OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 92

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
          " ขอแค่มึง...จะไม่เอื้อมมือไปเปิดแผลที่กูโดนเสี้ยนตำแล้วกดมันให้ลึกกว่าเดิม
แค่นั้นล่ะ ที่กูขอ " พี่วิทย์ยกมือแตะที่ลำคอ แตะตรงรอยแผลที่ไม่เคยเปิดออกให้กูเห็นสักครั้ง
และเป็นสิ่งที่กูสงสัยอยากรู้มาตลอด แต่ถึงยังไง กูก็ไม่ได้เคยคำตอบอยู่ดี
กูนิ่งฟังคำพูดนั้น แล้วหันไปมองหน้าพี่วิทย์ พี่วิทย์ยิ้มให้กู แล้วกำมือกูไว้แน่นส่งผ่านความอบอุ่นให้กับฝ่ามือที่เย็นชืดของกันและกัน ดวงตาคู่นั้นมองไปที่ใบหน้ากูนิ่งๆครู่หนึ่งด้วยแววตาแสนห่วงใย ค่อยผละจากก่อนที่เปลือกตาจะหรุบต่ำลงช้าๆ
           " เพราะอย่างนั้น...ถ้า......มีอะไรเกิดขึ้น...." น้ำเสียงที่ลอดออกมาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน " อย่างน้อย มึงจะ
ไม่เป็นอะไร "
            " หา? " กูขมวดคิ้ว มองเสี้ยวหน้าของพี่วิทย์ที่ฉายแววเคร่งขรึม
           ".....เอาเถอะ อีกไม่นานมึงก็จะรู้ เมฆ.....แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันเถอะว่ะ " พี่วิทย์เอามือที่ลูบหัวกู ออกแรงขยี้แล้วคว้าคอลากกูให้เดินตามทางไป ปากก็พูดพร่ำเรื่องอื่นโดยไม่สนใจคำถามของกูเลย กูพยายามจะอ้าปากท้วงถาม แต่ก็ไม่ได้รับการสนใจ สุดท้าย...เลยได้แต่หน้านิ่วยอมโดนลากไปที่โรงอาหารโดยดี
       เสียงฟ้าร้องดังลั่นทำให้กูสะดุ้ง เงยหน้ามองท้องฟ้ามือครึ้มที่ตอนนี้น้ำฝนเริ่มสาดลงเปะปะ ปลายยอดไม้สะบัดพริ้วท่ามกลางแสงสลัวของยามเย็น ไพล่คิดไปถึงคำพูดของพี่วิทย์และพี่กันย์ ซึ่งบ่งบอกว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้น....
ในตอนนี้ ตากูมองเห็นเพียงท้องฟ้าที่ไร้แสงดาว..ฝนตกเมฆครึ้ม...แสงแปลบปลาบของฟ้าแลบปรากฏให้เห็นไกลๆและ
เสียงครืนครางของท้องฟ้าที่มันดังขึ้นแว่วในหู ราวกับเป็นคำเตือน..
Imprison 8  :  ล้วงความลับ
      เพราะเรื่องงี่เง่าที่ไอ้เป้มันพูดถึงใช่ไหม? พี่โตถึงมีท่าทีเครียดขึงแบบนั้น...
ผมนั่งเงียบ มองไปที่พี่โตซึ่งกำลังนั่งทานข้าวอยู่ข้างกาย สีหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองไม่ได้มีท่าทีตึงเครียดหรือประสาทกลับแบบที่ผมใกล้จะเป็นอยู่ตอนนี้ ตรงข้ามกับไอ้เนมที่ใจเริ่มร้อนรน คิดมากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้..
งานที่ป๋าสั่งให้ทำน่ะ มันไม่เคยมีดีอยู่แล้ว อันนี้ผมแน่ใจ และรู้ดีทีเดียว แต่ทว่า นั่นก็เป็นคำสั่งที่พี่โตรู้ดีไม่ใช่เหรอ?
เป็นสิ่งที่ทำมาตลอดโดยไม่ได้มีท่าทีคิดมากอะไร
แน่ล่ะว่าไม่ได้มีใครทำท่าทาง"ยินดี"กับมันมากนัก ยามที่มีคำสั่งบ้าๆบอๆออกมา แต่ทว่า พี่โตก็ไม่ได้มีท่าทีเครียดกับคำพูดของใครขนาดนี้..
       ทำอะไรกันนะ?
     ไอ้เนมขมวดคิ้วลอบจ้องมองใบหน้าของคนในกลุ่มเป็นรายๆไปด้วยท่าทีสังเกตสังกา มองพี่โตที่กินข้าวเงียบๆแต่ดวงตาแฝงความกังวลชัดเจน มองพี่วิทย์ที่นั่งคุยกับเมฆ และกินข้าวกันหนุงหนิงสองคนอยู่ พี่กันย์ก็กำลังนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวแบบไม่มีปากเสียงอะไรเช่นเคย ส่วนพี่ทิน พี่เบิร์ดและเหล่าลูกน้องทั้งหลายก็ยังคุยกันด้วยท่าทีรื่นเริง...
...เหมือนจะไม่มีใครรู้สักคน..ว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมเหลือบไปมองไอ้เป้ที่นั่งกินข้าวอยู่อีกโต๊ะ เพราะมันเป็นสิ่งที่เคืองตาพี่โตเกินกว่าจะมานั่งด้วยกันได้ มันยังมีสีหน้ารื่นเริงบันเทิงใจชวนถีบเป็นที่สุด ข้างตัวก็มี"ผัว"คนที่เท่าไหร่ไม่รู้นั่งอยู่ด้วย กินไปกัดคนอื่นไปพลาง มองแล้วมันน่าปวดหัวแทนจริงๆ
      "เป็นอะไร?" น้ำเสียงทักของพี่โตดังขึ้นเบาๆ ทำให้ผมชะงัก หันมามองพี่โตที่กำลังจ้องมองมาทางนี้ จึงได้แต่ยิ้มกลบเกลื่อน
      " ไม่มีอะไรหรอก แค่มองไปเรื่อยเปื่อย " ไอ้เนมตอบสั้นๆอย่างไม่อยากเจอเรื่องมากที่สุด
      " เหรอ.....แต่มองไอ้เป้เขม็งเชียวนะ " พี่โตยิ้มเย็นยะเยือกให้ ทำเอาผมชักสีหน้าเจื่อน....อะไรกันเล่า จะมาหึงทำไมฟ่ะ  ไอ้เนมไม่สนใจใครอีกแล้วเฟ้ยนอกจากพี่..อ๊ะ! ไม่สิ หมายถึงในคุก ไม่สนใครอีกแล้ว แต่นอกคุกค่อยคุยกันอีกที
      " ก็แค่สงสัย ตอนเย็นนี้มันหายไปไหนมาเท่านั้นเอง ไอ้เมฆบ่นว่ามันหายหัวไปไม่ยอมมาช่วยงาน " ไอ้เนมยิ้มเผล่ สบตาพี่โตแล้วตอบสั้นๆแต่ความนัยน์นั้นก็มากพอที่จะทำให้คนมีชนักติดหลังนิ่งไป และเบนสายตาไปจ้องไอ้เมฆเขม็ง..
ชะเฮ้ย....ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้พี่ไปหมายหัวไอ้เมฆนะโว้ยผิดเป้าหมายแล้ว !
       " เหรอ....แล้วมันว่าไงอีก " ความอมหิตเงียบที่มองเห็นในแววตาคู่นั้นทำให้ไอ้เนมแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอ หันไปมองไอ้เมฆที่ชักสีหน้าเหย แล้วถลึงตาใส่ผมอย่างหมายหัวแว้บหนึ่ง อยากบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ทันเว้ยเมฆ !
       " แค่นั้นเอง...ก็แค่สงสัย ทำไมล่ะ...หรือว่าพี่ไปไหนกับไอ้เป้มา " ว่าแล้วก็จ้องหน้าท่านเสียหน่อย ทำให้ประเด็นกล่าวโทษไอ้เป้ของพี่โตชะงักไปแค่นั้น พี่ท่านหันมามองตาแล้วส่ายหัวช้าๆ....เหอะ...ไม่ทราบว่าจะโกหกกันไปถึงไหน..
       " ไปไหนกับมันทำไม แค่เห็นก็คันตีนจะแย่ " เหรอ....ฟังแล้วน่าเเบะปากใส่ชะมัด ถึงจะรู้ว่าพี่โตกับไอ้เป้ไม่ได้นัดกันไปคุยด้วยแรงพิษวาทหรืออะไรแบบนั้น แต่มันน่าหมั่นไส้นี่ ทำปกปิดมีความลับไม่พูดไม่จา ชิ
       " ก็ว่างั้นแหลเนอะ....เพราะทุกทีไปไหนพี่ก็บอกนี่นา "ผมยิ้มให้พี่โตอย่างใสซื่อ นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความเชื่อใจจนล้นพ้น...แม้ความจริงกำลังนึกฮึ่มฮั่มใส่แบบไม่มีเหตุผลก็ตาม
       " .....มึงไม่ได้ประชดกูใช่ไหม? " พี่โตแสยะยิ้ม`ตัวเงินตัวทอง`มๆ มองสบตา
       " อะไรกัน พูดดีก็หาว่าประชด พูดไม่ดีก็หาว่าปากหมา จะเอายังไงกันล่ะเนี่ย ?" เลิกคิ้วออกปากถามไปอย่างอยากรู้ พี่โตแค่ยักไหล่ ไม่พูดอะไรอีก และหันไปกินข้าวด้วยสีหน้าปกติ จากหางตาผมมองเห็นไอ้เมฆกำลังยื่นนิ้วกลางพร้อมกับถลึงตาใส่เป็นคำคารวะที่ผมเสือกลากมันมาเป็นประเด็นวิววาท
      " พี่โต พรุ่งนี้พี่จะไปเจอป๋าเหรอ? " จู่ๆพี่ทินก็เปรยขึ้นมา ทำเอาเสียงที่เคยจ้อกแจ้กเงียบกริบ ทุกคนต่างมองไปยังขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างสนอกสนใจ
      " เออ...มีอะไร?" พี่โตถามกลับสั้นๆ อย่างไม่สนใจ
     " ..ช่วงนี้ไปหาบ่อยจังว่ะ มีอะไรให้เล่นอีกเหรอ? " พี่ทินถามกลับ เล่น...ไม่ล่ะพี่ ดูจากท่าทีของพี่โตคราวนี้แล้ว เรื่องนี้มันไม่ใช่เล่นๆแน่นอน
     "....จะอยากรู้ไปทำไม....ไอ้พวกนั้นคงจะหาอะไรดีๆมาให้มึงทำหรอก...." พี่โตเหยียดยิ้มพลางเปรยขึ้นมาเรียบๆ "
ก็อุตส่าห์ส่งหมาตังนึงมาเฝ้ากระดูกของมันไว้แล้วนี่"  
    " ..............." คำพูดนั้นทำให้ทุกคนที่ฟังต่างก็เงียบไป ขณะที่บางรายเหลือบตามองไอ้เป้ไปพลาง แฝงด้วยแววตาระแวดระวังและไม่เป็นมิตร..
    ผมหรี่ตามองท่าทีของทุกคนอย่างสังเกตสังกา พี่โตกำลังยิ้มเหยียดๆและก้มลงกินข้าวด้วยท่าทีไม่สนใจใคร ขณะที่ทุกคนในแกงค์เริ่มจะมองหน้ากันอย่างระแวดระวัง บ้างก็เหลือบมองไอ้เป้ที่ตอนนี้นึ่งขึง จ้องมองมายังพี่โตด้วยแววตาไม่พอใจลึกซึ้ง...มองแล้วนึกถึงคำพูดของไอ้เป้ขึ้นมาได้...ที่มันบอกว่าพี่โตขึ้นสนิม....
   ...ผมมองท่าทีของมันแล้วอมยิ้ม กล้าพูดเหรอว่าพี่โตน่ะขึ้นสนิม คนใหม่อย่างมันถือตัวว่าเป็นที่โปรดปราน หรืออาจจะถูกหลอกล่อหว่านล้อมมาด้วยเหตุผลกลใดก็แล้วแต่
ทว่า หากคิดจะมาเป็นใหญ่ และจะมาอยู่ในแดนสิบสองน่ะ แค่ได้รับการสนับสนุน เพียงแค่นั้นมันไม่พอหรอก..
      และตอนนี้พี่โตก็กำลังเริ่ม"เล่น"สงครามประสาทกับมันอย่างเต็มรูปแบบ..
     ปล่อยให้มันเหลิง ได้ใจ และทำตามใจ จนเผยธาตุแท้ เผยสิ่งที่ต้องการทำในที่สุด แล้วค่อยวางแผนตลบหลัง จัดการอย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาดจนเจ็บเจียนตาย..     แบบเดียวกับผมและหลายคนในนี้เคยเจอ..
     เเบบเดียวที่ล้มพี่กันย์และกำลังจะล้มมัน...ให้มาอยู่แทบเท้าอย่างหมาขี้ แพ้ตัวหนึ่ง
       " ที่พูดน่ะจริงเหรอ?" พี่เบิร์ดออกปากถามสั้นๆ นัยน์ตาจับจ้องไปยังจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายสารคดีสัตว์โลกน่ารู้อะไรสักอย่างอยู่ ท่ามกลางเสียงพูดคุยล้งเล้งของเหล่านักโทษในห้องดังอยุ่อย่างต่อเนื่องอย่างไม่มีใครสนใจใคร ซึ่งผมก็ไม่ว่าหรอก เพราะการได้ดูโทรทัศน์ดูข่าวทีวีนี่ก็เป็นเพียงความบันเทิงไม่กี่อย่างที่มีได้ในเรือนจำแห่งนี้..
      "...อะไร " พี่โตถามกลับสั้นๆ สายตาก็จ้องอยู่ที่หน้าจอเช่นกัน ไม่มีเหลียวมามองกันสักนิด ดูเผินๆเหมือนกับว่ากำลังพูดกับตัวเองอยู่ด้วยซ้ำ..
      " ...ที่มึงพูดตอนกินข้าว " พี่เบิร์ดตอบ
     " แล้วคิดว่ากูจะโกหกมั้ยล่ะ? " พี่โตยักไหล่ ตอบออกมาอย่างไม่คิดจะสนใจอะไรมากมายนัก..
     "  อยากให้พวกกูทำอะไรรึเปล่า?" น้ำเสียงเรียบๆนั้นถามต่อไป ขณะที่เสียงเฮดังมาแทรกบนสนทนา เพราะภาพเบื้องหน้ากำลังฉายภาพวัวกระทิงกำลังขวิดกันอย่างเมามันส์กลางทุ่งหญ้าทำให้เหล่านักโทษชายทั้งหลายต่างก็หัวเราะโห่ฮากันอย่างชอบอกชอบใจ
       "....ไม่ต้อง "พี่โตตอบ พลางนิ่วหน้าเล็กน้อยกับเสียงเฮที่ดังกระหึ่ม
" ปล่อยมันไป ทำอะไรเดี๋ยวจะเข้าตัวเปล่าๆ "
       " แต่มันจะเล่นมึงไม่ใช่รึไง "พี่เบิร์ดขมวดคิ้ว ตอบกลับห้วนๆ
       " กูดูเหมือนคนที่จะโดนเล่นงานง่ายๆเหรอ เอาเถอะน่า รอก่อน ถ้าถึงเวลา กูจะให้มึงจัดการตามสบายเลย " พี่โตตอบปัดๆ ด้วยท่าทีไม่สนใจ นัยน์ตากวาดมองรอบห้องก่อนจะมาสบตากับผมที่นั่งทำตาเเป๋วอยู่ข้างๆ ดวงตาคู่นั้นสะดุดกึก พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างขบขัน...
      " มองอะไรหือไอ้น้องเนม ทำตาเเป๋วเชียวมึง " ว่าพลางยกมือมาขยี้ผมแล้วหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ แลดูอารมณ์ดีเแบบจริงๆจังๆ..
      "....อยากรู้ไง " ผมยักคิ้วตอบ แต่ทำให้รอยยิ้มของคนฟังคลายลง พร้อมกับออกแรงโยกหัวผมเบาๆ
      " ไม่บอก..." คำตอบนั้นทำให้ผมหน้าบึ้ง เอื้อมมือจะปัดฝ่ามือที่ขยี้ผมตัวเองออกไปจากหัว
      "....แล้วมึงไปแอบฟังมา อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ "
      "........." คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก...ไอ้เนมนิ่งไป ก่อนจะยิ้มร่าให้พี่โตอย่างประจบประแจงหวังจะลดโทษ แต่ในที่สุดก็ได้รับมะเหงกมาเป็นคำตอบ
      " มานี่มา " ฝ่ามือหนาฉุดลากผมให้ลุกขึ้นท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างไม่สนใจใครของเหล่านักโทษทั้งหลาย
      " ไปไหน " ผมขมวดคิ้ว ออกปากถามงงๆ
       " ไปล้วงความลับ..." พี่โตตอบ พร้อมกับแยกเขี้ยวให้ด้วยดวงตาวาววับ
        "............" ไอ้เนมชะงักพร้อมกับยิ้มค้าง สีหน้าของคนพูดที่แสดงความประสงค์ชัดเจนนั้นทำให้ขำไม่ออกขึ้นมาดื้อๆ...แต่จะคัดค้านก็ช้าไปเสียแล้ว...เพราะพี่โตได้ทำการฉุดกระชากลากอุ้มผมออกจากห้องดูโทรทัศน์อย่างง่ายดาย..
แต่มันคงเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนิดหน่อย เพราะตอนนี้คำถามของไอ้เนมไม่ใช่จะหนียังไง แต่กลายเป็น...คราวนี้จะเป็น
ที่ไหนกันนะ?
ไม่ได้หื่นน่ะคร้าบ แต่ไม่อยากให้ใครมาเจอเฟ้ย !
    " อือ......อ่ะ "ริมฝีปากเม้มแน่น พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ส่งเสียงอะไรออกไป ใบหน้าซุกซบลงบนหมอนสีน้ำตาลเข้มบนเตียงหนา
     "....หันมาหน่อย "เสียงกระซิบเบาๆ พร้อมกับลมหายใจร้อนนั้นทำให้เส้นขนพากันลุกเกรียวด้วยความซ่านสยิว นัยน์ตาหรี่ลงเล็กน้อยยามที่ถูกพลิกร่างให้นอนหงาย น้ำใสๆเอ่อคลอนัยน์ตาทำให้ภาพของผู้ชายทำกำลังขยับกายอยู่บนร่างนั้นเลื่อนลอย เบลอพร่ามองไม่ชัด แต่นั่นกลับสร้างอารมณ์หวามไหวได้มากกว่าเคยเสียงอีก
      ผมเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงร้องที่ชักจะดังขึ้นเรื่อยๆไว้อย่างยากเย็น มองเห็นเงาร่างกำยำของผู้ชายที่คุ้นเคยดีขยับตัวอยู่บนร่าง ขาทั้งสองข้างของผมเกี่ยวรัดเอวหน้าและถูกมือใหญ่จับกระชับไว้ตรงบั้นเอว มองเห็นเอวเกร่งที่มีมัดกล้ามสวยน่าลูบไล้กำลังขยับเข้าออกอย่างช้าๆ บางครั้งก็เปลี่ยนเป็นกระแทกกระทั้งรุนแรงจนต้องร้องอู้ ครางสั่นในลำคอ
      " มะ....พี่โต..เดี๋ยวสิ " ผมร้องเสียงสั่น เกร็งตัวแน่นเมื่อถูกดึงแขนทั้งสองข้างให้ขยับกายขึ้นจากเตียงหนา แว่วเสียงแล่นเอี๊ยดอ้าดเป็นจังหวะแสนลามกแล้วหน้าแดงก่ำ พี่โตใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวผมไว้แน่น ดึงแขนทั้งสองข้างของผม
ให้พาดลงบนไหล่หนา พร้อมกับแรงกระแทกจากด้านล่างทำให้ผมสะดุ้งเฮือก เนื้อตัวสั่นระริก
       เรือนกายแข็งแกร่งผ่าวร้อนของพี่โตที่แทรกเข้ามาในร่างอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก เปล่งเสียงออกไปอย่างหลงลืมตัว แต่แทนที่คนทำจะนึกสงสารกลับยิ่งออกแรงกระแทกตัวเข้ามาอีกไม่ยั้งจนเนื้อตัวสั่นไหวไปหมด ผมจิกเล็บเข้ากับไหล่หนา ส่งเสียงครางเป็นห้วงๆใบหน้าแดงจัดอย่างไม่อาจจะทานทนไหว
      " อา...พี่โต ...." ผมส่งเสียงครางเบาๆกระซิบใกล้กับใบหูของคนที่กอดรัดไว้ เป็นสัญญาณที่รู้กันดีว่ากำลังจะอดทนต่อความรู้สึกที่พลุ่งพล่านภายในกายไม่ไหว ผมส่งเสียงครางปนสะอื้นถี่ ริมฝีปากขบเม้มใบหูของพี่โตพลางจรดริมฝีปากแตะลงบนต้นคอหนาด้วยความวาบหวาม ขณะที่จังหวะเสียดสีเบื้อล่างเปลี่ยนเป็นเร่งเร้า รุนแรงตามอารมณ์ที่ใกล้จะปะทุ
       "..อื้อ....." พยายามกลั้นเสียงร้อนจนต้องงับปลายฟันขบกับริมฝีปากสุดแรงจนเจ็บชา แต่สุดท้ายเสียงครางที่พยายามกลั้นก็ทนไม่ไหว ผมหอบสั่น ครางในลำคอออกมาเบาๆด้วยความซ่านสยิว ยามที่พี่โตค่อยๆถอนกายที่ปลดปล่อยออกไปจากร่างกายท่อนล่าง..
    คราบสีขาวขุ่นที่เปื้อนผ้าปูเตียงทำให้ผมหน้าแดงวาบ ผละจากอ้อมแขนที่รัดแน่นอย่างทุกลักทุเล แล้วได้แต่มองพี่โตตาขุ่น ชอบนักล่ะเรื่องหื่นๆ แถมชอบเหลือเกินที่จะเปิดเผยให้ชาวบ้านรู้เนี่ย..
     พี่โตมองสบตาเคืองๆของผมแล้วได้แต่ผมยิ้มขับ ฟันคมอ้างับเอาริมฝีปากล่างของผมไว้เบาๆก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาคลอเคลียอย่างอารมณ์ดี
ปลายลิ้นที่เข้าซอกซอนในโพรงปากทำให้ผมครางอู้ อดจะรู้สึกดีกับมันไม่ได้ตามเคย
  สมองพยายามต่อต้านว่ากำลังทำกันอยู่ที่ไหนพยายามบอกว่าถ้าพี่กันย์รู้ล่ะก็ไม่เว้นจะโดนมองด้วยสายตาไม่พึงใจและท่าทีที่แสดงออกชัดเจนว่า"เบื่อหน่าย"การกระทำแบบไม่มียางอายบนหน้าของพี่โตแน่ๆ

wsdonin

ขอบคุณมากค่ะ

manza555

ขอบคุณครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

โชว์ไอ้เป้ไปเลย

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ