OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 87

tanya

         ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"  นั่นสิ " เมฆที่เดินไปปิดประตูหยักหน้าหงึกๆ เป็นการยืนยันความคิดร่วมกับอีกฝ่าย
         " ก็บอกรายนั้นให้เพลาๆด้วยแล้วกัน
" คนทำแผลได้ยินแล้วจึงออกปากบอก ทำให้วิทย์หัวเราะหึหึ
         "ไม่บอกเองว่ะ
ไม่กล้าพูดรึไง" ว่าก่อนจะหน้านิ่วเมื่อเมฆเอามือฟาดแขนไม่เบานัก
" รายนั้นจะหาว่าชวนทะเลาะสิ " กันย์ขยับยิ้มเมื่อได้ยินเสียงเพี๊ยะแว่วเข้าหู
          "เออๆๆ " วิทย์รับคำห้วนๆแล้วเอามือลูบแขนตัวเองไปมา จ้องหน้าคนทำที่ตวัดตาค้อนมาให้ตนแล้วก็โกรธไม่ลง จึงได้แต่ยกมือลูบหัวเมฆเบาๆ ท่าทางนั้นทำให้กันย์ซึ่งเงยหน้ามาจากบาดแผลของคนป่วยชะงัก เขาหรี่ตาลงน้อยๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้นและถอนหายใจอีกเฮือก
        "  พี่จะไหนต่อ " เมฆออกปากถามกันย์ที่เดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลไปเก็บ ทำให้คนข้างกายชะงัก สีหน้าเริ่มบูดบึ้ง
        " ตรวจรายชื่อน่ะ ..พวกที่มีญาติมาเยี่ยม "
        " จะไปก็ไปสิ " วิทย์ออกปากตัดบทสั้นๆ " เดี๋ยวพวกกูเฝ้าห้องเอง
      " ไม่เป็นไรครับ รออีกสักพักก็ได้ " กันย์ยิ้มมุมปาก ออกปากตอบอีกฝ่าย
       " ไม่มีใครขโมยขาเตียงมึงหรอกโว๊ย... เฝ้า`ตัวเงินตัวทอง`ไรนักหนา " วิทย์หน้าบึ้ง ตะโกนใส่
      " ช่วยไม่ได้ครับ มันเป็นหน้าที่ " กันย์ตอบเรียบๆสีหน้าไม่สะดุ้งสะเทือน
              วิทย์ถอนหายใจฟึดฟัดแล้วหันไปนั่งลงบนเตียงพยาบาลที่ว่างอยู่ เมฆนั่งลงข้างๆเจ้าตัวแล้วออกปากบ่นปนกับปลอบให้เจ้าตัวเลิกโมโห เสียแต่ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นเมื่อพบว่า"พี่ชาย"ของเขายังส่งสายตาห่วงใยมาไม่ขาด ไอ้รู้สึกดีมันก็ใช่หรอก แต่พอพี่วิทย์มันเห็น มันก็ฟึดฟัดออกมาไม่เลิกเหมือนเคย และดูหมือนกันย์จะสนุกดีกับการยั่วโมโหวิทย์เสียด้วย
      ขณะที่เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเด็กใหม่นามว่าเป้ เขามองคนสามคนที่ยังคงมีท่าทีฮึดฮัดและออกปากโต้เถียงกันเป็นครั้งคราวด้วยดวงตาวาววับ เพราะดูท่าทีว่า แดนสิบสองที่ดุเผินๆเหมือนจะสงบสุขและถูกควบคุมไว้ได้แล้ว แต่ทว่าก็ยังมีบางอย่างที่ยังจัดการไม่ได้อยู่เช่นกัน..
       ผมนั่งอยู่บนม้ายาว ข้างๆก็คือพี่โตที่นั่งนิ่ง ต่างคนก็ต่างนั่งรอคนที่บอกว่าจะมาเยี่ยม ผมนั่งรอแม่..ส่วนพี่โต ก็นั่งรอ...แฟนสาว คนนั้น
ถามว่าผมรู้สึกแย่ไหม..ยอมรับว่ามันก็..มีบ้าง แต่ไปๆมาๆ มันก็คล้ายกับเป็นความเคยชินอย่างหนึ่ง ไม่ได้อยากจะยอมรับมัน แต่ว่ายังไง มันก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี
เมื่อสามปีที่แล้ว พี่โตเล่าให้ผมฟังแค่สั้นๆว่ายังไม่ได้เลิกกับพี่กิ๊งแฟนสาว และ...แค่บอกให้เธอพยายามหาคนใหม่เท่านั้น
คำพูดที่ว่า...การจะทิ้งเธอ คนที่แสนดีรอคอยมาตลอดหลายปีเพื่อผมนั้น..มันใจร้ายเกินไป ..ทำได้แค่ให้พี่กิ๊ง..มองหาคนอื่น บอกให้เขามองหาคนอื่นบ้าง และ ไม่จำเป็นจะต้องมาเยี่ยมเยียนอะไรกันทุกอาทิตย์ พี่โตพยายามจะให้เธอห่างหาย..และตัดใจไปมีคนอื่นเองโดยที่ตัวเองไม่ต้องบอกเลิก หวังว่าสักวันพี่กิ๊งจะมาบอกว่ามีคนอื่นที่รักแล้ว แบบนั้นมันจะดีกว่าที่จะออกปากทิ้ง..
   จะว่าไงได้ล่ะ ผมก็เข้าใจนะ ถ้าเป็นผม ผมก็คงไม่อาจจะทิ้งไปได้ พี่กิ๊งที่ผมรู้จักนั้นช่างแสนดีและน่ารักเหลือเกิน ดีเสียจนผมก็จะโกรธจะเคืองอะไรพี่โตไม่ลง
ยอมรับว่าเจ็บอยู่บ้างที่พี่โตไม่กล้าทิ้งเขาเพื่อคนอย่างผม แต่คำตอบก็ชัดเจนอยู่ในตัวแล้ว เราสองคนยังไงก็เป็นผู้ชาย
ในนี้อาจจะรักกันได้ ถ้าวันนึง ออกไปข้างนอกล่ะ จะมีคนยอมรับเราเหมือนสังคมในเรือนจำงั้นเหรอ มันก็ไม่แปลกหรอกที่พี่โตจะยังไม่กล้าทิ้งพี่กิ๊ง
เพื่อว่าสักวันหนึ่ง ได้ออกไปข้างนอกนั่น อาจจะได้เป็นเพื่อน หรืออาจจะกลับมาเป็นอย่างเดิมได้
  การคบหากันของผมกับพี่โต ไม่ได้มีข้อผูกมัดใดนอกเหนือจากความสัมพันธ์ เรายังคงเป็นแค่ คนข้างๆกัน  เหมือนเช่นเมื่อสามปีก่อน ยังไม่มีใครออกปากบอกว่ารัก และการคบกันก็ยังคล้ายกับการเดินถอยหลัง รอว่าสักวันใครจะเป็นฝ่ายหมดรักหรือขอเลิกก่อน หรือไม่ก็รอว่าวันไหนใครจะได้ออกจากเรือนจำไป เพราะเมื่ออกไป ความสัมพันธ์คงไมแคล้วต้องขาดสะบั้น
เพราะเหตุนั้น เรื่องการแต่งงานหรืออะไรพวกนั้นน่ะ ทำไป.... ก็เท่านั้น ทำไปก็เปล่าประโยชน์ มีผลก็แค่ตอนอยู่ในเรือนจำ ส่วนเวลาเมื่อเราออกไปข้างนอกนั้น มันก็ไร้ความหมาย
   ช่วยไม่ได้ที่ผมกับพี่โตต่างก็คิดแบบนั้น เราถึงได้พยายามจะกุมมือกันให้แน่นที่สุด...และหวังว่าจะมีความสุขที่สุดก่อนที่เวลานั้นจะมาถึง
     " นายธรณินทร์...ญาติมาเยี่ยมแล้ว " เสียงผู้คุมดังขึ้นทำให้ผมละออกจากภวังค์ ผมหันไปมองหน้าพี่โตที่มองไปยังพี่กิ๊งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างนอก  นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองผมชั่วครู่ยิ้มบางๆให้ แล้วเดินออกไป
           ผมหรุบตาลงช้าๆ ถึงจะชิน มันก็รู้สึกแย่อยู่นั่นล่ะ..
แต่ก็ช่วยไม่ได้เพราะยังไงมันก็เป็นแบบนี้ ไม่มีอะไรยืนยงถาวรตลอดไปหรอก ผมรู้ พี่โตก็รู้ เพราะอย่างนั้นจะผูกมัดกันไปทำไม  เพราะต่อให้สัญญาสาบานหรือทำอะไร พอถึงเวลาจะจากไป ของพวกนั้นมันก็ไร้ค่า ทั้งนั้น
     ผมลุกขึ้นเมื่อผู้คุมเรียก หันไปมองคนที่มาเยี่ยม แต่ก็ต้องชะงัก....นิ่งไปเมื่อเห็นว่าแม่มากับใคร..มากับคนที่ผมคิดถึง..มากที่สุดอีกคนหนึ่ง คนที่ตลอดสามาปีมานี้ไม่เคยโผล่หน้ามาเยี่ยมผมเลย
  ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาทั้งสองคน ผู้หญิงทั้งสองคนที่ผมรักที่สุดยังคงยิ้มอ่อนหวานมาให้ สายตาผมจับจ้องเด็กสาว..สาวน้อยตัวเล็ก นัยน์ตาสุดใสและใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดีที่ได้เจอผม
   ผมเอื้อมมือไปหาเธอ คว้ามือคู่นั้นมากุมไว้ช้าๆ และจ้องมองใบหน้าที่คุ้นเคยดีคู่นั้นสามปีแล้ว สามปีที่ผมไม่เห็นเธอ สามปีที่ทราบเพียงข่าวคราว ทำได้เพียงส่งผ่านความห่วงใยไปให้เธอ และหวังว่าสักวันเธอจะมีอาการดีขึ้น พอที่จะหันมายิ้มให้ผมได้อีกครั้ง สักวันที่เธอจะมาเยี่ยมผมได้..
      " พี่เนม " น้ำเสียงใสๆของเธอกระซิบพร้อมกับจับมือผมไว้แน่น ทำให้ผมยิ้มออกมา ด้วยริมฝีปากสั่นระริก...
       " น้ำ.... "
      "...คิดถึงจังค่ะ " เธอตอบผมเบาๆ พลางลุกขึ้นกอดไว้แน่น ผมกอดร่างน้องสาวตัวเองไว้ น้ำตาไหลพราก ความรู้สึกผิดที่ยังคงติดอยู่ในใจเหมือนถูกปลดเปลื้องไปมากกว่าครึ่ง เพราะที่ผ่านมา ผมคิด คิดมาตลอดว่าเพราะการกระทำของตัวเอง ทำให้แม่ต้องเสียใจ และทำให้น้อง..ต้องกลายเป็นคนจิตไม่ปกติ...ไม่สามารถรับความจริงอันโหดร้ายเกี่ยวกับตัวผมได้..
      " หาย...แล้วเหรอ? " ผมถามกลับเบาๆ หลังจากละอ้อมกอดมาได้และนั่งลงบนม้าหิน น้ำยิ้มให้ผมช้าๆ น้องสาวของผมยังคงน่ารักเหมือนเก่า..
       " ค่ะ ตอนนี้น้ำจะจบมอหกแล้วนะ " เจ้าตัวเล่าด้วยสีหน้ารื่นเริง " วันนี้เค้าทำกับข้าวมาให้พี่เนมด้วยล่ะ "
       " ไหน..ชิมหน่อยสิ อร่อยรึเปล่า ? " ผมยิ้มออกมา ถามเจ้าตัวอย่างยกล้อ จนน้ำค้อนใส่ ผมหันไปหาแม่ แม่ยิ้มให้แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมแน่น
      " หมออนุญาติให้มาหาเนมได้แล้วน่ะ ตอนนี้เหลือแค่ไปตรวจอะไรปีละครั้งเท่านั้นเอง " คำตอบของแม่ทำให้ผมพยักหน้ารับ มองหน้าน้องสาวตัวเองที่เริ่มเอาปิ่นโตมาวางลงบนโต๊ะม้าหินอ่อน และชักชวนให้ผมกินด้วยสีหน้ารื่นเริง
           ผมจับช้อนขึ้นมาทานตามที่เจ้าตัวชี้ให้ สายตาจับจ้องไปหน้าแทบจะไม่กระพริบ ดีใจเหลือเกินที่ได้น้องสาวคนเดิมกลับมาแล้ว..ดีใจ ที่ไม่เสียเธอไปอีก...
       " พี่ " หลังจากทานข้าวเสร็จ เจ้าตัวก็เท้าคางมองหน้าผมอีกครั้ง คราวนี้แววตาดูจริงจังกว่าทุกที ทำให้ผมครางรับเบาๆในลำคอแล้วจ้องหน้ากลับบ้าง
       " อยู่ที่นี่สบายดีรึเปล่า? " คำถามนั้นทำให้ผมชะงัก ก่อนจะหันไปยิ้มให้เจ้าตัว
      " สบายดี..." ผมรับคำ ก่อนจะนิ่งไปพัก ผมจับมือน้องสาวตัวเองไว้แล้วบีบเบาๆ
"น้ำ...พี่...."
      " ค่ะ?"
      " ขอโทษนะ ..พี่ขอโทษจริงๆ " ผมพุดเบาๆน้ำเสียงแทบจะเป็นกระซิบ ทำให้น้องสาวชะงัก นัยน์ตาคู่นั้นค่อยหรุบต่ำลงและมีความเศร้าสร้อยแฝงอยู่วูบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาช้าๆ
      " ไม่เป็นไรค่ะ....พี่เป็นฮีโร่ของน้ำนะ เพราะพี่ช่วยน้ำไว้ ที่กลัว ที่เสียใจ มันไม่ใช่เพราะพี่หรอก" น้ำบอกเบาๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าแม่
" น้ำคุยกับแม่แล้ว...เรื่องทุกอย่างน่ะ ปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเถอะค่ะ ให้มันแล้วกันไป..น้ำไม่เสียใจนะ ที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้ มันเพราะน้ำไม่เข้มแข็งเอง ที่น้ำเสียใจ ไม่ใช่เพราะถูกเขาทำร้าย แต่เสียใจ ที่ทำให้พี่ต้องมา....เจอเรื่องแบบนี้...."
     " แต่ก็นั่นล่ะ ถึงจะโกรธ จะแค้น จะเกลียดเขาไป มันก็เท่านั้น เขาก็ตายไปแล้ว...น้ำไม่อยากรื้อฟื้นแล้วล่ะ  เรื่องที่พี่ทำ น้ำไม่เคยโกรธเลยเพราะพี่เนมทำเพื่อปกป้องน้ำ ไม่ได้ทำเพราะอยากจะทำ.... น้ำไม่โกรธพี่เลยนะ...ยังไงพี่ก็เป็นพี่น้ำเสมอ ขอโทษจริงๆค่ะ ที่ไม่ได้มาเยี่ยม..ตั้งหลายปี "
       " ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร " ผมลูบเส้นผมสีดำสนิทเบาๆ ยิ้มออกมาน้อยๆ น้องสาวผม เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ ...เด็กหญิงตัวน้อยเติบโตขึ้นเพราะความเจ็บปวดและความทรงจำอันเลวร้าย ผมดีใจที่ตอนนี้เธอกลับมาเป็นน้องสาวคนเดิมที่ร่าเริงของผมอีกครั้ง เป้นครอบครัว เป็นคนที่ผมปกป้อง..
        " คราวนี้มาเยี่ยมพี่บ่อยๆนะ "
      " อื้อ...เค้าจะเอาขนมมาแบ่ง " ผมฟังแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ที่เจ้าตัวยังทำเหมือนตอนนั้นเหมือนเดิม ตอนที่ผมกับน้องยังอยู่ด้วยกัน ยังใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนั้น..เราทั้งคู่ยังคงมีความสุขและไม่มีใครนึกฝันถึงชะตาชีวิตเช่นนี้เลย..
      " จริงสิ ตอนนี้แม่ทำร้านแล้วนะลูก " แม่ผมบอกออกมาเบาๆ ทำให้ผมชะงัก
       " ร้าน ? "
       " ร้านอาหารตามสั่งจ๊ะ อยู่หน้าบ้านน่ะ สะดวกดี ไม่ต้องคอยส่งของไปที่ตลาดเหมือนเดิม " แม่ว่า ทำให้ผมพยักหน้ารับ
      " เค้าก็ช่วยด้วยนะ " แม่จอมแก่นของผมรีบเสนอตัวทันที ทำให้ผมหัวเราะก๊าก ยกมือลูบหัวเจ้าตัวอีกรอบ
        "ดี...ห้ามอู้ เข้าใจไหม? ถ้าพี่ออกไป " ผมชะงักเมื่อเอ่ยคำนั้น ก่อนจะหันมายิ้มให้ต่อ
" ถ้าพี่ออกไปจะไปช่วย..นะ "
        " ค่ะ....น้ำจะรอนะ " น้องสาวผมรับค่ำเบาๆ นัยน์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
             ผมนั่งมองคนสองคนที่ตัวเองรักที่สุดแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ นั่งคุยกับทั้งคู่ ขณะที่สายตาเหลือบมอไปที่คนบางคนซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมมองเห็นท่าทีอันแสนห่วงใยของพี่กิ๊งคนนั้นแล้วได้แต่ลอบถอนใจ..ผมรู้ว่าเธอรักพี่โต และยังไงก็คงไม่จากไป..แม้จะต้องรออีกนานเท่าไหร่ก็ตาม..
    เสียงฟ้าร้องครืนดังมาไกลๆ ทำให้บทสนทนาของผมกับครอบครัวชะงัก..ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้าที่เริ่มมีสีเทา..ฟังแม่บอกว่า สายฝนหลงฤดูแบบนี้..มักจะรุนแรง และตกหนักกว่าทุกครั้ง..
    ...ผมยิ้มรับแล้วพยักหน้า... ใช่ มันก็คงจะเป็นแบบนั้น..
Improbable 5 : โทษฟ้าโทษฝน
     ครืน...
      เสียงฟ้าร้องครางดังขึ้นเป็นระยะขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นที่ฟ้ามืดครึ้ม เมฆสีดำก่อตัวแผ่เหนือฟากฟ้าที่เคยสดใส เป็นสัญญาณบอกได้อย่างดีว่าอีกไม่นานฝนกำลังจะตกและท่าทางจะเป็นฝนห่าใหญ่ซะด้วย
     แต่ว่าท้องฟ้าที่ว่ามืดครึ้มทะมึนแล้ว ยังไม่เท่าสีหน้าของพี่โตแห่งแดนสิบสองตอนนี้เลย มันมืด ครึ้ม และ...ทะมึน
ทึนอย่างน่ากลัวเป็นที่สุด...
    ผมมองหน้าพี่โตที่ถือจานข้าวมานั่งข้างๆและวางจานดังเพล้ง... ทำช้อนตกแล้วอารมณ์เสียเลยเขวี้ยงมันลงพื้นไปสองรอบ เดือดร้อนลูกน้องในแกงค์ต้องไปขอยัยป้าคนตักข้าวมาอีก แถมตักๆกินไปได้สองสามคำก็ตวัดสายตาเย็นยะเยือกไปให้คนรอบกายอีกสองสามรอบ โดยมีคนรอบกายชื่อไอ้เนม ได้รับมาอย่างชัดเจนเป็นพิเศษ..
   สภาพโต๊ะทางข้าวทั้งโต๊ะที่เงียบกริบไร้สรรพเสียง ทั้งที่ปกติจะเจี๊ยวจ๊าวกว่าใครทำเอาคนรอบๆหันมามอง แต่พอเห็นท่าทางเหมือนจะขวิดใส่ของพี่โตเท่านั้นแหละ พวกมันก็หันไปกินข้าวต่ออย่างสงบ แม้ว่าพวกเราที่อยู่ร่วมโต๊ะนั้นจะไม่สงบสุขเลยก็ตาม
    เสียงตึงตังของพี่โตยังดังประกอบการกินอย่างต่อเนื่อง ขณะที่ผมทำหน้านิ่วเหล่มองท่าทางพาลๆนั้นแล้วนึกอยากจะด่าเช็ดอีกสักสองสามรอบ แต่ก็ทำได้เพียงถอนใจเบาๆแล้วกินข้าวไปเงียบๆพยายามไม่ทำอะไรเตะหูเตะตาพี่แกท่านั้น
แต่ขอเถอะ เป็นไอ้เนมทำอะไรก็ผิดหมดแหละ แค่ถอนใจแรงนิดหน่อยก็หันมามองหน้าแล้ว เป็นบ้าอะไรของพี่โตว่ะเนี่ย
     " เป็นอะไรเนี่ย ? " ผมวางช้อนลงกับจานข้าว หันมาถามพี่โตที่อารมณ์แปรปรวนเยี่ยงสตรีในวันมีประจำเดือนอย่างอดรนทนไม่ไหว
     " อะไร !" มาทำเสียงห้วนใส่อีก ! เป็นอะไรว่ะครับ มีอะไรขัดอกขัดใจรึไงวันนี้มีอะไรไปทำต่อมหงุดหงิดของพี่แตกอีกเหรอ? ไอ้เป้ก็เอาไปโยนเป้นภาระให้พี่กันย์แล้ว....แฟนก็มาเยี่ยมแล้วไง..มีอะไรไม่ถูกใจอีก รึว่าแฟนพี่จะไปแต่งงานแล้ว เลยนึกเสียดายน่ะ..

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าบบ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

AAA1234567899

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณครับ

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับผม

x2_man

ขอบคุณมั๊กๆครับ

uaychai

ชอบมากเลยครับ

watsana

พี่โต หึงเนม กับน้ำแน่นอน

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ไอ้โตหึงแน่ๆ ไม่รู้ว่าเป็นน้องสาว

pt200

ขอบคุณครับ