OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 81

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
  ความรู้สึกแปลกๆที่แล่นผ่านทั้งร่างเวลาขยับกายนั้นทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
ผมมองหน้าพี่โตที่เอนตัวพิงผนังแล้วทำหน้าสุขีพร้อมกับครางบาๆในลำคอด้วยความรู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ
เพราะงั้นเลยออกแรงขยับอีกทีและกดสะโพกลงเร็วและแรงกว่าเดิม..ได้ผล..คราวนี้พี่โตครางออกมาในลำคอเบาๆและหน้าเริ่มแดงขึ้น..ส่วนผมน่ะเหรอ..ความซ่านสยิวมันแล่นพล่านไปทั่วร่างจนแทบทนไม่ไหวแล้ว..
แต่เพราะอยากจะเล่นงานให้คนชอบแกล้งได้เจอดีวะมั่ง ผมเลยยิ่งออกแรงขยับตัวต่อไป..ยกสะโพกขึ้น..แล้วกดลง..แรงขึ้น..เร็วขึ้นเรื่อยๆ..สองตามองใบหน้าที่มักจะนิ่วน้อยๆและครางออกมาในลำคอด้วยความเสียวซ่านของพี่โตทุกครั้งที่ขยับตัว..รู้สึกพอใจที่ไม่ต้องกลายเป็นฝ่ายรอรับไปเสียทุกทีแล้ว...ถึงมันจะเจ็บและผมก็ยังเป็นฝ่ายถูกกดเหมือนเดิม
ก็เถอะ..
  โตหรี่ตาลงมองร่างเพรียวที่ขยับกายบนตักเขาด้วยสายตาพออกพอใจ เหมือนว่าเจ้าเด็กน้อยของเขาจะเรียนรู้และหัวไวเหลือเชื่อ เพราะตอนนี้เจ้าตัวออกแรงขยับตัวเองโดยที่เขาไม่ต้องสอน ผิวขาวกลายเป็นสีชมพูระเรื่อไปทั้งตัวด้วยแรงอารมณ์ ใบหน้าของเจ้าตัวเหยเกครางออกมาเบาๆและยังขยับท่อนล่างอย่างต่อเนื่อง นัยน์ตาคู่นั้นเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส รีมฝีปากสีจัดที่ถูกขบกัดเบาๆเพื่อกลั้นเสียงครางแผ่วที่เล็ดลอดออกมาจากลำคอ..ดูยั่วเย้าน่ามองจนอยู่นิ่งๆไม่ไหว..
   ปลายลิ้นแตะลงบนเรียวปากสีสด แตะไล้และขบมันเบาเชิงหยอกล้อ กลืนเอาเสียงหอบครางและเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายไว้ในลำคอ ฝ่ามือบีบเคล้นสะโพกมนแล้วจับกระชากท่อนล่างที่กลืนกินร่างกายของตนเข้าหา พร้อมๆกับหยัดสะโพกแนบชิด เรียกเสียงครางเครือหวานหูและร่างเพรียวที่สั่นสะท้าน ปลายนิ้วที่ตะปบลงบนไหล่จิกเล็บลงไปแรงๆคล้ายจะต่อว่าที่จังหวะเนิบช้าถูกรุกเร้าจนกลายเป็นรีบเร่ง..แต่โตไม่สนใจ เขายังคงจับสะโพกบางไว้แล้วขยับเป็นจังหวะรุนแรง..เร่งเร้า..
   “...อา...พี่โต...มัน...” ผมครางเสียงสั่นเมื่อสามารถหนีออกมาจากเรียวปากคู่นั้นได้..ตอนนี้ร่างกายผมเหมือนจะไม่ใช่ของตัวเอง เพราะถูกพี่โตทั้งกอดและควบคุมมันจนไม่อาจบังคับตามใจต้องการได้เลย..ทั้งฝ่ามือที่บีบเค้นสะโพกและบังคับจังหวะขยับกายให้เป็นไปตามใจ และแก่นกายที่ขยับรุกเร้าเข้าหาแนบชิด.. เสียงครางปนหอบหนักในลำคอของ
พี่โตดังขึ้นใกล้ๆหู..กระทั่งปลายลิ้น ยังเลียไล้ซอกคอผมและขบกัดราวกับกระหายอยาก..
   “..อ๊ะ...” ผมร้องครางเมื่อพี่โตกระชากส่วนนั้นออกจากด้านหลังของผมอย่างแรง..จนร่างกายโล่งวาบ แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะพี่โตจับผมหันหลังให้และโก่งโค้งสะโพกขึ้นมาให้เขาสอดส่วนนั้นเข้ามาอีกครั้ง..
   “..ซี๊ด...อือ....” เสียงครางอย่างพึงพอใจของพี่โตที่ตอนนี้กลายมาเป็นผู้นำเกมอย่างทุกทีดังเข้าหู..มันทำให้ผมนึกเคืองอยู่นิดหน่อย และจางหายไปจากสมองอย่างรวดเร็วเพราะความเสียวซ่านที่แล่นพล่านไปทั้งตัวจนกลั้นเสียงครางไม่ไหว..
  “...พี่โต...ไม่ไหวแล้ว...” ผมร้องบอกพี่โตเสียงสั่น ได้ยินเสียงครางรับของอีกฝ่ายดังขึ้นเบาๆ..และร่างกายส่วนล่างก็ยิ่งกระแทกกระทั้นหนักขึ้นจนผมแทบหูอื้อ ไม่สามรถรับรู้อะไรได้อีก ที่รู้สึกมีเพียงความต้องการของร่างกายที่ใกล้จะปลดปล่อย และแกนกายร้อนๆที่สอดใส่เข้ามาในตัวไม่หยุดเท่านั้น..
   “...อะ...อ๊า....” ผมครางออกมาดังลั่นเมื่อรู้สึกถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามาในตัวพร้อมกับส่วนนั้นของผมที่ปลดปล่อยลงมาบนพื้นที่มีผ้าปูสีขาวรอรับไว้จนเป็นด่างดวง.. ไอ้เนมครางหอบ มือไม้อ่อนปวกเปียกแทบจะพยุงกายไม่ไหว เลยได้
แต่นอนพังพาบอยู่อย่างนั้นกับพื้นโดยที่มีพี่โตคร่อมทับอยู่ด้านบน..
     ปลายลิ้นชื้นไล้แตะลงบนใบหูทำให้ผมขยับตัวหนี แต่พี่โตกลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น..ลมหายใจร้อนๆรดรนลง
บนผิวแก้มพร้อมกับเสียงกระซิบแผ่วเบาแต่ชวนสยองขวัญยิ่งนัก..
  “...อีกรอบนะ..”
   “..........” ผมหันไปมองหน้าพี่โตด้วยสายตาตื่นตระหนก แต่รายนั้นไม่ตอบอะไรนอกจากยิ้มรื่นพร้อมกับฝ่ามือที่
บีบคลึงสะโพกผมเบาๆแล้วสอดกายเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว..
   เสียงครางของผมเล็ดลอดออกมาอย่างสิ้นหวัง ขณะที่ในใจแทบจะหลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมาให้รู้แล้วรู้รอด...เสียท่าเสียตูดไม่ว่า แต่ต้องมาเสียรู้พี่โตด้วยความตั้งใจของตัวเองแบบนี้เนี่ย..มันน่าแค้นโว้ย !
     ตอนนี้เป็นเวลาประมาณทุ่มสิบนาที ปกติทานข้าวแล้วจะมีหนังและภาพยนตร์อะไรให้ได้ดูกัน แต่ผมไม่สนใจจะดูมันแล้ววันนี้ เลยมานอนคว่ำหน้ากลิ้งอยู่บนที่นอนของพี่โตด้วยสีหน้าบูดๆ..
   ส่วนเจ้าคนต้นเรื่องนะเหรอ ผมไม่อยากจะสนใจหรอก เลยได้แต่ถีบให้มานั่งเป็นหมาหวงก้างแถวๆนี้ ปล่อยให้เขานั่งหงุงหงิงออเซาะผมต่อไป แต่รู้ไว้เหอะว่าไม่คิดจะสน ชิ..
   ปลายเท้าของใครหลายคนเดินผ่านเรือนนอนและประตูห้องขังก็เปิดออกพร้อมกับเสียงเอะอะเช่นเคย ขณะที่ผมรู้สึกว่ามีชายคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่นอกห้องขังและจ้องมองผมอยู่ จึงเงยหน้าไปมองอย่างสงสัย..
    เมฆมีสีหน้าราวกับว่าเวทนาเกินทนเมื่อเห็นสภาพของผม มันถอนใจเบาๆแล้วนั่งยองๆมองผมจากด้านนอกของเรือนนอน..เจ้าตัวมองหน้าผมที่ทำหน้าเซ็งแล้วมองหน้าพี่โต ก่อนที่เมฆจะถอนหายใจเฮือก..
  “..กูว่าแล้ว..”
Improbable 1: วันนี้ที่แดนสิบสอง..
     ควันสีขาวกลิ่นฉุนจมูกลอยเอื่อยๆอยู่ด้านหลังอาคารก่ออิฐ ที่มีผ้าสีขาวผืนใหญ่สะบัดพลิ้วไปตามสายลมแรง แสงแดดจ้าสาดส่องลงมาตามรูโหว่และบากบิ่นของกระเบื้องมุงหลังคาสีซีดซึ่งผ่านฝนผ่านหนาวมามากมาย พื้นฉาบปูนหยาบๆกันดินโคลนมีสีกระดำกระด่างจากรอยเท้าเด่นชัด ขณะที่ร่างเงาของชายคนหนึ่งนั่งซุกตัวอยู่ริมชายคา ใบหน้าแหงนเงยมองท้องฟ้าสีจัดจ้าอย่างสบายอารมณ์ ริมฝีปากคาบบุหรี่ที่ส่งกลิ่นฉุนและพ่นควันสีขาวออกมาอย่างต่อเนื่อง..
ป๊าบ!
    “..พี่โต ! มาอยู่นี่เอง..” เสียงร้องทักมาพร้อมกับฝ่ามือฟาดเข้าให้ที่หลังไม่เบานัก ทำเอาคนตัวสูงที่กำลังอยู่ในอารมณ์สุนทรถึงกับสำลักควันบุหรี่... นัยน์ตาสีเข้มตวัดมองเจ้าคนทำอย่างเอาเรื่อง แต่ก็พลันอ่อนลงโดยไม่รู้ตัวเมื่อมองเห็นร่างเพรียวที่ยืนมองอยู่..นัยน์ตาสุกใสของเจ้าตัวจ้องเขม็งมายังตน พร้อมด้วยสีหน้าเอาเรื่อง..
   “..แค่ก....อะไร..จะเสียงดังไปทำไม เดี๋ยวพ่อมึงก็มาหรอก..” ออกปากบ่นพลางสำลักกระไอเบาๆ เสียงแต่เจ้าคนฟังไม่นึกขำ เพราะเจ้าตัวยังจ้องเขม็งมาไม่ลดละ..
   “..พ่อผมไปสวรรค์ตั้งนานแล้ว ถึงเรียกก็ไม่มาหรอก..แต่ไอ้ควันโขมงนี่ รับรองจะเรียกพ่อพี่มาแน่..” ริมฝีปากสีอ่อนบิดลงอย่างไม่พอใจพลางส่ายหัวช้าๆ อย่างระอาใจ..
“ดับเลยนะ..เดี๋ยวผู้คุมก็มาเช็คชื่อแล้ว คนอื่นเขากวาดพื้นอยู่ ตัวเองยังจะมานั่งดูดบุหรี่สบายใจเฉิบ..”
  “..สั่งได้สั่งเอานะมึง..”ออกปากบ่นพลางขยี้บุหรี่ลงกับเศษจานกระเบื้องในมือช้าๆ ก่อนจะเก็บที่เหลือใส่ในกระเป๋าเสื้อ
  “..แล้วไงเล่า.. มาเรียกนี่ก็กลัวโดนลากไปขังหรอก..รู้อยู่ว่าเขาห้ามก็ยังจะกิน..แปลกคน...” บ่นพลางส่ายหัวและสาวเท้าเดินนำ..
   “..เหอะ..ไอ้เนม..บุหรี่ในนี้นะ มีค่าซะยิ่งกว่าทองอีกน่ะมึง..ให้เอาเด็กมาแลกยังยอมเลย..” คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก..นัยน์ตาคู่นั้นหันกลับมามอง..ก่อนจะยิ้มแสยะ..
   “...แล้วจะเอาผมไปแลกมั้ยครับ....พี่โต....”
   “...เหอะๆ...ไม่โว้ย..ไปๆ มาเรียกไปกวาดพื้นกูก็ไปล่ะ..อย่ามาทำหน้าตาแบบนี้ใส่กูเชียว..” บ่นแล้วพาดแขนลงบนลำคอเจ้าคนที่ทำหน้านิ่ว โตเอื้อมมือขยี้เส้นผมสั้นๆนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะก้มลงงับใบหู ทำเอาร่างเพรียวสะดุ้งโหยง.. หันมาทำตาปะหลับปะเหลือกให้อย่างไม่รู้จะแก้นิสัยยังไง..
       “..มาแล้วเหรอเฮีย..หายไปไหนมาว่ะ..” เสียงทักทายที่แสนคุ้นหูดังขึ้น ทำให้ผมกับพี่โตที่เดินคุยกันอยู่ชะงัก และหันไปมองบรรดาแกงค์ที่กำลังทำกิจวัตรเดิมอันคุ้นเคยอยู่..นั่นก็คือ กวาดพื้นและทำแปลงผัก..
พี่โตยักคิ้วให้เป็นคำตอบกันคำถามนั้น ก่อนจะลากผมมานั่งใต้ร่มไม้ต้นมะม่วงด้วยกัน
    “..  เสร็จกันรึยังว่ะ...” พี่โตออกปากถาม แขนที่พาดบนไหล่ของผมละออกแล้วหันไปเท้าสะเอวถามบรรดาลูกน้องที่ทำงากันอยู่..ทำเอาเสียงโฮ่ฮาดังใส่อย่างรวดเร็ว..ในฐานะหัวหน้าผู้เต็มไปด้วยความรับผิดชอบ..แอบหลบไปนั่งสูบบุหรี่สบายแล้วให้ลูกน้องมาทำงานแทน..
   “..ไปทำงานบ้างสิมึง..ร้อนจะตายห่า.. ”พี่วิทย์เดินเข้ามาพักในร่มไม้บ้างด้วยใบหน้าอาบเหงื่อจนแดงจัด เม็ดเหงื่อเป้งๆไหลลงบนเสื้อสีกากีจนเปียกชุ่มจนมองแล้วรู้สึกร้อนแทน และพอหันไปมองท่านหัวหน้า...ท่าทีสบายอารมณ์ของพี่แกทำเอาหงุดหงิด...
   “..พี่โตกินแรงว่ะ..” ไอ้เนมทำสีหน้ารังเกียจไปให้แล้วแบะปาก เรียกมะเหงกฟาดลงบนกบาลไม่เบานักจนต้องหน้าบึ้ง..
   “..แหม..เป็นแค่ไอ้เนมกล้ามาว่ากูเหรอฮึ...เดี๋ยวเถอะ..” ว่าแล้วปลายนิ้วก็จัดการดึงแก้มผมไปมาอย่างล้อเลียน.. แถม
ไอ้คนทำยังทำหน้าทำตากวนตีนอีกแหนะ..แหม...มันน่านัก...
   “...เจ็บนะเว้ย..พี่โตปล่อย..” ไอ้เนมบ่นพร้อมกับดึงมือหนาที่บีบๆดึงๆแก้มตัวเองไว้ ไม่ใช่ขนมมาชเมลโล่นะครับจะได้ดึงๆยืดๆได้ตามใจ มาทำยังกะผมเป็นเด็กห้าขวบไปได้..
   “..หึๆ...แล้วนี่ไอ้พวกนั้นไปไหนกันหมด..” พี่โตละมืออกจากแก้มผมแล้วหัวเราะเบาๆอย่างสบายอกสบายใจ..ถ้าดึงแก้มไอ้เนมแล้วอารมณ์ปลอดโปร่งยิ่งกว่าได้สูบบุหรี่แล้วละก็ ทิ้งไอ้บุหรี่ครึ่งตัวเหม็นๆในกระเป๋าเสื้อซะสิครับ..เหม็นหืนจะตายห่า..
   “..วันนี้ได้เวรอยู่แถวโรงเพาะชำน่ะ..เดี๋ยวคงมามั้ง..” พี่วิทย์ยกมือลูบเส้นผมที่เปียกชื้นของตัวเองแรงๆ แล้วทิ้งตัวลง
นั่งข้างพี่โต พร้อมกับผิวปากเบาๆ..
   “..ร้อนมากรึไง..” พี่โตหันไปถามคู่หู พี่วิทย์ก็แค่ยักไหล่และตั้งหน้าตั้งตาผิวปากเป็นทำนองบ้างไม่เป็นทำนองบ้าง
ไปอย่างนั้น..
   “..มีอะไรเหรอ? หรือว่าพวกนั้นเรียกอีก..” ผมออกปากถามพี่โตที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่แกยักไหล่
  “..ไอ้ชาติเรียก..ไม่รู้จะเรียกกูไปด้วยทำไม..” พี่โตบ่น และทำให้เสียงผิวปากของพี่วิทย์เงียบไปด้วยเช่นกัน..พร้อมกับนัยน์ตากลมๆคู่นั้นหันมามองหน้า..
   “...กูรู้แค่นั้น..” พี่โตบอกสั้นๆ
“..ช่างเถอะ..มันไม่กล้าทำอะไรหรอก..อยู่แกงค์เดียวกันมาตั้งสามปีแล้ว ถ้าเพิ่งคิดจะรนหาที่ได้..ก็สมองช้าไปหน่อย..”
  “..กูแค่ห่วงเมฆ..” พี่วิทย์ว่า นัยน์ตาหรี่ลงช้าๆ..
  “...ห่วงอะไร..มันแค่อยู่กลุ่มเดียวกัน..กลุ่มทำงานเองเหอะ..มึงจะกลัวอะไรนัก..” พี่โตบ่นใส่พี่วิทย์ที่ทำหน้านิ่วไม่เลิกอย่างนึกรำคาญ..
  “..ไม่รู้...กูหวงของกู..ไม่เหมือนมึงนิ...” อะ...อะไรกันอีกครับ..พูดแบบนั้นแล้วทิ้งหางตามาให้ผมอย่างจะยุแหย่ให้มีเรื่องวิวาท..พี่โตแกครางในลำคอเบาๆและง้างฝ่าเท้าตวัดไปทางพี่วิทย์ทันที ซึ่งรายนั้นก็หลบพลิ้วตัวไปแล้วลึกพรวด พร้อมกับผิวปากทำนองกวนตีนจากไป..
“..เชี้ยนี่..กวน`สวย`...” พี่โตบ่นงึมในลำคอก่อนจะหันมามองหน้าผม..ซึ่งผมก็มองหน้าแกกลับ..
  “..ไม่ต้องมองแบบนั้นหรอกครับ..ผมไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย..” ไอ้เนมส่ายหัวช้าๆพร้อมกับถอนใจเฮือก..ใครจะมาบ้าคิดเล็กคิดน้อยกับไอ้เสียงแหย่ของพี่วิทย์กันล่ะครับ..เฮ้อ...  
“ ถ้าผมเป็นแบบนั้นจริง ป่านนี้คงได้เลิกยุ่งกับพี่ตั้งแต่ปีแรกๆแล้วล่ะ ไม่อยู่กันมานานขนาดนี้หรอก..”
    พี่โตฟังแล้วหัวเราะหึๆพร้อมกับยกมือมาโยกหัวผมเล่นเบาๆ..อย่างอารมณ์ดี เฮ้อ..คนแก่ก็งี้แหละครับ..ชอบถูกเอาอกเอาใจ แถมขี้ระแวง ขี้หวง ทั้งที่ไม่รู้จะหวงไปทำไม
   อะแฮ่ม..และถ้าทุกคนยังจำประโยคข้างบนได้อยู่ ในข้อว่าด้วยวันเดือนปีนั่น..ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมได้อยู่ที่นี่ เรือนจำXXX แดนสิบสอง มาได้สามปีแล้ว..ไม่รู้เหมือนกันว่าอยู่มาได้ยังไง ทั้งที่ตอนแรกๆยังอยากจะตายๆไปซะให้รู้แล้วรู้รอด เอาเถอะครับ..ผ่านมันมาได้ตั้งสามปีแล้ว อย่าคิดถึงเรื่องร้ายๆในอดีตเลย.....ที่อยู่ได้นานขนาดนี้..อาจจะเพราะ...คนข้างๆนี่ก็ด้วยล่ะมั้ง..
  ผมถอนหายใจเบาๆพลางเงยหน้ามองฟ้า ท้องฟ้าสีเดิมและวิวทิวทัศน์เดิมๆที่ผมคุ้นตา ก่อนจะก้มลงมามองคนตัวโต
ผิวสีเข้ม หน้าตาหล่อน้อยกว่าผม..(ฮ่าๆ)ที่ตอนนี้เอนตัวลงนอนบนพื้นหญ้าไปเรียบร้อยแล้ว..
   “...ง่วงเหรอ?..เมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนรึไง?..” ผมออกปากถามพร้อมกับเอามือไล้โหนกแก้มพี่โตเบาๆ..เปลือกตาพี่โตกระพริบถี่เมื่อผมแตะปลายนิ้วไปใกล้ ก่อนรายนั้นจะครางฮืม
  “...เออ..แม่งเสียงดัง..” พี่โตบ่นงึมงำ..ทำให้ผมหัวเราะรับเบาๆ..ไม่ใช่อะไรหรอกครับ..ก็เมื่อคืนนี้ เหล่านักโทษในแดนสิบสองแอบจัดงานเลี้ยงส่งเล็กๆให้กับนักโทษที่ได้รับการปล่อยตัว ก็นานๆทีนะครับ เพราะแดนนี้เป็นแดนของผู้ต้องขังที่มีโทษหนัก สิบปียี่สิบปี คนเข้าๆออกๆไม่ค่อยบ่อยเท่าไหร่...พอมีคนออกทีก็เลยต้องแสดงความยินดีด้วย..
   ผมจำได้ว่านักโทษรายนั้นที่ได้ออกไปอายุล่วงเข้าไปสี่สิบกว่าแล้ว..ท่าทางขรึมๆอยู่เรือนนอนเดียวกันแต่อยู่ห้องข้างๆครับ.. ผมไม่ค่อยได้มีโอกาสคุยกับลุงแกซักเท่าไหร่..ความจริงก็อยากรู้ว่าแกออกไปแล้วจะไปทำอะไร ยังไง ประกอบอาชีพไหน..ถึงผมจะติดคุกนาน...นานจนไม่อยากจะคิดเพ้อฝันถึงวันที่ออกไปข้างนอกให้ปวดใจเล่นๆ แต่พอเห็นคนเขาได้ออกไปบ้าง..ก็เลยอยากรู้ขึ้นมา..
   ผมได้คุยกับลุงแกแค่สั้นๆแสดงความยินดีเล็กๆน้อยๆ แค่นั้น..เพราะจากนั้นกลายเป็นว่านักโทษทุกคนก็พากันงัดเอาของกินอะไรไม่รู้มาจากไหนไม่ทราบ..เปิดเลี้ยงฉลองกันลั่นทั้งคืนแถมผู้คุมก็ยังเป็นไปกับเขาด้วย..พี่โตก็เลยบ่นอย่างที่เห็นแหละครับ..เพราะแกไม่ค่อยได้หลับทั้งคืน..

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าฟฟ

GunGuy

ขอบคุณมากครับ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Forgetmenot12

ขออ่านนะคะ><

wi2

ขอบคุณมากครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

สุขสงบได้เกือบสามปี

natthaphat.sam

ขอบคุนคาบ

pt200

ขอบคุณครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ