OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 94

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
       "...จลาจล..."
       "........................"
       " ความวุ่นวาย..ผู้คนมากมาย ควันไฟ
การทะเลาะวิวาท ทำร้ายร่างกาย...มันทำให้มีช่องโหว่..."
ป๋าพูดออกมาเรียบๆด้วยสีหน้าปกติ ราวกับว่าสิ่งที่บอกออกไปไม่ต่างกับพูดประโยคธรรมดาสามัญในชีวิตประจำวัน
อย่างกินข้าวหรือยัง..รึกำลังทำอะไรอยู่..
"..มากมายกว่าที่คิด..."
       "ใครจะเป็นผู้นำ " กูถามกลับ เมื่อมองสบตาคู่นั้นแล้วเริ่มมีลางสังหรณ์ร้าย และนึกกังวลใจขึ้นมาทันควัน..
       "..แกเป็นผู้นำที่ดีนะโต รู้สึกว่าที่ผ่านมาจะมีแต่คนเชื่อถือ..ใช่ไหม? " คำตอบนั้นทำให้กูเบิกตากว้าง...ขณะที่คนพูดก็ถอนหายใจเบาๆ ด้วยสีหน้าครุ่นคิดอันเสเเสร้งจนเห็นแล้วอยากจะอาเจียน
"..แต่ก็นะ..ถ้าแกไม่อยากจะยุ่งขิงด้วยกับเหตุการณ์นี้...ฉันก็ไม่ว่าหรอก เพราะในแดนสิบสอง ยังมีคนมากมาย...
หลายคน...."
       "....หึ..... "กูมองหน้าป๋าด้วยสีหน้านิ่งไม่สั่นไหว แต่ทว่าในอกกลับคุกรุ่นด้วยความเคืองโกรธและความไม่พอใจ
ที่แสดงออกมาทางแววตาอย่างเด่นชัด.
      "...ฉันให้โอกาสแกเลือก...ไม่ได้จะบังคับ.." ป๋ามันพูดแล้วยิ้มให้อย่างเคย รอยยิ้มบางๆ...ดูราวกับไม่เคืองโกรธ หากแต่กูรู้ดี ว่าผลของการขัดใจมันนั้นถูกวางไว้เรียบร้อยแล้ว...และกูก็จำต้องเป็นหุ่นให้มันเชิด โดยไร้คำโต้แย้ง..
      "...เลือกเอา..ว่าจะยอมทำผิดแล้วมีอิสระ หรือทำสิ่งที่ถูกต้องแต่ถูกขังไปจนตาย.."
กูมองหน้าป๋า สบแววตาที่ไร้ความร้อนรนหรืออาการหงุดหงิดแอบแฝงเช่นที่เคยพบเมื่อครู่...
กูที่คิดว่าได้เปรียบ กูที่คิดว่าเป็นต่อ ทำให้พวกมันสามารถหงุดหงิด ร้อนรน ไม่พอใจ..กูที่ลำพองใจ และแสดงความต้องการของตัวเองออกมาอย่างโจ่งแจ้ง...พลัดตกหลุมของมันอย่างเต็มเปา..
...ราวกับเสียงเสียดสีของโซ่ตรวนดังขึ้นเบาๆ...สะท้อนเข้ามาในโสตประสาท...สายโซ่ที่หนักอึ้งซึ่งพันอยู่ใต้เท้าและถ่วงน้ำหนักให้ไร้อิสระทุกคราที่ก้าวเดิน...ที่กูรู้สึกว่ามันค่อยคลายออก ..หากเพียงชั่วครู่...มันกลับตวัดรัดรึงสองขาด้วยความหนักหน่วงที่มากยิ่งกว่าเก่า...
ให้เลือก....มันบอกว่าเปิดโอกาสให้กูเลือกงั้นหรือ?น่าขัน......ให้เลือก...ทั้งที่มันขีดเส้นให้กูเดินตามโดยไร้ทางหนี..
      กูนั่งอยู่บนม้าหินตัวเดิม ขณะที่ป๋าลุกขึ้น และบอกว่าจะไปตามไอ้กันย์และผู้พันกับไอ้ชาติ กูมองตามแผ่นหลังที่ผอมเกร็งและบางกว่า ชั่ววูบหนึ่งที่ความโกรธเกรี้ยวพุ่งขึ้นจนอยากจะลุกไปคว้าคอมันมากระทืบให้แหลกคาเท้า อยากจะทำร้ายให้มันตายตกไปเสียตั้งแต่ตอนนี้...
      แต่กูก็ทำเพียงนั่งนิ่ง มองตามมันไปด้วยนัยน์ตาวาววับสะท้อนความไม่พอใจอันชัดเจน...
หัวสมองไพล่นึกไปถึงเมื่อเกือบเก้าปีก่อน..ในยามที่กูมาเหยียบเรือนจำนี้แห่งแรก...และคำพูด ที่มันบอกกับกู
   ...ลูกน้องงั้นเหรอ? น่าขำ.....กูไม่เคยคิดว่ามันเป็นลูกพี่ นับแต่พบว่ามันเอาชีวิตของใครต่อใครมาล้อเล่น ถึงกูจะโหด`ตัวเงินตัวทอง`ม ชอบทำร้ายร่างกายใคร แต่ทว่า กูก็ไม่เคยเห็นชีวิตพวกมันเป็นของเล่น ไม่เคยคิดจะล้อเล่นกับความเจ็บปวดสับสนของคนที่ไม่มีทางไป..
กูเลิกไว้ใจพวกมันในวันที่ไอ้วิทย์อยู่ในสภาพปางตาย..กูมองพวกมันเป็นแค่คนที่คุ้มกะลาหัวให้ปลอดภัย แต่ทว่าอย่าคิดไปฝากชีวิต.. กูคิด...โดยที่ไม่รู้ ว่าตัวเองตกหลุมพรางของพวกมันเข้าเต็มกำลัง...
...ตั้งแต่วันที่ไปเป็นลูกน้องของมัน ตั้งแต่วันที่ทำตามคำสั่งของมัน...นั่น...กูก็เป็นหนึ่งในแผนการณ์ของพวกมันมาตั้งแต่นั้น.....มันเลือกคนที่แข็งแกร่ง..เลือกกู เลือกไอ้วิทย์ แล้วรวมเเกงค์ เพื่อสร้างอิทธิพลหนึ่งเดียวในแดนสิบสอง ที่อยู่ของนักโทษร้ายแรง ที่ต่างคนก็ร้ายกาจ ทำผิดใหญ่หลวงมาด้วยกัน
เวลาห้าหกปี ใช้สำหรับการทดสอบกู ..สามปี สำหรับการรวมแกงค์ และเพื่อเอาไอ้เป้เข้ามาเสริมในแผนการณ์
ต้องการให้กูแผ่อิทธิพลเต็มที่ ใช้กูเป็นตัวบังหน้า ให้สร้างความปั่นป่วน ใช้ชื่อกูเพื่อสร้างความวุ่นวาย  ให้กูก่อเหตุ
เพื่อจะให้มัน...ทำตามแผน...โดยที่ตัวกูไม่สามารถจะขัดขืนได้เลย..
....กูเม้มปากแน่น ปลายฟันขบกับริมฝีปากจนเลือดซิบ..ก้มมองฝ่ามือของตัวเองที่เกร็งจนขึ้นข้อขาว..
โกรธเเค้นที่ต้องถูกชักไย..เคืองแค้นที่ถูกหลอกล่อ..ด้วยคำว่าผลประโยชน์ที่แฝงความอันตรายเอาไว้..
..มันไม่เคยสนว่ากี่คนจะต้องตาย เพื่อสังเวยในสิ่งที่ตัวเองต้องการ..ไม่เคยสนหากกูจะตาย หรือใครหลายคนจะตายไป ตราบใดที่พวกมันจะรอด.....และกู ก็ต้องยอมเอาคอพาดบนเขียง เพื่อเป็นสะพานให้พวกมันข้ามไป..
    "...มาแล้ว " เสียงของผู้พันดังขึ้น ทำให้กูหลุดจากภวังค์ กูเงยหน้ามองพวกมันที่เดินมาเป็นกลุ่ม สายตามองตรงไปยังไอ้กันย์ที่มีสีหน้านิ่งเรียบไม่มีท่าที...ขณะที่นายทั้งสามคนยืนอยู่ด้านหลัง และมองกูด้วยสีหน้าอันบ่งบอกชัยชนะ..
กูเม้มปาก แค้นจนแทบเจียนกระอัก แต่ก็ต้องบอกตนเองให้ยอมรับ...ใช่..พวกมึงชนะ   ถึงจะไม่พอใจแค่ไหนก็แสดงออกมาไม่ได้..
กูลุกขึ้นยืนและเดินออกไปโดยไม่มีคำลากับพวกมัน ไม่อยากสบมองแววตาที่ยินดีและแฝงแววเยาะหยันของพวกคนเหล่านี้ให้ระคายตาและแสลงใจ.กูเกลียดความพ่ายแพ้... เกลียดการตกเป็นเบื้องล่าง..ดังนั้น จึงเกลียดเวลานี้มากที่สุด.
    ฝีเท้าของกูเดินก้าวยาวๆมาโดยมีไอ้กันย์เดินตาม กูและมันไม่ได้คุยอะไรกันนอกจากจะเดินดุ่มออกมาเงียบๆ กูมองรั้วเหล็กดัดที่วางเป็นชั้นๆอยู่รอบเรือนจำ และมองลวดหนามที่ขึงเป็นทางกั้นพวกกูในทางเดินระหว่างแดนปกติกับแดนพิเศษด้วยสายตาครุ่นคิด.......เสี่ยงภัย...อันตราย ไม่ว่า...แต่...
    "..มึงตอบว่ายังไง.. "เสียงของไอ้กันย์ดังขึ้น ทำให้กูชะงักฝีเท้า มองเห็นผู้คุมยืนประจำอยู่ตรงปากทางเข้าสู่อยู่แดน
ไม่ไกล
    "..อะไร.."
      " คำสั่ง" ไอ้กันย์ตอบสั้นๆ บอกชัดว่ามันก็เคร่งเครียดและต้องการคำตอบไม่มีอารมณ์จะมาวิวาทหรือเล่นลิ้น..
     "......แล้วมึงล่ะ.." กูถามกลับ..ทั้งที่เราสองคนก็รู้ดี ว่าไม่มีสิทธิ์จะปฎิเสธเลย..
     ".........." พวกกูยื่นกระดาษใบคำร้องขอข้ามแดนให้กับผู้คุมตรวจสอบ ปั้มตราผ่าน และถูกเรียกเก็บเอกสารเหล่านั้นไว้เป็นหลักฐาน ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรกันยามที่ผู้คุมยกมือลูบตัวขึ้นลงตรวจร่างกาย กันไม่ให้พกพาอาวุธหรือของ
มีคมเข้าไปในเรือนนอน..
     " พวกมันจะเอามึงเป็นเฮด...มึงเป็นผู้นำตั้งแต่แรก..." ไอ้กันย์พูดขึ้นมาหลังจากเดินคล้อยหลังผู้คุมมามากพอดู..
    "..ถ้ากูไม่เอาด้วย..มึงก็เป็นหัวหน้า ไอ้กันย์ " กูตอบกลับ สายตาจับจ้องทางเดินแคบๆที่มีแสงสลัวลอดผ่านมา
เเละเบื้องหน้าคือเรือนนอนเดิมที่คุ้นเคยมาเกือบเก้าปี
    "...มึงต้องเอาด้วยอยู่แล้ว " ไอ้กันย์มันตอบกลับสั้นๆ
    " แล้วมาถามกูทำไม ว่าจะเอาไม่เอา " กูสวนกลับ เพราะมันและกูต่างก็รู้ดี ถึงปากมันบอกจะให้เลือก แต่ทางที่ทำได้คือต้องทำตามเท่านั้น ทำตามคำสั่ง ไม่เช่นนั้น ก็จะพบกับความตายที่ย่างกรายมาหา..มีสองทางให้เลือกคือยอมทำตามคำสั่งกับยอมตาย แล้วใครจะเลือกความตาย?..ระหว่างทำผิดแล้วมีชีวิตรอด กับทำถูกแล้วตาย ..ใครที่ไหนมันจะบ้าเลือก...ความตาย..
    "....กูอยากได้คำตอบ..ไม่ได้ต้องการทุ่มเถียงอะไรไร้สาระ " ไอ้กันย์มันคงจะหงุดหงิดกับคำตอบของกู มันจึงกระชากเสียงถาม..หมดท่าทีอารมณ์เย็นโดยสิ้นเชิง..
    "..แล้วคิดว่ากูจะตอบอะไรมึงได้มากกว่านี้!! " กูหันขวับกลับไปมองหน้ามัน ด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง กระซิบเสียงห้วนสั้นใส่มันอย่างหงุดหงิด "มึงก็รู้ว่ากูกับมึงต้องทำ ไม่ทำก็ต้องตาย! ไม่มีสิทธิ์ค้าน! ไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ! หรือมึงอยากตายถึงคิดจะไม่ทำน่ะหา !?"
     "..........." ไอ้กันย์มันมองหน้ากูที่ตะคอกใส่แล้วเม้มปาก สูดหายใจลึก..
      "...มันจะใช้กูเป็นตัวนำ...แต่มึงอย่าวางใจคนของมันมีทุกที่..ดูแลคนของมึงให้ดี...เกิดอะไรขึ้นก็อย่ามาเสียใจทีหลัง.." กูบอกมันสั้นๆ พลางหมุนตัวกลับ..กูบอกมันในฐานะลูกพี่..บอกมันในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง..บอกให้มันเตรียมตัว..เตรียมใจรับสิ่งที่เกิดขึ้น..พูดในฐานะของคน..แม้ว่าหลายคนจะมองพวกกูว่าเป็นสัตว์นรกก็ตาม..
     "...คนของมึง...น่าห่วงกว่า.." ไอ้กันย์ตอบกลับสั้นๆ..ทำให้กูเลิกคิ้ว..กับคำว่าห่วงที่มันพูดมา.. กูยิ้มมุมปาก นึกขันในใจที่มันยังนึกห่วง..ห่วง...ไอ้คนแบบนั้นอยู่อีก..
     " แค่มึงเลิกยุ่งกับพวกมันก็พอ.." กูบอกสั้นๆ เพราะเรื่องทุกอย่างจะจบลง..จบลงจริงๆหากมันเลิกยุ่ง..เลิกวุ่นวายอย่างที่ตัวมันกำลังทำอยู่...
         ไอ้กันย์ไม่ได้ตอบอะไร และจากนั้นทางแคบยาวจากก้อนอิฐฉาบด้วยปูนก็สิ้นสุดลง เป็นเหมือนการบอกลา
และสิ้นสุดบทสนทนาเพียงเท่านี้ กูเดินเลี้ยวมุมเข้าไปที่เรือนนอนซึ่งตอนนี้ยังเป็นตอนเช้า..เหล่านักโทษกำลังทำกิจกรรมต่างๆอยู่ในเรือนนอนของตัวเอง โดยไม่ได้ลุกออกไปตามเสียงกริ่งที่จะดังขึ้นตอนเจ็ดโมงห้าสิบ..
     "..อ้าว.." เสียงทักที่แสนคุ้นหูมาพร้อมกับใบหน้าของคนที่กูคุ้นเคย..กูมองเห็นยิ้มบางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของมัน ขณะที่เจ้าตัวเดินถือขันน้ำและผ้าขนหนูพาดแขนไว้..
" พี่โต อาบน้ำรึยัง? "
     "..ยัง " กูตอบสั้นๆ ขณะที่เดินเข้าไปในเรือนจำ ไอ้ทิน ไอ้แม้ก และไอ้กิต รวมทั้งนักโทษหลายคนเหมือนจะรู้ว่ากูไปไหนมา จึงได้หันมามองกูด้วยท่าทีเหมือนอยากจะคุยด้วย แต่กูยกมือขึ้นและปรายตาเป็นเชิงห้ามพวกมันกลายๆ..
     " ไปอาบน้ำ...รึยัง?.." ไอ้เนมมันออกปากทักด้วยสีหน้าปกติ ขณะที่มองหน้ากูซึ่งกำลังก้มหยิบผ้าขนหนูและสบู่แชมพู
      "...อือ...." กูรับคำพลางเดินไปหามัน หางตามองเห็นพรรคพวกในเรือนจำที่ต่างก็หันไปทำกิจกรรมต่างๆแล้ว
...กูกวาดตามองลูกน้องในห้องขังที่ใช้ชีวิตด้วยกันมา..มองหน้าลูกน้องคนสนิทและ...ไอ้โง่ข้างๆกาย..อย่างครุ่นคิด..
   สะดุดกับแววตาที่บ่งบอกถึงชัยชนะของไอ้เป้ซึ่งชวนให้หงุดหงิดนัก...กูหรี่ตาไม่พอใจแต่ก็เมินมองมันเสีย..
  ก้มมองเจ้าคนข้างๆที่เดินถือข้าวของสำหรับอาบน้ำพลางพูดคุยกับลูกน้องในแกงค์ บางจังหวะมันหันมามองหน้ากูแล้วยิ้มให้อย่างรื่นเริง..แม้แววตาจะฉายความกังวล..
....กูรู้...ว่ามันเห็น...มันเข้าใจว่ากูไปไหนมา...แต่ที่มันมีท่าทีสงบ..ไม่ออกปากถาม..ไม่ทำท่าสงสัยเหมือนคนอื่น
ทำเหมือนไม่รู้อะไร...เพราะมันกำลังรอ...รอคอยอย่างอดทน..ที่จะทำให้กูบอกทุกสิ่งกับมัน...
กูคิดถึงบทสนทนาของไอ้เป้กับนักโทษที่กูไม่คุ้นหน้าเมื่อวาน...และคำพูดของป๋ากับพรรคพวกเมื่อเช้านี้..
กูมองหน้ามัน...ไม่ต้องถามตัวเองว่าควรจะบอกมันหรือไม่เพียงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน..ในวันที่มันย่างเท้าเข้ามาในนี้...และสิ่งที่มันทำ..หรือสิ่งที่กู..บีบคั้นให้มันทำ....สัญชาติญาณกรีดร้อง..บอกออกมาทันทีว่าไม่ควร..
  ยกมือวางพาดบนไหล่เล็กๆที่คุ้นมือ ที่ไม่บอก ไม่ใช่เพราะกังวลว่ามันจะกลัว แต่กูกลัว...กลัวเหลือเกิน ว่าเมื่อมันรู้...
มันจะยอมเป็นคนโง่.....กลัว...ว่ามันจะเลือกโง่แล้วตาย กลัว..ว่ามันจะต้องจากไป..เพราะ...ไม่ยอมเลือกเป็นคนเลวอีกครั้ง
..และครั้งนี้  ต่อให้ต้องปกปิด..ต่อให้ต้องทำร้าย.....กูก็ต้องทำให้มันเป็นคนเลว..
Improbable 10 : ระแวง
    ..ดูแลคนของมึงให้ดี...เกิดอะไรขึ้นก็อย่ามาเสียใจทีหลัง..เสียใจภายหลัง?ใครจะเสียใจ...  แค่มึงเลิกยุ่งกับพวกมันก็พอ..
เลิกยุ่ง... ...ใครจะตัดใจได้ง่าย...ขนาดนั้น...
   นาฬิกาแขวนผนังในห้องพยาบาลบอกเวลาเก้าโมงเช้า...เสียงพูดคุยกันของนักโทษข้างนอกแว่วมาเบาๆ หน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้โดยมีม่านสีทึบปลิวไสวไปตามแรงลม..เผยให้เห็นภาพที่ชินตา ภาพของนักโทษหลายรายกำลังเดินมารดน้ำผัก หรือบ้างก็กำลังช่วยกันขุดดินทำแปลงผักแทนที่มันถูกถอนออกไประกอบอาหาร  ภาพของการทำงานและเสียงพูดคุยนั้นเป็นสิ่งที่มองเห็นมาจนชินตา กับกิจวัตรประจำวัน สิ่งที่ต้องทำทุกวันๆ...
    เช่นเดียวกับตัวผม ที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะไม้อัดสีน้ำตาลเข้มที่พื้นผิวของมันหลุดลอกออกจนกลายเป็นรูโหว่เล็กบ้างใหญ่บ้าง ก้มลงตรวจรายชื่อคนป่วย เช็คดูจำนวนของยาไว้เผื่อเหลือเผื่อขาด  และเริ่มนั่งเขียนรายงานสรุปประจำสัปดาห์..กับกิจวัตรเดิมๆ...เรื่องเดิมๆที่ทำมันทุกวันจนเคยชิน..   ...แต่ในสมองกลับไม่ได้จดจ่อกับตารางสี่เหลี่ยมในกระดาษขาวตรงหน้าสักนิด...
คำพูดของเจ้าคนที่เป็นหัวหน้าในตอนเช้ายังคงดังก้องในสมอง ชวนให้ครุ่นคิดพอๆกับแผนการณ์ของป่าและพรรคพวก...ที่คิดจะเอาแดนสิบสองมาเป็นปราการให้ตัวเอง....และกับสองประโยคสุดท้าย...ประโยคของไอ้โตที่ยังคงวนเวียนในสมองอย่างที่ทำเช่นไรก็แงะไม่ออก..อย่าเสียใจภายหลัง...
    ผมยิ้มมุมปากออกมาบางๆอย่างเยาะหยัน...กับถ้อยคำที่ติดตรึงในสมอง เสียใจภายหลัง? ไม่รู้ว่ามันไปรู้อะไรมาจากใครที่ไหน หรือว่าจับความผิดปกติอะไรจากไอ้หมอนั่นได้...มองเห็นถึงท่าทีผิดปกติที่ยากจะปิดกับใครได้มิด กับคนที่โกหกได้ห่วยบรมที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก...
   ...ไม่รู้ว่ามันกำลังเตือนให้ผมดูแลใคร หรือกลัวว่าจะต้องเสียใจกับอะไร ถึงมันจะเก่ง จะฉลาด และเข้มแข็งจนสามารถควบคุมคนทั้งแดนได้ แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับผม ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะต้องสนใจ หรือเกรงกลัวในตัวมัน...
ถึงมันจะเป็นลูกพี่ ทว่ามันก็แค่ลูกพี่ตามคำสั่งของพวกข้างบนนั้น มีหน้าที่สั่งผมให้ทำตามคำสั่งของคนเหล่านั้น..ไม่ได้มีเอกสิทธิ์อะไรพิเศษนักหนาให้ผมนึกหวั่นเกรงสักนิด.
แล้วคำเตือนจากมัน...คนที่เคยถูกเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมทำร้ายในตอนนั้นจะมีค่าอะไรให้ผมสนใจงั้นเหรอ?
   ...อย่ามาเตือนเหมือนรู้ดีให้ขำไปหน่อยเลย..จะทำอะไร...จะคิดอะไรตราบใดที่ไม่สะเทือนถึงแกงค์ ไม่ใช่สิ่งที่มันจะมาห้ามปรามกันได้ เพราะมันรู้มันถึงทำได้แค่ปราม แค่เตือน แต่ไม่อาจจะยื่นมือเข้ามายุ่งได้อย่างที่ใจอยากทำ
....มันไม่โง่พอจะมาเสือกสาระแนเรื่องของคนอื่นแม้ว่าคนเหล่านั้นจะเกี่ยวพันกับมันแค่ไหน เพราะขนาดเรื่องของตัวเองมันยังจะเอาตัวไม่รอด.......ผมทำอะไรแล้วไม่มีวันเสียใจภายหลัง...แน่นอน...ไม่ว่าจะหักหลังหรือทำร้ายใครก็ตาม

puchit

อ่านหน่อยนะคับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

manza555

ขอบคุณครับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากมากเลยเลยครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

tanak

ขอบคุนครับบบ

poui

อ่านแล้วสนุกมาก

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ขอให้โชคดีนะโต

pt200

ขอบคุณครับ

4214

ขอบคุนนะคับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ