ้อนวอน..
   “..ไม่...ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัว..” เมฆว่าแล้วส่ายหัวพรืด ผมทำหน้าบูดแต่ก็ลุกขึ้นมาปัดกางเกงตามอีกคนด้วย ก็นี่มันเวลาทำความสะอาด พี่โตและพวกก็กำลังกวาดพื้นทำอะไรไปตามเรื่องถ้าหายไปนานได้โดนบ่นหูชากันพอดี..
    ผมเดินหน้านิ่วตามก้นเมฆที่เดินตรงแน่วไปหาพี่วิทย์สุดที่รักของเขาแล้วนึกเซ็งขึ้นมา  หลังจากที่ผมตกเป็นเมีย..เอ่อ..ไม่ใช่..หลังจากที่ผมถูกพี่โตกระทำชำเราไปหลายรอบแล้ว..ความเจ็บปวดทั้งหลายหล่อหลอมให้ผมนึกฮึด อยากจะเป็นฝ่ายกดพี่โตกลับมั่ง เพราะอะไรนะเหรอ เพราะเจ็บตูดน่ะสิครับ.ไม่อยากจะพูดว่าโดนกดแต่ละที..เล่นเอาสะโพกครากข้ามวันข้ามคืน..จนอยากจะเปลี่ยนแผนไปเป็นฝ่ายรุกพี่แกซาบซึ้งขึ้นมาซะบ้าง..
   และพอคิดจะไปปรึกษากับใครสักคน หน้าเมฆก็แว้บขึ้นมาทันที..เพราะจากหน้าตาและขนาดตัวมันก็บอกอยู่ทนโท่ว่าเมฆน่ะต้องเป็นฝ่ายถูกกดแบบเดียวกับผมแน่ๆ..และช่วงสามสี่อาทิตย์ให้หลังนี้ ผมกับเมฆก็พูดคุยเล่นหัวกันอย่างปกติแล้ว ไม่ได้โดนขู่แง่งๆเวลาเดินเข้าไปใกล้อย่างเก่า..พูดก็พูดเถอะ ว่าช่วงนี้เมฆน่ารักขึ้นจม..เพราะการประคบประหงมเยี่ยงของรักของพี่วิทย์แกแน่ๆ..ไม่ใช่โดนใช้งานจนโทรมบักโกรกเหมือนไอ้เนมคนนี้..หึ..
   แต่อะไรกัน พอผมเรียกมาคุย เมฆมันดันบอกให้ผมเลิกคิดแถมไม่เอาด้วยแบบนี้..ทำเหมือนตัวเองไม่เคยคิดจะกด
พี่วิทย์กลับ..อย่ามาซึมไปหน่อยเลย
  “..อ้าวเฮ้ย..ไปไหนมา ไอ้พวกสมาคมแม่บ้านในเรือนจำนี่..”พี่ทินแกร้องแซวขึ้นมา หลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากแปลงผัก เมฆเดินเข้าไปใกล้แล้วออกแรงเขวี้ยงก้อนดินก้อนเล็กๆใส่หลังพี่แกเต็มแรงอย่างนึกหมั่นไส้ทำเอาพี่ทินร้องว้าก แล้วเมฆก็รีบวิ่งแจ้นมาหลบหลังพี่วิทย์โดยเร็ว..
  “..อย่าให้เผลอนะมึง..” พี่ทินร้องท้าเมฆอย่างฮึดฮัดท่ามกลางเสียงหัวเราะของเหล่านักโทษที่กำลังออกแรงจัดการกับแปลงผักอยู่  “...พูดความจริงทำเป็นไม่พอใจ ไม่เหมือนไอ้เนมเมียพี่โต..เฮ้ย...!”
   พี่แกร้องว้ากอีกรอบหลังจากที่ผมส่งก้อนหินก้อนที่สองใส่หลังแกอีกคน ผมยืนแบะปากใส่พี่ทิน แล้วรีบแจ้นไปหา
พี่โตที่นั่งอยู่ใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆแปลงผัก..
  “..เดี๋ยวระวังไอ้ทินมันเอาคืนขึ้นมาน่ะมึง..” พี่โตทันทันทีที่ผมเข้าไปใกล้ตัว ข้างกายมีจอบอันโตที่เคยเล่นงานเท้าพี่วิทย์เมื่ออาทิตย์ก่อนวางอยู่ทนโท่ มิน่า..ผมถึงไม่เห็นพี่แกย่างกรายมาแถวนี้เลย
   “..ก็ไม่ชอบนี่..” ผมหน้าบูดแล้วนั่งลงข้างพี่โต รายนั้นหยิบเอาหมวดสานจากไหนไม่รู้มาพัดให้ผมอย่างใจดี..
   “...ความจริงนี่ฮึ..แล้วนี่ไปไหนกันมา..” พี่โตส่ายหัวกับอาหารไม่ยอมรับความจริงของผม แล้วออกปากถามเรื่องที่ผมหายไปกับเมฆด้วยสีหน้าดุๆ..
   “..ไปเข้าห้องน้ำ...พี่ทำไมชอบไปทำหน้าแบบนี้ใส่เมฆเนี่ย..เกิดอะไรขึ้นรึไง?..” ผมออกปากถาม พี่โตส่ายหัวปฏิเสธแล้วดึงผมเข้ามาใกล้ตัว
  “...ไม่มี..แต่ไม่ไว้ใจมัน..” แนะ...ฟังเขาพูดเข้า.. ผมไม่พูดอะไรนอกจากจะเอนตัวลงนอนบนตักพี่โตอย่างถือสิทธิ์ แน่นอนว่ารายนั้นก็ไม่ว่าอะไรนอกจากยิ้มแล้วใช้หมวกสานในมือพัดลมเย็นๆให้ผมต่อไป..นี่ล่ะอภิสิทธิ์ของเด็กพี่โต ฮี่ๆ
   “...โหย...พี่...ระวังมดมาหามน่ะเว้ย..หวานเกินหน้าเกินตากันจริงๆ.” เสียงพี่ทินออกปากแซวดังขึ้นมาทำให้คิ้วผมกระตุกยิก แต่ไม่ทันจะทำอะไร มือใหญ่ที่เคยหยิบพัดมาคลายความร้อนให้ ก็เปลี่ยนเป็นคว้าก้อนหินเขวี้ยงใส่คนแซวทันที..
  เสียงโวยวายของพี่ทินตังขึ้นทำให้ผมหัวเราะหึหึบนตักพี่โตอย่างสาแก่ใจ มองเห็นพี่แกเต้นเหยงอยู่กลางแดดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อย่างขบขัน..นึกจะแซวใครไม่แซว สมน้ำหน้าจริงๆ..
  แต่ถึงช่วงนี้พี่โตแกจะเอาอกเอาใจผมแค่ไหน..ปณิธานในใจผมก็ไม่เปลี่ยนหรอกครับ เพราะการโดนทำร้ายประตูหลังชนิดวันต่อวันเนี่ย มันจะทำผมตายเอา..แถมปรึกษาใครก็ไม่ได้ เมฆมันเซย์โนไปแล้ว แถมช่วงนี้ยังไม่มาเยื้องกรายแถวๆแดนสิบสองเลย(อาจจะเพราะมาครั้งล่าสุดโดนพี่โตประเคนส้นเท้าไปให้ก็ได้)ผมจะไปปรึกษาพี่วิทย์..แต่คาดว่าอาจจะโดนตีนก่อน จะปรึกษาพี่ทินหรือพี่ๆในห้องขังเดียวกันก็รู้เลยว่าอาจจะถึงคราวตายได้ จะคิดปรึกษาหมออย่างพี่กันย์น่ะเรอะ...ได้ถูกพี่โตกระทืบไส้ไหลสิไม่ว่า...ช่วงนี้เลยทำได้แต่จดๆจ้องๆเมียงๆมองๆมาทั้งอาทิตย์ พยายามสังเกตคู่กรณีให้มากที่สุดครับ เพราะถ้าโพล่งอะไรไปแล้วไม่ถูกอารมณ์พี่แก อาจจะอ่วมได้ไม่ทันตั้งตัว
  พฤติกรรมแปลกๆของผมก็ถูกพี่โตแกทักมาเหมือนกัน..แต่ผมก็ทำเฉย..บอกปัดๆว่าไม่มีอะไร ทำให้รายนั้นได้แต่หงุดหงิดฮึกฮัดเองไปตามเรื่อง และไปเที่ยวลากคอคนนั้นคนนี้มาสอบสวนว่าเอาเรื่องแปลกๆอะไรมาใส่  
หัวผมอีกรึเปล่า ถึงผมจะบอกว่าไม่มีอะไร แต่ก็ยังไม่เชื่ออีก ให้ตายเถอะ !

    “ พี่โต...” ผมครางเสียงต่ำในลำคอขณะที่มองอีกฝ่ายซึ่งกำลังก้มๆเงยๆทำอะไรบางอย่างอยู่ตรงหน้า..
    “..อือ....” เสียงครางรับฮึ่มฮัมคล้ายอารมณ์เสียไม่ได้ทำให้ผมหงุดหงิดเท่าท่าทางที่แสดงออกมานั่นไอ้เนมส่ายหัวอย่างนึกเบื่อหน่ายกับเรื่องสัปดนที่พี่แกคิดมาเต็มที..
   “..อืออะไรเล่า..หันมามองผมก่อนซิ..นี่พี่ทำอะไรว่ะ?..”ผมร้องถามพี่โตที่กำลังกางผ้าขาวที่อยู่ในลานตากผ้าหลัง

โรงอาหารแล้วเอามามัดไว้กับเชือกแถวๆนั้นพร้อมกับเอาก้อนหินทับ..

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

กำลังสนุกเลยคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าฟฟ

confundo

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

มดจะขี่ช้าง อิอิ

pt200

ขอบคุณครับ

waterboy

ขอบคุณมากครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ