OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 93

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ปลายลิ้นที่เข้าซอกซอนในโพรงปากทำให้ผมครางอู้ อดจะรู้สึกดีกับมันไม่ได้ตามเคย  สมองพยายามต่อต้านว่ากำลังทำกันอยู่ที่ไหน
พยายามบอกว่าถ้าพี่กันย์รู้ล่ะก็ไม่เว้นจะโดนมองด้วยสายตาไม่พึงใจและท่าทีที่แสดงออกชัดเจนว่า"เบื่อหน่าย"การกระทำแบบไม่มียางอายบนหน้าของพี่โตแน่ๆ
แต่ทว่าสุดท้าย อ้อมแขนแข็งแกร่งที่กอดเอาไว้แนบแน่นกับริมฝีปากที่เข้ามากอดจูบคลอเคลียนั่นก็ทำให้ผมยอมแพ้กับมันในที่สุด...
...ช่างหัวพี่กันย์เถอะ..
ในที่สุดกว่าจะผละกันออกมาได้แก้มก็แดงจัดแข้งขาอ่อนไปหมดจนต้องกอดพี่โตไว้อย่างยอมแพ้ ..พร้อมกับเงยหน้าแดงๆขึ้นไปจ้องเขม็ง..
    “ พี่นี่หื่นขึ้นทุกวัน “ ไอ้เนมบ่นพลางทำหน้ายู่ใส่..
     “ มึงก็ให้ความร่วมมือไม่ใช่รึไง “ พี่โตว่า ชะ พูดยังกับว่าไม่ให้ความร่วมมือได้ บอกไม่เอาไปก็พล่ามอยู่ท่าเดียว
“อย่าให้กูได้ข่มขืนมึงนะ”ตลอดล่ะ ตลอด
      “ จะเอาไงกับผ้านี่ล่ะ เดี๋ยวพี่กันย์มาเห็นเจอเฉ่งอีกแน่” ไอ้เนมว่าพลางมองคราบที่ติดอยู่บนผ้าปูเตียงด้วยสีหน้าจืดเจื่อน
      “ เหอะ ไม่เห็นต้องสน...ลองมันกล้าว่าสิ “ พี่โตยักไหล่ไม่แคร์ ตัวเองทำเปื้อนแล้วมาทำเมิน คิดว่าคนอื่นเขาจะปลื้มรึไงนะพี่..
      “ เดี๋ยวก็ได้มี....”
     ก๊อกๆๆ
     เสียงเคาะประตูเบาๆทำให้ผมและพี่โตสะดุ้งเฮือก เหลียวมองประตูห้องพยาบาลที่ถูกปิดล๊อคด้วยฝีมือของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองอย่างระแวดระวัง พี่โตขมวดคิ้ว ท่าทีเต็มไปด้วยความสงสัย ขณะที่ไอ้เนมรีบผละออกจากอ้อมกอดนั้น
คว้าเสื้อผ้าที่กองเรี่ยราดมาสวมอย่างรวดเร็ว..
      ก๊อกๆๆ
      "..........." คราวนี้พี่โตหน้าบึ้งจัด เพราะเป็นที่รู้กันแล้วว่า หากห้องพยาบาลปิดหรือไม่มีคนขานรับ นั่นแสดงว่าที่แห่งนี้..ซึ่งกลายเป็นแหล่งกบดานของกลุ่มพี่โตแห่งแดนสิบสอง กำลังถูกใช้อยู่ ไม่ว่าจะเจ็บปวดหรือมีธุระปะปังอะไรก็ตาม มันผู้นั้นต้องไสหัวกบาลกลับไปก่อนจะโดนตีน..
  ....แล้วไอ้คนที่มานี่มัน..อะไรล่ะเนี่ย...
    " ...ไม่มีใครอยู่ "เสียงพึมพัมที่ดังแว่วๆนั้น ทำให้ริมฝีปากที่จะอ้าถามของผมหุบลงโดยอัตโนมัติ เดินลงมาหาพี่โตแม้สะโพกจะยังเคล็ดขัดยอกไม่น้อย พร้อมๆกับหยิบเอากางเกงมาให้พ่อคนที่ยืนโทงๆไม่สนใจชาวบ้านอยู่ตรงหน้า
    " เหรอ? ทุกทีก็เปิดไว้นี่ถึงไม่มีคนอยู่ก็เถอะ " น้ำเสียงที่ค่อนข้างคุ้น ทำให้ผมขมวดคิ้วอีกรอบ นัยน์ตาหรี่ลงอย่างครุ่นคิด
     " เอาเถอะ คุยกันข้างนอกก็ได้ "เสียงนั้นตอบรับพร้อมกันนั้นประตูก็ส่งเสียงกึก...ดังขึ้นเบาๆซึ่งแสดงว่าไอ้คนที่มานั่นมันต้องเอาหลังเอนไม่ก็นั่งพิงประตูอยู่แน่ๆ
     " ....แล้วจะว่าไง " เสียงนั่นมาอีกแล้ว ผมขมวดคิ้วอีกครั้ง เมื่อชักจับเค้าลางของมันได้มากกว่าเดิม
    "...ย้ายมาอยู่กับกูเถอะน่า..ไม่เห็นรึไงว่าพวกมันทำกับมึงยังไง " น้ำเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ด้วยสำเนียงออดอ้อน
     " แค่บอกให้กูรู้กูก็รอดแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำแบบนั้นมันอันตรายทั้งสองคนนะ "
ในที่สุดผมก็นึกออกว่าเสียงนั้นคือใคร
แม้จะไม่ได้ยินบ่อยนัก ทว่าความหมั่นไส้และความโดดเด่นของมันก็ทำให้ผมจดจำมันได้มากพอ..และที่สำคัญ ผมเพิ่งจะได้ยินมันคุยกับพี่โตไปเมื่อเย็นนี้นี่เอง..
   ใช่แล้ว มันนั่นล่ะ...
       " เป้....นี่เรื่องใหญ่นะมึง พี่กูฆ่าแน่ถ้ากูบอกคนอื่น "
        " มึงเห็นว่ากูเป็นคนอื่นสินะ งั้นก็อย่าช่วยกูเลย ปล่อยให้กูโดนพี่โตแม่งยำตีนสิ มันเกลียดกู มึงก็เห็นแล้วนี่.."
ผมสบตาพี่โตที่ลุกวาบ นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองสบเพียงชั่วครู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าตอนนี้พวกเราต้องนิ่งเงียบ และฟังแผนการณ์ของมันทั้งหมดให้ออก..
        "...แค่บอกเรื่องที่นายมึงสั่งให้ทำ แค่นี้มันยากเกินไปเหรอ...? ถ้าบอกแล้วเราจะได้ออกไปด้วยกันนะ "
.....คำพูดนั้นทำให้ผมขมวดคิ้วมุ่น พยายามต่อจิกซอว์ที่กระจัดกระจายในหัวสมองอย่างสุดความสามารถ..
   ไอ้เป้กับใครสักคนเดินมาคุยกันที่ห้องพยาบาลที่มีพี่กันย์ประจำอยู่...?
   มันคุยกับพี่โตเย็นนี้เรื่องงานที่ป้าสั่งมาให้ทำ ....? และเมื่อกี้ ที่มันพูด....ออกไป....ออกไปไหน?
Improbable  9 : หลุมพราง
      บรรยากาศในนี้เปลี่ยนไปทุกครั้งที่ย่างเท้าเข้ามา...
  เรือนจำพิเศษเคยหนาวเย็นยังไง..ตอนนี้ก็ยังเป็นแบบนั้น...เสียงลากโซ่ตรวนแกรกกรากยังชวนให้ขนลุกเช่นเคย...สายตาของผู้คนในห้องขังที่มองมาเงียบๆก็ชวนหนาวสันหลังได้ทุกครา..ราวกับไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนไป...
   แต่แววตาอันเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่เปิดเผยออกมาเด่นชัดของนายที่มักจะยิ้มแย้มเก็บอารมณ์อยู่เสมอทำให้หัวคิ้วขมวดมุ่น..โตมองสบตากับป๋า ชายที่เขาเคยคุ้น เขาพบว่าใบหน้าที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มตอนนี้เครียดเคร่งขึ้นไม่น้อย..
ใต้ดวงตาคล้ำดำราวกับคนนอนไม่หลับ และแฝงท่าทีกราดเกรี้ยวปนกระวนกระวายอย่างที่ไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก..และนั่น จุดความสงสัยให้ปะทุขึ้นมาอย่างเงียบงัน...
      เขาสบตาของชายผู้เป็นนาย ซึ่งด้านหลังก็มีร่างของผู้พันเจ้าโรคจิตคนเดิมที่เขาจำมันได้ดี...มันไม่ได้ยิ้มหรือมีท่าทีเจ้าเล่ห์เจ้ากลชวนสงสัยเช่นทุกครั้ง..หากใบหน้าเรียบเฉย..ฉายแววบูดบึ้ง ไม่พอใจ.....กระวนกระวาย ขัดเคืองใจอะไรกันนัก
ยังไม่นับไอ้ชาติ...คนที่กลายเป็นลูกพี่อีกรายเมื่อสามปีที่แล้ว มันมีท่าทีหงุดหงิดอย่างเปิดเผย..ชวนสงสัย...
    ไอ้กันย์ที่ถูกเรียกมาด้วยนั่งเงียบอยู่ข้างๆ มันไม่ได้มีท่าทีอะไรกับอารมณ์ใจร้อนผิดปกติของเจ้าคนพวกนี้เหมือนกันกับกูที่นิ่ง สบตาพวกมันอย่างเฉยชา..แต่หนักแน่นอย่างที่เคยเป็นมา..
     "...รู้ไหมที่เรียกมานี่มีอะไร? " ป๋ามันออกปากถามแสยะยิ้มหงุดหงิด..
     " เรื่องไอ้เป้..." กูตอบกลับสั้นๆ ด้วยท่าทีไม่หยี่ระ..
     "...ไม่ใช่เเค่นั้นหรอก.." ป๋าส่ายหัว สีหน้าหงุดหงิด " แต่ที่ฉันเรียกมา เพราะสงสัย ว่าทำไมมึงถึงชักช้า ไม่ทำตามที่สั่งสักที"
      "..หา?....คำสั่ง...สั่งอะไร? " กูขมวดคิ้ว มองหน้าป๋าอย่างเคลือบแคลง
      "..แกรู้อยู่แก่ใจทำไมต้องถาม " ป๋ามองหน้ากูถามกลับห้วนๆ
      " ...หมายถึงเรื่องแผนการณ์ที่ไอ้เป้มันพล่ามมาน่ะเหรอ? " กูถามกลับ มองหน้าคนพูด
" ถามตรงๆนะ..ป๋าคิดว่าแผนที่ว่ามามันจะสำเร็จเหรอ เรื่องละเมอเพ้อพกอะไรกันที่พูดน่ะ ไม่มีใครอยากทำตามแผนที่
ไม่รู้ว่าจะสำเร็จรึเปล่าหรอกนะ..."
      " อ้อ...หมายความว่ากล้าขัดคำสั่งงั้นเหรอ? " ป๋าแสยะยิ้ม มองหน้ากูอย่างไม่พอใจ
      " ....หรือว่าป๋าคิดจะให้ไอ้เป้มันทำแทน..." กูยิ้มแสยะให้มันอย่างเหนือกว่า เพราะแผนที่ป๋าว่ามา มันไม่มีทางสำเร็จได้ด้วยคนๆเดียวอยู่แล้ว และโดยเฉพาะไอ้เป้..มันไม่มีทางทำได้แน่..
      "...ชาติ..พาลูกน้องแกไปคุยหน่อยสิ..ผู้พันด้วย ..." ป๋าออกปากไหว้วานสองคนด้านหลังให้ไปจัดการคุยกันเป็นการส่วนตัว.. กูชะงัก สีหน้าเรื่องเคร่งขึ้น เพราะไม่รู้ว่าถ้าแยกกันแล้ว..ไอ้คนพวกนี้จะหากลอุบายอะไรมากหลอกล่ออีก..
กูไม่ได้เชื่อใจหรือวางใจไอ้กันย์มากนักก็จริง แต่กับสถานการณ์แบบนี้ ถ้าพวกมันหาอะไรมาล่อให้ไอ้กันย์ติดกับ แล้วมาแว้งกัดกู เรื่องมันคงจบไม่ได้ง่ายๆแน่...
      "รู้สึกจะ..มั่นใจมากเลยนะ.." นัยน์ตาของป๋ามองมาด้วยแววตาวาววับ เปรยประโยคที่ส่อถึงความไม่พอใจชัดเจน
     ".........." กูคิดว่าตอนนี้ การไม่พูดคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุด..
     "...สองสามปีมานี้...ที่แกใช้ชีวิตสบายๆไม่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร..มันทำให้ความเคารพยำเกรงในตัวฉันน้อยลงเหรอ? ..หรือว่าลืม...ว่าใครที่คอยคุ้มหัวแกอยู่กัน.." นัยน์ตาของป๋าวาววับแสดงความไม่พอใจชัดเจน...กูมองหน้าคนพูด แล้วยักไหล่..
      "...แล้วป๋าดูเหมือนคนเดิมมั้ยล่ะ? "กูเลิกคิ้ว ออกปากถาม
"...จากคนที่ไม่เคยมีคำสั่งไร้สาระ..ไร้ประโยชน์ แต่คำสั่งนี้น่ะ...มันไม่ใช่...คำสั่งที่ไม่มีความเป็นไปได้และรนหาที่ตายเหมือนคนโง่น่ะ ใครอยากจะทำกัน "
      "..หึ...นี่แกขึ้นสนิมไปแล้ว อย่างที่ไอ้เป้บอกแล้วจริงๆงั้นเหรอ โต..? " ชายตรงหน้ายิ้มมุมปาก สบตากูพลางยิ้มน้อยๆ
      "..ฉันไม่เคยสั่งอะไรที่ทำไม่ได้..ฉันไม่เคยทำอะไรที่ไร้ประโยชน์.. ทุกสิ่งที่ทำน่ะ มันไม่เคยไร้ค่า ถ้าแกไม่รู้ "
       ".. กระทั่งเอาไอ้ปากหมาไร้ประโยชน์นั่นมาในแดนสิบสองก็ด้วยเหรอ? " กูถามกลับ มองหน้าป๋าไม่ยอมหลบตา
       "..ภายนอกมันอาจจะปากหมา ไร้ประโยชน์ ..แต่นั่นก็แค่ภายนอก...โต...ไอ้คนปากหมา ไร้ประโยชน์นั่น...มันทำอะไรได้มากกว่าที่มึงคิด.."
       "..หึ... "กูเสมองออกไปด้านนอก...เอนตัวพิงพนักม้าหินอ่อนที่นั่งอยู่..
       "..ลองไปคิดดูแล้วกัน ว่าจะกล้าทำรึเปล่า...เพราะถ้าแกไม่เอา ยังมีคนจะเอาด้วยกับฉันอีกเยอะ.." ป๋าเปรยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆอย่างคนที่เริ่มระงับอารมณ์ตัวเองได้..
       " จะดิ้นรนทำไปทำไมว่ะป๋า..ไม่เข้าใจว่ะ.." กูหันไปมองหน้าป๋าอย่างขัดข้องใจเป็นที่สุด.. กับลักษณะท่าทางตลอดจนคำสั่งที่ออกมา มันไม่ใช่คนๆเดิมที่เป็นเจ้านายแสนฉลาดเหมาะสมจะร่วมมือด้วยเลยสักนิด แน่นอนว่ากูไม่ได้ไว้ใจหรือฝากชีวิตไว้กับคนอย่างพวกมัน แต่ว่า...ในสถานการณ์นั้น การเลือกนายที่ฉลาก ยังไงก็ดีกว่ามีผู้นำที่โง่ พาให้ตัวเองและคนในกลุ่มต้องตกต่ำอยู่แล้ว..
       "...ถ้าแกเป็นฉัน แกก็คงทำไม่ต่างกันหรอก.." ป๋าตอบมาเท่านั้น พร้อมกับจ้องหน้ากูเขม็ง
"เรื่องนี้น่ะ ฉันวางแผนมานาน...นานมากกว่าที่แกจะคิด..."
       " ฉันรอให้ทุกอย่างพร้อม...รอให้ทุกสิ่งลงตัว..แล้วจะมายอมให้มันจบ เพราะคำพูดสั่วๆของคนๆนึงได้ยังไง"
       "....แล้วถ้าไม่เอาด้วย.." กูถามกลับ สบมองแววตาที่วาบขึ้นด้วยความไม่พอใจของป๋าอย่างไตร่ตรอง..
       "............" ป๋าเพียงแค่ยิ้มให้ โดยไร้คำตอบ..
       "..งานนี้อาจจะมีคนตาย.." กูเปรยเสียงเครียด..
       "...งานนี้มันต้องใช้คน..ต้องเสียสละ..และเรื่องแบบนั้น...แกเคยสนด้วยเหรอ? " ป๋ามองหน้ากูแล้วเลิกคิ้ว ถามกลับ
" ฉันคิดว่าแกไม่เคยสน ว่าใครจะเป็นจะตาย ตราบใดที่ตัวเองเหลือรอด..นึกว่าแกคิดแบบนั้นเสียอีก..."
        "......." สีหน้าแสดงความผิดหวังของป๋าทำให้กูนิ่งขึง ใบหน้าชาวาบ..ไม่ใช่เพราะความอาย แต่เป็นความแสลงใจ
ที่ไร้เหตุผล
       "...จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ เรื่องนี้มันอยู่ที่คนทั้งนั้น " ป๋ายิ้มบางๆส่งมาให้กูแล้วออกปากอธิบายอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ  
"..มันอาจจะยาก แต่ก็ใช่จะเป็นไปไม่ได้...ฉันรอมาสองปีในการหาพรรคพวกที่แข็งแกร่งและสนใจร่วมอุดมการณ์เดียวกัน..สองปีจะรวมแกงค์กับไอ้ชาติ...และอีกสามปี....ควานหาตัวไอ้คนปากเปราะที่มึงด่านั่นมาอยู่ในแกงค์...แล้วฉันจะต้องล้มเลิก เพราะแกคนเดียวไม่เอาด้วยงั้นเหรอ? "
       " คนเดียว? " กูขมวดคิ้วเครียด
       " มีหัวหน้าได้ ก็เปลี่ยนหัวหน้าได้ แกไม่กล้าคนเดียว ก็อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกัน...โต.. "ป๋ากอดอก  สบตากูอย่างสงบ
" ฉันมีคนสำรองแล้ว...ถ้าแกไม่รู้...ฉันบอกให้แกเลือกตัดสินใจก็เพื่อจะดูว่าแกน่ะใจถึงแค่ไหน...มีความกล้าพอมั้ย..
ซึ่งฉันคิดว่าตัวเองได้คำตอบแล้ว.."
       "..แค่ไม่อยากทำอะไรที่เสี่ยงเกินเหตุ" กูออกปากแก้ตัว เมื่อรู้ว่าป๋า...มันวางแผนทำอะไรมานานกว่าที่คิด และสิ่งที่มันทำ ไม่ใช่เพราะความคิดชั่ววูบ และไม่ใช่เพราะ..คำตัดสินจำคุกตลอดชีวิตที่พวกมันได้รับมา...ไม่ฉลาดเลย ถ้าจะยืนขวางลำมันตรงๆ แบบที่กูทำไปแล้ว.."  
..แล้วตอนนี้...ยังคิดแบบนั้นอยู่รึเปล่าล่ะ..?  ป๋าเลิกคิ้ว..ออกปากถามกลับ..
"...จลาจล..."
       "........................"
       " ความวุ่นวาย..ผู้คนมากมาย ควันไฟการทะเลาะวิวาท ทำร้ายร่างกาย...มันทำให้มีช่องโหว่..."
ป๋าพูดออกมาเรียบๆด้วยสีหน้าปกติราวกับว่าสิ่งที่บอกออกไปไม่ต่างกับพูดประโยคธรรมดาสามัญในชีวิตประจำวัน
อย่างกินข้าวหรือยัง..รึกำลังทำอะไรอยู่..

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

manza555

ขอบคุณครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับ

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คิดให้ดีนะโต ป๋ามึงมีดีแค่ไหน

pt200

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ