OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 90

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ความสงสัยนี้ยังคงตกตะกอนค้างคาอยู่ในหัวใจไม่หายและเพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงเวลานอนแล้วพี่โตยังเงียบและมีท่าทีครุ่นคิดไม่หายเสียที
ไฟถูกปิด พวกเราต่างล้มตัวนอน แต่ท่ามกลางแสงไฟสลัวผมกลับมองเห็นดวงตาของพี่โตที่เปิดค้าง และมือที่เผลอยกขึ้นก่ายหน้าผากอย่าลืมตัว
เสียงลมกรรโชกอยู่เบื้องนอกดังเข้ามาพร้อมกับเสียงฝนเทกระหน่ำ ผมเงยหน้ามองเพดานสีหม่น เม้มปากเข้าหากัน
...พายุงั้นเหรอ?
    " พี่โต "
    "............"
    " พี่โต..พี่...."
    " อะไร? " พี่โตชะงัก หันมามองหน้าผมเมื่อรู้สึกตัวในที่สุดว่าโดนเรียก
     " พี่ต่างหากสมควรถูกถาม ว่ามีอะไร?" ผมออกปากถาม ท่ามกลางเสียงลมและเสียงฝนที่เริ่มตกกระหน่ำ..
     ".........."คราวนี้พี่โตเงียบ ไม่พูดอะไร
     "มีข่าวอะไร? ใครจะก่อเรื่องอีก " ผมถามพลางจ้องสบตาคู่นั้นเข็มง..
     ".........." พี่โตถอนหายใจเป็นคำตอบ พลางยกมือลูบหัวผมเบาๆ
    " รู้ไม่ได้เหรอ? " ผมถาม ขยับตัวไปซุกอกพี่โตอย่างคุ้นเคย
    " ...มัน " พี่โตขมวดคิ้ว ท่าทีครุ่นคิด
"...ต้องตกลงใจให้ได้ก่อน ถึงจะบอกมึงได้..."
   " เรื่องสำคัญมาก " ผมถามต่อ
   " ...ใช่..." พี่โตรับคำ ก่อนจะสบตาผม พลางถอนหายใจยาวๆ
"และเป็นเรื่อง...ที่กูกลัวตัวเองตัดสินใจพลาดมากที่สุด "
    "พี่....."
    " นอนเถอะ" พูดตัดบทสั้นๆ เอามือลูบหัวผมเบาๆแล้วหลับตาลง แต่รอยย่นตรงหว่างคิ้วยังคงปรากฏชัดเจน..
      ผมยกมือวางบนแผ่นอกหนา รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจผ่านมือนั้น ขณะที่ใบหน้าจ้องมองเสี้ยวหน้าของพี่โตผ่านเสียงฟ้าร้องและแสงสว่างอันเลือนราง
กลัวตัวเองตัดสินใจผิด?คนอย่างพี่โต...กลัวเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?
      แต่พอผ่านพ้นไปหนึ่งวัน ที่ท่าเครียดๆของพี่โตที่เคยเกิดขึ้นมันแทบจะหายไปเป็นปลิดทิ้ง ราวกับว่าสีหน้าเครียดๆ
ที่ทางขรึมๆนั้นมันแค่ภาพลวงตาที่ผมคิดไปเองมากกว่า ดูแล้วชักเสียใจนิดๆที่ทำเครียดแทนพี่แกไปด้วย
          ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆ ท่ามกลางการทำงานอย่างทุกทีที่เราเคยทำกัน จู่ๆเมฆมันก็เดินมาหาผมด้วยสีหน้า
ไม่พอใจ รายนั้นเอื้อมมือมาหา แล้วดึงแขนไอ้เนมแรงๆ ให้ลุกจากใต้ต้นมะม่วงที่เพิ่งจะลงไปนั่งหมาดๆ
    " อะไรว่ะ ? "ผมเลิกคิ้ว ถามมันกลับ
    " พี่โต" ไอ้เมฆงึมงัม สีหน้าไม่พอใจอย่างยิ่งยวด
    " พี่โตอะไร? " ผมเลิกคิ้ว ออกปากถาม
    " ไอ้พี่โตของมึงไปหาไอ้เป้ที่กลุ่มกู แม่งเรียกมันไปคุยด้วย " ไอ้เมฆมันว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" ว่าแล้วไง...กูว่าแล้วไง ไอ้เวรนั่น มันจะแดกให้หมดแดนเลยสินะ `ตัวเงินตัวทอง`เอ๊ย..."
    " มึงแน่ใจเหรอ? ว่าไม่ได้ไปเรียกเพื่อมาทำอย่างอื่น "ผมยังสงสัยไม่เลิก
    " ทำอย่างอื่นน่ะ...ทำแน่ " เมฆว่าพลางถอนใจแรง
"ลากกันไปแบบนั้นจะไปทำอะไรล่ะ มึงมาเลย ถ้าไอ้พี่โตแม่งเอาใหม่นะ มึงจิกหัวถีบตกบ่อไปเลย ! "
      " ........" คราวนี้ผมเงียบ มองเสี้ยวหน้าที่แสดงความไม่พอใจออกมาของเมฆ และมองโดยรอบอย่างครุ่นคิด เมฆมันพาผมมาที่เรือนเพราะชำด้านหลังโรงฝึกงาน ก่อนจะดึงพรวดพาผมเข้าไปหลบอยู่ข้างต้นไม้
     " เมฆ....มึงแน่ใจ? "ผมถามกลับ เพราะหลังจากเห็นท่าทางเครียดๆของพี่โตกับท่าทีของพี่กันย์เมื่อวานแล้ว คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าพี่โตจะไปมีชู้ที่ไหน ยังไง กับไอ้เป้ได้
     " ดีกว่าไม่รู้ไม่ใช่รึไง? " เมฆมันว่า พร้อมกับดึงผมให้เดินเลาะเข้าไปใกล้อีก
      " ไหน?  ไม่เห็นมีใคร? "ผมถามกลับงงๆ
     " เดี๋ยวสิ กูเห็นอยู่น่า อ๊ะ...นั่นไง " เมฆชี้ไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์การเกษตรที่อยู่ใกล้เรือนเพาะชำ พี่โตยืนหน้าเคร่ง
คุยอะไรกับไอ้เป้อยู่ตรงนั้น ซึ่งดูยังไง๊ ยังไง ก็แทบจินตนาการหาท่าทีสวีตหวานแหววจากสองคนนี้ไม่ได้เลย
     " ไปดิ" เมฆหมันรุนหลังผม แล้วเดินห่างออกมา
      " อ้าว?.. "ไอ้เนมเหวอ ครางออกมางงๆ ลากกันมาถึงตรงนี้ แล้วตัวเองก็แจ้นหนีเนี่ยนะไอ้เมฆ ?
     " มึงเป็นเมียพี่โต " เมฆมันกอดอก บอกผมสีหน้าเคร่งๆ
" แต่กูไม่ใช่ ถ้าโดนจับได้ กูซวยกว่ามึง กูไม่อยากยุ่งกับมัน"
......... ที่มึงพามานี่ไม่ได้เรียกว่ายุ่งเลยนะเมฆ เฮ้อ..
     "แล้วจะไปไหน?" ผมเลิกคิ้ว ถามมันกลับบ้าง
     "...ไป......." เมฆมันมองหน้าผม ก่อนจะหรุบตาลงช้าๆ
" ไปคุยกับพี่กันย์"
    ".........." ผมขมวดคิ้ว มองมันแต่ไม่พูดอะไร
   " กูไปนะ " มันว่าแล้วเดินหนี ผมมองตามหลังมันแล้วขมวดคิ้ว ช่วงนี้ไอ้เมฆออกจะวุ่นๆยุ่งๆอะไรกับเรื่องผู้ชายสองคนนั่นมากนักหนา..มีอะไรเกิดขึ้น หรือมีอะไรที่มันรู้ระเเคะระคายรึเปล่า?
       แต่เสียงพูดคุยกันของพี่โตกับไอ้เป้ก็ทำให้ผมลากสติกลับมาสนใจเรื่องตรงหน้าก่อนเป็นอันดับแรก ไอ้เนมเอนตัวแนบผนังปูน เงี่ยหูฟังทั้งสองคนคุยกันด้วยความอยากรู้..ไม่ได้หึงหวงหรือไม่พอใจ แต่กันไว้ก่อนโว้ย...
      "..ตกลงพี่จะเอาไง ? "เสียงที่ผมจับใจความได้คือเสียงของไอ้เป้ มันออกปากถามด้วยน้ำเสียงสบายๆ
     "....กูจะคุยกับพวกป๋าก่อน.." นั่นคือเสียงพี่โตตอบกลับ ซึ่งแสดงความลังเลอย่างชัดเเจ้ง
     " พี่ก็คุยมาแล้ว.....คุยมาสองรอบแล้วก็ยังไม่ตอบอะไร จะเอาไงก็บอกมาสิพี่ " เสียงไอ้เป้ดังขึ้นมาแว่วๆ
" จะไปไม่ไปทำไม่ทำก็บอกมา ...การที่ป๋าย้ายผมมานี่ไม่ได้ทำเพื่อให้ลอยไปลอยมาอยู่ทุกวันนะ.."
      " เหรอ?  กูเห็นมึงทำแบบนั้นอยู่นี่... " พี่โตกัดใส่ซะทีนึงด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
      " หึ....อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เสียเรื่องไปซักเท่าไหร่หรอก การตัดสินใจเรื่องนี้ขึ้นอยู่กับพี่...ว่าไง..." ไอ้เป้มันลากเข้าเรื่องเดิมแล้วออกปากถามแบบไม่ให้ตั้งตัวทัน
     ".......กู.."
    " ก่อนที่พี่จะตอบ "เสียงไอ้เป้แทรกเสียงพี่โตขึ้นมา  
" ขอบอกไว้ก่อน ว่าเรื่องนี้...พวกป๋าน่ะวางแผนมานานแล้ว...วางแผนมาหลายปี แน่นอนว่าไม่ต้องการให้ผิดหลาด
ไม่ต้องการให้เรื่องนี้รั่วไหลไปถึงหูคนอื่น.."
     " ขู่กูงั้นเหรอ? "น้ำเสียงพี่โตส่อแววอันตราย
    " เปล่าพี่...แค่จะบอกเรื่องจริงให้ได้รู้ก็เท่านั้น.."
    " จะบอกว่ายังไงกูก็ไม่มีทางเลือก นอกจากจะยอมทำตามอย่างนั้นล่ะสิ " พี่โตเปรยขึ้นมาเบาๆ
   "แน่นอน"
    " แล้วจะมาถามกูทำไม! " น้ำเสียงนั้นตวัดห้วนอย่างเริ่มไม่พอใจ
    "ก็ให้พี่ลองคิดดู....เผื่อว่าเวลาที่ผ่านมานานพอดูเนี่ย จะทำให้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป ทั้งเรื่องความฉลาด ทันคน
หรือแม้แต่การทำงานที่เคยมีประสิทธิภาพ..." น้ำเสียงไอ้เป้ลากยาว..
" ที่ป๋าให้มาถามก่อน ก็แค่อยากรู้ ว่าพี่จะกล้าและใจเด็ดพอจะทำรึเปล่า...เท่านั้นเอง..."
     " หึ "
     "....ถ้าพี่ไม่มีปัญญา...เอ๊ย ไม่สิ....ไม่ใจถึงเหมือนที่ผ่านมา กับไอ้เรื่องนี้เนี่ย..ผมก็พอจะเข้าใจนะ เพราะถ้าพลาดไปก็อาจจะถึงตายได้...เพราะงั้น..."
      " หุบปาก ! " พี่โตตวาดเสียงดัง "ไอ้ลูกกระจ๊อกแบบมึงไม่มีสิทธิ์มาเห่าแบบนี้ใส่กูหรอกนะไอ้เป้....มีงานอะไรก็ทำไป...ถูกสั่งมาให้ทำอะไรก็ทำ อย่าก้าวก่าย อย่าเสือก..."
     " ...นี่ผมก็ทำงานอยู่ไง " ไอ้เป้ตอบ
     " นี่ไม่ใช่งานของมึง ! ...อย่ามาเสือกทำเป็นรู้ดี..." พี่โตตวาดเสียงห้วน
" เรื่องนี้กูจะตอบพวกมันด้วยตัวเอง...ไม่จำเป็นต้องเอาคำตอบผ่านไอ้กระจอกแบบมึง..
     " หึหึ....เอางั้นก็ตามใจพี่..." ไอ้เป้หัวเราะเบาๆ ผมไม่ได้เห็นหน้ามัน แต่จากน้ำเสียง ไม่พ้นมันคงทำหน้าตากวนประสาทอีกแน่ๆ
" แต่ขอบอกไว้อย่างนะ ว่าถ้าผมกระจอกจริง คงไม่ถูกสั่งมาแดนนี้..มาร่วมแผนนี้หรอก.."
     " ลำพองมากก็ระวังจะเจ็บหนักแล้วกัน " พี่โตเข่นเคี้ยว พูดเสียงเข้ม
     "...ไอ้คำนั้นน่ะ.... บอกตัวเองดีกว่าพี่...." ไอ้เป้มันตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น
     "เพราะตอนนี้...ผมว่าพี่ชักจะสนิมขึ้นแล้วว่ะ"
         ผมรีบขยับตัวหลบเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า แต่โชคดีที่ไอ้เป้มันเดินไปอีกฝั่ง ไอ้เนมค่อยชะโงกมองที่เดิม พบว่าพี่โตยืนนิ่ง กำมือสองข้างแน่น ด้วยสีหน้าเครียดเขม็ง...
ไอ้เนมทรุดตัวลงบนพื้น...ผมขมวดคิ้ว ครุ่นคิดกับคำพูดเหล่านั้นอย่างถี่ถ้วน หากแต่ก็ไม่ได้เข้าใจอะไรมากขึ้นเลย..
...ในหัวมีแต่คำถามเดียว..สั้นๆ....   พวกป๋ากำลังจะทำอะไร?
Improbable : 7  เสี้ยน
        กูเดินถอยออกมาห่างๆเมื่อขับไล่ไสส่งไอ้เนมให้เดินตามพี่โตผัวมันไปในที่สุด มันทำหน้าลังเล พยายามจะเอากูไปด้วยเสียอีก ...เรื่องสิ ให้กูไปด้วยไอ้พี่โตได้รู้ว่ากูเป็นคนบอกให้มันไปหา จะได้โดนกระทืบตายสิไม่ว่า ที่ผ่านมายังไม่ชัดอีกรึไงว่าไอ้พี่โตมันรักกูแค่ไหน....
    เดินออกมากึ่งบ่นกึ่งปลง แต่สุดท้ายกูก็อดใจไม่ไหวต้องหันไปมองไอ้เนมอีกรอบ เห็นมันกำลังเดินเข้าไปฟังพี่โตกับไอ้เป้นั่นคุยกัน กูชักสีหน้าลำบากใจขึ้นนิดหน่อย ถึงกูจะไม่ชอบพี่โต แต่ยังไงไอ้เนมมันก็เป็นเพื่อน ถ้าเกิด`ตัวเงินตัวทอง`พี่โตมันทำอะไรแบบที่กูพูดไปจริงๆแล้วล่ะก็....กูไม่อยากเห็นไอ้เนมมันเสียใจว่ะ
     "...อะ......" อ้าปากจะร้องเรียกให้มันกลับ แต่ไอ้เนมแว่บหายไปแล้วอย่างเร็ว ทีอย่างนี้ล่ะใช่ความเสือกเป็นพลังขับเคลื่อนเชียวนะ
   "เฮ้อ....." เอาเหอะว้า เรื่องแบบนี้ ต่อให้ปิดยังไง ถ้ามันเป็นจริง ยังไงก็ต้องเห็นสักวันอยู่ดี
        กูเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ยกแขนสองข้างมาสอดไว้ตรงหัว แล้วเดินออกไปด้วยท่าทีสบายๆ....แม้ในใจจะไม่คิดแบบนั้นก็เถอะ
     เดินไปห้องพยาบาลอย่างที่บอกไป ตอนนี้เป็นเวลาเย็นๆแล้ว อากาศมันเลยอึมครึมน่าดู เพราะฝนจะตกด้วยอะไรด้วย กูเดินเข้าใกล้ห้องพยาบาลที่เปิดไฟสว่างจ้า มองเห็นผู้คุมยืนคุยกันตรงใต้ม้านั่งหิน หนึ่งในนั้นเหลือบมองมาที่กูเพียงแค่ชั่วครู่แล้วกลับไปมองอย่างอื่นต่อ ขณะที่กูเดินไปใกล้ประตู กำลังจะอ้าปากทักและเอื้อมมือไปเปิด
ปัง !
    " ไม่รู้ก็บอกว่าไม่รู้สิ มาเยอะเย้ยกูทำไม? ในเมื่อมึงก็หาไม่เจอเหมือนกัน ไอ้ห่า ! " เสียงที่แสนคุ้นหูดีตะโกนออกมาพลางเปิดประตูออกสุดแรง กูเงยหน้ามองใบหน้าที่คุ้นเคยซึ่งกำลังบูดบึ้ง สายตาเคืองโกรธจับจ้องไปที่พี่ชาย ที่อยู่ในห้องพยาบาลเขม็ง
     "...กวนตีนจะ......" พี่วิทย์กำลังอ้าปากจะบ่นต่อ แต่สายตาคู่นั้นมันปะทะเข้ากับตาของกูเสียก่อน มองเห็นแววลิงโลดในดวงตาคู่นั้นชั่วครู่ ก่อนจะเป็นประกายวาบด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
     " มาทำไมตรงนี้? " น้ำเสียงถามนั้นนิ่ง...เรียบ....
     " หา.....ก็....มาเที่ยว.....เฉยๆ "กูตอบตะกุกตะกัก เห็นไอ้เมฆปากหมาท่าทางไม่กลัวใครแบบนี้ก็จริง แต่ว่า...กับคนตรงหน้าแล้วเนี่ย ไม่ว่าจะทำยังไงก็เอาชนะพี่วิทย์มันไม่ได้ซักที เพราะงั้น..ไอ้ท่าทางแบบนี้ มีมาเมื่อไหร่กูเลยต้องเตรียมถอย
     "...กูตามหามึงอยู่..." พี่วิทย์ยิ้มออกมาด้วยท่าทางแปลกตา
" แต่ไม่นึกว่าจะมาหาพี่ชายของมึง...ไปสิ...แล้วคราวหลังจะไปไหนก็บอกนะ ไม่ใช่หายไปแบบนี้ " พี่วิทย์บอกสั้นๆ พลางเบี้ยงตัวให้กูเดินเข้าไปหาพี่กันย์ ท่าทางใจดีไม่โกรธเคืองและคำพูดที่ไม่ได้ออกปากห้ามอะไรทำให้กูหน้าเหย เพราะนี่มันร้ายกว่าการด่าออกมาตรงๆเสียอีก กูมองหน้าคนพูด พยายามสบตาคู่นั้น เสียแต่ไม่เป็นผล
      " เป็นอะไรไป? " กูออกปากถามงงๆ
     " เปล่า...แค่กูตามหามึงอยู่.....ตามหา......" พี่วิทย์มองหน้ากูแล้วถอนหายใจเฮือก " แล้วสุดท้ายก็มาอยู่ตรงนี้........"
      " พี่...." กูเริ่มหน้าเหย เมื่อรู้ว่าพี่วิทย์กำลังแสดงท่าทางแบบไหน
"คราวหลังหัดบอกซะมั่งจะได้ไม่ต้องมาตาม"พี่วิทย์ว่าพลางหันไปมองคนในห้องพยาบาลด้วยสีหน้ารังเกียจจับใจ "แถวนี้ "
       "  มันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย"กูว่าเมื่อเห็นพี่วิทย์ยังทำท่าจะเข้าใจอะไรไปคนเดียวอีกนาน

chalerm

ขอบคุณครับ

somjitkiddee

ติดตามคับบ

sakasidej

ขอบคุณมากครับ

FFVIP

เย้ จิบิ๊ ชอบมั๊กมาก

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ชิวิตเกย์ ในคุกด้วย

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ